“Lekker weertje mevrouw.” Het was serieus de titel van een werkopdracht op de politieschool, die bedoeld was om mensen aan te spreken. Om het schuwe eraf te krijgen, zullen we maar zeggen. Want als je een vreemde niet aan kan spreken, dan kan je ook nooit iemand aanspreken op iets wat diegene dan fout doet. En dat is toch waar de politie voor bedoeld is.
Oké, niet afdwalen nu, want daar is het veel te lekker weer voor. De gedachten dwalen eerder af naar vijf jaar geleden, toen mijn gehuurde Dodge Charger en ik de Amerikaanse westkust bezochten. Nog altijd een reis om over terug en na te denken en met deze periode van droogte komt er een hersenspinsel van toen naar boven gedreven.
In die reis werden Los Angeles, San Francisco, San Diego en Las Vegas bezocht. Uiteraard ook het helgroene Yosemite National Park, waarvan ik had gedacht dat ik daar zo van onder de indruk zou zijn. Zoals gezegd, ik had een Dodge Charger tot mijn beschikking en in drie weken tijd trapten we 5.000 kilometer langs de westkust in de staten Californië, Nevada en ook nog een klein stukje Arizona.
Waar in Arizona de bomen begroeid waren en het gras langs de kant van de weg groen, daar was dat in grote delen van Californië waar ik geweest ben en in Nevada niet het geval. Er doorheen rijdend kreeg ik dezelfde vibes als het vroeger met de auto naar Spanje op vakantie gaan. Ouders voorin, sleurhut erachter, dat soort werk. Na Lyon richting het zuidoosten werd het al snel wat dorder.
Voor het volgende wil ik graag een ernstige disclaimer plaatsen. Ik ben totaal geen wetenschapper, ben totaal niet wetenschappelijk onderlegd en mocht iemand iets hebben: “Er klopt totaal geen kut van wat je zegt” dan hoor ik dat ook bijzonder graag.
Met deze droogte en het dreigende gebrek aan drinkwater denk ik geregeld aan hoe we de stijgende zeespiegel van last tot deugd kunnen promoveren. Het is een gedachte die mij rijdend door een dor en uitgedroogd Nevada geregeld bezig heeft gehouden. Komt ie.
Dat de opwarming van de aarde en de stijging van de zeespiegel alleen maar de schuld is van een mens, daar twijfel ik over, omdat in mijn beleving de massale uitstoot pas begon tijdens de industriële erevolutie. Het kan moeilijk zijn dat wij als mens in drie – vierhonderd jaar de planeet dermate naar de tyfus hebben geholpen dat we in 2030 waarschijnlijk naar Utrecht aan zee kunnen. Maar goed, dat is een andere discussie.
Projecten om het klimaat te verbeteren schieten sinds de jaren ’80 als paddenstoelen uit de grond, met wind – en zonne-energie als belangrijkste wapens. De zonne-energie komt voor in mijn idee om van de stijgende zeespiegel een deugd te maken.
De CO2 uitstoot, daar is het om te doen. Het zogenaamde broeikaseffect. Bomen halen de CO2 uit de lucht. Maar dan moeten er wel bomen zijn. Het helpt inderdaad niet als je bomen gaat kappen om daar huizen neer te zetten. Of het helpt ook niet als de halve Amazone affikt, zoals vorig jaar het geval was.
Op de droogste plekken van de aarde, daar groeit niks. Bomen planten schiet daar dus niks op, want de ui grond is daar veel te droog voor, zou je denken. Het idee wat ik heb is totaal niet wetenschappelijk onderlegd maar het is ontstaan door een klein beetje gezond boerenverstand, zonder dat ik een Nederlandse vlag op zijn kop ga hangen. Of allerlei tyfuszooi op een drukbezochte snelweg ga pleuren.
Het idee is een combinatie van zonne-energie, de technieken die gebruikt worden om olie van plaats A naar plaats B te krijgen, een tijdje werken in de rozen en dus de stijgende zeespiegel.
Laten we met het eerste beginnen. Zeewater is zout en om gezond te worden zal het zout eruit gehaald moeten worden, ontzouting heet dat. In Koeweit wordt al het drinkwater uit de zee gehaald en ontzout. Er zijn meerdere landen die ontzouting van zeewater gebruiken om de drinkwatervoorziening op peil te houden. Spanje is daar vijftig jaar geleden al mee begonnen. Als de technische mensen ‘nu eens’ massaal de modernste ontzoutingsmachines gaan bouwen. Dat zou wat zijn. En dan die ontzoutingsmachine laten draaien op zonne-energie, want zon is er genoeg op de droogste plekken van de aarde.
Ontzout zeewater is één, nu de rest. In de kas waar ik werkte werden de planten stelselmatig automatisch bewaterd. Die gebeurde door de grote, ingebouwde tuinslangen waar gaten in zaten. Er zal ongetwijfeld een naam voor zijn, maar daar was ik niet mee bezig op dat moment. Het idee is om onder de droogste grond op plekken in de wereld grote oliepijpen neer te leggen met gaten erin. Die op hun beurt weer ontzout zeewater de bodem in pompen, om er voor te zorgen dat de grond genoeg bevochtigd wordt dat er bomen op kunnen groeien.
Met bomen wordt de CO2 uit de lucht gehaald, door een vermindering van CO2 warmt de aarde minder op en dus is de kans op Utrecht aan zee een stuk kleiner. Al is Utrecht aan zee geen verkeerd idee, want in Bloemendaal betaal je je scheel aan parkeerkosten.
Hoe dit alles betaald moet worden? Nou, we betalen al een toelage voor het klimaat op vliegen, op vlees en noem het maar op (We betalen ons tegenwoordig sowieso overal de pestpokken voor, maar dat krijg je met Sigrid Kaag als minister van Financiën). Is het geen idee dat we het geld wat in de bodemloze put die ‘het klimaat’ heet nu eens nuttig gaan besteden?
Ben je wetenschapper of heb je er op een andere manier meer verstand van en denk je: “Wat een onzin heb ik gelezen?” Dat mag ook. Het was maar een idee.
