Ongekend is ook de geweldige stad San Francisco, waar ik eigenlijk te kort verblijf. Helaas geldt bij deze trip hetzelfde als in de Tour de France en die wacht ook op niemand. Morgen check ik uit bij m'n motel op Lombard Street, maak ik nog even een kleine pitstop op Treassure Island en dan laat ik die geweldige stad achter me. Voorlopig, want ik kom hier zeker nog een keer terug. Een vrijdagmiddag, een hele zaterdag, een hele zondag en een laffe maandagochtend zijn aan de korte kant voor deze geweldige stad.
Vrijdagavond begon m'n avontuur hier eigenlijk al. Zoals reeds geschreven kwam ik via de Golden Gate en Hawk Hill deze stad binnen rijden. Het was meteen een startschot voor mijn camera om aan de bak te kunnen. Want deze stad heeft zoveel mooie gebouwen, landmarks en andere bezienswaardigheden dat je rolletje zo vol is. Één van de weinige voordelen van het digitale tijdperk waarin we nu leven.
De zoektocht naar een plek om het weekend door te brengen, werd een rit door de hele stad. Van hoog naar laag en van laag naar hoog, met stijgingspercentages van 16 procent als maximum. De Dodge deed het lachend. Lang leve de automaat in de deze stad. En ze weten hier hoe het moet qua auto's. Hier rijden genoeg 'zware' auto's rond om de Jesse Klavers en de Amsterdamse grachtengordel een rolberoerte te bezorgen. Wat het Polo'tje en het Ibiza'tje voor de jongemannen bij ons, daar rijden de begin twintigers hier in een Mustang, een Camarro of een Challenger. Voor overigens minder geld dan wat bij ons een Polo kost.
Nadat ik vrijdagavond om Lombard Street eindelijk een motel had gevonden, was het tijd voor eten. Ik belandde 200 meter verderop bij Bobo's Burger, waar mijn afkomst bij de ober meteen leidde tot een overeenkomst: De Golden Earring. Hij had ze in 1973 nog live meegemaakt, tijdens een tour door de States. De burger en het biertje smaakten er vervolgens niet minder om. Ik lag er vroeg in vrijdagavond. 400 mijl wegtrappen op een dag is best een pittige bezigheid.
De zaterdagochtend wandelde ik vanaf mijn motel als foto makend naar Fisherman's Wharf. 10 uur in de ochtend en kapot druk. Kapot vol met eettentjes, winkeltjes, tours en tickets en veel bijzondere dingen. Ik koos uiteindelijk voor een boottocht in de baai, omdat Alcatraz overboekt was. Met het boottochtje begonnen uiteindelijk de overuren voor de camera weer. Kost je 40 piek, maar zeer de moeite waard. Wat een uitzicht op de stad en de bruggen heb je vanaf zo'n boot. Heel erg de moeite waard, net als Pier 39, met alle winkeltjes, dingetjes en fraaie omgeving. Fischerman's Wharf moet absoluut op je lijstje tijdens een bezoek aan San Francisco.
Na de boottocht wandelde ik kris kras door de stad, eigenlijk zonder doel. Lekker verkennen de boel. Op de voetjes is dat bij sommige straten een uitdaging. Het isn nu anderhalve dag later, maar ik voel m'n kuiten nogn branden van het omhoog lopen. Never skip legday.
Na van alles gezien en gefotografeerd te hebben, was het tijd om even te chillen met een paar flesjes Bud op de kamer. Muziekje d'r bij en de telefoon voor het maken van de plannen. Na diverse opties te hebben afgewogen, werd het Union Street, op 20 minuutjes wandelen vanaf het motel. Op Union Street kwam ik al snel 2 dames tegen die eigenlijk een pizzatje gingen halen om vervolgens te gaan Netflixen, maar ze wilden toch even een drankje doen met die lange uit Nederland. Dat werd uiteindelijk The Brixton. Het bleef bij het ene drankje en met name Julie (die andere heette Meg, shut up Meg) vond het erg spijtig dat het daarbij bleef. Ik vond het minder erg, want dan nadat ze weg waren heb ik de meest goddelijke steak aller tijden op. Japanse beef, met een plak kaas en blokje tomaat, een sausje en bascilucum azijn. Bril-jant. Uitbuiken deed ik nog met 2 biertjes en toen was de pijp leeg. Teruglopend over Union Street bleek het een hotspot te zijn voor lovel San Francisco. Barretjes zaten vol, mensen zaten op het terras en er hing een gezellige vibe in de stad.
Die vibe was zondagavond verdwenen, toen ik volgens hetzelfde recept weer naar Union Steet wandelde. Kennelijk is zondagavond een minder goed idee, maar een zondagmiddag zou een goeie oplossing kunnen zijn.
Maar toen had ik geen tijd. Ik nam zondag namelijk de makkelijkste manier om de hoogtepunten van de stad te zien op een Hop on hop off bus. Kost je 2 geeltjes, maar dan heb je ook wat. Wederom maakte m'n fototoestel overuren. Ik stapte uit bij Chinatown, wat echt is als op tv. Drukke Chinezen en dan zo'n lange blanke darm er tussendoor. Er was een parade met een beste honderduizendklapper als klapstuk. En zulke hebben ze in België niet. Toen ik bij Washington Sqaure, via Little Italy weer op de bus hopte, ging het verder met de hoogtepunten van de stad met commentaar van een hilarische gids. Sarcastisch en scherpe humor, verteld door een dikke Yank met een gek hoedje. Moet kunnen.
Ik hopte er nog 1 keer uit, bij Haight Street, waar in 1967 de Summer of Love begon. Hippies reikten tot aan de oksels in die tijd en tegenwoordig komen ze tot aan je knieeen. Ik heb niks met hippies, uitgezonderd de muzieksmaak.
Op Haight Street vind je naast hippiewinkels, barretjes, een Mac en graffiti ook the Red House, waar legende Jimi Hendrix behoorlijke tijd heeft gewoond bij zijn toenmalige vriendin. Het heerlijke nummer Red House gaat over deze plek. Het toeval wilde dat ik op 18 september hier langs liep, de sterfdag van deze gitaargod.
Haight Street is een aanrader, waar je de hippies ook nog in hun habitat aan kan treffen. De rit ging verder via Golden Gate terug naar mijn motel waar ik m'n koelkast leeg dronk, m'n spullen klaar zette voor het vertrek van morgen en de auto af ging tanken. Een laatste goeie hap bij The Brixton maakte een einde aan deze geweldige zondag.
Morgen gaat de reis verder, richting Yosemite. En na Yosemite wacht Vegas. Desondanks zou ik hier best willen blijven. Wonen ook, maar met een gemiddelde huizenprijs van 1,4 miljoen dollar gaat 'm dat niet worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten