Het jaar van...

Het jaar is bijna ten einde. 2012 is hard gegaan en het blijkt ook wel dat het maken van een kalender niet per definitie het einde van de wereld hoeft te betekenen. Maya de bijna zullen we maar zeggen. Mijn persoonlijke overzicht van 2012.

2012 was voor mij het jaar van de geboorte van een kerngezond, knap en lief neefje Siem.

2012 was voor mij het jaar dat de tumor in Iris’ hoofd niet groeide en stabiel bleef.

Goed, dat waren de belangrijkste punten. Nu de overige dingen. Ik zal het proberen kort te houden, maar daarin doe ik geen beloftes.

2012 was voor mij top want 2012…

Was voor mij het jaar waarin ik mijn motorrijbewijs heb gehaald. In slechts 24 lesuren, en alles in 1x gehaald. Samen met mijn goede vriend Jori ben ik in januari begonnen bij Rijschool Amsterdam op de Burgermeester Rendorpstraat. En in juli zat daar ineens een roze kaartje in mijn portemonnee, waarop stond (vrij vertaald) dat ik op elke motor mocht rijden die te koop was. Die motor, die kwam er. In december. Niet echt een ideale tijd om een motor te kopen, maar de blauwe Yamaha R6 uit 2002 met 17.500 kilometer op de teller kon ik echt niet laten lopen. Ik heb er nog geen seconde spijt van gehad.

Was voor mij het jaar van een hele vette vakantie op Mallorca met Bram en Patrick. 11 dagen lang zon, zee, feest en gezelligheid. Dan ben ik helemaal in mijn hum, helemaal als je twee beste maten erbij zijn. Het opnoemen van de leuke mensen tegen ben gekomen is onbegonnen werk.  Ik ben voornemens om,  eventueel na een avondje herinneringen ophalen met diverse betrokkenen, nog een uitgebreide blog over Mallorca te schrijven, dus ik wil niet al te veel prijsgeven…

Was voor mij het jaar van Manchester United – Ajax. Een wedstrijd kijken in Engeland, het stond heel erg lang op de agenda, maar het is er nog nooit van gekomen. Tot de loting voor de Europa League kwam, in december 2011. Het lot koppelde mijn favoriete club Ajax aan mijn favoriete buitenlandse club Manchester United en de droom was geboren. Het bemachtigen van een kaartje was makkelijker gezegd dan gedaan, want Manchester United uit komt niet al te veel voor. Het heeft me uiteindelijk een behoorlijk bedrag gekost voor op en neer naar Engeland met daarbij een wedstrijd op het legendarische Old Trafford, maar het was elke cent dubbel en dwars waard. Zelfs de uitschakeling.

Was voor mij het jaar van positieve ontwikkelingen op mijn werk en het volgen van een opleiding ter ontwikkeling van mezelf. Aangezien ik niet over de aard van mijn werk blog uit privacy overwegingen moeten jullie het daarmee doen. Wat ik wel mee wil geven is dat ik ongelooflijk trots ben om dit werk te doen, de trots richting mijn collega's is nog vele malen groter. Hartstikke bedankt voor het mogelijk maken.

Was het jaar van de beste Carnaval tot nu toe. Beste Ron, Mark, Judith, Stephan, Myrthe, Ronnie, Marleen, Joyce, Petra, Paula, Turk, Kuin, Dries, Ellis, Nita, Ralph, Esther en alle anderen: Blauw, ik hou van jullie! En ik kan niet wachten op tot het februari is. Het wordt namelijk tijd dat we weer gaan.

Was het jaar dat mijn goede vriend, naam – en teamgenoot besloot om Nederland voor een half jaar te laten voor wat het is en een fantastisch avontuur aan te gaan in Latijns-Amerika. Het wachten is op april 2013. Opdat wij vele dijken onveilig mogen maken met Japans fabrieksmateriaal. 1 laatste groet: brooooooooaaaarrrrrrrp!

Was het jaar van het schrijven. Ik begon mijn eigen blog, schreef regelmatig een stukje op de opiniepagina van Ajaxshowtime.com en ging verder met mijn eerste roman. Dat laatste staat momenteel behoorlijk in de ijskast. Ik hoop dat hij afkomt, maar dat geloof ik. Jullie reacties geven me alleen maar meer en meer een boost om er mee door te gaan. Ik zou zeggen: hou Facebook en Twitter in de gaten, dan komt alles goed.

Was het jaar van Twitter. Man, man, man. Tweeting, twatting, you name it. Zo’n iPhone is slecht voor me, met al dat gegal op het medium. Gelukkig heb ik weinig volgers. Wel twee keer een Tweet gehad van Kluun!

Was het jaar van de herontdekking van Amsterdam. Ongelooflijk veel bier heb ik op in de Jantjes Verjaardag, de Coco’s Outback, La Bastille en de Surprise Bar. Om de kleine biertjes in de Pianobar maar eventjes buiten beschouwing te laten, gezien de (helaas) eenmalige keer dat ik daar tot dusver ben geweest. Absoluut een goed voornemen voor 2013.

Was het jaar van de Jij&Ik in Den Bosch. Meer dan ooit kwam ik daar en hoe ouder je wordt, dus te meer ga je jezelf er thuis voelen. Wederom een goed voornemen, zelfs voor het jaar 2030. En dat kan alleen maar verder oplopen. Zo lang Kitty en Arjan de tent maar runnen.

Was het jaar dat Ajax wederom de titel pakte. Wederom na een kilometers lange afstand op meer koplopers dan ooit, maar we stonden toch maar weer mooi met die schaal in april. Het was de 31^e titel, minder vreugde dan bij de 30^e, maar het feest was mooi. Hulde voor Frank de Boer!

Was het jaar dat Nederlandse sporters zo ontzettend veel succes hebben gehaald op de Olympische Spelen in London. De prestaties van de vrouwen en mannen hebben mij op laten staan voor de televisie en uit mijn dak laten gaan. Dank, ongelooflijk veel dank, voor het gevoel van trots, vaderlandsliefde en ja, toegegeven, de brok in mijn keel van geluk.

Was het jaar van kleine momenten van geluk. Rens, die vraagt hoe het is, alleen thuis, als mijn ouders op vakantie zijn. Of headbangen op de Guano Apes tijdens één van de vele ritten tussen Amsterdam en Nieuwaal. Of dat ze Niggas in Paris van Jay Z en Kayne West voor de zesde keer op één avond in Eindhoven draaien. Of het opentrekken van je motor, als je een momentje voor jezelf nodig hebt zonder vies te worden. Of dat je staat te douchen, met je iPhone op een droog plekje en de muziekstand en er komt een heel erg fijn nummer voorbij. Of dat je Jan Vertonghen tegenkomt tijdens het stappen en dat je volwassen genoeg bent om hem met rust te laten om te genieten van zijn avondje uit. Of dat je een dieptepass van Andrea Pirlo ziet. Of dat je een nieuwe aflevering van Californication zit te kijken en Lew Ashby komt voorbij in een flashback.  Of als je een filmpje van Zidane, Ronaldinho of Ronaldo Luiz Nazario de Lima op Youtube bekijkt. De echte Ronaldo dus. Of als Sierd de Vos een briljant grapje maakt op Sport 1 of RTL7. Of de lach van Iris.

2012 was voor mij teleurstellend, want 2012…

Was het jaar dat het Nederlands Elftal volledig mislukte op het EK in Polen en Oekraïne. Ze zouden niet fit zijn geweest, de mannen. Louis van Gaal doet tegenwoordig gelukkig wel, wat Bert van Marwijk al lang had moeten doen: door selecteren.

Was het jaar dat ik hoorde dat hockey-international Maartje Paumen op vrouwen viel, in plaats van op mannen. En hoe onbereikbaar een topsporter of bekende Nederlander ook is, het is toch een beetje jammer als je hoort dat een lekker wijf in het geheel niet op mannen valt. Dergelijk nieuws over Carice zou een acute opname in het gesticht voor me betekenen.

Was het jaar dat ik vanwege mijn werk, waarover ik dus niet blog, diverse leuke feestjes heb gemist. Koninginnedag en Alempop zijn twee voorbeelden. Gelukkig maakte de Tent en Carnaval veel goed.

Was het jaar dat ik mee poogde doen aan Movember. Het is bij een poging gebleven. Dat ellendige gebrek aan baard- en snorgroei ook.

Was het jaar dat een defensieve voetbalploeg de Champions League won. Gelukkig maakte het Spaanse feestvoetbal dit én het geklooi van Oranje op het EK meer dan goed.

Was het jaar dat je daar plotseling op één van de laatste zaterdagen van het jaar in je eentje stond te kijken in Den Bosch, tijdens het stappen met als direct gevolg: 40 euro kwijt voor de taxi naar Nieuwaal en je fiets aantreffen met twee lek gestoken banden. Met als indirect gevolg: een drankje en een leuk praatje met de leukste ex-barvrouw van de Carrousel die er bestaat. Het drankje was in de Jij&Ik en al kost die taxi in het vervolg 100 euro en moet ik vier keer zo ver lopen: Dat drankje zou ik zo overdoen.

Kort terugblikkend op het wereldnieuws in 2012. Met dank aan de eerder door mij vervoeide Panorama ‘Jaar in beeld 2012.’ Want er is weer zo ontzettend veel gebeurd in 2012. Ik pik er zo maar wat dingen uit, die Nederland en de rest van de wereld nieuws vonden.  Het zijn fraaie, minder fraaie en treurige berichten door mekaar heen.

Schietpartij op kleuterschool in Newton. Cruiseschip Costa Concordia die zonk. Badr Hari. Prins Friso. Haren. De warme zomer. Het einde van Lance Armstrong. Tim Ribberink, die een hartverscheurende zelfmoordbrief op zijn 20^e achterliet. De grensrechter, die dood wel getrapt door een stel jeugdspelers. Treinongeluk in Amsterdam. 18 jaar cel voor Soufiane B. Willem Holleeder op vrije voeten. Jasper S opgepakt als verdachte van moord op Marianne Vaatstra.

Ik heb het geprobeerd kort te houden. Die poging is kennelijk niet geslaagd. Mijn terugblik over 2012 in 1500 woorden. Dank allen voor het mede mogelijk maken van alles. En uiteraard wens ik iedereen het allerbeste, mooiste, lekkerste en al het andere goeds voor het komende jaar. En alle jaren daarna. Aan goede voornemens doe ik niet. Ik leef van dag tot dag. Bedankt voor het lezen van mijn blog en blijf ze lezen. Wie weet word ik in 2013 door één van jullie ontdekt…

Weg met Kees (3)

Waar ik ook altijd wel voor te porren zijn, zijn feestjes. En dan bedoel ik hardstylefeesten. In deze editie van Weg met Kees: de hardstylefeesten. Hardstyle dus, en geen hardcore. Een feestje als Thunderdome van zaterdag 15 december, dan blijf ik liever in mijn eentje over in Den Bosch, betaal alleen de taxi van 40 euro en tref vervolgens mijn fiets met lekgestoken banden aan. Honderd keer liever dat, dan Thunderdome. Maar smaken verschillen en een hardstylefeestje op zijn tijd is uitstekend. Maar waarom? Allereerst een algemene indruk.

Hardstylefeestjes dus. Feestjes met hardstylemuziek. ‘Hebben jullie zin om te raggen en te beuken? Eén… Twee… Stampen!’ Of zoiets. Het zijn lyrics uit het plaatje met de toepasselijke titel ‘1,2,3 stampen’ van The Prophet en Deepack. De hele geschiedenis van de hardstylemuziek begon voor mij in 2008, toen een zeer gewaardeerde collega mij adviseerde om ‘eens naar een feest als Defqon’ te gaan. En daar was ik inderdaad best benieuwd naar. De hardcore die ik na de jaren ’90 had meegekregen, had ik als ‘gigantische kutmuziek’ bestempeld en was overgestapt naar trance. Waar hardhouse in 2001 een beetje tot mij door begon te dringen, kwam de hardstyletip van mijn collega als logische opvolger en toevoeging voor mijn al breed zijnde muzieksmaak. Enfin, ik wist dat PJ vaak naar Defqon en dergelijke feesten ging en dus was het contact snel gelegd en voor ik het wist was ik in het bezit van een kaartje voor Defqon 2008, mijn eerste feestje. En wat ik zag, zag ik in het vervolg vaker op hardstylefeestjes: gruwelijk lekkere dames, die je met het stappen van zijn lang zal ze leven niet tegen zal komen. Michellinmannetjes, die vaker in de sportschool zitten en zichzelf volstoppen met vreten en rotzooi dan goed voor je lijkt en die zich, zonder te schamen, met ontbloot bovenlichaam verplaatsen over het terrein met de zon vol op je bast of in de zaal als het buiten 10 graden vriest. Mensen die helemaal dol zijn, van de muziek, maar vaak genoeg ook van iets anders. Dat andere, dat ook voor een behoorlijk aantal vage figuren zorgt (ook niet gek, als je naar de tekst van FTS van Showtek luistert: ‘Spending all my money on dope and high priced tickets’). Maar feestjes die wel een sfeer met zich meebrengen. Een enorme sfeer. Eigenlijk is het altijd genieten op zo’n feestje, als je er af en toe eentje meepikt. Elke week een dergelijk feestje, dat ga je lichamelijk en financieel totaal niet trekken en je oren worden ook niet je beste vrienden als je er wekelijks naar toe gaat.

Na de eerste indruk gaan we stampend, beukend en met wijde pupillen door naar twee kleine verschilletjes, maar met grote betekenis. Men kent namelijk bij hardstylefeestjes indoor en outdoor feestjes. Een analfabeet kan begrijpen waar het om gaat: indoorfeestjes zijn binnen, outdoorfeestjes zijn buiten, vaak met mooi weer.

Indoorfeestjes als Thrillogy in de Brabanthallen in Den Bosch of XXL-erator in de Matrixx in Nijmegen, het zijn de feestjes die ik indoor heb bezocht. De Brabanthallen, tja, je houdt er van of je houdt er niet van. Het is een donkere, vaak niet mooi aangeklede bedoeling. Het geluid is er ook vaak kut en dat is wel essentieel voor iemand als ik, die komt voor de muziek. De Matrixx daarentegen is een zeer fraaie tent. Zeer fraaie tent. Mooi aangekleed, geen inmekaarzetbarren, nette toiletten. Dat de toiletten aan het einde van een feestje bezaaid liggen met wit poeder, dat is een taak voor de schoonmaker zullen we maar zeggen. Ik ga naar de WC om te pissen en dat kan ik nog steeds heel goed en zonder te knoeien.

Het geluid in de Matrixx is stukken beter dan in de Brabanthallen. Waar je bij de Brabanthallen het idee nog wel eens krijgt dat het geluid net een tandje te hard staat om zuiver te klinken, daar is het in de Matrixx een stuk anders. Hard en zuiver, net als de penalty’s van Johan Neeskens van vroeger.

Echt vrolijk word ik van outdoorfeestjes. In mijn optiek hoef je niet eens een pertinente hekel te hebben aan de muziek. Men neme een groot terrein a la de Beekse Bergen, een vliegbasis in Duitsland of een strand bij Almeren en men geeft u: een outdoorfeest om van te smullen. Mijn eerste outdoorfeestjes was Defqon 2008 en sindsdien ben ik op veel grote hardstylefeestjes geweest: Decibel, Q-Base en Emporium vormen met Defqon in mijn optiek de grootste feesten in de buitenlucht. En ik ben op allemaal geweest. En ik denk er met veel plezier aan terug. En ik vind de kaartjes te duur en te snel uitverkocht om ze jaarlijks allemaal af te lopen. Maar als je eenmaal binnen bent… Man, man, man. Bij mooi weer kunnen de rokjes van de dames niet kort genoeg zijn, de outfits niet spannend genoeg en het bier niet koud genoeg. Waar mensen denken niet zonder een pilletje of lijntje te kunnen, sommigen werken grammen weg op zo’n feest, daar heb ik maar één ding nodig op een outdoorfeestje en dat is koud bier. Je staat immers in de volle zon en dat maakt dorstig. Enkelen onder u hoef ik dat fenomeen echt niet meer uit te leggen. En als het klaar is, dan is het gewoon klaar. Klaar.

Outdoorfeestjes zijn in de regel veel  relaxter dan indoorfeestjes. Ook omdat je eventjes rustig, in je eigen wereld, een plekje kan zoeken om te genieten van de sfeer. De muziek staat dan op de één of andere manier ook niet zo hard en is de keuze er veel meer reuze, dan wanneer je maar één zaal hebt. Bij een outdoorfeest heb je diverse podia, net als bij Pinkpop of Lowlands. Mainstage is meestal goed voor de hardstylehits van dat moment, daarnaast zijn er diverse podia die meer verschillende stijlen binnen de hardstyle bieden. Dat varieert van wat hardhouse tot de kneiterharde hardcoretenten, waar ik liever niet dan wel ben. Maar dat maakt dus niet uit, de variatie zorgt voor ieder wat wils. En al hou je niet van de muziek, je hebt er minder last van dan bij een indoorfeestje en je kijkt je ogen uit. Ik blijf erop terugkomen, maar zoveel moois en sexy kom je in de kroeg niet tegen. Of je moet op een willekeurige zaterdagavond heel erg toevallig die heel erg leuke ex-barvrouw, die totaal niet weet hoe leuk, knap en sexy ze is, uit de Carrousel in de Jij&Ik tegenkomen, dan is het zelfs niet erg om in je eentje naar huis te moeten, 40 euro voor een taxi te betalen en vervolgens je fiets aan te treffen met twee lekgestoken banden.

Feestjes, ze zijn leuk om zo af en toe eens mee te pakken. Ik ben blij dat ik wat dat betreft de trance- en housefeesten nog niet echt ontdekt heb. Want dat is toch meer mijn muziek, dan al geweld wat uit die boxen komt. Op de terugweg van een feestje is er ook niks lekkerders dan met een CD’tje van Armin van Buren of Bloomingdale in de auto terug naar huis te gaan. Want aan het einde van elke feest kom ik altijd tot eenzelfde conclusie: het is eigenlijk allemaal kutmuziek.

Toch vraag ik het aan de partypeople, waar ik al veel leuke feestjes mee heb meegemaakt: Decibel 2013?

Weg met Kees (2)

In dit gedeelte van de serie Weg met Kees, gaan we van Den Bosch naar Amsterdam, eigenlijk mijn tweede stad. Amsterdam is de stad van hoeren, wiet, vrijheid en blijheid. Maar het is ook de stad van de twee pleinen, waar het in de weekenden helemaal los gaat. Ik neem jullie mee op een tweede tocht in een stapstad.

Als korte introductie de mensen met wie ik Amsterdam wel eens induik. Het zijn collega’s, die meer dan collega zijn. Jori is al sinds een paar jaar mijn beste maatje als het gaat om de collega’s en samen hebben we veel overeenkomsten, zoals ik die ook met de rest van de stapcollega’s heb. Alfred, Christiaan, Fred en Roy, het zijn de overige namen waar ik regelmatig een bakkie mee drink in de stad, veelvoudig na het werk, als er de volgende dag uitgeslapen kan worden. Met wisseldiensten is dat gelukkig vaak het geval.

Ik moet er wel bij zeggen dat de tocht door Amsterdam anders gaat verlopen dan de tocht door Den Bosch. Ten eerste is de tocht een stuk kleiner, omdat ik lang niet alles van Amsterdam heb gezien of heb meegemaakt en dat is wel de bedoeling van een redelijk complete toch. Daarnaast heb je in Amsterdam meer mogelijkheden. Waar het in Den Bosch stikt van de bekende kroegen, waar het vooral draait om zuipen tot we kruipen, daar maak ik het in Amsterdam anders mee. Tuurlijk, er zijn kroegen waar ik vaak kom waar een gelijkheid met Den Bosch wordt ontdekt. La Bastille, de Surprise Bar, Cooldown, Het Feest van Joop op het Leidse en de onvermijdelijke Jantjes Verjaardag op het Rembrandt, ik ben er geweest, ik ben er dronken geworden en ik heb het er bijzonder goed naar mijn zin gehad. En dat heb ik nog steeds, als ik er kom en het er niet te druk is. Dat is de pest in die kroegen, dat is gezellig, dat is bekend, dus het is er al gauw pleurisdruk. Mijn voornaamste redenen om er te komen zijn evengoed aanwezig: leuke muziek, leuk barpersoneel, leuke dames en het schijt hebben aan het rookverbod. Ik blijf er zeker ook heen gaan en ben blij dat ik de breedste niet ben.

Voor wie het wat rustiger aan wil doen op de pleinen, dan is er goed nieuws. Waar je een uitstekend biertje kan drinken, in de goede sfeer is Café Weber, dat eigenlijk net buiten het Leidseplein valt. Als je vanaf het Leidseplein ongeveer 200 meter de Marnixstraat inloopt, vind je café Weber. Een klein, sfeervol kroegetje waar je wat alternatieve muziek hoort en je helaas niet mag roken. Desondanks kun je er prima vertoeven en roken buiten is op zich ook geen probleem. De alternatieve muziek, die niet op een al te hoog volume staat, maakt het bovendien wat makkelijker om in gesprek te komen met je stappartners in crime of het aanwezige publiek. Publiek trouwens dat wat internationaler is, dan in de Amsterdamse kroegen die ik net al noemde.

Daarnaast bevindt zich op het Leidseplein de Pianobar, waar Alfred me eens mee naar toe heeft genomen. Een classy tent, met net personeel achter de bar. De sfeer is knus, mede door het dimde licht en de aanwezigheid van een piano midden in de bar. De avond dat ik er was, was er een beeldschoon meisje de mooiste hits van nu en vooral van toen aan het spelen en het zingen. De stem is niet van het zelfde niveau als van de hits van toen en nu, maar het is goed genoeg in een bar, waar heren 5 euro betalen om naar binnen te mogen. Entree heffen, het heeft zijn voors en zijn tegens. Als tegen is het zo dat als je een studentenbudget hebt, dan is het lastig om nog eens 5 euro uit te geven, op een alsmaar duurder worden avondje uit. Het voordeel is wel dat het kaf van het koren gescheiden wordt en er geen straatschorem binnen komt. Kijk, dat Rick Brandsteder op een gegeven moment binnen kwam, dat is dan weer andere koek, maar het heeft de avond niet verpest. Dat een langharige tekkel die een fles champagne op de bar dondert meer vrouwen aantrekt dan ik met mijn biertje en mijn peuk, daar ben ik al lang en breed aan gewend. Best grappig trouwens, de woordjes ‘ik’ en ‘breed’ in 1 zin. Je moet het maar zien.

Voor de Pianobar is het trouwens wel handig voor de heren om de kapper een tijdje links te laten liggen en je haar te laten groeien tot Rick Brandster proporties. Ik met mijn kortgeknipte koppie viel niet echt in de toon. Ik maakte veel goed met een getailleerde bloes, dat dan weer wel. Een colbertje is nog net niet  verplicht.

Echter dat was het. Een treurige conclusie volgt. De Weber, de Pianobar en de grote pleinen van de stad pas de enige plekken in de stad waar ik ben geweest in de zeven jaar dat ik nu in Amsterdam vertoef. Andere tenten en plekken, tja, daar komt het op de één of andere gekke manier niet van. En ik schaam me daar best wel voor, helemaal voor iemand met een brede muzieksmaak als ik. Ja, de Melkweg schiet me trouwens te binnen, voor een concert van de Manic Street Preachers. En de Arena, maar dat was een U2-concert. Verders is het matig. Paradiso, Hotel Arena, De Pijp, de restaurantjes in de Scheldestraat, Vak Zuid, noem ze maar op.  Ik ben er nog niet geweest. En dat moet veranderen. Dat gaat ook veranderen. Wetende dat ook de legendarische tenten ooit niet meer onder ons zijn. De Itt, Roxy en More heb ik al gemist, ik moet ervoor zorgen dat de andere legendarische plekken mij niet zullen ontglippen. Paradiso gaat morgen eindelijk gebeuren. 

Die clown, met zijn prachtige lach

Reminisce some time, the night they took my friend (uh-huh) 
Try to black it out, but it plays again 
When it's real, feelings hard to conceal 
Cant imagine all the pain I feel

5 december is het Sinterklaas

En is elk kind weer een avondje de baas

Een feest dat wij in Nederland altijd vieren

Kinderen staan dan wekenlang te stuiteren en te gieren

Volgepropt worden met snoep, pepernoten en chocola

Iedereen houdt er aan het eind van het liedje rotte tanden op na

5 december beleef ik sinds de editie 2003 op een andere manier

Voor mij gaan er geen gedachten naar gezelligheid en plezier

5 december 2003, het lijkt alweer zo lang geleden

Maar op die dag werd mijn dierbare neef en vriend uit ons leven weggesneden

Eelgo Verheij, neef, vriend, keeper, vader, echtgenoot en clown

Op de een of andere manier ben ik op 5 december altijd een klein beetje down

Gelukkig zijn de herinneringen eindeloos

En allemaal blijven ze grandioos

‘Vat nou eens oe manneke’ klonk het op de training

Gedreven als altijd, met een heldere mening

Als jonge vader dronken in slaap vallen achter de bar van de Schuur

Als ik er aan denk, kijk ik glimlachend naar je foto aan de muur

De term ‘jongensachtige charme’ was voor jou geschreven

Het kind in jou is gelukkig altijd gebleven

De anekdotes van mijn vader over jou hoor ik met veel plezier aan

En van Gerrit, over hoeveel je plezier je had in je baan

Met je handen kon je van alles maken

En in het doel van GVV’63 zou je ooit nooit verzaken

Tot die koude decembernacht, toen je uit ons leven werd genomen

Het heerlijke avondje is sindsdien nooit meer gekomen

We missen je.

