#fitgirl

Wie had er gedacht dat een keelontsteking geleid had tot een omslag waar je akelig van wordt? Eind maart 2015 zaten mijn amandelen er nog en kreeg ik een beste keelontsteking. Weg verjaardag. Alsof de duvel ermee speelde, kreeg ik eind april dezelfde keelontsteking. Weg tent.  Bij de tweede keelontsteking werd ik door de eerste hulp al praktisch ingepland voor een ingreep. Op 2 juli 2015 ging ik een nachtje uit logeren en werden die vervelende keelamandelen er uit gehaald. Twee weken zonder fatsoenlijk kunnen eten en pijn bij drinken later kan ik zeggen dat het het begin is geweest van iets best aardigs.

Want toen ik in augustus 2015 op de weegschaal ging staan, schrok ik me kapot. Het niet kunnen eten en het ziek zijn had zijn werking wel gehad. 68 kilo woog ik en dat is mijn geval ‘slechts’ 68 kilo. Want als je bijna de twee meter aantikt, dan is 68 kilo broodmager. Nu ben ik nooit een dikke teringzak geweest, maar 68 kilo was wel heel weinig. Als ik voor een lamp ging staan, keek je dwars door me heen. Als het meer dan windkracht 3 was, mocht ik van de dokter niet naar buiten. Uit angst om weg te waaien. Verder kerngezond hoor, maar het zag er niet uit en belangrijker: het voelde verschrikkelijk. Er waren in mijn ogen twee optie’s om ‘het’ er weer aan te krijgen: 1. Vet vreten als een malle, met de kans dat je van binnen helemaal dichtslibt en voor je 35^e op de IC beland met een hartinfarct. Optie 2 vond ik beter. Sporten en gezond eten. Bovendien is dat per definitie niet slechter voor je conditie, die inmiddels tot onder het vriespunt was gezakt. En als je je bedenkt dat spieren zwaarder wegen dan vet, was de keuze snel gemaakt. Optie 2 dus.

Met als doel om fitter en sterker te worden, hier en daar wat kilootjes eraan te prikken en om de conditie omhoog te krijgen. Dat laatste in het kader van dat je in een café elftal voetbalt en dat je na twee sprints naar adem ligt te happen in een dug-out. Niet fraai, helemaal niet als je nog dertig moet worden. Fitter, sterker en een betere conditie. Dat zijn mijn doelen geweest. En dat zijn ze nog steeds.

Ik hoef namelijk helemaal geen ‘beer’ als Vin Diesel te worden. Ik wil er niet uitzien als de anabooltjes op Decibel of op brandweerfoto’s, die op Facebook voorbij komen en ‘leuk’ gevonden worden door huisvrouwen met een kortpittig kapsel.  Ik heb geen zin om op de klok te kijken en met verse tegenzin een bak voer naar binnen te douwen wat voor geen meter smaakt, omdat je ‘om de paar uur moet eten.’ Ik heb  geen zin om mijn voeding aan te vullen met allerlei vage supplementjes.

Nee. Niks van dat. Ik zie mezelf echt geen kilo droge Franse kwark naar binnen werken, ik moet er niet aan denken, twee of vier bruine boterhammen per keer vind ik meer dan genoeg. Ik weet wat gezond en goed eten is. Kip, biefstuk, vis. Groenten. Pasta. Rijst. Multivruchtdrank. Bruin brood. Salades. Melkproducten. Kwark. Goed eten, veel eten.  En daarbij rekening houdend met wat Rudolph van Veen altijd zegt: Maak het makkelijk, maar maak het vooral lekker. Door de weeks is het gezond wat de klok slaat, in het weekend heb ik schijt. Dan mag er geMact worden, Whoppers van de Burger King, nummertje 5 met een extra broodje bij de Ramses, pizza’tje, spareribs… Ik ben er nog steeds dol op. Maar met verschil dat ik het niet meer dagelijks wil. Ik wil door de week, met zo nu en dan zondigen, lekker en gezond eten om in het weekend het woordje ‘gezond’ te laten vallen. Moet kunnen. Ik vind een broodje van de Subway namelijk net zo lekker als een Quarter Pounder.

En ik moet zeggen dat het goed gaat. Ik ben een stuk fitter dan vorig jaar rond deze tijd, al doen de spiertjes af en toe een beetje pijn. Dat schijnt erbij te horen, als je regelmatiger van de bank af komt en gaat sporten. Maar het bevalt. Ik heb voor mezelf een schema’tje gemaakt en dat gaat prima. Het is ideaal om direct na mijn werk naar de gym te gaan om daar lekker te gaan rammen. Muziekje d’r bij, bekertje water, leuk volk om je heen. Het traint allemaal een stuk makkelijker en met dank aan m’n naamgenoot weet ik ook in de gym waar ik mee bezig ben. Iemand heeft me ooit eens verteld dat je een oefening beter vijf keer goed dan tien keer fout kan doen. Dat is aardig goed gekomen.

Dat is namelijk het voordeel als je zo’n slanke den bent als ik. Áls je dan gaat fitnessen, dan zie je direct resultaat. Ik hoef niet eerst 20 kilo vet weg te fietsen, te crossfitten of te touwbanen. Ik ben inmiddels gematigd tevreden over hoe het eruit begint te zien.

Maar hoe het eruit ziet is voor mij het minst belangrijk. Fitter, sterker en betere conditie, dat is waar ik het voor doe. Ik ga dus ook geen foto’s delen op mijn social media met daarbij hashtags als wayoflife, workout, bodyinprogress of de grappigste van allemaal: fitgirl. Niks van dat. Ik snap trouwens ook niet waarom iemand hashtags gebruikt bij een afgeschermd profiel Ik doe de dingen graag op mijn eigen manier en daar horen volgens mijn manier geen foto’s bij van dat je zwoel in de camera kijkt terwijl je jezelf aan het afbeulen bent. Ik kom namelijk om andere redenen in de gym. Bovendien zie ik er niet uit in de gym, met haren op half 11 en oude sportkleding aan. Maar hé, kan mij het ff schelen. Zoals Nick en Simon het zeggen in The Dream: Ik vin da ik goed baisig binne. Sorry, mijn Volendams is nog niet zo goed

En dat vind ik ook. De schamele 68 kilo liggen achter me, ik ga inmiddels richting de 80 en dat is goed. Laat me maar een dikke teringzak worden. Ik bin goed baisig. Ondanks dat ik nog steeds dagelijk een pakje Marlboro Medium wegblaf, wekelijks een sixpackje Coca Cola in de koelkast parkeer, schandalig lang uit kan slapen op regenachtige vrije zondagen en in vrije weekenden niet bepaald spuug in een vaasje bier. Maar het moet wel leuk blijven. En zoals het nu gaat, vind ik het leuk.

We kunnen

Februari is voor velen een verschrikkelijke maand. Het is de maand na januari, de maand dat de goede voornemens met gierende banden in de kast worden gedropt, om er rond 31 december weer uit te komen. Weertechnisch geef ik de mensen die een hekel hebben aan februari groot gelijk, want in Nederland is het weer in februari niet bepaald om over naar huis te schrijven. Kou, regen en wind worden met elkaar afgewisseld. Ik ben overigens wel een fan van de maand februari en de vaste lezers zullen zich daar niet over verbazen.

Want naast het jaarlijks terugkerende beste feest van het jaar is het eind februari altijd reikhalzend uitkijken naar een van de grootste beurzen van Nederland, namelijk de motorbeurs in Utrecht. Het feest is vandaag begonnen met een meerdaags evenement, waarbij duizenden motorliefhebbers zich naar Utrecht begeven voor shows, nieuwe motoren in alle soorten en maten, koopjes qua kleding, informatie met betrekking tot buitenlandreizen op de motor, motorbabes, goodies, noem het maar op. Zaterdag 20 februari ben ik van de partij, in de hoop een mooi en goed paar handschoenen op de kop te tikken. Dan is mijn outfit compleet, met een helm van AGV in de Simoncielli kleuren, een Dainese Laguna Seca Evo motor pak en SIDI sportlaarzen. Gisteren werd mijn motor opgehaald door de reparateur wegens het oplossen van elektrische problemen en de grote voorjaarsbeurt, zodat we vol op kunnen blazen wanneer het weer normaal wordt en ik bij het naar buiten kijken de twee woorden uit kan spreken: “We kunnen.”

Kennen jullie Nadia Palesa? De vaste kijkers van de dagelijkse uitzendingen van het Pownews, nu niet meer op TV, zullen volmondig ja knikken. Maar Nadia is niet alleen goed voor de buis, ze is ook een niet onverdienstelijk fotomodel beetje aan de dunne kant, maar dat is bij haar niet zo heel erg, DJ en ze is een onvervalste motorliefhebster. Ze presenteerde voor RTL het programma Motoplus en rijdt volgens haar social media pagina een KTM crosser. Dus qua voorkeur voor motoren zit het ook wel goed, want KTM is een geweldig merk, met geweldige modellen qua motoren en in die motoren zit stuk voor stuk een geweldig geluid. Brooooooaaaaaarp. Dat werk. Het enige model waar ik bij KTM niet helemaal kapot van ben is het enige model wat ik nu nog wil rijden: een racer. Misschien bij een enkeling tegen het zere been, maar een racer van KTM, de RC8... Niet helemaal mijn kopje thee.

Ik heb programma gisteren niet gezien, maar volgens de Twitter van Nadia was ze gisteren te gast bij het programma Van Liempt live op RTL Z. Sorry Nadia, ik zat Champions League te kijken en het was om half 11 toch echt tijd om naar bed te gaan, met een wekker die om tien voor zes gaat. Op Twitter zag ik echter dat het bij Van Liempt ging om het feit dat de motorrijder zou vergrijzen. De motorrijder die vergrijst. Dat is nieuwe informatie voor mij.

Want ik zie en hoor heel veel mensen die de ambitie hebben om motor te gaan willen rijden. Een ambitie die ik toejuich, want motor rijden is ontzettend vet. Clichés over de vrijheid die je hebt, dat je lekker tussen de file door naar huis kan rijden, dat je zonder dure parkeerkosten overal je motor neer kan planten…. Die clichés kloppen allemaal. Maar waar ik motor voor rij is de kick. De kick van het opentrekken van het gas bij het inhalen van een ander voertuig. Het geluid als je de motor opentrekt. Mijn R6 maakt een schitterend ‘jankgeluid’ bij een bepaald aantal toeren Het perfect insturen van een bocht. Het geluid van de kneepad van je motorpak die de grond raakt, als je ‘kneedown’ door een bocht gaat. Man, februari is één van de mooiste maanden van het jaar. Want dan begint het allemaal weer.

Ik heb misschien niet de nieuwste of de snelste motor, maar ik zat er gisteren op om hem de schuur uit te rijden en ik was meteen weer helemaal verliefd. Kun je nagaan wat er straks gaat gebeuren, als ie weer in topvorm over de dijken heen dendert. Schone onderbroekjes, komt u maar!

Heel veel mensen die heel graag motor willen rijden, weten dat het een behoorlijk som geld kost, wil je het plaatje compleet hebben. Rijbewijs, pak, helm, laarzen en een goeie motor, daar ben je zo vijf, zes ruggen voor kwijt. En dan heb je qua motor niet eens het nieuwste van het nieuwste. Tel daarbij de jaarlijkse beurtjes, banden (2 sets per jaar in mijn geval, á 3 meier per set), brandstof en overige kosten lees: drankjes en bittergarnituurtjes op terrasjes, dan is motorrijden een prijzige hobby.

