Traditioneel
als ik soms kan zijn is ie er weer. Het jaaroverzicht. Dit keer geen lap tekst
met verhalen over de hoogte en dieptepunten van 2015, maar een terugblik aan de
hand van muziek: treffende nummers die passen bij 2015, met daarbij kort
waarom. Deze nummers staan overigens niet allemaal in de Top 2000 of zijn in
2015 gemaakt. Het zijn nummers waarvan ik denk dat ze treffend zijn voor 2015.
Deze is
speciaal voor het kopje wereldnieuws waar ik jaarlijks kort over blog. Want
jongens, is het nou allemaal nodig? Die aanslagen in Parijs in januari en
november? De chaos in de Schilderswijk na de dood van Mitch Henriquez? De
schietpartijen in Amsterdam, waarbij slachtoffers vielen? Voetbalsupporters die
complete steden slopen? Vlucht 9525? Zon, zee en kogels in Tunesië? Het dode
vluchtelingetje langs het strand in Bodrum? De herrie rondom gemeentehuizen die
een AZC willen openen?
Daarnaast
wil ik het glas nog maar eens heffen op Thé Lau. Want dankzij zijn prachtige
liedjes staan we nooit alleen. Dat is ook de reden waarom ik de nummer 1 van de
huidige Top 2000 niet ga noemen.
In mijn
ogen hét technonummer, de muziekstroom die ik al waardeerde maar het afgelopen
jaar alleen maar meer ben gaan waarderen. Op het beukfeestje Decibel stond ik
niet bij Pussy Lounge of op Main, maar stond ik uit m’n pannetje te gaan in de
technotent. Op Solar was het idem dito. Solar trouwens een uitstekend feestje,
helemaal als je die drugsgebruikende anabolen van de hardstylefeestjes gewend
bent. Die zetten we volgend jaar weer op de agenda, net als de Canal Pride in
Amsterdam trouwens. Waar je jezelf, ook als hetero man, uitstekend kunt
vermaken.
Een nummer
wat ik toevallig op YouTube tegenkwam. Het nummer is net zo fraai als de stad
zelf. Ik was eind september een paar dagen in de machtige Catalaanse metropool.
Keywords: Tapas (met name de pincho’s zijn heel goed bevallen), San Miguel,
Pacha, Tibidabo 7 euro een fles bier maar even goed dronken en Barça. Voor
een uitgebreid verslag klik hier, maar laat dan wel het nummer aan staan.
Omdat de
ijsthee ook dit jaar weer prima smaakte.
Dit nummer
staat onder een populair YouTubefilmpje van de Isle of Man.
Motorsportliefhebbers weten precies wat er nu komt. Juist. Het seizoen begon
eind februari met een prachtig nieuw motorpak, eind maart kwam daar nog een
replica helm van Marco Simoncelli bij. Het was net alsof Sjakie zijn
wondersloffen aan had en daarmee de opmaat voor een geweldig motorseizoen,
waarbij er onder andere een bezoek werd gebracht aan de Cathedraal van de
motorsport, de TT in Assen. Dat verslag is hier te lezen.
Omdat
Carnaval weer fucking goed was. En die poging tot een gruwelijke hipsterbaard,
dat gaan we dus over een paar weken niet meer doen. Waarvan akte.
Opeens was hij op tv: Apocalypse Now. Ik had hem nog nooit gezien en ging
er uitgebreid voor zitten. Gruwelijke film. Gaat dat (nog een keertje) zien!
Waar ik
meer heen wil, is dat The Doors een grote rol spelen op de soundtrack van de
film met The End. En het was The End voor Oranje dit jaar. Geen EK in de
komende zomer en dat doet goddomme nog steeds een klein beetje pijn. De
bondscoach en de spelers kunnen aan de bak, komend najaar. Want twee toernooien
op rij missen? The horror. The horror.
Drank en
drugs was natuurlijk dé zomerhit van 2015, maar omdat ik Lil’Kleine een
uitermate vervelend ventje vind, die ik het liefst oneindige jeuk gun, heb ik
een klassiekertje opgedoken om de zomer te doen beschrijven. Zet deze plaat
maar eens op en beeld jezelf het volgend in: een zwembad, Malibu – cola, lekkere
hapjes, goed volk, muziekjes, sigaretten in overvloed. En dat allemaal voor de
deur van je ouders’ huis.
Overigens,
in de zomervakantie ben ik met m’n nichtje Iris een dag op pad geweest in
Amsterdam. Hoe stoer is dat?
Niet mijn
favoriete nummer van The Editors overigens, want dat blijft Racing Rats. Maar
dit nummer was van toepassing dit jaar. Hoe het kwam, daar ben ik nog steeds
niet overuit, maar daar was ineens op eind maart een dikke keelontsteking. Eind
april was ie er weer, dus mocht ik van de dokter een nachtje uit gaan logeren
in het Jeroen Boschziekenhuis voor het verwijderen van de amandelen. Op zich
viel het qua pijn wel mee, ik baalde alleen dat ik niet kon eten. Roken kon ik
wel. Daar ben ik vervolgens ook niet mee gestopt. En dat ga ik waarschijnlijk
voorlopig niet doen ook.
Hoewel ik
zelf een beetje ben begonnen met sporten rusthaaagh, ik hoef geen anabooltje
te worden in 2015, is dit nummer voor de sporthelden van 2015, met natuurlijk
powervrouw Dafne Schippers als topper. Max Verstappen hield zich staande tussen
de brullende motoren. FC Barcelona was moeilijk goed. PSV en Groningen
proficiat met de vaderlandse prijzen.
Bij de
MotoGP een dikke middelvinger naar Marc Marquez.
Een
Duitstalig nummer, jawel. Heeft ook met motorrijden te maken. Want dit jaar
werd er voor het eerst internationaal gereden. In het dorpje Büren werd een
gasthuis gevonden voor schandalig lage prijzen en moeilijk vette wegen. Het
prachtige Duitse Sauerland leent zich uitstekend voor drie Japanse
fabrieksmonsters, die gretig gebruik hebben gemaakt van de prachtige wegen
rondom Waldeck.
Ongelooflijk,
wat kan die man ontzettend gitaarspelen. Of het nou op Pinkpop 2014 was of in
een prachtige zaal als Carré in Amsterdam: Joe Bonamassa is een fenomeen op de
gitaar. Ik heb hem gezien, samen met naamgenoot/motormaatje/jeweetzelluf. Zaten
we met z’n tweeën. Strak in ’t pak op het balkon van Carré terwijl Joe het ene
na het andere oorgasme van zijn gitaar deed spatten. Deze van Joe is overigens ook echt een aanrader.
Het was die
avond overigens in de Bubbels op het Leidseplein ook niet ongezellig.
In je
eentje kun je een hoop en het was absoluut heerlijk om in m’n eentje een paar
dagen Barcelona mee te pikken. Alleen zonder vrienden kun je niks en ik ben
blij dat ik er een paar heb waar ik op terug kan vallen of raad kan vragen daar
waar nodig. Soms is het een simpel Whatsappje, soms is het een bakkie doen
samen, soms is het een fles bier en Arrow Classic Rock, soms is het op een
doordeweekse dag om 1 uur bij de Esso. Oude en nieuwe vrienden in 2015: bedankt
voor jullie aanwezigheid. En eerlijk. Krijgen jullie geen kippenvel bij het gitaarspel in het begin? Ik wel.
Dat The
Voice erin staat is het afgelopen jaar vanzelfsprekend geworden. Ik betrap me
er regelmatig op dat er een Frank Sintra classic te horen is in m’n
huiskamertje in Amsterdam.
Ik heb voor
My Way gekozen, omdat mijn nicht Marcelle en mijn neef Erwin en hun gezinnetjes
het ook op ‘hun way’ doen. En dat is ontzettend knap. Hun moeder verloor dit
jaar de strijd tegen longkanker. Een bron van kracht, houvast, je hoofd omhoog
houden en bloedscherpe humor. De wilskracht die mijn neef en nicht hebben is
ongelooflijk, de rugzak is bijna niet meer draagelijk. Toch blijven ze lachen
en genieten op de momenten dat het kan. Ik kan niets anders dan een diepe
buiging maken.
De
schouders moesten er weer onder, voor Iris. Ze moest weer heel risicovol aan
haar hoofd geopereerd worden. Aldus Nijmegen. Een dag voor de operatie, nadat
het 2 maanden zeker leek dat ze geopereerd moest worden, bleek dat de operatie
niet door ging. Het laatste onderzoek toonde niet aan wat er op de eerdere
scan, van januari, werd aangetoond. Een stuk minder levensbedreigend, dus was
de risicovolle operatie niet nodig. Gelukkig maar. En alles is voorlopig weer
onder controle.
Nog
eventjes en dan is het Nieuwjaarsdag. Een nieuw jaar, met nieuwe kansen. Goede
voornemens ook. Ik wil vanaf mijn plek iedereen het allerbeste wensen voor het
komende jaar. Ik hoop op een rustig jaar, waarbij iedereen elkaar een beetje
liever gaat vinden dan dat ze nu doen. Want bij een wereld die keihard in brand
lijkt te staan, is een klein beetje extra liefde niet verkeerd.
