Magnificent - U2 in de Arena

De maand juli 2009 is een gedenkwaardige in mijn persoonlijke geschiedenis. Ga maar na: 3 juli mijn eigen, geslaagde feestje bij ons thuis, het tripje naar Berlijn én, als absolute klap op de vuurpijl het concert van U2 dat ik op de 20e heb bijgewoond in de Amsterdam Arena. 
Allereerst moest er nog afgerekend worden met een examen. Hoewel ik dacht dat ik me goed had voorbereid, zat ik er bij een aantal antwoorden toch behoorlijk naast en haalde ik het examen niet. Niks aan te doen, maar evengoed balen. Het positieve eraan is, dat ik weet wat ik de volgende keer moet weten. Het examen is inmiddels aangevraagd en de voorbereidingen zijn inmiddels weer in volle gang. Volgende keer is mijn laatste kans, dus ik moet het nu natuurlijk niet verstieren. 
Chagrijnig en met licht de pest in ging ik weer naar huis, om het examen opnieuw via internet aan te vragen en ook om wat aantekeningen te maken van de punten die ik gemist heb. Maar op de weg naar huis word ik al weer wat vrolijker. De reden: uit mijn speakers in de auto zit de CD van het live concert dat U2 heeft gegeven op Slane Castle in 2001. U2 live, dat zou ik vanavond in levende lijve gaan meemaken. De stemming komt er helemaal in als ik, tijdens het aantekeningen maken, de DVD van hetzelfde concert aanzet. Ik schrijf de dingen op die ik nodig heb voor een goed examenresultaat en luister ondertussen naar de live versie van hits als ‘Evevation’, ‘Beautiful day,’ ‘New Yearsday’ en ‘Sunday Bloody Sunday.’ De stem van Bono, de gitaar van The Edge, de drums van Larry Mullen Junior en de bass van Adam Clayton knallen door mijn kleine huiskamertje en ik denk aan wat er gaat komen. De dag is aangebroken, nu is het nog wachten tot 20:00 uur, zodat ik live mee kan rocken op de beste band die de planeet op dit moment kent: U2. 
U2, bij iedereen bekend. De herkenbare sound van de band, met onlosmakelijk verbonden de stem van zanger Bono, is herkenbaar in alle werelddelen. De CD’s worden met miljoenen tegelijk verkocht en een concert is, waar dan ook ter wereld, binnen enkele uren tot op de laatste plaats uitverkocht. 
Mijn liefde en voorkeur voor U2 begon op 14-jarige leeftijd in 2000, toen de band met ‘All that you leave behind’ een nieuw album op de markt bracht. Hun eerste single was ‘Beautiful day’ en vanaf dat moment was ik verkocht. Ik kende U2 van naam en ik wist ook wel wat voor muziek ze maakten, maar vanaf het moment dat ‘Beautiful day uitkwam, ging ik de muziek waarderen en spitten naar het oude werk. Nou had ik met dat spitten geen probleem, want mijn neef Jaap heeft naast Ajax U2 als passie. Genieten, dat deed ik van de stijl van de Ierse band. Het oude werk ging ik steeds meer waarderen, met ‘Sunday Bloody Sunday,’ New Years Day’ en ‘Where the streets have no name.’ Toen ik 15 was, in 2001, speelde U2 een legendarisch concert: Het concert, dat bij de ‘Elevation Tour’ hoorde. Naam van het concert: ‘Go Home,’ verwijzend naar het land van herkomst van band. Youtube biedt een mooie weergave van hoe het er uit zag, maar voor het geluid moet je minimaal de DVD op standje heel hard in je set stoppen. Vooral bij het nummer ‘Where the streets have no name’ gaat ie bij mij altijd op standje ‘we hebben schijt aan de buren.’ Geweldige opbouw van het nummer, waar drummer Larry Mullen altijd helemaal los gaat. Heerlijk om dan mee te ‘airdrummen.’ Kansloos natuurlijk, maar t is altijd zo lekker om te doen… 
Welk nummer er trouwens ook bovenuit springt, is ‘Bullet the blue sky.’ Geen bekende single van U2, deze plaat is zelfs nooit als single uitgebracht, maar dit nummer zet The Edge op dezelfde hoogte met legendarisch gitaristen als Jimmy Hendrix. Wat kan die man met zo’n ding om gaan zeg! 
Na 2001 was er de gigantische opkomst van het internet en van die mogelijkheden heb ik dankbaar gebruik gemaakt om alles, maar dan ook alles van U2 te downloaden. In 2005 haalde ik mijn rijbewijs en uiteraard kwam alles wat ik maar op de computer had staan op een cd en die cd’s verdwenen massaal in de auto. 
Vandaag is dus het moment aangekomen dat ik de mannen, die ik al 9 jaar een warm hard toe draag, voor het eerst live ga aanschouwen. Dat dat ook nog gebeurt in het stadion van Ajax, tja, dat kan geen toeval zijn…. 
Dan gebeurt het. Ik krijg een sms van mijn neef dat hij bij het stadion is. Ik kijk op de klok. 15:17 uur. Dat hadden we min of meer afgesproken. Ik zet mijn Playstation uit (die ik had aangezet om de tijd te doden, werkt altijd) en stap in de auto, onderweg naar Zuid-Oost. Tijdens de rit er naar toe schalt er natuurlijk U2 muziek uit de speakers, logisch. Aangekomen in de Bijlmer, parkeer ik mijn auto en ga te voet naar de bioscoop. Daar zag ik mijn neef op mij wachten. Na een kort gesprekje wordt besloten om niet naar het voorprogramma van Snow Patrol te gaan, maar om eventjes iets te gaan drinken in de stad. Uitstekend. Metro 54 bracht ons naar de stad, waar we eerst op het Rembrandtplein wat gedronken hebben. We zijn ook nog naar de Dam gelopen, waar we prima in de stemming kwamen. Op dat terras waren namelijk alleen maar hits van U2 te horen, wederom een prima opwarmer. Na wat gegeten te hebben, begon het toch aardig te kriebelen. Zullen we maar gaan? Ja, doen we. Het is inmiddels 20:19 en we hebben dus nog zo’n 70 minuten voordat het concert aan gaat vangen. Op ons gemakje komen we rond 21:00 uur het stadion binnen en gaan naar ons plekje. Waar ik normaal een groene mat zie, met 22 voetballers, zie ik nu tienduizenden muziekliefhebbers. Ook staan er 4 poten, gelijkend op die machine van de film Wild Wild West, met daarin een podium. Je moet goeie ogen om het scherp te zien, maar gelukkig bieden de gigantische videoschermen uitkomst. Ik zie een afgeladen ArenA, gevuld met 60.000 mensen. Ook zie ik lege plekken, maar die ben ik wel gewend in de Arena. Later bleek dat er nog talloze kaartjes te koop waren, ook via de normale kanalen dus voor normale prijzen. Maar zoveel lege plekken waren er nou ook weer niet, het zat goed vol. 
Dan gebeurt het. De Cd met muziek van onder andere David Bowie gaat uit, en ik zie een man het podium opkomen: Larry Mullen Junior. Hij neemt plaats op de plek waar hij het beste is: achter de drums. Terwijl LMJ los gaat, komen de andere mannen het podium op: Gitarist The Edge, bassist Adam Clayton en leadzanger Bono, gekleed in een zwarte, lederen jas. Bono is cool, hij is echt cool. Ziet er cool uit ook. Het is 21:29 uur en het is eindelijk begonnen: U2 360 degrees tour heeft definitief Amsterdam aangedaan. 
Afgetrapt wordt er met ‘Breathe,’ van het nieuwe album ‘No line at the horizon.’ Na onder meer de titelsong van het album gespeeld te hebben, wordt de maat gezet voor nu al een legendarisch nummer van U2: Magnificent. Wat een heerlijk nummer, vooral live en 60.000 man die mee zingen. Kippenvel moment en de cameratelefoons draaiden overuren om alles zo goed mogelijk te registreren. Ik heb mijn telefoon ook aardig laten werken, maar het geluid was zo intens dat het waardeloze filmpjes zijn geworden. En om het goed in beeld te krijgen, tja, daar zat ik net iets te ver weg van het podium. 
