1991. Multigroove wordt geboren. Onder leiding van
voorman Ilja Reiman worden er illegale feesten gegeven. Illegale feesten die in
nauw contact staan met de opkomende house-muziek, die ook door jonge
Nederlandse DJ’s wordt opgepikt vanuit Chicago en Detroit. De Roxxy en de iTT
worden Amsterdamse legendes in het nachtleven en voor iedereen die zich daar
niet in kan vinden organiseert Ilja met zijn vrolijke bende onder de noemer
Multigroove de underground-feestjes. Eerst op verschillende, gekraakte locaties
en tunnels. Totdat men een leegstaande loods tegenkomt, deze kraakt en er elke
vrijdag wordt geraved alsof het leven er vanaf hangt. Die loods is in de
Amsterdamse Elementenstraat. Week in week uit feesten 4.000 man zich helemaal
de pan uit met DJ Dano, Buzz Fuzz, Lady Dana en Darkraver achter de draaitafels,
waarbij de politie een oogje toeknijpt. Het gaat een jaar goed: dan grijpt de
politie toch in vanwege de grote hoeveelheden geestverruimende middelen die
door de gasten naar binnen wordt gewerkt. De politie treedt harder op tegen
illegale housefeesten en Multigroove lijkt een stille dood te sterven, net als
de housemuziek.
In 1991 was ik 5. Te jong om naar housefeesten toe te
gaan.
Als vaste bezoeker was Duncan Stutterheim niet weg te
slaan bij Multigroove. Samen met de jongens die later ID&T vormden kregen
ze een idee. Feesten geven. Grootschalig. Winstgevend. Zo werden in de loop der
tijd Thunderdome en Sensation geboren, met als nageboorte Defqon, Awakenings,
Mysteryland en Decibel. In de loop der jaren komen grote namen als Tiësto,
Ferry Corsten, DJ Paul Elstak, Armin van Buuren, Afrojack en Martin Garrix tot
op de top van hun kunnen tijdens feesten, die tegenwoordig onder de noemer
festival door het leven gaan. Geen idee waarom.
Multigroove lag na de inval van de politie op de rug,
maar richtte zich weer op. In de Hemkade in Zaandam werd gebeukt en gestampt en
ook in Borchland waren regelmatig de dampende gabbers tot vroeg in de middag
gespot nadat onder andere DJ Partyraiser de boel in figuurlijk in de fik had
gestoken.
Vorig jaar kwam er een boek uit over het wonderbaarlijke
verhaal van Multigroove, een boek dat deze blog van mijn kant opleverde. Een
waar feest om te lezen. Meteen enthousiast. Het enthousiasme werd niet minder
na het zien van de driedelige documentaire ’30 jaar Dutch Dance,’ waarbij zowel
Ilja als Duncan aan het woord kwamen als pioniers van de Nederlandse housescene.
2019. 30 maart. Ik had er al weken zin in. Een
dagje/avondje/nachtje de allerbeste houseclassics in de Elementenstraat. In
januari al een kaartje gekocht en toevallig kwam ik erachter dat mijn zwager
Sietse met zijn maatje ook aanwezig zou zijn in de Elementenstraat. In de weken
voorafgaand alleen maar voorpret. Via Whatsapp werden klassieke houseknallers
gedeeld, een playlist op Spotify volgde en de nieuwsgierigheid werd alleen maar
groter.
En toen stapte ik, op zaterdag 31 maart om half 4 op het
fietsje om naar de Elementenstraat te gaan. Een prachtige, zonnige zaterdag,
waarbij het ook geen straf zou zijn geweest om met je zonnebrilletje naar een
buitenfeestje te gaan.
Bij het binnenkomen hoorde ik de bass van Joey Beltram’sEnergy Flash, een persoonlijke favoriet. Het feest kon beginnen. Het pand aan
de Elementenstraat (het straatnaambordje is overigens het meest gejatte
straatnaambordje van heel Nederland, de
gemeente hangt het niet eens meer op) is een vreselijk lelijk pand van binnen.
Het is donker, grauw en totaal niet te vergelijken met een hippe club waar je
lekker kunt hangen voor de fame.
Bij Multigroove hang je niet voor de fame. Daar rave je
tot je niet meer kan. En als je dan niet meer kan, dan ga je nog effe een
stapje harder. En door.
En doorgaan deden we. Een 14-jarig meisje draaide de tent
plat, de lazershows waren naadloos aansluitend bij de muziek en ik kwam er
zelfs achter dat de rookruimte een fijne plek was om te zijn. Normaal gesproken
zijn rookruimtes ruimtes waar je zo snel mogelijk weer weg wilde, maar niet in
de Elementenstraat. Duncan Stutterheim, heb je hem weer, is sinds een paar jaar
de nieuwe eigenaar van het legendarische pand, onder de naam Warehouse
Elementenstraat. Ook de naam is legendarisch: Warehouse was een club in
Chicago, afgekort tot ‘The House.’ Daar werd ook de eerste housemuziek gedraaid
en dankzij de naam van de club draagt de muziek de naam housemuziek. Vooral
niet te moeilijk denken is het credo.
De houseclassics, gedraaid door de klassieke Multigroove
DJ’s waren niet aan te slepen. Sietse had me gezegd dat het in het begin nog
wel rustig eraan toe ging, maar er werd meteen vol gas gegeven, zoals ik
eigenlijk wel een beetje verwacht had. Bij Multigroove kennen ze geen gas
terug. Kneiterharde house, waarbij regelmatig de beats per minuut behoorlijk
werd opgeschroefd. Het was prachtig, zoals ook de bezoekers prachtig waren.
Iedereen op hun eigen manier en ik was 1 van de jongste die er was, met
uitzondering van de jonkies die aan de hand van hun ouders de dansvloer op
werden gesleept. Opvoeden doe je zo. Zowel de dames als de heren voorzien van
de nodige inkt op het lijf, die anabooltjes die op hardstyle festivals altijd zonder shirt stoer staan te kijken, waren er niet. Ik voelde me thuis, daar in de Elementenstraat.
En met de waanzinnige tribute aan de overleden Prodigy
zanger Keith Flint werden de rave-klassiekers van stal gehaald. Bij de eerste
keer ‘Smack my bitch up’ was het net alsof de eerste bassdrop je een rechtse
directe in je gezicht kreeg. Die kwam even binnen zeg.
In het fotohokje zorgde Sietse en ik voor een ‘tastbare’
herinnering aan wat mijn eerste Multigroove was. In de Elementenstraat, de plek
die voor houseliefhebbers is, wat De Meer voor Ajax supporters is: Het grote
werk is er allemaal begonnen. Dit keer speelde niet Johan Cruijff, Marco van
Basten, Dennis Bergkamp of Patrick Kluivert (die laatste heb ik nog met eigen
ogen in De Meer zien scoren), maar Buzz Fuzz, Lady Dana, The Prophet en
Darkraver.
‘You may be black, you may be white. You may be Jew or
gentile. It doesn’t make a difference in our house.’ (Uit: ‘My House’ van Chuck
Roberts)
