Il Grande Capitano

Vanmiddag heb ik een paar uurtjes opgepast, op mijn kleine neefje. Eén van de leukste dingen van oppassen op je bijna 7-jarige neefje is dat je zonder schaamte kan zeggen dat je een Disney film hebt zitten kijken, de keuze van Rens viel, dankzij mijn aanmoediging, op de Disney versie van Robin Hood, één van mijn favoriete kinderfilms uit mijn eigen jeugd. Niks mis mee.

Een ander leuk iets, tijdens het oppassen van mijn neefje is het abonnement op de Voetbal International dat zwager Gerrit al heel lang heeft. Aangezien ik om die reden zelf geen abonnement heb op Voetbal International, bladerde ik door een paar oude VI’s. En in de VI van 2 weken geleden stond onder meer een grote reportage over ons aller Ajax, met daarin de grote nummer 14 aan het woord over zijn fluwelen revolutie in Amsterdam. Boeiende reportage om te lezen, maar wat ik van die VI het meeste heb onthouden is de middenposter. Deze keer stond er een middenposter in van de Italiaanse voetbalclub AS Roma.

Op die poster van AS Roma stonden onder andere Federico Balzaretti, Miralem Pjanic en Kevin Strootman. Strootman, met de haartjes iets langer dan we in Nederland van hem gewend waren, maar met een mooie, gespierde kaaklijn en het gif in zijn ogen. Toen hij nog in Eindhoven speelde, had ik een pleurishekel aan de manier van voetballen van Strootman en om te kijken was het ook niet een te groot spektakel. Maar Strootman doet het goed, in Italië en is terecht zeker van zijn plekje in de Oranje selectie van Louis van Gaal voor Brazilië 2014.

Helemaal links op de foto, geknield, zit een voetballer die niet van deze tijd lijkt. Geen zichtbare tatoeages, geen opvallend grote baard, geen gekke tape om de voetbalkous. Zelfs geen gekleurde schoenen! Trots is de blik voor de man die al vanaf 1989 bij dezelfde club speelt en vanaf 1992 deel uit maakt van de selectie van diezelfde club. Trots op de parelwitte aanvoerdersband, die om zijn gespierde linkerarm zit. Als een keizer. De Keizer van Rome. Il Grande Capitano.

Francesco Totti maakt van alle spelers op die elftalfoto kinderen. Kinderen met de baard net in de keel. Kinderen die voor het eerst naar de basisschool gaan. Kinderen die van blijheid niet meer kunnen slapen als ze een bal drie keer hoog kunnen houden. Kinderen die gezellig achter de PlayStation kruipen, als de training is afgelast wegens noodweer. Terwijl Francesco Totti met het gif in zijn ogen een enigszins bespeelbaar stukje gras opzoekt, om daar zijn techniek en souplesse verder bij te schaven.

Il Grande Capitano is de bijnaam, net als de Keizer van Rome. En terecht. Want hij kon weg, geld gaan verdienen, prijzen gaan winnen. AC Milan werd genoemd. Chelsea. In 2001 was Real Madrid bijna zeker van zijn handtekening, maar het kind in Totti sprak. Het kind dat dolverliefd was en ís, op de club van de stad waar hij geboren en getogen werd. Die liefde, die geld en prijzen buitenspel heeft gezet, is ongekend in het huidige topvoetbal.

De Italiaans kampioen van 2001 met uiteraard AS Roma, de wereldkampioen van 2006 met de Squadra Azurri, hij is nog steeds de man, in het elftal vol met strijdvaardige sterren, met voetbalschoenen in alle kleuren van de regelboog. De sterren, die om de week een nieuwe tattoo nemen. De sterren die allemaal stil zijn, wanneer Il Grande Capitano spreekt. De sterren die voor eeuwig in de AS Roma schaduw zullen staan, wanneer de Keizer van Rome de scepter zwaait.

543 officiele wedstrijden. 230 goals. Voor één club.

Francesco Totti. Il Grande Capitano. Een uitstervend ras. Samen met die andere veteraan, die in Engeland voetbalt. Ryan Giggs. Niets anders dan respect voor dit soort voetballers. Mag ik uw applaus alstublieft?

Bier en pillen, jalalalala!

Misschien is deze blog een schok. Want hij gaat niet over voetbal, stappen, genieten, motorrijden of wat dan ook. Deze blog gaat, houd u zelf vast, over seks. Een man die schrijft over seks, dat is hetzelfde als wanneer Albert Verlinden over de nieuwe Harley Davidson gaat praten en omvalt van de mannelijkheid. Of dat Sylvie van der Vaart na de scheiding met een nieuwe man op de proppen komt, die gewoon 2000 euro netto per maand verdient, door keihard te werken. Het klopt niet.

