De glimlach van een kind

Vrijdag 1 juni 2018. De eerste vrijdag van juni. Een dag waarop er talloze voorrangsvoertuigen door Amsterdam heen denderen onder het motto ‘Niets aan de hand, maar ga wel alsjeblieft aan de kant.’ Want op de eerste vrijdag van juni is het Kinderbeestfeest. Een onvergetelijke dag, misschien wel de mooiste dag van het jaar.

Een korte uitleg over het Kinderbeestfeest: Het Kinderbeestfeest is ontstaan om ernstig zieke kindjes samen met hun broertjes, zusjes en ouders een onvergetelijke dag te bezorgen in de dierentuin Artis. Begeleid door talloze vrijwilligers van brandweer, ambulance, Rijkswaterstaat, het leger, het rode kruis, de politie, de douane, de Marechaussee, die met toeters en bellen door de staat heen denderen om er nog een klein schepje bovenop te doen. Het is een waar feest, waar kinderen even vergeten dat ze ziek zijn en waar ouders van kinderen kunnen zien dat hun zieke kinderen gelukkig nog kunnen lachen. Op vrijdag 1 juni 2018 was het de 19^e editie van het feest, wat zich inmiddels heeft uitgebreid naar talloze andere dierentuinen in maar liefst 39 landen wereldwijd. Allemaal met vrijwilligers die hetzelfde doel hebben: Even het kind niet ziek laten zijn.

Meer info op www.kinderbeestfeest.nl

Ik vind dat kinderen niet ziek zouden mogen zijn. Dat zou gewoon een regel moeten zijn. Helaas zijn kinderen wel ziek. En ernstig ziek ook. Van heel dichtbij maak ik het dagelijks mee. Het zou niet moeten mogen.

Daarom kon ik het ook niet laten om mezelf op te geven om vrijwilliger te zijn bij deze editie van het Kinderbeestfeest. Ik had collega’s er al over gehoord, op social media is het op de eerste vrijdag van juni 1 grote lach en daar wilde ik onderdeel van zijn. Als motoragent.

Want dat ben ik, motoragent. Nooit heb ik het uitgesproken in mijn blogs wat voor werk ik doe, omdat ik niet wil dat mijn mening wordt gezien als de mening van de politie. Ik hoop ook niet dat jullie dit gaan doen, want ik wil graag mijn persoonlijke vrijheid behouden om de blogs te schrijven zoals ik het wil. De blogs worden geschreven namens mezelf en niet namens de politie. Ik hoop dat jullie daar rekening mee houden in de toekomstige blogs die gaan komen.

Goed, dat hoge woord is er uit, ik ben dus als motoragent vrijwilliger geweest bij het begeleiden van één van vele stoetjes die zieke kinderen en hun gezinnen vervoerd hebben van en naar Artis. Dat is overigens niet alleen een Amsterdams feestje: ziekenhuizen uit Den Helder, Hoofddorp, Amersfoort en Almere deden mee. En ook niet alle vrijwilligers kwamen uit Amsterdam. Ik hoorde dat ik om 16:00 uur bij het AMC moest zijn, dus ging er om 15:00 uur eventjes een bezoek aan de McDonalds aan vooraf. Daar zag ik twee collega’s, die hetzelfde idee hadden. De ene kwam uit Roermond, ook op de motor, de andere kwam uit Maastricht met een politiebusje. Ze waren allebei strontnat geregend tijdens hun rit naar Amsterdam, waarbij soms het zicht maximaal 50 meter was. En toch zaten ze er. Met een grote glimlach op hun gezicht. Want vandaag gingen ze zieke kindjes blij maken.

Na het ‘eten’ bij de McDonalds vetrok ik met een topkoffer vol tijgermaskers naar het ontmoetingspunt voor de route. Vervolgens naar het AMC, waar ik als ‘staartrijder’ van de stoet zou fungeren. Bij het instappen van de zieke kindjes zag ik een meisje van een jaar of 10, in een rolstoel. Ze was spastisch, maar de lach die ze had toen ze langs al die voertuigen werd gerold was fantastisch. Als ze aan het einde van de stoet komt, ziet ze mij staan. Ik zie dat ze kijkt en ik zwaai eventjes met een glimlach op mijn gezicht.

Van de lach die ik toen kreeg, kreeg ik een dikke strot en heb ik in de stromende regen mijn zonnebril opgezet. Ik wilde niet dat ze zou zien dat mijn ogen rood en betraand werden vanwege haar lach. Het pure kindergeluk dat veroorzaakt wordt door een kleine zwaaibeweging van een motoragent. Het heeft een diepe indruk op me gemaakt.

Net als de talloze vrijwilligers bij Artis. Artis was afgesloten voor verkeer, zodat alle voertuigen keurig netjes hun gasten voor de hoofdingang konden afzetten. Waar de rode loper uit lag en waar de dieren keurig netjes zaten te wachten op hun hooggeëerd publiek.

Ik liep een klein rondje door het park met mijn collega motormuis W. Een Amsterdamse kroegzanger zong ‘De glimlach van een kind’ van André en ik kreeg kippenvel vanuit mijn tenen. Eventjes terug met beide beentjes op aarde.  Voor iedereen is een gezond en meewerkend lichaam een normale zaak, maar we vergeten het wel eens. Als je dan al die kindjes ziet, die ziek zijn en in rolstoelen zitten, dan ben je echt vreselijk dankbaar. Dankbaar voor wat je kan en mag. Alles wat je daarna nog bereikt is extra.

Het was genieten van de lach van al die kindjes, van wie sommigen volgend jaar misschien deze dag wel helemaal niet meer mee gaan maken. Maken wij dan ons druk omdat de hemelsluizen zich openden boven het Kinderbeestfeest?

Bij de afsluitende stoet moesten we even wachten en uiteraard moest er op de motor gezeten worden door die stoere kids. En uiteraard ging deze motormuis met liefde en een dikke duim omhoog op de foto. Ik ben niet zo van het gek doen in uniform, maar met het Kinderbeestfeest mocht het. Want dan mag alles.

De dankbare hand van de papa van Coen, aan het einde van de dag, nadat Coen niet bij de motor weg was te krijgen, was één van de mooiste cadeau’s van de dag. Toen ik thuis kwam, heb ik André gedraaid. Op repeat.

De glimlach van een kind

Doet je beseffen dat je leeft

De collega’s en alle andere vrijwilligers die dit op poten hebben gezet en in stand houden: jullie zijn helden. Iedereen die de lach op het gezicht van een kind kan toveren is goud waard. Fantastisch en het was voor mij een eer om met jullie mee te mogen doen. Ik ben er volgend jaar voor 100.000 miljoen procent weer bij.