Arizona, donderdagmiddag 15:00 uur. Onderweg naar Flagstaff. Ik heb 2 uur geleden Las Vegas verlaten. My fucking God. Wat een stad.
De aankomst was op dinsdagavond rond een uurtje of 6, eigenlijk net te vroeg. Het plan was om in het donker aan te komen, want 'ze' hadden gezegd dat dan ineens de stad opdoemt in de duisternis. De Dodge is anders dan de Stilo. De Dodge wil namelijk wel. Ik had in Mammoth Lake reeds een hotelletje geboekt en niet de minste: Caesars Palace, onder andere bekend van de film The Hangover. Om grapjes te voorkomen: er lag geen tijger op m'n kamer. Geen baby ook trouwens. Het was een voor Vegas maatstaven een simpel kamertje, maar luxe genoeg. Tering, wat een heerlijk bed. Alles zag er strak uit, er hing een 50 inch plasmascherm aan de muur en het hotel was dermate groot dat je er een plattegrond bij kreeg om te zien waar je kamer was. Een rondje Vondelpark is kleiner dan een wandeling door Caesars Palace.
Nadat ik m'n spullen op de kamer had gedropt, heb ik 2 uur met open mond over The Strip gelopen. Here Jezus, die lichtjes, die (nagemaakte) gebouwen, het Bellagio hotel, de vrouwen, het was ongelooflijk. In die 2 uur schoot ik 125 foto's geloof ik. Niet normaal. Zulke dingen hebben wij in Europa niet, tenminste niet dat ik me kan voorstellen. De originele dingen staan in Europa, zoals de Eiffeltoren en die geile Romeinse vijver. Het Bellagio heeft trouwens geen vijver. Die heeft twee zessers, aan elkaar geplakt. Een vijver bijna net zo groot als de Sloterplas. Vegas puts the big in biggest. Here Jezus.
Toen was het tijd om het overhemd aan te doen, ready to let the dogs out. Ik voelde me net Bradley Cooper toen ik door de hotelgang wandelde. Ik bleek niet de enige te zijn.
In het Belaggio ging ik op zoek naar een Texas Holdem poker tafel. Ik ben nog nooit in een casino geweest, maar pokeren heb ik wel eens gedaan. Met een buy-in van 40 dollar was ik 6 minuten en 23 seconden later klaar. Ik snapte er geen kut van. Net als van drinken halen. Dat moet je doen als je lekker zit te spelen achter 1 van de miljoen fruitautomaten. Dan kost een drankje namelijk een paar dollar aan fooi, in plaats van 12 dollar voor een Heinie aan de bar.
Die regel, en meer regels van Vegas, werden me duidelijk toen ik Emily ontmoette op de Strip. Emily werkte daar als promoter maar vond het niet erg om me de Strip te laten zien. Emily groeide op in Mexico, werkte in de muziekindustrie in New York, maar toen de crisis toeslag, was het Vegas. Ze kende de stad op haar duimpje en nam me mee de nacht van Vegas in. Casino na casino, hotel na hotel. Emily liet het me graag zien. En wat me opviel: het was allemaal hetzelfde. Als je 1 casino hebt gezien, heb je ze allemaal gezien. Hier en daar drukte ik een 20je in de automaat. Zonder succes. Naarmate de nacht vorderde, werd Vegas leger. Toen we rond 3-en door Luxor wandelde, waren er 4 mensen die achter een fruitautomaat zaten. Niet dat dan de lichten uit gaan. Het was eigenlijk een beetje triest, helemaal in een wereld waarin we zuinig met energie om moeten gaan. In Vegas spuiten ze schoon drinkwater over kunstgras. Vegas is een beetje van tante Lotje getikt.
Nadat Emily en ik afscheid hadden genomen en een afspraak hadden gemaakt voor de volgende dag, was het tijd om in dat heerlijke bed te ploffen. Met Emily had ik de afspraak gemaakt om rond 1 uur 's middags af te spreken bij The Gun Shop. Leuke eerste 'date.' In een klein half uurtje knalde ik letterlijk anderhalve meier erdoorheen maar het was ongelooflijk vet. Ik schoot een Baretta M9, die ik zekere overheidsdiensten in Nederland ten zeerste aanraad. Daarna kwam de sniper rifle, gevolgd door het automatische werk van een M4 en een M249. Voor iemand die vanaf kleins af aan al getriggerd is door vuurwapens was het een koopje. Ik voelde me als een kind in de snoepwinkel.
Vervolgens liet Emily mij de stad zien bij daglicht. De Dodge kon ook het werk als gids prima verduren en we reden naar wat highlights van Vegas. Onder andere het pandjeshuis bekend van tv. Ik ben er niet binnen geweest. Die kale zou wel naar 1 van z'n 700 vrienden zijn om informatie te vragen over een oud honkbalkaartje. Wel zag ik het 'Welcome to the Faboulus Las Vegas' bord. En daklozen. Heel veel daklozen. Het was bizar. Rij je op het ene moment door een gedeelte waar men niet kijkt op een duizendje meer of minder, het andere moment liggen ze rijen dik op de stoep met bekertjes in hun handen waar een kwartje in zit. Heel, heel bizar.
Nadat ik afscheid had genomen van Emily was het tijd voor chillen op de hotelkamer. Boekje van Kluun d'r bij, niks mis mee. Ik was namelijk om kwart voor 6 terug in het hotel en om 6 uur ging het zwembad dicht. Zul je net zien.
Ook een gevalletje 'zul je niet zien' was toen ik m'n volgende 20 briefje in een automaat had geschoven. De automaat naast me keerde 1.000 dollar uit aan de man die er 1 dollar in schoof. Welkom in het leven van Kees.
Dat werd enigszins hersteld toen ik eerst 200 pakte in Belaggio en vervolgens nog 60 in de MGM Grand. Zo speelde ik quite in Vegas en dat gaf een goed gevoel. Voor de rest: lampjes, extremen in meerdere opzichten, veel namaak, een zooitje mafkezen op de Strip en veel fototoestellen. Vegas is een rare stad.
Maar ik sluit niet uit dat ik er nog een keer heen ga. Want het is raar, maar boeiend. Je ontmoet de gekste mensen, je kan alles doen wat je wilt. En het ziet er allemaal goed uit. Ik ben in Barcelona, op Tenerife en Mallorca aangesproken door de suckie suckie 5 dollar dames die hun kunstgebit voor de gelegenheid hadden uitgedaan. Vrouwen die amper het stempel vrouw verdienen. Dat is in Vegas dus niet het geval. Of het gebeurd is, is een gevalletje 'What happens in Vegas....'
Grapje. Ik betaal niet voor seks.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten