2016. Een ABC'tje.

Nog eventjes en 2016 zit er op. Een jaar waarin veel gebeurd is, zowel privé, professioneel alsmede in mijn straatje 'favoriete (bekende) mensen.' Om het terugblikken een beetje vernieuwend te houden, maak ik er een ABC'tje van. Zesentwintig woorden over 2016.

De A. is van Acht Mei.

De Graafschap moest te doen zijn, volgens iedereen. Een simpele overwinning en een nieuw kampioensschap voor Ajax zat in de tas. Het liep even iets anders. Het werd 1-1 in Doetinchem, PSV won bij Zwolle, waardoor de Eindhovenaren met de titel gingen lopen. Mensen wisten ineens weer wat social media was.

De B. is van Bruce.

Een moederdagcadeau'tje. Samen naar Bruce Springsteen op het Malieveld in Den Haag in juni. Het was geweldig. Overweldigend. Een man van 67, die drie en een half uur lang krachtig én zuiver de ene na de andere kneiterharde hit staat te zingen. De B. is dus ook van The Boss. Wat een concert.

De C. is van Cruijff.

Johan. Nummer 14. El Salvador. Het Orakel. De beste voetballer, die ooit op de Nederlandse velden heeft rondgelopen. Hij overleed dit jaar op 68-jarige leeftijd. De man die het voetbal waar zoveel mensen van houden, vorm heeft gegeven en door heeft gegeven aan de wereld. Johan is niet meer. Je bent pas dood als je echt vergeten bent. In zekere zin is Johan dus onsterfelijk. En op 68-jarige leeftijd overleden. 6+8 is 14. Toeval is logisch.

De D. is van Dertig.

Cruijff overleed op mijn dertigste verjaardag. Het was meteen een kutverjaardag. Maar dertig dus. De aftakeling zou beginnen, zeiden ze. Niets is minder waar. Dertig is het nieuwe twintig en misschien wel het nieuwe achttien. Ik schreef er al over, maar dertig worden is niet verkeerd. Het feestje, gevierd bij mijn ouders in juli, was dat ook niet trouwens.

De E. is van Euro 2016.

We waren er niet bij en dat is niet prima. Geen volle pleinen, geen volle carport, geen Oranjegekte, nee, helemaal niks. Potverdorie, een EK zonder Oranje. Er was eigenlijk geen reet aan. De supporters van Ijsland, Noord-Ierland, Wales en Ierland waren de bom. Een EK met een lelijke winnaar. Een EK of WK zonder Oranje. Wen er maar aan. Want zo lang de jonge talenten na één aardig seizoen al naar het buitenland trekken voor de centen in plaats van speeltijd bij een topclub, dan kom je er niet.

De F. is van Fitboy

Vreselijk woord overigens en helemaal vreselijk zijn die op-zichzelf-geilende-veel-te-veel-hashtag-op-social-media-gebruikende-fitboys/fitgirls. Het gezonde en het fitte leven is daarentegen totaal niet vreselijk. We zijn nog steeds lekker bezig en ik geef toe: op snapchat ben ik daar vrij actief over. Maar laten we 't vooral normaal houden. Lekker sporten, sterker en fitter worden en gezond eten. Het lijkt me niet dat je daar heel je social media mee moet vullen. Een nietszeggend foto'tje tussendoor is prima, maar ik ga dus echt geen blote bast foto's posten na het sporten. En ik ga ze ook niet zelf 'liken.' Je eigen foto's of update 'liken.' Droeviger kan bijna niet.

De G. is van Gaypride.

Nee, dit is niet mijn George Michael moment en ik ga ook niet Outside zingen. Ik ga uberhaubt niet zingen, want dat klinkt voor geen meter. Maar tering, wat was het gezellig op de Gaypride in augustus. Alleen maar liefde. En heel veel bier. Godjezus, wat had ik de volgende dag een kater. Maar wel één met de grootste glimlach van Amsterdam.

De H. is van Heroes.

Eén van de velen. Het nummer Heroes is een van de mooiste liedjes van die prachtige David Bowie. Hij overleed, al vroeg in 2016. Ik schreef over hem. Wat een prachtige artiest, wat een schitterende liedjes en wat een voorbeeld van hoe je met klasse toch een beetje brutaal kan zijn. David Bowie. Rust in vrede.

De I. is van IS

Allemaal jullie moeder. Raar kutvolk.

De J. is van Juul.

Er kwam een nichtje bij dit jaar. Prachtig meisje genaamd Juul. Inmiddels niet meer zo breekbaar, dus durft ome Kees ze vast te houden. En Siem is een geweldige grote broer.

De K. is van Keys.

De Black Keys welteverstaan. Ontdekt in 2016. Wat een goeie band. Moeilijk. Met Little Black Submarine, Loneley Boy en Goodbye Babylon als absolute favorieten. Heerlijke bluesrock.

De L. is van Liefde.

Ik was bijna vergeten hoe het voelde en ik kwam er ook heel snel achter waarom ik dat vergeten was: verliefd worden. Gebeurt niet vaak op die manier, want ik word in Amsterdam bijna dagelijks vijftienhonderd keer verliefd. Deze verliefdheid was echt, Tinder was al van mijn telefoon verwijderd maar helaas niet wederzijds. Gevoelens kun je niet sturen. Wijze les van 2016. En Tinder staat er inmiddels weer gewoon op. Niet dat je daar veel gezonder van wordt trouwens.

De M. is van Motor rijden.

Qua aantal kilometers te weinig, want er werden er slechts 4.000 gereden. En dat is voor mijn begrippen matig. Helemaal als je je bedenkt dat er een retourtje Assen tussen zat en wat retourtjes tussen Amsterdam en het huis van mijn ouders. Kwalitatief was het overigens wél goed. Fijne dijkritjes, fijne ritjes door de Biesbosch en fijne ritjes met naamgenootje/motormaatje/jeweettoch. Tegenwoordig is er een camera. In 2017 gaan er dus filmpjes volgen. Nu al zin. Dat heeft overigens niet alleen met het camera'tje te maken. Motor rijden is gewoon vet.

De N. is van Nieuwjaarsbijeenkomst.

Ik heb er stiekem best zin in, op 5 januari. Voor zij die bekend zijn met het fenomeen waar ik het over heb: ik zie jullie op 5 januari. En ja, dan mag je legaal naar die plek. Geen probleem.

De O. is van Oeteldonk.

Het was geweldig. De beste Carnaval aller tijden. Wat een geweldig feestje. Het duurt niet eens lang meer, voordat het jaske weer aan kan en de sjaal weer om. Eind februari. Kunnen we de tijd eventjes doorspoelen?

De P. is van Purple Rain.

Niet alleen David Bowie en Johan Cruijff gingen, met Prince en George Michael gingen er toch nog wel aardig veel van wie ik zeg: held. Het nummer Purple Rain van Prince in de auto. Loeihard en knettervals meezingen. Inclusief emotie bij het slotstuk van het nummer. Zo worden ze tegenwoordig niet meer gemaakt. Wat een muzikanten.

De Q. is van Queen.

I just want to ride my bycicle. Want motor rijden is gewoon vet.

De R. is van Rostov.

FK Rostov. Bedankt. Nu speelt Ziyech tenminste bij Ajax. Die hadden ze godverdomme op 9 mei al vast moeten leggen.

De S. is van SAMCRO.

En SAMCRO staat weer voor Sons of Anarchy Motor Club Redwood Original. De vetste serie die ik ooit gezien heb. Ik heb hem in 2016 beëindigt en degenen die de serie nog niet gezien hebben, raad ik aan om Netflix te regelen en te genieten van zeven seizoenen bikerboys, wapens, bikerchicks, Harley's en noem het allemaal maar op. Ik ga verder niet spoilen, ga er zelf maar achter komen hoe vet die serie is.

De T. is van Twitter.

Eén van de lessen van 2016 is dat als je plagerig een hashtagje op Twiter gebruikt, dat dat heeeeeel anders uitgelegd kan worden. Doen we dus niet meer. Plagerige hashtagjes plaatsen dan he. Twitteren nog steeds, anders leest niemand deze onzin.

Dat geintje heeft me overigens wel een dikke 10 duizend hits opgeleverd, op deze blog. Het was de helft van de hits die ik had dit jaar op deze blog. Met dank aan jullie. Blijf me lezen en delen lieve mensen, en misschien komt er dan nog veel meer moois. 

De U. is van Uitschot.

Of je nou een tuigvlogger bent, Sylvana Simons, een politicus van DENK, een vrachtwagendief in Berlijn, een straatrover, iemand die bejaarden oplicht, een zakkenroller op Tenerife, Nemanja Gudelj, een ordinaire vreemdganger/ster, met een demonstratie bij de intocht van Sinterklaas gaat staan, een betweter zonder verstand van zaken of iemand van de politiek correcte elite. Ga iets doen waarmee je niet het nieuws haalt.

Een hele, hele dikke middelvinger naar al het uitschot van Nederland en omstreken.

De V. is van Vakantie.

Die bestond dit jaar uit 8 dagen Tenerife. Prima vakantie. Will Grigg's on Fire. In die ballentent.

De W. is van Wereldprestatie.

Leicester City werd kampioen van Engeland en de spits, Jamie Vardy is een 29-jarige oud-fabriekswerker die leeft op Red Bull en af en toe rookt. Ze troefden al die miljoenenploegen af. Geweldig. Ook de winnaars en winnaressen van Olympische medailles: toppers. Allemaal. Ook Dafne. Jij pakt de volgende Spelen gewoon goud.  

De X. is van XXX.

Soms is zwijgen beter dan praten. En jezus, wat een kutletter voor een alfabet. Kunnen we deze letter niet verkopen aan Rusland of zo?

De Y. is van Ysthee.

Ik weet het, je schrijft het anders, maar de letter I was dit jaar snel vergeven. De ijsthee smaakte evengoed weer buitengewoon dit jaar.

De Z. is van Zestien.

Tweeduizendzestien dus. Het jaar zit er bijna op. Muzikaal een takkejaar, met al die grootheden die ons ontvielen. Johan ging met ze mee. Tweeduizendzeventien staat voor de deur. Laten we hopen dat het eventjes genoeg is, met al die grootheden die ons ontvielen. Laten we ook hopen dat we weer een beetje normaal tegen elkaar gaan doen. Gewoon normaal. Met respect voor elkaar en zonder dat allerlei aannames zijn. Want je weet het... Assumption is the mother of all fuck ups.

Deze blog delen? Klik op onderstaande buttons om de blog rechtstreeks te delen op je eigen social media!

'Goede Kerst.' Hoe lang nog?

Een heuse Kerstblog. De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Zoals ze in veel Amerikaanse Kerstfilms zeggen: Miracles do happen at Christmas. Het is dus Kerst. Hoe lang nog? Want ook Kerst is weer een typisch dingetje dat de politiek correcte elite wilt veranderen cq. aanpassen.

Vooropgesteld, met Kerst heb ik niet echt heel veel. Ik kan het maar eerlijk zijn. Het religieuze Kerstverhaal van Jozef en Maria, de stal, de ezel, het gebrek aan slaapruimte in Bethlehem en het kinneke Jezus, dat tussen de ezelstront geboren is. Ik ben er mee bekend, want ik heb op een christelijke basisschool gezeten. Niet dat dat moest overigens, maar het dorpje waar ik vandaan kom is dermate klein dat er maar één basisschool zat. Geen zwaar christelijke school trouwens, het was prima toeven op dat kleine schooltje.

Sterker nog, als klein ventje had ik zo’n hoog kutstemmetje dat ik jaarlijks aan de beurt was om tijdens de Kerstvoorstelling voor ouders, vrienden en bekenden de Kerstliedjes mee te mogen zingen. Van dat hoge kutstemmetje is nu bar weinig meer over, met dank aan een pakje Marlboro Medium per dag. Als ik mezelf nu hoor zingen dan denk ik: ‘Waar zijn in vredesnaam de oordoppen?’

Kerst is wel gezellig trouwens, boordevol tradities. Net als Carnaval, dat ook boordevol tradities zit. Met Carnaval heb ik trouwens wel meer dan met Kerst, maar mijn vaste lezers zullen nu niet van de stoel gevallen zijn van de verbazing.

Eén van de tradities is de muziek. Je hoeft halverwege november SkyRadio niet aan te zetten en je wordt de hele dag overstelpt door die vreselijke Kerstmuziek. Mariah Carey haalt aardig wat royalty’s op met deze dagen. Als ik dan toch een mooi Kerstliedje mag opschrijven, dan is dat ‘Driving home for Christmas’ van Chris Rea. Als we het over muziek en Kerst hebben, dan is natuurlijk de Top 2000 vaste prik. Hét radioevenement van het jaar, met non stop de beste liedjes door de luisteraars gekozen op de radio die eindigt op 1 januari om 00:00 uur. Ik zeg altijd dat het begin van de Top 2000 het mooiste van de Kerst is.

Tradities met Kerst. We kennen ze allemaal. Eten. Veel eten. Nog meer eten. Kalkoen. De Home Alone films op TV. Sissy. Die Hard. Hangen, liggen en uitbuiken. Drank, om de Kerst nog enigzins dragelijk te maken. Stappen op Tweede Kerstdag, in mijn geval in Den Bosch. Rudolph met zijn rooie neus. Sneeuw (soms). Een kerstboom in huis. Talloze Kerstversieringen in huis en in de stad. De Kerstman met zijn rooie neus. Winkels, restaurants en website die de ‘Kerstsfeer’ hebben. Kerstmarkten. Het is te veel om op te noemen.

Aan de stoelpoten met die tradities wordt nu gezaagd. Net als aan de stoelpoten van Zwarte Piet gezaagd wordt. De Kerstviering wordt langzaam maar zeker anders. Grote bedrijven als Starbucks, RTL Nederland en Hema spreken niet meer over Kerstdagen, maar over feestdagen. De term ‘Fijne dagen’ wordt meer en meer gebezigd, vooral in de stad. In de dorpen maken ze zich niet zo druk. In de dorpen krijg je ook nog gewoon een negerzoen of een jodenkoek bij je koffie.

Na de jodenkoek, de negerzoen en Zwarte Piet is nu dus Kerst het doelwit van de politiek correct elite. Het zou namelijk aanstootgevend zijn dat een Christelijk feest als Kerst, de aandacht krijgt die het nu krijgt. Want er zijn inmiddels ook andere geloven en andere mensen die ‘niks met de Kerst hebben.’ Dan kennelijk met de naam Kerst. Want ze doen net zo makkelijk hun Kerstinkopen bij de Albert Heijn, luisteren evengoed naar de Kerstmuziek en strijken met groot gemak hun Kerstbonus op. Hypocriet gedoe.

Dat Kerstmis een christelijk verhaal met zich meebrengt, valt niet te ontkennen. Het kinneke Jezus en zijn hele squad, dat stond hartstikke in de Bijbel en dat verhaal leeft onder de christenen. De mensen, die niet (meer) geloven, noemen het feest wat op 25 en 26 december gevierd wordt nog steeds Kerst. Want je hebt de Kerstman. Wat is er in hemelsnaam religieus aan de Kerstman? Noem het maar. Want in mijn ogen is de Kerstman een dikke, ouwe kerel met een IS-baard, die rondgevlogen wordt door zijn magische rendiertjes en die cadeautjes bij (grote) kinderen onder de Kerstboom dropt. Kerstmis is in de twintigste eeuw uitgegroeid tot een feest voor jong, oud, gelovig of niet gelovig. Absoluut commercieel, maar daar ontkom je niet aan. Iedereen wil cadeautjes, iedereen wil een zeven-gangen-diner (behalve Youp van ’t Hek als zijn schoonmoeder het kookt), iedereen wil gewoon de gezellige dagen beleven zoals de traditie dat zegt. Maar we blijven het Kerstmis noemen. Ik blijf een fan van de lichtjes en de symbolen. Punt.

De politiek correct elite. Het duurt nog maar eventjes voordat er aan de wet- en regelgeving wordt getwijfeld. Want de wet- en regelgeving die wij in Nederland en de rest van de Westerse wereld is namelijk gebaseerd op de Tien Geboden. En waar komen de Tien Geboden vandaan? Juist. Uit de Bijbel. De politiek correcte elite praat te veel, doet te weinig. De politiek correcte elite komt uit de stad en zorgt met hun stadse problemen voor een landelijk probleem. In Amerika heeft aankomend president Trump inmiddels aangekondigd om de ‘oorlog tegen Kerst’ te beëindigen. De Republikein gaat namelijk gewoon weer ‘Merry Christmas’ zeggen in plaats van ‘Happy Holidays.’ Laten we hopen dat dit werkt, voordat het te laat is. Ik weet niet in hoeveel dingen in de aanstaande president van de Verenigde Staten ga volgen, maar ik zeg ook gewoon ‘Goede Kerst.’ Het woord ‘fijn’ in ‘Fijne Kerst’ klinkt namelijk politiek correct. En bij die elite wil ik niet thuishoren.

Wat ik dus wil zeggen tegen iedereen: Een goede Kerst. Geniet van en met elkaar. En laten we tradities tradities houden. Een goede Kerst. Met een gelukkig en gezond nieuw jaar.

Overigens heb ik zelf geen Kerstboom in huis. Ik hou namelijk totaal niet van stofzuigen.

Deze blog delen? Klik op één van de onderstaande buttons voor het delen van deze blog op je eigen social media.

Message in a bottle

‘A year has passed since I wrote my note.’ Het is de opening van het nummer ‘Message in a bottle’ van The Police. Ik heb er wel eens over geschreven, maar aangezien ‘ze’ niet luisteren, is het toch weer tijd om iets onder de aandacht te brengen.

Deze is lichter verteerbaar dan mijn vorige blog, wees gerust.

Wie zijn ‘ze?’ Ik hoor het de lezer vragen. ‘Ze’ in dit geval zijn meerdere groepen mensen, waar ik later in deze blog nog op terug ga komen. 2016 zit er bijna op, mijn jaaroverzicht wordt de volgende blog die online komt, waarschijnlijk op Oudejaarsdag. Een jaar waarin veel is gebeurd. Sommige dingen herhalen zich, sommige dingen worden beter en sommige dingen worden erger. Over die laatste categorie wil ik het met jullie gaan hebben vandaag.

De politie. In 2016 kregen de mannen vrouwen in geel en donkerblauw (of is het geel met zwart, maakt niet uit ook eigenlijk) weer veel te verduren. Er werd etnisch geprofileerd. Er werd niet hard ingegrepen. De tuigvloggers woord van het jaar 2016 lieve mensen werden geen strobreed in de weeg gelegd om hun onbehoorlijke filmpjes te maken en te posten op social media. Alles voor de kliks.  

Werd er ingegrepen, dan kon je meteen de termen ‘politiegeweld,’ ‘racisme’ en ‘ongetrainde MBO-ertjes’ weer tegenkomen. Op social media. En in de mainstream-media. RTL nam klakkeloos het zinnetje ’40 procent wordt door de politie etnisch geprofileerd’ over, terwijl die rukkers het onderzoek niet eens volledig gelezen hadden. Net zoals RTL aangeeft dat de politie niet goed en niet vaak getraind wordt. Is RTL wel eens bij zo’n training geweest? Het onderzoek wordt gedaan door met de microfoon op straat te gaan en aan omstanders te vragen wat ze van politietrainingen vindt. Daarnaast wordt er een stoffige hoogleraar vanachter zijn bureau vandaan getrokken, die nog nooit één dienst op straat heeft meegelopen, maar wel gaat vertellen hoe het werkt. In mijn beleving kan je veel vakken uit een boekje leren, maar het vak van politieagent moet je toch echt zelf beoefent hebben om er een gegronde mening over te mogen hebben. Maar goed. Dat zal dan wel weer aan mijn persoontje liggen.

Laatst was ik aan het stappen, op het Leidseplein. Binnen mag je niet meer roken en dus ga ik naar buiten voor een sigaret. Terwijl ik buiten sta te blauwbekken van de kou, wordt er een lastige, schreeuwende en dronken man door de aanwezige agenten opgepakt. Ze zijn met zijn vieren en er staat er ook nog één toe te kijken.

Naast me staat een dame uit de omgeving van Purmerend, Almere of misschien Zaanstad. Haar pens komt onder haar veel te kleine top aan, op haar naamketting staat iets van Chayenne en tussen de vingers gevuld met nepnagels zie ik op de sigaret het woordje ‘Mascotte’ staan. ‘Kenne jullie het niet alleen af?!’ hoor ik haar met haar vadsige, dronken harses richting de agenten balken. Letterlijk balken.

De man op de grond probeert zich te verzetten zo goed hij kan, maar de agenten hebben de boel keurig netjes onder controle. Wanneer de politiebus arriveert, is het nog een beetje duwen en trekken tussen politie en boef, maar wanneer het deurtje dicht gaat halen de agenten adem, geven elkaar en box en lopen verder met hun ronde.

‘Kijk ze staan, de helden. Weer iemand in mekaar gebeukt.’ Mijn sigaret is gelukkig bijna op, want ik sta me dood te irriteren aan Chayenne met haar doodgeblondeerde nephaar. Ik heb heel eventjes de neiging om te zeggen dat ze het dan maar in haar eentje moet proberen. Dan had je geen nekklem gehad, maar een vetrolklem. Zekers te weten dat die arme arrestant het niet na had kunnen vertellen. De beste man zou ter plekke de longtering hebben gekregen, wanneer ze de zweetdruppeltjes tussen de vetrollen, die onder het topje vandaan… enfin. U begrijpt het.

Chayenne valt onder de categorie ‘ze.’ Mensen die standaard een mening hebben over andermans werk, terwijl ze totaal geen verstand van zaken hebben. Chayenne en consorten volgen hun nieuws via social media en de mainstreamellende van RTL. En ze zijn niet te beroerd om dit Henk – en Ingrid gedrag tentoon te spreiden op social media, waar het likes regent van dezelfde imbecielen die hetzelfde verstand van zaken denken te hebben.

Categorie ‘te dom om brand te roepen.’ zou mijn vader zeggen en die man heeft daarin gelijk.

Net zoals die man gelijk lijkt te krijgen over het feit dat er ene heer Wilders toch wel behoorlijk aan de macht lijkt te komen. In de peilingen gaat Geert richting de 40 zetels. Goed, volledig aan de macht gaat hij niet komen, want er is geen partij die met hem samen wil werken, maar toch. Het is gevaarlijk dat Nederland neigt naar een man die vindt dat de Islam een achterlijke cultuur is, die Marokkanen het land uit wilt schoppen en die burka’s wilt verbieden.

Dat we die kant opgaan als Nederland, is niet de keus geweest van het volk. Het volk is moe. Het volk is moe dat er mensen NIET gestraft worden. Wanneer iemand een maandje gevang krijgt voor zes gepleegde inbraken, dan wordt men boos. Wanneer iemand een jaar de cel in moet, omdat hij een peuter dood reed en zich pas ging melden op het moment dat zijn kop groot in de media stond, dan wordt men boos. Wanneer twee mensen uit het niets twee politieagenten in elkaar beuken en daar vervolgens achttien jawel lieve mensen, ACHTTIEN dagen gevang  voor krijgen, dan wordt men boos. Wanneer een ambulancemedewerker wordt belaagd en van zich afslaat en wordt gestraft, dan wordt men boos.

Want, hoe je het went of keert, wij zijn allemaal afhankelijk van hulpverleners. Die je huis komen blussen op Eerste Kerstdag, 's nachts achter een inbreker aanrennen of een baby van 2 maanden moeten reanimeren. De mensen, die onterecht denken overal verstand van te hebben. Want het staat allemaal op Facebook. 

‘Ze.’ Niet alleen Chayenne en haar gelijken vallen eronder, maar ook de elite. De elite waar het volk klaar mee is. Rechters, politici, die jaarlijks dingen beloven maar geen fuck doen om het beter te maken. De verkiezingen komen eraan, voor je het weet is het maart 2017 en mogen we naar de stembus. Nog eerder is de Nieuwjaarsnacht, waar er weer talloze politieagenten, ambulancemedewerkers en (vrijwillige) brandweermensen worden  bekogeld, mishandeld, uitgescholden en bedreigd. En elk jaar hoor ik het politici weer roepen, dat degene die hulp verlenen en onheus worden bejegend, dat die kunnen rekenen op steun van de overheid. En dat de daders hard gestraft zullen worden. Indrukwekkende termen als snelrecht en celstraf vliegen door de media als Cristiano over het veld. Het is flessenpost. Allemaal. Nutteloos. Achttien dagen cel. En dat is het. Waarschijnlijk gaat het pas écht ophouden, als er HARD gestraft wordt, met gevangenisstraffen van minstens een jaar. First offender of niet.

Soms wil ik in Amerika wonen. Daar krijg je dus gewoon zes jaartjes op water en brood wanneer je een agent een beuk geeft. Ik ben heel benieuwd wat voor signaal dat af gaat geven wanneer dat in Nederland gaat gebeuren. Gewoon de maximumstraf.

Maar dat bericht zit in een fles. En is volgens mij nog halverwege de Atlantische oceaan. Zal wel vastgelopen zijn op een ijsberg. Ik ga afsluiten met een citaat van Denzel W. wat van de week viral ging. Filmpje is hier te zien. 

'If you don't read the newspaper, you're uninformed. If you do read it, you're misinformed. (..) Anything you can practise, you can get good at. Including BS.'


Deze blog delen? Klik op één van de onderstaande buttons voor het delen van deze blog op je eigen social media. Lees je mobiel? Klik dan op delen!

Kijk en leer

Praten over een onderwerp wat eigenlijk niet zo vaak besproken wordt. Ja, mannen onder mekaar hebben het erover. Maar voor de rest is praten over porno best wel een taboe. Want dat doe je eigenlijk niet. Het gaat meestal om vrouwen die kreunen als speenvarkens, zwaar onder de make-up en plastische chirurgie en stelletjes die in allerlei houdingen tot het spel der liefde cq. lust pontificaal in beeld brengen. Eigenlijk snap ik best waarom er weinig over porno gesproken wordt in een relatie. Porno is namelijk plat. En daar houden we eigenlijk helemaal niet van. Toch wil ik het onderwerp op de tafel leggen. En dan voor het goede doel.

Even voor de goede orde: stelletjes die er een goed seksleven op na houden, waarbij beide partijen meer dan tevreden zijn met hoe het gaat, singles die prima one-night-stands hebben of mensen met een libido van beneden het vriespunt kunnen deze blog misschien beter overslaan. Hoewel, achterover zitten en een beetje dom grinniken over wat ie nu allemaal weer opschrijft, dat is altijd leuk meegenomen. Komt ie.

Youp van ’t Hek zegt in één van zijn conferances dat na een relatie van een aantal jaar ‘het neuken helemaal nergens meer op slaat.’ Youp spreekt uit eigen ervaring. Pas wanneer de cabaratier goed kwaad is, dan slaat het neuken ergens op. Youp zegt dat hij ongeveer sinds de Tweede Wereldoorlog samen is met dezelfde vrouw en dan slaat het neuken dus nergens meer op. Youp zegt dat het de eerste drie jaar van een relatie leuk is, maar daarna gaat het neuken al snel nergens meer over. Ik heb nooit een lange relatie gehad, dus op dat front kan ik er niet over meepraten.

Ik kan er ook niet over meepraten dat er mensen uit elkaar gaan omdat de seks kut is. Daar ben ik simpelweg niet bij. In mijn blog Barbecues and Ballgames van oktober 2016, sprak ik er al over. Het verhaal uit maandblad Linda, waarbij de vrouw uit het verhaal een hunkering naar seks had, die de liefde voor haar gezin te machtig werd en alles kapot maakte. De vrouw uit het verhaal in maandblad Linda schreef dat ze gepraat had met haar man over seks, in therapie was geweest, rollenspellen hadden geprobeerd en samen naar porno hadden gekeken. Niks werkte. Alles was heel raar.

Ik ben ervan overtuigd dat porno werkt om je seksleven te verbeteren. Wat ik al zei, of je nu een stelletje bent waarbij het neuken nergens meer op slaat, of je nu een single bent met meer Tindermatches dan tanden in je smoel, het kan.

Seks gaat om plezier en om passie. Als je die passie zelf niet meer hebt, dan moet je daar wat aan doen. Je kan porno kijken, daar geil van worden en jezelf daarop plezieren, maar je kan er ook lering uit trekken. Ik probeer altijd naar het grote geheel te kijken, dat heb ik geleerd van een verliefdheid van lang geleden.

Ik zou er namelijk niet vrolijk van worden als je naast je partner in bed ligt, je naar je partner kijkt en denkt: ‘eigenlijk moeten we nu he?’ Seks op afspraak in je relatie. Dooddoener nummer één. Het gaat om passie. Om gepassioneerd kussen. Het verlangen naar elkaar. Ik heb ooit eens van een bijzonder knappe vrouw gehoord dat een vrouw ‘het gevoel wil hebben dat ze elke avond herovert wil worden.’ Het is dus totaal niet verkeerd om je best te doen.

Daarin vind ik porno een handige tool. Mijn opvatting van Youp zijn opmerking is om bovenop je partner te gaan liggen, iets in je partner te stoppen wat voorhanden is en je poert een beetje vijf minuten en het is klaar. Jullie snappen dat ik deze blog geaardheidsvriendelijk wil schrijven.

Daarmee sla je de plank mis. Misschien is het raadzaam om te kijken hoe de acteurs en de actrices het in de 18+ industrie dat aanpakken. Oké, het is allemaal gespeeld, maar sommige politieagenten denken ook dat ze midden in End of Watch zitten, sommige verpleegkundigen hopen dagelijks een George Clooney tegen te komen op de werkvloer en sommige motorrijders denken ook dat ze zo meekunnen met de grote der aarden in de MotoGP. Want op TV ziet het er allemaal zo makkelijk uit. Het is overigens niet een garantie tot succes, want ik kan op YouTube honderd filmpjes van Ronaldinho gaan zitten kijken, maar verder dan het vijfde elftal kom ik ook niet.

Porno is in mijn ogen goed om de seks in je relatie te redden. En misschien zo wel je hele relatie. Want voor je het weet staat je vrouw aan te bellen bij een man, die haar eens goed verwend. Omdat de man dat niet meer kan. Misschien heeft je man wel een geheim internetprofiel en spreekt langs de A27 af om zich eindelijk een keer goed te laten pijpen. Tegen die mensen zou ik zeggen: ga porno kijken. En niet om er geil van te worden, maar om te kijken hoe de acteurs en actrices het doen. Mannen, kijk eens hoe de dames oraal verwend worden. Vrouwen, kijk een hoe je je dat bij de man doet. Wees creatief. Gepassioneerd creatief. En oefening baart daarin kunst. En misschien is het dan ook een tip om eens te wisselen van houding. Want de missionaris ja, zo heet dat, wanneer de een op de rug legt en de andere net zo lang ramt tot ie klaar is, die slaat inderdaad helemaal nergens op. Tenminste, niet op de geplande momenten.

Overigens. Hoe ik aan al deze wijsheden kom, waar je deze wijsheden kunt vinden én hoe ik dit toepas in de praktijk, dat ga ik lekker niet vertellen. Mijn moeder en mijn zussen lezen namelijk elke blog die ik schrijf…

Deze blog delen? Klik op één van de onderstaande buttons voor het delen van deze blog op je eigen social media. Lees je mobiel? Klik dan op delen!

We'd go down to the river

Een decembermiddag in Amsterdam. Een pleintje in Zuid. Het is er een beetje groen, er staan bankjes en er is een heus hondenuitlaatveld, inclusief spelregels. Ook is een voetbalkooi, met een geasfalteerd voetbalveldje. De kooi is er om er voor te zorgen dat je de bal niet continu hoeft te halen. Terwijl ik daar op een bankje zit, geen flauw idee wat ik daar in de kou deed, komen er drie jochies en een vrouw aan. Twee van de jongens zijn klaarblijkelijk broertjes, de moeder is de mama van de twee en de andere is het vriendje wat na school eventjes komt spelen bij zijn schoolvriendje, in dit geval de oudste van de twee. De twee oudste jochies zijn een jaartje of acht, het kleine broertje is hooguit zes.

Vooropgesteld: met voetballen na school is niks mis. Ik nam vroeger een bal mee naar het middaggedeelte van de lagere school en kwam pas thuis als het donker werd. Of als ik honger kreeg. Of als mijn moeder me kwam halen. Ik voetbalde niet op een geasfalteerd voetbalveldje, maar op echt gras. Met twee doeltjes, zonder kooi. We gebruikten meestal maar één doeltje, want het andere doel stond vlakbij de sloot en je moest eens weten wat voor pokkenwerk het was om weer de bal uit het doel te halen.

Johan Cruijff, de beste voetballer die wij ooit in Nederland hebben gehad, was ook altijd met een bal te vinden. Legendarisch zijn de beelden van een hele jonge Johan, die op de Akkerstraat in het Amsterdamse Betondorp een straatgenootje door de benen speelt. Johan was fan van voetballen op straat. Van de harde ondergrond werd je hard wanneer je neergeschopt werd en de harde ondergrond was volgens Johan de basis voor zijn fenomenale balbehandeling. Langs de A10 hangt een groot reclamebord, al zo lang ik het me kan herinneren, met een uitspraak van Johan: “Buitenspelen zou een vak op school moeten zijn.”

Terug naar het pleintje in Zuid, op die decembermiddag. Het viertal gaat voetballen en al snel leer ik de namen kennen. We hebben te maken met mama, de broertjes Dexter en River en het vriendje heet Thijmen. Met die laatste naam is niks mis, maar de namen van de broertjes zijn meteen een bron voor koude rillingen op mijn rug. En die rillingen hebben niks te maken met de temperatuur op die decembermiddag.

Je noemt je kind dus naar een moordende psychopaat en naar het goedkope frisdrankmerk van de Aldi. Bijzonder. Voor de kritische mensen onder ons, de hit van Bruce heet The River, met het woordje ‘The’ als niet onbelangrijk onderdeel van de titel. Amsterdam Zuid met een vleugje Het Gooi.

Het voetballen begint. Mama en River vormen een team en nemen het op tegen Thijmen en Dexter. Ze hebben niet door dat het veld veeeeel te groot is voor een partij'tje van twee tegen twee, maar goed. Mama is een onbeschrijfelijk irritant poldermodel figuur, River een verwend nest die gaat janken als het niet naar zijn zin gaat. Thijmen en Dexter counteren mama en River helemaal naar huis. River is simpelweg te klein om het te kunnen volgen en mama heeft in de zes, zevendertig jaar die ze oud is nog nooit een bal weggeschopt. Als je zelf al vanaf je zesde voetbalt, dan zie je dat. Ondanks dat mijn eigen niveau om van te janken is, zie je dat. Als je een bal wegschopt, dan maak je geen hupje. Standbeen naast de bal, binnenkant voet. En doorbewegen.

River krijgt het kleine broertje voordeel. Hij mag er een keer doorheen dribbelen. Van vijf meter schiet het kleine ventje op de binnenkant van de paal. De bal gaat er niet in, maar River is er van overtuigd dat hij gescoord (inclusief Kinderen voor Kinderen R) heeft. Maar aangezien er geen doellijntechnologie op dat pleintje is, gaat het doelpunt niet door. River is er klaar mee. Met tranen van woede neemt hij de verstoppertje-houding aan en het lijkt alsof hij gaat staan tellen.

‘Oké moeders, tijd om in te grijpen.’ Het is de gedachte die door m’n hoofd springt. Ik ga er even voor zitten. Want ik heb dit vaker gezien, bij mijn eigen neefjes en nichtjes, dat het brommen wordt als het eventjes niet naar de zin gaat.

Moeders ontploft niet. Moeders briest niet naar haar kleine drammertje dat hij eventjes normaal moet doen. Moeder pakt hem niet bij de arm om eventjes duidelijk te maken wie de baas is. Moeders doet net alsof ze op een vergadering een tegengeluid hoort en gaat daarmee schoorvoetend akkoord. Het is een beetje hetzelfde als onze Minister President met het referendum van het Oekraïne verdrag. Je wilt er iets aan doen, maar die mensen zijn zo vreselijk soft dat ze niet weten hoe ze laten weten dergelijk gedrag niet te tolereren. Ik zat er immers als wildvreemde naar te kijken.

River loopt naar de tas van moeder en vist daar een smartphone uit. Hij gaat een spelletje zitten spelen. Moeders loopt naar hem toe en fluit gezellig het geluidje mee wat het spelletje produceert. Thijmen en Dexter rennen nog drie keer heen en weer met de bal, daarna is Dexter moe en voegt zich bij River. Na een slokje water doet het gezelschap de jas weer aan en vertrekt. De voetbalwedstrijd heeft tien minuten geduurd. River boos, Dexter moe. Binnen wacht ongetwijfeld de Playstation of de iPad.

Johan had gelijk. Buitenspelen zou echt een vak op school moeten zijn. En voor mama het advies om eens met mijn zussen of mijn eigen moeder contact op te nemen. Want die weten tenminste hoe je kinderen opvoed.

Deze blog delen? Klik op één van de onderstaande buttons voor het delen van deze blog op je eigen social media. Lees je mobiel? Klik dan op delen! Bedankt!

Really?

Aleppo. Sylvana Simons. Vermiste tieners. Hogere hypotheekrente. Die mafkezen van de partij DENK. Het zijn zomaar een paar nieuwsitems waar je totaal niet vrolijk van wordt. Het kijken van het 8 uur journaal is totaal niet meer leuk, of Dionne Stax moet het presenteren. De vaste gasten bij Jeroen en Mathijs aan tafel ben ik een beetje beu, bij RTL weten ze niet hard hoe ze elkaar onder moeten kwijlen als ze bij elkaar in de show zitten. Al vond ik de aflevering van Chantal blijft slapen bij Geraldine Kemper een absolute aanwinst. Maar verder. Voetbal komt er teveel op tv en een goede film zie je ook zelden. Het Volendamse trio Nick, Simon én Kees zorgen voor een lach op de woensdag met hun Dream.

Gelukkig is er reality-tv. De ideale TV om het eventjes allemaal te vergeten: de sores van het werk, de sleur en al het slechts wat er in de wereld gebeurt. Kennen we Big Brother nog? Het eerste programma in Nederland waarin onbekenden 24 uur werden gevolgd door camera’s. Ik was nog best jong, maar ik herken nog drie personen uit de eerste Big Brother: Winnaar Bart, die irritante kut-Brabander Ruud met zijn overdreven zachte G en dat kut-geknuffel van hem en ik herken Sabine nog. Iedere jongen herinnert zich zijn eerste Playboy en mijn eerste Playboy was de editie met Big Brother Sabine erin. Voor de goede verhalen uiteraard.

En wat denken jullie van de hit ‘Jij bent de zon’ van Job? Die gast zat een jaar later in ‘De Bus’ en plukt nog regelmatig de euro’tjes van weer een cover of een stream die in de kroeg gedraaid wordt. Van ‘De Bus’ is me verder vrij weinig bijgebleven. Wederom een slecht gejat idee van SBS om iets op de buis te brengen, wat eigenlijk al uitgekauwd was. Dat doen ze tegenwoordig met Talenten zonder Centen en met de Rijdende Rechter 2.0.

Tussen neus en lippen door, het format Big Brother werd voor meer dan een miljard euro verkocht aan zenders in het buitenland. John de Mol kon ineens zijn zus Linda in vaste dienst nemen voor 4 rugjes per dag. Die plastische chirurgie moet toch ergens van betaald worden. Hier kom ik zo op terug.

De Gouden Kooi. Briljant. Heerlijk dagelijks half uurtje met onder andere ‘Para brodder’ Brain, schreeuwde Amanda, jankende snol-brunette van wie ik de naam niet meer weet, dat kleine zuigertje waar ik ook de naam van kwijt ben en uiteraard Terror Jaap. Men neme een villa in het Gooi, een oneindig budget voor drank, feestjes, hoeren, snoeren en taxirijden en pleur in dat huis een zooitje onbekenden. Gegarandeerd heerlijke bagger-TV. Na ruim een jaar werd Terror Jaap tot winnaar uitgeroepen, aangezien iedereen dat luxe leventje best vol kon houden. Ondanks de aanwezigheid van camera’s, die al het gezuip, gejank, geseks en geknok genadeloos vastleggen.

MTV stond vroeger bekend om de muziekvideo’s, maar tegenwoordig is de muziekzender vooral bekend om zijn reality-shows. Jersey Shore is er 1 van en het Engelse broertje werd Geordie Shore. Over Geordie Shore later meer. Het kwam er op neer dat een aantal gasten uit een bepaald gedeelte van een land in een huis werden gestopt en gevolgd werden door de camera. ‘Dat kunnen wij ook’ dachten ze bij RTL en zo ontstond ‘Oh Oh Cherso.’ Acht Hagenezen, drie weken lang feesten en beesten Chersonissos. Niet de meest slimme mensen en ook niet mensen die hun talen spreken, maar ach, het leverde kostelijk TV op. Matsoe – Matsoe was briljant in zijn opmerking, Barbie een écht dom blondje, Sniper een arrogante lul en Bibi en Elize waren prachtige beeldvulling. Dat vind ik overigens nog steeds. Bibi van de eerste ‘Oh oh’ serie vind ik de knapste van de Nederlandse reality. De eerste generatie ‘Oh Oh’ leverde naast een avontuur op Kreta ook nog een wintersportavontuur en een huwelijksavontuur in Las Vegas op. Tony Star en Matsoe – Matsoe leverden hun dagelijkse baantjes in voor de draaitafel en ze touren lekker elke zomer langs alle bekende badplaatsen om voor een niet gering tarief plaatjes te draaien. Zo dom zijn ze dus ook weer niet. Barbie kreeg een nieuwe reality-serie en Bibi probeert het vloggen uit te melken via haar eigen YouTube-kanaal.

Een klein sprongetje over het Kanaal, waar Geordie Shore vandaan komt. Geordies, mensen uit Newcastle en omgeving. Het werd een regelrechte hit en in 140 landen smulden ze van de avonturen van Gaz, Vicky, Charlotte, Scotty Fucking T, James, Chloe, Holly, Marnie en noem ze allemaal maar op. Ik ben ooit Geordie Shore gaan kijken omdat ze mij op het werk ‘James’ noemde. Daar snapte ik geen kont van, maar dat kwam omdat ik als kapsel een overkammetje scheen te hebben.  Net als James. Na het kijken van Geordie Shore snapte ik het wel een beetje. Ik miste alleen een bonk spieren.

Want bij de Geordies draait het allemaal om uiterlijk vertoon. De dames aardig in de make up, hoge hakken en strakke jurkjes (in de eerste seizoenen met de Engelse lijntjes/rollen niet helemaal een succes), bij de heren gaat het om spieren, opscheertjes en strakke shirts. Een lust voor het oog, de Geordies. Ik kan werkelijk waar hardop lachen om Scotty T als ie er weer een one-liner uitgooit.

Uiterlijk vertoon, daar gaat het bij de Geordies allemaal om, en dat is lang niet allemaal puur natuur. Ik moet erbij zeggen dat de ingrepen de dames Marnie, Vicky en vooral Charlotte aardig hebben geholpen. Een hele leuke basis, met een klein beetje hulp van het plastische mes. Geen enkel probleem, zo lang het er maar mooi uitziet. Je kan er zelf tevreden over zijn, maar ik moet er godnondeju ook naar kijken. Het oog wil ook wat. En als het oog naar Charlotte kijkt, dan is het oog verliefd. Wat een prachtige vrouw is Charlotte geworden, in de loop van de serie. An absolute worldie.

Tussen twee haakjes: Gaz en Scotty T zijn miljonair geworden dankzij de verkoop van voedingssupplementen, Charlotte boert letterlijk, wat is ze leuk he? goed van de fitnessvideo’s, James heeft een succesvolle sportschool-franchise en Vicky schreef een boek wat in Engeland goed verkocht werd en is inmiddels op de Engelse commerciële tv een graag geziene presentatrice. Noem het maar dom, allemaal, dat gezuip op TV.

Kom ik terecht op het laatste pareltje wat de kranten haalt op de Nederlandse TV. ‘Oh oh, daar gaan we weer’ is het nieuwe pareltje van RTL 5 op de dinsdagavond. Uiterlijk vertoon, daar zijn de nieuwe lading Hagenezen ook wel van. De mannen, behalve die bolle zanger, houden van de sportschool en hun illegale supplementjes. De dames houden van make up en zijn niet vies van plastic. Allemaal hebben ze een doel. Die bolle wil zanger worden, die ADHD patient DJ, weer eentje model, noem het allemaal maar op. Het is een makkelijk programma om bekendheid te generen.  Toch zitten er een paar haken en ogen aan.

Eén dame is zo angstvallig dun dat ze op een junk lijkt, met lelijke tattoo’s. De andere heeft een hondenkop en de derde dame moet een koffer met make-up smeren om er tevergeefs nog een beetje normaal uit te zien.

Er zit een stelletje in deze keer en de dame van het stel wil model worden. Arm kind. Ze is inmiddels al dermate verbouwd dat ze alleen model kan staan bij de Gamma als de plastic in de aanbieding is. Ik heb absoluut niks tegen plastische hulp, maar als je het doet, doe het dan goed. Als je je borsten laat doen, zeg dan tegen die beste chirurg, dat mannen het niet heel erg mooi vinden als er een borstbeen van 4 centimeter zichtbaar is tussen die ballonnen van je. Opgespoten lippen moet je niet overdrijven, want voor je het weet lijk je niet meer op je eigen soort. Greg Giraldo had de briljante grap bij de Roast of Joan Rivers ‘you never hear somebody say: holy shit, what the fuck did I do to my face? I look like a surprised catfish!’ Daarnaast noemde hij mensen, met teveel botox, mensen die een clownsmasker op hun gezicht hadden gelast. Greg Giraldo. Doodzonde dat die man er niet meer is.

Wat er nog wel is, dat is reality-tv. En van mij mag dat nog wel even zo blijven ook. Eventjes alle ellende voorbij schuiven en lachen. En jezelf schamen. En jezelf afvragen hoe dom iemand kan zijn. Het is dinsdagavond, bijna half 9. Ik ga m’n bakkie chips zonder saus! alvast klaarzetten. Want ‘Oh oh, daar gaan we weer.’

Deze blog delen? Klik op één van de onderstaande buttons voor het delen van deze blog op je eigen social media. Lees je mobiel? Klik dan op delen! Bedankt!

Keep on smiling

Hersenspinsels op zondag. Blij dat ik ze heb, gezien de huidige TV-programmering en het totaal gebrek aan zin om de Playstation aan te slingeren. Eventjes een fractie van het weekend doornemen.  

'Wat zou het leuk zijn als jij dan ook eens iemand naast je hebt zitten.' Het is zaterdagavond en voordat er gedronken gaat worden is het niet heel erg onhandig om eerst een goeie bodem te leggen. In dit geval was het een biefstuk met brood bij Dennis en het gezelschap was van hetzelfde niveau: motormaatje/naamgenootje/jeweetzelf met zijn vriendinnetje. Het gezelschap kan zeker slechter, de biefstuk overigens ook.

Ik doop m'n stokbroodje in de kruidenboter, neem een hap en glimlach, terwijl ik aan het kauwen ben. Het moet er niet heel smakelijk uitgezien hebben. Gaan we weer. Uitleggen waarom je vrijgezel wilt zijn, wilt blijven en hoppakee. Toen ik mijn mond had leeggegeten kwam het antwoord. 'Aan wie zou je dan denken?' Het is af en toe best leuk om te verrassen. Er kwam niet direct een antwoord, ook niet qua type. Ook niet nadat ik mijn bord leeggegeten had, inclusief het bijgeleverde witte bolletje voor het opdeppen van het vet. Ook niet nadat ik mijn after-dinner sigaret had gerookt, die toch wel de lekkerste sigaret van de dag is. Ondanks de kou.

Uiteindelijk kwam er van het vriendinnetje een antwoord. Motormaatje/naamgenootje/jeweetzelf kwam overigens ook met een suggestie, die even onwaarschijnlijk was. Beide antwoorden waren niet onlogisch. Door mij opgebracht ideeën werden door de jury finaal afgeschoten, dus we zijn er niet bar veel mee opgeschoten.  De namen van de suggesties zijn overigens het geheim van de tafel, daar in 't Stoepke. En ik zeg lekker niet welke tafel het is.

Het feestje was goed, het was gezellig. Wederom een Big Three O party. Inmiddels als ervaringsdeskundige, ik tikte in maart de 30 aan, schreef ik wat bemoedigende woorden op de verjaardagskaart en ging biertjes drinken. Nogmaals, het was gezellig, het goede volk was er en de muziekjes waren best prima.

Goed gesprek gehad op het feestje. Met J, waar ik altijd goede gesprekken mee heb. Ging ook over relaties. Gelukkig weet J hoe ik in elkaar zit. Ik ben gek, maar niet achterlijk. J en ik kijken verder dan ons neus lang is en dat is goed. Ik ken J al ruim 20 jaar en d'r vriendje nog langer. Prachtstel. Schoolvoorbeeld van hoe het zou moeten zijn.

Deden dat er maar meer. Vechten voor waar je opgebouwd hebt. Je ontevredenheid binnen de perken oplossen. Ik scheer niet iedereen over één kam, maar als me de afgelopen maanden iets duidelijk is geworden is dat het woord 'trouw' door steeds meer mensen op een andere manier geïnterpreteerd wordt.  Trouw aan zichzelf, in plaats van trouw aan degenen waar je je keuze voor hebt gemaakt. Ik schreef hierover een paar weken terug al, in de blog 'Barbecues and Ballgames.'

Dus ja, een relatie? Waarom? Dat ik mezelf ga binden aan iemand om vervolgens te bedonderd te worden. Daarvoor respecteer ik mezelf  te veel. Ik moet er overigens ook niet aan denken dat je een hoop geregeld hebt, met het kopen van een huis, eventueel een vervulling van een kinderwens, trouwen, noem al die dingen maar op. En dat de andere dan van de ene op de andere dag opdondert. Weg investering. Sloot geld verdampt. Daar had je verdomme een dijk van een Harley van kunnen kopen. Misschien ben ik aan het doemdenken hoor, want ik zou het ook allemaal best willen hoor al is de kinderwens kouder dan de huidige buitentemperatuur, maar in de huidige tijd, waarin iedereen doet waar hij (en ook zij!) zin in heeft zeg ik: voorkomen is beter dan genezen.

Aan de andere kant. Het maakt me ook vrij weinig uit wat iedereen sjouwt. Allemaal volwassen toch? André zong het al: Ik leef mijn leven zoals ik dat wil, ik bemoei me toch ook niet met een ander? Dus mensen, allemaal lekker doen wat je zelf wilt. Het is altijd handig om verder te kijken dan je neus of je geslachtsorgaan lang is.
En het is ook niet zo heel erg als een single het met een getrouwde man/vrouw/allebei doet. Niks mis mee. Alleen lijkt het me dan wel behoorlijk handig als je rekening houdt met de omgeving. Want als de vriendin van een maatje tegen mij zou zeggen: 'Ik weet niet wat ik zou doen als ik met vriendinnen op stap ben in Amsterdam en ik kom jou tegen...' dan zeg ik: 'Das heel simpel. Jij bent de vriendin van die en die, en daar doe ik niet aan.' Simpele regeltjes, die het voor iedereen even wat makkelijker maken. Overigens zou ik wel vragen wie de vriendinnen zijn, zo ben ik dan ook weer. Voor de rest kan je mij daar gewoon laten staan. Ik sta daar gewoon in het hoekje, mee te zingen met de gedraaide liedjes, met een biertje en een glimlach. Totaal niet te bemoeien. Keep on smiling.

Overigens, ik schreef eerder al een blog dat ik helemaal niet vreselijk vond om dertig te zijn. Dat is het nog steeds niet. Want ik heb laatst nog sjans gehad met een grietje van 17.

Ik ben hard weggerend toen ik hoorde hoe oud ze was. Dat gaan we dus niet doen.

Deze blog delen? Klik op één van de onderstaande buttons voor het delen van deze blog op je eigen social media.