Snoeihard. Dat was het, het concert wat Metallica
gisteren gaf in de Amsterdams Ziggo Dome. De recensies in de Telegraaf en het
AD zijn lovend en die kan ik onderstrepen. 36 jaar staan die gasten al op het
podium, maar er is geen enkele vorm van aftakeling waar te nemen bij de mannen
van James Hetfield. Het is vandaag dinsdag 5 september, de dag nadat ik bij het concert van Metallica was in de Amsterdamse Ziggo Dome.
Ik kwam voor het eerst in aanraking met Metallica op de
Aailandsendijk, op de terugweg van een avondje De Schuur. Ik was rond de 15
jaar oud en begon de gitaren een beetje te ontdekken. Een paar biertjes op en
bij de BOB van dienst lag destijds ‘The Black Album’ van Metallica in de auto.
Nog nooit van gehoord, maar de bijrijder wel. Bijrijders staan bekend om hun ‘mad
DJ skills’ en dus klonk zo hard als het halen kan Enter Sandman en Sad But True
op de Aailandsendijk, op die vroege, donkere zondagochtend onderweg naar huis.
Dat was dus Metallica. In de tijd van Limewire en The Pirate Bay werden al snel
Metallica nummers gevonden en die waren ideaal voor in de auto, voor in de
sportschool of soms even tussendoor in de kroeg. Om het boeltje op te peppen.
Een legale manier van inkakken is bijpakken. Metallica.
Gisteravond stond ik oog in oog met de mannen die de
terugreis op die donkere zondagochtend tot een waar feest hadden gemaakt. In de
Ziggo Dome, een plek waar ik nog nooit was geweest. En vergelijkbaar met de
ArenA een wereld van verschil als het op geluid kwam. In 2009 zag ik in de
ArenA U2 en ik had dezelfde klachten als dat heel veel mensen hebben bij de
ArenA als het gaat om concerten: het stadion is prachtig en een waar decor voor
de grotere der Aarde, maar de betonnen bak zorgt voor een geluidsgalm waar je
akelig van wordt en dat is niet best. Voor een ieder die nog niet in de Ziggo
Dome is geweest: een aanrader.
Als die er na woensdag nog staat, want dan treden de
mannen van Metallica nóg een keer op. Ze spelen vooral nieuwe nummers, van het
nieuwe album ‘Hardwired… to Self Destruct.’ Tuurlijk had ik gehoopt op ‘Turn
the page,’ ‘Whiskey in the jar’ en ‘St. Anger’ maar dat zijn nummers die de
band zelden tot nooit op hun setlist zet bij een live optreden. Het ouwe werk
kwam aan het einde tevoorschijn en dus werden de kwaliteiten van het dak van de
Ziggo Dome andermaal getest bij ‘Master of Puppets,’ ‘One’ en ‘Enter Sandman.’
Het publiek maakte het allemaal niet meer uit. Het was een mooi spel tussen het
publiek de mannen van Metallica, waarbij drummer Lars Ulrich het niet kon laten
om af en toe na een nummer als een juichende voetballer zich te laten fêteren
door het publiek. En dat mag Lars. Want potverdorie, wat kan die man drummen.
Elke slag is raak. En hard ook. Je moet er niet aan denken om een vuistgevecht
met Lars Ulrich aan te gaan, want dat leg je af. Wat een kracht zitten er in
die armen.
Net als in de vingers van Kirk, Robert en James, waarbij
andermaal bleek dat de stem van James onmiskenbaar past bij de muziek die
Metallica al jaren maakt. Je pikt de stem er zo tussenuit. De stem is rauw en
kan gemeen hard klinken, hetgeen dat één van de ingrediënten is voor een dijk
van een Metallica nummer.
Woensdag spelen ze weer in de Ziggo Dome en helaas voor
mij en alle anderen die er heen willen gaan is het al maanden van te voren
uitverkocht. Als ze woensdag net zo snoeihard spelen als gisteren, dan is het
serieus de vraag of de Ziggo Dome er nog staat na het concert. Want het klapte.
Het dreunde. Het was hard. Het was Metallica.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten