Blindganger

Laten we het eens over uitsluiting hebben. Ja, uitsluiting. Een lekker onderwerp. In een land waarin iedereen geaccepteerd hoort te worden zoals ze zijn. Dat is de boodschap, het heilige doel. Wokeness tot in de diepste vezels van je lijf. Iedereen is zoals diegene is, daar hebben we respect voor en daar moeten we trots zijn. Nederland als meest trotse koploper in de Tolerantie top 10.

Aan alles en iedereen wordt gedacht. Want oh wee oh wee als we iemand uitsluiten. Uitsluiten van deelname aan de maatschappij. Als we in een tijd leven waarin zelfs de daders van homohaat – en geweld worden benoemd, dan hebben we we behoorlijke stappen gemaakt als het gaat om uitsluiten.

Aanvoerders van Eredivisieclubs (niet allemaal) spreken zich uit tegen uitsluiting. Bij de jaarlijkse botentocht in Amsterdam wordt niemand uitgesloten, behalve pedo's maar dat is terecht want pedo's moeten optiefen. De bevolkingsgroep die twintig jaar geleden nog minderheden werd genoemd (omdat ze in aantal een stuk minder waren) timmert behoorlijk aan de weg.

Nee, uitsluiten, daar doen we niet meer aan in Nederland.

Totdat je te maken krijgt met mensen met een fysieke beperking. In Amsterdam zijn er nog steeds taxichauffeurs die de blindegeleidenhond niet toestaan in hun voertuig, noem mij eens vijf restaurants op in de Amsterdamse wijk De Pijp waarbij je met je rolstoel zo naar het toilet kan. Om maar te zwijgen over de kansen op de arbeidsmarkt voor een voor 97 procent blind meisje van 19.

Het laatste voorbeeld komt uit mijn eigen familie. De dochter van mijn oudste zus ís zo’n 19-jarige meisje met een visuele handicap. Visueel gehandicapt geworden door een foutje van moeder natuur, want een tumor in haar hoofd heeft ervoor gezorgd dat haar oogzenuwen verbrijzeld zijn. Haar zicht is beperkt tot het ernstig minimale. Ze heeft haar middelbare schooltijd op drie kwartier enkele reis van haar ouderlijk huis doorgebracht. Ze is opgeleid met braille, heeft trainingen gehad met het openbaar vervoer, weet precies hoe ze een witte stok moet gebruiken en spreekt behoorlijk goed met twee woorden in foutloos Nederlands. Licht Brabants accentje, zachte G uiteraard, maar daar is nog nooit iemand slechter van geworden.

Ze volgt een opleiding, deeltijd. Elke woensdag gaat ze naar school. Management assistent op MBO 4. Zakelijke dienstverlening. Op de visuele handicap na op een behoorlijk niveau dus. Dus nee, helemaal achterlijk is ze zeker niet, mijn kleine grote nichtje. Ze had graag in de grafische vormgeving iets gedaan, een stageplek bij een marketingkantoor was iets wat bij haar paste, maar Nederland is een land vol protocollen en afvinkboxjes en dus kan iemand met een visuele beperking geen grafische vormgeving gaan doen. 

Ze heeft een tijdje bij een zorgverlener gewerkt in Den Bosch. Eerder een blauwe maandag trouwens. Vooral thuiswerken zonder enige begeleiding of opdrachten. De dagen kropen voorbij en plichtsgetrouw als ze is, ging ze niet eens dingen in het huishouden doen. 8 uur op een dag vastgekluisterd achter een laptop met de telefoon bij de hand. Het is alsof je bij de politie werkt en je de hele dag zit te wachten op een melding of een plaats delict. Een plaats delict het liefst met een waterlijk natuurlijk, want die heb ik nog niet afgestreept.

Stel, je komt ergens nieuw binnen. Bij een nieuwe baan. Je stelt je netjes voor aan je collega's, je krijgt een rondleiding langs je nieuwe werkplek, "hier kun je koffie halen" en tot slot ontmoet je je nieuwe baas/leidinggevende. Als die leidinggevende dan vervolgens heel vriendelijk lacht, maar jou geen opdrachten geeft, dat is op z'n minst opmerkelijk. Initiatief tonen kan, maar als je net nieuw bent en er nog achter moet komen hoe alles werkt, dan is dat handig dat er dan een baas is die met je meedenkt en je de goede kant op stuurt. En niet een kluitje geeft en je het riet in stuurt. Zo ga je niet met mensen om en helemaal niet met mensen die door een fysieke beperking toch al zo’n grote achterstand hebben. En daarmee bedoel ik niet alleen de arbeidsmarkt.

Het is fijn als alles het doet en als alles vanzelfsprekend is. En uitsluiten, dat doen we in Nederland nog teveel. Ik snap dat het verdienmodel er niet naar is om mensen met een beperking op te nemen in de maatschappij, maar is het godverdorie hoog tijd dat dit eens gaat gebeuren.

Ik ga vragen of Huub van der Lubbe het nog eens wil proberen. 'Dat Zou Mooi Zijn' editie 2022. Voor mij mooi genoeg om zijn wensenlijstje uit te laten komen. Dan wordt er ook niemand meer uitgesloten. 

One love

In het kader van de nationale coming out day speelden de Eredivisie clubs in speelronde 10 het afgelopen weekend met een zogenaamde regenboogaanvoerdersband. Zo lieten de Eredivisie clubs zien dat voetbal voor iedereen is, ongeacht ras, afkomst, geslacht of wat dan ook.

En zo hoort het. Ik juich toe dat iedereen vooral zichzelf is, hoe dat ook moge zijn. Al ga ik bij mensen die zich identificeren met een komkommer uit de zestiende eeuw een klein beetje afvragen of een beetje aandacht is wat diegene misschien het meeste nodig heeft. Twee aanvoerders besloten om niet mee te doen aan deze actie vanwege hun geloof: Feyenoorder Orkün Kökçü en de kapitein van Excelsior, Redouan El Yaakoubi kozen er voor om niet mee te doen met het door de KNVB opgezette plan. Vanwege geloofsovertuigingen.

Nu zullen er ongetwijfeld mensen zijn die gaan schieten op het feit dat beide partypoopers moslim zijn. Domrechts volk wat niks anders kan dan schreeuwen en mensen achterna lopen, zonder zelf na te kunnen denken.

Stel. Kees van der Staaij, de leider van de SGP, die heeft een zoon en die zoon zou dermate goed kunnen voetballen dat hij bij hoge uitzonder op zondag actief mocht zijn in de Eredivisie. En stel hij zou aanvoerder zijn geweest, laten we zeggen van PEC Zwolle, als die in de Eredivisie zouden spelen.

Ik denk dat de denkbeeldige, goed kunnen voetballende zoon van Kees van der Staaij óók geweigerd had om met de regenboogaanvoerdersband te spelen. En net als bij Kökçü en el Yaakouboubi had een medespelers de honneurs waar moeten laten nemen als het gaat om het aanvoerderschap van hun team. En ik denk dat het dan opvallend stil was geweest in het hardroepende gedeelte van Nederland. Want in hartje Biblebelt, daar zijn ze ook niet zo van het uit de kast komen. En dat heeft exact dezelfde reden als bij de spelers die doorgaans aanvoerder van Excelsior en Feyenoord zijn.

Het geloof. In het algemeen.

Ik ga er niet al te veel woorden over vuil maken. Haal uit het geloof wat je wilt, geef je kinderen normen en waarden mee die jezelf ook mee gekregen hebt. Dat geldt voor Orkun Kökçü, Redouan El Yaakboubi en voor de denkbeeldige zoon van Kees van der Staaij. Als je niet beter weet dan je eigen cocon, je eigen wereld, dan krijg je nooit begrip voor het zijn van iemand anders.

Tunnelvisie noemen we dat.

Op de basisschool heb ik geleerd dat ik mijn naasten lief moet hebben. Dit kan je heel letterlijk nemen, maar zoals ik het nu interpreteer is dat je respect moet hebben voor de ander, hoe diegene is en wat diegene doet. 

Ik ben blij dat de aanvoerder van mijn club de regenboogaanvoerdersband wél om had.

Een dijk van een band

Een jaartje of vijftien geleden kon je via een website cd’s downloaden. Voor de jongere generatie: een cd is een schijfje waar vroeger 20 muzieknummers op stonden. Die kon je dan in een cd-speler doen en dan had je muziek. Als het wel eens gaat over dat een bepaalde artiest zoveel miljoen verschillende soorten albums zijn heeft verkocht, dan gaat het dus om cd’s, wat de opvolger weer was van de LP. Aangezien LP’s en platenspelers een tijdje behoorlijk in zijn geweest, hoeft deze geschiedenisles niet al te lang te duren.

CD’s downloaden dus, daar had ik verstand van. Accountje maken, inloggen op de site, klik op ‘download’ en voila: 5 minuten later had je de nieuwe Hitzone op je harde schijf staan. Klaar om te branden en mee in de auto te nemen. Ik deed ook aan verzoekjes. Van wie het verzoekje kwam weet ik niet meer, maar het verzoek was om We Beginnen Pas – 25 jaar De Dijk te downloaden. Zo gezegd, zo gedaan.

Ook eventjes geluisterd natuurlijk.

De Dijk had er een fan bij.

Niet een verstokte zoals de voormalige keeper van het eerste, die afgelopen zaterdag voor de drieëntachtigste keer naar ‘zijn’ band ging kijken.

En ook niet een verstokte fan die álles weet, álles woord voor woord mee kan zingen. Die verstoktheid is bij mij op geen enkele band van toepassing, al komen de Rolling Stones en de Golden Earring akelig dicht in de buurt.

Nog niet één keer had ik De Dijk in levenden lijve aan mogen schouwen, het was er nooit van gekomen. Gisteravond, zondag 2 oktober 2022 was de Dijkeleke ontmaagding en net als met dingen waar ik veel te laat mee ben begonnen vraag ik me nog steeds af waarom ik er niet in Huub van der Lubbe zijn naam eerder aan begonnen ben.

Huub van der Lubbe, de frontman van De Dijk. Normaal is het zo dat een frontman ook meteen dé band is, maar bij De Dijk niet. Huub van der Lubbe zingt en schrijft liedjes, maar wat opvalt aan De Dijk is dat het een team is. De blazers mis je pas als ze er niet zijn, de toetsenist is binnen het geheel weergaloos en de gitaarklanken geven het blues-rock’n-roll gehalte perfect weer.

En omdat ik geen verstokte fan ben die alles mee kon zingen, speelde De Dijk gisteravond liedjes die nieuw waren voor mij en een bijzonder prettige of bijzondere ontdekking waren. Zoals het nummer Dat Zou Mooi Zijn. Een prachtige verlanglijstje, over de dingen in de wereld die beter kunnen. Toen Huub zong “Kon je met een liedje maar de lamme weer laten lopen en de blinden laten zien” moest ik even slikken. Dat zou mooi zijn. Het is voor mij de Nederlandse versie van het Imagine van John Lennon.

‘Niemand in de stad’ verdient een aparte alinea. Ik heb het nummer in maart van dit jaar heel hard en jankend van verdriet en onrecht in mijn afgetrapte Amsterdamse keukentje gedraaid na het overlijden van een dierbare vriend. Op het moment dat het kenmerkende toetsenspel begon, was kippenvel. Brok in de keel ook trouwens.

We hadden tribunekaarten, naamgenoot/motormaatje/jeweettoch, zijn vader en ik. En tribunekaarten, eigenlijk kun je daar niet normaal op dansen. Met m’n 1.92 ben je op de vloer al een redelijk obstakel, kan je nagaan dat als je jezelf niet meer kan bedwingen als ze ‘Ik kan het niet alleen,’ ‘Wat een vrouw,’ ‘Binnen zonder kloppen’ of ‘Laat het vanavond gebeuren’ gaan spelen. Dan ga je toch staan en gelukkig stond heel mijn vak op. Of eigenlijk de tribune.

Dat het dak er nog op zit, daar op de Ziggo Dome in Zuidoost, dat is een wonder. Want Dansen op de vulkaan, uit 1987, zorgde voor heuse test aan de bevestiging van het dak van het prachtige gebouw.

Dat een plaat uit 1987 anno 2022 zo actueel kan zijn. Luister maar eens naar de tekst.

Je moet je het schompes werken.

En je doet het, maar waarvoor?

Nog dichterbij de afgrond

Nog dichter op het vuur

En het wordt alleen maar erger binnen nu

Bommen voor de vrede

Leugens om het geld

En wij moeten betalen

Ook al had je niks besteld.

Waar halen ze de lef en de gore moed vandaan?

Lief! Trek iets moois aan.

Want we gaan dansen, dansen, dansen, dansen

Dansen, dansen, dansen, dansen

Op de vulkaaaaan

In tijden als deze, dat de wereld in brand staat, is Dansen op de vulkaan actueler dan ooit. Bedrijven vallen om vanwege de hoge energieprijzen. De oorlog in Oekraïne, waar nu weer over kernwapens wordt gesproken. Mensen die steeds moeilijker het einde van de maand halen, mezelf incluis. Singles die geen hypotheek kunnen krijgen, daardoor gedwongen zijn om te huren en een groot gedeelte afdragen om iemand anders zijn hypotheek te betalen. De Nederlandse overheid, die in tijden van een energiecrisis mysterieuze, niet op te vragen contracten afsluit om het in Nederland gewonnen gas voor een habbekrats te verkopen. Elk half jaar komt er een stad als Venlo bij.

Net als ‘Nergens goed voor’ en ‘Groot hart’ is ‘Dansen op de vulkaan’ een nieuw levenslied geworden gemaakt door De Dijk. Want het is één grote teringzooi geworden, overal. Buiten onze schuld. Ik ga wat moois aantrekken en dansen op de vulkaan. Dan maar ten onder terwijl je iets doet wat ontzettend leuk is.

Dom hersenspinsel of briljant?

“Lekker weertje mevrouw.” Het was serieus de titel van een werkopdracht op de politieschool, die bedoeld was om mensen aan te spreken. Om het schuwe eraf te krijgen, zullen we maar zeggen. Want als je een vreemde niet aan kan spreken, dan kan je ook nooit iemand aanspreken op iets wat diegene dan fout doet. En dat is toch waar de politie voor bedoeld is.

Oké, niet afdwalen nu, want daar is het veel te lekker weer voor. De gedachten dwalen eerder af naar vijf jaar geleden, toen mijn gehuurde Dodge Charger en ik de Amerikaanse westkust bezochten. Nog altijd een reis om over terug en na te denken en met deze periode van droogte komt er een hersenspinsel van toen naar boven gedreven.

In die reis werden Los Angeles, San Francisco, San Diego en Las Vegas bezocht. Uiteraard ook het helgroene Yosemite National Park, waarvan ik had gedacht dat ik daar zo van onder de indruk zou zijn. Zoals gezegd, ik had een Dodge Charger tot mijn beschikking en in drie weken tijd trapten we 5.000 kilometer langs de westkust in de staten Californië, Nevada en ook nog een klein stukje Arizona.

Waar in Arizona de bomen begroeid waren en het gras langs de kant van de weg groen, daar was dat in grote delen van Californië waar ik geweest ben en in Nevada niet het geval. Er doorheen rijdend kreeg ik dezelfde vibes als het vroeger met de auto naar Spanje op vakantie gaan. Ouders voorin, sleurhut erachter, dat soort werk. Na Lyon richting het zuidoosten werd het al snel wat dorder.

Voor het volgende wil ik graag een ernstige disclaimer plaatsen. Ik ben totaal geen wetenschapper, ben totaal niet wetenschappelijk onderlegd en mocht iemand iets hebben: “Er klopt totaal geen kut van wat je zegt” dan hoor ik dat ook bijzonder graag.

Met deze droogte en het dreigende gebrek aan drinkwater denk ik geregeld aan hoe we de stijgende zeespiegel van last tot deugd kunnen promoveren. Het is een gedachte die mij rijdend door een dor en uitgedroogd Nevada geregeld bezig heeft gehouden. Komt ie. 

