Jaaroverzicht 2017

Misschien moet ik eerst sorry zeggen. Omdat sommige mensen al vroegen of ik gestopt was met bloggen. Dat was niet het geval. Maar een  drukke decembermaand én de nieuwe Call of Duty zorgden ervoor dat het bloggen er even bij in schoot. Kan gebeuren. En ik zie dat dit de 45e blog wordt voor dit jaar, dus ik heb jullie eigenlijk al genoeg lastig gevallen met die onzinnige verhaaltjes van mij.

Anyway, hier komt ie. Mijn jaaroverzicht van 2017.

Januari

Eigenlijk een maand waar ik nooit zoveel mee kan, net als het afgelopen jaar. De Nieuwjaarsborrel op het werk was meer dan prima, voor de rest wil ik januari altijd zo snel mogelijk achter me laten. Ik heb gewoon een hekel aan de winter.

Februari

Dat kan je ook over februari zeggen, die hekel aan de winter, maar in februari is het 9 van de 10 keer feest. En wat voor feest. Carnaval blijft het mooiste feestje van het jaar. We kregen dit jaar zelfs gezelschap van een heel leuk nonneke op zondag. Volgend jaar een jaske De editie van 2017 was alweer legendarisch, ondanks dat ik de zondag vroeg aftaaide. Iets waar Ralph het niet helemaal mee eens werd en m'n Oeteldonksjaal een halve meter langer werd. Toen ik Ralph wat foto's liet zien, mocht ik gelukkig toch naar huis. En de schade is de volgende dag en de daar weer op volgende dag aardig ingehaald. Dus wederom een geweldige carnaval. Nog een weekje of 6, dan mogen we weer. Het is dat ik dit schrijf na een avondje ouderwets bier klappen, anders had m'n lever er spontaan jeuk van gekregen.

Maart

Maart. Tijd om de motor weer eens uit de schuur te vissen. Iets wat ik het afgelopen jaar té weinig gedaan heb en wat meteen een goed voornemen is voor 2018: lekker veel gaan rijden met de R6 als het uitkomt.

In maart werden ook de eerste plannen gemaakt om dit jaar m'n droomreis te gaan maken. En over die droomreis heb ik jullie zowat doodgeblogt, excuses voor de spam.

April

April. De maand van een hele vette opleiding voor m'n werk. Jullie weten dat ik over m'n werk niet te veel schrijf, maar het was drie weken gieren en brullen. Met een mooi resultaat op het einde. Ik ga sinds april met een grote glimlach naar m'n werk. Want eigenlijk ging er in april een jongensdroom in vervulling. Iets met een motor.

En in de tent was het overigens ook niet ongezellig.

Mei

Mei was druk en mei was leuk. Ik heb in mei bij Veerle m'n eerste tattoo laten zetten. Op m'n rechterarm. Een prachtige pin-up, een ode aan Johan Cruijff, de 3 Amsterdamse kruizen en het getal 58. Het getal 58 heb ik overigens de meeste vragen over gekregen. Het getal 58 werd gebruikt door Marco Simoncielli bij de MotoGP. Marco verongelukte in 2011 en het getal 58 op mijn arm is het zelfde als wat een engel bij iemand op zijn/haar schouders betekent. In mei verongelukte Nicky Hayden, de wereldkampioen MotoGP van 2006 en een geliefde coureur bij publiek, pers en collega;s op de paddock. Een groot verlies voor de motorsport en de fans van deze geweldige sport.

Uiteraard kan ik mei niet laten passeren zonder stil te staan bij de prestatie van mijn club. Want tuurlijk, de club uit de havenstad werd kampioen van Nederland, het jonge grut van Peter Bosz veroverde Europa met als resultaat een finaleplaats in de Europa League. De eindstrijd tegen Man United werd een sof, het was goed dat ik al genoeg bier op had om het evengoed naar m'n zin te hebben. Het trotse gevoel wat ik toen had over mijn club, is inmiddels al als sneeuw voor de zon verdwenen. Vroeg uitgeschakeld in Europa, een interne puinhoop met een ontslagen trainer en het drama rondom Appie Nouri. Ik ben benieuwd wat mijn club in 2018 gaat laten zien.

Juni

In juni scheen de zon en was 7th Sunday een heerlijk feestje joh. Volgend jaar zeker weer, lekker housen in het homobos. Gewoon, omdat het kan.

De maand juni was lekker, want het was lekker weer. En daar hou ik van. Al regende het als een achterlijke tijdens de TT van Assen. Het weerhield mij en Ballie d'r niet van om op onze raceijzers te stappen en naar Assen te blazen om The Doctor andermaal te zien winnen.

Het weekend van de TT in Assen was sowieso goud. De race op zondag en op zaterdag was het Villa Pardoes bij m'n cluppie. Een waanzinnig bedrag werd opgehaald voor Villa Pardoes, waardoor er weer heel wat gezinnetjes met een ziek kindje eventjes kunnen vergeten dat het kindje ziek is. Want dat is wat Villa Pardoes doet. En ik wil volgend jaar wederom met liefde de bijdrage leveren die ik het afgelopen jaar geleverd heb.

Juli

In juli was er een feestje in het Vondelpark. En potverdorie, wat was het warm die dag. Er werd nog één keer geproost, nog één keer smakelijk gelachen, nog één keer geknuffeld en we namen afscheid met een dikke kus op elkaars wangen. Ik weet dat je van bovenuit nog meekijkt, goedkeurend knikt en over ons waakt. Godsamme, wat een baas is die gozer.

Net als het kleine baasje uit Geuzenveld, wat ineens neerviel tijdens een oefenwedstrijd en met blijvend hersenletsel in het ziekenhuis verblijft. Ajax, Feyenoord, PSV, Hollanders, Marokkanen, Joden, Moslims, alles wist jij te verbinden met je prachtige karakter en je talent op het voetbalveld. Stay Strong Appie, koning van Geuzenveld.

Juli was zwaar. De belangrijkste lessen die werden geleerd waren de volgende:

"Genieten. Maximaal."

"Music is the answer. To your problems."

Augustus

Gelukkig was de maand augustus een stuk lekkerder. Leuke zomerfeestjes, dansen op Loveland en een warme Lappendag.

En de Nederlandse voetbalvrouwen werden kampioen. Ineens was iedereen weer Oranje-fan. Twee maanden later was de Oranje-gekte over, toen de mannen zich niet plaatsten voor het WK in Rusland. Weer een zomer zonder een oranje carport. Stomme voetbal ook.

September

September. Haben Sie eine Stunde? Want in september is te veel gebeurd om op te noemen. Gelukkig kan ik het in dit overzicht kort houden en de nieuwsgierige aagjes doorverwijzen naar de blogs die ik er al eerder over schreef: Metallica en de monstervette trip naar Amerika. Metallica was knetterhard en door Amerika scheuren in een moddervette Dodge Charger was iets wat ik altijd al heb willen doen.

Iets wat ik niet geblogt heb tijdens mijn verhalen in Amerika, maar wat wel redelijk echt gebeurd is, is het volgende. Toen ik in de woestijn tussen Death Valley en Las Vegas stond, heb ik geproost. Met cola, dat dan weer wel, want drank en verkeer zijn geen goeie combinatie. Maar ik heb geproost. Dankbaar voor wat ik had en waar ik was, dankbaar voor degenen die om me heen zijn en dankbaar voor de herinneringen van dierbaren die niet meer onder ons zijn. Even een momentje voor jezelf, een dankbaar moment. En meteen wist ik welke tattoo gezet ging worden. Het wat en hoe hou ik nog eventjes voor mezelf.

Oktober

In oktober schreef ik een blog, die van alle blogs die ik schreef, het meeste werd aangeklikt. Liefst 5.000 mensen lazen een massaal gedeelde blog met als titel 'Verloren.'Het was echter een blog die ik nooit van mijn leven had willen schrijven en de populariteit van die blog kan me ook volledig gestolen worden: De blog ging over Anne Faber en ik schreef al mijn frustratie richting sommige onderdelen van de Nederlandse rechtstaat van me af. Ik vind het nog steeds onbegrijpelijk wat er allemaal gebeurd is rondom de vermissing en uiteindelijk droevige dood van Anne Faber. De fouten die gemaakt zijn, zijn niet goed te praten.

In oktober verloor Amsterdam zijn burgemeester. Een gepassioneerde man, Amsterdammer geworden in de loop der jaren en die alles deed voor zijn stad. Amsterdam mist zijn burgemeester nog steeds.

November

Ook in november moet je er een feestje van maken en dat hebben we gedaan. 11-11 viel dit jaar op zaterdag en dat zou eigenlijk een nationale feestdag moeten worden. Sjaal om, jaske aan en een bonk bier erin voor Oeteldonkse gezelligheid. Ook bezocht ik een concert van een band die weinig mensen kennen. Kasabian blies het dak van de AFAS-live eraf met hun vette Britrock. Geweldige band. Uit Leicester, Engeland. No Vardy, no party.

December

Zoals ik al zei: December was druk. Eindelijk bezocht ik de mannen van de Golden Earring en kwam ik er achter dat het waar was wat gezegd werd: de Golden Earring is met afstand de beste band van Nederland. Qua leeftijd niet veel verschillend van de Stones, maar wat kunnen die mannen speulen. Ceasar Zuiderwijk is met afstand de beste drummer van Nederland en de verre omstreken, de stem van Barry Hay pik je er zo tussenuit. George Kooymans is naast een barre gitaarspeler ook een begenadigd zanger en Rinus Gerritsen ziet eruit als een crackjunk, tot dat hij laat horen wat hij met een bassgitaar kan. Wat een band.

Ook was er in december een onverwacht gezellig avondje Amsterdam, een feestje in de kantine en werd er een andere waggie gekocht. De Stilo haalde de APK niet en werd na vier jaar bedankt voor bewezen diensten. Omdat Amerika een behoorlijke aanslag was op mijn spaarrekening, werd er gekozen voor een 'ouwe' Golf als tussenoplossing. Oud, maar vertrouwd. Het was een feest der herkenning en liefde op het eerste gezicht.

