Meiske toch

Laatst las ik dat Sylvie Meis haar verloving heeft afgebroken. Charbel Aouad (ik heb het eventjes moeten Googlen) en de knappe Hollandse zijn geen stel meer omdat ‘er wisselende ideeën waren over de toekomstplannen.’ Ongetwijfeld is deze reden zorgvuldig besproken met het management waar vast een tiepmiep een mooie reden heeft verzonnen voor de breuk.

Het viel me de afgelopen weken al op dat Sylvie weer op de markt is. Ik volg Sylvie op Instagram en het is bijna wetenschappelijk bewezen: mensen die net single zijn posten weer massaal foto’s op hun social media om te kijken hoe ze nog in de markt liggen. Je kan het altijd merken aan het aantal foto’s wat diegene op social media neer gooit: hoe meer foto’s op social media, des te meer de schreeuw om aandacht. Een bijzonder fenomeen. En voor Sylvie gloort er misschien hoop: op de stranden van Miami ligt vast de volgende rijke stinkerd klaar waar ze de golddigger uit kan hangen. Zonde.

Sylvie heeft een breed uitgemeten liefdesleven achter de rug. Net vers van de media-pers werd ze in 2003 een stel met de winnaar van de Golden Boy award voor veelbelovend talent Rafael van der Vaart. In 2005 volgde één van de eerste mediahuwelijken van Nederland, in 2006 werd zoontje Damian geboren. De ster van Rafael was in de tussentijd iets gedaald, de leus ‘Sylvie is de hoer van Amsterdam’ schalde door de Nederlandse stadions en er werd gekozen voor een vertrek. Het werd Hamburg, waar Rafael bij de plaatselijke voetbalclub ging spelen. Daar gingen beide carrières voortvarend van start: Rafael speelde prima bij het HSV van trainer Thomas Doll en Sylvie werd gelanceerd op de Duitse TV. Het ‘Traumpar’ stond vol op in de schijnwerpers.

De Kerst op de taart kwam toen Rafael na het EK van 2008 bij Real Madrid terecht kwam, een club die toen zo’n beetje elke Nederlandse international onder contract had. Sylvie verhuisde mee, al bleef ze TV werk doen in ‘haar’ Duitsland. Sylvie werd in 2009 ernstig ziek en moest zwaar in de revalidatie. Ze krabbelde er bovenop en het stel leek voor altijd bij elkaar te blijven na deze beproeving.

Nadat Rafael na twee jaar Madrid in London ging voetballen bij de Spurs en in 2012 weer terug verhuisde naar Hamburg was het stelletje op en top gelukkig in ‘hun’ Hamburg.

Echter ging het snel mis. Rafael voetbalde vooral tegen degradatie en de relatie met Sylvie kwam tot een eind na een minder fijne oud en nieuw. Rafael ging er met Sylvie’s beste maat vandoor en Sylvie bleef met een leeg bed achter. Met lege handen niet bepaald, want de scheiding heeft haar geen windeieren gelegd.

Inmiddels is Rafael voor de tweede keer vader geworden, dit maal met handbalinternational Estevana Pollman. Zijn voetbalcarrière stelt geen reet meer voor, anders voetbal je niet bij een Deense middenmoter. Als ie überhaupt al voetbalt. Toch zonde voor een gozer die meer dan 100 interlands voor Oranje bij elkaar voetbalde en tweede werd in Zuid – Afrika.

En Sylvie? Die heeft ook niet stilgezeten. Bij elke vrachtwagen met Sylvie in een Hönkemöller setje reed ik bijna tegen iets of iemand aan. Vakkundig in elkaar gezette reclame. Daarnaast deed ze modellenwerk, lanceerde ze haar sieradenlijn en deed ze televisiewerk in Nederland en Duitsland.

En met de liefde? Die heeft er aardige repertoire op na gehouden op liefdesgebied. Een beetje de Tatjana Simic van de 21^e eeuw: de naam het liefst zo exotisch mogelijk en de bankrekening meer dan goed gevuld. Ik heb mezelf ook totaal geen illusies gemaakt toen ik erachter kwam dat Sylvie weer single was. Sylvie lijkt me een ontzettend aardig meisje, het kan ook niet anders, want ze komt uit Breda en daar komt in de regel goed volk vandaan. Maar Sylvie is nogal van de clubs in Miami, zie ik op Instagram. En ze mag dan wel uit Breda komen, ze ziet er tijdens het stappen niet uit als vrouwen die ik Studio Dependance of in café De Bommel in Breda tegenkom. Duur designerspul en het valt niet uit te sluiten dat mevrouw Meis een dijk van een VIP-tafel voor zichzelf geregeld heeft. En natuurlijk ben ik niet de beroerdste om daar een keer aan te schuiven. Maar een half uurtje bij Sylvie aan de VIP-tafel en ik ben m'n maandsalaris kwijt. Die nieuwsgierigheid is me iets te duur.

Ik zie op Instagram dat Sylvie zich het leplazarus sport en dat resulteert in een dijk van een figuur. Voor iemand van bijna veertig (ze wordt het in april leert Google) heeft ze een figuur waar meiden van de helft van haar leeftijd nog een voorbeeld aan zouden kunnen nemen. Of het allemaal echt is weet ik niet, maar het uiterlijke geheel bij Sylvie maakt een gezonde en verzorgde indruk.

Sylvie gaat dus op zoek naar de volgende man in haar leven, zoveel is duidelijk. Ongetwijfeld iemand met een knap uiterlijk, een zacht karakter en een goed gevulde portemonnee.

Lieve Sylvie,

Over iets minder dan twee weken is het carnaval. Trek een jaske aan en doe een sjaal om. Of het nou in Breda, Eindhoven of in Den Bosch is. Met carnaval kan alles. Je moet alleen ‘de goedgevulde portemonnee-eis’ laten vallen. Daarvoor in de plaats krijg je liefde, gezelligheid, passie en een dot Brabantse humor. Maar ergens hoor ik je het je denken, op z’n Bredaas.

‘Wat hedde daar nou aan?’

#irritatie

Social media, we kunnen er tegenwoordig niet meer omheen. We liken, taggen en posten ons helemaal suf. Het is inmiddels 2018 en een leven zonder social media kunnen we ons niet meer voorstellen.

Leuk is het internetfilmpje van de spuuglelijke kassajuffrouw die geïnterviewd wordt over een onderwerp waarbij ze van de hak op de tak springt door te zeggen dat ze geen Facebook heeft, want ze heeft een lastig ex. Hoe het in vredesnaam mogelijk is dat zij überhaupt een ex heeft is me een groot raadsel.

Op social media komen regelmatig irritante dingen voorbij en daar wil ik een paar dingen van uitpikken. Sommige dingen zijn zelfs nog irritanter dan Feyenoord-supporter zijn op de dag dat hun club weer eens van Ajax verliest.

Voordat ik aan mijn lijst begin zal ik 4 soorten social media noemen, waar ik zelf ook van gebruik van maak. Het is voor die ene social media-leek handig om te weten wat wat is. YouTube wordt door sommigen beschouwd als social media, maar zo zie ik YouTube niet. Ik  luister muziek via YouTube en kijk filmpjes van Ronaldinho, Zidane, Bergkamp, het WK van 1974 en andere ouwe lullen dingen.

Facebook

Grootste sociaal netwerk ter wereld, waar je foto’s en video’s op kunt posten, linkjes van websites kunt delen, ‘vrienden’ kunt worden met die oude bekende, noem het maar op. Facebook anno 2018 is een lopende reclamezuil met alleen maar media-berichten die op je tijdlijn staan. Een leuk verhaaltje wordt zelden gedeeld.

Instagram

Een netwerk waar je bekende en onbekende personen kunt volgen om te kijken wat voor foto’s ze posten. Ik ben ooit aan Instagram begonnen omdat ik een goed programma zocht om foto’s te filteren. Inmiddels vind ik Instagram leuk. Video’s van tikkie-takka-voetbal van Barcelona, foto’s van prachtige dames met prachtige tattoo’s en het volgen van diverse sterren maken Instagram de moeite waard.

Je kan er bij Instagram voor kiezen om een bericht op je verhaal te delen. Dit is honderd procent gejat van Snapchat, die ik hieronder ga uitleggen.

Snapchat

Vanuit je telefoonlijst of via een gebruikersnaam kan je mensen toevoegen op je snapchat. Je kan foto’s met leuke filters en gezichtjes maken en die versturen. Die blijven maximaal 2x 10 seconden zichtbaar en dus niet bewaard. Of je moet er een screenshot van maken en dat ziet de ander. Je kan ook een foto op ‘je verhaal’ zetten, hetgeen wat Instagram dus van Snapchat gejat heeft.

Twitter

Een social medium waarin je berichten tot 280 tekens kunt delen met je volgers en als je de juiste hashtags gebruikt met de rest van de wereld. Een hashtag is een onderwerp, bijvoorbeeld als De Wereld Draait Door op tv is. Dan verschijnt er onderin #dwdd en je kan er op Twitter live over meepraten.

Overigens is niet elke hashtag op Twitter leuk om te gebruiken.

Nu ik de door mij veelal gebruikte social media heb genoemd, begin ik aan mijn lijstje van 12 dingen die ik irritanter vind dan het spoilen van een serie die ik aan het volgen ben.

1. Je eigen posts liken. Hier ga ik weinig woorden aan vuil maken. Dat is gewoon droevig.

2. In je Instagram-story (verhaal) zetten dat je een nieuwe post hebt op je pagina. Als je Instagram een beetje bijhoudt, dan kom je die nieuwe post vanzelf tegen.

3. Alles voor de likes. Dus veelgebruikte hashtags op Instagram en Twitter als #picoftheday #like4like #followme en nog meer van die onzin. Je kan tegenwoordig centen verdienen via Instagram en dat heeft te maken met het aantal volgers wat je hebt. Ik snap op zich wel dat je een extra centje wil verdienen, maar ga dan echt werk zoeken.

4. Alles voor de likes deel 2. Foto’s in gevaarlijke situaties. Selfies maken op de fiets, terwijl je over een drukke Stadhouderskade fietst. Foto’s van baby’s met daarbij een bordje hoeveel weken oud ze zijn. Twitteren over hoeveel luiers je kind volschijt. Om vervolgens te Twitteren dat je amper kan slapen omdat je kind heel de dag heeft lopen janken.

Kansloos.

5. Bij Snapchat kan je én foto’s naar één of meerdere iemanden tegelijk sturen én je kan foto’s op je verhaal zetten. Sommigen doen dat allebei. Bloed- en bloedirritant. Gevalletje aandachttekort.

6. Mensen die je op Facebook toevoegen zonder dat je ze kent. Leuk om je sociaal netwerk te vergroten, maar wie de fak ben je dan?

Overigens zorgen mijn Facebook-vrienden voor de meeste ‘hits’ van mijn blog, dus als ik je maar een klein beetje ken ga ik in op je vriendschapsverzoek. Ik vind het leuk om gelezen te worden, dus mocht je in de gelegenheid zijn…. Deel die shit.

7. Vloggers. Ik hou er niet van. Ik kijk er niet naar. Ik zie er de meerwaarde niet van in. En dat komt misschien omdat ik het hoofd én de stem er niet voor heb om filmpjes te maken. En ik heb ook geen zin om de hele godganse dag met een camera op mezelf gericht te lopen. Dan zie ik namelijk mezelf en daar word ik niet vrolijk van. Laat mij maar schrijven. Gaat me ook iets beter af.

Overigens vlogt m'n neefje van 11 ook. Wereldvent, maar toen ik 11 was schopte ik net zo lang tegen een bal totdat m'n schoenen en/of broek naar de kloten waren. 2018 mensen. 

8. Het geven van kansloze reacties. Als je een bericht ziet wat iets gevoeliger is, dan komen ze weer tevoorschijn: de internethelden die vanuit hun rukbunker op de zolder bij papa en mama thuis precies weten hoe het zit. En als je het niet met die persoon eens bent, dan krijg je alle ziektes over je heen. Als er nou eens leestekens tussen stonden en de helft minder spelfouten, dan kwamen we al een heel eind.

Overigens zijn de reacties op Dumpert altijd een feestje. Dat kan ik uren achter mekaar blijven doen.

9. Snapchats screenshotten. Daar krijg ik echt een klein beetje de tyfus van.  Als ik wil dat je die foto bewaart, dan app ik hem wel.

10. Soms maak ik er zelf schuldig aan, maar ik hou er zelf niet van om ‘druk’ te zijn op social media. Het is vorig jaar voorgekomen dat ik heel druk was op social media, maar dat had alles te maken met het feit dat ik wilde delen hoe ik het had in Amerika. Ik wil niet te druk doen. Een foto’tje per maand op Instagram is meer dan genoeg en als ik meerdere blogs heb liggen, dan wil ik er niet meer dan 1 per week posten. Ik vind 'druk' al gauw irritant en dus wil ik voorkomen dat ik druk ben op social media.  

