Keep on grooving

De naam Duncan Stutterheim zegt iedere liefhebber van dancemuziek iets. En voor degene die denkt: ‘over wie heeft die gozer het nou,’ een klein geheugensteuntje.

Duncan Stutterheim begon op vroege leeftijd al met het organiseren van gabberfeesten, waarvan Thunderdome het meest bekende is. Zoek op YouTube maar eens het geweldige filmpje op van ‘Thunderdome the final exam’ op en je lacht je zelf een natte onderbroek.

Het organiseren van gabberfeesten waarbij maximaal gebeukt werd, zorgde ervoor dat een bedrijf op werd gericht voor de organisatie van dit soort feesten. Duncan werd de D in ID&T en voor zover er nog geen belletjes zijn gaan rinkelen, dan lijkt het me nu een goed moment om af te haken. Of om lekker door te lezen, want zo leer je nog wel eens wat.

Uit de koker van ID&T kwam onder andere Mysteryland en het festival waar je nooit een kaart voor kan krijgen, tenzij je zo ontzettend veel schijtmazzel moet hebben. Het festival is Tomorrowland in België en dat overstijgt bijna alles. Tomorrowland staat op nummer 2 van festivals die ik waarschijnlijk nooit ga bezoeken. Mijn nummer 1 op die lijst is Burning Man. Ooit, als ik 4.000 euro vind, dan ga ik een week los in de woestijn in Nevada op Robot Heat.

ID&T zat achter het eerste grote feest wat heel de nacht doorging: 50.000 mensen hebben op een warme avond in juli 2000 gedanst op het feestje wat Sensation heette. Sensation heeft het daarna nog aardig volgehouden, met zwart en witte edities: op zwarte edities draaiden Lady Dana, Promo en Evil Activities. Op witte edities stonden DJ’s als Paul van Dyck, Tiësto en Armin van Buuren op de rol. 50.000 mensen die een nacht lang dansen in een grote voetbaltempel. ID&T was in het jaar 2000 vooruitstrevend.

Of ja, vooruitstrevend. Dat heb ik altijd gedacht. Totdat ik het boek Multigroove ging lezen. Een fenomenaal boefjesverhaal van een Amsterdamse straatjongen die uitgroeide tot een legende in de dancemuziek. Het is eind jaren ’80 als Ilja Reiman de aanzet geeft voor hoe wij tegenwoordig dancefeesten en dancefestivals beleven. Ilja deed het gewoon. Ideeën voor een feest werden op een bierviltje geschreven, een locatie werd gekraakt en met veel kunst en vliegwerk werd er gefeest tot die in de ochtend. Het ging nooit om geld, dat heeft het nooit gegaan. Met de winst die gemaakt werd, werd alles ingezet om het volgende feest nóg vetter te maken. Met alle risico’s van dien, want: illegaal als de neten. Nu waren niet alleen de feesten illegaal, hetgeen wat er op die feesten er door neuzen en kelen werd gejaagd was ook niet iets waar de Amsterdams politie dol op was.

Ilja Reiman groeide met zijn Multigroove-posse uit tot een levende legende. En dat hij nog leeft is het achtste wereldwonder. Want Ilja hield er nogal van, zeg maar. En dan heb ik het niet over broodjes hamburger van de McDonald’s en ik heb het ook niet over chocopasta van Nutella, maar Ilja gebruikte nogal veel. Lees het boek maar. Ik heb soms glimlachend nee zitten schudden op hetgeen wat ik nu weer las.

Overigens niet uit herkenning hoor, want met die rotzooi kijk ik uit. Tuurlijk heb ik wel eens iets in mijn sigaretje gehad, ook toen ik in Amsterdam woonde, maar dat is wel de grens geweest. Het glimlachend nee schudden bij het lezen van de verhalen van Ilja en zijn Multigroove-posse was omdat het even grappig al ongelooflijk was. Een Amsterdams boefje met het hart op de goede plek.

Ik merk dat ik nu een boekrecensie aan het schrijven ben. Niet dat dat erg is, maar het viel me tussendoor gewoon op.

Nu ik toch bezig ben: het boek Multigroove is een aanrader voor iedereen die van dancemuziek houdt. Het is een feest der herkenning voor mensen die 10 jaar ouder zijn dan ik en die weten wat het is om eind jaren ’80 te hebben gedanst. En ik ben kapot jaloers op degenen die in de Elementenstraat elke week uit het pannetje mochten op één van de Multigroove-feesten.

Maar ook de mensen van mijn eigen leeftijd en jonger zullen dingen herkennen. Het Defqon.1 festival wordt genoemd. Meteen had ik herinneringen naar mijn bezoek aan Defqon.1. Toen nog zonder ‘festival,’ dat is een trend waar ik moeite mee begin te krijgen. Zet achter een goed feest het woord ‘festival’ en de kaartjes vliegen vanzelf de digitale toonbank over.

