Jaaroverzicht 2020

 2019 was een jaar van ontdekking. Awakenings, het Amsterdam Dance Event, Thuishaven, de Marktkantine, de Elementenstraat. Oooooooh de Elementenstraat. Toch weer wat anders dan een avondje doorhalen in de kroegen van het Leidseplein in Amsterdam en de Korte Put in Den Bosch. Vol verwachting klopte daarom in 2020 mijn hart, om in de slipstream van 2019 mee te liften op hetgeen wat er ontdekt was. Daarbij zou het Nederlands elftal weer acte de préséance gaan geven op een groot voetbaltoernooi in de zomer, dus alle ingrediënten voor een knallend 2020 waren volop aanwezig.

En dat begon voorspoedig. Want laten we wel wezen: de eerste 10 weken van 2020 gingen we dezelfde kant op als waar 2019 al op af was gekoerst. Awakenings Eindhoven: magisch. Snerttoernooi bij de voetbalclub: fijn. Reinier in de Marktkantine: meesterlijk. Herrie met Gerrie bij Van Aken: heerlijk. En carnaval was natuurlijk wederom een betere editie dan het jaar daarvoor. 2020 was net begonnen. Kaarten in de pocket voor Reinier Zonneveld 11 uur Live, Drumcode Festival en helemaal hyped voor het debuut op Awakenings festival. Biertjes drinken in het zonnetje, met de geur van Nivea om je heen, terwijl de mooiste vlinders over het terrein fladderen. Om lekker bij te komen wilde ik er nog een weekje Ibiza achteraan doen. De zomer van 2020 zou er één worden voor in de boeken, eentje waar ze op mijn toekomstige uitvaart aan terug zouden refereren.

Dat liep dus even anders.

Het verhaal is bekend. In China vonden ze het lollig om een vleermuis in de frituur te flikkeren, vanaf 14 maart zat alles op slot en het jaar was naar de klote. Alles wat hierboven omschreven is verdween nog sneller dan een goede schep sneeuw voor de zon. Rutte, de Jonge en Van Dissel annuleerden de hele kutzooi. Ab Oosterhuis en Maurice de Hond werden vaste gezichten aan de talkshowtafels. Willem Engel werd met zijn club gekkies groot nieuws en het wachten op een vaccin kon beginnen. Er is genoeg narigheid gebeurd waar iedereen genoeg over heeft kunnen horen en lezen. Voor diegenen die het nog niet mee hebben gekregen: kijk voor de gein eens op Twitter. Je lacht je een breuk.

Was er dan helemaal niets leuk? Waren er dan helemaal geen feestjes? Jawel hoor, die waren er. Er waren drie hele leuk feestjes met hele leuke mensen die ik allemaal nog niet kende. Uit één van die feestjes bloeide zelfs een leuke romance op. Een korte romance ook, maar ik heb van deze romance geleerd dat je ook met een knuffel en als vrienden uit elkaar kan gaan.

Wat niet kort is, althans dat hoop en verwacht ik, zijn de vriendschappen die zijn ontstaan gedurende die feestjes. Als jullie dit lezen (en dat denk ik wel, aangezien ik de link van deze blog óók bij jullie op de groepsapp gooi), weet dat ik niet kan wachten totdat we weer met z’n allen een mooi feestje kunnen pakken.

De gezelligheid werd vooral bij elkaar opgezocht, bij de goede bekenden en goede vrienden. 30 Seconds werd afgestoft, Malibu maakte plaats voor een goed flesje rood en godzijdank hebben we YouTube en Spotify om toch nog een fatsoenlijk stukje muziek te kunnen luisteren. YouTube hoopt ogenschijnlijk dat 2021 ook een jaar van lockdown wordt want de advertenties rijzen de pan uit. Het was voor YouTube financieel gezien een goed jaar.

Voor wie 2020 nog meer een goed jaar is geweest, althans dat denk ik, zijn de mensen die zich bezig hebben gehouden met het ‘corona-proof’ maken van winkels, restaurants en kantoren. Denk hierbij aan leveranciers van die achterlijke schermen, de producenten van mondkapjes en handgel en drukkerijen die elke week weer een nieuwe poster met nieuwe maatregelen moesten drukken. Ik gok dat de bedenker van de Microsoft Teams applicatie ook een leuke bonus heeft gekregen van mister Gates. Deze persoon is beter beloond dan wanneer je in een supermarkt werkt. Uiteraard is het voor Joe Biden en alle glutenvrije-ijsjes-etende-dames-op-Instagram die geen flikker afweten van politiek, ook een goed jaar geweest. En voor de geraniummaffia, de meute die overal en op alles maar commentaar heeft omdat ze zelf een zuur kutleven hebben.

Want ga maar na. Geen supporters bij het voetballen, dus mooi geen supportersrellen. De kroegen dicht, dus geen coma-zuipende tienerlui en dronken toeristen die tegen de voorgevel aan zeiken. Geen amateurvoetbal, dus geen agressieve voetballers die de scheidsrechter in elkaar trimmen. Geen festivals, dus niemand aan de drugs. Mondkapjes op je snavel, je ziet niemand lachen. Om met Sander Schimmelpenninck zijn woorden te spreken: eindelijk een stok om andermans plezier mee te slaan. Ik wil de term ‘als klap op de vuurpijl’ gebruiken, maar voor je het weet word je aangeklaagd wegens het overtreden van het vuurwerkverbod. Ook dat is onder de noemer ‘corona’ na jaren van discussie in de Tweede Kamer ‘eindelijk’ verboden. Ik hoop van harte dat het vaccin als de wiedeweerga verstrekt en geprikt kan worden (Quincy Promes is kennelijk al begonnen met prikken, flauw grapje). Dit zodat de geraniummaffia weer af kan geven op hoe de wereld vergaat met de losgeslagen mensen die er op leven. Voor die mensen zeg ik: neem nog een flesje azijn, kan je mooi proosten met Valentijn Driessen.

Voor ik over ga naar de gebruikelijke wensen voor de fijne Kerst en iedereen het beste wil wensen voor het komende jaar, wil ik een persoonlijk voordeel van de corona-crisis uit lichten. Eén van de weinige persoonlijke voordelen.

Want jaar in jaar uit heeft mijn bankrekening met grote jaloezie gekeken naar mijn lever, omdat die wel aandacht kreeg. Biertjes happen met carnaval, tijdens het stappen, tijdens festivals, op vakantie en noem het maar op. Dingen waarvan Thierry zou zeggen: “wat we nu gaan doen kost heel veel geld.”

Die jaloezie is in 2020 omgedraaid, met als resultaat dat die ouwe Duitse bak is ingeruild. I did it. Genoeg gespaard om iets wat jonger is voor de deur te zetten en waar de kilometerstand niet moet bukken voor laagvliegende KLM-Boeings. Dat is inmiddels gebeurd en dus ben ik misschien verplicht om ‘dankjewel’ te

zeggen tegen corona. Dat ga ik dus van mijn levensdagen niet doen. Want als het aan mij ligt ben je morgen verdwenen.

Als afsluiting van mijn jaaroverzicht wil ik jullie allemaal bedanken voor het lezen, al heb ik niet veel geschreven in 2020. Als corona, Jaap van Dissel en Mark Rutte het toelaten dan hoop ik met een aantal van jullie weer voldoende mee te maken om verhaaltjes over te schrijven. Tot die tijd wens ik jullie allemaal fijne kerstdagen, een gezellig Oud en Nieuw en een gezond, gelukkig en mondkapjes-loos 2021 toe.

Summer of Love deel 3

 De persconferentie was gisteren. De berichten waren niet best. De besmettingen zijn de hoog en we staan aan de rand van een lockdown. Vergeet niet om nog even snel naar de kapper te gaan voor het niet meer kan. En mocht je in de knoei komen met je trainingsschema in de sportschool: Die elastieken, waar ze je mee dood gaan gooien op internet, die werken voor geen meter. Ik spreek uit ervaring. Wat een kut dingen zijn dat.

We worden door corona met zijn allen uit elkaar gedreven. Oud, want die zijn kwetsbaar met het corona-virus en jong, want die kunnen zich niet inhouden en gaan van illegale naar illegale rave. Randstad, want dat is de brandhaard van Nederland op dit moment, met de rest van Nederland. Alsof vergeten is dat de wintersporters en de carnavallers geen rol hebben gespeeld in de eerste golf van het coronavirus.  Corona slingert onze gedachten van links naar rechts, van voor naar achteren en nu doen we weer een stapje terug. Ik heb er voor de rest geen verstand van, als ik viroloog was geweest dan had ik alleen negentien keer bij Jinek aan tafel gezeten, maar is het geen goed idee om de IKEA en dergelijke grote winkels een tijdje dicht te knikkeren? En om de treinen minder vol te doen? We zien het, van corona worden allemaal een beetje paranoïde en gaan we dingen roepen waar we de ballen verstand van hebben.

Daarom is het tijd voor een opbeurende blog, die kunnen we allemaal wel gebruiken.

Zoals jullie weten ben ik een fervent aanhanger van housemuziek. Dansen op housemuziek is eventjes vergeten wat er allemaal voor ellende in de wereld is. Dansen op housemuziek kan van groot festival grasveld tot aan de donkerste kelders die er maar zijn.  Corona heeft dergelijke venues gereduceerd tot dansen in de woonkamer en als je dat een paar keer gedaan hebt besef je dat het toch veel leuker is om met  20.000 man in de Jaarbeurs los te gaan tijdens A State of Trance.

Kennen jullie de videoclip nog van Don’t you worry child van de Swedish House Mafia? De beelden van de clip zijn geschoten op Tomorrowland. Lijkt me een ontzettend vet feest om naar toe te gaan, alleen vind ik dat je teveel geld kwijt bent. Een weekend Tomorrowland komt neer op 25 keer Thuishaven, minimaal, en dat heb ik niet over voor één weekend.

Maar goed, die clip, die was laatst op SLAM TV. Vlak voordat we in de tweede golf terechtkwamen. Strengere maatregelen hingen in de lucht en werden niet veel later aangekondigd.

De beelden van de feestende massa op Tomorrowland maakten me een beetje verdrietig. Ik fluisterde in mezelf dat we dit soort feesten waarschijnlijk nooit meer mee gaan maken.

Want zodra de anderhalve meter regel in werking is, gaat dit niet lukken. Ik heb zitfeestjes geprobeerd en hoewel het gezelschap en de muziek meer dan prima waren, komen zitfeestjes niet in de buurt van een feestje waar je mag dansen.

En doordat feestjes van voor corona niet meer mogelijk zijn, ligt de evenementenbranche op zijn reet. Wybren van Haga stipte dat in de Tweede Kamer feilloos en als enige aan, maar om nou Lange Frans, JeBroer en Bizzey te bestempelen als artiesten waar Nederland trots op is, dat gaat me wat te ver.

Ik weet niet waardoor het komt, maar de teneur van ‘dit soort feestjes gaan we waarschijnlijk nooit meer meemaken’ is omgeslagen. Op een positieve manier. Zo positief dat ik durf te spreken van een derde ‘Summer of Love.’

De eerste Summer of Love ontstond in 1967, in San Francisco. Hippies in overvloed. Hippies onder invloed, dat ook, de wiet en de LSD waren niet aan te slepen. Mensen waren toe aan liefde, vanwege het oorlogsgeweld uit Vietnam en mensen kregen liefde.  Tegenwoordig is er van de Summer of Love beweging niet veel over, al zou je in de wijk Haight-Ashbury van San Francisco nog wat originals kunnen spotten. Dat was 3 jaar geleden in ieder geval nog het geval, met eigen ogen gezien.

De tweede Summer of Love, het was nog nét zomer, was toen eind augustus 1988 de housemuziek over waaide vanuit Detroit en Chicago naar Ibiza, Engeland en uiteindelijk Nederland. Met housemuziek was een nieuw fenomeen geboren, wat zorgde voor een explosie aan feesten, partijen en DJ’s. De tweede Summer of Love was er uit het niets en een gevolg van de sombere jaren ’80, met de Koude Oorlog en de dreiging van kernwapens en allerlei ellende als proloog.

Ik durf nu hardop te beweren dat er een derde Summer of Love aan zit te komen. Is het niet komende zomer, dan de zomer van 2022. En waarom? We maken nu geen gewapend conflict mee, maar we zijn wel in oorlog met een virus wat de wereld al 7 maanden in de tang houdt. Een oorlog die niet met een nucleaire bom op te lossen, zoals de Tweede Wereldoorlog, maar een oorlog die op te lossen met een werkend vaccin voor het virus. We leven nog steeds in een vrije wereld en er zijn mensen die twijfelen over of zich uitspreken tegen het vaccin, maar ik ben eruit: zodra er een vaccin is, kom maar door. Mijn lijf is door alle biertjes en sigaretjes toch niet meer de tempel die het ooit was, dus een beetje vaccin kan er ook nog wel bij. Ik heb bovendien ook niet het idee dat de overheid een zender of wat dan ook in het vaccin gaat stoppen. Want waarom zou de overheid interesse hebben in mijn persoontje? En al zit er wel een middeltje in wat mijn doen en laten in de gaten houdt: ze gaan d’r grandioze gang maar. Het is zonde van de tijd van degenen die dat aan het monitoren zijn. Maar nogmaals, het is een vrij land en ik vind dat iedereen moet doen wat hij of zij wil.

Aangezien de berichten over een goedgekeurd vaccin op termijn alleen maar toenemen, is een groot deel van mijn gedachte aan een nieuwe Summer of Love gestaafd. Bij mezelf dan.

Een ander deel van de gedachten aan een nieuwe Summer of Love wordt gestaafd door een enorme drang om feest te gaan vieren. En die drang merk ik niet alleen aan mezelf, ik hoor het overal. Mensen zijn het zat ze hun sociale leven thuis op de bank door moeten brengen. Mensen willen weer in contact komen met andere mensen en dat gaat verdomde moeilijk vanuit je eigen huiskamer. Ik praat niet alleen over mensen die, net als ik, geen gezin hebben, maar ook huismoeders en huisvaders kunnen niet wachten om finaal uit hun stekker te gaan. En daarin geef ik ze groot gelijk. Je ziet het in de berichtgevingen rondom illegale raves, die elke maandag weer in de media verschijnen. Handig, zo’n illegale rave? Nee. Begrijpelijk? Zeer zeker.  Vond zelfs een gewaardeerde columnist in DeVolkskrant. Mensen en vooral jongeren zijn er niet voor gemaakt om hun sociale leven in de huiskamer te hebben. Maar we moeten geduld hebben. Nog even geduld lieve mensen, de derde Summer of Love staat voor de deur en in tegenstelling tot die andere twee gaan we deze in volle glorie meemaken.

Ik hoop dat de derde Summer of Love op tijd is voor veel bedrijven en personen binnen de evenementenbranche. Want die ligt op zijn gat. De grootste bedrijven zullen het redden, ik hoop met recht dat alles wat daaronder zit ook voldoend vet op de botten heeft om door te trekken tot de derde Summer of Love.

En als ze het door kunnen trekken, bereid je dan maar voor. Want de derde Summer of Love wordt grootser dan de vorige twee bij elkaar. Omdat we dan de vrijheid, die we in Nederland al voelen sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog weer terug zullen hebben. Nog even volhouden.

En mocht je het niet redden? Niet getreurd. Nieuwe feesten, nieuwe venues, nieuwe bedrijven zullen als paddenstoelen uit de grond springen en alles wat nieuw is, heeft de ervaring nodig van degenen die weten hoe het moet.  DJ’s, bekend en onbekend, komen met nieuwe fantastische muziek waar we met zijn allen onze zolen af op gaan dansen.  Het Amsterdamse Thuishaven zal op zaterdag én zondag geopend zijn voor feesten en partijen. Overal in den lande ontstaan Thuishavens. In Groningen. In Utrecht. In Maastricht. Misschien wel in Den Bosch en Tilburg. Legendarische plekken als het Klokgebouw, de Graanbeurs, de Westergas en de ADAM Toren zullen gezelschap krijgen van nieuwe, strakke, frisse en rauwe venues.  Overal in het land zullen technovlinders fladderen alsof het de laatste keer is. Maar het wordt niet de laatste keer. Het wordt de derde Summer of Love. Komende zomer of die erna. Wacht maar af. ‘Je moet hooien als het mooi weer is’ zegt mijn vader altijd en zo is het maar net. Is hier de wens de vader van gedachte? En zijn de verwachtingen niet té hoog? Misschien. Maar ik ben een beetje klaar met de negatieve gedachten rondom corona en alle beperkingen die de maatregelen met het virus met zich meebrengen.

En voor de mensen die denken: ‘Ja, jij altijd met je feestjes,’ daar heb ik ook goed nieuws voor.

Net als voor een festival, een club of een kelderrave staat er een rij. Een rij voor het fenomeen ‘feestjes.’ Als de coronamaatregelen versoepelt gaan worden en het is weer tijd voor feest, dan is iedereen al naar binnen.  De gezelligheid bij het koffiezetapparaat op kantoor. De brullende motoren door de gebergtes van de Eiffel of de Dolomieten. De voetbalsupporter die in een vol stadion zijn club naar de overwinning probeert te schreeuwen. Ouders die weer bij hun kinderen langs de lijn mogen staan. De kelderklasse-legendes die met het vijfde elftal van hun club op een bijveld doelpunten maken die de wereld nooit zal zien.  De restaurants, die weer vol zitten, zonder restricties. De Tinderdates die weer plaats kunnen vinden op het terras, in plaats van een coronaproof wandeling in de natuur. Bier drinken met je vrienden en veel te lang wachten op je eten in je favoriete kroeg. Je ouders een knuffel geven. Je opa of oma. Het koesteren van de mensen die je dierbaar hebt.

In die rij, die grote rij, staat het feestje de laatste. Als alles naar binnen is, dan mag het feestje pas naar binnen in de discotheek met die prachtige naam ‘Het Leven.’

Ik ga deze  lange blog afsluiten met een quote van Reinier Zonneveld, techno-god uit Alphen aan de Rijn. ‘De coronacrisis is slopend, maar de danscultuur gaat nooit kapot. De mens zal blijven dansen.’

Daar sluit ik me helemaal bij aan.

Griekse koning

 Een week geleden stond Nederland weer eens op zijn kop. Niet vanwege een Corona-vaccin (wat er volgens de berichten toch echt aan zit te komen, komt u maar met die spuit want ik ben er he-le-maal klaar mee), niet vanwege een onthoofde Franse leraar en ook niet vanwege de presidentsverkiezingen in Amerika. 

Wat 'wij bij de politie' wel eens zeggen, is dat we kleine zaken vooral klein moeten houden. Dat werkt. Als iemand haar fiets terug vindt, nadat ie gestolen was, dan moet die fiets gewoon zonder gedoe terug naar de rechtmatige eigenaar. Dus los knippen dat ding, terug geven, bewijsje van ontvangst laten tekenen en toedeledokie. Je moet het niet willen om de Technische Recherche laten komen, om die fiets helemaal van A tot Z te onderzoeken op een huidschilftertje, zodat je misschien de dader op het spoor kan komen. Als de fiets terug is bij de rechtmatige eigenaar is iedereen tevreden. Kleine zaken klein houden.

Als je een beetje logisch nadenkt dan zou je denken dat we in Nederland goed zijn in het klein houden van kleine zaken. Dingen waarvan je denkt: oké, we geven de aandacht aan die het verdient en op naar de volgende.

Totdat je de koning bent van je land. Dan sta je dus kennelijk in een andere positie. Dan is iets heel kleins ineens iets heel groots. De gebruikelijke praatprogramma's hadden het een week lang niet over het vaccin, over waarom de besmettingen zo hoog zijn of waarom er in relatie tot die besmettingen niet zoveel Corona-doden waren te betreuren, nee het ging over Koning Willem Alexander en zijn gezin die van de herfstvakantie gebruik wilde te maken om eventjes te genieten in de Griekse zon.

Het Koninklijke vliegtuig was gespot door Menno Swart, die vol trots tegen de media vertelde dat hij het vliegtuig had gespot en alles in werking had gezet. Vroeger hadden we een term voor mensen zoals Menno en om niet te veel op de Tweede Wereldoorlog terug te komen, noem ik die term ook niet. Maar deze beste Menno is volgens mij wel het type dat de politie belt op het moment dat er 300 man op een illegale staan in Hilversum, wat van die 300 man ook niet echt een heel slimme actie was. Als geen ander wacht ik tot 'alles'  weer mag, want ik zoek de eerste de beste kelderrave uit waar ik heen kan en ik dans de zolen van mijn schoenen. Maar ik wacht toch nog eerst even op 'sein veilig' van de instanties die daar over gaan. En aangezien dat nog niet het geval is, hunkeren we er naar. Tot het weer kan. Maar Menno Swart blijft een janksmoeltje. 

Op vakantie gaan, dat kan gewoon. Afgelopen zomer was het een drukte van jewelste op mijn Insta-stories die lekker in Spanje, Italië, Griekenland en in diverse andere zonnige oorden met heerlijke cocktails verbleven. En gelijk hebben ze. Ibiza, mijn oorspronkelijke vakantiebestemming, hield echter de deuren gesloten van clubs en andere feesten, dus mijn vakantie beperkte zich tot 2 weekjes bij mijn ouders in de achtertuin. Gezien het weer en de omstandigheden van een zwembad, was dat geen verkeerde plek.

Voordat we afdwalen, wat we natuurlijk niet moeten willen, heb ik een vraag: Waar is de (selectieve) verontwaardiging geweest toen iedereen in de zomer op vakantie ging? En waarom is de selectieve verontwaardiging er wél nu onze Koning er met zijn familie een weekje tussenuit wil? Waarom trekken we daarin niet gewoon 1 lijn? 

Ja, er werd gezegd dat de Koning van onze centen op vakantie ging. Ja, natuurlijk gaat de Koning van onze centen op vakantie, daar is hij Koning voor. Zal ik je nog wat vertellen wat de Koning allemaal van onze centen heeft gedaan? Zijn rijbewijs gehaald. Zijn eerste biertjes gekocht. Zijn studentenkamer betaald. Waarschijnlijk een paar Braziliaanse hoeren tijdens zijn studententijd. Zijn opleiding gedaan en behaald. Onze Koning is meer geleerd dan iedereen denkt, sowieso meer geleerd dan al die droeftoeters en complotwappies die mijn inziens veel te veel aandacht krijgen. En ja, dat hebben wij betaald. Allemaal van onze centen en geef de man is ongelijk. Wat zou jij doen als je met een zilveren lepel in je bek geboren wordt? Uitspugen en zeggen dat je 'self-independent' wilt zijn? Schei toch uit man. Net als Prins Harry zeker, die ook ineens 'self-independent' is. Als hij dan zo self-independent was als dat zijn vrouw hem wil doen geloven, laat hem dan ook alles ff lekker terug betalen waar hij in zijn prins-zijn van gebruik heeft gemaakt. Dan ben je pas self-independent.

Ik denk dat we blij moeten zijn dat we in 2020 leven en dat de kritiek op het handelen van de Koning beantwoord wordt met een welgemeende excuus-video. Had je in Schotland geleefd in de Middeleeuwen dan ging je voor een dergelijk vergrijp vier meter de lucht in met een strop om je nek. 

De vlinder die een rups werd

Afgelopen vrijdag was ik bij Thuishaven, één van de grootste terrassen van Amsterdam. Mensen die bekend zijn met het Amsterdamse Thuishaven zullen een herinneringsglimlach niet kunnen onderdrukken. Thuishaven is een fijne plek. 

Onmiskenbaar op een dance-festival als Awakenings, DGTL of Drumcode zijn de vlinders. De technovlinders. De technovlinder is herkenbaar aan een luchtig jurkje, lang dansend haar, Vans of, beter nog, Dr. Martens. Technovlinders fladderen het hele festivalterrein af en komt uiteindelijk op de juiste plek terecht. En als ze die juiste plek verlaten hebben, dan giechelen ze de week door om weer lekker te gaan fladderen op een volgend feest, misschien wel Thuishaven. Want Thuishaven is lekker achteraf maar toch dichtbij, want lijn 50 stopt voor de deur, aan fietsparkeerplekken geen gebrek, auto’s kan je makkelijk kwijt en na elke feest is er een hele grid aan taxi’s. 

En met een gemiddelde kaartprijs van een tientje of 2 is het ook nog behoorlijk te betalen voor iemand die 1400 euro betaalt voor een kamertje in Slotervaart of Betondorp. Terug naar Thuishaven, want dat is een fijne plek. Een plek waar je ontzettend kon dansen, waar je mensen kon ontmoeten en waar Bart Skils ik noem een willekeurige naam de ramen uit de kas draait, tijdens het winterseizoen. En waar Maceo Plex het zonnetje onder doet gaan in het zomerseizoen met een erg fijn setje. 

Een plek voor jong en oud, al loopt er vooral jong. Liefhebbers van lange dance-festivals en hete clubavonden zal kunnen bevestigen dat je er niet als een jonge god van net 20 rond hoeft te lopen, maar dat je er ook best wel met je ouders naartoe kan gaan. 

En toen kwam Corona. 

De hele wereld op zijn kop. 

Hortend en stotend komt het boeltje enigszins weer een beetje op gang, maar als je de media moet geloven is het wachten op een tweede golf. Maar de media is vooral goed in het zaaien van angst en het creëren van een tweestrijd, want dat verkoopt als een malle. De Premium artikelen van het AD en de Telegraaf en de ‘voor onze abonnees exclusief’ artikelen van het Parool en de Volkskrant lijken het nog het beste, maar ik weiger het om 5 euro per maand te betalen aan een medium wat ervoor zorgt dat we met zijn allen in opperste staat van paraatheid zijn. Enige vorm van een kritische vraagstelling bij een persconferentie van de Minister President en de Minister van Volksgezondheid zou ik op prijs stellen. 

Desondanks zit ik niet op hetzelfde niveau als de wappies die steeds gaan demonstreren. Demonstreren is een goed recht en vooral mee doorgaan, maar ik level niet met gasten die politici aanvallen en agenten voor hun flikker gooien met bakstenen. Nooit gedaan ook. 

Nog een keertje terug naar Thuishaven, want het is overleven, zoals het overleven is voor zo velen. Dansvloeren zijn leeg, want we moeten op anderhalve meter blijven. Clubs vallen om, want dansvloeren zijn leeg. Een hele maatschappij staat om omvallen. Net als veel clubs en poppodia heeft Thuishaven een Corona-proof terras gemaakt. En ja, de muziekjes op de achtergrond zorgen er voor dat je er een goed gesprek met goed gezelschap kan voeren, zoals afgelopen vrijdag. En ja, het is nog steeds leuk om er een flesje Cava open te knallen, want ja, we zijn er nu toch. Toch is het niet hetzelfde. Thuishaven in tijden van Corona voelt alsof je verkering hebt met Yolanthe Cabau van Kasbergen (ja, die vind ik nog steeds erg fijn) en je mag er niet op. Het vuur is verdwenen, de passie is weg. Dansen op een thuisfeestje was fijn deze zomer, ook daar ontmoet je genoeg leuke nieuwe mensen. Maar ook dat is aan banden gelegd. En hoe leuk thuisfeestjes ook zijn, hoe gaaf zou het zijn als Reinier Zonneveld de remix van alwéér een kneiterplaat dropt in een volle Marktkantine? Zoals hij dat ook heeft gedaan met Ressurection en The First Rebirth. Hebben jullie er ook weer zo’n zin in? 

De discussie over de Corona-aanpak gaat verder, maar wat niet voorlopig niet verder gaat is het fladderen van de vlinder. De vlinder is weer een rups geworden, wachtend op een als cocon verkleed dance-festival, clubavond of ‘gewoon’ een zondagmiddag naar Thuishaven waar er weer gefladderd kan worden als nooit te voren. 

Hopelijk kan er snel weer gefladderd worden.

#disturbthesoundofsilence

Rust kan je redden. Nuance ook.

Ja, ook ik moet natuurlijk iets vinden van wat er allemaal gebeurt in de wereld momenteel. Sommige mensen vroegen zich al af: “Kees, waar blijft die blog van jou? Vreselijk toch, wat er allemaal gebeurd is?”

En ja, vreselijk is het. De wereld staat weer eens in de fik. En daar is genoeg van te vinden. Er is genoeg te vinden van datgene wat zich in Amerika heeft afgespeeld, wat nog niet over is. Er is genoeg te vinden van het optreden van Femke Halsema en haar besluit om in tijden van het corona-virus niet in te grijpen tijdens een demonstratie op de Dam in Amsterdam. Er is genoeg te vinden van de dappere pogingen van BN-ers om de aandacht weer op zichzelf gericht te krijgen (in plaats van het probleem) door lekker mee te hobbelen in de kudde van ‘we posten allemaal een zwart plaatje op onze socials,’ terwijl ze morgen weer over gaan tot de orde van de dag.

Daar ga ik het niet over hebben in deze blog. Er wordt namelijk veel te veel gewezen naar elkaar. Die doet zus, de ander doet zo. Links, rechts, alles wijst naar elkaar. Kinderachtig gedoe waarin ik geen partij kies of in mee ga. Ik ga iets anders doen. Ik ga een klein beetje nuance aan proberen te brengen.

Ik heb het filmpje gezien. Het filmpje op het YouTube-kanaal van The New York Times, waarbij een reconstructie te zien is van de situatie rondom de omgekomen arrestant George Floyd. Het filmpje is hier te zien. Heftige beelden.

Ik heb overigens niet het hele filmpje gezien, want op de één of andere manier kan ik daar niet tegen. Sinds de aanval op het kantoor van Charlie Hebdo, waarbij een filmpje te zien was van een Franse politieman van dichtbij werd geëxecuteerd door moslimextremisten, heb ik het niet meer zo op filmpjes waarop te zien is dat iemand zijn laatste adem uitblaast. Helemaal niet omdat er gesmeekt wordt om het leven. Net als bij George Floyd.

Niet om het één en ander goed te praten (want er ís niks goed te praten aan iemand die een knie 8 minuut 46 in iemands nek legt), maar wellicht is het wel handig om wat nuance aan te brengen.

De politie in Minneapolis kreeg een melding dat er een grote man, in dronken toestand met een vals biljet had betaald en dat winkelmedewerkers nog gepoogd hadden om het onderling op te lossen. Iets tijdens die poging heeft er voor gezorgd dat de winkelmedewerkers de politie hebben ingeschakeld.

Voor mij is het niet moeilijk voor te stellen, want ik tik in oktober mijn 15-jarig jubileum aan als politieagent in Amsterdam, iets waar ik best trots op ben. Maar stel het je eens voor. Je krijgt als politieagent de melding te gaan naar een winkel, waar betaald is met een nepbiljet door een grote, dronken man, die geen controle heeft over zichzelf. Deze man is vervolgens in een auto gestapt met nóg een onbekend aantal mensen.

Met die mindset rij je naar de melding.

En onthoud dan ook het volgende even: Amerika is een land waar je eerder een wapen mag kopen dan een flesje bier. Als je een blanco strafblad hebt en inwoner bent van het land, dan staat niks in de weg om ervoor te zorgen dat je jezelf tot de tanden kan bewapenen. Tel daarbij op dat er in Minnesota minimaal 20 criminele gangs aanwezig zijn én dat je als agent toch graag naar moeders de vrouw wil (of vaders de man, wat kan mij het ook allemaal schelen), dan snap ik dat je met behoorlijk wat spanning naar een melding rijdt. Los van datgene wat je in het verleden allemaal hebt gezien en meegemaakt wat meespeelt in je achterhoofd. 

Op het filmpje is te zien dat twee agenten George Floyd aanspreken en hem uit de auto halen. Kennelijk luistert hij niet direct, want één van de agenten vindt het nodig om zijn pistool te trekken. Die boodschap komt blijkbaar aan, want als het wapen weer in het holster zit, halen de agenten Floyd uit de auto en boeien hem af. Standaardprocedure voor een Amerikaanse situatie, inclusief het trekken van het dienstwapen.

Een standaardsituatie wat we in Nederland óók kennen, alleen dan zonder het trekken van het vuurwapen. Het afboeien gebeurt in Amerika óók voordat iemand officieel aangehouden (officieel voor ‘gearresteerd’), in Nederland gebeurt dat zelden tot nooit.

Dan arriveren er nog twee politieauto’s, in totaal vier agenten zijn nu ter plaatse. Door het personeelsgebrek kent men in Amerika de solo-surveillance, waarbij je hele gebieden in je eentje voor je rekening neemt. Een beetje hetzelfde als wat in Nederland op de motor en als hondengeleider gebeurt, met daarbij de aantekening dat je als hondengeleider nog een viervoetige partner naast je hebt zitten die niet alleen blaft, maar ook bijt als de situatie daarom vraagt.

Terug naar het filmpje. Als de twee politieagenten, die als eerste ter plaatse waren, Floyd naar hun auto willen brengen, valt hij om. Waarom hij omvalt, wordt niet duidelijk in het filmpje. Is hij geduwd? Is hij zo dronken dat hij niet kan staan? Is er fysiek iets met hem aan de hand? Wil hij dwars doen door zijn minimaal 110 kilo zware lijf op de grond te storten, een zogenaamd passief verzet? Verzet hij zich tegen zijn arrestatie? Het zijn vragen die niet meer te antwoorden zijn.

Wat er daarna gebeurt is weerzinwekkend. De man, die we sinds het filmpje allemaal kennen als Dereck Chauvin, gaat met zijn knie én zijn volle gewicht op de nek van Floyd zitten, terwijl de andere drie agenten op andere lichaamsdelen van Floyd zitten. Het blijkt, ik heb niet het hele filmpje gezien, dat Chauvin in totaal 8 minuten en 46 seconden op de nek van Floyd heeft gezeten. Het onvermijdelijke gebeurt: Floyd bezwijkt, nadat hij herhaaldelijk aan had gegeven dat hij niet meer kon ademen. De toegesnelde ambulancebroeders kunnen niks meer voor hem doen, niet in de laatste plaats omdat Floyd nog steeds de knie van Chauvin in zijn nek heeft gedurende de tijd van één minuut dat de broeders ter plaatse zijn.

Misschien standaardprocedure in Amerika, maar zeker niet in Nederland.

Het ongelooflijk tragische geval, waarin ik géén oordeel ga vellen want dat heeft de rechter gedaan, waarbij Mitch Henriquez om kwam in 2015 heeft ervoor gezorgd dat de gehele Nederlandse politie getraind is in het onder controle houden van een niet-meewerkende verdachte, zodat een situatie als die met Mitch Henriquez nooit meer voorkomt. Ik heb gedurende mijn 15 jaar bij de Amsterdamse regelmatig ‘bovenop een verdachte gezeten’ maar ik kan me niet herinneren dat ik iemand op dergelijke wijze bij zijn strot heb gepakt dat diegene het niet meer na kon vertellen. Er is verteld hoe het lichaam reageert, wanneer het lichaam voelt dat het in de problemen komt. De zogenaamde doodsangsten, die een lichaam letterlijk uit gaat stralen en wat door mensen die onwetend zijn opgevat kan worden als het verzetten tegen een arrestatie. Met de kennis, opgedaan tijdens de trainingen na de dood van Mitch Henriquez, heb ik er altijd op gelet om niet op de nek van een arrestant te kruipen, op het moment dat deze wil stoeien.

Hetzelfde geldt voor velen van mijn collega’s.

Gemiddeld komen er per jaar 3 personen om door politiekogels in Nederland en raken er 16 gewond. Dergelijke schietpartijen halen in de regel altijd het nieuws, waarbij het meest recente geval de schietpartij in Hilversum was, waarbij de politie het genoodzaakt vond om een doorgedraaide man in een psychose fataal neer te schieten.

Een bekend recent voorbeeld van een dodelijk schietpartij in Amsterdam, was de schietpartij bij de Nederlandsche bank. Met een niet van echt te onderscheiden vuurwapen liep een man in op twee collega’s, die uit noodweer de man neerschoten.

En ook hierin wil ik een kleine nuance aanleggen. Als je getraind bent in het schieten, dan wordt je ook getraind in noodweersituaties. Met ‘nepwapens’ en ‘nepkogels’ wordt dan geoefend. Het is bizar om te zien wat er met je lichaam gebeurt op het moment dat er iemand op je af komt lopen waarvan het lijkt dat hij een einde aan je leven wil maken. Dan schiet je je hele wapen leeg, om te voorkomen dat jij eraan gaat.

Na de dood van George Floyd breekt overal in Amerika onder het mom van #Justiceforgeorgefloyd de pleuris uit. Ik hoef niet op te sommen wat daar allemaal gebeurt en wat ik daarvan vind, want met alleen het opsommen van de feiten wordt het een lange blog. Wél is het duidelijk dat Amerika een langslepend en diepgeworteld racismeprobleem heeft. Dat is niet op te lossen met deze blog. De nuance die ik, ook hier, aan probeer te brengen is de volgende.

Als mensen #Justiceforgeorgefloyd willen, wat moet er dan nóg meer gebeuren? De vier agenten zijn ontslagen en Dereck Chauvin is reeds aangeklaagd voor doodslag. De dood van George Floyd staat van begin tot eind op video, onmogelijk voor een jury om te negeren, ongeacht eventuele omstandigheden als drugs of alcohol in het lichaam van Floyd, zijn lichamelijke conditie of andere omstandigheden. Ook zullen verhoren van Chauvin en diverse andere getuigen uit moeten wijzen wat de motieven zijn geweest van het handelen van Chauvin. En daar gaat tijd in zitten, om een waterdicht dossier aan te leveren wat de verdenking ondersteunt en wat een veroordeling op gaat leveren. Ook daar weet ik inmiddels het mijne van, aangezien ik tegenwoordig als rechercheur werk. 

Het valt daarnaast ook niet uit te sluiten dat de andere drie ook nog een aanklacht aan hun broek krijgen, zowel civiel als strafrechtelijk. #Justiceforgeorgefloyd komt er, dus in mijn optiek is er helemaal geen reden meer om de boel in de fik te steken en leeg te plunderen, maar misschien denk ik te makkelijk. En lijkt me ook niet helemaal de bedoeling om aandacht te vragen voor het groter probleem, namelijk dat Amerika een racistisch land is, door de boel te verbouwen en te jatten, maar nogmaals: ik denk waarschijnlijk te makkelijk. 

Als mensen gaan protesteren, dan is dat hun goed recht. Als mensen hun mening willen verkondigen, dan is dat hun goed recht. Maar protesteer met respect. Respect voor de omgeving. Respect voor de mening van een ander. Praat met elkaar, in plaats van te schreeuwen. Laat mensen uitpraten als ze hun punt maken. Luister naar een ander en stel je open voor feedback. Sluit geen mensen uit en scheer geen mensen over één kam. Wees geen egoïst en hou rekening met omstandigheden als een corona-pandemie. Oordeel en beoordeel mensen op basis van hun gedrag in plaats van hun uiterlijk of andere kenmerken die zich van jou onderscheiden. Lijkt me helemaal niet moeilijk toch?

Als er mensen zijn die mij na het lezen van deze blog als racist bestempelen, daar heb ik het volgende antwoord op: "Wat je zegt, ben je zelf." 

Ik heb namelijk nóg iets geleerd heb op de politieschool:

“Behandel de ander zoals je zelf behandeld wilt worden”

Blijf veilig allemaal.

Zou het?

Amsterdam, 14 mei 2020

Vanavond een berichtje op AD.nl, met als titel ‘Nederlands coronamedicijn mogelijk over een half jaar beschikbaar voor patiënten.’ De link staat hier, dus klik vooral om te lezen waar het daadwerkelijk over gaat. Ik wil soms uit enthousiasme een artikel niet goed lezen en dan vergeet ik wat key-points.

Maar toch. Dat zou me potverdorie toch een mooi nieuws wezen. Een medicijn tegen het coronavirus. Nog niet zo mooi nieuws als een vaccin, want volgens de Almachtige Minister de Jonge moet er eerst een vaccin zijn voordat we weer naar festivals en het voetballen kunnen.

Een vaccin. Dat duurt volgens president Trump nog tot het einde van het jaar totdat het beschikbaar is voor de Amerikaanse bevolking. Een man die als verkiezingsbelofte heeft om een muur te bouwen bij de Mexicaanse grens, zal dan ook wel het motto ‘eigen volk eerst’ hebben. Maar aangezien president Trump dacht dat het coronavirus ‘een griepje’ was, is deze uitspraak niet geheel geloofwaardig. In dezelfde krant stond dat het coronavirus inmiddels wereldwijd aan ruim 300 duizend mensen het leven heeft gekost.

Het Europees Medicijn Agentschap, recentelijk verhuist naar de Amsterdamse Zuidas, heeft vaccin-technisch ook een nieuwtje in te brengen en dat is dat we in het meest optimistische geval over een jaar een werkend vaccin kunnen gebruiken in de strijd tegen het coronavirus.

En dat duurt lang. In het meest optimistisch geval een jaar wachten op een corona-vaccin. Op zijn minst. Dat wil zeggen dat we, als we de Almachtige Minister de Jonge moeten geloven, nog minimaal een jaar op anderhalve meter van elkaar moet blijven, dat er dus geen concerten, festivals en voetbalwedstrijden kunnen worden bezocht, dat we niet meer normaal op vakantie kunnen, dat we die teringmondkapjes op moeten in het openbaar vervoer, noem het maar op.

Nu is het openbaar vervoer sowieso kut, dus die mondkapjes gaan aan mij lekker voorbij. Al moet ik de goden niet gaan verzoeken, want die Golf van mij ligt inmiddels ook aardig op zijn sterfbed.

Toen ik het artikel las van het medicijn, toen kreeg ik ineens een hele logische gedachte. Want als er een medicijn is voor patiënten, dat wil dan dus zeggen dat je mensen die ziek zijn beter kan maken toch? Ik bedoel, ik ben geen dokter en heb helemaal geen medische achtergrond dus ik heb er werkelijk waar geen verstand van, maar ik hou van logisch nadenken. En bij logisch nadenken hoort vragen stellen.

Stel, er komt over een half jaar een medicijn beschikbaar. Kunnen we dan niet het aantal testen op gaan voeren? En kunnen de mensen die dan positief getest zijn niet de beschikking krijgen over het medicijn? En kunnen de mensen die negatief zijn getest gewoon weer uiteten in een vol restaurant?

Want als deze, voor mij best wel logische gedachtegang, ook door de mensen over wordt genomen die er over gaan, dan kunnen we na het Amsterdam Dance Event misschien wel ons leven weer opstarten. Dat er mensen weer normaal naar kantoor kunnen of op vakantie. En dat, als je een nieuwe collega op je team krijgt, dat je die weer fatsoenlijk een hand kan geven. En dat mensen weer kunnen gaan trouwen. En dat als iemand jarig is, je die weer normaal kan feliciteren, zoals we dat gewend zijn in plaats van op anderhalve meter afstand met zo’n schouw hoofdknikje? En dat de handhaving zich weer kan richten op echte overtredingen, in plaats van corona-boetes uitschrijven in tijden waarin het 25 graden is en je lekker in het park wil gaan liggen? Het is dat de kappers weer open mogen zijn, want diverse 21^e eeuw NSB-ers hadden zich nog steeds te goed kunnen doen aan het verraden van de buurvrouw die in het schuurtje achter het huis toch maar even de nodige coronakapsels stond te killen.

En dat we de Marktkantine weer vier keer om kunnen draaien als Reinier Zonneveld daar de voegen uit de muur staat te draaien? En wat te denken van Bart Skils 15 uur op Thuishaven, met 25 graden op je harses, een zonnebril op, een gezellig overhemd open tot je navel, de geur van zonnebrand, een glaasje bier uiteraard Corona in je handen en de blik op duizenden techno-vlinders om je heen. (Thanks naamgenoot, deze moest ik even van je pikken)

En dat de mensen in de zorg, die fantastisch werk hebben verricht en wat ze nog steeds doen, ook weer met een geruster hart naar hun werk kunnen.

Zou het? Of is dit te simpel gedacht? Ik wens de onderzoekers in laboratoria op welke plek ter wereld in ieder geval heel veel succes met het werken aan een medicijn of vaccin. Op jullie schouders rust onze hoop op het terug krijgen van een normaal leven. Als we de Almachtige Minister de Jonge moeten geloven.

Klaar mee.

Zo. Tijd om flink gas te geven.

Maar voordat ik dat doe, wil ik m’n denkbeeldige pet afnemen voor zij die zichzelf kapot werken om Nederland draaiende te houden. Zij die meer verdienen dan wat er nu verdient, zowel financieel als respect. Zij die na deze crisis waarschijnlijk door de politiek en hun baas in de steek worden gelaten, want ‘het is een roeping.’

En ik wil de mensen die een dierbare zijn verloren tijdens deze coronacrisis veel sterkte wensen met het verwerken van het verlies. Afscheid nemen zoals we dat gewend zijn, kan niet en dat doet pijn.

Nu gaat de gashendel open. Want ik ben er he-le-maal klaar mee. Het is nu zes weken geleden dat de eerste maatregelen werden genomen. Terecht overigens, dat er maatregelen werden genomen. De nationale gezondheid verslechterde en dus moet er ingegrepen worden. Gezondheid is namelijk het belangrijkste wat er is.

In de zes weken dat we nu verder zijn, zijn er zeker bijzondere dingen gebeurd. De capaciteit op de intensive care  is verhoogd. Zorgmedewerkers komen overal vandaan om hun collega’s te ondersteunen, daar waar nodig. Mensen brengen boodschappen bij oudere en eenzame mensen, als ze nog niet weg gehamsterd zijn. Gelukkig is het hamsteren na een week minder geworden en tegenwoordig kan je gewoon naar de supermarkt om te kopen wat je nodig hebt. Wel met een karretje overigens, want anderhalve meter.

In de zes weken zijn we ook vreselijk bang gemaakt door de media. Dagelijks kan je de digitale kranten niet openslaan en het ene na het andere paniekbericht komt tevoorschijn. Misschien wel een lockdown tot 2030, tot er een vaccin gevonden is. Misschien overdrijf ik, maar als we in week 8 zitten, dan sluit ik dergelijke berichten niet uit. Tot 2030 geen voetbal met publiek, geen festivals, niet sporten en niet onze dierbaren knuffelen. En de boel op anderhalve meter afstand. Ik vraag me af hoe ze dat gaan doen op scholen, bij de kapper, als je een nieuwe tatoeage wil of als je naar kantoor wil.

De politiek wordt in diezelfde media geknuffeld, zoals wij onze vaders en moeders willen knuffelen. ‘Rutte de beste leider in deze tijd’ of woorden van gelijke strekking. Veren-in-de-kont-stekerij van de hoogste orde en we lachen ons allemaal kapot om de doventolk, die tegen wil en dank haar werk staat te doen en door het internet én minister De Jonge op de hak werd genomen vanwege haar hamstergebaar. We kunnen er met zijn allen ontzettende lollig om doen, terwijl het een vrij respectloze grap was.

De doventolk werd door minister De Jonge op de hak genomen tijdens een persconferentie, die er elke week is. Elke week worden journalisten uitgenodigd om vragen te stellen aan de minister-president en aan de minister van volksgezondheid. Ik mis hierin wat. Ik mis scherpe, kritische vragen.

Bijvoorbeeld:

-    Waarom worden we niet massaal getest op het virus? Een test kan binnen 15 minuten voor uitslag zorgen: je hebt het wel, je hebt het gehad of je hebt het niet. Waarom wordt er niet getest, zodat er gericht kan worden op de mensen die de zorg nodig hebben in plaats van het pokerspel waar we nu mee bezig zijn?

-    Waar blijft een vaccin? Er zijn ook berichten dat er in september mogelijk al grootschalig een vaccin beschikbaar is. Waarom horen we daar niks van, zowel van de politiek als van de media?

-    Hoe zit het met de berichten dat we tot 2030 in een lockdown moeten volgens wetenschappers?

-    Waarom werd er pas zo laat ingezet op het virus? Volgens het RIVM was er nog weinig aan de hand toen de eerste verschijnselen van het virus zich openbaarden. Waar waren die bevindingen op gebaseerd?

Mark Rutte is een charismatische man, hij weet de dingen leuk te vertellen. ‘Het loket kan niet in 1 keer open’ zei hij gisteren nog. Leuk, om het leven en de vrijheid te vergelijken met een loket waar je een kaartje voor de trein kan kopen.

Maar aan alles merk je dat Rutte veel beter de baas kan zijn van een groot bedrijf, dan van een land waarin mensen wonen die kinderen hebben, die kinderen zijn en die op een kleinschalige manier geld moeten verdienen. Want je kan op je vingers aanvoelen komen dat er een dijk van een economische crisis aan zit te komen en dan helpt het ook niet bepaald als je geld over gaat lopen maken naar Spanje, Italië en ogenschijnlijk zal Griekenland ook weer op het financiële vinkentouw gaan komen. En minister Kraag maakt natuurlijk weer met liefde honderden miljoenen over aan de bodemloze put die ontwikkelingshulp heet.

Terwijl in Nederland straks de ene na de andere onderneming om gaat vallen.

Misschien ben ik te kritisch of schrijf ik zonder te veel verstand van zaken. Maar ik probeer mijn gezonde verstand te blijven gebruiken in deze tijd waarin we allemaal gek worden gemaakt door politiek en media. Ik ben er beetje klaar mee. Een overheid die ons maandenlang opsluit, zich met elke scheet bemoeit, maar zelf niet voldoende presteert. Mondkapjes? Testen? Isoleren? Grenscontrole? Risicogroepenbeleid?

Pray for Floortje

Floortje Dessing kreeg gisteravond een podium om haar visie te delen op het Coronavirus. We kennen Floortje allemaal als presentatrice van een reisprogramma bij de NPO. Zo’n 150 jaar zit ze daar al, om op kosten van de staat naar alle hoeken van de wereld af te reizen. Gewapend met een cameraploeg en geen enkel moraal bezwaar. Floortje kreeg gister een podium om te vertellen dat mensen het zo jammer vinden dat ze haar reizen niet meer kan maken.

Nou meid. Ik ken er nog een paar, mensen die hun reisjes niet meer kunnen maken. Een Tindermatch zag 6 weken backpacken als sneeuw voor de zon verdwijnen en twee collega’s kregen 0 op het rekest als het ging om hun vakantie. Zo ging een weekje wintersport niet door en werden twee weken Caribische zon twee weken thuis onder de zonnebank. Een andere collega zag een rondreis door het Westen van Amerika door haar neus geboord.

De vier mensen die ik hierboven omschreef hebben één ding met elkaar gemeen: ze zijn allemaal weer aan het werk. En wat ze nog meer met elkaar gemeen hebben, maar waar onze lieve schattige Floortje totaal 0 kaas van heeft gegeten is dat die vier mensen hun reis met hun eigen geld al hebben betaald en dat ze geen euro terug zien van wat ze voor hun dikverdiende vakantie hebben betaald. Dikverdiende vakantie, geen snoepreisje. Geen baantje in de zon op een ver plekje van de wereld waar je financieel meer over aan over houdt dan wanneer je op vakantie gaat.

En dan vergeet ik voor het gemak nog de backpackers die vanuit Azië amper naar huis kunnen, mensen die in het buitenland werken en ook naar ‘huis’ willen of moeten. Met deze mensen heb ik veel meer medelijden, maar deze mensen hoor je niet. 

Maar Floortje moest gaan zitten janken bij Mathijs aan tafel, dat ze het zo jammer vindt. Terwijl onze Floor als ambassadrice voor een betere wereld toch een reclame in heeft gesproken om onze aarde af te koelen.  Zo heeft ze het spotje van Justdiggit ingesproken om fondsen te werven om de aarde groener te maken waardoor onze planeet afkoelt. Het groener maken van de aarde, daar hebben we inderdaad wat winst in te bereiken. De wereld kent genoeg gortdroge plekken waar best wel wat aan gedaan kan worden.

Maar dat de mens de aarde kan afkoelen, dat is een utopie. Want waar waren de auto’s, de fabrieken, het gat in de ozonlaag en de vliegtuigen tijdens de Ijstijd? Toen lag er een pak sneeuw net zo groot als morgen heel de dag over onze aarde en sindsdien is de aarde kennelijk toch opgewarmd.  Het klimaat regelt zich vanzelf en het is menselijke arrogantie om te denken dat wij daar met zijn allen iets aan kunnen doen.

Hypocriet is het, dat Floortje bijna dagelijks in een vliegtuig zit terwijl ze strijdt voor een beter milieu. Kennelijk is de snabbelpremie als ambassadrice hoog genoeg om dit verraad te plegen. Aan de andere kant vliegt ze nog steeds, zichzelf aanpassend, naar landen als Iran, Pakistan en Jemen voortbewegen, terwijl ze bij Mathijs aan tafel zegt dat wij ons aan moeten passen aan degenen die hier naar toekomen. Floor, om de proef op de som te nemen. Laat jij je blonde haren eens wapperen als je in Teheran over de markt heen loopt. Kijken of ze mensen zich daar ook aanpassen aan jou dagelijkse gebruiken.

Floor kreeg dus een podium en dat podium kreeg ze bij Mathijs en De Wereld Draait Door. Vaste lezers van mijn blogs weten dat  ik niet rauwig erom ben dat het programma op 27 maart 2020 haar laatste uitzending heeft.  Een aardig programma als het ging over sport of over muziek, maar daar hield het ook wel mee op.

Halina Reijn riep op tot het verlengen van het programma, omdat ‘we onze rituelen nu meer nodig hebben dan ooit.’ Ik snap dat Halina pleit voor een doorgang van het programma. Want als je nog nooit een dag in je leven echt werk hebt verricht, dan komt zo’n gage als tafeldame natuurlijk fantastisch uit. Halina Reijn heeft in haar leven één rol gespeeld die bij haar past en dat was die van moffenhoer in Zwartboek. De ‘ik ben voor degene die wint’ rol. Eerst lekker bij de bezetters rondhangen, genieten van champagne en allerlei lekkers, om aan het einde van de film bij één van de geallieerden in een jeep te springen.  Walgelijk wijf.

Inmiddels zijn er belangrijkere zaken die spelen dan het gejank van Floortje Dessing en Halina Reijn. Het Coronavirus heeft het land op zijn gat liggen. Ik heb geen mening over het wat en hoe, want daar heb ik geen verstand van. De mensen die het nu regelen, zijn de mensen die er verstand van schijnen te hebben. Ik heb alleen wel hoop.

Ik hoop dat we allemaal goed voor onszelf en voor onze naasten zorgen. Ik hoop dat iedereen gezond blijft. Ik hoop dat Bruno Bruins weer opknapt. Ik hoop dat het snel over is. Ik hoop dat we weer met zijn allen op vakantie kunnen. Ik hoop dat we allemaal weer kunnen dansen in de zon. Ik hoop dat we allemaal snel weer kunnen voetballen, sporten of voor mijn part naar de Formule 1 kunnen gaan zitten kijken. Ik hoop dat we snel weer naar onze opa's en oma's kunnen. Ik hoop dat we elkaar weer kunnen knuffelen, kussen en high-fives kunnen geven. Ik hoop dat de kanjers die werken in de zorg en de mensen die ons land draaiende houden niet zullen bezwijken.

Ik hoop dat het allemaal goed komt. En dat komt het.

En ja, dat het EK voetbal een jaar is uitgesteld is natuurlijk een geluk bij een ongeluk. Want Memphis Depay. 

Bijna bijna bijna.... maar eerst nog even dit lezen!

Deze blog is bedoeld voor mensen van boven de rivieren. Maar de mensen van beneden de rivieren mogen meelezen hoor, allemaal ter lering en vermaak. 

Carnaval staat voor de deur. Eventjes nog de week uitzitten en dan mag de jas weer aan, de sjaal weer om, de portemonnee weer vol en de lever weer naar de klote. Ik kan nu al niet meer wachten en al aan veranderende profielfoto's op Facebook te zien ben ik daarin niet de enige. Waarom dit blogje bedoeld is voor mensen van boven de rivieren is om nog eventjes een puntje van aandacht te besteden aan 1 bepaald vooroordeel waar carnaval mee te maken krijgt. Steevast. Van mensen die van boven de rivieren zijn. Je zou bijna kunnen spreken van discriminatie als je een beetje lange tenen hebt. Die heb ik gelukkig niet, dus bij deze een friendly heads-up.

Carnaval is GEEN vrijbrief om vreemd te gaan lieve mensen, dat is niet de bedoeling van carnaval. 

Ook niet als een cameraploeg van Rumag Den Bosch intrekt en met allerlei suggestieve vragen de Mert onveilig gaat lopen maken. Nee, carnaval is geen vrijbrief om vreemd te gaan. Vreemdgaan is een zwakte. Als je lekker wilt hoeren en snoeren, dump je relatie en ga lekker je gang. Maar laat niet iemand van je houden terwijl je jezelf in allerlei vieze hoekjes te grazen laat nemen.

Dat het tijdens carnaval wel eens gebeurt, daar hoor je me niet over. Niks menselijks is zelfs de Oeteldonker vreemd. Echter, netjes is anders.

Zo, dat is er uit. Nog een gratis tip.

En nee, beste boven-de-rivier-bewoners, carnaval is óók geen vrijbrief om zomaar te denken dat iedereen naar de carnaval toegaat om eens lekker vies te doen in een steegje. Toegegeven, een mooie vrouw wordt nóg mooier met een Oeteldonk jaske aan en als er dan wat drank in zit, dan snap ik de sentimenten. Maar wat altijd geldt, geldt overal: klauwen thuis als ze niet wil. Of hij natuurlijk, zo werkt het van twee kanten. 

Voor andere tips en trucs kan ik je verwijzen naar de blog die ik 3 jaar heb geschreven die 11 tips voor de Oeteldonker in spé. Maar aangezien je nu al genoeg gelezen hebt, geef ik je nog 1 gratis adviesje: ga er heen, maak je niet te druk en geniet van al wat je ziet. Maar klauwtjes thuis als ze t niet wil hè?

Fijne carnaval mensen!

The Wizard of Amsterdam

De zomer van 2016. Portugal is de verse Europees kampioen geworden in een toernooi zonder Oranje. Ajax likt de wonden van alweer een verloren seizoen en het seizoen erop lijkt alweer kut te worden. FK Rostov vernedert de ploeg van de nieuwe trainer Peter Bosz. 

In die zomer loop ik regelmatig langs een voetbalpleintje in Amsterdam West of Zuid. Jongetjes die er voetballen dragen shirts van Ronaldo, Messi, Pogba, Zlatan, Neymar en Modric. In Amsterdam West, smeltkroes van beroep, dragen de de pleinvoetballende jongetjes shirts van Belhanda, El Ahmadi en zo af en toe loopt er een jongetje in een shirt van Chippo rond. Marokkaanse sterren van het heden en het verleden. Jonge kinderen die op een Amsterdams pleintje achter een bal aanrennen. Vaak ga ik er even zitten en dan geniet ik. Straatvoetbal is de grootste vorm van puur plezier.

Eind augustus. Op de burelen van de (dan nog) Amsterdam Arena stormt Marc Overmars naar de kantoren van de Raad van Commissarissen. Ajax heeft net een veeg uit de pan gekregen van FK Rostov en de ploeg schreeuwt om kwaliteit. Het is tijd om die kwaliteit van buitenaf te halen en dus moet er naar Enschede gebeld worden. 

30 augustus 2016. Een trots Ajax presenteert een trotse Hakim Ziyech. Jubelend stuur ik een app naar m'n beste maatje. 'Ziyech is binnen. Dat worden heerlijke balletjes vanaf rechts en over 2 jaar voor 45 miljoen naar Barcelona.' 

De winter van 2020. De 2 jaar zijn 4 jaar geworden. De 45 miljoen is er 1 minder geworden en Hakim Ziyech vertrekt niet naar Barcelona, maar naar London. De transfer is per 1 juli 2020 definitief. 

In 4 jaar heeft Hakim Ziyech er met zijn ploeggenoten voor gezorgd dat de Amsterdamse voetbalpleintjes weer voorzien zijn van het Amsterdamse rood-wit. Op de achterkant van de shirts vallen de namen van Tadic, van de Beek (zelfs in Amsterdam West, een enkele), Neres en Ziyech te lezen. En van De Jong, De Ligt en Schöne. 

Natuurlijk is het veel te veel eer om te zeggen dat Hakim Ziyech er in zijn eentje voor gezorgd heeft dat Ajax staat waar het nu staat. Een dubbel en een halve finale Champions League in 2019, een Europese finale in 2017 en likkebaardend voetbal doe je eenmaal niet in je eentje. Maar die fragiele linkspoot uit Dronten heeft daar wel een cruciale rol in gehad. En daar ben ik Hakim Ziyech ongelooflijk dankbaar voor. 

Nog 138 dagen. Zo lang is Hakim Ziyech nog voetballer van Ajax. Misschien nog 30 wedstrijden, als het allemaal meezit. Het mogen van mij 138 lange dagen worden.