2019 in quotes

31 december 2019. Over een paar uur is het jaar voorbij. Een nieuw jaar, een nieuw decennium zelfs. Zoals gebruikelijk ga ik terugblikken op mijn 2019. Dat doe ik dit jaar in quotes. Quotes die niet per sé van mij zijn of in 2019 gezegd zijn, maar die van toepassing waren in mijn 2019. In willekeurige volgorde: Komt 'ie.

'Nu moet Real er honderd maken!'
Oh oh oh Ajax, wat was je goed in 2019. 8 mei vergeten we eventjes en als je in Londen een fatsoenlijke scheidsrechter had gehad, had je na de winter ook Champions League gespeeld, maar oh oh oh Ajax. Wat heb je mij en miljoenen mensen vermaakt, met je spel, je doelpunten, je prijzen. 5 maart was mijn mooiste dinsdag van 2019, toen Real helemaal de moeder in werd gekoekoekt in dat grote stadion aan de Castellana in Madrid. Tegen Juventus was het na de machtige en steenharde kopbal van kapitein Mathijs voor de eerste keer in 2019 feest in Marktkantine, het zou niet de laatste keer zijn dat ik daar uit mijn panty vloog. 
Frenkie, Mathijs en Lasse sloegen hun prachtige vleugels uit, maar toen waren daar ineens Promes, Dest en Slagerij Martinez. Een prachtig stel, wat hopelijk nog lang bij elkaar blijft.
En Hakim Ziyech. Tovenaar. Wat ben jij ontzettend mijn favoriete Ajacied sinds Zlatan. Wat een geweldenaar ben je.

'Vijf één, vijf één, zegt het voort!'
Ze stopten. Wesley Sneijder, Robin van Persie, Arjen Robben en Rafael van de Vaart. De eerste en de laatste heb ik hun debuut in het betaald voetbal nog zien maken, toen ik op de tribune zat. Deze vier hebben het Nederlands voetbal zó veel mooie dingen laten zien. Prachtige carrières, schitterende actie en gemiddeld dik 100 interlands, talloze fenomenale carportmomenten tijdens EK's en WK's, huilen en juichen. De 5-1 tegen Spanje was het absolute hoogtepunt, al was de 2-1 tegen Brazilië ook niet vervelend. Dank. Dank. Dank. Geen van jullie vier lezen dit, maar ik wil dat jullie weten dat ik heel blij ben dat ik jullie live heb zien voetballen.  
En dan een kleine eervolle vermelding voor mezelf: In 2019 vierde ik mijn 25-jarige jubileum bij de mooiste amateurclub van Nederland. Ik kan er na 25 jaar nog steeds geen kut van, maar er is geen haar op mijn hoofd die er aan denkt om een ander voetbalshirt aan te doen dat het prachtige geel-zwarte tricot. 

'Kiepevel tot in m'n nek'
Carnaval, wat was je weer fijn. Verliefd, erg verliefd zelfs. Geliefd. Genieten met de fijnste mensen die er zijn. En volgend jaar gaat Team Kees debuteren in Oeteldonk. 

'2:17:2'
Bucketlist item. Gummen op Assen. Met m'n eigen R6. 2:17:2 was mijn snelste rondetijd op het legendarische TT circuit waar grote mannen als Jack, Valentino, Marco en Casey het publiek in vervoering hebben gebracht. De tribunes waren leeg, maar de lol was er niet minder om. Godsamme, wat kan je die Ramshoek hard pakken, wat is de Geert Timmer bocht lastiger dan dat ie er op tv uitziet en wat kun je lekker je knie schrapen als je door de Haarbocht heen dondert. 25 mei 2020. Dan is de volgende date met de R6 op Assen. Ik. Kan. Niet. Wachten. 

'You're losing, you're losing, you're losing, you're losing YOUR MIND'
Elke vakantie heeft zo zijn eigen themanummer. Dit jaar was dat van Adam Beyer en Bart Skils. Waarom deze me bij blijft? Ibiza. Een eerste keer om nooit meer te vergeten. Een nieuwe traditie is geboren. Wat een prachtig eiland, met prachtige stranden, prachtige mensen en een hele fijne vibe. Nooit gedacht dat ik dat woord zou gebruiken. Ondanks al die prachtige mensen gedroeg ik me op Ibiza. Zoals het hoort wanneer je een lief thuis hebt zitten. 

'Lang zal je raven'
Een vervolg aan het feesten op Ibiza. De Amsterdamse Marktkantine, Elementenstraat en Thuishaven werden bezocht voor een lekker nachtje door dansen. Op het Amsterdam Dance Event werd gedanst in de Westergasfabriek, over bucketlist gesproken. Zo'n ontzettende andere beleving dan stappen in de kroeg, waar je door doorgesnoven kampers voor je harses wordt geslagen als je per ongeluk tegen iemand aanbotst. Als je dat tijdens een nachtje dansen doet in genoemde locaties (niet alleen daar) dan krijg je een knuffel, een aai over je bol en wordt er verder gedanst. Stappen is soms leuk, raven is dat altijd. Op naar heel veel leuke dansmomenten in 2020. 

'Je bent het geworden'
In november werd begonnen aan een nieuw hoofdstuk in Amsterdam. Van buiten naar binnen. Het is een term die op een circuit thuis hoort, maar het hoort ook bij de carrièreswitch die ik maakte. Ik verruilde mijn uniform en de dienstmotor voor mijn burgerkleding en een speurneus. Ik ben fantastisch blij met deze nieuwe kans, deze nieuwe uitdaging. De juiste stap gemaakt op het juiste moment. En natuurlijk had ik graag talloze collega's meegenomen naar mijn nieuwe werkplek, maar die kom ik hopelijk op 9 januari 2020 tegen. 
En stiekem stap ik in 2020 weer een dagje op de dienstmotor. Tijdens het Kinderbeestfeest. 100 procent.

'Het werkt niet'
Het grootste gedeelte van 2019 was ik vreselijk verliefd. En zij op mij. We waren goed samen, maar zoals Adéle vandaag nog tijdens de Top 2000 zong: "Sometimes it lasts in love, but sometimes it hurts instead." Ik ben anderhalf jaar ontzettend gelukkig met haar geweest en ik ben vreselijk dankbaar voor de dingen die ze mij geleerd heeft en heeft laten meemaken. 
Als je dit leest: ik hoop dat je ontzettend gelukkig bent of wordt. Ik gun je de wereld. En veel meer dan dat. Zonder jou had ik niet de persoon geweest die ik vandaag de dag ben. Die credits heb je dik en dik verdiend. 
Maar wat niet werkt, dat werkt niet.

'Wanneer de ene deur sluit, daar opent de andere'
Die is van mezelf en in 2019 totaal van toepassing. Waar de relatie niet werkte, daar kwamen nieuwe personen voor terug. De banden met oude bekenden werden strakker aangetrokken, mensen die je een helpende hand bieden, een lach en een traan. Wat je geeft krijg je terug. Ik heb zo goed mogelijk proberen te zijn voor de mensen waar ik vreselijk veel om geef en ik ben blij dat jullie mij datgene gegeven heb wat ik nodig had en heb. 
Bijvoorbeeld wanneer je sleutel afbreekt, midden in een regenachtige nacht na een Tinderdate. Bijvoorbeeld wanneer er iemand vraagt hoe laat je thuis bent, je een tijdstip noemt en diegene een minuut nadat je thuis bent voor de deur staat en zegt: "kom, jas aan, we gaan een feestje bouwen."
Bijvoorbeeld wanneer je uit het niets kaarten voor Reinier Zonneveld regelt en dat één van de meest gave nachten van 2019 was. 
Iedereen heeft daar een cruciaal onderdeel in gehad. Dankbaar. Dat ben ik. Tot in de eeuwigheid. We maken er met zijn allen hopelijk een mooi 2020 van. 

Bedankt voor het lezen, ook in 2019. Ik heb geen flauw idee wat 2020 allemaal gaat brengen. Ik ga het zien en meemaken. Hopelijk met velen van jullie. Allemaal het beste voor 2020. 

10 uur in de rij

Derde Kerstdag. De kater is aan het indalen. De immense berg eten die naar binnen is geramd is een plek aan het zoeken. De drank ook. Het waren weer fijne dagen, ondanks dat het niet m’n favoriete dagen zijn. Het gezellig samenzijn met de familie en lekker eten is natuurlijk prettig, maar ik ben meer van Kerst in de zomer. Ik heb gewoon de schijt aan de winter. Kan gebeuren.

Ik heb jarenlang geroepen dat het mooiste aan Kerst is, dat de Top 2000 begint en die mening heb ik nog steeds, zij het iets afgezwakt. Want wat ik al zei, het samenzijn met familie, lekker eten, stroppie om, het heeft wel wat. 
Maar dat heeft de Top 2000 ook, ondanks dat er diverse media zijn die de Top 2000 wegzetten als een lijst voor oude, witte mannen. Ik ben met mijn 33 jaar niet de oudste van het stijl en het enige wat momenteel wit aan mij is, zijn m’n sokken. Ik heb een blanke huidskleur, niet wit. Het shirt van Real Madrid is wit, mijn huidskleur niet. 
Maakt voor de rest ook niet uit hoor, want dit is niet de reden dat ik deze blog aan het tikken ben. De Top 2000 is voor mij een mooie pauze van de enorme berg techno die ik tegenwoordig draai. Het zijn de mooiste nummers ooit gemaakt en wie weet komt ‘Your Mind’ van Adam Beyer en Bart Skils ooit in De Lijst.

De tijd van tegenwoordig leert dat de Top 2000 niet alleen via de radio te volgen is. Op tv, op internet, via de app, je kan overal waar je wilt naar De Lijst luisteren. Ik maak graag gebruik van de optie om via de TV naar de Top 2000 te luisteren en te kijken. Het Top 2000 café in Hilversum is populair. Heel populair. Op het irritante af.

Want vandaag werd er op het nieuws verteld dat de wachttijd om het Top 2000 café te betreden maar liefst 10 uur betreft. 10 uur! Holy fuck! 10 uur in de rij staan om een half uurtje aan een biertje uit plastic glas te gaan staan, waar je waarschijnlijk ook nog veel te veel voor betaalt. 
En dan er mensen die zeggen dat het slecht gaat in Nederland. Als je de tijd hebt om 10 uur in de rij te gaan staan, dan kan je niet zeggen dat het slecht gaat.

En dan de mensen ín het café. Jeetje, wat zijn die graag op tv. Allemaal net doen alsof ze de camera’s niet zien en dan als een mongool zich gedragen. Want ja, misschien gaan ze wel viraal, levert het achterlijk veel social media volgers op en hebben ze nóg langer dan 10 uur de tijd om in de rij te gaan staan voor het Top 2000 café.

Misschien dat de mensen die 10 uur in de rij staan misschien wat teksten uit hun hoofd kunnen leren. Want het ziet er in de kroeg al uit als je de tekst niet weet, maar het dapper probeert. Laat staan hoe dat er op tv uit ziet, als je net 1 glaasje bier op hebt.

Maar goed. Ik kan natuurlijk ook de radio op 92.6 knallen en mezelf niet ergeren aan hetgeen wat er op tv is. Het is een vrij land.

Op naar Queen! 

Kleur bekennen

Den Bosch is mooier

Dan Parijs

Den Bosch jij bent m’n

Paradijs

Ik was van de week begonnen aan blog. Soms heb je dat een blog niet lekker loopt, dan klik je op kruisje, sla je ‘m vooral niet op en je zet op je gemak de PlayStation aan.

Het woord tijd om de blog af te maken.

In Den Bosch was vandaag de wedstrijd van de plaatselijk FC tegen Excelsior uit Rotterdam. In Den Bosch was vandaag óók de intocht van de Goedheiligman met zijn Pieten. Wekenlang laait de discussie over de knechten van de Goedheiligman op en ik ben er klaar mee.

Ik ben niet voor. Ik ben niet tegen. Als het om de Pieten van de Sint gaat ben ik hartstikke Zwitserland. Maar kom op mensen. Dat er een peloton Amsterdamse ME naar Den Bosch moet, zodat de intocht van de bebaarde kindervriend veilig en ongestoord kan verlopen gaat wel een beetje ver of niet?

Mensen die hun mening door moeten drammen, maakt niet uit van welke kant, daar ben ik een beetje klaar mee. We leven in Nederland, dat is een vrij land en iedereen is daarin vrij om zijn of haar of genterneutrale mening te uiten. Ja toch of niet? Met geweld je mening verkondigen, dat deed een zekere Duitser in de vorige eeuw. Dat deden zekere mensen met Arrafat sjaals om. Dat deden met mensen puntmutsen op die een fikkie gingen steken.

En tegenwoordig doen mensen het ook om een kinderfeest heen. Stamp mekaar op je bakkes zoveel te wilt, maar doe dat dan in een weiland in Beverwijk. Zonder kindjes die langs de draad in de kou staan. Die gaan liever pepernoten scoren bij de intocht van de Sint en elke avond hun schoentje zetten en hopen dat de Sint langs is geweest en er iets leuks of lekkers in heeft gedaan?

Zoals ik al zei, in Den Bosch was vandaag nog iets te doen. Een voetbalwedstrijd op het 1 na hoogte competitieniveau van Nederland. De plaatselijke FC tegen Excelsior uit de Maasstad. De uitslag werd 3-3, maar daar zal je niemand meer over horen.

Want laten horen, dat deden enkele mensen die aanwezig waren in het stadion en de term ‘supporter’ niet verdienen. De linksbuiten van Excelsior, een donkere jongen, moest het ontgelden. Misselijkmakende geluiden waarvan je zou denken dat ze in Nederland niet voorkomen. Hevig geëmotioneerd was hij en de scheidsrechter van dienst nam de enige juiste beslissing: van het veld af. Even afkoelen. Even overleggen. Na een minuut of tien werd er weer gevoetbald in een slecht gevulde Vliert en pats. 1-2. De linksbuiten van Excelsior haalde even zijn gram. Provocerend juichen was toegestaan volgens de scheids en dat was zwaar terecht.

Op Twitter verschenen daarna talloze steunberichten voor de linksbuiten van Excelsior, tot aan Memphis Depay aan toe. Het moet stoppen met racisme, óók op een voetbalveld. De reactie vanuit FC Den Bosch is ronduit lachwekkend. Het zou om ‘kraaiengeluiden’ gaan, ontstaan in de tijd dat Hans ‘Hansie’ Kraay junior daar nog speelde. Kraaiengeluiden. Zelden zo'n slecht excuus gehoord. Ik snap heel goed dat de persafdeling van Den Bosch moeilijk kan zeggen dat er een stel apengeluidenroepende tyfusracisten op de tribune zit, maar 'kraaiengeluiden?' Degene die dat persbericht geschreven heeft gelooft volgens mij zelf nog in Sinterklaas, kijkt elke dag een aflevering van Bassie en Adriaan en heeft Mein Kampf hoog op zijn literatuurlijst staan.

Terwijl de linksbuiten het in het interview had over ‘K-zwarte’ en ‘K-neger.’ Vanaf minuut 1. Niet door 1 man, nee, door een heel vak. Schandalig. Iemand een slechte of irritante voetballer vinden, dat kan, dat had en heb ik altijd met Mark van Bommel. Maar oerwoudgeluiden maken omdat die jongen toevallig een donkere huidskleur heeft en voor een ander team voetbalt... Nee, dan houdt het op. 

Overigens werd de linksbuiten voorafgaande aan dat interview nog even door de trainer van Den Bosch als een ‘vies mannetje’ bestempeld.

Nee meneer de trainer, die vieze mannetjes, die zaten op de tribune bij jouw club. Vieze geluiden te maken, ontsproten uit hun kortzichtige hersenpannetjes. En die gozer, die met zijn rechterarm omhoog op beeld stond en inmiddels viraal gaat op Twitter, die heeft morgen vast wat uit te leggen bij zijn baas of andere vorm van dagbesteding.

De winnaar was de scheidsrechter. Want waar in Italië Mario Balotelli racistisch werd bejegend en nu bij alles en iedereen de kop van jut is omdat hij het veld af wilde lopen, daar ging deze scheidsrechter keurig netjes het veld af. Zoals ook allebei te ploegen van het veld af gingen. Links en rechts werd er nog een beetje goedpratend gedaan over de mensen die in het stadion naar de wedstrijd zat te kijken, maar hopelijk gaat de KNVB bunkerhard optreden tegen die mafkezen die zich zo nodig moesten gedragen zoals ze zich gedragen hebben.

En nog een pluim voor de scheidsrechter die de reactie van de linksbuiten van Excelsior onbestraft liet. Een scheidsrechter in Oekraïne gaf vorige week de rode kaart aan de speler die woest reageerde op racisme en is wat mij betreft af.

Den Bosch is mooier dan Parijs, honderd procent. Maar overal wonen mafkezen. Laten we onszelf een beetje gedragen mensen. De enige kleuren die er toe doen, zijn de kleuren van je stad, van de club die je aanmoedigt of wat dan ook. Vrede op aarde. En dat begint bij jezelf.

Fijne Sinterklaas gewenst.

Tinder. De sleutel tot succes?

Tinder. Het blijft een bron voor goede verhalen.  Hier komt weer eens een goed verhaal. Of Tinder de sleutel voor succes is, ik weet het nog steeds niet.  

Het was voor mij alweer een tijdje geleden, maar ik had gisteren een heuse Tinderdate gehad. In Utrecht nog wel. Toch een stukje minder ver dan Den Bosch. De date was met een vrouw van halverwege de 40, maar dat voordeel heb je als je 33 bent: Je kan jezelf een ongeluk swipen tussen de 20 en 45. En aangezien het tegenwoordig een trend lijkt te zijn dat een dame voor een jongere man/jongen/ventje wil gaan, zat ik dus die avond met een heuse dame op de bank in Utrecht.

Ik geloof niet in liefde op de eerste swipe naar rechts, ondanks dat ik voorbeelden ken van stellen die elkaar via Tinder gevonden hebben en die heel gelukkig zijn. Het is een persoonlijke mening. De date van gisteravond was gezellig, maar bij beiden was er geen fysieke klik. En dat kan uiteraard gebeuren. Je kan heel gezellig kletsen met iemand, dezelfde overeenkomsten hebben en dezelfde muzieksmaak hebben, als er geen fysieke vonk ontstaat, dan blijft het bij gezelligheid. En sommigen mensen kunnen er anders uitzien op de foto dan de werkelijkheid. Lang leve de filters.

Desondanks is een slimme meid op de toekomst voorbereid en dat geldt ook zeker voor de mannen van tegenwoordig. Niet wetende wat ik aan zou treffen in Utrecht had ik toch voor de zekerheid mijn toilettasje maar in de auto gegooid. Je weet het maar nooit.

Dat toilettasje komt overigens later in het verhaal nog terug.

Enfin, de date was gezellig, niks gebeurd en dus ging ik terug naar mijn appartementje in Amsterdam. Ik parkeer de auto, toilettasje mee en ik steek mijn sleutel in het slot van de deur. ‘Krak’ zegt de sleutel, die ik vervolgens in twee delen in mijn handen heb. Godver, heb ik weer.

De deur kon niet anders opengemaakt worden door sleutelmaat 46 te gebruiken, maar dat levert een hoop schade op. Een sleutelmaker bellen na twaalven kost tandjesveel geld. En dus klom ik als een heuse inbreker het platte dak op, om via het badkamerraam naar binnen te gaan. Les geleerd. Mijn badkamerraam is veilig. Ook als het op de kiepstand staat. Daar komt de kleinste en dunste inbreker nog niet binnen, zonder veel schade te veroorzaken.

Een blik op de klok wees uit dat het half 1 was. En aangezien mijn ouders een reservesleutel hebben en een ritje op en neer naar mijn ouders minder geld kost dan een hotel of een sleutelboer, besloot ik die optie te kiezen. Met mijn oortjes in belde ik onderweg naar mijn ouders, dat ik eraan kwam voor de sleutel.

Om kwart over 1 was ik bij mijn ouders. Sleutel gepakt en meteen weer door. Ik had namelijk ochtenddienst gehad en dan gaat om 5 uur het wekkertje. De Golf afgetankt en hup, weer de A2 op richting Amsterdam, waar ik precies om kwart over twee arriveerde. Het is nooit  de afstand of de tijd geweest mensen. Het is een ouwe Golf die met steeds meer moeite de kilometers aan elkaar vreet en ik vrees nog harder voor de APK keuring dan voor een invasie van de Russen.

Ik steek de zojuist opgehaalde sleutel in het slot en probeer te draaien. Lukt niet. Kan gebeuren, sleuteltje wordt niet vaak gebruikt. Nog een keer geprobeerd, nu iets harder. Nog steeds niet. Godverdegodver.

Stop ik de sleutel in het slot van mijn box en ja hoor, in een wip ging de deur open. Had ik met mijn domme, slaperige en wellicht niet scherpe hoofd de verkeerde sleutel mee genomen.

En daar sta je dan, ’s nachts om half 3, terwijl je al dik 22 uur op je benen staat. De moed zakte me in de schoenen en ik werd verdrietig van mezelf. ‘A Song for Sara’ van Toots klonk in mijn hoofd. Anderhalve minuut heb ik met mijn hoofd gebogen gestaan, ik vond mezelf eventjes helemaal kut.

Gelukkig werk ik bij de politie en Amsterdamse dienders zijn nachtbrakers. Dat scheelt een hoop. Om half 1, vlak voordat ik wegreed, had ik een Instagram Story gepost van de arme sleutel die in tweeën lag. Meteen reageerde Irene, één van de toppers van Flex. Dat blijven slapen op de bank geen enkel probleem was, indien nodig.

En dat ‘indien nodig’ veranderde om half 3 in ‘nodig.’ Ik probeer altijd eerst zelf m’n sores op te lossen, maar Booking.com leverde de goedkoopste hotelkamer van 125 euro op. Dat was voor 5 uurtjes. Op de Thamesweg vroegen ze betere prijzen, naar wat ik heb gehoord.

En dus pakte ik mijn telefoon en Irene nam bij de tweede toon al op. Toen ik verteld had dat ik de verkeerde sleutel had gepakt, was ze superlief en zei dat ik meer dan van harte welkom was om bij haar in de Jordaan op de bank te komen liggen. Rekening houdend met dat de bank van Irene waarschijnlijk lekkerder ligt dan de achterbank van de Golf, startte ik het ouwe beestje weer en zette koers richting de Jordaan. Daar drukte ik om 02:56 uur bij Irene op de deurbel en ze wachtte op me met een biertje en een asbak. Mijn trouwe toilettasje had ik in de hand en gelukkig kon ik bij haar terecht. We hebben de oren van elkaar hoofd afgekletst over de Tinderdate, over het Flex, over van alles.

En voor de vuilakken onder ons: ook met Irene is niks gebeurd. Niet  handig om dat met directe collega’s te doen. Althans, is ook wederom mijn persoonlijke mening. Stel dat de baas erachter komt, moet je gewoon niet willen. Bovendien moet je de gastvrijheid van iemand die je midden in de nacht opvangt ook niet gaan bevuilen, zie mijn verhaal over mijn weekendje San Diego in september 2017.

Het was uiteindelijk half 5 dat ik op de bank in slaap zakte, om vervolgens een paar uurtjes later weer wakker te worden voor het laatste gedeelte van deze saga.

Nóg een keer op en neer naar mijn ouders, dit keer voor de goede sleutel. Ik nam uiteindelijk de hele bos mee, zodat het niet fout kon gaan deze keer. Ik had wel het geluk dat mijn op Bol.com bestelde JBL koptelefoon ook een dag ervoor was geleverd, dus die kon meteen mee.

Om half 1 was ik weer in Amsterdam, waar ik de CV ketel nog voorzag van de juiste waterdruk en om half 2 begon mijn dienst weer. Gelukkig had ik nog genoeg overuren en was brigadier Edgar niet de moeilijkste. Zeker nadat ik alles wat ik hierboven heb opgeschreven, heb verteld.

Of Tinder de sleutel naar geluk is, weet ik niet. Maar Tinder en een sleutel levert wel een geweldig verhaal op. Het is nu iets voor achten en ik ben aan het einde van mijn Latijn. Maar uiteindelijk is ook dit een avond geweest voor in de boeken. Voor degenen die het mogelijk hebben gemaakt: ontzettend bedankt.

Welterusten.

Met twee maten in je neus

Amsterdam, 23 september 2019.

Vandaag keek ik een guilty pleassure bij mijn ouders thuis. Met het avondeten, EditieNL en RTL Boulevard komt altijd een einde aan een dag waarbij ik bij mijn ouders was en dat ik terug naar Amsterdam rij. Niet echt kwaliteitstelevisie, met die roddelende rioolratten aan de desk. En dan krijg je er soms ook nog eens Peter R. bij.

Enfin, 1 van de onderwerpen van gesprek was een filmpje van Tino Martin. Op Facebook en Instagram wordt je kapot gegooid met mensen die naar Tino Martin gaan en het er kennelijk goed naar hun zin hebben. De Ziggo en het Olympisch Stadion verkoopt de man gemakkelijk uit, dus je zal zeggen dat hij iets kan.

Het filmpje in kwestie was een filmpje backstage, na een concert van Tino waarbij Tino een grapje maakte over zichzelf, in beschonken toestand. Kijk, zelfspot, daar hou ik heel erg van. En als de man een bakkie op heeft, geen probleem. Als je klaar bent met werken, dan is er niks mis met een bakkie. In het verleden kwam het geregeld voor dat er na de late dienst op donderdag er nog eentje werd gepakt in de Bastille en als dan het licht aan ging om 4 uur vroeg je je af of je echt wel naar huis moest. Er is dus niks mis met een bakkie na een optreden.

