Blindganger

Laten we het eens over uitsluiting hebben. Ja, uitsluiting. Een lekker onderwerp. In een land waarin iedereen geaccepteerd hoort te worden zoals ze zijn. Dat is de boodschap, het heilige doel. Wokeness tot in de diepste vezels van je lijf. Iedereen is zoals diegene is, daar hebben we respect voor en daar moeten we trots zijn. Nederland als meest trotse koploper in de Tolerantie top 10.

Aan alles en iedereen wordt gedacht. Want oh wee oh wee als we iemand uitsluiten. Uitsluiten van deelname aan de maatschappij. Als we in een tijd leven waarin zelfs de daders van homohaat – en geweld worden benoemd, dan hebben we we behoorlijke stappen gemaakt als het gaat om uitsluiten.

Aanvoerders van Eredivisieclubs (niet allemaal) spreken zich uit tegen uitsluiting. Bij de jaarlijkse botentocht in Amsterdam wordt niemand uitgesloten, behalve pedo's maar dat is terecht want pedo's moeten optiefen. De bevolkingsgroep die twintig jaar geleden nog minderheden werd genoemd (omdat ze in aantal een stuk minder waren) timmert behoorlijk aan de weg.

Nee, uitsluiten, daar doen we niet meer aan in Nederland.

Totdat je te maken krijgt met mensen met een fysieke beperking. In Amsterdam zijn er nog steeds taxichauffeurs die de blindegeleidenhond niet toestaan in hun voertuig, noem mij eens vijf restaurants op in de Amsterdamse wijk De Pijp waarbij je met je rolstoel zo naar het toilet kan. Om maar te zwijgen over de kansen op de arbeidsmarkt voor een voor 97 procent blind meisje van 19.

Het laatste voorbeeld komt uit mijn eigen familie. De dochter van mijn oudste zus ís zo’n 19-jarige meisje met een visuele handicap. Visueel gehandicapt geworden door een foutje van moeder natuur, want een tumor in haar hoofd heeft ervoor gezorgd dat haar oogzenuwen verbrijzeld zijn. Haar zicht is beperkt tot het ernstig minimale. Ze heeft haar middelbare schooltijd op drie kwartier enkele reis van haar ouderlijk huis doorgebracht. Ze is opgeleid met braille, heeft trainingen gehad met het openbaar vervoer, weet precies hoe ze een witte stok moet gebruiken en spreekt behoorlijk goed met twee woorden in foutloos Nederlands. Licht Brabants accentje, zachte G uiteraard, maar daar is nog nooit iemand slechter van geworden.

Ze volgt een opleiding, deeltijd. Elke woensdag gaat ze naar school. Management assistent op MBO 4. Zakelijke dienstverlening. Op de visuele handicap na op een behoorlijk niveau dus. Dus nee, helemaal achterlijk is ze zeker niet, mijn kleine grote nichtje. Ze had graag in de grafische vormgeving iets gedaan, een stageplek bij een marketingkantoor was iets wat bij haar paste, maar Nederland is een land vol protocollen en afvinkboxjes en dus kan iemand met een visuele beperking geen grafische vormgeving gaan doen. 

Ze heeft een tijdje bij een zorgverlener gewerkt in Den Bosch. Eerder een blauwe maandag trouwens. Vooral thuiswerken zonder enige begeleiding of opdrachten. De dagen kropen voorbij en plichtsgetrouw als ze is, ging ze niet eens dingen in het huishouden doen. 8 uur op een dag vastgekluisterd achter een laptop met de telefoon bij de hand. Het is alsof je bij de politie werkt en je de hele dag zit te wachten op een melding of een plaats delict. Een plaats delict het liefst met een waterlijk natuurlijk, want die heb ik nog niet afgestreept.

Stel, je komt ergens nieuw binnen. Bij een nieuwe baan. Je stelt je netjes voor aan je collega's, je krijgt een rondleiding langs je nieuwe werkplek, "hier kun je koffie halen" en tot slot ontmoet je je nieuwe baas/leidinggevende. Als die leidinggevende dan vervolgens heel vriendelijk lacht, maar jou geen opdrachten geeft, dat is op z'n minst opmerkelijk. Initiatief tonen kan, maar als je net nieuw bent en er nog achter moet komen hoe alles werkt, dan is dat handig dat er dan een baas is die met je meedenkt en je de goede kant op stuurt. En niet een kluitje geeft en je het riet in stuurt. Zo ga je niet met mensen om en helemaal niet met mensen die door een fysieke beperking toch al zo’n grote achterstand hebben. En daarmee bedoel ik niet alleen de arbeidsmarkt.

Het is fijn als alles het doet en als alles vanzelfsprekend is. En uitsluiten, dat doen we in Nederland nog teveel. Ik snap dat het verdienmodel er niet naar is om mensen met een beperking op te nemen in de maatschappij, maar is het godverdorie hoog tijd dat dit eens gaat gebeuren.

Ik ga vragen of Huub van der Lubbe het nog eens wil proberen. 'Dat Zou Mooi Zijn' editie 2022. Voor mij mooi genoeg om zijn wensenlijstje uit te laten komen. Dan wordt er ook niemand meer uitgesloten. 

One love

In het kader van de nationale coming out day speelden de Eredivisie clubs in speelronde 10 het afgelopen weekend met een zogenaamde regenboogaanvoerdersband. Zo lieten de Eredivisie clubs zien dat voetbal voor iedereen is, ongeacht ras, afkomst, geslacht of wat dan ook.

En zo hoort het. Ik juich toe dat iedereen vooral zichzelf is, hoe dat ook moge zijn. Al ga ik bij mensen die zich identificeren met een komkommer uit de zestiende eeuw een klein beetje afvragen of een beetje aandacht is wat diegene misschien het meeste nodig heeft. Twee aanvoerders besloten om niet mee te doen aan deze actie vanwege hun geloof: Feyenoorder Orkün Kökçü en de kapitein van Excelsior, Redouan El Yaakoubi kozen er voor om niet mee te doen met het door de KNVB opgezette plan. Vanwege geloofsovertuigingen.

Nu zullen er ongetwijfeld mensen zijn die gaan schieten op het feit dat beide partypoopers moslim zijn. Domrechts volk wat niks anders kan dan schreeuwen en mensen achterna lopen, zonder zelf na te kunnen denken.

Stel. Kees van der Staaij, de leider van de SGP, die heeft een zoon en die zoon zou dermate goed kunnen voetballen dat hij bij hoge uitzonder op zondag actief mocht zijn in de Eredivisie. En stel hij zou aanvoerder zijn geweest, laten we zeggen van PEC Zwolle, als die in de Eredivisie zouden spelen.

Ik denk dat de denkbeeldige, goed kunnen voetballende zoon van Kees van der Staaij óók geweigerd had om met de regenboogaanvoerdersband te spelen. En net als bij Kökçü en el Yaakouboubi had een medespelers de honneurs waar moeten laten nemen als het gaat om het aanvoerderschap van hun team. En ik denk dat het dan opvallend stil was geweest in het hardroepende gedeelte van Nederland. Want in hartje Biblebelt, daar zijn ze ook niet zo van het uit de kast komen. En dat heeft exact dezelfde reden als bij de spelers die doorgaans aanvoerder van Excelsior en Feyenoord zijn.

Het geloof. In het algemeen.

Ik ga er niet al te veel woorden over vuil maken. Haal uit het geloof wat je wilt, geef je kinderen normen en waarden mee die jezelf ook mee gekregen hebt. Dat geldt voor Orkun Kökçü, Redouan El Yaakboubi en voor de denkbeeldige zoon van Kees van der Staaij. Als je niet beter weet dan je eigen cocon, je eigen wereld, dan krijg je nooit begrip voor het zijn van iemand anders.

Tunnelvisie noemen we dat.

Op de basisschool heb ik geleerd dat ik mijn naasten lief moet hebben. Dit kan je heel letterlijk nemen, maar zoals ik het nu interpreteer is dat je respect moet hebben voor de ander, hoe diegene is en wat diegene doet. 

Ik ben blij dat de aanvoerder van mijn club de regenboogaanvoerdersband wél om had.

Een dijk van een band

Een jaartje of vijftien geleden kon je via een website cd’s downloaden. Voor de jongere generatie: een cd is een schijfje waar vroeger 20 muzieknummers op stonden. Die kon je dan in een cd-speler doen en dan had je muziek. Als het wel eens gaat over dat een bepaalde artiest zoveel miljoen verschillende soorten albums zijn heeft verkocht, dan gaat het dus om cd’s, wat de opvolger weer was van de LP. Aangezien LP’s en platenspelers een tijdje behoorlijk in zijn geweest, hoeft deze geschiedenisles niet al te lang te duren.

CD’s downloaden dus, daar had ik verstand van. Accountje maken, inloggen op de site, klik op ‘download’ en voila: 5 minuten later had je de nieuwe Hitzone op je harde schijf staan. Klaar om te branden en mee in de auto te nemen. Ik deed ook aan verzoekjes. Van wie het verzoekje kwam weet ik niet meer, maar het verzoek was om We Beginnen Pas – 25 jaar De Dijk te downloaden. Zo gezegd, zo gedaan.

Ook eventjes geluisterd natuurlijk.

De Dijk had er een fan bij.

Niet een verstokte zoals de voormalige keeper van het eerste, die afgelopen zaterdag voor de drieëntachtigste keer naar ‘zijn’ band ging kijken.

En ook niet een verstokte fan die álles weet, álles woord voor woord mee kan zingen. Die verstoktheid is bij mij op geen enkele band van toepassing, al komen de Rolling Stones en de Golden Earring akelig dicht in de buurt.

Nog niet één keer had ik De Dijk in levenden lijve aan mogen schouwen, het was er nooit van gekomen. Gisteravond, zondag 2 oktober 2022 was de Dijkeleke ontmaagding en net als met dingen waar ik veel te laat mee ben begonnen vraag ik me nog steeds af waarom ik er niet in Huub van der Lubbe zijn naam eerder aan begonnen ben.

Huub van der Lubbe, de frontman van De Dijk. Normaal is het zo dat een frontman ook meteen dé band is, maar bij De Dijk niet. Huub van der Lubbe zingt en schrijft liedjes, maar wat opvalt aan De Dijk is dat het een team is. De blazers mis je pas als ze er niet zijn, de toetsenist is binnen het geheel weergaloos en de gitaarklanken geven het blues-rock’n-roll gehalte perfect weer.

En omdat ik geen verstokte fan ben die alles mee kon zingen, speelde De Dijk gisteravond liedjes die nieuw waren voor mij en een bijzonder prettige of bijzondere ontdekking waren. Zoals het nummer Dat Zou Mooi Zijn. Een prachtige verlanglijstje, over de dingen in de wereld die beter kunnen. Toen Huub zong “Kon je met een liedje maar de lamme weer laten lopen en de blinden laten zien” moest ik even slikken. Dat zou mooi zijn. Het is voor mij de Nederlandse versie van het Imagine van John Lennon.

‘Niemand in de stad’ verdient een aparte alinea. Ik heb het nummer in maart van dit jaar heel hard en jankend van verdriet en onrecht in mijn afgetrapte Amsterdamse keukentje gedraaid na het overlijden van een dierbare vriend. Op het moment dat het kenmerkende toetsenspel begon, was kippenvel. Brok in de keel ook trouwens.

We hadden tribunekaarten, naamgenoot/motormaatje/jeweettoch, zijn vader en ik. En tribunekaarten, eigenlijk kun je daar niet normaal op dansen. Met m’n 1.92 ben je op de vloer al een redelijk obstakel, kan je nagaan dat als je jezelf niet meer kan bedwingen als ze ‘Ik kan het niet alleen,’ ‘Wat een vrouw,’ ‘Binnen zonder kloppen’ of ‘Laat het vanavond gebeuren’ gaan spelen. Dan ga je toch staan en gelukkig stond heel mijn vak op. Of eigenlijk de tribune.

Dat het dak er nog op zit, daar op de Ziggo Dome in Zuidoost, dat is een wonder. Want Dansen op de vulkaan, uit 1987, zorgde voor heuse test aan de bevestiging van het dak van het prachtige gebouw.

Dat een plaat uit 1987 anno 2022 zo actueel kan zijn. Luister maar eens naar de tekst.

Je moet je het schompes werken.

En je doet het, maar waarvoor?

Nog dichterbij de afgrond

Nog dichter op het vuur

En het wordt alleen maar erger binnen nu

Bommen voor de vrede

Leugens om het geld

En wij moeten betalen

Ook al had je niks besteld.

Waar halen ze de lef en de gore moed vandaan?

Lief! Trek iets moois aan.

Want we gaan dansen, dansen, dansen, dansen

Dansen, dansen, dansen, dansen

Op de vulkaaaaan

In tijden als deze, dat de wereld in brand staat, is Dansen op de vulkaan actueler dan ooit. Bedrijven vallen om vanwege de hoge energieprijzen. De oorlog in Oekraïne, waar nu weer over kernwapens wordt gesproken. Mensen die steeds moeilijker het einde van de maand halen, mezelf incluis. Singles die geen hypotheek kunnen krijgen, daardoor gedwongen zijn om te huren en een groot gedeelte afdragen om iemand anders zijn hypotheek te betalen. De Nederlandse overheid, die in tijden van een energiecrisis mysterieuze, niet op te vragen contracten afsluit om het in Nederland gewonnen gas voor een habbekrats te verkopen. Elk half jaar komt er een stad als Venlo bij.

Net als ‘Nergens goed voor’ en ‘Groot hart’ is ‘Dansen op de vulkaan’ een nieuw levenslied geworden gemaakt door De Dijk. Want het is één grote teringzooi geworden, overal. Buiten onze schuld. Ik ga wat moois aantrekken en dansen op de vulkaan. Dan maar ten onder terwijl je iets doet wat ontzettend leuk is.