Verloren

De draaideurcrimineel die na zijn vijfentwintigste inbraak met een taakstraf onder de arm lachend de rechtbank verlaat.

De dronken automobilist die een rijontzegging kreeg, nadat hij spijt heeft betuigt van het doodrijden van een heel gezin.

Volkert van der G. die 11 jaar gezeten heeft voor het moedwillig vermoorden van een persoon en die vanuit zijn boomhut nadenkt over de volgende procedure tegen de Nederlandse staat.

De veroordeelde verkrachter die niet mee wilde werken aan een onderzoek, daardoor geen TBS kreeg en ‘om alvast te wennen aan een terugkeer in de maatschappij’ in een kliniek zat en naar buiten mocht.

Snapt u het nog? De rechters in Nederland zijn helemaal gek geworden. Hoe leg je het uit aan de nabestaanden dat je een verkrachter na tweederde van zijn straf vrij laat en een leven kan nemen? Toegegeven, Michael P. is op dit moment nog verdachte, maar iemand die in de middle of nowhere een plek aanwijst waar een lichaam van een meisje wordt gevonden heeft dermate veel daderkennis dat hij op zijn minst medeplichtig is. Binnen nu en twee jaar zal Michael P. voor de rechter verschijnen, als hij van de rechter-commissaris in ieder geval mag blijven ‘zitten.’ Het valt niet uit te sluiten dat Michael in afwachting van zijn proces terug moet naar de kliniek. Om zijn nieuwe vriendinnetje een beurt te geven bijvoorbeeld.

We leven in een land waarin de overheid ons hoort te beschermen. Beschermen tegen internetpiraten, die de boel leegroven, maar bij de politie is er te weinig kennis, kunde en manschap om hier daadkrachtig tegen op te treden. Beschermen tegen terrorisme, maar bij een retourtje Syrië krijg je eerder een warm welkom dan een grondig onderzoek. Beschermen tegen homo-hatende klerelijertjes, maar ‘hand in hand op straat lopen is voor iedereen een risico.’

En de overheid hoort ons te beschermen tegen monsters als Jasper S, die slechts 18 jaar cel kreeg voor de verdwijning en de moord op Marianne Vaatstra. Jasper S. werd in 2013 veroordeeld tot 18 jaar cel, dus een klein rekensommetje levert op dat deze meneer rond 2022 weer voet buiten de cel mag zetten.

De overheid hoort ons te beschermen tegen een beest als Robert M, die er met 19 jaar iets vervelender van af kwam dan Jasper S. 19 jaar. Voor het kapot maken van talloze kinderjeugden door het maken en verspreiden van vreselijke kinderporno. Robert M. Loopt rond 2023 weer buiten. Laat hem één keertje oversteken als het arrestatieteam onderweg is naar een melding en met volle gas door de stad heen knalt. En niet op tijd kan remmen.

En de overheid hoort ons te beschermen tegen Michael P, die een straf uitzat voor het verkrachten van twee vrouwen en een serie gewelddadige straatroven. P. zou begin 2018 weer vrijkomen en werd niet veroordeeld door TBS omdat hij medewerking weigerde. Hij wenste niet onderzocht te worden door het Pieter Baan Centrum, waardoor de rechter de eis van TBS liet varen. 11 jaar. Dat moet, met tweederde aftrekt, voldoende zijn om een verkrachter te laten inzien dat hij een fout had gemaakt. Een verkrachter. Iemand die iemand anders het ergste aan kan doen wat er is. Iemand verkrachten is zo ontzettend droevig, laag en smerig, dat je verkrachters altijd MOET behandelen. Deze mensen zijn psychopaten en psychopaten zijn niet meer te helpen. Wanneer iemand iemand anders verkracht, dan verspeelt diegene alle recht op een tweede/tweehonderdste kans, hulp of een andere vorm van het ontlopen van een serieuze straf. Psychopaten moet je vastzetten, voor de rest van hun leven. Of ruimen. Dat mag ook. Ik ben geen voorstander van de doodstraf, maar voor types als Robert M, Jasper S en bij veroordeling Michael P ben ik voorstander van de uitzondering: doodstraf door steniging. Hij die zonder zonde is, werpe de eerste steen. Dan kunnen de Nederlandse rechters voldoende mensen aanwijzen om die eerste steen te werpen.

Want weer ging een Nederlandse rechter de fout in. En dat kostte het leven van de 25-jarige Anne Faber, van wie de regenachtige fietsselfie wereldberoemd werd in Nederland. Omdat het de laatste selfie werd, die Anne naar haar vrienden stuurde. 25 jaar jong. Het had niet de laatste selfie moeten zijn die Anne stuurde. Er zouden er nog duizenden moeten volgen. Misschien nog wel honderdduizenden. Zoveel selfie dat WhatsApp en Instagram ervan zouden ontploffen.

In plaats daarvan ontplofte de harten van het het gezin, de vrienden, de collega’s, familie en de vriend van Anne Faber. En samen met hun het hart van al die Nederlanders die hopen dat ze beschermd worden door de Nederlandse overheid.

Ik heb het geloof in de Nederlandse rechtsstaat definitief verloren.

Het laatste woord uit deze blog is een woord van sterkte aan de familie, vrienden, vriend en alle mensen die Anne Faber gekend heeft en nu kapot van verdriet steun zoekt bij elkaar.

Burgemeester

Amsterdam, vrijdagochtend 6 oktober 2017. In de vroegte loop ik over de Burgemeester de Vlugtlaan, op weg naar een doktersafspraak. Het is nat, het is koud. Snel nog even peuken halen bij de Total. De laatste was vanmorgen vlak na het douchen op gegaan. Zo ’s ochtends zijn ze altijd het lekkerst.

 

Het drupt een beetje, er waait een matig windje. Tussen de herfst probeert de zon nog een poot tussen de deur te krijgen. Zo van: “ik ben er nog.”

 

Als ik peuken heb gehaald en bij de dokter naar binnen stap, meld ik mezelf aan bij het loket. Als ik aangemeld ben, ga ik zitten. Wachtruimtes zijn vreselijk en de wachtruimte bij een dokter is bijna net zo erg als bij de tandarts. Ik pak mijn telefoon en open Facebook. Daar zie ik een bericht wat de aanleiding is geweest voor het schrijven van deze blog.

 

“Burgemeester Van der Laan overleden.”

 

Het bericht wordt afgesloten met een verdrietige smiley.

 

De dokter is snel bij me. Ze kijkt naar wat er mis is, schrijft een recept uit en verwijst me door naar apotheek. “Je kan het vanmiddag of morgen ophalen,” hoor ik haar zeggen. De zalf voor een ontstoken oog moet even wachten tot morgen. Er moet nog gewerkt worden.

 

Als ik naar huis ben gewandeld en ontbeten heb, open ik de laptop en lees op Facebook de Parool-columns van James en Theo. Aangezien ik die columns vaker lees, vind ik best dat je beide heren met alleen hun voornaam aan mag spreken. Ik lees ook het stukje wat Het Parool heeft geplaatst, met daarin de levensloop van de burgemeester. Ik kijk op AT5 een documentaire die het Amsterdamse leven van de burgemeester in krap 40 minuten bespreekt. Met name het stukje over ‘Ik woon in de Baarsjes, je bent een ouwehoer’ is briljant. Hoe snoer je een schreeuwende Amsterdammer de mond? Zo dus.

 

Die mond snoeren, dat deed de burgemeester. Met verve. Door wat hij zei. Door wat hij deed. Met een vleugje Amsterdamse humor, met passie en met kracht. De burgemeester dacht eerst na, praatte vervolgens en deed daarna hetgeen wat juist was. Die combinatie maakte burgemeester Van der Laan een geweldige burgemeester.

Inmiddels woon ik nu ruim 9 jaar in Amsterdam en werk er aan het einde van deze maand 12 jaar. Burgemeester Van der Laan is dus het grootste gedeelte van mijn Amsterdamse bestaan met recht mijn burgemeester geweest. Een burgemeester die iedereen verwelkomde in de stad, of je nu uit Afghanistan kwam, uit Amerika of uit Brabant. Het maakte niet uit. Je was welkom onder de vleugels van de burgemeester. Maar het mooie was, dat je niet moest fokken met de burgemeester. Want dan kon je je boeltje pakken en optiefen. Rechtser is een voormalig lijsttrekker van de Partij van de Arbeid nog nooit geweest. Iemand die dacht met het gezonde verstand, schijt had aan protocollen en er voor zijn mensen wilde zijn. Iemand die in Den Haag nodig is om orde te scheppen in de chaos. Iemand die het ongetwijfeld eens was met de partijkartel waar onze grote vriend Baudet het steeds over heeft. Iemand die in de huidige Haagse slangenkuil kopje onder gaat om er niet meer boven te komen.

 

Het spijt me, ik wil van deze blog niet een politieke blog maken, maar een eerbetoon aan de beste Minister – President die ons land nooit gehad heeft. Het is een eerbetoon aan de beste burgemeester die Amsterdam heeft gehad.

 

James Worthy schreef dat wanneer Amsterdam niet kon slapen, dat de burgemeester middels de grachten de stad in slaap wiegde. Hij schreef dat als de Bijlmer het koud had, dat hij warmte over de hoogbouw heen blies. Van der Laan was er voor zijn stad. De stad die hij – zonder arrogant te klinken – als beste stad van de wereld bestempelde. De stad waarvan hij zeven jaar de baas was. De stad waarin hij juichte voor de club van de stad en een twinkeling in de ogen kreeg bij het zien van Johan Cruijff.

Terwijl Amsterdam huilde over het vreselijke nieuws van Appie Nouri, bedwong Van der Laan op de nationale televisie zijn tranen, diep geroerd door het verdriet van het droevige nieuws. Terwijl hij zelf niet lang meer zou leven. Wij zagen een man die geroerd was door de verbinding van een klein ventje uit Geuzenveld met een huilend voetbalhart. De burgemeester was een man van het volk en iedereen kon het zien.

 

Op 25 oktober aanstaande wordt de Amsterdam Arena officieel omgedoopt tot de Johan Cruijff Arena. En dat is dankzij de burgemeester, die alle ego’tjes van alle partijen de baas was en de stad gaf wat de stad wilde. Laten we hopen dat een volgende burgemeester de stad geeft wat de stad wil: de naam van de burgemeester op een mooie en prominente plek in onze prachtige stad.

United Kees of America: Nawoord

Zondagochgend 06:10 uur. Ik ben weer 'thuis.' Thuis na 16 te gekke dagen in de US of A..
Gistermiddag rond de klok van 12 uur 's middags zette de KL0604 na een vlucht van een kleine 10 uur mij weer terug op Nederlandse bodem. Het regende. Met gierende banden werd in de eerste de beste rookruimte de eerste peuk sinds 15 uur weer opgestoken. Belangrijke dingen eerst. Vervolgens werd ik opgewacht door m'n zus en m'n grote kleine held. De reis naar huis belandde in z'n laatste fase. Tijd om terug te blikken.

Want wat een gek en heerlijk land is het. Land van extremen. Land van schitterende natuur. Land van schitterende mensen. Land van gekke mensen, maar dat noemen ze in San Francisco 'art.' Daar kennen we d'r in Amsterdam gelukkig ook genoeg van. 
Voordat ik op reis ging wilde ik 'gewoon in een dikke Amerikaan met m'n favoriete muziek over de wegen van California blazen.' Dat is gelukt. Later kwamen daar dingen bij als Las Vegas, San Francisco, San Diego en Venice Beach. Onderweg zag ik hoge bergen, letterlijk diepe dalen en ongekende bouwkundige prestaties van de mens. De Hoover Dam is een mooi voorbeeld daarvan. 

Amerika is rock 'n roll, met een vleugje rap. Die laffe EDM hoor je er zelden, bij het betreden van een winkel hoor je vaker Pink Floyd dan Lil' Wayne. En dat is iets wat me zeer bevallen is. Het publiek in Amerika waardeert muzikanten nog steeds en dat werd me vooral duidelijk in de legendarische Whisky A Go Go. Bij een gemiddeld rock-optreden in Nederland zie je niet het volk wat je in Amerika ziet: jong, aantrekkelijk en volledig los gaand op de muziek. Amerika is rock 'n roll en misschien daarom heb ik nu al enorme heimwee naar Amerika.

Heb ik alles gedaan en gezien? Bij lang na niet. Dat kan ook niet, als je de grootheid in letterlijke zin van Amerika bekijkt. In Nederland zeiken we als een uurtje moeten rijden, in Amerika is het de normaalste zaak van de wereld. Een uurtje rijden in Amerika voelt hetzelfde als van Amsterdam naar Amstelveen. 
Ik heb veel kleur op straat gezien. Deels vanwege de enorme diversiteit aan mensen, het andere deel kan je figuurlijk nemen. Mensen praten, mensen leven. Mensen lopen niet stilletjes door de straat. Willen ze opvallen? Zijn ze een beetje gek? Of is het toch 'art?' Ik weet het niet. 

De weg van San Diego naar Los Angeles gaat een stukje over de Joe Basilone Highway. Kent iemand Joe Basilone? Niet? Kijk maar eens naar de serie 'the Pacific.' Joe Basilone was een Amerikaanse United States Marine. En wat voor 1. Hij vocht in de Tweede Wereldoorlog en kreeg vervolgens de Medal of Honor voor zijn diensten in de Pacific. Joe Basilone kwam in de Pacific om het leven, net nadat hij de hoogste onderscheiding van het Amerikaanse leger had gekregen: de Medal of Honor. Een snelweg naar je vernoemd krijgen. Amerika eert zijn helden. Want het was lang niet de enige memorial snelweg waar ik overheen reed. Politieagenten, brandweermensen, mensen uit het leger: mensen die iets betekend hebben voor het land worden geeeerd. En dat is toch iets anders dan 40 jaar na dato een stel helden berechten omdat ze een stel treinkapende terroristen hebben uitgeschakeld. Welkom in Nederland.

Mooie dingen in Amerika en een aantal van die mooie dingen zette ik op de foto. Van die foto's wil ik een mooi boek gaan maken. Met deze blogs erbij. Wordt een leuke klus. Beter dan lukraak 1500 foto's op Facebook droppen en uit die 1500 ook je insta nog een keer voltrappen. #wanderlust is niet voor mij van toepassing, ik hou daar allemaal niet zo van.

De huidig gekozen president van Amerika heet Donald Trump en die had in zijn verkiezingscampagne de slogan 'Make Amerika great again.' In mijn beleving is Amerika al heel great en de vraag is niet óf maar wanneer ik er weer heen ga. It was an amazing trip. Bedankt voor het volgen, het lezen en de leuke reacties die ik gekregen heb. Amazing.

Met een quote van de 45e POTUS ga ik deze blog echter niet afsluiten. Ik ga de blog afsluiten met een quote van een legende uit Venice. Een man die de Whisky A Go Go tot zijn tweede thuis beschouwde. De man wiens geest nog steeds rondwaart over de Venice Canals en langs de Ocean Walk. Die man was de frontman van The Doors. Jim zei ooit de quote waar ik deze blog mee wil afsluiten. 

'I'll tell you this man, I'll tell you this. I don't know what's is going to happen, but I wanna have my kicks before the whole shithouse goes up in flames.' 

De man is een genie.