Natte krant

Mijn vorige twee blogs lagen best zwaar op de maag. De blog over Anne Faber was een bonk frustratie richting het hele systeem, de blog over De Wereld Draait Door was een tikje frustratie richting het gebrek aan kritische vragen bij het genoemde programma. Daarom is het tijd voor een blogje die iets lichter op de maag ligt. Want ik heb weer eens iets gelezen wat voer was voor onderstaande blog.

Elke morgen of middag als ik wakker word, pak ik mijn telefoon voor een rondje social media. Als ik dat allemaal heb gecheckt, dan heb ik de app van de Telegraaf en het AD voor de nieuwtjes in Nederland en omstreken. Altijd wenselijk om te weten wat er gebeurt. Ik vind de app van het AD grappig, want er staat meer in dan alleen nieuws. De column van Willem van Hanegem is na nieuw puntenverlies van de Havenclub verplichte kost als Ajacied, leedvermaak op dit niveau is het beste vermaak wat er is.

Naast de column van Willem zijn er diverse andere artikelen waar wat meer ‘diepte’ in zit. Zo las ik vanmorgen een stukje uit de serie ‘Die van mij’ waarin bij stellen een interview wordt afgenomen, waarin ze het één en ander over elkaar te melden hebben. Het stukje wat ik vanmorgen las, was voer voor een blog.

In het stukje was er een interview met een 29-jarige man. Hij heeft nu zo’n 3 en een halve jaar een relatie met een 26-jarige vrouw, die hij omschrijft als ‘geweldig, lief, zorgzaam en ze lachen wat af samen.’ Ik werd aangetrokken door de titel van het artikel. ‘Onze relatie is perfect, het enige ding is ons libidoverschil.’ Ik bereide me voor op een interview met een hitsige, licht seksueel gefrustreerde man die ging klagen over dat zijn vrouw altijd hoofdpijn had en te druk was voor een actief seksleven.

Dat bleek dus andersom te zijn. Ik wist dat het bestond, maar in wezen praten ‘wij’ mannen daar niet over. Helemaal niet in deze #metoo situatie, want voor je het weet heb je een aangifte tegen je lopen. Overigens, ik wil de #metoo niet bagatelliseren. Op het moment dat lichamelijk contact ongewenst is, dan moet je met je poten van elkaar af blijven. Ik vind het alleen frapant dat er 20 jaar gewacht wordt met de bekendmaking ervan. En dat de bekendmaking vooral via de media moet. Ik wil niet te ver afdwalen, dus dit is het laatste wat ik over #metoo zeg.

We gaan verder met het artikel, want de man praat er dus over dat zijn vrouw vaker wil dan hij kan opbrengen. Ik denk niet dat ik dit verder hoe toe te lichten. Hij sluit het artikel dan ook af met de zin ‘Liever een vriendin zoals deze, dan een vriendin die helemaal geen seks meer wil, zoals ik bij mijn vrienden wel eens hoor.’ In het artikel wordt verder gesproken over ‘2 seksloze weken om het spannend te houden,’ ‘als ik na een zware dag thuis kom van het werk, wil ik een avondje bankhangen’ en ‘de druk om alweer te moeten is niet bepaald stijve-piemelwekkend.’ De teksten tussen aanhalingstekens kom uit het artikel, ik heb die niet zelf verzonnen.

Want ik wist dat het bestond, maar mannen praten hier zelden over. Misschien heeft Youp van ’t Hek wel gelijk, die het in 1 van zijn conferences heeft over dat in een relatie ‘het neuken na 3 jaar nergens meer over gaat.’ Omdat ik momenteel achter een computer zit waar ik geen YouTube-linkjes kan kopiëren, moet je dat zelf eventjes opzoeken. Youp is sowieso kostelijk vermaak, dus leef je uit. Na het lezen van deze blog. Ik meen dat ik eerder gebruikt citaat van Youp al eens gebruikt heb voor m’n blogs.

