#foodporn

Eten. Ik doe het graag en ik heb het voordeel dat het me niet eens aan te zien is. Om het van binnen ook gesmeerd te laten lopen, is het niet eens onverstandig om gezond te eten en dat doe ik ook: doordeweeks eet ik alles wat ik gezond én lekker vind, in het weekend is het credo: Veel, vet en goor. Geen probleem. Ik eet doordeweeks net zo lief een gebakken kipfileetje, een broodje van de Subway, een bak kwark. En eieren. Wat er eerder was, het ei of de kip, het boeit me voor geen ene meter, maar ik eet het allebei met liefde. Deze blog gaat niet over gezond eten, wat het beste is voor je of wat dan ook. Deze blog gaat over een liefde voor één specifiek soort voer, die je in alle soorten en maten hebt, die tijdloos is en die je overal kunt krijgen.

Een ode aan de hamburger.

Een klein stukje geschiedenis, die ik opgezocht heb op Wikipedia naamgenootje/motormaatje/jeweetzelluf linched me voor het gebruik van Wikipedia, maar voor het simpele klootjesvolk waar ik mezelf onder schaar is het heerlijke Jip en Janneke taal:

De hamburger is afgeleid van de Duitse fricandel, maar dan hebben de Amerikanen er een goedkope versie van gemaakt: gehakt, gebakken uien en brood. In 1895 werd de eerste hamburger geboren in New Haven in Conneticut en de maker was de Deense kok Louis Lassen een standbeeld voor die man.

Verdere geschiedenisles zal ik jullie besparen. De hamburger dus. Sinds 1895 onder ons en het zal me niet verbazen dat ik er in de afgelopen dertig jaar zeker vijftig per jaar op heb. Gemiddeld. Burgers. Wat een heerlijkheid.

Dat begon bij de McDonalds, waar ik in mijn jeugd talloze Happy Meals verslond alsof het niks was én in de voetbalkantine, waar ik na de wedstrijd graag een losse burger met een beetje mayonaise en pindasaus besteld bij Sarie in de keuken.

De McDonals. Hate the game, not the player. Als je jezelf wil troosten late night op een bankje in een Amsterdams park, remember L?, als je jezelf wilt belonen, als je denkt: ik heb zin in iets, als je in het buitenland bent en je bent van: wat de boer niet kent, dat eet ie niet, dan is er altijd restaurant de Gouden Poort, oftewel de McDonals. Waar je ook bent ter wereld. Een burger van de McDonalds smaakt overal hetzelfde. Het is vertrouwd, net zo vertrouwd als je door de McDrive heen rijdt en je hoort de stem: “Welkom bij McDonalds, wat is uw bestelling?” Het voelt toch iedere keer weer als thuiskomen. En dat is vanaf kinds af aan.

Vroeger, bij de McDonalds, was de keus qua Happy Meal niet zo uitgebreid als het nu is: toen was het een huisje met stukje speelgoed erin, burgertje, patatjes met saus en een beker cola. Tegenwoordig is 1 hamburger bij de McDonalds niet voldoende. Ik douw op mijn gemak drie of vier euroknallerhamburgers van de McDonalds in m’n kanaal en heb dan na een uur zin in een Quarterpounder, naast de BigTasty mijn favoriete burger van de McDonalds. Culinair gezien is het natuurlijk allemaal geen hoogstaande zaak, dat McDonalds, maar man. Wat kun je soms zin hebben in een Quarterpounder, BigTasty of een Big Mac. Overigens, daar waar ‘of’ staat kan ook het woordje ‘en’ staan. Fastfoodtoko’s als de Mac en de Burger King Whopper met kaas of een Steakhouse XT, so wake me up when you go get one… Het is eigenlijk vette, smerige teringbende, maar oh wat lekker. Hemels.

Burgers zijn tegenwoordig vrij hip. Bij vrijwel elke hippe tent staat er een burger op het menu. Biologische hipstertentjes, idem dito. En dan goede kwaliteit hé? Eigengemaakte burgers, vers van de gril. Goed gekruid gehakt, een grammetje of 170. Op een gegrild broodje. Belegd met kaas, tomaten, gebakken uien, een saus naar keuze. Als ze me 's nachts wakker maken en ik moet kiezen tussen seks en een goede hamburger, dan is de keus snel gemaakt. 

De hamburger dus. 

De aller, aller, allerlekkerste burger die ik ooit heb, was in London. De straat is James Street, op nog geen vijf minuten lopen van metrostation Bond Street en het tentje heet Patty and Bun en de burger die ik daar had was de Smokey Robinson Beef. Een heerlijk gebakken burger rood van binnen, zoals ik rundvlees het liefste eet, met gebakken uien, bacon, tomaten, sla en een heerlijke barbecue-saus. Man, man, man, wat een feestje voor de mond.

Daarmee doe ik de burgers die ik gegeten heb misschien te kort, maar bij de Mop in Gameren, bij Café Frits op de Jan Evertsenstraat, bij Bacoa in op de Ramblas in Barcelona, vroeger bij het Trefpunt in Nieuwaal die was helemaal werelds, daar zat een gebakken ei bij, bij Beers and Barrels op de Oudegracht in Utrecht, snackbar Grizzle op het Gelderlandplein kun je ook wereldse lekkere burgers halen. De burger uit het boek van Fajah Lourens zag er net zo prima uit als Fajah zelf. En ik word steeds meer en meer verrast.

Zo kwam ik erachter dat er op het Leidseplein ook een nieuwe burgertent geopend is, die dezelfde sluitingstijden heeft als ‘veelvraten’ als de McDonalds en de Burger King. Dus dat wordt lachen, komende stapavonden.

Wie heeft er nu trek gekregen? :-)

Helden voor vrijheid.

Op social media verscheen van de week een bericht van een jongedame, die de herdenking op 4 mei gaat boycotten. Ze vindt de herdenking van 4 mei niet meer van deze tijd, gezien het feit dat zij vindt dat er ook aan de geschiedenis van haar voorouders moet worden gedacht, de bommen op Syrië, islamfobie en heel wat andere Calimero-achtige puntjes die ze in haar Facebookpost genoemd heeft. Ik vind dat iedereen moet vinden wat hij of zij vindt, ik ben het alleen niet echt heel erg met haar eens. Zeg maar.

Een stuk over helden.

4 mei, wat is dat eigenlijk? Voor de allerjongste jeugd: Het is misschien voor jullie al een tijd geleden, maar een kleine 80 jaar geleden was in Duitsland een hele boze meneer die het voor het zeggen had. Deze boze meneer had een hekel aan wat hij het zwakkere gedeelte van het volk noemde en wat voor hem de reden was van alle slechte dingen in de wereld. Zijn boosheid en fanatisme sloeg over op een heleboel domme mensen, met terreur, dood, verderf en heel veel verdriet als gevolg. Hij wilde het zwakkere gedeelte van de bevolking ‘endlösen,’ kapot maken. Uitroeien. Wat een ontzettende nare man was dat. In het jaar 1945 kwam hier gelukkig een einde aan, voor wat betreft de boze meneer uit Duitsland.

De Tweede Wereldoorlog was totaal verschrikkelijk, maar op de één of andere manier ook boeiend. Bibliotheken werden vol geschreven met boeken over de Tweede Wereldoorlog, grote Hollywoodfilms blijven het een interessant thema vinden, documentaires zijn tegenwoordig zelfs op Netflix te vinden en ik vind de op waarheid gebaseerde topserie Band of Brothers één van de mooiste series is, die ooit gemaakt is. De serie Band of Brothers staat helaas niet op Netflix, maar komt sinds een paar weken elke vrijdagavond op RTL7. De vrijdagavonden waarbij ik thuis ben zijn schaars, dus wekelijks wordt de aflevering opgenomen. In een tijd van downloaden en streamen is elke week wachten op de ‘nieuwe’ Band of Brothers op je harde schijf van Ziggo een ouderwets genoegen, waar ik voorlopig nog geen genoeg van kan krijgen.