11. Alleen maar positieve dingen posten. Het leven is leuk, hartstikke leuk zelfs, maar het is niet altijd even leuk. Als je jezelf toch het ongeluk post, doe dan niet voor de buitenwereld alsof het allemaal zo perfect is, want dat is het niet.

12. Gejatte internetteksten in het Engels bij je foto's zetten op Instagram. Jezelf slimmer voordoen dat je bent, maakt je dom. 

Fake Taxi

Een weekendje London met de mannen. Laat het woordje ‘weekendje’ maar weg en verander het in een bliksembezoekje: een vlucht op zaterdag, een wedstrijd in de Engelse Premier League, wat bier en burgers, een overnachting en op zondag weer terug. Oh ja. Met heel veel lol.

De ingredienten voor een geslaagd weekend zijn niet heel moeilijk: gooi 6 Brabantse boeren in een Easyjet naar London, allemaal een passie voor voetbal en de derde helft en een hoop kasverrotte praat. Meer is er niet nodig. Afgelopen weekend gingen we, na een mooie aanbieding op internet. ‘De wedstrijd begint om half 7 ’s avonds, kunnen we van te voren mooi de stad nog even gaan bekijken.’

Ik hoor het ze nog zeggen.

Want dat London is nog steeds kapot groot. Ik was er al eens, 5 jaar geleden alweer, en had in 5 dagen amper de tijd om te beseffen hoe groot die stad is. Onoverzichtelijk groot. Maar wel een mooie stad. Mooie, traditionele gebouwen en woningen. En of je nu in de buurt van Clapham zit of in de wijk Kensington, het is allemaal even mooi gebouwd. De 2018 editie van London baby speelde zich voornamelijk af op drie plekken: Het Ibis hotel in de wijk Kensington, Wembley Stadium en de omgeving van James Street.

De mannen keken hun ogen uit en waren nogal verbaasd dat de afstand tussen het vliegveld en het hotel ongeveer de afstand tussen Eindhoven en Amsterdam was. Heel anders dan wanneer je op Schiphol aankomt, waar je een kwartiertje later op de Dam staat te koekeloeren. Of in Barcelona, waar je een half uur na aankomst via 1 buslijn op Placa Catalunya staat en zo rechtsaf de Ramblas op loopt.

En als je dan op zaterdagochtend aankomt op een Londons vliegveld en de treinen blijken niet te rijden dan blijkt dat de taxiprijzen zich hebben afgestemd op de wat grotere afstanden: voor niet te veel geld werden wij bij het Liverpool Street station afgedropt, waar we de metro namen naar de Westminister Bridge en de Big Ben. Die laatste stond overigens geheel in de steigers en dat leverde vooral wat ‘nou deh wers’ op. Shuffelen op de Westminister Bridge zat er niet in, want de zaterdagmiddagspits in London is kwalitatief uitermate teleurstellend. Na het hoekje Westminister Abbey, het parlementsgebouw en de standbeeld van Churchill te hebben gezien, werd het tijd voor een biertje in de pub. Het werden er twee, uiteraard halve liters.

Nog een kleine anekdote over het vliegveld trouwens: toen wij erachter kwamen dat er geen treinen reden, hoorde een gezinnetje van drie dat wij hierover behoorlijk aan het godverren. Vader (halverwege de 40), zoon (net 15) begrepen ons door niks te zeggen en natuurlijk moest de kortpittige moeder met bril weer eens lachend brallen met veel te scherpe stem dat we beter naar Chelsea hadden kunnen gaan, net als hun. Toen ik daarop reageerde dat als ik naar ouwe meuk wilde gaan kijken, dat ik dan wel in Holland had gebleven en naar de Kuip had gegaan vonden ze een verdere discussie zinloos en liepen we richting de taxistandplaats. Achteraf zouden we trouwens gelijk krijgen, door naar een wedstrijd van Tottenham Hotspur te gaan in plaats van naar Chelsea.