Dat de opwarming van de aarde en de stijging van de zeespiegel alleen maar de schuld is van een mens, daar twijfel ik over, omdat in mijn beleving de massale uitstoot pas begon tijdens de industriële erevolutie. Het kan moeilijk zijn dat wij als mens in drie – vierhonderd jaar de planeet dermate naar de tyfus hebben geholpen dat we in 2030 waarschijnlijk naar Utrecht aan zee kunnen. Maar goed, dat is een andere discussie.

Projecten om het klimaat te verbeteren schieten sinds de jaren ’80 als paddenstoelen uit de grond, met wind – en zonne-energie als belangrijkste wapens. De zonne-energie komt voor in mijn idee om van de stijgende zeespiegel een deugd te maken. 

De CO2 uitstoot, daar is het om te doen. Het zogenaamde broeikaseffect. Bomen halen de CO2 uit de lucht. Maar dan moeten er wel bomen zijn. Het helpt inderdaad niet als je bomen gaat kappen om daar huizen neer te zetten. Of het helpt ook niet als de halve Amazone affikt, zoals vorig jaar het geval was. 

Op de droogste plekken van de aarde, daar groeit niks. Bomen planten schiet daar dus niks op, want de ui grond is daar veel te droog voor, zou je denken. Het idee wat ik heb is totaal niet wetenschappelijk onderlegd maar het is ontstaan door een klein beetje gezond boerenverstand, zonder dat ik een Nederlandse vlag op zijn kop ga hangen. Of allerlei tyfuszooi op een drukbezochte snelweg ga pleuren.

Het idee is een combinatie van zonne-energie, de technieken die gebruikt worden om olie van plaats A naar plaats B te krijgen, een tijdje werken in de rozen en dus de stijgende zeespiegel.

Laten we met het eerste beginnen. Zeewater is zout en om gezond te worden zal het zout eruit gehaald moeten worden, ontzouting heet  dat. In Koeweit wordt al het drinkwater uit de zee gehaald en ontzout. Er zijn meerdere landen die ontzouting van zeewater gebruiken om de drinkwatervoorziening op peil te houden. Spanje is daar vijftig jaar geleden al mee begonnen. Als de technische mensen ‘nu eens’ massaal de modernste ontzoutingsmachines gaan bouwen. Dat zou wat zijn. En dan die ontzoutingsmachine laten draaien op zonne-energie, want zon is er genoeg op de droogste plekken van de aarde.

Ontzout zeewater is één, nu de rest. In de kas waar ik werkte werden de planten stelselmatig automatisch bewaterd. Die gebeurde door de grote, ingebouwde tuinslangen waar gaten in zaten. Er zal ongetwijfeld een naam voor zijn, maar daar was ik niet mee bezig op dat moment. Het idee is om onder de droogste grond op plekken in de wereld grote oliepijpen neer te leggen met gaten erin. Die op hun beurt weer ontzout zeewater de bodem in pompen, om er voor te zorgen dat de grond genoeg bevochtigd wordt dat er bomen op kunnen groeien. 

Met bomen wordt de CO2 uit de lucht gehaald, door een vermindering van CO2 warmt de aarde minder op en dus is de kans op Utrecht aan zee een stuk kleiner. Al is Utrecht aan zee geen verkeerd idee, want in Bloemendaal betaal je je scheel aan parkeerkosten. 

Hoe dit alles betaald moet worden? Nou, we betalen al een toelage voor het klimaat op vliegen, op vlees en noem het maar op  (We betalen ons tegenwoordig sowieso overal de pestpokken voor, maar dat krijg je met Sigrid Kaag als minister van Financiën). Is het geen idee dat we het geld wat in de bodemloze put die ‘het klimaat’ heet nu eens nuttig gaan besteden?

Ben je wetenschapper of heb je er op een andere manier meer verstand van en denk je: “Wat een onzin heb ik gelezen?” Dat mag ook. Het was maar een idee.

Nog steeds een beetje mijn stad

 18 mei was een topdag. Met recht een topdag. De zon zorgde voor een warmtedeken, de zonnestralen voor een glimlach. Dat het een topdag was, lag niet alleen aan het weer, want daar zijn we gelukkig al een tijdje aan gewend.

Het was een topdag, want voor het eerst sinds de verhuizing naar Den Bosch was ik in mijn geliefde Amsterdam. Dat was sinds de verhuizing, nu een ruime maand geleden, niet meer gebeurd. De keuze voor Den Bosch was niet moeilijk, want een groot gedeelte van mijn sociale leven speelt zich hier af. De zondagen van ‘kom je even een biertje doen’ worden nu niet meer ruw verstoord door de wekelijkse rit naar het Amsterdamse, waar een nieuwe werkweek weer wachtte. Nu de thuiskomst is volbracht kunnen de biertjes op zondag weer. En als je dan een fijn balkonnetje hebt met tot een uurtje of 9 zon én warmte tot een uurtje of 11 is de keuze om naar Den Bosch te gaan een hele goeie geweest. Niet alleen daarom trouwens.

Maar als je dan met de trein van Amstel naar Centraal gaat en je ziet het Nemo schip liggen, dan beginnen toch de vlindertjes in je buik een beetje te kriebelen. Het zijn namelijk bijna 17 prachtige en dierbare jaren geweest in onze schitterende hoofdstad. 

De reden voor het bezoekje aan onze prachtige hoofdstad was een bijzondere: Vandaag was de boekpresentatie van het boek ‘Het kan ook nooit normaal,’ over het wel en wee van hoofdagent Lieke Hester. Mijn zeer gewaardeerde collega en vriendinnetje die haar belevenissen als hoofdagent op de Wallen in een prachtig mooi boek heeft geschreven. Gaat dat zien, gaat dat zien!

Glimmend van trots luisterde ik op de 4e etage van een bloedhete boekwinkel Scheltema naar de verhalen over de totstandkoming van het boek. Trots was ik op de woorden in de speech over mijn aandeel daar, net zoals ik ook trots was op de ontmoeting met schrijver Kluun. In beide gevallen wist Lieke te melden dat ik haar gepusht heb om te gaan schrijven. Veel te veel eer. Het is alsof je Frank Rijkaard de credits blijft geven over het feit dat hij Lionel Messi heeft laten debuteren bij Barcelona. Talent komt altijd bovendrijven en het talent wat Lieke heeft, is tot uiting gekomen in een schitterend boek (waar de tweede druk inmiddels van onderweg is, vet toch?).

De ontmoeting met Kluun was een prachtig element van de dag. Het Brabantse accent pikte hij er natuurlijk uit. “Boschenaar” antwoordde ik trots toen hij vroeg welk gedeelte Brabant het was. Toen we onze afkeer naar Eindhoven uitspraken (alles daar is gejat) en onze liefde voor Breda en Den Bosch bedankte ik Kluun. Want zonder Komt een vrouw bij de dokter had ik nooit weet gehad van het bestaan van de Bastille, de Surprise Bar en de Pilsvogel. Plekken waar ik in Amsterdam graag kwam. Ik heb ‘m uitgenodigd voor een avondje Reinders.

Na de presentatie was het tijd om weer huiswaarts te gaan, met een gesigneerd exemplaar mét persoonlijke boodschap in de tas. Dankjewel voor de prachtige woorden.

Het was een topdag. Die afgetrapt werd met het beste broodje van Amsterdam.

Een broodje Zeedijk.

Tot snel Amsterdam. 

Leidseplein dinsdagavond dat belooft wat

Gisteravond maakte de bumper van een BMW X5 van de DSI einde aan een gijzeling in de Apple Store op het Leidseplein in Amsterdam. Op Twitter was het feest en Dumpert stond meteen vol met beeldmateriaal. Aan de verdachte te zien was het iemand die niet alle zeven vinkjes van Joris Luyendijk had.

 

In de namiddag begon het als een melding overval. Een man met wat leek op een bomvest had in de Apple Store een man onder schot met een machinepistool. Later bleek dat de gijzelnemer een vrijgeleide wilde en 200 miljoen aan cryptovaluta.

Dat zou ik ook wel willen, 200 miljoen aan cryptovaluta, maar er zal vast een andere manier zijn om eraan te komen. Wanneer je met een machinepistool mensen gaat gijzelen en gaat dreigen dat je de teringzooi op gaat blazen, dan kan het vervelend met je aflopen. Alleen kan je die 200 miljoen dan beter direct op mijn rekening storten, want van crypto heb ik serieus de ballen verstand.