On that morning 
When this life is over 
I know 
Ill see your face

Engelse teksten komen uit de hit ‘I’ll be missing you’ van Puff Daddy en Faith Evans.

Ik voetbal

Mensen, ik moet jullie iets bekennen. Ik ben Kees en ik heb als hobby voetbal.

Zo, dat is er uit. Na de gewelddadige actie van een paar snotapen, die het leven heeft gekost van een 41-jarige grensrechter, vader, echtgenoot, broer en zoon, valt heel Nederland over de voetbalwereld, dat dit niet kan. Ik voel mij genegen om hier een persoonlijke reactie op te geven.

Zoals gezegd, ik voetbal. Al bijna 20 jaar, bij 1 club te weten GVV’63 uit Gameren. Veel talent heb ik niet, maar het potje voetballen in de week, daar hou ik van. En ik moet ook nog iets anders bekennen. Ik ben fanatiek, zelfs al voetbal ik maar in het derde elftal van GVV’63. En ik moet u mededelen dat ik in de 20 jaar dat ik zelf voetbal, slechts 1x de rode kaart heb gezien, nadat ik iets te laat was met een scherpe sliding, waarbij de bal betrokken was. De scheidsrechter beoordeelde het als zijnde code 24 (het trappen van een tegenstander in een duel) en stuurde mij weg, met als gevolg 4 wedstrijden schorsing.

Waar er schokkende reacties komen als ‘alweer de voetbalwereld’ en ‘het gebeurt nooit bij andere sporten,’ daar wil ik een reactie op plaatsen. Voetbal is al sinds mensenheugenis volkssport nummer 1 in Nederland en in de wereld. Alleen in Nederland al worden per weekend 20.000 wedstrijden georganiseerd voor alle lagen uit de bevolking. En vaak gaat het goed. Met de gebeurtenissen tussen de jeugdelftallen van Nieuw Sloten en SC Buitenboys als diep triest voorbeeld hoe het fout kan gaan.

De voetbalwereld houdt één ieder bezig, zelfs de mensen die totaal niks met voetbal hebben. Hun mening is echter eenduidig, gebaseerd op wat zij in de media vernemen en zoals ik al eerder blogde: de media houden er van om de slechte dingen over te belichten.

Want als ik op mijn werk vertel dat ik supporter ben van Ajax, die elf jaar een seizoenskaart heeft gehad en zeker de helft van die elf jaar ook nog alle uitwedstrijden van Ajax heeft bezocht, dan stelt men mij de vraag: “Ben jij ook zo’n hooligan?”

En die vraag doet mij een klein beetje pijn. Niet omdat ik aangezien word voor hooligan, dat zal me namelijk een worst weten. Maar dat de term ‘voetbalsupporter’ in direct verband wordt gezien met vernielingen, drugsgebruik en geweldplegingen. Het is alsof je aan een getrouwde man vraagt of hij zijn vrouw wel eens slaat. Ook dat gebeurt maar bij een klein gedeelte van de getrouwde stellen en komt ook vaak in de media, maar niemand stelt de vraag aan een getrouwde man of hij zijn vrouw ‘ook’ slaat.

Wat ik bedoel te zeggen is, dat we generaliseren, maar vooral wat slecht in de media naar voren komt.  Zoals immigranten, die wel hun kost op de juiste wijze verdienen en zich aanpassen, maar elke keer worden aangezien voor de kleine minderheid die dat niet doen.

Maar hiermee kom ik zeker niet op voor die snotapen die een vader, echtgenoot, broer, zoon en grensrechter zo ernstig mishandelden, dat hij aan zijn verwondingen is overleden. Er staan genoeg korte lontjes wekelijks op het voetbalveld. Korte lontjes die wél na kunnen denken wanneer er een beslissing in hun nadeel valt. Korte lontjes die wél in het gareel worden gehouden door hun teamgenoten en omstanders. Korte lontjes die voetbal zien om de sores van de afgelopen werkweek in een venijnige tackle leggen en die daarbij de verantwoording voor hun daden nemen.

Die snotapen, die moeten boeten, voor wat zij gedaan hebben. De rechtspraak in Nederland zal hierover hun oordeel vellen. Aangezien ik mijn geloof in de Nederlandse rechtspraak al lang verloren heb, vrees ik met grote vrezen.

Hoe mijn reactie was op mijn eerste rode kaart? Ik was het er niet mee eens, want ik raakte mijn tegenstander niet. Mijn inziens. De scheidsrechter zag van wel en hij was degene die besliste. Maar aanraken, bedreigen of uitschelden, nee. Ik heb wel een dergelijke opvoeding gehad, waar dat niet in voor is gekomen. En zo hebben een behoorlijk aantal spelers van die 20.000 wedstrijdjes per weekend ook de opvoeding gehad om autoriteit te accepteren en de gevolgen voor eigen rekening te nemen.

Afsluitend wil ik mijn respect en condoleances aanbieden aan de nabestaanden van de vader, echtgenoot, broer, zoon en grensrechter die op veel te vroege leeftijd is heengegaan door toedoen van het geweld. Ik hoop dat ik de daders nog eens tegenkom, in een sprintduel om de bal. Met lange, ijzeren noppen.

Ik ben Kees en ik heb als hobby voetbal. En ik laat mijn speelplezier niet bederven door een stel snotapen. Ook dat zat in mijn opvoeding.

Wat is nou liefde?

Ken je dat gevoel van totale verliefdheid?

Dat er een glimlach op je gezicht komt, als je aan haar denkt?

Dat je dan ook meteen een half uur in gedachten verzonken bent?

Dat je dus heel de dag aan het dagdromen bent, met een grote glimlach op je gezicht?

Dat je buik voelt, klamme handen krijgt en licht gaat kleuren  als je haar ziet en je niet weet wat je moet zeggen?

Dat het niet uitmaakt wat je tegen haar zegt, omdat je bij haar volledig jezelf kan zijn?

Dat als je ’s morgens wakker wordt en je hebt een berichtje van haar gekregen, dat je dag niet beter kan beginnen?

Dat als je ‘Nights in White Satin’ van The Moody Blues op de radio hoort en dat je jezelf in gedachten met haar ziet dansen op jullie bruiloft?

Dat je in alle gevallen niets of niemand anders meer wilt dan haar? (Oké, Carice van Houten buiten beschouwing gelaten)

Dat als ze naar je lacht, je van water wijn kan maken en van vijf broden en twee vissen de hele wereldvoedselvoorziening voor hongerige mensen in Afrika?

Dat je, tot woede van je baas, je baardje laat staan puur en alleen omdat zij dat sexy vindt?

Dat als ze je hand vast pakt, deze verandert in was en praktisch vloeibaar wordt?

Dat je alle 100.000 lovesongs voor haar wilt zingen, met als toevoeging de 100.001^e van De Dijk en ook nog de 100.002^e lovesong voor haar wilt schrijven?

Dat als iemand iets negatiefs over haar zegt, je verandert in The Hulk en alles kort en klein wil slaan?

Dat zij degene is die je met grote trots voor stelt aan je ouders en dat je vader tevreden knikt en zegt: “Da hedde gij goed gedaan jonge.”

Dat als ze tijdens het stappen met een andere man danst, dat je weet dat het alleen bij dansen blijft?

Dat als je naast haar wakker wordt, je nog minder zin hebt om je bed uit te gaan?

Dat je op je werk niet continu met je telefoon bezig bent, omdat ze het kleffe wilt bewaren als je samen thuis op de bank zit?

Dat als je haar in bed/badkamer/keuken/bank/auto/vliegtuigtoilet/kleedkamer/zwembad/ bos/parkeerplek/sauna/reuzenrad/pashokje/lift uit elkaar trekt, dat je samen weet dat je niet aan het sexen bent, maar dat jullie de liefde bedrijven.

Dat de glimlach al helemaal groot is, als ze door haar vader naar het altaar wordt gebracht?

Dat als, ze iets voor je gekookt heeft wat je absoluut niet lust, je toch met liefde op eet?

Dat je met alle liefde mee gaat, als ze je uit de voetbalkantine of kroeg op komt halen?

Dat als ze een beetje te veel gedronken heeft, je haar haar naar achteren houdt als ze moet kotsen en dit glimlachend en hoofdschuddend opruimt?

Dat het geen fuck uitmaakt als Ajax een dik pak rammel heeft gehad, als je een zondagavond met haar naar de bioscoop gaat?

Dat het vervolgens nog minder uitmaakt als de film die ze uitkiest totaal geen reet aan is?

Dat je haar met trots voorstelt aan je neefjes en nichtje en zegt: “Kijk jongens, dit is jullie nieuwe tante.”

Dat je hoopt dat als de kinderen maar half zou zouden zijn als hun toekomstige moeder, dat je dan geweldige kinderen zou hebben?

Ken je dat gevoel? Dan ben ik blij voor je. Ik ben het gevoel namelijk al heel lang kwijt.

Uw beste vriend.

Nabrander. Fuck datingsites. Einde nabrander.

Nabrander 2. Als er nou reacties als ‘goh, wat zielig’ of ‘jouw tijd komt nog wel,’ dan raad ik diegenen aan om onderstaande link aan te klikken. Geldt overigens ook voor de mensen die denken ‘nog wel iemand te weten.’ Einde nabrander 2.

Link!

Weg met Kees (1)

In deze meerdelige reeks: het avondje uit. Waarom een meerdelige reeks? Omdat ik geen flauw idee heb hoeveel delen er gaan komen. Dus. Waar kan je goed stappen? Waar niet? Beoordeeld door mij persoonlijk. Van die persoonlijke mening kan je je geen moer aantrekken of juist wel. Doe er mee wat je wilt. We leven in een vrij land zullen we maar  zeggen.

Vandaag dus het eerste deel van de tocht, met Den Bosch als stralend middelpunt. Waarom Den Bosch? Omdat ik daar wel regelmatig te vinden ben en in het verleden zelfs vaak zo niet altijd te vinden was met het stappen. Maar je woont in Amsterdam is de vraag? Ja, dat doe ik ook. Maar weinig haalt het bij Den Bosch, of je moet uit pure verveling iets anders verzinnen. Daarnaast zijn de prijzen in Den Bosch ook lang niet zo hoog als in Amsterdam, maar daarover later meer.

Den Bosch, waar moet je dan beginnen? Ik ken er lang niet alle kroegen, om over de kathedralen maar te zwijgen. Maar ik weet wel genoeg om er een goed verhaal van te maken. Laten we het begin maken met de vier dagen waarbij elke zuiderling (niet alleen zuiderlingen overigens) zich verkleedt en volkiept: Carnaval.

Met Carnaval ga je door heel de stad heen en is het devies heel simpel: ergens naar binnen waar bier is (overal dus) en waar je fatsoenlijk kan staan (lang niet overal) om vervolgens te belanden bij Jeronimus, gelegen op de Markt. De muziek is altijd hetzelfde, de mensen zijn altijd bezopen en verkleed, maar dat is Carnaval. Godzijdank is er Carnaval. Ik zou er een hele blog aan kunnen wijden. Goed idee. Carnaval wordt op een later moment besproken.

Misschien is het handig om te beginnen met wat parkeertips. Op de grote parkeerplaats bij de Parade is altijd voldoende plek, maar of je daar nog wilt parkeren na het lezen van het stukje dat gaat over de Parade, laat ik in het midden. Andere opties, in een ander stapgebied van Den Bosch, zijn er voldoende. Parkeren kan makkelijk bij de JT bioscoop op de gracht of nabij de Bristol. Ook op de gracht bij de ABN AMRO bank, bij NS-station ’s-Hertogenbosch is meestal voldoende ruimte om je auto neer te prakken. Let wel:  7 dagen per week tussen 09:00 uur en 00:00 uur is het betaald parkeren. Voor een tarief waar je overigens in Amsterdam hooguit een halfuurtje binnenstad of Oud-Zuid kan pakken.  Adressen en dergelijke ga ik niet opdreunen, ik neem aan dat je zelfstandig genoeg bent om Google op te zoeken. Wij doen het altijd anders.  Wij parkeren onze buurtbus altijd bij het station in Zaltbommel en gaan dan met de trein verder. Een taxi brengt ons dan terug naar huis. Zo kan het ook.

Het gewone stapleven van Den Bosch begon voor mij, net zoals iedere jonge stapper in Den Bosch op de Parade. Buitenstaanders beginnen altijd over de Parade in Den Bosch, als je over de stad begint.  Het is één van de bekendste plaatsen van Den Bosch, met de Sint Jant als mooi toeristisch hoogtepuntje. Voor mij staat de Parade gelijk aan de Silva, Stadsherberg ’t Pumpke, Cuba Libre en Hart van Brabant. Hoe vet, leuk en gezellig ik het op de Parade vond, zo saai en kinderachtig vind ik het nu. We beginnen met de Silva, waar ik mijn eerste stappen in het Bossche stapleven heb gemaakt. Van binnen een geweldig mooie en diepe tent, prachtig aangekleed. De muziek wisselt van house naar R&B, van rock naar Top 40 muziek. Een goed belichte tent, wat automatisch aangestuurd wordt. Vroeger vond ik de Silva helemaal de bom, was blij dat we er naar toe gingen. Tegenwoordig kom ik er alleen om de rest (buiten het genoemde groepje, met uitzondering van PJ) te zoeken als ik ze kwijt ben. Voordeel van de Silva is dat ze flessen Jupiler verkopen. Het nadeel, het absolute nadeel van de Silva, een nog groter nadeel dan het jonge (16 – 21 jaar) publiek dat er komt, is het handhaven van het rookverbod. Sinds 2008 mag er in de Silva niet meer gerookt worden en de keren dat ik het sindsdien gezellig heb gehad in de Silva zijn op één hand te tellen. Dood en doodzonde, want in principe is de Silva één van de mooist aangeklede kroegen van Den Bosch.

In Stadsherberg ’t Pumpke is het publiek niet veel ouder, maar wel mooier. Vanwege de simpele reden dat er in ’t Pumpke meer ‘kakkers’ komen dan in de Silva, die mooier verzorgd zijn. De vrouwen althans, met leuke jurkjes en pumps. De mannen daarentegen zou ik persoonlijk allemaal gratis van een knipbeurt willen voorzien. Wat een langharige tekkels (inclusief mannelijk barpersoneel) komen daarbinnen, om van te kotsen. Niet letterlijk overigens. Kotsen doe ik alleen als er een shotje verkeerd is gevallen. Kan gebeuren. De vrouwen overigens, zijn qua uiterlijk wel m’n type, maar ik ben te boers om zo’n hockeymeisje te regelen. Kan ook gebeuren.

Naar de Cuba Libre ging je vroeger voor het betere schuurwerk. Veel beats en house, waar je je heupen goed los kon gooien. Waarom praat ik in de verleden tijd? Omdat de Cuba Libre de Cinq werd en er tegenwoordig alleen maar R&B wordt gedraaid, met het bijbehorende publiek. En dat is niet mijn smaak. En over smaak valt niet te twisten, om er maar eens een cliché tegen aan te gooien.

Hart van Brabant om de parade mee af te sluiten, is een beetje een ‘ouwelullentent.’ En dat is op zijn tijd best heerlijk. Ik kwam er veel met M. en dan hadden we altijd lol voor tien. We waren er veruit de jongste en op de één of andere manier is dat leuker dan om de oudste te zijn. Het interieur is oud en voelt aan als een ouderwets bruin café. Zet daar een DJ in met onder andere Hazes in zijn repertoire en je kan een prima biertje drinken.

Vanaf de Parade steek je de Markt over en kom je uit op de Pensmarkt. Daar zou je eventueel nog een drankje kunnen gaan doen bij Plein 79, een alternatief café, met alternatief publiek. Als je lekkere geuren wilt gaan ruiken tijdens het stappen, dan zou ik daar zeker niet naar binnen gaan. De geur van dood bier komt je tegemoet als je er je entree maakt. Ondanks dat is het in Plein 79 goed toeven, met veel dubstep, techno en alternatieve rockmuziek. En daar hou ik op zijn tijd best van. Mocht je iemand zien, met stokslagverwondingen, dat zou best kunnen. Een incidentele kraker ontloop je daar niet. Ach, zo lang ze maar niemand lastig vallen.

Wil je het drankje bij Plein 79 overslaan, dan loop je bij de Hema het steegje in en kom je uit in de Karrenstraat. Dé plek waar ik het vaakst te vinden ben. De Karrenstraat bruist, leeft, biedt vertier en is, vooral in de warme maanden, een zee van mensen die lekker met zijn allen op stap gaan en een gezellige avond willen. Dan zitten ze in de Karrenstraat goed.

De tour in de Karrenstraat begint in de Carrousel, die tegenwoordig Club Evissa schijnt te heten. Als ik elke keer een euro kreeg dat ik in de Carrousel ben geweest, ging ik vanavond nog naar Motorport Amsterdam om een vrij nieuwe Yamaha R6 uit te zoeken. Waarom ik er vaak kwam? Simpel. Het rookverbod kwam al snel te vervallen, er werden snel vrienden gemaakt en de muziek was er onder aanvoering van DJ ENO, DJ Yoran of DJ Henk (!) om van te smullen. Het barpersoneel van de Carrousel is niet alleen om van te smullen, maar die zou je met huid en haar op willen vreten. De één is nog mooier dan de andere, met Jasmijn en Joy als absolute hoogtepunten. Jasmijn, schattig met een ondeugende uitstraling en Joy met looks to kill. Beest.

Sorry, ik dwaal af. De Carrousel dus. Prima tent, al is het in de jaren wel minder geworden. Maar in principe is dat logisch. Als je ergens veel komt, dan gaat het op ten duur vervelen, kom je ergernissen tegen en vind je het niet erg om ‘ergens anders’ heen te gaan. Als je er net zoveel bent geweest als M. en ik, en regelmatig tot vaak sloot PJ ook nog aan, dan snap je wat ik bedoel. Minimaal twee keer per week stonden M. en ik bij Joy aan de bar te kwijlen, terwijl we liters Malibu per avond wegtikten. En als we mazzel hadden dan deelde Joy ‘haar’ bar drie met Jasmijn en was het dubbel feest. Ik kom er trouwens nog wel , in de Carrousel. Want de Carrousel is als laatste open en als we een ‘nooit meer naar huis’-avond hebben, dan sluiten we in de Carrousel nog eens af voor een laatste biertje of Malibu cola. En aangezien dat vrij vaak voorkomt, komen we nog elke keer dat we naar Den Bosch gaan, in de Carrousel. Want de naam kan wel gewijzigd zijn, de Carrousel noemen we gewoon de Carrousel.

Tegenover de Carrousel zit de Ushiwawa. Daar ben ik een paar keer geweest. Heel veel mooie dames, waaronder de prachtige tante Tessa, maar niet mijn ding. Een rechtdoor kroeg, donker met veelal rode en paarse verlichting. Komen ook niet mijn type mensen. Behalve de prachtige tante Tessa en haar vriendinnetje. Dat dan weer wel.

Naast de Ushiwawa vinden we Zomers en Zomers. Een prettige (studenten)kroeg, met een diversiteit aan muziek. Zo lang het maar gezellig is. Minpuntje aan de Zomers en Zomers. Het is er altijd kapot druk en kapot warm. Heel jammer, want verder een topkroeg. Mooi ingericht, met een podium om de heupen los te gooien, een achteraf hoekje om te knuffelen en kussen en, niet onbelangrijk, een schone plee.

We lopen de Zomers en Zomers uit en slaan linksaf het steegje in. Want aan het einde van dat steegje vinden we De Buurvrouw. Qua inrichting is de Buurvrouw niet zo heel groot, maar dat is niet zo heel belangrijk. Het maakt het snel wat drukker en dus gezelliger. Wederom muziekvariatie genoeg, gezellig barpersoneel (niet lullen, maar vullen).

Terug de Karrenstraat in, waar je aan linkerhand de Carras tegen komt, een kroeg die kleiner lijkt dan hij daadwerkelijk is. Wij moeten natuurlijk altijd bij het bargedeelte staan, bij de DJ en daar is het wat drukker. Met het lage plafond kan dat wel eens claustrofobisch aanvoelen. Voor mensen die rond de 1.90 lang zijn, zoals ik, kan het wel eens een probleem vormen als er muziek wordt gedraaid waar je van gaat springen. Gelukkig, en ik klop hem bij deze digitaal af, heb ik nog nooit mijn kop gestoten tijdens een dergelijk voorbeeld, maar mocht je richting de 2 meter 10 gaan, dan zou ik oppassen als ze ‘Levels’ van Aviici gaan draaien en je wilt eens goed uit je plaat. Want voor je het weet zit je met je plaat tegen het plafond en je kan beter koppijn krijgen van te veel drank. Dat gezegd hebbende, de Carras is oké. Druk, maar dat is het al snel in Den Bosch, maar oké. Goed (uitziend) barpersoneel, de toestemming om te roken en goede muziek. Daarnaast kom je in de Carras regelmatig bekenden uit de buurt tegen en dat is helemaal niet vervelend. Helemaal als je diegene een tijd niet gezien hebt. Al snap ik dat dat voor buitenstaanders een stuk lastiger wordt.

Voordat ik naar de klapper onder de kroegen van Den Bosch ga, wijs ik jullie nog even op Kees Kroket. Een friettent (snackbar voor de buitenstaanders), waar je onder andere heerlijke patat en een dijk van een bamischijf kan bestellen. Daarnaast is er een veelvoud aan keuzes kroketten (duh) en andere snacks. Echter, een fricandel speciaal in je kanaal frotten als je voor of middenin je stapavond bent, is niet tactisch. Gelukkig verkopen ze er Sportlife. Kees Kroket, goed onthouden.

Naast de Kees Kroket zit nog de 3 Gezusters, wat tegenwoordig weer de Carrousel heet. Apart. Anyway, die kroeg is het beschrijven niet waard, zo slecht en ongezellig is die toko. Maar hij moest toch genoemd worden, want op Karrenstraat perceelnummer 34 bevindt zich…. (tromgeroffel, met aansluitend de Sonnenaufgang van Strauss, tip op Youtube) de JIJ&IK!!!!!

Dames en heren, de Jij&ik is de beste kroeg voor als je dezelfde leeftijd hebt als ik.  Al maakt leeftijd niet echt veel uit in de Jij&ik. Vanaf je 23^e kom je er binnen, en dat merk je. Je merkt het aan de mensen die er komen. Daarnaast vind ik de kroeg gewoon hip. Bloesje is nog net niet verplicht, maar als je met iets anders aankomt, dan val je er net buiten. Al is een hip shirt ook wel oké, maar in de regel, als bekend is dat we naar de Jij&ik gaan, dan zorg ik dat mijn getailleerde bloesje klaar ligt. Wat maakt de Jij&ik nog meer zo tof? Het barpersoneel om mee te beginnen. De DJ is altijd een topper, zowel qua draaikunsten als qua looks. DJ Kittstar is voor elke man eye-candy, niet alleen vanwege haar looks, maar ook vanwege haar enthousiasme als de kroeg los gaat. Van DJ Kittstar heb ik altijd het idee dat er iemand, die op stap is, achter de bar is gekropen en toevallig een paar plaatjes aan het draaien is, met goedvinden van het overige personeel. Je maakt het niet vaak mee.  Daarnaast heb ik van barman cq eigenaar cq. vriend van DJ Kittstar (Lucky bastard :P) ook nooit het idee dat hij er met tegenzin staat. Je wordt altijd vriendelijk geholpen, met een lach en een geintje. Zou ik ook doen als ik zo’n vrouwtje had. Ik had heel de dag gelachen.

Daarnaast de muziek. U vraagt, wij draaien. Of het nou een knaller is van AC/DC, een stampertje uit de Dance top 30 van Slam FM, een oldie is a la Tainted love, het kan allemaal.

Roken is een belangrijk punt, dat mag daar ook gewoon. Niks controle, gewoon aansteken die handel. In mijn beleving, en ook in de beleving van vele niet-rokers is het gezelliger als de rokers binnen blijven om hun peukie te roken.

Als laatste veer in de reet van een ieder die de Jij&ik mogelijk maakt: de sfeer is er top. En dat is met geen pen te beschrijven, waarom die sfeer zo top is. Ga er gewoon een keer heen en ervaar het zelf.