Inmiddels is het 30 december en maken we ons massaal op voor Oudejaarsavond. Bruce speelt in de Top 2000 zijn Thunder Road en ik denk terug aan 2017 als een jaar waarin emoties elkaar afwisselden, waarin genoten werd omdat het moest en waar de herinneringen zoet zijn. Natuurlijk ging niet alles goed, maar dat zijn dingen die bij het leven horen. Afsluiten met een quote ga ik ook niet doen, ik ga afsluiten met de boodschap dat ik iedereen een fantastisch 2018 toe wens.

Natte krant

Mijn vorige twee blogs lagen best zwaar op de maag. De blog over Anne Faber was een bonk frustratie richting het hele systeem, de blog over De Wereld Draait Door was een tikje frustratie richting het gebrek aan kritische vragen bij het genoemde programma. Daarom is het tijd voor een blogje die iets lichter op de maag ligt. Want ik heb weer eens iets gelezen wat voer was voor onderstaande blog.

Elke morgen of middag als ik wakker word, pak ik mijn telefoon voor een rondje social media. Als ik dat allemaal heb gecheckt, dan heb ik de app van de Telegraaf en het AD voor de nieuwtjes in Nederland en omstreken. Altijd wenselijk om te weten wat er gebeurt. Ik vind de app van het AD grappig, want er staat meer in dan alleen nieuws. De column van Willem van Hanegem is na nieuw puntenverlies van de Havenclub verplichte kost als Ajacied, leedvermaak op dit niveau is het beste vermaak wat er is.

Naast de column van Willem zijn er diverse andere artikelen waar wat meer ‘diepte’ in zit. Zo las ik vanmorgen een stukje uit de serie ‘Die van mij’ waarin bij stellen een interview wordt afgenomen, waarin ze het één en ander over elkaar te melden hebben. Het stukje wat ik vanmorgen las, was voer voor een blog.

In het stukje was er een interview met een 29-jarige man. Hij heeft nu zo’n 3 en een halve jaar een relatie met een 26-jarige vrouw, die hij omschrijft als ‘geweldig, lief, zorgzaam en ze lachen wat af samen.’ Ik werd aangetrokken door de titel van het artikel. ‘Onze relatie is perfect, het enige ding is ons libidoverschil.’ Ik bereide me voor op een interview met een hitsige, licht seksueel gefrustreerde man die ging klagen over dat zijn vrouw altijd hoofdpijn had en te druk was voor een actief seksleven.

Dat bleek dus andersom te zijn. Ik wist dat het bestond, maar in wezen praten ‘wij’ mannen daar niet over. Helemaal niet in deze #metoo situatie, want voor je het weet heb je een aangifte tegen je lopen. Overigens, ik wil de #metoo niet bagatelliseren. Op het moment dat lichamelijk contact ongewenst is, dan moet je met je poten van elkaar af blijven. Ik vind het alleen frapant dat er 20 jaar gewacht wordt met de bekendmaking ervan. En dat de bekendmaking vooral via de media moet. Ik wil niet te ver afdwalen, dus dit is het laatste wat ik over #metoo zeg.

We gaan verder met het artikel, want de man praat er dus over dat zijn vrouw vaker wil dan hij kan opbrengen. Ik denk niet dat ik dit verder hoe toe te lichten. Hij sluit het artikel dan ook af met de zin ‘Liever een vriendin zoals deze, dan een vriendin die helemaal geen seks meer wil, zoals ik bij mijn vrienden wel eens hoor.’ In het artikel wordt verder gesproken over ‘2 seksloze weken om het spannend te houden,’ ‘als ik na een zware dag thuis kom van het werk, wil ik een avondje bankhangen’ en ‘de druk om alweer te moeten is niet bepaald stijve-piemelwekkend.’ De teksten tussen aanhalingstekens kom uit het artikel, ik heb die niet zelf verzonnen.

Want ik wist dat het bestond, maar mannen praten hier zelden over. Misschien heeft Youp van ’t Hek wel gelijk, die het in 1 van zijn conferences heeft over dat in een relatie ‘het neuken na 3 jaar nergens meer over gaat.’ Omdat ik momenteel achter een computer zit waar ik geen YouTube-linkjes kan kopiëren, moet je dat zelf eventjes opzoeken. Youp is sowieso kostelijk vermaak, dus leef je uit. Na het lezen van deze blog. Ik meen dat ik eerder gebruikt citaat van Youp al eens gebruikt heb voor m’n blogs.

Ik weet dat ik over vriendinnen en relaties niet echt een mening mag hebben want ‘#singleAF’, maar toch: als je een vriendin hebt die geweldig is, lief, mooi, zorgzaam en grappig, dan  is het in mijn ogen alleen maar een bonus dat je een ‘natte dweil’ (ik citeer wederom de 29-jarige man uit het artikel) als vriendin hebt. Gooi daar krullen, tattoo’s en een voorkeur voor classic rock bij en je hebt er 1 die je nooit meer moet laten gaan. Maar dat is mijn bescheiden mening hé?

Wij mannen denken volgens verschillende onderzoeken gemiddeld een keer of 400 aan seks. Per dag. Of dat ze nou 400 keer per dag aan seks denken met de eigen vrouw/vriendin/man/vriend/genderneutraal, dat moet in principe geen moer uitmaken. Op het moment dat je thuis komt en je vrouw heeft zich netjes/leuk/spannend/uitdagend/netwaarjevanhoudt aangekleed en opgedirkt, dan kan die dag op het werk nog zwaar zijn geweest, maar dan moet je aan de bak. En dan ga je aan de bak. Niks geen druk om ‘alweer’ te moeten, niks de druk die niet bepaald stijve-piemelwekkend is. Mocht het allemaal niet werken, dan ram je er na je werk twee Malibu-Cola in en je gaat als de brandweer. Dat je daarna nog lekker kan gaan bankhangen voor de tv met een zakkie chips behoor altijd nog tot de mogelijkheden.  Wat ik van veel vrouwen begrepen heb is dat de seks niet lang hoeft te duren, een smerig vluggertje op het aanrecht kan voor sommigen ook al voldoende zijn. Ik neem aan dat een stuk meer bevalt dan de twee seksloze weken om het spannend te houden, zoals ik in het artikel lees. Zou de man uit het artikel niet weten dat een gebrek aan seks in diverse lijstjes voorkomt als één van de redenen om uit elkaar te gaan? Het staat niet alleen met naam en toenaam in sommige lijstjes genoemd, maar ook een gebrek aan vertrouwen kan je onder seksuele problemen scharen als de één dermate jeuk heeft en thuis niet gekrabd wordt dat er buiten de deur wordt gekrabd. Ik heb nog steeds het idee dat er meer mannen zijn met een hoger libido dan vrouwen, dus er is allicht een man die van de reservebank af wil komen op het moment dat het basisteam faalt.

Ik vind overigens de term ‘natte dweil’ voor een vrouw die stelselmatig geil is niet de juiste benaming. Bij een dweil denk ik altijd aan schoonmaken en dat is absoluut iets wat ik niet graag doe. Noem ‘r dan pornogodin. Dat klinkt ranzig en liefdevol tegelijk. Net zoals seks kan zijn. 

En doorrrrrrrrrrr

Donderdag 16 november 2017. Iets over 7. Toevallig staat tijdens het eten de televisie aan. Nederland 1. De Wereld Draait Doorrrrrr. Ik kijk er zelden naar het gebrabbel van Mathijs en zijn gasten aan tafel. Vandaag werd weer duidelijk waarom.

De advocaat van de familie en de zus van de overleden Mitch Henriquez zaten aan tafel. Bij Mathijs, nog steeds met zijn hip geblondeerde haar. Grachtengordelkapseltje. Vlug qua spraak en woordkeuze, angstig als het gaat om het stellen van kritische vragen.

De tv staat niet hard, ik moet het er bij zeggen. Ik vind mijn pizza van Domino’s belangrijker en als je de Italian versie bestelt, dan wil er nog wel eens een topping afpleuren. Met als gevolg dat je smerige en vette vingers krijgt. Dat is niet wenselijk.

Ik hoor de advocaat praten over het verschil in deskundigheid, een rechtbank zonder een schoon dossier en ik hoor de zus van Mitch praten over dat ze niemand meer vertrouwt. Mathijs zit daar te knikken. De tafeldame, ik heb geen idee wie het was, knikt begripvol en kijkt ernstig. Het is een droevig tafereel.

Het hele gebeuren met Mitch Henriquez kent geen winnaar, alleen maar verliezers. De familie verliest één van haar dierbaren en de politieagenten, die aan het werk waren op een druk bezocht festival, staan als verdachte terecht. Als verdachte terecht staan van doodslag. Ik gebruikte net al het woord droevig, maar dat is nu eenmaal een woord die op de zaak Mitch Henriquez van toepassing is.

De afgelopen week en de komende week is de rechtszaak waarbij de agenten terecht staan voor doodslag op Mitch Henriquez. Er wordt nieuw bewijs ingebracht, er komen nieuwe beelden en er komen diverse nieuwe zogenaamde deskundigen voor de dag.

Toen ik tijdens de uitzending van de Wereld Draait Door op AD.nl zat te kijken, zag ik dat de familie en de advocaat van de familie Henriquez uit de rechtszaal is weggelopen omdat de familie van mening is dat het een ‘spookproces’ betreft.

Om vervolgens linea recta de taxi naar de Westergasfabriek te pakken, alwaar een kwijlende Mathijs van Nieuwkerk klaar stond met een podium en alle ruimte om de frustratie te botvieren op de politie, het Openbaar Ministerie en de Nederlandse rechtspraak. De advocaat, niet klein van postuur, met een massieve ring om zijn vinger en de niet veel kleiner van postuur zijnde zus van Mitch zaten erbij, deden hún kant van het verhaal en daar was Mathijs om als vanouds geen enkele kritische vraag te stellen.

Het schijnt dat de advocaat, de beste man heet Korver, de rechtszaak buiten de rechtszaal wil draaien. Interviews en filmpjes bij de kwijlende media de afgelopen week, proberen de publieke opinie voor zich te winnen. Een vlugge blik op #dwdd zorgt ervoor dat dat niet gaat gebeuren. De tweets aan het adres van de advocaat en het programma De Wereld Draait Door waren niet van de lucht en ergens snap ik dat volledig.

Want Mathijs, mocht je dit toevallig lezen, waarom stel jij gewoon niet heel simpel de volgende vraag (ik zal het introducerende gesprek voor je even uittikken):

“Laten we het even hebben over de aanleiding van deze bizarre tragiek. Mitch werd in eerste instantie gewaarschuwd omdat hij gedreigd zou hebben met een vuurwapen. Hij heeft vervolgens herhaaldelijk agenten geprovoceerd en daarbij wederom gezegd dat hij een vuurwapen zou hebben. In een tijd met terroristische dreigingen, gezien de tijd en de plaats (het was zomer en het was een drukbezocht festival), hoe staan jullie tegenover het gedrag van Mitch zelf?”

Deze vraag, alsmede diverse andere kritische vragen (‘Waarom werkte hij niet mee’ of ‘waarom bent u wel hier terwijl u uit de rechtbank bent weggelopen?’) heb ik niet gehoord. Alsmede de tweede ‘partij’ (een persvoorlichter van politie of Openbaar Ministerie) aan tafel. In de rechtszaal is het namelijk ook hoor en wederhoor. Iemand publiekelijk veroordelen zonder een kans op verdediging is kansloos, droevig en slaat helemaal nergens meer op. Tussen mezelf en de Wereld Draait Door komt het niet meer goed.

Helemaal niet toen het volgende onderwerp ter sprake kwam. Een schilderij van Leonardo Da Vinci is voor 450 miljoen dollar verkocht.

Ik heb de TV uitgezet. Want het zou zomaar kunnen dat we vlak ná de uitzending weer een reclamefilmpje van een van de goede doelen te zien krijgt waarbij het gewone volk weer op wordt geroepen om te doneren voor de volgende wereldcrisis.

Ik wist ineens weer waarom ik zo weinig TV kijk de laatste tijd.

Verloren

De draaideurcrimineel die na zijn vijfentwintigste inbraak met een taakstraf onder de arm lachend de rechtbank verlaat.

De dronken automobilist die een rijontzegging kreeg, nadat hij spijt heeft betuigt van het doodrijden van een heel gezin.

Volkert van der G. die 11 jaar gezeten heeft voor het moedwillig vermoorden van een persoon en die vanuit zijn boomhut nadenkt over de volgende procedure tegen de Nederlandse staat.

De veroordeelde verkrachter die niet mee wilde werken aan een onderzoek, daardoor geen TBS kreeg en ‘om alvast te wennen aan een terugkeer in de maatschappij’ in een kliniek zat en naar buiten mocht.

Snapt u het nog? De rechters in Nederland zijn helemaal gek geworden. Hoe leg je het uit aan de nabestaanden dat je een verkrachter na tweederde van zijn straf vrij laat en een leven kan nemen? Toegegeven, Michael P. is op dit moment nog verdachte, maar iemand die in de middle of nowhere een plek aanwijst waar een lichaam van een meisje wordt gevonden heeft dermate veel daderkennis dat hij op zijn minst medeplichtig is. Binnen nu en twee jaar zal Michael P. voor de rechter verschijnen, als hij van de rechter-commissaris in ieder geval mag blijven ‘zitten.’ Het valt niet uit te sluiten dat Michael in afwachting van zijn proces terug moet naar de kliniek. Om zijn nieuwe vriendinnetje een beurt te geven bijvoorbeeld.

We leven in een land waarin de overheid ons hoort te beschermen. Beschermen tegen internetpiraten, die de boel leegroven, maar bij de politie is er te weinig kennis, kunde en manschap om hier daadkrachtig tegen op te treden. Beschermen tegen terrorisme, maar bij een retourtje Syrië krijg je eerder een warm welkom dan een grondig onderzoek. Beschermen tegen homo-hatende klerelijertjes, maar ‘hand in hand op straat lopen is voor iedereen een risico.’

En de overheid hoort ons te beschermen tegen monsters als Jasper S, die slechts 18 jaar cel kreeg voor de verdwijning en de moord op Marianne Vaatstra. Jasper S. werd in 2013 veroordeeld tot 18 jaar cel, dus een klein rekensommetje levert op dat deze meneer rond 2022 weer voet buiten de cel mag zetten.

De overheid hoort ons te beschermen tegen een beest als Robert M, die er met 19 jaar iets vervelender van af kwam dan Jasper S. 19 jaar. Voor het kapot maken van talloze kinderjeugden door het maken en verspreiden van vreselijke kinderporno. Robert M. Loopt rond 2023 weer buiten. Laat hem één keertje oversteken als het arrestatieteam onderweg is naar een melding en met volle gas door de stad heen knalt. En niet op tijd kan remmen.

En de overheid hoort ons te beschermen tegen Michael P, die een straf uitzat voor het verkrachten van twee vrouwen en een serie gewelddadige straatroven. P. zou begin 2018 weer vrijkomen en werd niet veroordeeld door TBS omdat hij medewerking weigerde. Hij wenste niet onderzocht te worden door het Pieter Baan Centrum, waardoor de rechter de eis van TBS liet varen. 11 jaar. Dat moet, met tweederde aftrekt, voldoende zijn om een verkrachter te laten inzien dat hij een fout had gemaakt. Een verkrachter. Iemand die iemand anders het ergste aan kan doen wat er is. Iemand verkrachten is zo ontzettend droevig, laag en smerig, dat je verkrachters altijd MOET behandelen. Deze mensen zijn psychopaten en psychopaten zijn niet meer te helpen. Wanneer iemand iemand anders verkracht, dan verspeelt diegene alle recht op een tweede/tweehonderdste kans, hulp of een andere vorm van het ontlopen van een serieuze straf. Psychopaten moet je vastzetten, voor de rest van hun leven. Of ruimen. Dat mag ook. Ik ben geen voorstander van de doodstraf, maar voor types als Robert M, Jasper S en bij veroordeling Michael P ben ik voorstander van de uitzondering: doodstraf door steniging. Hij die zonder zonde is, werpe de eerste steen. Dan kunnen de Nederlandse rechters voldoende mensen aanwijzen om die eerste steen te werpen.

Want weer ging een Nederlandse rechter de fout in. En dat kostte het leven van de 25-jarige Anne Faber, van wie de regenachtige fietsselfie wereldberoemd werd in Nederland. Omdat het de laatste selfie werd, die Anne naar haar vrienden stuurde. 25 jaar jong. Het had niet de laatste selfie moeten zijn die Anne stuurde. Er zouden er nog duizenden moeten volgen. Misschien nog wel honderdduizenden. Zoveel selfie dat WhatsApp en Instagram ervan zouden ontploffen.

In plaats daarvan ontplofte de harten van het het gezin, de vrienden, de collega’s, familie en de vriend van Anne Faber. En samen met hun het hart van al die Nederlanders die hopen dat ze beschermd worden door de Nederlandse overheid.

Ik heb het geloof in de Nederlandse rechtsstaat definitief verloren.

Het laatste woord uit deze blog is een woord van sterkte aan de familie, vrienden, vriend en alle mensen die Anne Faber gekend heeft en nu kapot van verdriet steun zoekt bij elkaar.

Burgemeester

Amsterdam, vrijdagochtend 6 oktober 2017. In de vroegte loop ik over de Burgemeester de Vlugtlaan, op weg naar een doktersafspraak. Het is nat, het is koud. Snel nog even peuken halen bij de Total. De laatste was vanmorgen vlak na het douchen op gegaan. Zo ’s ochtends zijn ze altijd het lekkerst.

 

Het drupt een beetje, er waait een matig windje. Tussen de herfst probeert de zon nog een poot tussen de deur te krijgen. Zo van: “ik ben er nog.”

 

Als ik peuken heb gehaald en bij de dokter naar binnen stap, meld ik mezelf aan bij het loket. Als ik aangemeld ben, ga ik zitten. Wachtruimtes zijn vreselijk en de wachtruimte bij een dokter is bijna net zo erg als bij de tandarts. Ik pak mijn telefoon en open Facebook. Daar zie ik een bericht wat de aanleiding is geweest voor het schrijven van deze blog.

 

“Burgemeester Van der Laan overleden.”

 

Het bericht wordt afgesloten met een verdrietige smiley.

 

De dokter is snel bij me. Ze kijkt naar wat er mis is, schrijft een recept uit en verwijst me door naar apotheek. “Je kan het vanmiddag of morgen ophalen,” hoor ik haar zeggen. De zalf voor een ontstoken oog moet even wachten tot morgen. Er moet nog gewerkt worden.

 

Als ik naar huis ben gewandeld en ontbeten heb, open ik de laptop en lees op Facebook de Parool-columns van James en Theo. Aangezien ik die columns vaker lees, vind ik best dat je beide heren met alleen hun voornaam aan mag spreken. Ik lees ook het stukje wat Het Parool heeft geplaatst, met daarin de levensloop van de burgemeester. Ik kijk op AT5 een documentaire die het Amsterdamse leven van de burgemeester in krap 40 minuten bespreekt. Met name het stukje over ‘Ik woon in de Baarsjes, je bent een ouwehoer’ is briljant. Hoe snoer je een schreeuwende Amsterdammer de mond? Zo dus.

 

Die mond snoeren, dat deed de burgemeester. Met verve. Door wat hij zei. Door wat hij deed. Met een vleugje Amsterdamse humor, met passie en met kracht. De burgemeester dacht eerst na, praatte vervolgens en deed daarna hetgeen wat juist was. Die combinatie maakte burgemeester Van der Laan een geweldige burgemeester.