Na het geweldige nummer Magnificent, klapt de ene na de andere klassieker door de Arena. ‘Beautiful day,’‘Vertigo,’ ‘Where the streets have no name,’ ‘Sunday Bloody Sunday,’ en ‘Pride’ om maar een paar voorbeelden te noemen. Voor na ‘Pride’ was het genieten. Terwijl de band zich voor ging bereiden om de volgende hit door de Arena te blazen, song het publiek van 60.000 man sterk minutenlang het oh-oh-oh-oh uit het nummer, wat een indrukwekkend geluid gaf. Indrukwekkend was ook het feit dat het publiek het eerste couplet van 'I still haven't found what I'm looking for' meezong. Bono was stil, terwijl de rest van de band speelde. Fantastisch. De gladiatoren op het podium konden het zichtbaar waarderen. Maar er was natuurlijk een programma wat afgewerkt diende te worden. 
Op dat programma stond tot mijn grote verdriet niet mijn favoriete U2 hit: ‘New Yearsday.’ Ook heb ik ‘Bullet the blue sky,’ ‘Elevation,’ en ‘Desire’ gemist. Dit werd echter meesterlijk opgevangen met 1 enkele hit: ‘The Unforgettable Fire.’ Zo’n mooi nummer is dat, waar je echt kippenvel van krijgt en eventjes jezelf in hogere sferen waant. Eerst dat orgeltje, dan de drums en dan de lichtelijk schrale stem van Bono er tussendoor. ‘The Unforgettable Fire,’ uit mid-jaren ’80 heeft ‘New Yearsday’ afgelost als favoriete U2 hit. Zonder twijfel. 
Het is tegen middernacht als er een einde komt aan het U2-geweld in de Arena. Afgesloten wordt met ‘With or without you,’ ‘One’ en ‘Moment of Surrender.’ Tussen alle nummers door is er natuurlijk ook genoeg ruimte om te denken aan het leed in de wereld. Er wordt onder andere aandacht gegeven aan de verjaardag van Nelson Mandela en de daarbij behorende strijd tegen Apartheid. Ook wordt er aandacht besteed aan het HIV-virus, dat zich door giften van één ieder 3,8 miljoen keer minder heeft kunnen voortplanten. 3,8 miljoen keer. Dat is toch wel erg veel. Bono bedankte de mensen die gaven voor hun gift. Wie Bono ook bedankte waren Prins Willem-Alexander en zijn ega, de altijd charmante Maximá. Jammer dat ik hun niet ben tegen gekomen… 
Zoals gezegd, tegen middernacht was het gedaan met het optreden. Op het moment dat de mannen van het podium af liepen dacht ik nog: ‘Hé kut, ze hebben New Yearsday niet gespeeld.’ Maar die teleurstelling verdween onmiddellijk toen ik ging beseffen hoe geweldig de rest was en hoezeer ik de overige nummers heb gewaardeerd. En ach, New Yearsday, die kan ook op standje Schijt aan de buren op de Slane Castle dvd. Dat kan met ‘The Unforgettable Fire’ niet. Terugkerend bij auto, bleek dat alles er nog in zat. Dat is ook altijd wel weer positief, zeker gezien de laatste keer dat ik in de Bijlmer had geparkeerd (zie de blog ‘Tik-tak’). Natuurlijk schalde er nog U2 muziek uit de speakers toen we naar huis reden en natuurlijk zaten mijn neef en ik mee te zingen met de nummers die onze trommelvliezen aan gort beukten. Om 01:15 uur was ik thuis en ik was kapot. Niet van de fysieke inspanningen die ik had geleverd, maar van het intens beleven en genieten van het concert. Het is dat zo’n kaartje aardig aan de prijs was, anders had ik de volgende dag ook gegaan, zo genoten heb ik. 
Bono dankte ons voor onze aanwezigheid. Vanaf deze plek dank ik Bono, The Edge, Larry Mullen Junior en Adam Clayton voor de onvergetelijke avond, waarvoor zij hebben gezorgd. Al denk ik niet dat hun deze blog lezen, maar dat interesseert me geen moer. 