Want Tottenham speelde een berepot tegen Everton en het won met 4-0 van de ploeg uit Liverpool, terwijl Chelsea niet scoorde tegen Leicester City. En het stadion was fantastisch. Van binnen. De buitenkant lijkt net op een gepimpte versie van de Bijenkorf en toen we op de roltrap stonden om naar onze plekjes te gaan, leek het net alsof ik in de Primark op het Damrak stond. De plek in het stadion (pal op de middellijn) maakte veel goed, de wedstrijd des te meer. Everton liet zien dat het een speler als Davy Klaassen niet eens waard is, met dat afbraakvoetbal wat ze spelen. Wayne Rooney speelde wel mee met Everton, maar hij is niet meer de held die Manchester United tot grote hoogtes deed stijgen. Het was één en al Spurs wat de klok sloeg. Harry Kane scoorde er twee en werd zo de meest scorende Spurs speler in de Premier League, Jan en Sanchez hadden twee vingers in de neus centraal, Dele Alli is een heel groot talent en Eriksen is inmiddels Barça-niveau. Wat een voetballer is die man. Dat hadden we in de Johan Cruijff Arena natuurlijk al lang gezien, maar wat hij op Wembley liet zien was fenomenaal. Man van de wedstrijd, de maker van de 4-0 en bekroond met een applauswissel in de 86^e minuut. 80.000 man klapten hun handen stuk toen de spelmaker werd vervangen door Erik Lamela.

Ik had al gezegd dat er 80.000 man in het stadion zat. En van die 80.000 man moest ongeveer 65.000 man met de metro mee. En dat leverde een A2 op vrijdagmiddag op. Je kon geen kant op. Gelukkig was het gevoel voor ruimte wel redelijk oké, want omdraaien en twee keer rechts afslaan leverde na een korte wandeling toch een plekje vooraan in de rij op. Eindelijk. Eten. En ik had mezelf een Smokey Robinson Beef burger bij Patty & Bun beloofd. Het water loopt me in de mond nu ik dit op zit te schrijven. Na een klein metro-ritje kwamen we aan bij James Street en ik vond de rij voor Patty & Bun nog wel meevallen. Maar als je met vijf boeren ‘Ja, wij hebben nu honger en geen zin om in de rij te gaan staan’ op pad bent, weet je dat je in het zicht van de haven gigantisch gaat stranden. En dus werd het optie B, wat overigens geen verkeerde optie was. Het werden Corona’s met een Bacon en Cheese burger aan de overkant. Die overigens ook niet bepaald beroerd smaakte. Maar toch. Het voelde een klein beetje alsof je heel de avond met een lekker wijf hebt staan sjansen in de kroeg en je uiteindelijk met de lelijke vriendin opgescheept wordt omdat dat lekkere wijf een vriend blijkt te hebben.

Na de burger werd er een biertje gedronken bij een pub om de hoek en begon het vroege opstaan de tol te eisen. Wat je dan nodig hebt om nog eventjes door te kunnen is een opfrisbeurt onder de douche. Dat werd gedaan, maar het probleem aan London is dat rond 11 uur ’s avonds een groot gedeelte van de pubs dicht gaat en er over wordt gegaan naar de clubs waar de entree niet mis is.

We vonden gelukkig nog één tentje waar we terecht konden voor een dansje en een biertje. Dat dansje was een beetje stroef en het bier was werkelijk waar niet te zuipen. Serieus, je kan beter de Oudezijds Achterbrugwal in Amsterdam leegzuipen op een zondagochtend.  Om half drie waren we er klaar mee, nadat ondertekende nog eventjes los mocht op ‘Calvanize’ van de Chemical Brothers. Ik had niks gezegd over de kwaliteit van de muziek, die vond ik prima. De fake taxi in de vorm van een Uber bracht ons weer naar het hotel, waar niet eens afgesloten kon worden met een dikverdiend Malibu’tje cola. De bar in het hotel was dicht en de avondwinkel mocht geen alcohol meer verkopen (..). Toen is het woord 'ballentent' wel een paar keer gevallen kan ik u melden.

De dag erop waren er de nodige opstartproblemen na een korte nacht en een lange dag, maar rond het middaguur bevonden we ons in een veel te krappe fake taxi op weg naar London Luton Airport. Daar werd een pizza als ontbijt genuttigd en weggespoeld met een echte Hollandse Heinie. Die hadden we nodig en verdiend. Na een wedstrijdje boeren laten op het vliegveld (magistraal gewonnen door Rik) gingen we richting ons Easyjet toestel wat ons weer terug naar Amsterdam bracht. Een tripje die kort was, maar 100 procent de moeite waard. En als het aan ons ligt, voor herhaling vatbaar. 

En gelukkig hebben we de foto's nog. Een paar. Wij zijn niet zo van dat fotogeile volk.