 

Op Twitter was het dus feest. Het optreden van de politie werd geroemd, alsmede het wegrennen van de gegijzelde. Het leek wel een wisselwerking: De gegijzelde rent weg en op dat moment trapt de DSI-er het gaspedaal in van zijn 3.500 kilogram zware BMW X5. ‘Boem is ho’ en de groene laserlampjes zorgden voor de mooiste situatie in politieland: controle. Met een robot werd op afstand gecontroleerd of het vest van de gijzelnemer daadwerkelijk vol zat met explosieven. Gelukkig was dit niet het geval. Mocht het wel het geval zijn geweest, dan had dat jammer geweest van de robot, maar materiaal is te vervangen. Politiemensen zijn dat niet.

 

Een enkele reactie was een beetje vreemd. Zoals die van Georgina Verbaan, die Twitterde dat ze het ‘heel naar vond dat die man was aangereden.’ Lekker deugen, nadat een gijzelnemer zonder kleerscheuren bij onschuldigen is overmeesterd door een briljante ingeving van een DSI-er. Wanneer je met een handpistool, een machinepistool en een vest vol explosieven ruim 5 uur lang een pand gijzelt, waarbij de kans meer dan aanwezig is dat de aanwezigen er (blijvende) psychische schade aan over houden en je dus een 5-star-wanted-level hebt, dan is het niet ‘naar’ dat de verdachte wordt aangereden om zo veilig overmeesterd te kunnen worden.

Op Dumpert werd er al volop gegrapt over de aanrijding. Zo was één van de reacties dat er een vrouw achter het stuur zat, die door de afzetting was gereden omdat ze een kaartje had voor het De La Mar-theater. Ee andere was dat de DSI-er hoge nood had, daardoor gas gaf en omdat de verdachte een camouflagepak aan had, dat hij onzichtbaar was en dus niet gezien werd door de DSI-er. Alle grappen ten spijt: Het is verre van naar dat de verdachte werd aangereden door de 3.500 kilo zware BMW X5 van de DSI. Het bewuste filmpje op Dumpert was op dat moment beter dan het aanbod op Pornhub.

Onschuldig tot het tegendeel is bewezen kennen wij in Nederland, maar zodra er tijdens de gijzeling zelf al duidelijk is wie het is, wat zijn bedoelingen zijn en wat de middelen zijn die hij mogelijk tot zijn beschikking heeft, dan is het niet naar dat zo’n man wordt aangereden.

Sylvana Simons vond het ook ooit nodig om het politieoptreden in twijfel te trekken, nadat er een noodweersituatie ontstond bij de Nederlandse Bank. Ik denk dat mevrouw Simons er nog een keertje extra over nadenkt om vragen te stellen, want het toenmalige gemeenteraadslid werd op dat moment zelf afgefakkeld door Groen Links.

 

Want het politieoptreden, het zag er vanaf het eerste moment strak uit. Niemand van de agenten is er vandoor gegaan, ondanks dat er op hun geschoten is. Ondanks dat ze ruime tijd bij een lintje moesten staan om de veiligheid van de stad te waarborgen. Ondanks dat het kouder en kouder werd en sommigen daar zonder jas stonden. De ervaring is dat je bij zo’n melding ‘eruit vliegt’ en dan kan het gebeuren dat je vergeet je jas van de kapstok te vissen. En je zal er maar staan zeg, met een lege maag en nog maar twee sigaretten. Dan duurt zo’n tijd bij een lintje nog langer.

Maar dit kunnen wij in Nederland. We laten het keer op keer zien dat het aan de agenten op straat nooit zal liggen. Want die agenten, die stonden er gisteravond. Zoals ze er vanavond ook zullen staan, als dat nodig is. Of morgen. Of volgende week. Of eigenlijk altijd. Of het nu de Apple Store in Amsterdam is of de Hema in Hengelo. Ongelooflijk trots op iedereen die er gisteren stond. Dank jullie wel.

 

Het zou fijn zijn als ze dit in Den Haag ook een keer doorkrijgen.