Helden. Het zijn allemaal helden. Het kan de leeftijd zijn, maar wanneer ik naar Band of Brothers kijk, krijg ik soms tranen in mijn ogen. Dingen die je voor je maatje doet, maar vooral de dingen waarvóór de mannen het gedaan hebben: de verjaging van die boze meneer uit Duitsland, zodat we weer met zijn allen in alle vrijheid ons leven kunnen leiden. Dat is gepaard gegaan met opofferingen, ook aan de goede kant. Wat dat betreft kennen oorlogen alleen maar verliezers. De helden die vielen in de Tweede Wereldoorlog, dat zijn de helden die ervoor gezorgd hebben dat wij, in het Nederland van 2016 leven zoals wij op dit moment kunnen leven. Dat wij in de supermarkt kunnen kopen wat we willen, wanneer we het willen. Dat we zelf kunnen bepalen welke film we willen kijken. Dat we zelf kunnen bepalen hoe vaak en wanneer we welke sport gaan doen. De voorbeelden zijn talloos, allemaal dankzij de helden uit binnen- en buitenland, die ons bevrijd hebben uit de klauwen van die boze meneer uit Duitsland.

In de tijd die voorbij is gegaan, zijn er meer helden opgestaan sinds dat die boze meneer uit Duitsland is weggevaagd. Sterker nog, dagelijks zijn er helden actief om de huidige vrijheid te verdedigen, die wij op dit moment zo gewend zijn en zo vanzelfsprekend zijn. Een andere boze meneer uit Irak en Afghanistan werden gepakt, in het kader van de vrijheid. Een strijd die ook levens heeft gekost. Helden die in gaten en op plekken komen, waar wij normale stervelingen heel hard voor wegrennen. Helden, die hun maatjes verliezen, in de strijd voor de vrijheid. Helden, die gewond en wel, koste wat kost door willen strijden voor het grote doel. Vrijheid. Waar dan ook ter wereld. Voor wie dan ook ter wereld.

De hedendaagse helden, of het nou mensen uit de wetenschap, entertainment-wereld, politiek, of sportwereld zijn, zij worden dagelijks vereerd. En dat is in mijn ogen terecht. Zo heb ik in Johan Cruijff, Bono, David Bowie en, sinds een paar maanden, Jamie Vardy een aantal helden die hun fortuin hebben verdiend met hun talenten en de wereld hebben verblijd met wat ze kunnen en konden. De hedendaagse helden worden terecht vereerd.

Maar vergeet alsjeblieft niet de helden, die onder de radar, onze vrijheid en veiligheid waarborgen. Helden als Marco Kroon of Richard Winters. Of dit nu de veiligheid is voor een atheïst is, zoals ik of een gelovig iemand. Ongeacht het geloof. Ik vind dat vrijheid voor iedereen is, ongeacht achtergrond, afkomst, kleur, ras, geaardheid, geloof, noem alle verschillen maar op. De verschillen maken met de mens uniek, het recht op de vrijheid maken de mensen gelijk. Laten we de helden die hiervoor zorgen alsjeblieft niet vergeten te bedanken.

En het meisje van de boycot van 4 mei? Misschien is het handig om te stoppen met luisteren naar types als Quincy Gairo en andere racisten die bol zitten van de Nederland en witte mensen-haat. Want qua uiterlijk heb je zeker potentie. Of was dat wat je wilde bereiken, dat we dat met zijn allen zouden zeggen? In dat geval ben je niets minder dan een aandachtshoer. En daar hou ik dan weer niet van.

Overigens: Een tip om te kijken op YouTube is de clip van de groep Five Finger Death Punch, met het nummer Wrong Side of Heaven. Misschien niet ieder zijn smaak qua muziek de mijne overigens wel, maar de boodschap die het nummer én de clip hebben gaan door merg en been. Laten we onze helden absoluut niet vergeten. Want ze verdienen het om herinnert te worden, bij dood of leven.