Zo, dát is lang geleden lieve mensen. Lang geleden dat er
een stukje uit mijn vingers is ontsnapt om gedeeld te worden met jullie. En dan
is het nog best moeilijk om een onderwerp te verzinnen. Ik kan een blog
schrijven over één van de mooiste feestjes, die jaarlijks in Amsterdam gevierd
wordt. Maar aangezien de Gaypride al een tijdje geleden is, sla ik dat
onderwerp over.
Ik wilde een briefje schrijven aan Dave Roelvink, maar
dat heeft Jan Dijkgraaf al gedaan. En je moet niet te veel willen copycatten. Ook al is het briefje van Jan gericht aan papa Dries. (Kunnen die mensen überhaupt lezen?)
En de prestatie van Maarten van der Weijden is zo groots,
bijzonder en heldhaftig dat ik m’n vingers daar niet aan ga branden. Dat laat
ik over aan de echte schrijvers en mensen die er verstand van hebben. Van de
prestatie van Maarten van der Weijden past maar één ding en dat is een diep
respect, in combinatie met een staande ovatie. Wat een held.
Ik weet het.
Ik weet waarover ik een stukje wil schrijven.
Over de vakantie.
Want ondanks dat halverwege augustus ‘alles’ weer begint
(voetbal, werk/school, het TV-seizoen), betekent ook dat de zomer op het punt
staat om geliquideerd te worden als een ouwe Joego in een Amsterdams café. Voor
je het weet is het september, vallen de blaadjes weer van de bomen en liggen de
pepernoten weer in de winkel.
Als puber had ik een nog grotere teringhekel aan het
einde van de zomer, want dan moest je weer naar school. Zat je weer bij alle
goedbedoelde dorpspastoortjes als leraren die zeiden dat ‘dit het schooljaar
van de waarheid’ werd en ‘cruciaal voor de toekomst.’ De eerste proefwerkweek
liet bij mij altijd zien dat ik dat cruciale jaar nooit echt serieus nam,
waardoor ik weer eens lekker achter de feiten aan kon gaan lopen. Wat dat
betreft is de middelbare school een prima voorbode geweest op de toekomst.
Dat is flauw trouwens. Ik vind dat ik het best aardig
voor elkaar heb, met een huurhuisje in de duurste stad van Nederland, een auto,
een motor, een leuke baan en een hartstikke leuk vriendinnetje.
Ja, je leest het goed. Vriendinnetje.
Degene die de blogs als BS en Wanhopig? Ja of Nee? schreef heeft een vriendinnetje. En daar ben
ik hartstikke blij mee, want ze is fantastisch. En ja, ze leest mee. Uiteraard.
En ik ging schrijven over de vakantie en ik ben met mijn
vriendinnetje op vakantie geweest. Het
werd Italië, aan het Lago Maggiore.
Zij is daar al een keertje of 125 geweest, haar ouders
zitten er op de camping, het is Italië (dus lekker eten) en het was er mooi
weer. Moet ik dan moeilijk doen om mee te gaan? Ik dacht het niet.
Maar om bij de ouders van m’n vriendinnetje op de camping
te gaan zitten of in de caravan te gaan liggen, dat vond ik met m’n 32 lentes
jong iets te veel van het goede. Het vriendinnetje gelukkig ook en dus werd het
naastgelegen hotel geboekt voor 6 nachtjes. En dat bleek een prima hotel te
zijn. Alleen jammer dat de potentie niet volledig benut werd, maar daar heb ik
het nog wel een keertje over.
Ik kan er lang over zijn en ik kan er kort over zijn.
Maar het was een fantastische vakantie. Het was heel leuk met Iris, het was erg
gezellig met haar ouders, zusje en vriendje plus jongste broertje, het was
heerlijk weer en ik denk dat mijn smaakpapillen ongeveer 20 orgasmes hebben
beleefd in een week tijd. Want het eten is fantastisch. Echt fantastisch. Pizza
en pasta, die krijg je zelf niet zo gemaakt of gekocht in Nederland. Daar moet
je echt voor naar Italië. Daarnaast de talloze antipasti, de heerlijke stukken
vlees in balsamico-azijn (tip om op je aanrecht te bewaren) en het heerlijke
drinken maken Italië tot een waar culinair feest.
En zoals gezegd, het was erg leuk om met Iris en haar
familie daar te zijn. Het woord ‘schoonfamilie’ en alles wat daar aan vast zit
begint langzaam in te dalen, maar ik kan alvast rustig zeggen dat het echt niet
zo is als de horrorverhalen die je wel eens leest en hoort. Integendeel; het is
er erg gezellig, de kookkunsten zijn magisch en in de drank wordt niet
gespuugd. Gevalletje met de neus in de boter.
Na een weekje heerlijkheid kwam er helaas een einde aan
de vakantie en ook meteen een einde aan een tijdperk.
Want ik ben op mijn veertiende begonnen met een
vervelende gewoonte. Nu ben ik 32. Ik heb in mijn gedachten het pakje al vaker
hooggehouden, net als Johan in de reclame vroeger. Over fumar y futbol. Nu
schop ik het pakje definitief weg. Tijd voor een gezonder leven en een extra
centje om leuke dingen mee te doen. En in dat kader komt er misschien nog iets
leuks aan voor in de toekomst. Wordt aan gewerkt…
Sluit ik af met te zeggen dat Zwitserland kut is. Alleen die Gotthardpass is wel lachen, ondanks dat het kapot hoog is. Schijnen er twee van de zijn, maar goed. Ik vond 1 meer dan voldoende.