Absolute tip overigens is de weekEND party op zondag. Van 20:00 uur tot 02:00 uur verandert borrelcafé Jij&ik in een heerlijke afsluiter van je weekend. Ideaal voor mensen die in het weekend druk zijn met werk en op maandag later kunnen of mogen beginnen. Of helemaal niet hoeven beginnen en lekker vrij zijn.  Nog een tip: inchecken op Facebook levert je een gratis borrel (shotje) naar keuze op, voor jezelf en voor degenen met wie je incheckt…;-)

Trouwens, bij veel van de genoemde kroegen gaat het niet alleen maar om borrelen, bier en gezelligheid. Zoals bij de links, van elke kroeg die ik besproken heb, te zien is, hebben veel kroegen ook nog een lunch- en dinerkaart. Ik zou zeggen: check de links en laat je smaakpupillen door je lijf heen gieren. Al vind ik wel, dat je voor eten in de Korte Putstraat moet zijn, maar dat is een persoonlijke mening... ;-)

http://www.silva-ducis.com/

http://hetpumpke.nl/

http://www.youropi.com/nl/den-bosch/restaurants/grandcafe-club-cinq-12648

http://www.cafehartvanbrabant.nl/

http://www.p79.nl/

http://www.facebook.com/clubeivissadenbosch

http://www.ushiwawa.nl/

http://www.zomersenzomers.nl/

http://www.borrelcafedebuurvrouw.nl/

http://carras.nl/

http://www.kees-kroket.nl/

http://www.jijenik.nl/

Wat ik al zei, ik ken in Den Bosch lang niet alle kroegen en kathedralen, maar dit lijstje is een prima basis om te beginnen. Mocht je in Den Bosch zijn, dan kennen ze me lang niet allemaal, maar dat is ook niet nodig. Populaire gastjes heb je overal en daar hoor ik liever niet bij. Ik geniet liever in de anonimiteit van de avond, met daarbij aangesloten afwisselend een biertje (Bossche prijs rond de 2,50, Amsterdamse prijs al gauw 2,80) of een Malibu-cola (Bossche prijs 4 euro, in Amsterdam 8,5 euro) en goed gezelschap. Dat is in Den Bosch al snel. Een stad om van te houden. En zo gaat het liedje van Mike Vincent ook. Veel plezier in Den Bosch!

Het volgende deel van ‘Weg met Kees’ zal ongetwijfeld gaan over andere staplocatie’s of steden. Wanneer? Hou de blog in de gaten en find out!

De eerste!

Daar istie dan: het allereerste blogje op mijn nieuwe site! Proefexemplaar, want ik heb de ballen verstand van hoe je iets knaps op internet zet...

Ik heb gezien dat het allemaal gegaan is, zoals het hoort te gaan :-)

Dan is het nu tijd om wat ouwe blogs op te zoeken, op mijn ouwe vertrouwde Hyves pagina. Let wel op, deze kunnen wat gedateerd zijn

Heldhaftig, vastberaden, barmhartig

Vanavond, donderdagavond, stond ik oog in oog met de absolute leider van Ajax. Jan Vertonghen, tussen het doodgewone publiek van de Jantjes Verjaardag in Amsterdam. Geschrokken als ik was, stelde ik hem de vraag, die eigenlijk meer een verzoek was. ‘Jan, wil je alsjeblieft bijtekenen?’ De reactie van onze grote held was veelzeggend: een nee-schuddend gebaar was mijn deel en ik heb Jan gelaten voor wat hij is die avond. Niet omdat hij niet bij wil tekenen en ons aller Ajax gaat verlaten voor een Engelse topclub, maar op die avond besefte ik dat het met dat soort momenten niet leuk is om Jan Vertonghen te zijn.

Als wij, als totale nobody’s, met onze vrienden een biertje gaan drinken in de stad, dan worden wij niet aangesproken door bezopen supporters of mafkezen, met allerlei stomme vragen. ‘Wil je bijtekenen?’ ‘Waar ga je naartoe?’ ‘Is het al rond?’ Het lijkt me vreselijk, net alsof je de medewerker in een winkel gaat vragen wat een bankstel kost, terwijl hij in zijn vrije tijd een biertje gaat drinken met zijn vrienden. Het leven als bekende topsporter is zwaar, ook als je met je vrienden op stap gaat.

Zo kwam in februari dit jaar, de 23^e om precies te zijn, op Schiphol een andere held tegen. Op weg naar Manchester zag ik Johnny Heitinga een bakkie koffie drinken, in afwachting van het moment dat John kon boarden en naar Engeland kon vliegen.  Het is net alsof je je grote liefde ziet: je voelt je opgelaten, je weet niet wat je moet zeggen en als je wat zegt, dan moet het wel het goede zijn. Nadat ik al mijn moed bij elkaar geraapt had en nadat Johnny op zijn gemak zijn bakkie koffie op had, was er de simpele vraag: ‘Johnny, mag ik een foto maken met je?’ Zoals Johnny in zijn Ajax-tijd voor de supporters was, was hij die ochtend ook voor mij en de andere supporters. Lachend en enthousiast maakte hij in zijn eigen tijd ruimte en tijd voor het maken van een foto, met zijn supporters. Ook toen kwam ik met een domme vraag. ‘Volgend jaar weer bij ons?’ was mijn vraag. Johnny lachte een beetje, wist zich niet echt een houding te geven. ‘Misschien het jaar daarop’ zei hij achteraf glimlachend en mij hoop gevend. Want hoe vet zou dat zijn? Johnny weer terug in ons prachtig rood en witte shirt, met de aanvoerdersband om zijn arm om in de herfst van zijn carrière Ajax misschien een Europa Cup te schenken?

Terug naar de man die ons gaat verlaten komende zomer. Jan schonk ons twee landstitels en een bekerzege. Op het moment dat je zo’n man tegenkomt, dan wil je terug naar het moment waarop Jan zich onsterfelijk maakte bij alle Ajax-supporters. Het moment waarop het elftal terug kwam na een klinkende 1-4 zege in de Kuip op Feyenoord, met de bekerwinst als gevolg. Jan pakte de microfoon, gaf aan dat hij nog een nummer had voor de Ajax-fans in de Arena en zong vervolgens het nummer wat op de tribunes als jaren schalt, maar wat Jan twee wedstrijden schorsing opleverde.

Je wilt dan even Robert Leroy van het podium aftrappen, Jan de microfoon geven en Jantjes Verjaardag het ultieme Ajax-gevoel laten geven. Jan is echter Jan, een nuchter Belg en dus stond Jan met zijn spa-rood te analyseren wat er allemaal gebeurde om zich heen en stond netjes de mensen te woord die wel het lef hadden om iets zinnigs te Jan te zeggen. Netjes was hij voor de mensen in Jantjes Verjaardag, zoals hij zich ook voorbeeldig als aanvoerder heeft gedragen, op weg naar de 31^e landstitel in de geschiedenis van de grootste club van Nederland.

Ook dat maakt Jan een held, dat hij in vrije tijd en op stap met zijn vrienden, tijd maakt voor de supporters van Ajax, van Jan zelf of noemt het maar op. Zoals de slogan van Amsterdam voorschrijft: Heldhaftig, Vastberaden en Barmhartig. Jan belichaamde die slogan op het veld en ik heb vanavond met eigen ogen gezien dat hij dat buiten het veld, op stap met zijn vrienden, ook belichaamt. Jan Vertonghen, een echte Ajacied. Hij zal worden gemist.

Vanaf deze plaats wens ik Jan Vertonghen het allerbeste bij zijn nieuwe club, waarschijnlijk Tottenham Hotspur, en bedank ik hem voor alle mooie jaren die hij onze prachtige club heeft gegeven. Van lange, magere en onzekere slungel, naar een krachtige aanvoerder en leider van onze ploeg. En mocht het allemaal niet zo uitpakken als het hoort uit te pakken bij deze wereldtopper, dan staat in mijn optiek de deur naar de Amsterdam Arena, de Rivierenbuurt en de Jantjes Verjaardag meer dan open. 

De één nog dramatischer dan de ander

Bovenstaande kop komt uit een citaat van Johan Cruijff, gegeven in een interview met de NOS in april 2009, nu 3 jaar geleden. Het volledige citaat luidt:

“Al die zenders hebben allemaal analisten. De een nog dramatischer dan de ander, wat ze over voetballen zeggen is dramatisch.”

De simpele definitie van een analist is de volgende: er gebeurt iets en dat wordt ontleedt. Aan het eind trek je je conclusie van de analyse en daar vind je daar iets van. In de uitzending van 1 april van Studio Voetbal gaat analyst cq. chef sport van de NOS Arno Vermeulen volledig uit zijn naad jegens arbiter Makkelie, de scheidsrechter van dienst bij Vitesse – AZ. De gele kaarten werden te makkelijk gegeven en Brett Holman kreeg twee zeer onterechte gele kaarten. Vervolgens maakte Vermeulen zich belachelijk als objectief journalist door te melden dat de wedstrijd Ajax – Heracles nergens op sloeg en vergeten moet worden. Dat hij in het vervolg van de uitzending de jeugdopleiding van Ajax ‘uitstekend’ noemde omdat er tien zelf opgeleide spelers in het eerste elftal stond, was wederom een steek in de rug van Johan Cruijff, waar Vermeulen vaker een handje van heeft.