Toch ga ik het proberen, want ik heb weer eens iets gezien in het nieuws. Een lustopwekkende pil voor vrouwen.  Hij is in de testfase en volgens de digitale versie van de Volkskrant krijgt een dame dermate veel testosteron binnen, na het innemen van de pil, dat ze niet meer met de Olympische Spelen mee mag doen. Een vrij mannelijke hoeveelheid is de uitleg. Sexpert Goedele Liekens, u weet wel, die Belgische, die woest aantrekkelijk was in de jaren ’90, voorspelt dat het de rescue is voor vele relaties, die stranden op hoofdpijn, vermoeidheid en spanning. Voor al die stelletjes, en dan met name de mannelijke kant van de stelletjes, is dus goed nieuws. Want het is heel simpel. Je gooit er een pilletje in en voor je het weet wordt de innerlijke Bobbi Eden in elke vrouw met een grote kracht vrijgelaten. Hoe makkelijk kan het zijn? Een pilletje. Broek uit en gas erop, zou je denken.

Een pilletje om ervoor te zorgen dat vrouwen sneller zin krijgen in seks. Ik vind het vrij apart. Kijk, dat er een pilletje is, voor mannen met erectieproblemen, dat snap ik. Want sommige mannen kunnen daar last van krijgen, op een bepaalde leeftijd of in een bepaalde conditie. Dat is het een kwestie van een Viagraa’tje er in en er zit gang in voor 10. Een lustopwekkend pilletje voor vrouwen zou je dus kunnen beschouwen als de vrouwelijk viagra.

Mannen, wat is er mis met ons, dat wij tegenwoordig een pilletje aan de vrouwen moeten voeren om aan ons gerief te komen? Oké, als het gaat om seks, dan zijn wij mannen een stuk makkelijker dan vrouwen. De gemiddelde man kan elk moment van de dag en dat wordt alleen maar versterkt als een zooitje drank in gaat. Om vervolgens tot de conclusie te komen dat het toch een slappe zaak is en dan moeten de blauwe pilletjes weer tevoorschijn komen.  Maar mannen, kom op! Zo’n pilletje moeten wij toch niet willen? Wij houden van makkelijke dingen, dat is zeker waar. Maar waarom is Ajax – Feyenoord altijd stijf uitverkocht en worden de kaarten voor Ajax – NEC nog op de wedstrijddag aangeboden? Wij houden toch van spanning en moeite ervoor doen? Is de genoegdoening niet veel groter, dan wanneer je ergens moeite voor hebt gedaan, dat je dan krijgt wat je echt heel erg graag wil? Waarom is de Arena 5 minuten voor tijd leeg, als Ajax met 4-1 voor staat tegen NEC, terwijl men bij een 3-0 voorsprong tegen Feyenoord tot na de ereronde in de Arena blijft? Wij vinden toch een winst tegen Feyenoord een veel grotere prestatie, ook omdat het de aartsrivaal is?

Ik heb misschien makkelijk praten, want ik ben degene onder ons die nog nooit seks heeft gehad met iemand waar ik echt verliefd op ben geweest en later zielsveel van heb gehouden. Misschien komt dat ooit nog. Ik zou dat best willen, maar ook omdat je dan zo verliefd bent als een klein kind op zijn nieuwe piratenschip van Playmobil. Dat gevoel heb ik lang niet meer gehad. Tot ik het gevoel krijg, moet ik het, zoals de meeste vrijgezelle mannen,  doen met het aanbod in de kroeg en dat valt in de meeste gevallen ernstig tegen. Gelukkig ben ik niet iemand die snel omhoog zit. Sterker nog, dat gejaag in de kroeg, dat laat ik over aan de begin twintigers, die op pad gaan om zoveel mogelijk en zo lekker mogelijk te scoren. Ik heb, sinds ik vaker in Amsterdam te vinden ben met stappen, het motto: “Alles dat ten koste kan gaan van de gezelligheid, dat moet je zo veel en snel mogelijk mijden.” Als ik op stap ga, tegenwoordig, is de gezelligheid de reden van het stappen gaan, met bier, slap geouwehoer met maten en als er een leuke dame voorbij wandelt, ach waarom niet? Ik ben vrijgezel en praten kan allicht. En aangezien ik er tegenwoordig ook vrij rap achter ben dat zo’n praatje in veel gevallen is met iemand die of verkering zoekt of maar een kleine financiële bijdrage wil leveren in de horeca en dus op mijn zak meedrinkt, blijven de gesprekken vaak maar beperkt tot heel eventjes. Het zou per slot van rekening zomaar ten koste kunnen gaan van de gezelligheid en dat moeten we niet willen.

Maar goed, dat is gewoon mijn mening hé? Voor de mannen die in de kroeg willen scoren, maar het vanwege uiteenlopende redenen niet kunnen, is er in de Ruysdaelkade, de Wallen of het gebiedje rond de Nieuwezijds Kolk een reden om lekker af te blazen. En af te rekenen. Iets waar ik per definitie tegen ben. Betalen voor seks, dat lijkt me pas plat. 5 tientjes afrekenen, broek uit, een kwartier later klaarkomen en dan weer vol schaamte en spijt de Amsterdamse duisternis in. Ik ben ontzettend blij dat ik de gezelligheid het allerbelangrijkste vind, van een avondje stappen.

We eindigen deze blog bij Goedele. Goedele Liekens ja, dat vond ik al ventje van 15 best een lekker wijf. Maar anno 2013, bijna 2014, zit ik niet te wachten op de adviezen van een uitgezakte moeder van 50 jaar, die zelf ook niet echt maat in een relatie kan houden. Maar daar ben ik al een langere tijd klaar mee.