En al doet ie het voor een optreden, dan zal het me alsnog een worst weten. Als de prestatie die hij levert maar goed. Het is een beetje hetzelfde als dat David Neres in de rust van Ajax een joint opsteekt en er na rust 2 maakt. Bij mij is het voor de dienst niet helemaal handig.

Gelukkig maakten de mensen aan de desk er ook geen probleem van, want het moest allemaal gewoon kunnen. Het filmpje werd gemaakt door een gast die na afloop van het concert backstage mag. Hoe een debiel ben je dan, dat je van die gastvrijheid gebruik gaat lopen maken en de ster van de show belachelijk gaat lopen maken door er mee te gaan lopen scoren op internet. André Hazes, al 15 jaar niet meer onder ons en de moeder aller volkszangers in Nederland, heeft mazzel gehad dat hij in een tijd leefde zonder telefoons met camera’s en social media. Want dan had hij elke week een dergelijk filmpje gehad.

Ik vind dat je als gast, die backstage mag komen, moet genieten van het moment. En dat je een foto met de beste man wil maken voor op je Insta, geen probleem. Maar probeer niet over iemands rug te scoren.

Scoren hoort bij voetbal en voetbal is een sport die in alle lagen van de sport aandacht trekt. Zo zat men bij de Tweede Kamer de afgelopen week de verrichtingen van Feyenoord te volgen op het telefoontje tijdens de Algemene Beschouwingen. Daar viel dan wel iedereen over.

Ik snap het heel goed dat je die wedstrijd kijkt. Eén van de weinige goeie eigenschappen van een bepaalde minister is dat hij van voetbal houdt. En als je dan naar ellenlang gezeur van onze premier moet luisteren, dan snap ik best dat je eventjes je telefoontje pakt en de Nederlandse clubs in Europa volgt. Er zijn tijdens geweest, nog niet zo heel geleden, dat dat niet kon omdat er amper Nederlandse clubs in Europa actief waren. Dat de man dan even, ook al is het werktijd, naar het voetballen kijkt… Niks menselijks is ons vreemd.

Als ik bijvoorbeeld een dienst heb met de ME bij de Arena, doe ik hetzelfde. Zodra dat alle toeschouwers binnen zijn, is er voor ons buiten het stadion weinig meer te doen. Dan wordt er wat lekkers en vets gehaald en dan wordt op het telefoontje dankzij de app van Ziggo gewoon naar het voetballen gekeken. Niet dat je daar wat aan hebt, want de Ziggo app loopt ongeveer 2 minuten achter op de werkelijkheid en als er gescoord wordt, dan is dat buiten het stadion prima te merken. 55.000 supporters die juichen voor een goal, dat hoor je wel, als je buiten een stadion zit.

Punt in deze, overigens korte, blog is dat er met twee maten wordt gemeten. De één is een zanger en moet doen en laten wat hij wil. De andere is een politicus die in een glazen huisje leeft en als er een scheet dwars zit, dat daar iedereen negatief over praat. Ik ben heus geen fan van de Nederlandse politiek met alle beslissingen die ze maken, maar laten we wel beseffen dat ook onze politici mensen zijn die af en toe naar het  voetballen willen kijken.

Overigens heb ik op de weg van mijn ouders naar Amsterdam iets gedaan wat ik nooit had gedaan. Een nummer van Tino Martin geluisterd. ‘Jij liet me vallen’ schalde door m’n Golfje. Een prima nummer en ik kan me best voorstellen dat er heel veel mensen zijn, die een kaartje kopen om met muzikale begeleiding van de beste man een gezellige avond  te hebben. Want ik gok dat er weinig mensen zijn, die hun kaartje annuleren na het zien van het filmpje.

Hey DJ! (m/v)

Vanmorgen werd ik wakker en deed ik wat altijd deed: in bed, telefoontje erbij en de social media afstruinen. Volgens mijn vriendin ben ik best wel social media verslaafd en ergens heeft ze daar een punt. Ik vind social media gewoon leuk, want je ziet dingen waarop blogjes als deze uit ontstaan.

Zo volg ik op Facebook de Amsterdamse krant ‘Het Parool.’ En ik las daar een stukje over een gebrek aan vrouwelijke DJ’s op Amsterdamse festivals en in Amsterdamse clubs.

Ene Jari Goedegebuure had een onderzoek gedaan naar de Amsterdamse festivals van afgelopen zomer en had daarbij geconcludeerd dat maar liefst 80 procent van de DJ’s uit de ‘Amsterdamse housescene’ een man was. Voor zijn stukje had hij een journalist van het knetterlinkse deugmedium Vice benaderd. Als je daarnaast ook nog een erkende activiste én feministe regelt, dan is het wederom een prachtig stukje voor de ‘witte’ mannenhatende politieke correcte elite.

Uit het artikel quote ik namelijk het volgende stukje:

"Seawell en muziekjournalist Van Meyeren stellen dat er meer vrouwen moeten worden geboekt, omdat de dj-wereld nog steeds overwegend mannelijk en wit is. Dat begint bij de organisaties achter festivals en clubs. Belangrijke posities in de leiding of de programmering worden nauwelijks door vrouwen bekleed.”

Kortom, een uitgelezen mogelijk om weer eens snoeihard uit te halen naar de ‘witte’ man. En daar ben ik een beetje klaar mee. James Bond wordt, als de hardnekkige geruchten kloppen, in de volgende 007 ook vervangen. Door een zwarte vrouw. Hoezo, je draait een franchise de nek om?

Maar ik dwaal af. In het stukje kwam ook naar voren dat de boekingen kiezen voor voornamelijk mannen, omdat volgens de boekingsagentschappen mannen al jaren de housescene domineren en ze al headline op een flyer staan.

Ergens snap ik dat wel. In de housescene is het kneiterdruk, het ene festival lost het andere af. Om dan je kaarten te verkopen, heb je een paar goede namen nodig. Dat dat vooral mannen zijn, is bij een gebrek aan aanbod.

Daarnaast komt de quote van beginnend DJ Jasmin het stukje voor. “Soms krijg ik de vraag: met wie ben je mee? Zulke seksistische opmerkingen krijg ik steeds minder vaak, maar dat komt misschien doordat ik nu vaker draai.”

Meteen weer de seksisme kaart trekken. Allemaal leuk en aardig, maar ik krijg er een klein beetje de tyfus van. Als je 23 ben, dan sta je als beginnend DJ onderaan de ladder, of je nu man of vrouw bent. Omdat je door te draaien nu eenmaal bekender wordt, heeft het geen fuck te maken met wie je bent of wat je daar komt doen. We vergeten soms voor het gemak maar even dat er ook diverse andere mensen met een DJ werken: Geluidsmensen, mensen van het licht, promotiemensen, mensen van het agentschap, die lopen allemaal bijdehand te doen met een backstagepas, dat een vraag ‘met wie je bent’ gewoon legitiem is.

Maar stop nu alsjeblieft met he trekken van de seksisme kaart, van de racisme kaart of welke kaart dan ook. Trek gewoon de kwaliteitskaart. Stop met je uitgesloten voelen. Want je wordt niet uitgesloten, alleen als je de wet tegen je hebt. Kijk maar naar mijnvorige blog.

En als je als beginnende DJ zo’n vraag krijgt, zeg gewoon dat je geboekt bent en laat je DJ-skills spreken. Draai de zaal plat en hou voor de rest je bakkes. Net als de 14-jarige DJ NoXA, de kleine meid die op Multigroove het dak van de Elementenstraat af draaide. Toen Ilja Reiman vroeg om een reactie van de kleine meid sprak ze: “Ik heb niets te zeggen.” Zo kan het dus ook. 

Tuurlijk kent de housescene een aantal vrouwen, die de pannen van het dak draaien. Nina Kravitz, Deborah de Luca, Amelie Lens en Charlotte de Wilde zijn namen die de houseliefhebbers net zo goed kennen als die van Adam Beyer, De Hofnar, Felix Da Housecat en Sam Paganini.
De Top 40 luisteraars ben ik volgens mij nu al kwijt, maar enfin, dat maakt niet uit.

In de jaren ’90 stond bovendien Multigroove aan de wieg van twee van de meest legendarische vrouwelijke DJ’s die de housescene gekend heeft: Lady Dana draaide wereldwijd op grote shows als headliner, terwijl DJ Isis zich ook niet onbetuigd heeft gelaten op de betere houseplekken van de wereld. DJ Isis werd overigens ook gebruikt voor het stukje in het Parool, waarbij ze aangaf dat ze door een beveiligier in Argentinië is aangerand. Dan zegt in mijn ogen meer over de beveiliger dan over het feit dat een vrouwelijke DJ niet achter de DJ-booth zou horen.

Want als het goed is, dan maakt het geen reet uit wie er op het juiste moment op het juiste knopje drukt of het goede schuifje openzet. Echt niet. Ik pak elk jaar minimaal 1x Adam Beyer mee, maar als het Eva Beyer was geweest met dezelfde kwaliteit, dan had ik elk jaar minimaal 1x Eva Beyer mee gepakt.

Overigens staat Adam Beyer vaak met zijn vrouw Ida Engberg achter de decks en dat is sowieso gegarandeerd vuurwerk.

Even vooropgesteld lieve mensen. Ik ben altijd vóór kwaliteit. Altijd al geweest ook. En het maakt mij geen reet uit wie die kwaliteit levert. Maar als ik een kaartje voor een paar tientjes koop voor een festival en de DJ staat de boel te verkrachten, dan zeg ik dat ook. Kijk maar naar mijn blog over David Guetta bij Ushidinges.
Misschien is het voor onze Jari ook wel een goede tip om een dergelijk onderzoek te doen bij stukadoors, vrachtwagenchauffeurs, kassamedewerkers, kappers, mensen die in een kledingwinkel werken, betonvlechters en prostituees doen. Kijken wat voor ‘schokkende resultaten dat onderzoek oplevert en welke mensen hij nu weer gaat benaderen voor zijn haatstukjes waar je de tyfus van krijgt.

Tegengeluid

Ik heb twee neefjes en twee nichtjes, waar ik de trotse oom van ben. De jongste is drie, de oudste tikt in oktober alweer de zestien aan. Tandjes, we worden oud. (En dat is maar goed ook). 
Eén van mijn neefjes is twaalf en helemaal into de iPads, Playstations en andere dingen van deze tijd. Twaalf. Onthou dat eventjes goed.

Wat als je een twaalfjarige laat beslissen over wat hij of zij wilt? Stel je geeft hem een bankrekening en een bijbehorende pinpas en zet op die bankrekening het salaris wat je in de maand verdient. Wat zou zo'n ventje dan met zo'n pinpas gaan doen? 
Mijn gok is dat hij dan meteen naar de speelgoedwinkel rent, een paar nieuwe games aanschaft en misschien ook zijn Fortnite-account wel ernstig gaat verhogen. Daarnaast is mijn neefje van twaalf een fervent liefhebber van YouTube-sterren en het is niet uit te sluiten dat er dan meteen een te coole camera komt om er mee te kunnen vloggen. Als je mijn neefje de kans geeft, dan jast hij in één dag een maandsalaris erdoorheen, maar wat geeft dat? Als je jezelf nog niet druk hoeft te maken over je hypotheek, je zorgverzekering, je wegenbelasting, je boodschappen, cosmetica, nieuwe kleren, een avondje uit met vrienden, je parkeervergunning, je afvalstoffenverordening, je telefoonabonnement, je Ziggoabonnement, noem het allemaal maar op. Ik ben nu 33 en soms heb ik er ook moeite mee, met de dag dat het salaris binnenkomt om niet alles over de balk heen te donderen. Inmiddels weet ik wel een klein beetje hoe dat moet en staat er zowaar geld op m'n spaarrekening, maar daarmee is alles wel gezegd.

Ik maak eventjes een uitstapje, probeer je gedachten er bij te houden.

Vorige week zaterdag was in Amsterdam groot feest, een feest waarbij iedereen zijn/haar/onzijdig liefde mocht uiten. Een strijd die helaas nog lang niet gestreden is, want er verschenen een dag na de Pride berichten in de media dat een lesbisch stel in een Uber was geweigerd en dat er diverse andere mensen werden bespuugd en uitgescholden.

Dit. Hoort. Niet.

Wat er ook niet hoort, is dat er in de aanloop naar de Pride diverse angstige berichten verschenen. Nee, niet over homohaat. Nee, niet over een mogelijke aanslag tijdens het evenement. 

Maar dat van het Kinderbevrijdingsfront. 

Het Kinderbevrijdingsfront wenste mee te doen met de Canal Parade, om zo de aandacht te richten op pedofilie. Volgens de mensen achter het Kinderbevrijdingsfront zouden pedofielen en pedoseksuelen geen kans te krijgen om zich te profileren op iedereen die 'anders' is dan de gebruikelijke norm. De mensen van het Kinderbevrijdingsfront willen het taboe op seks met kinderen opheffen, omdat kinderen in hun ogen volwassen genoeg zijn om seks te hebben.

Wat me het meeste zorgen baart, is dat er gerespecteerde mensen uit hooggeplaatste posities binnen onze maatschappij deze mening delen én uitspreken. UVA-docent Gert Hekma vindt dat je best seksueel mag zijn met kinderen. Bekende Feministe Linda Duits onderschrijft de mening van Hekma en noemt hem 'haar voorbeeld in manier van denken.' Zelf een psychologe én zedenspecialist bij de politie noemt dat het stigma op pedofilie moet verdwijnen.

Meer meningen van hooggeplaatste mensen in onze maatschappij in dit vreselijke artikel. Linda Duits doet daar in het Parool nog een duit over in het zakje.

In dit laatste artikel gaat het befaamde woordje 'uitsluiting,' een woord waarbij de Grachtengordel en politiek Links een nat dammetje krijgt. We mogen volgens Linda Duits niemand meer uitsluiten, ook pedo's niet. 

Kortom als het aan types als Linda Duits en Gert Hekma ligt, die een podium krijgen in het Parool en andere mainstreammedia, is het binnenkort geoorloofd om seks te hebben met kinderen. Omdat kinderen vanaf twaalf ook zelf mogen beslissen over euthanasie. 

Hoe ziek en gestoord ben je dan? Als je daarvoor gaat pleiten? Kom ik eventjes terug op het verhaal van mijn neefje van twaalf, van wie ik er niet aan wil denken dat hij zich met dergelijk volk begeeft. Dat soort volk gaat dan onmiddellijk kennismaken met Mr. Mayhem.

En wat nou als dit allemaal geaccepteerd gaat worden? Dan is pedo-vereniging Martijn de eerste die vooraan staat om zich te vergrijpen aan onze kinderen. Met allerlei gevolgen van dien. Want wat nou, als een twaalf of dertienjarige seks heeft met iemand en dat misschien niet helemaal wil en daar een trauma van overhoudt, wat mogelijk de relaties van het kind in de toekomst gaat beïnvloeden? Zijn we nou zo egoïstisch geworden, dat we de toekomst van onze kinderen maar moeten verpesten omdat er een stel smeerlappen rondlopen, die onder de noemer van uitsluiting, zichzelf zielig vinden en vinden dat ze moeten 'krijgen waar ze recht op hebben?' Hoe fucked up zijn we met zijn allen als we dit gewoon maar goed gaan vinden?

Doe jezelf een plezier en hou de eer aan jezelf. Meneer Epstien, kindermisbruiker van beroep, werd in de Amerikaanse cel gesmeten nadat uitkwam dat hij seks had gehad met kinderen. Of Trump of Bill Clinton ermee te maken had, is nog niet duidelijk, maar Epstien maakte, volgens de officiële berichten, een einde aan zijn leven in diezelfde Amerikaanse cel. Zo kan het ook.

Je mag me een uitsluiter vinden na het lezen van dit stuk, het boeit me niet. Weet dat ik alles en iedereen accepteer hoe diegene is. Totdat ik het zelf walgelijk ga vinden én dat hetgeen waar het om gaat beschermd wordt door een wet. Seks met kinderen valt onder beide.

Ik sluit af met het volgende:

Wanneer een hond een kind bijt of op andere manier pijn doet, krijgt de hond een spuitje. 

Just saying.

Ushidinges met die Franse malloot

Eén van de dingen in het leven die het kutste uit te spreken zijn, is de naam Usuaïa, de wereldberoemde club op het feesteiland Ibiza. Lang oefenen levert op dat het Oe-sjoe-waa-ja is. Best. Ik noem het de Ushi en vanavond was ik er voor het eerst.

Een weekje bar gaan op Ibiza, het is 1 ieder aan te raden. Het hoe en waarom volgt in een andere blog, die bij terugkomst geschreven gaat worden. Deze blog gaat over een middagje/avondje Usuaïa, met David Guetta achter de knoppen.
Dat Ibiza geen goedkoop grapje is, bewees de entreeprijs. 55 piekjes om binnen te komen. Godzijjdank speelde Ajax een superseizoen en waren die ME toelages meer welkom dan een broodje kroket als ontbijt. Met 13 piek voor een flesje bier en 17 euro voor een Malibu Cola kan het Europese superseizoen niet snel genoeg een vervolg krijgen. Met Quincy Promes gaan we hopelijk knallen dit seizoen, goed voor de ME inzetjes.

Enfin, Usudinges dus. Qua locatie kan ik simpel zijn: wit, twee zwembaden en een podium wat iedereen kent van TV en Instagram. De rode letters en het logo komen terug op de glaasjes drinken. Sjaaltjes met teksten als David Guetta en ‘big’ worden uitgedeeld. Tegen de tijd dat wij binnenkomen, draait Olivier Heldens de onzichtbare pannen van het dak, tenminste als je van EDM houdt. Dat hield ik, vooral van de plaat Memories van Guetta, maar de tegenwoordige tijd van het fenomeen EDM flikkert alle ouwe muziek in een nieuw jasje en daarin slagen lang niet alle platen in mijn optiek. Alsof je The Godfather opnieuw gaat filmen, met Justin Bieber in de rol van Don Corleone.

Olivier Heldens wordt om 9 uur bedankt voor bewezen diensten, zijn werk zit erop en hij kan de niet geringe gage op gaan strijken. Een carrièreswitch als DJ wordt ernstig overwogen op dit moment.
Bij de wissel van de wacht hapert de apparatuur. Geinig dat je een club zo groot als morgen heel de dag uit de grond kan stampen, maar een fatsoenlijk werkend mengpaneeltje kan er niet af.
Gedurende de stilte zetten Mossa, Stefan en ik de Ajax klassieker ‘90 minuten lang’ in. Het publiek om ons heen reageert nauwelijks. We krijgen 1 duim vanuit de verte en 1 keeldoorsnijdend gebaar van iets verder weg. We besluiten dat onze stemmen niet toereikend genoeg zijn om een eventueel aanwezige Ajacied op het VIP deck te bereiken en wachten rustig af. Een voorzichtige ‘Donny van de Beek, van de Beek, Doooonny van de Beeheek’ haalt ook niet de hitparades.

Vlak achter me staat een meisje van een jaar of 19, die een blik in d’r ogen heeft zoals veel meiden van die leeftijd lijken te hebben tegenwoordig. Verveeld en er kan amper een lachje vanaf. Ze zijn er omdat het moet, niet omdat het kan. Dat hoort andersom te zijn. Op het moment dat Guetta op het podium verschijnt breekt de pleuris uit. Het is net alsof Lionel Messi een balletje hoog gaat staan houden op hetzelfde podium. Dat had ik liever gehad trouwens.
Werkelijk waar iedereen steekt zijn telefoon de lucht in, ook het meisje met het verveelde gezicht. Instagram draait overuren en de hashtags zijn niet aan te slepen. Aan de hele wereld laten zien dat jij op dat vetrafgode moment dáárbij bent. De data die verschoten wordt is niet gering.
Ik ben ineens oprecht blij met Iris, die gelukkig lang niet zo Insta-geil is als de halve hele wereld. Iris is daarin net als ik: leuk filmpje maken voor thuis en dan feesten alsof het je laatste feestje is. En dat gaat niet met een mobiel in je poten. (Daarnaast is Iris ook veel knapper en straalt veel meer levensvreugde uit dan eerder omschreven damespubliek, dus ja...)

Guetta draait de ene na de andere EDM track. Het is net alsof je op vrijdagmiddag tussen 2 en 4 Slam FM aanzet. Alleen dan heb je de reclame en de altijd door de muziek lullende DJ’s er niet bij, dat is eerder afgekocht door 55 euries neer te leggen om het heilige der heilige te betreden. Het publiek zingt harder mee dan een stel veertigers bij een concert van Tino Martin.

Als ik iets verder naar achteren loop, lijkt het net alsof ik op Zuid loop tijdens een entrada van de fanatieke Ajax aanhangers. Als je op een doordeweekse dag om 8 uur in de trein naar Utrecht stapt, heb je meer plek.

Achterin trof ik een aantal gasten van het hotel. Gezellig. Drankje. Dansje. Prima. Guetta ging lekker verder met het verkrachten van de klassiekers waar ik van hield. En daarna sneed ie ze nog de keel door ook. Met de gasten van het hotel was het retegezellig en dat vonden Mossa en Stefan gelukkig ook. Qua gezelligheid heeft het Usigevalletje geleverd waar het om vroeg, maar die gezelligheid kan je ook zelf creëren door een flesje Malibu te halen, een boxje aan te sluiten en een ontzettend H met G lijstje aan te knallen. Scheelt je ook nog eens een metertje of anderhalf.

Guetta sluit af met de opperknaller der opperknallers, eentje die je op elk Ibiza lijstje tegenkomt: de origine, niet verkrachte versie van ‘One More Time’ van Daft Punk. Ik sluit m’n ogen, zonnebril op en denk aan Bas. Want hij was het onder andere die zei dat Ibiza volledig bij mij paste en dat ik daar zeker een keer heen moest. Dat zei die tijdens die zondagmiddagdienst, toen ik met ‘m mee mocht en we met onder andere Daft Punk in de pitwagen door Amsterdam Zuid heen knalden.
Bas, legende, ik hoop dat je vanaf je wolkje daarboven gezien hebt dat je gelijk hebt gehad. Zoals je altijd overal gelijk mee had. Al viel de Usitroepie ietwat tegen, Daft Punk zorgde voor een lach en een traan. 

Nee, knetterhard uit je panty ging ik niet in Usukapotduurdaar. Dat gingen we wel op El Row, in Amnesia afgelopen zaterdagnacht. Met geen pen valt te beschrijven hoe dat was. Dat ga ik dan ook maar niet doen. De herinneren zitten in mijn hoofd én in het enkele filmpje wat ik toch heb gemaakt. Leuk voor thuis.

Teringzooi

Eindelijk. Het zonnetje is weer aanwezig en daar hebben heel veel mensen het afgelopen weekend heerlijk gebruik van gemaakt. Mijn Insta-tijdlijn stond vol met bootjes, water, drankjes, barbecue, strand, zwembad, terrasje en festival. Vooral Intens festival was populair, volgens de vele Insta-stories die ik voorbij heb zien komen. Je zou soms denken dat je naar zo’n festival gaat om lekker uit je plaatje te stuiteren in plaats van de hele dag met je telefoon in je handen gaan lopen, maar goed. Dat ben ik.

Mijn weekend was meer dan oké. Lekker bij het zwembad gehangen, ’s avonds lekker aan de barbecue gezeten. En dat zowel zaterdag als zondag. Helemaal niks mis mee. Biertje, zwemmen, uitstekend gezelschap, stukkie vlees, hier en daar een glaasje Cava. Van mij mag het elk weekend zo’n weekend zijn.

En dan kom je op een maandag na een weekend als het afgelopen weekend in het prachtige Amsterdamse Vondelpark. Daar was kennelijk ook heel erg goed genoten van het weekend. De stille getuigen stonden massaal opgesteld langs de verharde paden in de vorm van volle prullenbakken. 

Tjokvolle, dampende, stinkende prullenbakken. En bij prullenbakken, die vol waren, lag de helft er gewoon naast. De gemeente Amsterdam had zelfs extra prullenbakken geplaatst, maar ook die zaten stampensvol. Het was plofafval, plofval. 

Ik weet niet of er iemand van jullie ooit wel eens een Europese wedstrijd van Ajax in het Olympisch Stadion heeft gezien, maar de pislucht die daar hing, rook naar bloemetjes in vergelijking met de geur in het Vondelpark vandaag door de volle prullenbakken. Plastic, lege (bier)blikken en rottende etensresten zorgden ervoor dat de geur in het Vondelpark ranziger was dan één van de kamers in het Ex on the Beach huis (want daar zit een stuk meer actie in dan bij Tempation).

Het sloeg nergens op. Wat een enorme teringzooi 

Let wel, ik ga mezelf niet ineens wegzetten als een milieu-goeroe, bomenknuffelaar, klimaatspijbelaar of halve Volkert. Ik eet elke dag vlees, want dat vind ik lekker en het is goed voor je. Ik rij in een ouwe VW Golf, want iets anders kan ik niet betalen. Ik scheid mijn afval daar waar nodig, maar ondanks de hoge afvalstoffenbelasting van de Gemeente Amsterdam staat er bij mij in de buurt nog steeds geen afvalbak om je afval netjes in te scheiden. Maakt dat me een outcast in Amsterdam? Misschien, helemaal als het gaat om het eten van vlees. Want dat schijnt het nieuwe roken te zijn. Oh ja, dat doe ik ook nog, maar in hoeverre dat schadelijk is voor het milieu, dat weet ik dan weer niet. Laten we zeggen dat stoppen met vlees eten ongeveer wel hetzelfde is als stoppen met roken: het is een kwestie van gewenning, maar doordat ik het lekker vind, verdom ik het om eraan te wennen.

Overigens moet ik zeggen dat ik niet helemaal een milieu-destroyer ben hoor. Ik trek netjes al mijn opladers uit het stopcontact na gebruik, ik douche hetzelfde als gemiddelde Nederlander, ik drink cola in plaats van schoon drinkwater, ik hou niet van verspillen, in de winter staat mijn verwarming nooit hoger dan 20 graden, één keer per week draai ik een wasje, ik vlieg hooguit één keer per jaar  en ik rij in lage toeren door de stad heen. (Oké, ook omdat dat zuiniger is, weet je wat die brandstof tegenwoordig kost?)

En tuurlijk zou ik meer willen doen om de C02-uitstoot te verminderen. Ik zou best een volledig elektrische, sneller dan een Porsche 911 optrekkende Tesla willen rijden. Best een geile bak qua looks. Maar ik ga geen 80 ruggen betalen voor een auto. Helemaal niet voor een auto die leeg is als ik er een keertje mee naar Brabant op en neer wil. (Nu heb ik ook geen 80 ruggen, niet eens een tiende, maar dat is momenteel ff niet van belang).

Tuurlijk zou ik korter willen douchen, maar ik heb het momentje onder de douche nodig om wakker te worden als die teringwekker om 5 uur gaat.

Tuurlijk zou ik willen kappen met vliegen, maar ik kan me niet herinneren dat er een directe spoorverbinding is tussen Amsterdam en Ibiza en dus ga ik mijn vakantie nog twee en een halve week mensen! er niet voor afzeggen.

En ik weet dat afval en CO2-uitstoot twee verschillende dingen zijn, maar mijn afval ruim ik sowieso ten alle tijden op. Heel af en toe schiet ik wel eens een opgerookte peuk uit het raam van de zojuist omschreven Golf, maar voor de rest gaat alles netjes in de prullenbak of als de prullenbak vol zit, dan neem ik het mee om het elders weg te gooien. En dan niet op straat, in de bosjes of in de water (ik weet dat het ‘het water’ is, zie Dumpert), maar gewoon in een daarvoor bestemde bak, die het naar een daarvoor bestemde locatie brengt om het te verwerken. Zodat plastic gerecycled kan worden en het niet in de zee beland. En dus ook niet in de magen van vissen, vogels en ander leven in de zee. Want die vis, die is ook nog eens hartstikke goed voor je. Je zal het toch niet willen, dat je een lekker harinkie naar binnen staat te happen, dat er ineens een half verroest blikje cola in de maag van het beestje zit? Want dat is dan weer niet goed voor je.

Dit lijkt een heel erg Rob-Jetten-Groen-Links-Papadag-Jesse-Klaver-verhaal, maar ooit heb ik een slogan gehoord van SIRE of een dergelijke instantie over de wereld. Misschien kunnen we de wereld met zijn allen niet redden, maar als je netjes je eigen teringzooi opruimt, dan begint een betere wereld écht bij jezelf. Overigens: nooit van m'n leven dat ik op Rob Jetten, Jesse Klaver, D66 of Groen Links ga stemmen.

Geniet van de zomer lieve mensen. Als je je teringzooi maar op ruimt. 

Kathedraal

Sinds het halen van mijn motorrijbewijs en het aanschaffen van mijn eigen motor had ik 1 groot bucketlist-item: rijden op een circuit. En met het herhaaldelijk bezoeken van de Dutch TT op het circuit in Assen, werd me duidelijk welk circuit dat moest gaan worden. Research op internet gedaan, kwam elke keer niet uit, het is stiekem toch best een eind.

Tot op 30 april 2019 alle puzzelstukjes op zijn plek vielen. Racen op de Kathedraal van de motorsport.

Want motormaatje/naamgenootje had iets gezien, dat was niet heel prijzig én hij kon een karretje lenen van de buurman waar twee motoren op konden. Dat karretje was niet onbelangrijk, want de vier keer dat ik naar Assen ben gereden op de motor, leverde een behoorlijk houten reet op. Kun je nagaan dat je er vanuit Zaltbommel naartoe moet knallen, 5 sessies racen op het circuit en daarna nog eventjes vrolijk tweehonderd kilometertjes terug op dat ding. Een karretje dus en voor de circuitliefhebbers: regelen zo’n ding, want het is echt raadzaam.

Wat ook raadzaam is, en waar ik heel blij mee ben dat we dat gedaan hebben, is een overnachting boeken en de dag ervoor wegrijden. Zo reden wij op 29 april richting een overnachtingsplek vlakbij het circuit, de Bonte Wever. Daar slaap je voor een tientje of 6, betaal je voor 3 biertjes en een schaal kaas en worst nog geen tientje en zit op vijf minuten rijden van het circuit. Ook is de parkeerplaats beveiligd, dus als er iemand ongepaste interesse heeft in de motoren die op de kar staan, dan wordt hij door een potige Drent keurig erop geattendeerd dat dat niet de bedoeling is.

Enfin, uitgerust en met een keurig ontbijtje achter de kiezen vertrokken we op 30 april naar het circuit, alwaar we toegang hadden tot de plek waar op MotoGP en Superbike dagen alleen de VIPS en teamleden van de racerij toegang hebben. Onze auto met het karretje stond dus op de plaats waar normaal gesproken de vrachtwagens van de Yamaha’s van Valentino Rossi en Maverick Vinales staan. Of die van Ducati, Honda of Suzuki. Nu stonden wij er met onze combinaties, want naamgenootje z’n buurman was er ook bij en die had een vriend meegenomen. En niet alleen een vriend, maar ook een BBQ met aardig wat vlees. Waar normaal gesproken Rossi zichzelf opfrist voor weer een ronde over het circuit, zaten wij lekker hamburgers en worsten te vreten van de BBQ. Weer eens wat anders.

Vanuit onze parkeerplaats hadden we vrij toegang tot de pitstraat, die weer in verbinding staat met het lange rechte stuk nabij start/finish. Alleen dat leverde al een paar keurige filmpjes op en de oordoppen werden voor het gemak eventjes uitgelaten. Elke man uit mijn familie wordt doof, dus dan kan je maar beter van je gehoor genieten zodra het nog kan.

Na het parkeren volgde het inschrijven, waar je een envelop kreeg met je startnummer en een tijdtracker. Dat moest je vervolgens op je motor plakken. Ik kreeg startnummer twee veertien en daarin is toeval natuurlijk hartstikke logisch. Na de veiligheidsbriefing werden de groepen bekend en volgens het schema mochten naamgenootje en ik om 10.00 uur de baan op voor de eerste van vijf sessies. Elke sessie duurde twintig minuten. Er werd bij de veiligheidsbriefing nog gezegd om sowieso de eerste twee ronden te gebruiken om de banden op te warmen, want voor je het weet lig je op je muil. En dan is het duur geld, want de verzekering geeft ons een dikke fuck you op het moment dat we op onze snufferd hadden gegaan. Dat is gelukkig ook niet gebeurd.

Wat er wel gebeurd is, is dat we een bizarre dag hebben gehad. Man, man, man, wat is Assen een geweldig circuit om voor het eerst op te rijden. Twee lange rechte stukken, een gemene knik naar links, een Ramshoek waar je in sessie 5 met 160 doorheen blaast en inhaalacties die je op een gemiddelde dijk een zooitje middelvingers oplevert waar je scheel van wordt.

Assen is een circuit waar grote mannen als Rossi en Marquez uit de huidige tijd als winnaar over de streep kwamen en waar Nederlands trots Jack Middelburg in 1980 als laatste Nederlander een wedstrijd won in de koningsklasse van de motorsport. Het is geen wonder dat Rossi het zijn favoriete circuit noemt op de kalender, het circuit waar hij zijn 100^e GP-zege boekte en in 2013 een einde maakte aan twee jaar zonder GP zege wegens de Ducati ellende.