Tik tak

Deed de ruit van mijn auto, toen een onbekende (zal wel junk geweest zijn) mijn raampje eruit tikte. De beste persoon was zo onvriendelijk om mijn Pioneer autoradio mee te nemen en mij met de schade te laten zitten... 

Wat was het geval? Ik was samen met mijn vader, Gerrit en Rick van Aalst naar Ajax geweest. M'n vader had gereden en die had de auto (op mijn aanwijzing) in de parkeergarage Hoogvliet neergezet. Daar zet ik altijd m'n wagen neer als ik naar Ajax ga kijken en er is nog nooit wat gebeurd... Tot gistermiddag dus. 

Ik had gister eigenlijk al helemaal geen zin om te gaan, naar Ajax. De wedstrijd ging nergens meer over en ik had een kater van hier tot Verwegistan (het was erg gezellig zaterdag in Den Bosch). Toch maar gegaan, het kaartje was immers al betaald. Na een drankje bij café De Poort naar de Arena toegegaan en daar de wedstrijd Ajax - FC Twente bijgewoond. Wat een grafwedstrijd zeg. Weinig goed voetbal. Maar goed, Ajax won wel, door een benutte vrije trap van Urby Emanuelson, met 1-0. Dus toch een goeie middag gehad. 

Tot we terug kwamen bij de auto. Ik merkte nog triomfantelijk op dat mijn velgen er nog onder zaten, maar toen we dichterbij kwamen zagen we glasscherven liggen en zag ik dat mijn ramen waren ingeslagen. Het grote raam bij de bestuurdersdeur en en kleine raampje in de deur daar achter. Kut. Politie bellen heeft geen zin (weet ik uit ervaring), die gasten zijn al lang weg. Dus toen maar een beetje glas uit de auto geveegd, de stoelen bedekt met alles wat in de kofferbak lag en onderweg naar huis. Het thuisfront in kennis gesteld en gebeld met Carglass. Ik kon om 7 uur 's avonds (lekker, dan begint Studio Sport net) terecht. De reis naar huis verliep anders dan ik van te voren gepland had. Waar er normaal moeiteloos met gemiddeld 150 naar huis wordt gereden, daar was het nu 90. Anders klappert het als een achterlijke en worden degene die achterin zitten ook niet bepaald vrolijk. Rustig naar huis gereden dus. 

Bij Carglass heeft de monteur er 2 noodramen ingezet en heeft mij toegezegd dat de nieuwe ramen maandag besteld gingen worden. Met een beetje geluk heb ik voor het weekend al nieuwe ramen in m'n waggie zitten, keurig. 

En een radio dan? Tja, ff naar Van Hemert morgen, was de eerste gedachte. Toen werd ik gebeld door een mede-Ajacied. Hij had nog een radio liggen en die kon ik zo op komen halen. Ook contact gehad met PJ. Hij had vorige week z'n eigen auto total loss gereden en had een nieuwe gekocht. Ik gevraagd of er een radio in zat en zo ja, wat hij voor die andere moest hebben. Dat hoefde niet, want ik had nog wat tegoed zei die. Ik moest meteen denken aan het missen van A State of Trance 400 in Rotterdam, toen meneer krank in bed lag. 

Dus had ik maandagochtend ineens 2 radio's liggen. Die van m'n mede-Ajacied deed t niet om wat voor reden dan ook, die van PJ perfect. Zelfde merk als wat ik had en bovendien met een keurig snufje d'r op: die radio speelt MP3-cd's ook af. Keurig dus. Geweldig geluid er in, heel goed. 

Maandag hoorde ik ook van mijn moeder dat de verzekering niet alleen de ruiten vergoedt, maar ook een gedeelte van de radio. Dit ondanks mijn beperkte casco. Diefstal was dus wel inbegrepen. Weten we dit ook voor de volgende keer. Al hoop ik niet die volgende keer er komt. 

Conclusie: Weer wat geleerd over hoe en wat. Parkeren in de Bijlmer gaat dus echt niet zonder risico. Maar goed, terugkijkend (daar is een conclusie ook voor) denk ik niet dat ik er op achteruit ga. Het geluid in m'n auto is zelfs beter en ik kan dus, zoals gezegd, MP3-cd's afspelen. Ik denk dat ik er niet eens op achteruit ben gegaan. 

Maar parkeren in garage bij Hoogvliet. Dat dan weer niet. Dan maar Venserpolder, daar is iets meer sociale controle. 

Afsluitend wil ik PJ bedanken voor zijn radio. En Michael voor het inbouwen van het ding. Zonder vrienden ben je nergens en dat is wel weer gebleken. Mannen, nogmaals super bedankt