zaterdag 13 oktober 2018

Een 'moetje' moet niet altijd.


Het is lang geleden dat ik weer eens achter mijn scherm dook voor het schrijven van een blog, dus ik ben benieuwd of ik het nog kan. Dit wordt er eentje over één van de grootste aller tijden die het Oranje shirt over de schouders mocht dragen. En misschien wel de grootste die ooit met het nummer 9 op zijn rug speelde in de dat Oranje shirt. Sowieso de allergrootste die met rugnummer 12 in dat Oranje shirt speelde, dat spuuglelijke Oranje-shirt, waar zoveel dierbare herinneringen aan zitten in de zomer van 1988.

Het is een vraag aan een voetballer die de 30, 31 gepasseerd is. ‘Je bent in de herfst van je carrière, wat ga je nu doen?’
‘Weet ik nog niet, dat zie ik dan wel’
‘Wil je trainer worden?’
‘Dat zou ik best willen ja, maar alleen als de tijd ervoor rijp is.’

Een willekeurig interview met welke willekeurige profvoetballer dan ook. Het is vast ook ooit eens aan Marco van Basten gevraagd.
Alleen nam Marco van Basten afscheid als voetballer op 28-jarige leeftijd, toen hij in het Olympiastadion van München zijn laatste wedstrijd speelde namens de AC Milan uit Italië. Een twee jaar durende revalidatie ten spijt: op 30-jarige leeftijd stopte Marco van Basten officieel met voetballen. De reden: een kapotte enkel.

Over de enkel van Marco van Basten zijn boekenkasten vol geschreven. Over zijn voetbalspel hele bibliotheken. Want voetballen kon-ie. Als één van de besten. Hoe ik Marco van Basten het best omschrijf, na wederom een compilatie te hebben bekeken op YouTube? Compleet. Een compleet spits. Snel, sterk, goede kopper, technisch uit de kunst, killer in de ‘zestien,’ lang, een spits met overzicht, tikkeltje gemeen. Compleet dus.
Kunststukjes tegen Den Bosch in De Meer, tegen Rusland in München en schitteren in Italië naast Ruud en Frank in het roodzwart van AC Milan. De voetballiefhebbende lezer op leeftijd voelt de melancholie als een briesje in deze Indian Summer de kamer in dwarrelen.

‘Misschien wel de beste ooit,’ zei Arrigo Sacchi toen Marco van Basten emotioneel afscheid nam in het San Siro stadion in 1995. Daarna verdween Marco, in de vergetelheid van de golfbaan. Weg van het voetbal, weg van de drukte.
Maar opeens ‘moest’ hij. Van ons. Van de media. Van de supporters. Van de voetballers. Hij moest. Trainer worden. Want hij, als groot voetballer, zou dat net als zijn leermeester Johan Cruijff ook goed doen. Marco moest en zou trainer worden, van alles en iedereen wat van voetbal hield. 4 jaar Nederlands elftal. Een jaartje Ajax, twee jaar Heerenveen en daarna AZ. Daarna de luwte van het assistentschap en de BOBO-baan van de FIFA.

En dus werd Marco van Basten trainer. Van het Nederlands elftal. Waarom ook niet? Met een talentvolle groep richting de toernooien die wij de afgelopen 4 jaar al gemist hebben. Toernooien die zorgen voor een recordomzet in de kroeg, in de supermarkt, bij elektronicazaken, bij de sportzaken, bij alles. Het Nederlands elftal als marketingtool. Niet alleen de supporters krabbelen nog een keer achter de oren van de gemiste eindrondes in 2016 en 2018.
Marco deed het als trainer niet eens onaardig bij Oranje. Uitgeschakeld tegen Portugal in 2006 en tegen Rusland in 2008 op het moment dat de koek op was in het toernooi. Met goede moed vertrok hij naar Ajax, waar hij op aanraden van Johan Cruijff de scepter ging zwaaien.

Over koek gesproken. Een maand of 3 nadat hij als verlosser werd binnengehaald werd Marco van Basten door een doorgesnoven eencellige mongoloïde mafkees die zich supporter van Ajax noemde, uitgescholden voor ‘pannenkoek’ na een nederlaag. Voor het oog en oor van heel Nederland. Marco van Basten was niet meer San Marco, maar Marco Pannenkoek. Onder druk van media en supporters werden miljoenen besteed aan de selectie, maar het mocht niet baten: 1 wedstrijd voor het einde van het seizoen was Marco gezien. Kon de druk niet meer aan bij Ajax.
Wat daarna volgde waren dus dienstverbanden bij Heerenveen en AZ, waar hij zich al als één van de eerste strijdbaar maakte voor elektronische hulpmiddelen in het voetbal en andere diverse wijzigingen in de spelregels. Wijzigingen waar een stokoud en tot in de haren corrupt FIFA-bestuur nooit in mee zou gaan.

Bij AZ vond hij het welletjes, de spotlights. Hij ging van hoofdtrainer naar assistent-trainer, om vervolgens via een kort dienstverband als assistent van Oranje de luwte in te duiken bij diezelfde FIFA, die inmiddels redelijk ontsmet leek van alle gezwellen die mooi voetbal onmogelijk maken. Ik bedoel: een WK in Qatar. Gaat het niet? Met Marco bij de FIFA werd onder andere de VAR ingevoerd, een technisch hulpmiddel die de scheidsrechter moet helpen bij het maken van de juiste beslissing. Doellijntechnologie werd al eerder ingevoerd. Diverse andere wijzigingen, op aanraden van Marco, zijn vooralsnog niet doorgekomen. Maar wie weet wat hij heeft losgemaakt, in de twee jaar dat hij bij de FIFA heeft gezeten.
Wat hij wel heeft losgemaakt is de vraag dat Marco van Basten nog steeds niet weet wat hij wil. Ik kwam hem tegen op Twitter, nadat hij bekend maakte te stoppen bij de FIFA.

En waarom gaat Marco van Basten weg bij de FIFA?
‘Ik wilde wat vaker thuis zijn,’ was zijn verklaring.

En die verklaring zegt alles, over de man die nooit een cent alimentatie heeft hoeven betalen aan diverse ex-vrouwen, in tegenstelling tot zijn AC Milan-maatje Frank en Ruud én vele internationals waarmee Marco van Basten heeft gespeeld. Marco is binnen, het is klaar.

 Marco van Basten, 54 jaar oud. Hij ‘moet’ niet meer. Hij heeft het nooit gemoeten.