Nu is het niet zo dat ik mezelf aan Rossi gespiegeld heb qua niveau. Maar zeker wel qua plezier. Want wat is het fijn om die baan te berijden. De pitstraat uit, meteen de Haarbocht en de Ossenbroek in naar rechts, om vervolgens via de lastige Strubben het eerste rechte stuk op te duiken, waar snelheden werden bereikt van 200 plus. Daarna hard remmen voor de eerste chicane, die uitmondde in een lange bocht naar links. Vervolgens werd het weer gooien naar rechts op de Stekkenwal (met een hele sexy verkanting), bij de Bult weer gooien naar links om vervolgens via Duikersloot, Hoge Heide (waar je je motor bij genoeg zelfvertrouwen echt doorheen kan donderen) bij de Ramshoek uit te komen, waar de snelheden per ronde omhoog gaan. Dan is de laatste bocht van het circuit 1 van de lastigste: In de Geert Timmer-bocht is menig titanengevecht gestreden, maar de haakse chicane is 1 van de iconen in de sport. Hard aanremmen vanuit de Ramshoek, op het juiste moment naar rechts en dan in eens omgooien naar links en dan vol het gas erop voor het rechte stuk bij start/finish.

Wat ik al zei, een fenomenaal circuit en een bucketlist-item voor iedere motorliefhebber. Om er eens geweest te zijn óf om er een keer zelf overheen geblazen te zijn. Het is dat het (vrij) prijzig is en dat Assen niet op de plek van pakweg Utrecht ligt, anders had er een nieuwe hobby/verslaving geboren geweest.

Het mooie van alles is, is dat er een tastbare herinnering is gekomen aan deze prachtige circuitdag. Wij hadden namelijk een pakket waarbij er foto’s werden gemaakt die enkele dagen later gratis in de mailbox werden gedropt. Kost normaal drie tientjes. Voor degenen die ze nog niet gezien hebben, kijk even op mijn Instagrampagina. Zoek op ‘keesgeniet’ en je kan dan vanzelf een paar foto’s zien van hoe het op het circuit eraan toe gaat.

Als laatste nog een woord van dank aan naamgenoot, die alles helemaal de moeder heeft geregeld. Dat heb je goed gedaan, mag je volgend jaar weer doen. #lekkergewerktpik

The groove of all grooves

1991. Multigroove wordt geboren. Onder leiding van voorman Ilja Reiman worden er illegale feesten gegeven. Illegale feesten die in nauw contact staan met de opkomende house-muziek, die ook door jonge Nederlandse DJ’s wordt opgepikt vanuit Chicago en Detroit. De Roxxy en de iTT worden Amsterdamse legendes in het nachtleven en voor iedereen die zich daar niet in kan vinden organiseert Ilja met zijn vrolijke bende onder de noemer Multigroove de underground-feestjes. Eerst op verschillende, gekraakte locaties en tunnels. Totdat men een leegstaande loods tegenkomt, deze kraakt en er elke vrijdag wordt geraved alsof het leven er vanaf hangt. Die loods is in de Amsterdamse Elementenstraat. Week in week uit feesten 4.000 man zich helemaal de pan uit met DJ Dano, Buzz Fuzz, Lady Dana en Darkraver achter de draaitafels, waarbij de politie een oogje toeknijpt. Het gaat een jaar goed: dan grijpt de politie toch in vanwege de grote hoeveelheden geestverruimende middelen die door de gasten naar binnen wordt gewerkt. De politie treedt harder op tegen illegale housefeesten en Multigroove lijkt een stille dood te sterven, net als de housemuziek.

In 1991 was ik 5. Te jong om naar housefeesten toe te gaan.

Als vaste bezoeker was Duncan Stutterheim niet weg te slaan bij Multigroove. Samen met de jongens die later ID&T vormden kregen ze een idee. Feesten geven. Grootschalig. Winstgevend. Zo werden in de loop der tijd Thunderdome en Sensation geboren, met als nageboorte Defqon, Awakenings, Mysteryland en Decibel. In de loop der jaren komen grote namen als Tiësto, Ferry Corsten, DJ Paul Elstak, Armin van Buuren, Afrojack en Martin Garrix tot op de top van hun kunnen tijdens feesten, die tegenwoordig onder de noemer festival door het leven gaan. Geen idee waarom.

Multigroove lag na de inval van de politie op de rug, maar richtte zich weer op. In de Hemkade in Zaandam werd gebeukt en gestampt en ook in Borchland waren regelmatig de dampende gabbers tot vroeg in de middag gespot nadat onder andere DJ Partyraiser de boel in figuurlijk in de fik had gestoken.

Vorig jaar kwam er een boek uit over het wonderbaarlijke verhaal van Multigroove, een boek dat deze blog van mijn kant opleverde. Een waar feest om te lezen. Meteen enthousiast. Het enthousiasme werd niet minder na het zien van de driedelige documentaire ’30 jaar Dutch Dance,’ waarbij zowel Ilja als Duncan aan het woord kwamen als pioniers van de Nederlandse housescene.

2019. 30 maart. Ik had er al weken zin in. Een dagje/avondje/nachtje de allerbeste houseclassics in de Elementenstraat. In januari al een kaartje gekocht en toevallig kwam ik erachter dat mijn zwager Sietse met zijn maatje ook aanwezig zou zijn in de Elementenstraat. In de weken voorafgaand alleen maar voorpret. Via Whatsapp werden klassieke houseknallers gedeeld, een playlist op Spotify volgde en de nieuwsgierigheid werd alleen maar groter.

En toen stapte ik, op zaterdag 31 maart om half 4 op het fietsje om naar de Elementenstraat te gaan. Een prachtige, zonnige zaterdag, waarbij het ook geen straf zou zijn geweest om met je zonnebrilletje naar een buitenfeestje te gaan.

Bij het binnenkomen hoorde ik de bass van Joey Beltram’sEnergy Flash, een persoonlijke favoriet. Het feest kon beginnen. Het pand aan de Elementenstraat (het straatnaambordje is overigens het meest gejatte straatnaambordje  van heel Nederland, de gemeente hangt het niet eens meer op) is een vreselijk lelijk pand van binnen. Het is donker, grauw en totaal niet te vergelijken met een hippe club waar je lekker kunt hangen voor de fame.

Bij Multigroove hang je niet voor de fame. Daar rave je tot je niet meer kan. En als je dan niet meer kan, dan ga je nog effe een stapje harder. En door.

En doorgaan deden we. Een 14-jarig meisje draaide de tent plat, de lazershows waren naadloos aansluitend bij de muziek en ik kwam er zelfs achter dat de rookruimte een fijne plek was om te zijn. Normaal gesproken zijn rookruimtes ruimtes waar je zo snel mogelijk weer weg wilde, maar niet in de Elementenstraat. Duncan Stutterheim, heb je hem weer, is sinds een paar jaar de nieuwe eigenaar van het legendarische pand, onder de naam Warehouse Elementenstraat. Ook de naam is legendarisch: Warehouse was een club in Chicago, afgekort tot ‘The House.’ Daar werd ook de eerste housemuziek gedraaid en dankzij de naam van de club draagt de muziek de naam housemuziek. Vooral niet te moeilijk denken is het credo.

De houseclassics, gedraaid door de klassieke Multigroove DJ’s waren niet aan te slepen. Sietse had me gezegd dat het in het begin nog wel rustig eraan toe ging, maar er werd meteen vol gas gegeven, zoals ik eigenlijk wel een beetje verwacht had. Bij Multigroove kennen ze geen gas terug. Kneiterharde house, waarbij regelmatig de beats per minuut behoorlijk werd opgeschroefd. Het was prachtig, zoals ook de bezoekers prachtig waren. Iedereen op hun eigen manier en ik was 1 van de jongste die er was, met uitzondering van de jonkies die aan de hand van hun ouders de dansvloer op werden gesleept. Opvoeden doe je zo. Zowel de dames als de heren voorzien van de nodige inkt op het lijf, die anabooltjes die op hardstyle festivals altijd zonder shirt stoer staan te kijken, waren er niet. Ik voelde me thuis, daar in de Elementenstraat.

En met de waanzinnige tribute aan de overleden Prodigy zanger Keith Flint werden de rave-klassiekers van stal gehaald. Bij de eerste keer ‘Smack my bitch up’ was het net alsof de eerste bassdrop je een rechtse directe in je gezicht kreeg. Die kwam even binnen zeg.

In het fotohokje zorgde Sietse en ik voor een ‘tastbare’ herinnering aan wat mijn eerste Multigroove was. In de Elementenstraat, de plek die voor houseliefhebbers is, wat De Meer voor Ajax supporters is: Het grote werk is er allemaal begonnen. Dit keer speelde niet Johan Cruijff, Marco van Basten, Dennis Bergkamp of Patrick Kluivert (die laatste heb ik nog met eigen ogen in De Meer zien scoren), maar Buzz Fuzz, Lady Dana, The Prophet en Darkraver.

‘You may be black, you may be white. You may be Jew or gentile. It doesn’t make a difference in our house.’ (Uit: ‘My House’ van Chuck Roberts)