Arno Vermeulen is geboren aan de A9, in een pittoresk stadje genaamd Alkmaar. Als beginnend journalist kwam hij al gauw terecht bij Langs de Lijn, om vervolgens via de decoder als chef sport te beginnen bij de NOS, zijn huidige functie. In zijn laatste hoedanigheid laat hij zich regelmatig van zijn Calimero kant zien. Dat Vermeulen zorgvuldig kan formuleren is diverse malen zijn redding geweest, daar hij regelmatig het gemiddelde niveau van een reactie op voetbalzone.nl laat merken. Vermeulen is zich wel degelijk bewust van zijn positie, maar wordt inmiddels alleen door regelrechte paupers als Ronald Watterreus, Chris van Nijnatten en Willem van Haneghem serieus genomen. Deze namen maken in hun optredens in de (schrijvende) pers vaak op schofterige manier schuldig aan het naar beneden halen van onze rood witte trots uit Amsterdam. Het is op zich niet verwonderlijk. Watterreus heeft zich zelf ingestraald dat hij de beste keeper van Nederland was, terwijl de mening van de rest van wereld was dat dat Edwin van der Sar was, Van Haneghem won als eerste een Europacup 1 met Feyenoord, Cruijff pakte er 3 met Ajax en Chris van Nijnatten schrijft voor het Algemeen Dagblad, een Rotterdams krantje met een nog hoger Calimero-gehalte dan Watterreus en Van Haneghem bij elkaar. Ik bedoel maar.

De media waren het afgelopen weekend en de maandag erop, ondersteboven van Heracles. Een ploeg in de week voor de bekerfinale, die Ajax alle gelegenheid gaf om uit te lopen naar een hoge score. De media waren het afgelopen weekend en de maandag erop ook ondersteboven van de beslissingen van de scheidsrechter bij Vitesse – AZ. Want schandalig was het dat Brett Holman twee gele kaarten kreeg voor lichte overtredingen. Wederom een kortzichtige blik van de media, zoals zo vaker.

Kortzichtig was de media over het verrassende Feyenoord, aan het begin van dit seizoen. Toegegeven, de Rotterdammers spelen dit seizoen eindelijk weer eens een rol van betekenis in de Eredivise maar met een openingsprogramma waar Excelsior, VVV-Venlo en De Graafschap thuis zitten, dat is een garantie voor punten. Dat Ajax in de Arena op 1-1 werd gehouden, vond men knap, Rotterdam wist niet hoe ze het hadden toen in de Kuip een 4-2 eindstand op het bord stond na het laatste fluitsignaal. Feyenoord werd in de ogen van de media en de supporters een kampioenskandidaat. Dat Feyenoord supporters niet de meest slimme mensen van Nederland zijn, dat is eens temeer gebleken. Zowel in de Arena als in de Kuip dit seizoen miste Ajax een handvol spelers door blessure’s, een bekend fenomeen dit seizoen in Amsterdam. Tel daarnaast de bestuurlijke wanorde van Steven ten Have daarbij op, dan is het logisch dat je twee keer tegen Feyenoord je dag niet hebt. Helemaal niet als je door scheidsrechter Kuipers in het zadel geholpen wordt door een goedkope penalty. Enfin, daar is voldoende over gezegd en geschreven.

Het kortzichtige van die mensen begint me te storen, evenals dat de haat jegens de rivaal groter is dan de liefde van de club. De meeste Feyenoord-supporters hebben een slechte dag als Ajax wint en Feyenoord wint ook. De meeste Feyenoord-supporters hebben een goede dag als Feyenoord verliest en Ajax verliest ook. Hoe kortzichtig ben je dan?

Over kortzichtigheid gesproken. Ik ben in het bezit van een iPhone 4. Niet dat dat iets te maken heeft met dit stukje, maar op mijn iPhone heb ik de app van AD.nl. Een makkelijke app voor als je wilt koppensnellen. De poll van deze week op de AD.nl app is: Wie wordt er kampioen van Nederland? De tussenstand van de poll is dat 34% van de stemmers denkt dat Feyenoord kampioen wordt, tegen 43% die denkt dat Ajax kampioen wordt. Moet ik hier nog verder iets over zeggen?

Ik lees ook vaak de reactie’s op de app van AD.nl en dan is het lachen, gieren en brullen over de reactie’s die sommige supporters geven. Soms, heel soms, wil ik me verlagen tot het lage niveau van een gemiddelde Rotterdammer door een profiel aan te maken en te reageren op één van de artikelen over voetbal.

Maar dat doe ik niet, want ik ben Ajax-supporter en in tegenstelling tot een Feyenoord-supporter weten Ajax-supporters één ding: regeren is vooruitzien en andersom. Feyenoord is dit seizoen wat ADO Den Haag afgelopen seizoen was: een leuk voetballende club, met een geleende spits die er toevallig tegen de 20 in knalt per jaar. Heel Feyenoord hoopt dat John Guidetti zijn verblijf in de Kuip kan en mag verlengen. Iedereen weet dat deze kans klein is. Of Guidetti is volgend jaar de vierde spits van Manchester City en mag alleen voor de League Cup tegen laaggeplaatste clubjes voetballen waar niemand ooit van gehoord heeft of hij wordt doorverkocht aan een andere club, die wel de centen heeft en waar die jongen doodongelukkig wordt. Dan heeft de spits van ADO van het afgelopen seizoen het toch iets beter voor mekaar, want die mag af en toe zijn minuutjes in de Arena maken en luisteren naar internationale toppers als Dennis Bergkamp en Frank de Boer.

Frank de Boer, zijn naam is gevallen. Mag ik een applaus voor Frank de Boer? Heel het jaar heeft hij niet met zijn beste elftal kunnen spelen, de grote aankoop Theo Janssen rendeerde voor geen meter en na de thuisnederlaag tegen Utrecht was Ajax afgeschreven. De Boer keek het aan, wisselde hier en daar zijn elftal en het ging goed. Van der Wiel geblesseerd? Prima, schuiven we Van Rhijn door. Het middenveld loopt kut? Prima, zetten we Anita op het middenveld, want die was daar in de jeugd altijd heel goed. Ebicillio raakt geen pepernoot? Prima, bellen we Marc Overmars even voor een spoedlesje. Defensie schuttert? Prima, bellen we daar Jaap Stam even voor. En kijk waar Ajax nu staat: Trotse koploper van de Eredivisie. En met opgeheven hoofd het toernooi om de Europa League verlaten, omdat het kwartje pas na de heenwedstrijd tegen Manchester United viel. Trainers die fouten toegeven door wisselingen in het elftal aanbrengen, zijn grote trainers en dat wil de media niet zien. En ik hoor in de media nooit een klagende Frank de Boer over de blessures en het incompleet zijn van zijn selectie, terwijl PSV met zijn non-stop fitte selectie zijn trainer moest slachtofferen.

PSV, waar het trouwens nog aardig rustig is met Calimero-gedrag richting Amsterdam. Kennelijk hebben ze daar na de wedstrijd tegen Feyenoord een nieuwe mediatrainer aangesteld, want het is opvallend stil. Dat Driesje Mertens een kampioenswedstrijd speelde, dat is zeker, maar dat was Ajax – PSV en hij speelde niet bij de goede partij. PSV heeft het kennelijk drukker met de vraag of het Van Bommel of Van Gaal wordt en waarom het niet gelukt is met 50 miljoen aan gemeentegeld.

De laatste persoon die eindelijk spatjes begint te krijgen is Ron Jans. Waar deze zelfingenomen en nep-bescheiden persoon zich al tien jaar schuldig maakt aan open deurtjes en grappig bedoeld zijn niet grapjes, daar stond hij plotseling afgelopen zaterdag voor de microfoon van de NOS met een scherpe tekst die hij afsloot met de quote: “Over anderhalve week komt Ajax en laat ze maar komen.” Ron, wees maar gerust. Over anderhalve week komt Ajax naar Heerenveen. Met Boerrigter. Met Sigthórsson. Met Van der Wiel. Met Verthongen. Met Alderweireld. Met Anita. Met Janssen. Met De Jong. Met Eriksen.

Ik ben nu al benieuwd wat de media 12 april zullen vermelden in hun sportkaternen.