Verloren

De draaideurcrimineel die na zijn vijfentwintigste inbraak met een taakstraf onder de arm lachend de rechtbank verlaat.

De dronken automobilist die een rijontzegging kreeg, nadat hij spijt heeft betuigt van het doodrijden van een heel gezin.

Volkert van der G. die 11 jaar gezeten heeft voor het moedwillig vermoorden van een persoon en die vanuit zijn boomhut nadenkt over de volgende procedure tegen de Nederlandse staat.

De veroordeelde verkrachter die niet mee wilde werken aan een onderzoek, daardoor geen TBS kreeg en ‘om alvast te wennen aan een terugkeer in de maatschappij’ in een kliniek zat en naar buiten mocht.

Snapt u het nog? De rechters in Nederland zijn helemaal gek geworden. Hoe leg je het uit aan de nabestaanden dat je een verkrachter na tweederde van zijn straf vrij laat en een leven kan nemen? Toegegeven, Michael P. is op dit moment nog verdachte, maar iemand die in de middle of nowhere een plek aanwijst waar een lichaam van een meisje wordt gevonden heeft dermate veel daderkennis dat hij op zijn minst medeplichtig is. Binnen nu en twee jaar zal Michael P. voor de rechter verschijnen, als hij van de rechter-commissaris in ieder geval mag blijven ‘zitten.’ Het valt niet uit te sluiten dat Michael in afwachting van zijn proces terug moet naar de kliniek. Om zijn nieuwe vriendinnetje een beurt te geven bijvoorbeeld.

We leven in een land waarin de overheid ons hoort te beschermen. Beschermen tegen internetpiraten, die de boel leegroven, maar bij de politie is er te weinig kennis, kunde en manschap om hier daadkrachtig tegen op te treden. Beschermen tegen terrorisme, maar bij een retourtje Syrië krijg je eerder een warm welkom dan een grondig onderzoek. Beschermen tegen homo-hatende klerelijertjes, maar ‘hand in hand op straat lopen is voor iedereen een risico.’

En de overheid hoort ons te beschermen tegen monsters als Jasper S, die slechts 18 jaar cel kreeg voor de verdwijning en de moord op Marianne Vaatstra. Jasper S. werd in 2013 veroordeeld tot 18 jaar cel, dus een klein rekensommetje levert op dat deze meneer rond 2022 weer voet buiten de cel mag zetten.

De overheid hoort ons te beschermen tegen een beest als Robert M, die er met 19 jaar iets vervelender van af kwam dan Jasper S. 19 jaar. Voor het kapot maken van talloze kinderjeugden door het maken en verspreiden van vreselijke kinderporno. Robert M. Loopt rond 2023 weer buiten. Laat hem één keertje oversteken als het arrestatieteam onderweg is naar een melding en met volle gas door de stad heen knalt. En niet op tijd kan remmen.

En de overheid hoort ons te beschermen tegen Michael P, die een straf uitzat voor het verkrachten van twee vrouwen en een serie gewelddadige straatroven. P. zou begin 2018 weer vrijkomen en werd niet veroordeeld door TBS omdat hij medewerking weigerde. Hij wenste niet onderzocht te worden door het Pieter Baan Centrum, waardoor de rechter de eis van TBS liet varen. 11 jaar. Dat moet, met tweederde aftrekt, voldoende zijn om een verkrachter te laten inzien dat hij een fout had gemaakt. Een verkrachter. Iemand die iemand anders het ergste aan kan doen wat er is. Iemand verkrachten is zo ontzettend droevig, laag en smerig, dat je verkrachters altijd MOET behandelen. Deze mensen zijn psychopaten en psychopaten zijn niet meer te helpen. Wanneer iemand iemand anders verkracht, dan verspeelt diegene alle recht op een tweede/tweehonderdste kans, hulp of een andere vorm van het ontlopen van een serieuze straf. Psychopaten moet je vastzetten, voor de rest van hun leven. Of ruimen. Dat mag ook. Ik ben geen voorstander van de doodstraf, maar voor types als Robert M, Jasper S en bij veroordeling Michael P ben ik voorstander van de uitzondering: doodstraf door steniging. Hij die zonder zonde is, werpe de eerste steen. Dan kunnen de Nederlandse rechters voldoende mensen aanwijzen om die eerste steen te werpen.

Want weer ging een Nederlandse rechter de fout in. En dat kostte het leven van de 25-jarige Anne Faber, van wie de regenachtige fietsselfie wereldberoemd werd in Nederland. Omdat het de laatste selfie werd, die Anne naar haar vrienden stuurde. 25 jaar jong. Het had niet de laatste selfie moeten zijn die Anne stuurde. Er zouden er nog duizenden moeten volgen. Misschien nog wel honderdduizenden. Zoveel selfie dat WhatsApp en Instagram ervan zouden ontploffen.

In plaats daarvan ontplofte de harten van het het gezin, de vrienden, de collega’s, familie en de vriend van Anne Faber. En samen met hun het hart van al die Nederlanders die hopen dat ze beschermd worden door de Nederlandse overheid.

Ik heb het geloof in de Nederlandse rechtsstaat definitief verloren.

Het laatste woord uit deze blog is een woord van sterkte aan de familie, vrienden, vriend en alle mensen die Anne Faber gekend heeft en nu kapot van verdriet steun zoekt bij elkaar.