Kribbel, krabbel, knuisje… Wie laat er een berichtje achter
in mijn digitale huisje? Wie voegt mij toe op CU2? Ben je vanavond nog op MSN? Staan
de foto’s van Sensation Black al op Partyflock? Hoeveel respects heb ik op mijn
status? Wat vinden mijn ‘vrienden’ leuk?
We hadden eerst CU2. Daarna Partyflock. Tussendoor kwam
Hyves als een paddenstoel uit de grond. En MSN? God man, dat hadden we nog voor
CU2. Tegenwoordig beheerst Facebook de social media, helemaal na het orgasme
aan smartphones wat er is losgelaten in de wereld. De mensen zonder smartphone
lijken wel op één hand te tellen. Tegenwoordig gebruiken 1.2 miljard mensen
Facebook. En dat is veel. Heel erg veel. En ik moet zeggen dat ik mezelf een
beetje stoor tegenwoordig aan Facebook. Het begint nergens meer op te slaan.
Facebook is geworden van een netwerksite voor
Harvard-studenten tot een grote reclamezuil. Van die dingen die langs de A2
staan, met daarop de nieuwste aanbiedingen. Omdat we toch al niet genoeg
hebben. Vrienden vinden Holland Casino, de KLM, AmigoAmigoNederland, Stylight
en nog veel meer van die kutbedrijven leuk. Alles wordt ‘leuk’ gevonden. Zodat
ze op de hoogte blijven van de laatste aanbiedingen. Gewoon leuk dus. Net als
de voorgestelde pagina’s. Ook allemaal leuk gaan vinden mensen. Ik vind het verrassend. Want bij een
hinderlijke onderbreking van een film of ander tv-programma, weten we niet snel
genoeg hoe we moeten gaan zappen, nog wat drinken gaan halen, nog snel een peuk
gaan roken of toch even die behoefte moeten gaan droppen op de WC. Want we
vinden reclame irritant. Maar toch vinden we alles leuk. De betreffende bedrijven
zullen best een aardige bijdrage moeten leveren aan het bedrijf Facebook. Maar
toch. Al die bedrijven, die lachen zich kapot.
Vinden zij heel leuk. Trouwens, heeft er iemand al iets gewonnen met het delen
en liken van een pagina? Iets, maar dan ook iets? Een kaasschaaf of zo?
Over kapot gelachen gesproken. Mark Zuckerberg (wie? Juist,
de oprichter van Facebook, inmiddels zwemmend in het geld) lacht zich een
treinongeluk van Spaanse omvang. Zijn vrouwtje trouwens ook. Van ‘het is
ingewikkeld’ tot ‘getrouwd’ in een oogwenk. En knap, dat die Mark is. Leen kan
het weten.
Nog een puntje van ergernis. Al die pagina’s op Facebook,
die he-le-maal nergens op slaan. Pagina’s als ‘Tag een vriend.’ Ongelooflijk.
Tussen de reclames door zie ik talloze rare mensen (Amsterdam Noord?) met nog
raardere teksten en ‘vrienden’ die daarop gereageerd hebben. Taggen is helemaal
hot. Een nieuwe grap. Als ik met echt maatje in de kroeg staat en ik kan een
grapje maken, dan doe ik dat. Daar heb ik geen schapenneukende josti voor nodig
om daar heel schijnheilig de naam onder de foto bij te zetten. Of al die
schattige hondjes, met hun baasjes. Of al die baby’s, met stoere teksten. Of
mensen die op een foto gaan staan en smeken om likes, zodat ze eindelijk een
hondje mogen van hun ouders. Laten we even heel duidelijk zijn: ik hou van
dieren en baby’s en kleine kinderen zijn geweldig, maar kunnen we tussen de
reclames door, niet eventjes kappen met die belachelijke onzin? Voor een hond
loop ik door het park en als ik stoere kinderen wil zien, ga ik naar Nieuwaal
of naar Zaltbommel, waar ik hele stoere en toffe neefjes heb en een kanjer van
een nichtje. Dat vind ik pas leuk!
Af en toe, heel af en toe, zie ik dat er iemand een broodje
kaas gaat eten in Oud Zuid. Of een rondje Sloterplas heeft gerend in 3 uur. Of
ingecheckt heeft op een plek waar hij of zij moet werken. Of dat je 20 foto’s
van je kind plaatst, die net zijn eerste fruithapje heeft gegeten. Of dat je
gezellig op de bank een filmpje kijkt. Dat zijn dan vaak dezelfde mensen, die
dagelijks meer dan 3 dingen posten en dus hun hele levensverhaal delen met hun
vrienden. Dat je echt denkt van NOOOOOOOOOObody cares. Oké, ik ben niet
helemaal dood op Facebook, helemaal niet wanneer de motor er aan te pas komt,
ik iets grappigs heb meegemaakt op het werk, ik op een te coole plek ben (vind
ik zelf) of als ik een ander verhaaltje heb. Het liefst een status van een paar
zinnen. Voor korte en krachtige mededelingen zit ik op Twitter…
En toch blijf ik lid van Facebook en de app op mijn
smartphone dagelijks nog een keer of tien bekijken. Gewoon, omdat het zo snel
en makkelijk is. En tuurlijk plaats ik af en toe een foto’tje van de dingen die
ik leuk vind. Of vertel ik een verhaaltje. Of check ik in op coole plekken. En
omdat niemand anders de link naar deze blog ziet, zodat ik toch nog wat ‘hits’
heb. Maar allemaal gratis. Vind ik best leuk.
Met dank aan collega L, die mijn idee voor deze blog voedde
met een hele gevatte en scherpe status.