Ik weet dat ik over vriendinnen en relaties niet echt een mening mag hebben want ‘#singleAF’, maar toch: als je een vriendin hebt die geweldig is, lief, mooi, zorgzaam en grappig, dan  is het in mijn ogen alleen maar een bonus dat je een ‘natte dweil’ (ik citeer wederom de 29-jarige man uit het artikel) als vriendin hebt. Gooi daar krullen, tattoo’s en een voorkeur voor classic rock bij en je hebt er 1 die je nooit meer moet laten gaan. Maar dat is mijn bescheiden mening hé?

Wij mannen denken volgens verschillende onderzoeken gemiddeld een keer of 400 aan seks. Per dag. Of dat ze nou 400 keer per dag aan seks denken met de eigen vrouw/vriendin/man/vriend/genderneutraal, dat moet in principe geen moer uitmaken. Op het moment dat je thuis komt en je vrouw heeft zich netjes/leuk/spannend/uitdagend/netwaarjevanhoudt aangekleed en opgedirkt, dan kan die dag op het werk nog zwaar zijn geweest, maar dan moet je aan de bak. En dan ga je aan de bak. Niks geen druk om ‘alweer’ te moeten, niks de druk die niet bepaald stijve-piemelwekkend is. Mocht het allemaal niet werken, dan ram je er na je werk twee Malibu-Cola in en je gaat als de brandweer. Dat je daarna nog lekker kan gaan bankhangen voor de tv met een zakkie chips behoor altijd nog tot de mogelijkheden.  Wat ik van veel vrouwen begrepen heb is dat de seks niet lang hoeft te duren, een smerig vluggertje op het aanrecht kan voor sommigen ook al voldoende zijn. Ik neem aan dat een stuk meer bevalt dan de twee seksloze weken om het spannend te houden, zoals ik in het artikel lees. Zou de man uit het artikel niet weten dat een gebrek aan seks in diverse lijstjes voorkomt als één van de redenen om uit elkaar te gaan? Het staat niet alleen met naam en toenaam in sommige lijstjes genoemd, maar ook een gebrek aan vertrouwen kan je onder seksuele problemen scharen als de één dermate jeuk heeft en thuis niet gekrabd wordt dat er buiten de deur wordt gekrabd. Ik heb nog steeds het idee dat er meer mannen zijn met een hoger libido dan vrouwen, dus er is allicht een man die van de reservebank af wil komen op het moment dat het basisteam faalt.

Ik vind overigens de term ‘natte dweil’ voor een vrouw die stelselmatig geil is niet de juiste benaming. Bij een dweil denk ik altijd aan schoonmaken en dat is absoluut iets wat ik niet graag doe. Noem ‘r dan pornogodin. Dat klinkt ranzig en liefdevol tegelijk. Net zoals seks kan zijn. 

En doorrrrrrrrrrr

Donderdag 16 november 2017. Iets over 7. Toevallig staat tijdens het eten de televisie aan. Nederland 1. De Wereld Draait Doorrrrrr. Ik kijk er zelden naar het gebrabbel van Mathijs en zijn gasten aan tafel. Vandaag werd weer duidelijk waarom.

De advocaat van de familie en de zus van de overleden Mitch Henriquez zaten aan tafel. Bij Mathijs, nog steeds met zijn hip geblondeerde haar. Grachtengordelkapseltje. Vlug qua spraak en woordkeuze, angstig als het gaat om het stellen van kritische vragen.

De tv staat niet hard, ik moet het er bij zeggen. Ik vind mijn pizza van Domino’s belangrijker en als je de Italian versie bestelt, dan wil er nog wel eens een topping afpleuren. Met als gevolg dat je smerige en vette vingers krijgt. Dat is niet wenselijk.

Ik hoor de advocaat praten over het verschil in deskundigheid, een rechtbank zonder een schoon dossier en ik hoor de zus van Mitch praten over dat ze niemand meer vertrouwt. Mathijs zit daar te knikken. De tafeldame, ik heb geen idee wie het was, knikt begripvol en kijkt ernstig. Het is een droevig tafereel.

Het hele gebeuren met Mitch Henriquez kent geen winnaar, alleen maar verliezers. De familie verliest één van haar dierbaren en de politieagenten, die aan het werk waren op een druk bezocht festival, staan als verdachte terecht. Als verdachte terecht staan van doodslag. Ik gebruikte net al het woord droevig, maar dat is nu eenmaal een woord die op de zaak Mitch Henriquez van toepassing is.

De afgelopen week en de komende week is de rechtszaak waarbij de agenten terecht staan voor doodslag op Mitch Henriquez. Er wordt nieuw bewijs ingebracht, er komen nieuwe beelden en er komen diverse nieuwe zogenaamde deskundigen voor de dag.

Toen ik tijdens de uitzending van de Wereld Draait Door op AD.nl zat te kijken, zag ik dat de familie en de advocaat van de familie Henriquez uit de rechtszaal is weggelopen omdat de familie van mening is dat het een ‘spookproces’ betreft.

Om vervolgens linea recta de taxi naar de Westergasfabriek te pakken, alwaar een kwijlende Mathijs van Nieuwkerk klaar stond met een podium en alle ruimte om de frustratie te botvieren op de politie, het Openbaar Ministerie en de Nederlandse rechtspraak. De advocaat, niet klein van postuur, met een massieve ring om zijn vinger en de niet veel kleiner van postuur zijnde zus van Mitch zaten erbij, deden hún kant van het verhaal en daar was Mathijs om als vanouds geen enkele kritische vraag te stellen.

Het schijnt dat de advocaat, de beste man heet Korver, de rechtszaak buiten de rechtszaal wil draaien. Interviews en filmpjes bij de kwijlende media de afgelopen week, proberen de publieke opinie voor zich te winnen. Een vlugge blik op #dwdd zorgt ervoor dat dat niet gaat gebeuren. De tweets aan het adres van de advocaat en het programma De Wereld Draait Door waren niet van de lucht en ergens snap ik dat volledig.

Want Mathijs, mocht je dit toevallig lezen, waarom stel jij gewoon niet heel simpel de volgende vraag (ik zal het introducerende gesprek voor je even uittikken):

“Laten we het even hebben over de aanleiding van deze bizarre tragiek. Mitch werd in eerste instantie gewaarschuwd omdat hij gedreigd zou hebben met een vuurwapen. Hij heeft vervolgens herhaaldelijk agenten geprovoceerd en daarbij wederom gezegd dat hij een vuurwapen zou hebben. In een tijd met terroristische dreigingen, gezien de tijd en de plaats (het was zomer en het was een drukbezocht festival), hoe staan jullie tegenover het gedrag van Mitch zelf?”

Deze vraag, alsmede diverse andere kritische vragen (‘Waarom werkte hij niet mee’ of ‘waarom bent u wel hier terwijl u uit de rechtbank bent weggelopen?’) heb ik niet gehoord. Alsmede de tweede ‘partij’ (een persvoorlichter van politie of Openbaar Ministerie) aan tafel. In de rechtszaal is het namelijk ook hoor en wederhoor. Iemand publiekelijk veroordelen zonder een kans op verdediging is kansloos, droevig en slaat helemaal nergens meer op. Tussen mezelf en de Wereld Draait Door komt het niet meer goed.

Helemaal niet toen het volgende onderwerp ter sprake kwam. Een schilderij van Leonardo Da Vinci is voor 450 miljoen dollar verkocht.

Ik heb de TV uitgezet. Want het zou zomaar kunnen dat we vlak ná de uitzending weer een reclamefilmpje van een van de goede doelen te zien krijgt waarbij het gewone volk weer op wordt geroepen om te doneren voor de volgende wereldcrisis.

Ik wist ineens weer waarom ik zo weinig TV kijk de laatste tijd.