Niet thuis

Rapper Boef. Ik wist dat ie bestond, maar vooral omdat ik hem wel eens voorbij zie komen in de media. Dat hij weer eens iets uit heeft gehaald of wat dan ook. Rapper Boef is weer eens in het nieuws en L schreef hem al op haar blog een open brief. Geen flauw idee of dat hij dit gelezen heeft, maar Boef kan zich beter even niet in een bepaald gedeelte van Amsterdam vertonen.

Overigens heb ik helemaal niks met Rapper Boef. Ik hou totaal niet van die ‘muziek’. Het zal de leeftijd wel zijn. Dezelfde leeftijd die Lil’ Kleine, Ronnie Flex en Broederliefde verschrikkelijk vindt, gasten die in een maand meer geld verdienen dan ik in mijn hele leven. De jeugd daarentegen is er dol op.  Waar mijn ouders luisterden naar The Cats en Elvis Presley vonden ze de muziek die ik draaide op mijn zestiende (Cygnus X en andere electronische dance) ongetwijfeld ook regelrechte bagger. Generatiekloofje zullen we maar zeggen, al zijn mijn ouders en ik qua muziek behoorlijk naar elkaar toe gegroeid. Maar goed.

Laatst was ik op stap in Breda en de enige muziek die ik hoorde was onverstaanbare straattaalrap met een zooitje bangabeats er tussendoor en de jeugd die er op los ging. Soms vraag ik mezelf wel eens af of ik niet te oud ben om op stap te gaan, totdat ik in Studio Dependance terecht kwam, waar ‘normale’ stapmuziek werd gedraaid.

Ik ga het niet hebben over Boef en zijn vrouwonvriendelijke filmpjes van afgelopen Nieuwjaarsnacht, want elk vorm van aandacht voor Boef en zijn kompanen vind ik een verspilling van mijn energie. Dat ik nu al een derde pagina aan deze kneus heb gewijd is al meer dan voldoende.

Wat mij opvalt, is dat bij de kwestie van Rapper Boef niemand thuis is. Dat Mathijs van Nieuwkerk zelden een kritische vraag stelt heb ik al eens opgeschreven, Humberto is tegenwoordig het lachtertje van medialand waar geen hond meer naar kijkt, maar ook bij Jinek werd er geen woord gerept (of is het gerapt) over de uitspattingen van de rapper. Terwijl Eva Jinek en haar gasten toch voorvechters zijn van gelijke rechten voor vrouwen en een betere behandeling van vrouwen.

Waar Voetbal Inside bij beroepsklagers als Sunny Bergman, Sylvana Simons of Quincy Gairo non-stop punt van discussie is en de seksisme en racismekaart wordt getrokken, daar was niemand van het genoemde drietal die een stevig statement maakte tegenover Rapper Boef. De enige die zich uitsprak tegen Rapper Boef was Q-Music DJ Mattie Valk, die ineens principes leek te krijgen. Van die principes had hij bij zijn contractbesprekingen met zijn maatje Wietze de Jager nog geen last.

Enfin. Dus is het aan de reaguurders op Facebook, Dumpert en Geen Stijl om reacties te geven op de teksten van Rapper Boef. Voor de rest is er niemand thuis. Ik wil benadrukken dat ik geen racist ben, maar wat als Rapper Boef een blanke man was geweest die zich op dergelijke manier uit had gelaten tegen vrouwen? We weten allemaal hoe lang de beruchte ‘minder, minder’ – uitspraken van Geert Wilders de traditionele media hebben gedomineerd. We weten allemaal dat Thierry Baudet in elk praatprogramma wordt weggezet als een nieuwe Pim Fortuyn en dus ‘gevaarlijk’ is.

Waarom is men dan massaal niet thuis als het gaat om een Franse Algerijn, die Nederlander is geworden in de loop der jaren en keer op keer vrouwen wegzet als hoeren of als grof vuil? Waarom is men massaal niet thuis als dezelfde rapper politieagenten beledigd en belemmert tijdens hun werkzaamheden?

Vragen genoeg, antwoorden zullen we vanuit de traditonele media niet krijgen. Het beste antwoord zou zijn als organisaties Rapper Boef gewoon even lekker boycotten. Gewoon even een jaartje niet meer boeken en hem lekker tot het verleden laten behoren. Als Rapper Boef een échte Hollander is geworden, pak je hem namelijk het hardste in zijn portemonnee.