Helemaal in een tijd waarbij het ontzettend hip is om een verre reis naar een ver oord te maken en dat het liefst elk jaar. Ja, dat kan je natuurlijk ook doen, maar dan is het het één of het ander. Ik spendeer met liefde elk jaar een bedrag aan mijn motor waarvan ik een maand naar een prachtig zonnig oord kan. Ik ben op social media tevens niet zo van de hashtags ‘wanderlust’ ‘travel’ en ‘instasun.’ Ik gebruik liever de hashtags ‘supersport’ ‘kneedown’ en ‘Yamaha.’ Dat is natuurlijk ieder voor zich en ik laat iedereen daarin vrij om daarin zijn of haar eigen keuze te maken. Makkelijk ben ik hé?

Overigens. Het lijkt wel steeds meer of dat mensen op een verre reis gaan om hier vervolgens een fotoalbum van op Facebook te knallen en vervolgens op Tinder te gooien. In het kader van 'kijk mij eens reislustig zijn.' Mij allemaal best, maar de groene rijstvelden en foto's met een diep dal op de achtergrond op Tinder ben ik inmiddels wel een klein beetje zat. Laat me een beetje leuke stapfoto's kijken. Veel meer dan plaatjes kijken doe ik niet op Tinder.

De laatste alinea is gericht aan hen die in de periode maart tot en met oktober veel op de weg zitten. Want we komen weer. Mooi weer rijders of niet. De motoren zullen weer klinken, bulderen en blazen over dijken, tussenweggetjes, binnenwegen met fraaie bochten en in buitenlandse bochtenhemels als de Stelviopas in Italië, de Eiffel en het Sauerland in Duitsland. Letten jullie een beetje op mij en mijn medemotorliefhebbers? Wij letten namelijk ook op jullie. Want ik mag dan wel single zijn en in de waan zijn dat niemand van mij houdt, mijn ouders, zussen, aanhang, nichtje en neefjes, vrienden en (enkele) collega’s denken daar anders over.

Een prettig motorseizoen gewenst voor hen die gaan blazen! 

Twitter.com/keesgeniet

"Je schrijft beter dan je praat!"

Zaterdag. Een zaterdag zonder voetbal en achteraf was ik daar niet ongelukkig mee.  Het was namelijk een erg slopende vrijdag, als afsluiter van een slopende week. Maar wel een topweek. Carnaval was wéér gezelliger en geweldiger dan het jaar ervoor. En ik had niet eens verwacht dat dat mogelijk zou zijn. Door de barre weersomstandigheden krijgen we er een extra dagje bij: op 6 maart aanstaande mogen we ons jaske weer aan en de sjaal weer om, want dan wordt de afgelaste optocht ingehaald en veranderd Den Bosch voor één dagje weer in Oeteldonk. Ik hou er van. Ik heb er zin in. Ik ben er weer bij.

Vrijdag, gisteren dus, was ook helemaal niet verkeerd en dat druk ik me voorzichtig uit. Samen met mijn motormaatje/naamgenoot/jeweettoch hadden we ons geinstalleerd achter de site van Ticketmaster voor kaartjes van The Boss. Hij komt namelijk. The Boss. En hoewel ik de wekker om 9 uur op mijn vrije dag toch echt niet zo prettig vond, zat ik toch achter de laptop. Half 10 ingelogd, uurtje gewacht en we gaan dansen in het donker. Op Twitter zijn de reacties hilarisch, van mensen die geen kaarten hebben en dat toeschrijven aan grote opkopers, die de kaarten vervolgens voor hoge prijzen op internet knallen. De hashtag ‘oplichters’ was bijna net zo trending als de hashtag ‘Springsteen.’ 14 juni 2016 op het Malieveld in Den Haag. Ik ben er bij, net als vorig jaar bij Joe Bonamassa in Carré en bij de Rolling Stones op Pinkpop 2014. De vraag is: what’s next? Dire Straights? Red Hot Chilli Peppers? We gaan de concertagenda van 2017 goed in de gaten houden.

Nadat de kaartjes binnen waren en een glaasje ijsthee werd gedronken was het tijd om richting Utrecht te gaan. In Utrecht woont namelijk een oud-collega met haar vriendinnetje en die had mij en andere collega’s uitgenodigd voor een hapje en een drankje. Aangezien ik van beide hou, kon ik die uitnodiging niet laten lopen. Het begon al goed: de gebroeders van D, beide collega’s, stonden op de voor hun kenmerkende locatie te wachten op Station Sloterdijk. Inderdaad. De Smullers. Na een treinreisje van een klein half uurtje, waren we op het voor mij bekende Utrecht Centraal. Als je een Italiaanse auto rijdt, dan reis je vaak met de trein en Utrecht is voor mij het overstapstation als ik vanuit het Zuiden naar Amsterdam ga. Op het moment dat de groep compleet was, liepen naar het huis van onze oud-collega, een wandelingetje dwars door de Jaarbeurs heen. In het zonnetje, sigaretje op de lip, geen enkel probleem. Ik kreeg spontaan zin in volgende week, als de motorbeurs wordt gehouden in de Utrechtste Jaarbeurs.

Het wandelingetje duurde een klein kwartiertje en toen we bij de oud-collega aankwamen wachtte mij een verrassing. Die meid heeft gewoon een ingebouwde biertap in haar woning. Naast Ajax, motoren en mooie vrouwen hebben we dat dus ook gemeen haha. We kozen allemaal een glas, ik een vaasje, en gingen zoals ze in Noord Holland zeggen ‘mooi an’ zitten. Huiskamertje met een grote bank, biertjes, chippies, nootjes en een boel gelach en slappe klets. Nadat de frituur aan ging en ik op standje ‘nooit meer huis’ belandde, was de taxi er, die ons naar het ‘Ouwe Graggie’ bracht. Daar kwamen we in een sfeervol restaurant cq. Vreetschuur terecht, waar je ons tegoed deden aan bier, vlees, burgers en het gezelschap van elkaar. Het bier was in overvloed: op de tafel stond namelijk een tap die aangesloten was op een fust bier. De leukste manier van self service.

Rond negenen was het de laatste ronde en namen we op het station van Utrecht afscheid van elkaar. Mooi tijdstip. Want ik had nog een verjaardag van een heel goed vriendinnetje. Ik moet dit goed verwoorden, want voor je het weet gaan er roddels.

Het was een prima verbinding, van Utrecht Centraal naar het station in Zwanenburg.

Het vriendinnetje van de verjaardag, A, had me al voorbereid. “Mijn moeder en mijn tante komen ook en die zijn heel benieuwd naar je!” Om aan de torenhoge verwachtingen te voldoen had ik ’s middags al één van mijn beste overhemden gecombineerd met m’n favoriete jeans en mijn schoenen extra gepoetst. Eerste indrukken tellen toch het hardst. Gelukkig had ik A al wel gewaarschuwd dat ik vermoedelijk al wat ‘aangeschoten’ binnen zou komen, door mijn Utrechtse plannen met collega’s te vertellen. Dat was geen probleem volgens A.

Drukken op de deurbel, het geluidje dat de deur open is en naar boven.

Tering.

Naast de moeder en tante van A zat de hele huiskamer vol met vrouwen. De ene nog mooier dan de ander. En geen enkele man te spotten. Ik was zo ontzettend blij met mijn gekozen outfit op dat moment. Want het blijkt dat A niet alleen haar moeder en tante over mij had verteld, maar ook de zeer geachte aanwezigen op het verjaardagsfeest. En dus kon ik aan de bak. Met vertellen. En vertellen.

“Je schrijft beter dan je praat” is 1 van de quotes die ik opgeschreven had op een briefje. Want hier moest over geblogged gaan worden. En wie ben ik om het verzoek van 11 (!) dames af te wijzen? Ik ben goddomme gekke Henkie niet…

Een andere quote ging helaas niet over mij, maar van twee van de elf die samen op vakantie een leuke jongen tegenkwamen waarbij de één tegen de andere zei:

“Je moet hem echt doen, doe het anders voor mij!”

Met elf prachtige vrouwen in een huiskamer, terwijl er Heineken bier op de fles was. Bijpassende muziek zou zijn geweest ‘I’m yours’ van Jason Mraz. Of ‘Fame’ van Bowie.

Met elf prachtige vrouwen, lieve lezers, het was écht zo dat de ene nog mooier was dan de andere, gaat het over hele simpele dingen: mijn blogs, ongesteldheid, George Clooney, GTST, Jan Kooiman, biertjes en drankjes, David Gillmore en het geweldige begin van deze geweldige vrijdag.

En dat was het. Een geweldige vrijdag. Kaartjes voor The Boss, gezelligheid in Utrecht en een huiskamer vol met prachtige vrouwen. Waar, naar wat ik begreep, nog een keertje mee gestapt moest worden.

Als je me zoekt de komende tijd… Dan zit ik in de sportschool! 

Let's roast and eat!

Gisteravond was de Nederlandse versie van het Amerikaanse Correspondents' Dinner, een gelegenheid waarbij de minister president zichzelf, pers en collega's op de hak neemt. Origineel is het niet echt, maar wij stijve en stugge Nederlanders konden best een sausje glamour gebruiken. Ik heb het Correspondents' Dinner gisteravond niet live gezien, want bij elke vrije woensdagavond kijk ik naar The Dream, waarin Nick, Simon en Kees Tol rondreizen door het Westen van de Verenigde Staten. Gewoon een leuk programma, zelfs als je de tandjes hebt aan de muziek van Nick en Simon. Hoewel, als die gasten een Engelstalig coveralbum opnemen met daarop The Beach Boys, Elvis, The Monkees en The Kinks, dan haal ik dat album direct op in de iTunes store. Omdat het kan. California rock, heerlijk. Een beetje 'Never be clever' van Herman Brood - achtig. De muziek, de sfeer en de weeromstandigheden zoals in The Dream worden getoond zorgt ervoor dat ik een bepaalde angst heb om naar The Westcoast af te reizen. Want ik gok dat ik na twee dagen mijn retourticket wegflikker en nooit meer terug kom.

Enfin, daar gaat het niet om in deze blog, want we gaan het Correspondents' Dinner aantikken. Over de humor, Mark Rutte en Dolf Jansen ga ik niks zeggen, dat mogen de so called specialisten aan tafel bij Jinek, Humberto en vanavond ongetwijfeld bij Mathijs wat van gaan vinden. Mijn bescheiden mening is dat ik het een geslaagde uitzending vond. De Beurs van Berlage biedt een mooi decor, het Metropole Orkest zorgde met hun blazers, strijker en jazzy drummetje voor een Sinatra-achtige sfeer, iedereen strak in de tux, mooie dames in mooie jurken (toevallig gezien hoe Eva en Lauren erbij zaten?). Kortom: alle ingrediënten voor een mooie en leuke avond. Want er mag best wel wat gelachen worden, ongeacht wat je van de premier Rutte vindt. Ik heb het vandaag op Uitzending Gemist gekeken en ik kon een paar keer hardop grinniken niet laten. De grap over Jan Slagter en de dochter van Jan Marijnissen was al uitgemeten, gisteravond bij Eva aan tafel en ook op internet was hij al te vinden. Goeie bak en qua platheid en gepastheid vond ik het nog een slap grapje in vergelijking met de grap die Johan Derksen bij Voetbal Inside over de omroepman had.

Ik hou van humor, de mensen die mij kennen weten dat ik graag van een dolletje hou. Zelfspot past daar ook bij en dat was aanwezig bij het Correspondents' Dinner van gisteravond. Rutte gaf aan dat hij enkele beloftes wél na gaat komen, over zijn vrijgezelle leven, helemaal niks mis mee. Het begint met zelfspot. Het is niet heel verschrikkelijk om jezelf serieus te nemen, maar elke minuut van de dag,  jezelf serieus nemen. Het lijkt me gewoon niet goed.

Wat ik al zei, voor de mensen die het niet gezien hebben, is het Correspondents' Dinner bedoeld om pers, collega's en jezelf op de hak te nemen. Een goede Amerikaanse traditie. De eerste editie was in 1921. Een traditie die in 2016 over werd genomen in Nederland en hopelijk de komende jaren voort wordt gezet. En daar is helemaal niks mis mee. Er moet meer gelachen worden in Nederland, waar alles lijkt te verzuren. En ik kan me levendig voorstellen dat het voor de premier lekker is om even met satire in het openbaar zijn collega's en de pers toe te spreken. Dat Jan Slagter niet kan lachen om de grap over zijn privéleven is een typisch voorbeeld van Hollandse azijnzeikerij. Want als je niet tegen een grapje komt, moet je je slurf niet een 30 jaar jonger ding douwen. Helemaal niet als je een publiek figuur bent. Waar iedereen een mening over je heeft.

Ik heb een idee voor nóg iets wat we uit Amerika over kunnen nemen. Ook satire.

Kennen jullie de Comedy Central Roasts? Degene die ze kennen zitten nu net als ik handenwrijvend 'ja' te schreeuwen in zichzelf. Maar voor degene die de Comedy Central Roast niet kent, hier een korte uitleg.

Elk jaar staat in Amerika een publiek figuur uit de showbizzwereld centraal. Om het centrale figuur staan of zitten diverse andere publieke figuren die het doel hebben om het centrale figuur tot op het bot af te branden. Zo fungeerden in het verleden Bob Sagat, Donald Trump, Charlie Sheen, Rosanne Bar, Pamela Anderson en David Hasselhof onder andere als publieke figuren die tot op het bot af werden gebrand door comedians als Jeff Ross, Liza Lampanelli, Anthony Jesselenik en de great Greg Giraldo. Over de Roast van Justin Bieber ga ik niks zeggen, behalve dat ik de Roast slap vond en dat de show gered werd door Will Ferrel's karakter uit de film Anchorman: The Legend of Ron Burgundy.

Zou dat wat voor Nederland zijn? Dat we Mathijs van Nieuwkerk, Quincy Gairo, Albert Verlinde, Johan Derksen, Yolanthe Sneijder Cabau, Jan Slagter, Peter R de Vries, Mart Smeets of iemand anders zover krijgen om zich een avond lang te laten beschimpen, beledigen en onderwerp te zijn van grove grappen? Hoe gruwelijk zou het zijn, helemaal in een Amerikaanse setting, met groot orkest, mensen in een strak pak en kaartjes die voor veel te veel geld over de toonbank gaan. Twan Huys, Hans Teeuwen of Rutger Castricum: gooi eens een balletje op zou ik zeggen.

Nederland kennende, kunnen wij dit niet. Want wij vinden het vreselijk als er iets over ons gezegd wordt, terwijl wij zelf vinden dat we van alles over iedereen mogen zeggen. Zo ga ik nu bijvoorbeeld zeggen dat ik het een zware tegenvaller zou vinden als Eva Jinek inderdaad een setje met Jort Kelder vormt. Want als er eentje is waarvan ik moet kotsen, is het Jort Kelder. Kunnen we die niet op de Roaststoel van Comedy Central zetten?