Duncan Stutterheim, ik begon mijn blog met zijn naam, werd door al zijn uitspattingen onder ID&T Multimiljonair, verkocht ID&T voor miljoenen aan het Amerikaanse SFX Entertainment en kent kantoren in Los Angeles, Amsterdam, Antwerpen, New York, Sao Paulo en Melbourne.

Duncan heeft een aandeel in de ADAM Toren aan het IJ en bij het kleine research naar deze blog zag ik dat Duncan recent nog samen met een aantal partners de Westergasfabriek en het omliggende terrein heeft gekocht.

Als klap op de vuurpijl kocht Duncan het pand aan de Elementenstraat (Club Warehouse) in Amsterdam, waar Ilja zijn locatie had voor de Multigroove-feesten. Een interventie van de politie zorgde ervoor dat Multigroove daar niet meer de feesten kon geven zoals het ze daar gegeven heeft. Multimiljonair Duncan Stutterheim was een Multigroover van het eerste uur en keek alles vakkundig af van Ilja Reiman. Het heeft hem geen windeieren gelegd.

En Ilja? Die was al blij dat hij 10.000 gulden cash in een jaszak vond die hij twee jaar niet aan had gehad. 10.000 gulden van de opbrengst van een feest. Kon hij weer een week of 2 door. Verslaafd zijn aan allerlei substanties is niet goedkoop. Inmiddels heeft Ilja diepe dalen gezien.

Maar, zoals het boek ook afsluit: “The best is yet to come.”

Voor de liefhebbers: in het boek zitten diverse tracklisten ‘verstopt’ met platen uit die ‘goeie ouwe tijd.’ Ik ben zo vrij geweest om deze in een Spotify-lijst te zetten. Het linkje kan je HIER vinden of je zoekt op ‘Multigroove – Muziek uit het boek.’

Lekker weertje mevrouw (2)

Wat is het warm joh. Echt heel erg warm. Amsterdam zucht en puft vandaag 28 graden weg. En dan is het geen pretje om de kleren van de baas over de Amsterdamse straten te bivakkeren. Gelukkig zijn mijn werkdagen niet dat ik van 9 tot 5 op een kantoor zonder airco zit te bevriezen en bij het roken van een sigaretje een klap krijg.

Prettig is dus anders, maar aan de andere kant: ik zeur niet. Ik zeur absoluut niet. Want als je vroeg begint, ben je ook vroeg klaar en het feit wilde dat ik vandaag rond een uurtje of drie eindelijk m’n lange broek in stond te ruilen voor het kort broekje. De kisten werden ingeruild voor sneaker, de zonnebril ging op en in de 18-jarige oven die mijn Volkswagen Golf was, was het slecht toeven. Gelukkig was er cola, een zomers muziekje en een praktisch lege A10. Ik was zo thuis.

En dan is het binnen in het ouwe huisje waarin ik zit ook niet bepaald een temperatuur waar de ijsberen vrolijk van worden. Oud huisje, weinig isolatie en nog minder airco. Als de Golf een oven is, dan is het thuis een een frituurpan. Alleen dan niet zo vet, ik heb laatst nog schoongemaakt.

Ik ben een strandmens en dat wist ik eigenlijk helemaal niet van mezelf. Ik was er nooit zo’n fan van, dat zand dat op allerlei plekken ging zitten. Was ook gruwelijk heet aan je poten als je er overheen moest lopen. Ik koos op de camping in Spanje vroeger ook met liefde voor het zwembad. Het strand was voor ouwe viezeriken die van achter hun krantje of met hun zonnebril op ongelooflijk gingen liggen loeren naar dames die qua leeftijd hun dochter hadden kunnen zijn.

Nu ik zelf wat ouder ben viezerik of niet, lig ik echter heel graag op het strand. Want het is fenomenaal. Het zand neem ik voor lief, het water in de natuur is tegenwoordig aardig schoon en het zeewater is in mijn beleving aardig goed voor je lichaam. En mensen kijken. Zonder daarbij de ouwe viezerik uit te hangen. Mensen kijken is en blijft fantastisch.

En of het nou het strand van Venice Beach is, Barceloneta, Bloemendaal, Zandvoort of de Spaanse Costa’s, dat maakt allemaal niet uit.

Ik ben vanmiddag bij een strandje geweest dat niet de alure heeft van de genoemde stranden. Het heeft ook geen zeewater. Eigenlijk stelt het niet zo heel voor. Maar het grootste voordeel is, dat dit strandje op minder dan vijf minuten fietsen is. Geen urenlange file naar Zandvoort, geen torenhoge parkeerkosten in Bloemendaal, geen uren vliegen naar Venice Beach. Nee, gewoon bij mij om de hoek. De Sloterplas.

Het water is nog niet van de beste kwaliteit, maar ik zwom als kind vroeger in moerassen als de Dooie Maas en de Maasplas. Mensen van mijn leeftijd die daar gezwommen weten wat ik bedoelde. De gemeente deed er weinig aan, er stond meters hoge bocht in het water en de ene dooie vis loste vrolijk de andere dooie vis af. Het zwembad in de tuin van mijn ouders/zus vind ik uiteraard het beste van het beste, maar die ouwe Golf van mij loopt helaas niet op water.

Het strandje aan de Sloterplas, aan de kant van Geuzenveld, is een prima alternatief voor als je lekker met ’t fietske naar het strand wil. Helemaal als je helemaal krokant bent van het werken in lange bedrijfskleding, je broodnodig af wilt koelen zonder poespas.

En zonder poespas is het. Op Bloemendaal Beach staar ik me een ongeluk naar de neptieten, het snollenhaar en gasten die heel het jaar trainen om breed te worden om die vijf stranddagen die Nederland jaarlijks gemiddeld heeft, indruk te maken met hun borstkas.

Het gezelschap aan de Sloterplas is divers, erg divers. Een jaar of vijf geleden wilde ik er nog niet dood gevonden worden, maar tegenwoordig is zelfs Amsterdam Nieuw West booming. Bij het strandje aan de Sloterplas is zelfs een heuse strandtent herrezen, vlakbij de pas nieuw gebouwde woonwijk, waarvan de woningen als prijzige warme broodjes gretig over de toonbank gaan.

Waar Amsterdam Nieuw West vroeger alleen bestond uit crimineel en terroristisch kuttuig, daar weet een heel divers publiek tegenwoordig heel erg goed wat linksaf is bovenaan de S105 op de A10. Ik heb een beetje mensen liggen kijken met beukende techno uit m’n JBL en daar vielen me een paar mensen op:

-          Rechts van mij, op een metertje of vier, lag Marga van Praag, voormalige journaliste en presentatrice. De naam Van Praag doet mij altijd denken een Jaap en Michael, allebei voormalig voorzitter van Ajax. Marga lag lekker te bakken, hier en daar een kleindochter sturend en manlief die alles steunend en zuchtend aanhoorde;

-          Voor Marga lag een gozer die qua uiterlijk heel erg op Herman Finkers leek. Nu weet ik dat Finkers de pest heeft aan de randstad en dat hij daarom niet bij de Sloterplas ging liggen met 28 graden. Het was een goedkope versie, met losse en slechte tattoo’s, overmatig aandacht voor het kind (waarschijnlijk te bang dat er iets ergs gebeurde en hij het daardoor mocht uitleggen bij zijn (ex-)vrouw) en zijn telefoon was niet uit zijn handen te slaan. Het ding was verbonden met een draadloze batterij, die om zijn nek hing. Net als bij longpatiënten een zuurstoffles om hun nek heen hing, zo hing de externe batterij bij nep-Herman erbij;

-          Toen ik een manneke van 8 was, gingen wij naar de camping in Spanje, naar La Torre del Sol. Op het strand liep toen een donker kerel met heel kort haar van een jaar of 3. Verstaan deed ik ‘m niet, maar ik moest bij dat kleine menneke steeds aan de Braziliaan Romario denken, die in dezelfde zomer het WK voetbal won met Brazilië in Amerika. Sinds die tijd denk ik bij elk, klein, donker manneke van een jaar of 3, 4 aan Romario. En ook bij de Sloterplas liep een Romario. Druk in de weer met een schepje. Mooi ventje;

Dat waren zomaar drie mensen die me bij zijn gebleven na een middagje Sloterplas. Wat me verder opviel was dat er een Mick – Jagger look-a-like rondjes aan het lopen was, met een spijkerbroek  en een blauwe polo aan. Wat moet die man het heet gehad hebben. En even dacht ik Geraldine Kemper te zien, maar dat was ook een look –a-like. Geraldine Kemper zou namelijk dat zwarte ‘ding’ wat ze aan had en heel veel lijf bedekte namelijk zonder pardon uittrekken. Geraldine in Volendamse en die heeft al genoeg vis gezien. Die hoeft niet de maden te kweken met zo’n zwart ‘kijk mij ’s hip zijn’ pakje. En ’s avonds maar klagen dat ze niet bruin is geworden. Nee, dit was overduidelijk niet Geraldine.

Toen het tijd was om naar huis te gaan, leek het wel alsof het een klein strandfestivalletje was geworden. JBL heeft het slim gedaan door de prijzen van de draadloze speakers te verlagen, waardoor er aardig wat verkocht zijn. En dat neem je natuurlijk mee naar het strand. Bij mij kwam er techno uit gebeukt, als ik mijn blikje weg ging gooien hoorde ik afwisselend latina-muziek, hedendaagse Broederliefde ellende, keiharde Amerikaanse rap en EDM. Zo hadden we allemaal een mini-area, want last had niemand van elkaar. Dat is wel eens anders geweest aan de Sloterplas.

Ik weet niet of Ilja Reiman van Multigroove meeleest, maar de Sloterplas biedt mogelijkheden…