Inmiddels woon ik nu ruim 9 jaar in Amsterdam en werk er aan het einde van deze maand 12 jaar. Burgemeester Van der Laan is dus het grootste gedeelte van mijn Amsterdamse bestaan met recht mijn burgemeester geweest. Een burgemeester die iedereen verwelkomde in de stad, of je nu uit Afghanistan kwam, uit Amerika of uit Brabant. Het maakte niet uit. Je was welkom onder de vleugels van de burgemeester. Maar het mooie was, dat je niet moest fokken met de burgemeester. Want dan kon je je boeltje pakken en optiefen. Rechtser is een voormalig lijsttrekker van de Partij van de Arbeid nog nooit geweest. Iemand die dacht met het gezonde verstand, schijt had aan protocollen en er voor zijn mensen wilde zijn. Iemand die in Den Haag nodig is om orde te scheppen in de chaos. Iemand die het ongetwijfeld eens was met de partijkartel waar onze grote vriend Baudet het steeds over heeft. Iemand die in de huidige Haagse slangenkuil kopje onder gaat om er niet meer boven te komen.

 

Het spijt me, ik wil van deze blog niet een politieke blog maken, maar een eerbetoon aan de beste Minister – President die ons land nooit gehad heeft. Het is een eerbetoon aan de beste burgemeester die Amsterdam heeft gehad.

 

James Worthy schreef dat wanneer Amsterdam niet kon slapen, dat de burgemeester middels de grachten de stad in slaap wiegde. Hij schreef dat als de Bijlmer het koud had, dat hij warmte over de hoogbouw heen blies. Van der Laan was er voor zijn stad. De stad die hij – zonder arrogant te klinken – als beste stad van de wereld bestempelde. De stad waarvan hij zeven jaar de baas was. De stad waarin hij juichte voor de club van de stad en een twinkeling in de ogen kreeg bij het zien van Johan Cruijff.

Terwijl Amsterdam huilde over het vreselijke nieuws van Appie Nouri, bedwong Van der Laan op de nationale televisie zijn tranen, diep geroerd door het verdriet van het droevige nieuws. Terwijl hij zelf niet lang meer zou leven. Wij zagen een man die geroerd was door de verbinding van een klein ventje uit Geuzenveld met een huilend voetbalhart. De burgemeester was een man van het volk en iedereen kon het zien.

 

Op 25 oktober aanstaande wordt de Amsterdam Arena officieel omgedoopt tot de Johan Cruijff Arena. En dat is dankzij de burgemeester, die alle ego’tjes van alle partijen de baas was en de stad gaf wat de stad wilde. Laten we hopen dat een volgende burgemeester de stad geeft wat de stad wil: de naam van de burgemeester op een mooie en prominente plek in onze prachtige stad.

United Kees of America: Nawoord

Zondagochgend 06:10 uur. Ik ben weer 'thuis.' Thuis na 16 te gekke dagen in de US of A..
Gistermiddag rond de klok van 12 uur 's middags zette de KL0604 na een vlucht van een kleine 10 uur mij weer terug op Nederlandse bodem. Het regende. Met gierende banden werd in de eerste de beste rookruimte de eerste peuk sinds 15 uur weer opgestoken. Belangrijke dingen eerst. Vervolgens werd ik opgewacht door m'n zus en m'n grote kleine held. De reis naar huis belandde in z'n laatste fase. Tijd om terug te blikken.

Want wat een gek en heerlijk land is het. Land van extremen. Land van schitterende natuur. Land van schitterende mensen. Land van gekke mensen, maar dat noemen ze in San Francisco 'art.' Daar kennen we d'r in Amsterdam gelukkig ook genoeg van. 
Voordat ik op reis ging wilde ik 'gewoon in een dikke Amerikaan met m'n favoriete muziek over de wegen van California blazen.' Dat is gelukt. Later kwamen daar dingen bij als Las Vegas, San Francisco, San Diego en Venice Beach. Onderweg zag ik hoge bergen, letterlijk diepe dalen en ongekende bouwkundige prestaties van de mens. De Hoover Dam is een mooi voorbeeld daarvan. 

Amerika is rock 'n roll, met een vleugje rap. Die laffe EDM hoor je er zelden, bij het betreden van een winkel hoor je vaker Pink Floyd dan Lil' Wayne. En dat is iets wat me zeer bevallen is. Het publiek in Amerika waardeert muzikanten nog steeds en dat werd me vooral duidelijk in de legendarische Whisky A Go Go. Bij een gemiddeld rock-optreden in Nederland zie je niet het volk wat je in Amerika ziet: jong, aantrekkelijk en volledig los gaand op de muziek. Amerika is rock 'n roll en misschien daarom heb ik nu al enorme heimwee naar Amerika.

Heb ik alles gedaan en gezien? Bij lang na niet. Dat kan ook niet, als je de grootheid in letterlijke zin van Amerika bekijkt. In Nederland zeiken we als een uurtje moeten rijden, in Amerika is het de normaalste zaak van de wereld. Een uurtje rijden in Amerika voelt hetzelfde als van Amsterdam naar Amstelveen. 
Ik heb veel kleur op straat gezien. Deels vanwege de enorme diversiteit aan mensen, het andere deel kan je figuurlijk nemen. Mensen praten, mensen leven. Mensen lopen niet stilletjes door de straat. Willen ze opvallen? Zijn ze een beetje gek? Of is het toch 'art?' Ik weet het niet. 

De weg van San Diego naar Los Angeles gaat een stukje over de Joe Basilone Highway. Kent iemand Joe Basilone? Niet? Kijk maar eens naar de serie 'the Pacific.' Joe Basilone was een Amerikaanse United States Marine. En wat voor 1. Hij vocht in de Tweede Wereldoorlog en kreeg vervolgens de Medal of Honor voor zijn diensten in de Pacific. Joe Basilone kwam in de Pacific om het leven, net nadat hij de hoogste onderscheiding van het Amerikaanse leger had gekregen: de Medal of Honor. Een snelweg naar je vernoemd krijgen. Amerika eert zijn helden. Want het was lang niet de enige memorial snelweg waar ik overheen reed. Politieagenten, brandweermensen, mensen uit het leger: mensen die iets betekend hebben voor het land worden geeeerd. En dat is toch iets anders dan 40 jaar na dato een stel helden berechten omdat ze een stel treinkapende terroristen hebben uitgeschakeld. Welkom in Nederland.

Mooie dingen in Amerika en een aantal van die mooie dingen zette ik op de foto. Van die foto's wil ik een mooi boek gaan maken. Met deze blogs erbij. Wordt een leuke klus. Beter dan lukraak 1500 foto's op Facebook droppen en uit die 1500 ook je insta nog een keer voltrappen. #wanderlust is niet voor mij van toepassing, ik hou daar allemaal niet zo van.

De huidig gekozen president van Amerika heet Donald Trump en die had in zijn verkiezingscampagne de slogan 'Make Amerika great again.' In mijn beleving is Amerika al heel great en de vraag is niet óf maar wanneer ik er weer heen ga. It was an amazing trip. Bedankt voor het volgen, het lezen en de leuke reacties die ik gekregen heb. Amazing.

Met een quote van de 45e POTUS ga ik deze blog echter niet afsluiten. Ik ga de blog afsluiten met een quote van een legende uit Venice. Een man die de Whisky A Go Go tot zijn tweede thuis beschouwde. De man wiens geest nog steeds rondwaart over de Venice Canals en langs de Ocean Walk. Die man was de frontman van The Doors. Jim zei ooit de quote waar ik deze blog mee wil afsluiten. 

'I'll tell you this man, I'll tell you this. I don't know what's is going to happen, but I wanna have my kicks before the whole shithouse goes up in flames.' 

De man is een genie.

United Kees of Amerika: LA Woman

Venice Beach (Ca), vrijdagochtend 00:02 uur. De laatste dag van de vakantie is aangebroken. Morgen  om 12:10 uur land ik op Schiphol. Of de Oekraïense rebellen moeten ook op mijn vliegroute zitten. Anyway, hopen dat het allemaal goed gaat. De laatste 4 nachten van m'n trip zat ik in Venice Beach en het waren onvergetelijke dagen.

Op dag 1 reed ik over Highway One van San Diego naar Los Angeles. Ontspannen, muziekje aan en het raampje open. Het was een waardige afscheidsrit van de Dodge, die 's middags weer naar het verhuurbedrijf toe moest. Het plan was om de koffer in het hostel te droppen en daarna de Dodge weg te brengen. Hetgeen zonder problemen is gebeurd. Fijn karretje, jammer dat er in Nederland bepaalde politieke partijen zijn die het onmogelijk maken om zo'n fijne auto te kunnen rijden.
In Venice is het trouwens niet anders. Je betaalt je scheel aan parkeerkosten. Dus goed gepland om geen auto te hebben in Venice.
In het hostel sliep ik met 6 man op 1 kamer. Een internationaal gezelschap, allemaal jongens uit alle uithoeken van de wereld. Met een paar belandde ik later nog in The Brig, een Californication achtige tent op Abbot Kinney. Eerder die dag werd ik nog op straat aangesproken en kreeg de complimenten over 'the artwork' op m'n rechterarm. Veerle, voor in je achterzak. Toen er gevraagd werd om een sigaret en ik aan die vraag voldeed, hoorde ik de mooiste 'maaaaa nigga' die ik ooit gehoord heb. Een jongen uit de hood. Inderdaad, met een kleurtje. Mooi portret.

Dag 2 gingen er twee diepgekoesterde wensen in vervulling; de eerste was om op een Harley door Hollywood en Beverly Hills te rijden. Het was een bakbeest van een motor, een beetje als in een Amerikaanse film met motoragenten. Maar wat een machine. Geluid, vermogen, zithouding. Daar zou ik best aan kunnen wennen. Waar ik niet aan wil wennen is de verkeersdrukte in LA. Here Jezus wat staan daar elke dag de hele dag een zooitje file. In Amsterdam is het bal als om half 6 de Zuidas leeg loopt , maar dat is anderhalf uur later opgelost. Geef mij maar Amsterdam. 
Ik reed niet alleen door Hollywoord, maar ook naar de pier in Santa Monica, naar LA Downtown, naar de Hollywood Hills en over de Mulholland Drive. En voor die Mulholland Drive neem ik de volgende keer een racer mee. Wat een bochten liggen daar. Een racer en twee setjes kniestukken. En een week van huis. Geen mij maar de Mulholland Drive. Het rijden, in een shirt van SAMCRO, met pothelm, zonnebril, spijkerbroek op m'n sneakers is een lang gekoesterde droom die werkelijkheid werd. Als een kind zo blij.
En 's avonds dacht ik: weet je wat, we doen droom nummer 2 nog dezelfde dag. Op Sunset Boulevard in Hollywood zit de Whisky A Go Go. Een legendarische tent onder liefhebbers van rockmuziek. Een soort van Mekka van de rockmuziek. Een kleine intieme zaal, met een aparte sfeer. En alle grote jongens hebben op dat podium gestaan: Jimi H, Metallica, Led Zeppelin en uiteraard The Doors. Die zijn zelfs huisband geweest in de Whisky. Een magische tent en het was er die avond ook gewoon goed. Het podium werd wisselen gevuld in verschillende opstellingen. Zo rouleerde de oud-gitarist van The Ramones met de ex-drummer van Duran Duran. Het was een avond met heerlijke rock, de muziek die in Europa een langzame dood is gestorven, maar in Amerika leeft als nooit te voren. Hoe ik naar de Whisky ben gegaan? Op de Harley natuurlijk!

Die Harley bracht ik de vorige dat terug en was meteen zo vriendelijk om m'n leren jackie in de motor te laten zitten. Gebeld met het bedrijf, maar uiteraard niks aangetroffen. Ach ja. Ik was ook wel toe aan een nieuw leren jackie en er zat niks van belang in de zakken. Gaan we bij terugkomst gewoon even naar The Sting of ik zet m'n moeder aan het werk met d'r niet te stoppen drang tot het zoeken van koopjes op internet.
Nadat ik terug was in het hostel heb ik m'n handdoek gepakt en ben naar het strand gegaan, waar ik 2 uur later wakker werd. Het was nodig. Resultaat: een rooie rug. Niet gek, je rug verbranden rond eind september. Welkom in Cali. 
's Avonds at ik bij Hal's in Abbot Kinney. Het was de minste maaltijd die ik op heb, de biefstuk smaakte meer naar een Michelin Pilot Power 2CT dan naar een koe. Op de terugweg scoorde ik een flesje Malibu voor in het hostel en halverwege die fles werd besloten om naar Townhouse aan de overkant van de straat te gaan. Goeie beslissing was dat. Het was namelijk stripclubsvond en om een heel erg lekker wijf zichzelf te zien uitkleden op 'Roadhouse Blues' van The Doors maakt de kater de volgende dag meer dan waard.

Want die had ik, dus vielen m'n plannen om de naar de studio's te gaan in het water. Dit is vast niet de laatste keer LA en die studio's lopen niet weg. Ik verzoop m'n kater met een frisse duik in de oceaan en ging vervolgens op souvenirjacht. Die jacht bracht me uiteindelijk via een Ubertje in Santa Monica, waar ik scoorde en via het strand terug liep naar Venice. Een lekker wandelingetje. Onderweg even stoppen voor een peuk en cola. Niks mis mee. M'n avondmaaltijd was een chicken BBQ pizza die goddelijk smaakte. Er was nog een beetje Malibu dus die heb ik ook maar even opgemaakt voor dat het bedtijd was. De koffer is reeds gepakt, m'n trui ligt klaar want het schijnt herfst te zijn in Nederland.

Morgenochtend om 11.00 uur check ik uit en ga dan nog even naar de Venice Canals om wat plaatjes te schieten. Rond een uur of 2 pak ik een Uber naar LAX en de KL0604 zal mij naar Amsterdam brengen met een verwachte aankomsttijd van 12.10 uur op zaterdagmiddag Nederlandse tijd. Wanneer ik geland ben, volgt een nawoord van deze geweldige ervaring. Daarna keert de rust weder. Denk ik.

United Kees of America: San Diego

Maandagochtend 10:00 uur precies. Ik ben onderweg vanuit San Diego naar mijn laatste bestemming in Venice Beach. San Diego. Wat een heerlijke stad. Het was een uitstekend weekend.

Zaterdagmiddag kwam ik rond een uurtje of 3 aan bij het hotel. Vanuit Indio was het een kleine 4 uur, dus was er geen haast. Ik had via Trivago een hostel gehoekt op wat naar later bleek een toplocatie: recht in het populaire Gaslamp District. Aangezien San Diego een beetje onbekend en onderschat is bij ons Europeanen, hier wat geinige info: San Diego heeft meer inwoners dan Amsterdam. San Diego heeft een honkbalteam wat bijna dagelijks een vol stadion trekt. In de binnenstad van San Diego kom je geen enkele McDonalds of Burger King tegen. Wel talloze restaurantjes, die allerlei verschillende wereldkeukens aanbieden. En Amerikaanse porties. Ik kreeg gisteravond bij restaurant Pevecino m'n lasagne niet eens op. God, wat een bakbeest was dat. 
De zondag was een relaxte dag. Ik ging rond 10 uur naar Coronado, aan de overkant van San Diego. Heerlijk op het strand gelegen. Beetje verbrand ook. Kluun gelezen, muziekje d'r bij. Rond een uurtje of 2 kwam ik erachter dat ik nog geen plaatjes had van deze heerlijke stad, dus heb ik er een paar geschoten. Met een baard die inmiddels op standje Vondelpark stond, ging ik vervolgens op zoek naar een barbershop. Met succes, want vlak bij mijn hostel dat Floyd's. Met een verse opskeer en een keurig getrimde baard ging ik even naar m'n kamer. Die kamer deelde ik met nog 3 mensen: een stel uit Kansas City en een gozer uit New Orleans. Leuke mensen, niks mis mee. En ik heb goed geslapen de afgelopen nacht; ze waren niet aan het snurken of aan het ruften als een malle. Nadat ik m'n lasagne had gegeten was ik er eigenlijk wel klaar mee en was het tijd om naar bed te gaan. Het was een rustige San Diego zondag.

Een rustige zondag wordt meestal vooraf gegaan aan een minder rustige zaterdag en dat kan ik beamen. Nadat ik in was gecheckt, ging ik naar het kroegetje waar ik m'n vorige blog schreef. Inderdaad, met die heerlijke barvrouw. Weinig gegeten, 2 Heinies en een shotje en ik lag er af. De chips in het hostel hebben voorkomen dat ik al vroeg in m'n mandje lag. De chips en een potje lang douchen zorgden ervoor dat ik er weer tegenaan kon. Na een steak bij het Hard Rock Café was ik volledig hersteld en kon de zaterdagavond beginnen. Ik kwam terecht bij een tent die The Thin Roof heette. Afgeladen vol, leuk terras en live-muziek, gespeeld door een prima band, met een godin als leadzangeres. 
Buiten bij het roken ontmoettte ik een man die het geluid deed. Een vijbuiter, eind 40. Een 'I can do whatever the fuck I want' figuur. Ik mocht 'm meteen. Hij deed me, ook qua uiterlijk, een beetje aan ome Henk denken. Het gesprek duurde 3 sigaretten, toen moest ie weer aan de gang. Bij het voorbijgaan in de kroeg kreeg ik constant een vriendelijke klap op m'n schouders. Waarschijnlijk omdat ik m'n Bowie shirt aan had.
Vervolgens ontmoette ik Ritch, een kleine, kale gozer die me om 'n peuk vroeg. Nadat ik zei waar ik vandaan kwam, was ik ineens z'n beste maat. Hij was in Amsterdam geweest en hij had er een amazing time. Hij vertelde dat hij op stap was met 9 meiden en dat hij een beetje mannelijk gezelschap wel kon waarderen. Niet dat hij op mannen viel, maar gewoon. Als je als man met 9. vrouwen op pad bent, dan is mannelijk gezelschap goed. You're coming with us. Dat zei ie en dat vond ik meer dan best. Ik ben niet aan alle 9 voorgesteld, maar 1 zou ik mezelf blijven herinneren. Dat was Christina, een 44-jarige Cali girl. Volgens Ritch gruwelijk rijk. Uiteindelijk ging het zo dat ik met Ritch en Christina in een privé club belandde, in de wijk Pacific Beach, met flessen whisky op tafel van 600 dollar de fles. Toen ik herhaaldelijk zei wat ik verdiende zeiden ze allebei: 'don't worry, we just want you to have a good time and we will take care of you.' Niet dat ik van whisky hou of zo, maar een gegeven paard kijk je niet in de mond. Het gezelschap vond m'n afkomst meer dan interssant en het werd een hele gezellige en bijzondere avond. Het enige wat ik miste waren coke en pornosterren, maar wat je niet hebt, kan je niet missen.
Aan het einde van de avond gingen Ritch, Christina en ik naar huis van Ritch. Een klein appartementje in de wijk Pacific Beach. Omdat het daar klein was, Ritch z'n ogen dichtvielen en het toch tijd was om te gaan slapen, nodigde Christina mij bij haar uit om in de logeerkamer te slapen. 'Just to make sure, we're not having seks, I just want you to feel safe.' 
Het bleek geen vals voorwendsel te wezen. In het huis van Christina, 3 verdiepingen en loeigroot, sliep ik in de logeerkamer met privé badkamer. Op de begane grond stond in de huiskamer een tv van het formaatje bioscoop en in de keuken stond een pooltafel. In de garage stond een BMW 328, waar Christina mij de volgende ochtend mee naar m'n hostel bracht. Zaterdagavond was een bijzondere avond. 'Welcome to California' had Christina me al meerdere malen met een knipoog gezegd.

Welcome to California. Here Jezus. En ik heb nog 4 nachten Venice Beach te gaan. 

San Diego, je was geweldig. Ik zou er best nog een week kunnen verblijven. Of een jaar. Of voor altijd. Heerlijke stad.

United Kees of America part nine

San Diego (Ca), zaterdagmiddag 16.13 uur. Met een dijk van een barvrouw als uitzicht en een fleske Heineken op de bar begin ik aan deel 9 van m'n Amerika blog. Het zonnetje schijnt buiten en ik ben voor het eerst ingecheckt in een hostel. Hartje San Diego, het kan ontzettend slechter.

Vanmorgen reed ik rond elven weg uit Indio. Het was het slechtste Motel 6 van de reis. Ik sliep begane grond, aan de drukke weg. Naast die drukke weg lag een spoorlijn waar elk uur een goederentrein van ik geloof 20 kilometer overheen denderde. Het geluid van een stationair lopende vrachtwagen was vanmorgen om half 8 m'n wekker. Daarnaast was de WiFi om van te janken en dat is jammer als je toch even wilt FaceTimen met thuis.

Thuis. Ik kreeg een appje van A of dat ik al een beetje heimwee had. Heimwee? Op je muil, gauw! Nog niet misschien. Het is dat ik een leven en een manier van inkomen heb thuis anders had die retourticket al lang en breed in de vuilnisbak gelegen. Wat een fantastisch land, met aardige mensen, zo ontzettend veel te zien en nog meer te doen. Als lange, blanke Europeaan ben je een makkelijk aanspreekpunt voor lokale en niet lokale mensen. Als mensen m'n accent horen, dan vragen ze al snel of ik uit Duitsland kom en wanneer ik dan zeg dat ik uit Nederland vandaan kom, dan krijg ik van historisch goed onderlegde Amerikanen al meteen een welgemeend excuus. Niet dat dat nodig is overigens, ik vind het wel grappig. De oorlog heb ik niet meegemaakt, evenals 1974. En wat er tegenwoordig in Duitsland woont kan er best goed mee door. 
Eigenlijk valt er over de rit niet heel erg veel te zeggen. Die was aan de korte kant, in vergelijking met gister. De muziek was goed en in iets minder dan 3 uur reed ik San Diego binnen. Ik had op de app van Trivago nog even snel en hostelletje geboekt. Hartje San Diego. 54 euro. Ik lach me kapot hiero, helemaal als je je bedenkt dat de DJ van de tent waarin ik zit (met die heerlijke barvrouw dus) zojuist Liquid Spirit van Gregory Portet in zet.

Iets wat ik nog niet benoemd heb, en ik hoop niet dat ik m'n truckdriving friends hiermee beledig, maar vrachtwagenchauffeurs in Amerika zijn echt klootzakken. Die gaan op hun gemak op een 2-baansweg een vrachtwagen of vier inhalen met 60 mijl per uur. Allemaal leuk en aardig dat die gasten 3 minuten eerdet op hun bestemming zijn, maar als de Dodge en ik eraan komen denderen met 90 per uur, dan is het hard remmen geblazen. 
De trucks zijn overigens een lust voor het oog. Allemaal voorzien van een snoet, maar dat heb ik volgens mij al verteld. Truckdriving friends zouden hier hun ogen uitkijken naar wat er allemaal rond rijdt. 

Ik heb nog niet echt een idee wat ik vanavond en morgen allemaal ga doen, maandagochtend Check ik uit en ga ik richting Los Angeles voor alweer het laatste gedeelte van m'n geweldige trip. Ik ga daar nog niet te lang bij stil staan, want dan word ik verdrietig. 

United Kees of America part eight

Indio, CA, vrijdagavond 21:20 uur. Uiteraard net ingecheckt in een motel 6 op de Monroe boulevard. Het was een lange rit, om 14:00 uur reed ik weg bij The South Rim van de Grand Canyon. En nee, die naam heb ik niet zelf verzonnen. 
Even terug naar het moment van mijn laatste blog, die ik gistermiddag rond 15:00 uur zat te tikken in Arizona. Ik was onderweg naar Flagstaff en checkte daar om 19:00 uur in bij m'n motel en heb vervolgens een goddelijke pasta naar binnen zitten werken. Was broodnodig na al dat Amerikaanse vette voer van de afgelopen dagen. M'n lichaam kennende zal ik eerder afgevallen zijn dan andersom maar goed.
De pasta werd overigens geserveerd door Vicky, iemand die zo door had kunnen gaan voor het zusje van Alicia Silverstone in haar glorietijd. Leuk meisje, maar er zijn meer hondjes die Fikkie heten.
De weg van Vegas naar Flagstaff ging over de Interstate 40 volgens mijn GPS. Het uitzicht vanuit mijn auto was wederom prachtig met heuvels, heuse bergen, het bergop en af rijden en het zag er allemaal een stukje groener uit dan in Nevada en Cali. Ik mag trouwens tegenwoordig Cali zeggen. Veel kleuren in de natuur en het had ongetwijfeld prachtige plaatjes opgeleverd. Ware het niet dat wanneer je uit de auto stapte om foto's te maken je noten net niet uit je broek waaiden. Here Jezus wat een wind. Dat sloeg echt nergens op. Het had zijn weerstand op de talloze vrachtwagens die zachter gingen rijden. Ik heb geen ongeluk gezien, al word ik van een slingerend aanhangertje altijd een beetje nerveus. Iets met Spanje 2001. 

Onderweg kwam ik een verrassing tegen, want de Hoover Dam lag op de route en dat wist ik niet. Een fenomenaal stukje bouwkunde van de mens. Zo uit de rotsen gehakt, met een schitterende brug, een dam en een stuwmeer. Tussen de bochtige bergweggetjes op de grens van Nevada en Arizona. Deze trip leert me sowieso dat zowel de mens als de natuur tot ongelofelijke dingen in staat zijn. Zowel positief als negatief.
Enfin, Flagstaff dus. Een plaatsje die ik in m'n planning had gefrommeld omdat het lekker bekt en omdat het de weg is naar de Grand Canyon. Ik weet nog wat ik gezegd heb over het zien van een grote scheur, maar wederom stond ik met open mondje het volgende natuurspektakel te bekijken. Wat een reliëf, wat een diepte, wat een verschil in kleuren. En wat een geinige eekhoorntjes die er met de camera van een Frans stel voorbij gingen. Kutfransen. Net goed.

Ik heb er een uurtje of 2 rond gehobbeld, daarna was het tijd om terug te gaan naar Cali. In Phoenix had ik geen zin en aangezien ik me een dag vergist had in de planning , blijk ik niet 1 maar 2 nachtjes San Diego te kunnen doen. Die afstand was net ff te groot, het werd Indio. Wederom een groot stuk over de Interstate 40, waar ik wel het een en ander over te zeiken heb.
Want wat een kutweg. Sorry voor de kinderen die meelezen of degenen die er niet tegen kunnen, maar echt hoor. De Belgen zouden zich kapot schamen als er zo'n weg in hun land zou liggen. Ik heb op z'n Broer Termeers zitten godver-en in de auto. 'T is niks geen wonder dat ze daar alles naar de donder rijden. Er zaten gaten in het asfalt die nog groter waren dat de putten in de benen van Patty Brard.
Gelukkig doen ze er wel wat aan, want op de plekken waar het helemaal niet meer te harden is, is er 'road work.' Een keertje of 1800. Ik weet dat wegwerkzaamheden nodig zijn voor het onderhoud van de weg, maar als je een keertje of 1800 het bord 'Road work' hebt gezien, dan ben je er wel behoorlijk klaar mee. Daarnaast is het lelijk om te lezen. De Duitsers hebben tenminste een mooi klinkend woord voor wegwerkzaamheden, die noemen dat namelijk Baustelle. Klinkt sjieker. 

Overigens was het rijden gister en vandaag niet allemaal kut met peren hoor. De US180 van Flagstaff naar Williams (richting GC) is een genot waar ik bijna in m'n eentje gebruik kon maken vanmorgen. Heerlijk stuurwerk, af en toe omhoog, af en toe naar beneden, mooie dingen als je naar buiten keek en met Hotel California van The Eagles was het muzikaal meer dan in orde.
En de US95, vanaf de Insterstate 40 richting Indio. Een zelfde verhaal, maar dan met de ondergaande zon op rechts, tientallen onbekende resorts op links en gassen maar. Phil Collens had het over de lucht vanavond en die was goed. Heel goed. 

Morgen gaat de reis verder naar San Diego. Het gaat best lekker zo.

United Kees of America: Las Vegas

Arizona,  donderdagmiddag 15:00 uur. Onderweg naar Flagstaff. Ik heb 2 uur geleden Las Vegas verlaten. My fucking God. Wat een stad. 
De aankomst was op dinsdagavond rond een uurtje of 6, eigenlijk net te vroeg. Het plan was om in het donker aan te komen, want 'ze' hadden gezegd dat dan ineens de stad opdoemt in de duisternis. De Dodge is anders dan de Stilo. De Dodge wil namelijk wel. Ik had in Mammoth Lake reeds een hotelletje geboekt en niet de minste: Caesars Palace, onder andere bekend van de film The Hangover. Om grapjes te voorkomen: er lag geen tijger op m'n kamer. Geen baby ook trouwens. Het was een voor Vegas maatstaven een simpel kamertje, maar luxe genoeg. Tering, wat een heerlijk bed. Alles zag er strak uit, er hing een 50 inch plasmascherm aan de muur en het hotel was dermate groot dat je er een plattegrond bij kreeg om te zien waar je kamer was. Een rondje Vondelpark is kleiner dan een wandeling door Caesars Palace. 
Nadat ik m'n spullen op de kamer had gedropt, heb ik 2 uur met open mond over The Strip gelopen. Here Jezus, die lichtjes, die (nagemaakte) gebouwen, het Bellagio hotel, de vrouwen, het was ongelooflijk. In die 2 uur schoot ik 125 foto's geloof ik. Niet normaal. Zulke dingen hebben wij in Europa niet, tenminste niet dat ik me kan voorstellen. De originele dingen staan in Europa, zoals de Eiffeltoren en die geile Romeinse vijver. Het Bellagio heeft trouwens geen vijver. Die heeft twee zessers, aan elkaar geplakt. Een vijver bijna net zo groot als de Sloterplas. Vegas puts the big in biggest. Here Jezus.
Toen was het tijd om het overhemd aan te doen, ready to let the dogs out. Ik voelde me net Bradley Cooper toen ik door de hotelgang wandelde. Ik bleek niet de enige te zijn.
In het Belaggio ging ik op zoek naar een Texas Holdem poker tafel. Ik ben nog nooit in een casino geweest, maar pokeren heb ik wel eens gedaan. Met een buy-in van 40 dollar was ik 6 minuten en 23 seconden later klaar. Ik snapte er geen kut van. Net als van drinken halen. Dat moet je doen als je lekker zit te spelen achter 1 van de miljoen fruitautomaten. Dan kost een drankje namelijk een paar dollar aan fooi, in plaats van 12 dollar voor een Heinie aan de bar.
Die regel, en meer regels van Vegas, werden me duidelijk toen ik Emily ontmoette op de Strip. Emily werkte daar als promoter maar vond het niet erg om me de Strip te laten zien. Emily groeide op in Mexico, werkte in de muziekindustrie in New York, maar toen de crisis toeslag, was het Vegas. Ze kende de stad op haar duimpje en nam me mee de nacht van Vegas in. Casino na casino, hotel na hotel. Emily liet het me graag zien. En wat me opviel: het was allemaal hetzelfde. Als je 1 casino hebt gezien, heb je ze allemaal gezien. Hier en daar drukte ik een 20je in de automaat. Zonder succes. Naarmate de nacht vorderde, werd Vegas leger. Toen we rond 3-en door Luxor wandelde, waren er 4 mensen die achter een fruitautomaat zaten. Niet dat dan de lichten uit gaan. Het was eigenlijk een beetje triest, helemaal in een wereld waarin we zuinig met energie om moeten gaan. In Vegas spuiten ze schoon drinkwater over kunstgras. Vegas is een beetje van tante Lotje getikt.

Nadat Emily en ik afscheid hadden genomen en een afspraak hadden gemaakt voor de volgende dag, was het tijd om in dat heerlijke bed te ploffen. Met Emily had ik de afspraak gemaakt om rond 1 uur 's middags af te spreken bij The Gun Shop. Leuke eerste 'date.' In een klein half uurtje knalde ik letterlijk anderhalve meier erdoorheen maar het was ongelooflijk vet. Ik schoot een Baretta M9, die ik zekere overheidsdiensten in Nederland ten zeerste aanraad. Daarna kwam de sniper rifle, gevolgd door het automatische werk van een M4 en een M249. Voor iemand die vanaf kleins af aan al getriggerd is door vuurwapens was het een koopje. Ik voelde me als een kind in de snoepwinkel. 
Vervolgens liet Emily mij de stad zien bij daglicht. De Dodge kon ook het werk als gids prima verduren en we reden naar wat highlights van Vegas. Onder andere het pandjeshuis bekend van tv. Ik ben er niet binnen geweest. Die kale zou wel naar 1 van z'n 700 vrienden zijn om informatie te vragen over een oud honkbalkaartje. Wel zag ik het 'Welcome to the Faboulus Las Vegas' bord. En daklozen. Heel veel daklozen. Het was bizar. Rij je op het ene moment door een gedeelte waar men niet kijkt op een duizendje meer of minder, het andere moment liggen ze rijen dik op de stoep met bekertjes in hun handen waar een kwartje in zit. Heel, heel bizar. 
Nadat ik afscheid had genomen van Emily was het tijd voor chillen op de hotelkamer. Boekje van Kluun d'r bij, niks mis mee. Ik was namelijk om kwart voor 6 terug in het hotel en om 6 uur ging het zwembad dicht. Zul je net zien.
Ook een gevalletje 'zul je niet zien' was toen ik m'n volgende 20 briefje in een automaat had geschoven. De automaat naast me keerde 1.000 dollar uit aan de man die er 1 dollar in schoof. Welkom in het leven van Kees. 
Dat werd enigszins hersteld toen ik eerst 200 pakte in Belaggio en vervolgens nog 60 in de MGM Grand. Zo speelde ik quite in Vegas en dat gaf een goed gevoel. Voor de rest: lampjes, extremen in meerdere opzichten, veel namaak, een zooitje mafkezen op de Strip en veel fototoestellen. Vegas is een rare stad.

Maar ik sluit niet uit dat ik er nog een keer heen ga. Want het is raar, maar boeiend. Je ontmoet de gekste mensen, je kan alles doen wat je wilt. En het ziet er allemaal goed uit. Ik ben in Barcelona, op Tenerife en Mallorca aangesproken door de suckie suckie 5 dollar dames die hun kunstgebit voor de gelegenheid hadden uitgedaan. Vrouwen die amper het stempel vrouw verdienen. Dat is in Vegas dus niet het geval. Of het gebeurd is, is een gevalletje 'What happens in Vegas....'

Grapje. Ik betaal niet voor seks. 

United Kees of America part six

Las Vegas, dinsdagavond 22.41 uur. Deze blog wordt geschreven vanachter een gokautomaat in 'the Bellagio,' waarvan ik geen idee heb hoe het boeltje hier werkt. Ik schrijf hier omdat ik hier goeie WiFi heb en jullie toch n beetje op de hoogte wil houden van hoe het allemaal verloopt hier.
Over Vegas doe ik nog geen mededelingen, dat doe ik ná deze blog. 

Vandaag begon m'n dag rond een uurtje of 9, toen ik wakker werd in het motel in Mammoth Lake. Prachtige plek, zo tussen de bergen. Ik maakte me op voor een pittige rit: door Death Valley naar Vegas. Volgens de TomTom exact 364 mijl, hetgeen neerkomt op de afstand tussen Berlijn en Amsterdam. 
Na wakker te zijn geworden en in te hebben geslagen (Pringles, cola, water en peuken) was het tijd om koers te zetten richting Death Valley. Via Highway 395 reed ik wederom over een praktisch lege snelweg door de mooiste landschappen. Echt waar, de Pyreneeën zijn voor pussies als je door Inyo National Forrest rijdt. Een scala aan bergen in een prachtig ochtendzonnetje met fijne muziek. 
En ergens op die highway kwam uit m'n playlist 'Sky and Sand' tevoorschijn. Terwijl ik met een gangetje van 65 mijl per uur aan cruisen was. Ik dacht aan Bas. Ik dacht aan hoe ontzettend ik aan het genieten was van het moment dat ik beleefde. Ik kreeg er ontzettend kippenvel van en ook m'n ogen werden vochtig achter m'n zonnebril. Ik, in m'n eentje in de Dodge, met dat nummer... het was gewoon prachtig en ik weet zeker dat ik van Bas een knipoog van boven kreeg. Omdat hij zag dat het goed was. 

Van de 395 dook ik de 190 op, richting Death Valley. Wat een nog groter park is dan Yosemite. Godsallemachtig. Het park begon groen, de weten gekronkeld. Weer dacht ik aan m'n R6 die in de schuur stond terwijl ik moeiteloos op 4 wielen bocht na bocht reed. Na ongeveer 50 mijl moest er een geeltje entree betaald worden en ging meteen de temperatuur omhoog. Het kwik gaf in de Dodge op een gegeven moment boven de 100 graden Fahrenheit aan, terwijl het in de auto lekker was, met 67 graden. Buiten de auto was het desondank niet slecht vol te houden, dus ook hier werden de nodige plaatjes geschoten.

Bij Furnace Creek, midden in Death Valley was het tijd voor n pitstop met cola en kippenvleugeltjes. De tent heette Corkscrew Saloon en meer wild west kon ik het me niet voorstellen. Ik at m'n kippetjes lekker op en zag dat er vlak naast me 2 Franstalige stelletjes zaten. Die begonnen als een stel Hollanders de rekening te delen en te discussiëren met het personaal over 2 dollar die niet goed was aangeslagen op de rekening. Triest paupervolk.
Ook kwam er een stelletje binnen waarvan de dame een Canon fototoestel om de nek had hangen en de iPhone in de selfiestok had zitten, de iPhone gereed voor gebruik. Alles voor de likes. Ik vind het leuk om een foto te plaatsen op m'n social media, maar dat doe ik omdat ik dat zelf leuk vind. Het zal me jeuken of er 3 mensen dit leuk vinden, 30 of helemaal niemand. Hetzelfde geldt voor deze blog. M'n foto's die ik maak, daar zal allicht wat van op Facebook komen. Maar de teller is vandaag de 1.000 gepasseerd en van alles wat daar nog bij komt wil ik een mooi fotoboek maken. Omdat deze reis bijzonder is.

Nadat ik de bovengenoemde ergernissen in m'n hoofd had opgeschreven was het tijd om koers te zetten naar Sin City, oftewel Las Vegas. Ik had vanmorgen in m'n hotel Caesars Palace voor een schappelijk prijsje en tegen 7 uur kwam ik aan in de stad waar volwassen weer even kinderen kunnen zijn. 
Daarmee komt deze blog aan een einde, want ik stik de moord van de dorst en m'n geld brand als een heks op de brandstapel in m'n zal. Indien nodig kom ik op de lijn om donaties te mogen ontvangen.

United Kees of Amerika part five

Want 'the San Francisco part' was deel 4. Plaatselijke tijd is 21:27 uur en ik ben in Mammoth Lake. Uiteraard in een motel 6 en inmiddels met een volgevreten pens in bed. Het was wederom een lange dag. Maar één om nooit meer te vergeten.

Rond tienen reed ik weg bij m'n motel in San Francisco. Via de toeristische route (ik haat afscheid nemen) nam ik nog een laatste pitstop op Treassure Island voor de laatste foto's, een pakje Twinkies en drinken voor onderweg. Ik zou via Stockton richting Yosemite Park rijden. Ik maakte me op voor een rustige dag, rond 4-en bij een hotel als ik Yosemite 'even gedaan' zou hebben. 
Ik heb nog nooit iets zo onderschat. Yosemite doe je niet 'even.' Yosemite is een enorm park, vol met onwaarschijnlijke prachtigheden. Ik heb het over rotsen, meren, bomen, temperatuurverschillen en hoogteverschillen. Het hoogste punt waar ik reed was 9.000 feet. Nog een klein tikkie hoger en ik had onze lieve Heer en wat dierbaren daarboven een box vanuit m'n raam kunnen geven. Onwaarschijnlijk mooi, onwaarschijnlijk vet en wat is de Dodge uitmate geschikt voor dit soort klusjes. M'n fototoestel draaide overuren in de uiteindelijk 5 uur die ik over Yosemite gedaan heb. Ik zei nog heel stoer dat ik voor natuur 'wel naar het Amsterdamse hos zou gaan.' Yosemite maakt het Amsterdamse bos tot een natte wind die je maar heel eventjes ruikt. Ik was altijd behoorlijk onder de indruk van de Penon d'Ifach in Calpe, bij Benidorm in Spanje. Maar ik heb vanmiddag bergen gezien die de Penon d'Ifach doen veranderen in een steenpuist rondom je harige ster. Het was net alsof ik door een klassieke Steven Seagal film reed. Zonder de knokpartijen en het illegaal dumpen van gif. En ook zonder indianenjas en paardenstaart godzijdank. 
Ik heb echt nog geen 10 procent gezien van het geweldige Yosemite National Park. Ik heb een redelijk strak schema voor deze trip, dus helaas heb ik lang niet al het moois kunnen zien. Ik heb bijvoorbeeld geen wilde dieren gezien. Er werd gewaarschuwd voor bruine beren. Maar als ik bruine beren wil zien, kijk ik wel naar Peppa Big.

De Dodge kon Yosemite dus lachend aan, net als Inyo National Forrest. Ook al zo'n natuur schoonheid. Daar lag zelfs sneeuw in de bergen. Kan je nagaan, stap je in je korte broekje in je auto in San Francisco, vriezen een paar uur rijden later je ballen er spreekwoordelijk af. Gelukkig was ik voorbereid door een jasje en een lange broek op de achterbank te knikkeren, snel gereed voor gebruik. Godzijdank dat m'n zus me van de Mustang Cabrio heeft afgepraat. Want alle cabrio's reden 'open' voorbij, maar de inzittenden waren allerminst gelukkig met de temperatuur van 49 graden Fahrenheit. 
Het uitzicht en de bochten maakten alles goed. En ik kan niet wachten om met de foto's aan de slag te gaan in de vorm van een fotoboek wat ik van deze trip wil gaan maken. Uiteraard komt er wat op m'n social media, maar niet overdrijven. Ik ben al zo druk de laatste tijd op social media. Maar dit is te vet om niet te delen. Wat een dag weer.

En dan te bedenken dat ik 1 van de leukste dingen nog niet omschreven heb. Via Stockton (uiteraard, weer SAMCRO) dook ik bij Merced de 67 op richting Yosemite. Daar werd de weg al leuk, met bochten, bochten en nog eens bochten. Volgende keer dat ik hier kom, zorg ik dat ik m'n R6 en m'n Dainese pak met 3 setjes kniestukken in m'n handbagage heb zitten. Wat kun je hier ontzettend vet rijden, zowel op 2 als op 4 wielen. Heerlijk sturen en ik merkte toevallig ook nog dat ik daadwerkelijk wat van Jacob geleerd heb afgelopen voorjaar. Ik heb keurig netjes aan m'n inhaaltechniek kunnen werken. De Siërra Vallei. Here Jezus, wat een rit.
Het gekke is dat het rijden over deze wegen 1 van de dingen is die ik altijd heb willen doen. Lekker stukje muziek op standje teringtyfus en ik ben blij.

Nu ben ik dus in Mammoth Lakes, waar ze vorige maand nog volop aan het skiën waren. Morgen wacht Dead Valley en daarna Vegas. Een lange, vlakke en saaie rit. Ongetwijfeld zal er genoeg te zien zijn langs de weg én weet ik zeker dat Vegas de moeite waard is.

United Kees of America: the San Francisco part

San Francisco, zondagavond 22:25 uur. Ik lig net in bed, met een pens van hier tot Tokyo. De verhalen over de grote Amerikaanse porties en de enorme lappen vlees, zijn waar. Om Hans van Zetten er nog maar eens bij te pakken: 'het is ongekend!'

Ongekend is ook de geweldige stad San Francisco, waar ik eigenlijk te kort verblijf. Helaas geldt bij deze trip hetzelfde als in de Tour de France en die wacht ook op niemand. Morgen check ik uit bij m'n motel op Lombard Street, maak ik nog even een kleine pitstop op Treassure Island en dan laat ik die geweldige stad achter me. Voorlopig, want ik kom hier zeker nog een keer terug. Een vrijdagmiddag, een hele zaterdag, een hele zondag en een laffe maandagochtend zijn aan de korte kant voor deze geweldige stad.

Vrijdagavond begon m'n avontuur hier eigenlijk al. Zoals reeds geschreven kwam ik via de Golden Gate en Hawk Hill deze stad binnen rijden. Het was meteen een startschot voor mijn camera om aan de bak te kunnen. Want deze stad heeft zoveel mooie gebouwen, landmarks en andere bezienswaardigheden dat je rolletje zo vol is. Één van de weinige voordelen van het digitale tijdperk waarin we nu leven. 

De zoektocht naar een plek om het weekend door te brengen, werd een rit door de hele stad. Van hoog naar laag en van laag naar hoog, met stijgingspercentages van 16 procent als maximum. De Dodge deed het lachend. Lang leve de automaat in de deze stad. En ze weten hier hoe het moet qua auto's. Hier rijden genoeg 'zware' auto's rond om de Jesse Klavers en de Amsterdamse grachtengordel  een rolberoerte te bezorgen. Wat het Polo'tje en het Ibiza'tje voor de jongemannen bij ons, daar rijden de begin twintigers hier in een Mustang, een Camarro of een Challenger. Voor overigens minder geld dan wat bij ons een Polo kost.

Nadat ik vrijdagavond om Lombard Street eindelijk een motel had gevonden, was het tijd voor eten. Ik belandde 200 meter verderop bij Bobo's Burger, waar mijn afkomst bij de ober meteen leidde tot een overeenkomst: De Golden Earring. Hij had ze in 1973 nog live meegemaakt, tijdens een tour door de States. De burger en het biertje smaakten er vervolgens niet minder om. Ik lag er vroeg in vrijdagavond. 400 mijl wegtrappen op een dag is best een pittige bezigheid.

De zaterdagochtend wandelde ik vanaf mijn motel als foto makend naar Fisherman's Wharf. 10 uur in de ochtend en kapot druk. Kapot vol met eettentjes, winkeltjes, tours en tickets en veel bijzondere dingen. Ik koos uiteindelijk voor een boottocht in de baai, omdat Alcatraz overboekt was. Met het boottochtje begonnen uiteindelijk de overuren voor de camera weer. Kost je 40 piek, maar zeer de moeite waard. Wat een uitzicht op de stad en de bruggen heb je vanaf zo'n boot. Heel erg de moeite waard, net als Pier 39, met alle winkeltjes, dingetjes en fraaie omgeving. Fischerman's Wharf moet absoluut op je lijstje tijdens een bezoek aan San Francisco.

Na de boottocht wandelde ik kris kras door de stad, eigenlijk zonder doel. Lekker verkennen de boel. Op de voetjes is dat bij sommige straten een uitdaging. Het isn nu anderhalve dag later, maar ik voel m'n kuiten nogn branden van het omhoog lopen. Never skip legday.

Na van alles gezien en gefotografeerd te hebben, was het tijd om even te chillen met een paar flesjes Bud op de kamer. Muziekje d'r bij en de telefoon voor het maken van de plannen. Na diverse opties te hebben afgewogen, werd het Union Street, op 20 minuutjes wandelen vanaf het motel. Op Union Street kwam ik al snel 2 dames tegen die eigenlijk een pizzatje gingen halen om vervolgens te gaan Netflixen, maar ze wilden toch even een drankje doen met die lange uit Nederland. Dat werd uiteindelijk The Brixton. Het bleef bij het ene drankje en met name Julie (die andere heette Meg, shut up Meg) vond het erg spijtig dat het daarbij bleef. Ik vond het minder erg, want dan nadat ze weg waren heb ik de meest goddelijke steak aller tijden op. Japanse beef, met een plak kaas en blokje tomaat, een sausje en bascilucum azijn. Bril-jant. Uitbuiken deed ik nog met 2 biertjes en toen was de pijp leeg. Teruglopend over Union Street bleek het een hotspot te zijn voor lovel San Francisco. Barretjes zaten vol, mensen zaten op het terras en er hing een gezellige vibe in de stad.

Die vibe was zondagavond verdwenen, toen ik volgens hetzelfde recept weer naar Union Steet wandelde. Kennelijk is zondagavond een minder goed idee, maar een zondagmiddag zou een goeie oplossing kunnen zijn.

Maar toen had ik geen tijd. Ik nam zondag namelijk de makkelijkste manier om de hoogtepunten van de stad te zien op een Hop on hop off bus. Kost je 2 geeltjes, maar dan heb je ook wat. Wederom maakte m'n fototoestel overuren. Ik stapte uit bij Chinatown, wat echt is als op tv. Drukke Chinezen en dan zo'n lange blanke darm er tussendoor. Er was een parade met een beste honderduizendklapper als klapstuk. En zulke hebben ze in België niet. Toen ik bij Washington Sqaure, via Little Italy weer op de bus hopte, ging het verder met de hoogtepunten van de stad met commentaar van een hilarische gids. Sarcastisch en scherpe humor, verteld door een dikke Yank met een gek hoedje. Moet kunnen. 

Ik hopte er nog 1 keer uit, bij Haight Street, waar in 1967 de Summer of Love begon. Hippies reikten tot aan de oksels in die tijd en tegenwoordig komen ze tot aan je knieeen. Ik heb niks met hippies, uitgezonderd de muzieksmaak. 

Op Haight Street vind je naast hippiewinkels, barretjes, een Mac en graffiti ook the Red House, waar legende Jimi Hendrix behoorlijke tijd heeft gewoond bij zijn toenmalige vriendin. Het heerlijke nummer Red House gaat over deze plek. Het toeval wilde dat ik op 18 september hier langs liep, de sterfdag van deze gitaargod.

Haight Street is een aanrader, waar je de hippies ook nog in hun habitat aan kan treffen. De rit ging verder via Golden Gate terug naar mijn motel waar ik m'n koelkast leeg dronk, m'n spullen klaar zette voor het vertrek van morgen en de auto af ging tanken. Een laatste goeie hap bij The Brixton maakte een einde aan deze geweldige zondag.

Morgen gaat de reis verder, richting Yosemite. En na Yosemite wacht Vegas. Desondanks zou ik hier best willen blijven. Wonen ook, maar met een gemiddelde huizenprijs van 1,4 miljoen dollar gaat 'm dat niet worden.