San Diego (Ca), zaterdagmiddag 16.13 uur. Met een dijk van een barvrouw als uitzicht en een fleske Heineken op de bar begin ik aan deel 9 van m'n Amerika blog. Het zonnetje schijnt buiten en ik ben voor het eerst ingecheckt in een hostel. Hartje San Diego, het kan ontzettend slechter.
Vanmorgen reed ik rond elven weg uit Indio. Het was het slechtste Motel 6 van de reis. Ik sliep begane grond, aan de drukke weg. Naast die drukke weg lag een spoorlijn waar elk uur een goederentrein van ik geloof 20 kilometer overheen denderde. Het geluid van een stationair lopende vrachtwagen was vanmorgen om half 8 m'n wekker. Daarnaast was de WiFi om van te janken en dat is jammer als je toch even wilt FaceTimen met thuis.
Thuis. Ik kreeg een appje van A of dat ik al een beetje heimwee had. Heimwee? Op je muil, gauw! Nog niet misschien. Het is dat ik een leven en een manier van inkomen heb thuis anders had die retourticket al lang en breed in de vuilnisbak gelegen. Wat een fantastisch land, met aardige mensen, zo ontzettend veel te zien en nog meer te doen. Als lange, blanke Europeaan ben je een makkelijk aanspreekpunt voor lokale en niet lokale mensen. Als mensen m'n accent horen, dan vragen ze al snel of ik uit Duitsland kom en wanneer ik dan zeg dat ik uit Nederland vandaan kom, dan krijg ik van historisch goed onderlegde Amerikanen al meteen een welgemeend excuus. Niet dat dat nodig is overigens, ik vind het wel grappig. De oorlog heb ik niet meegemaakt, evenals 1974. En wat er tegenwoordig in Duitsland woont kan er best goed mee door.
Eigenlijk valt er over de rit niet heel erg veel te zeggen. Die was aan de korte kant, in vergelijking met gister. De muziek was goed en in iets minder dan 3 uur reed ik San Diego binnen. Ik had op de app van Trivago nog even snel en hostelletje geboekt. Hartje San Diego. 54 euro. Ik lach me kapot hiero, helemaal als je je bedenkt dat de DJ van de tent waarin ik zit (met die heerlijke barvrouw dus) zojuist Liquid Spirit van Gregory Portet in zet.
Iets wat ik nog niet benoemd heb, en ik hoop niet dat ik m'n truckdriving friends hiermee beledig, maar vrachtwagenchauffeurs in Amerika zijn echt klootzakken. Die gaan op hun gemak op een 2-baansweg een vrachtwagen of vier inhalen met 60 mijl per uur. Allemaal leuk en aardig dat die gasten 3 minuten eerdet op hun bestemming zijn, maar als de Dodge en ik eraan komen denderen met 90 per uur, dan is het hard remmen geblazen.
De trucks zijn overigens een lust voor het oog. Allemaal voorzien van een snoet, maar dat heb ik volgens mij al verteld. Truckdriving friends zouden hier hun ogen uitkijken naar wat er allemaal rond rijdt.
Ik heb nog niet echt een idee wat ik vanavond en morgen allemaal ga doen, maandagochtend Check ik uit en ga ik richting Los Angeles voor alweer het laatste gedeelte van m'n geweldige trip. Ik ga daar nog niet te lang bij stil staan, want dan word ik verdrietig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten