San Simeon, Californië. Plaatselijke tijd: 21:18 uur. De vorige blog was klaar om gepost te worden, maar er ging iets fout met de opmaak. Weg tekst. Balen joh.
Anyway. Ik lig nu in kamer 213 van het Motel 6 in San Simeon, een plaatsje qua inwoners net zo groot als het gat waar ik vandaan kom. Maar San Simeon ligt langs de kust én langs Highway One. San Simeon wint op punten. En voor de GTA V spelers/speelsters onder ons: ik ben Trevor niet tegen gekomen, maar het verbaast me niks als die ouwe mafkees ergens Crystal Meth aan het koken is. Want zo'n plekje is San Simeon. Zoals er trouwens tientallen van dat soort dorpjes langs Highway One liggen.
En het Motel 6 is een keten die door heel Amerika goedkoop kamers verhuurt. Ik zag het al staan toen ik bij Santa Monica Highway One opdook vanmorgen rond half 10. Goedkoop dus, en wie goedkoop zegt, zegt Nederlanders. Want ik kan een gezin met twee dochters en hun vriendjes tegen. Stukken chagrijn trouwens en vreselijk lelijk. Er kom amper een 'hoi' vanaf. Dan niet joh.
Ik was vroeg wakker vanmorgen, om half 7 was ik aan het FaceTimen met het thuisfront. Als je om 8 uur 's avonds je bed in duikt, wil het wel eens zijn dat je voor de wekker wakker wordt. Ik was een beetje gespannen op dezelfde manier als dat de nieuwe FIFA uitkomt: eindelijk is het zover: ik mocht m'n huurauto op gaan halen.
Nadat ik had uitgecheckt in Inglewood en met de taxi was afgezet bij het verhuurbedrijf stond ie daar, m'n American Muscle voor de komende 12 dagen. Het was de laatste die er stond, maar het ding mag er zijn. Een witte Dodge Charger. Geen idee wat voor motor erin ligt, maar hij trekt veel Europese auto's helemaal de moeder. Wat een genot om in te rijden, helemaal als je Fiat Stilo gewend bent.
Wat me opvalt aan Amerika is dat alles heel groot is. Dan heb ik het niet alleen over de porties of over sommige mensen, maar er is heel veel plek. Je kan overal je auto kwijt, als het op de linkerstrook te druk is, ga je naar de rechter, allemaal geen probleem. Rijden in de spits van Los Angeles is een makkie als je Amsterdam gewend bent.
Rond half 10 schoot ik bij Santa Monica de mooiste weg op waar ik ooit op gereden heb: Highway One, de weg tussen Los Angeles en San Francisco. Langs de kust en boordevol met fraaie natuur, leuke Amerikaanse stadjes en die lekker door rijdt. Ik neem mezelf bij deze officieel voor om deze weg een keertje op een Harley te doen. En dan hoop ik dat naamgenootje/motormaatje/jeweetzelluf meeleest, want die moet mee.
Er liggen heerlijke fijn bochten in, je rijdt dan weer omhoog, dan weer omlaag. Je rijdt tussen bergen die de Pyreneeën tot bultjes doen slinken.
En dan lekker hard de radio aan, m'n eigen meegebrachte USB-stick. Met muziek van The Doors, Status Quo, de Stones, Jimi H en Green Day. Dat was al een doel op zich, blazen over Highway One met deze geweldige muziek. Voor zover je van doelen kan spreken tijdens deze vakantie. Want het doel is genieten en ik betrap mezelf er regelmatig op dat ik de kilometers met grote glimlach wegtrap.
Uiteraard worden er pitstops gemaakt voor een peuk, ff wat eten, pissen en cola. Want dat moet ook gebeuren. En als we dan toch bezig zijn, dan is er ruimte voor foto's. De spiegelreflex van m'n zus zorgt voor prachtig beeldmateriaal, want de door mij omschreven route is fabelachtig. Plaatje voor plaatje wordt een plaatje. Zelfs de iPhone maakt in deze omgeving mooie foto's, het is zwaar aan te raden.
Inmiddels lig ik dus plat, want het motel was voorzien van een zwembad. En ik vond (en vind nog steeds) dat ik het verdiend had om bij dat zwembad een paar flessen Budweiser naar binnen te keilen. Voeg daarna nog een schaaltje inktvisringen toe en je hebt geen medelijden met degene(n) die hier niet bij kon(den) zijn. Ik kijk uit naar de dag van morgen, want dan gaat de reis verder. Helaas niet via de Highway One, want die ligt er tot volgend jaar uit door de aardverschuivingen. De route verloopt nu onder andere via de Interstate - 580 en door Oakland. Zijn we wakker, fans van Sons of Anarchy?
Als ik de I-580 'gedaan' heb, dan is het tijd om bloemetjes in m'n haar te doen, want dan rij ik namelijk via de Golden Gate Bridge de stad in van Alcatraz, hippies, muziek, Fisherman's Warf en Harry Callahan: San Francisco. Ik ga snel slapen, want dan is het snel morgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten