Weekverslag

Het was me het weekje wel. Dermate een weekje waarvan ik dacht: daar maak ik een weekverslag van. Genieten in optima forma.

Maandag. Lappendag. Elk jaar de derde maandag in augustus is het Lappendag in Hoorn, de laatste dag van de kermis. Gooi een zooitje gezellige collega’s op een hoop, gooi er drank en muziek bij en het wordt een feest. Helemaal als er een sugarmommy rondloopt die op een gegeven moment met gratis Malibu-cola loopt te strooien. Het was er warm, gezellig en druk. Ook de afterparty was niet verkeerd trouwens, met burgers, hot-dogs, ijsthee, nog meer Malibu-cola, een nacht op een hard logeerbed en sugarmommy die ook nog eens de beschikking had over veel sigaretten en die met alle liefde wilde delen. Moe, maar voldaan ging ik de volgende dag weer naar huis. Het was echt een heerlijk gezellige Lappendag. Kev en Daan: andermaal bedankt voor jullie oneindige gastvrijheid.

Gewerkt moest er ook worden, ik mocht weer het nachtdiertje uithangen. Geen probleem, want dan kun je overdag lekker bij komen als een afgeschoten zombie. Per serie nachtdiensten eet ik minimaal één keer biefstuk en wordt er voor het werk gefitboyd. Ik trek de nacht een stuk beter als je vol energie de nacht in moet.

Overdag dus lekker de afgeschoten Duitse herder uithangen, maar ook dingen geregeld voor Amerika. De laatste plooien zijn gladgestreken. ESTA-formulier (om het land in te komen) is geregeld en goedgekeurd, openstaande dingetjes zijn afgerekend en de laatste 4 nachten op Venice Beach zijn geregeld. Bij het hostel zijn fietsen te leen, dus ik sluit niet uit dat ik nog een dagje naar de Santa Monica pier ga fietsen. Muscle Beach is op 100 meter afstand en met die enorme kast die ik heb, pas ik daar helemaal tussen (sarcasme uit).

Voordat ik verder ga naar de donderdag, even een klein tussendoortje, om wat uit te leggen. Want mensen die mij volgen op social media weten dat ik wel eens bij een zwembad lig. Die foto’s post en stuur ik niet om jullie jaloers te maken. Oké, misschien een beetje wel. Ik ben niet op vakantie of wat dan ook, maar dat zwembad hoort thuis in de tuin van mijn ouders. Oké, dat is misschien een beetje kort door de bocht, maar met dat verhaal ga ik jullie niet vermoeien. Ik kom er in ieder geval graag en vaak. En omdat het de afgelopen week de temperaturen eindelijk bij de tijd van het jaar pasten, was het ideaal om bij te bruinen en de kater te verzuipen. In dat heerlijke, goddelijke zwembad. Want dat was broodnodig. Want het weekend stond voor de deur, beginnend op donderdag.

Donderdag dus. Braderie in Zaltbommel. Een jaarlijks terugkerend feestje in de Bommelse binnenstad. Ik voel me altijd verplicht om een keer heen en weer over de braderie te lopen en een bak vis te scoren bij de viskar, maar dat is afgelopen donderdag niet gebeurd. Ajax speelde en zorgde ervoor dat de vorig seizoen opgebouwde goodwill in één keer in elkaar is getieft. Uitgeschakeld in de Europa Cup door Rosenborg uit Noorwegen. De Feyenoorders op de braderie wisten meteen weer wie ik ook alweer was.

Op de braderie werd met Malibu-cola de nederlaag vergeten. En met muziek, gezelligheid met mensen die je al een tijdje niet meer gezien hebt en met mensen waar het eigenlijk altijd gezellig mee is als je die mensen ziet. Duim omhoog dus. Een afzakkertje in de Spin, een dansje met de DJ en een fietstocht door de vrieskou die in augustus de kop op kan steken en het was bedtijd.

Vrijdag. Niet de eerste kater van de week, maar wel de eerste kater die meteen gekilled was met een enkele duik in het zwembad. En daar liggen we dan met zijn allen he, bij dat zwembad. Zussen met gezinnen, vrienden, muziek, een goed gevulde koelkast en een koperen ploert die goed zijn best deed om 1 en ander te verwarmen. Tussendoor nog een frietpanneke gehaald, want naamgenootje had z’n housewarming en ik ben van mening dat je bij dergelijke aangelegenheden altijd een cadeau moet kopen waar je zelf ook wat aan hebt.

Bij elke ‘feestweek’ (carnaval, kermis, ‘tent’) is er een moment dat je er even doorheen zit en er zwaar vertieft uit ziet. Dat had ik dus op de housewarming op vrijdagavond. Het zal de plotselinge warmte zijn geweest of de barre tocht op de fiets over de dijk van donderdagavond. Maar het mooie aan een dood punt is, dat je daar ook weer overheen kan komen. En dus kwam de Malibu-cola weer om de hoek. En stonden we als een stelletje ouwe viezerikken lekker aan de pap. En werd het weer laat.

Zaterdag was hetzelfde recept als de dag ervoor. De kater was niet eens zo zeer aanwezig, maar het is gewoon heerlijk om na een avondje vet veel zuipen een duik in een verfrissend zwembad te nemen. Je bent meteen weer topfit en je gaat vanzelf op je klok kijken wanneer het weer tijd is voor een versnapering. Die kwam er bij het zwembad in hetzelfde gezelschap als de dag ervoor. Goed dus. ’s Avonds was er in Bommel een heus foodtrucktfestival waar ze ook wat te drinken bij hadden. En dus werd het weer laat en rolden we automatisch het sportweekend in.

Want de kroeg ging zondagochtend om 4 uur open voor het Gevecht van de Eeuw tussen Floyd Mayweather en Conor McGregor. Nu ben ik totaal een leek op het gebied van vechtsport, maar op de één of andere manier had ik heel de week al zin in de partij die in de nacht van zaterdag op zondag live op tv kwam. Een hazenslaapje tussendoor maakt je alleen maar verrotter, dus werd er besloten om in één keer door te gaan. Inmiddels geschakeld naar de 7 up, dat dan weer wel. Niet iedereen hield het vol trouwens. De jeugd van tegenwoordig. Een nachtje doorhalen zit er niet meer in. Het was een mooie wedstrijd, waarbij McGregor de verwachte nederlaag leed. Maar hij hield het in ieder geval twee ronden langer vol dan Max in Spa. Kwart over zeven was het, toen ging het licht uit.

Na een korte nachtrust, maandagochtend gaat de wekker weer om kwart over vijf, direct het zwembad in. Het was de qua weer de mooiste dag van de week, met een middagtemperatuur van 26 graden bij het zwembad. Lekker branden, lekker smeren en lekker plonzen. Tussendoor met dank aan de Ziggo app op m’n iPhone gezien hoe dat Ajax de supporters een aai over de bol gaven door te winnen van VVV Venlo op een dramatisch kunstgrasveld. Afschaffen die zooi. Kunstgras is de doodsteek van het voetbal.

Op tijd weer naar Amsterdam voor het enige programma op TV waar mijn telefoon voor in de vliegtuigmodus gaat. Penoza is begonnen aan het laatste seizoen en het belooft weer elke zondag spannend te worden.

Inmiddels is het kwart voor 11 en mijn ogen beginnen zwaar te worden. Het was gezellig, de drank was niet aan te slepen en als ik een schatting ga geven van hoeveel drank er naar binnen is gegoten, dan verwacht ik dat ik morgenvroeg door m’n collega’s bij de Jellinek wordt afgegooid. Maar gezellig was het. En daar gaat het om. Ik heb er van genoten en dan bedenk ik me dat het mooiste nog moet komen. September 2017. De mooiste maand van het jaar, met Metallica, ClubJV en de droomreis naar Los Angeles, San Francisco en Las Vegas. Genieten. Ik verplicht het mezelf.

Doris Day en chill

‘Dat ding staat hier altijd aan!’ Het is een verwijt wat mijn vader en ik regelmatig te horen krijgen van moeders de vrouw. En dat klopt. Het ‘ding’ staat altijd aan. Op zondag ben ik regelmatig bij mijn ouders en dan is het FOX Sports wat de klok slaat. Van Excelsior – Vitesse als half 1 wedstrijd, tot AZ-PSV die rond de klok van half vijf geserveerd wordt. Ik heb soms het geluk dat er de wedstrijd van half 1 niet boeit, zodat ik de MotoGP kan kijken op Eurosport. Wanneer de wedstrijd van de club van Het Legioen aftrapt op zondag om half 3, dan kan ik die verder kijken op de iPad. Mijn vader en Feyenoord. Hij zegt dat hij niet fanatiek is, maar wanneer Feyenoord om half 1 speelt en binnen het kwartier de score opent word ik door een heftige ‘JA!’ plotsklaps wakker met een enorme zaterdagavondkater.  

Het wekelijkse uurtje Studio Sport op zondagavond om 7 uur slaan we zelden over. ‘Je kan hier nooit wat gaan doen, met dat kutvoetbal altijd op tv.’ Verwijt nummer 2. Komende vrijdag begint de Eredivisie weer en dan wordt het weer lachen.

Het is de tijd van het jaar natuurlijk. Het vervelende aan een zomer in Nederland is dat je nu gaat merken dat de dagen alweer korter worden. Wanneer het heel de dag bewolkt en amper 20 graden is, dan is het ’s avonds niet lekker zwoel op een terras of in de tuin hangen tot je aangeschoten je bed in stapt. Nee, het is eigenlijk te koud om buiten te zitten, van regen word je nat en van natte regen houden wij niet. Helemaal niet als we in de regen buiten moeten zitten. En regen is niet fijn voor een middagje tweewielerige spielerei op de dijk, want voor je het weet ga je op je muil en dan heb je dat weer. Dus de optie is de tv. En dat is niet alleen op zondag.

Het valt me op dat ik de laatste weken ’s avonds regelmatiger thuis ben dan een paar weken terug. Waar ik voorheen best vaak ’s avonds aan het werk was, merk ik nu dat ik vaker en vaker voor de ‘vroege’ wordt ingedeeld. ‘Joh, dan ben je ’s avonds lekker thuis’ wordt er dan gezegd, als ik weer eens loop te klagen dat om kwart over 5 die verdomde wekker weer ging. ’s Avonds thuis. Alsof dat een feestje is. Na het werken wordt er gesport, na het sporten wordt er gegeten, na het eten wordt er afgewassen en na het afwassen kan ik niet meer en plof ik op de bank. Inderdaad, met ‘dat ding’ weer aan.  Zappen tot je niet meer kan, want was ik er tegenwoordig nog op TV? Mensen kijken Netflix, Videoland of andere streamingsdiensten. De PlayStation aan voor een potje FIFA is gevaarlijk, want voor je het weet is het weer veel te laat en kan je weer schelden op jezelf als die wekker om kwart over 5 gaat en je veel te lang bent blijven zitten. Geen donder op TV.

Ik heb een collega die geen TV meer kijkt. Alleen maar series. Lekker een avondje bingewatchen. Niks mis mee. Uiteraard heb ik Netflix en Videoland en als klap op de vuurpijl heb ik ook nog Ziggo, dus series genoeg om uit te kiezen. En met Sons of Anarchy, House of Cards, Narcos en Californication ben ik altijd best even zoet, maar het is ook wel eens lekker dat er iets leuks op tv is. Misschien ben ik daarin nog een beetje ouderwets. Het is een beetje hetzelfde wanneer je Led Zeppelin op de radio hoort wanneer je in de auto zit, terwijl ik genoeg Led Zeppelin op m'n iPhone heb staan en dus altijd Led Zeppelin bij me heb. Het is een beetje het idee van het spontane. Een soort van 'wat doe je vanavond' appje, op een vrijdagavond zonder plannen. Een avond die je dan eindigt in de kroeg en de volgende dag met minimaal twee dingen wakker wordt: een kater en een glimlach. Ik dwaal af. Terug naar Netflix. 

Wat het namelijk ook is, als ik Netflix kijk en op zoek ben naar iets ‘nieuws’ dan ben ik langer aan het zoeken dan dat ik daadwerkelijk de tijd gebruik om iets te kijken. En 9 van de 10 keer kom ik dan bij een film die niet te lang duurt, die ik al gezien heb en een film waarvan ik weet dat de hoofdpersoon het er goed vanaf brengt.

Ik vind overigens niet alles wat op TV komt bagger. Ik kan ontzettend genieten van programma’s als Geordie Shore en Ex on the Beach op MTV, Gordon Ramsey met zijn gescheld op 5 en Ranking the Stars, met Paul de Leeuw. Lekkere kansloze tv, al moet ik tegenwoordig 6 van de 10 ‘Stars’ op Google opzoeken om te kijken waar ze bekend van zijn. Dat is overigens niet alleen met Ranking the Stars, maar als ik bij m’n ouders wel eens blader in de Weekend of de Party dan denk ik ook vrij vaak: ‘wie de fuck is dat dan?’

En dan ben je niet eens halverwege de 30.

Ik had al gezegd dat ik een Ziggo abonnement had en bij dat abonnement zit op kanaal 26 de zender Viceland. Een medium wat ook op social media in opkomst is. Viceland maakt ook real life series, maar dan over het ‘leven.’ Zo is er het programma Needles and Pins, wat zich bezig houdt met de lifestyle van het tatoeëren over de hele wereld. En het grappige van Viceland is, dat ze met de hele wereld niet alleen de westerse beschaving doen, maar de hele wereld. Ook is er het prorgamma Balls Deep, wat zich bezig houdt met allerlei sporten over de hele wereld waar de rest van de wereld nog nooit van gehoord heeft. Leuke naam ook, Balls Deep.

Al blijft mijn favoriete programma van Viceland het eetprogramma ‘Fuck! That’s Delicious!’ van de Amerikaanse rapper Action Bronson. Deze rapper treedt overal ter wereld op en gaat dan met zijn maten ook op eet-excursie. In Amsterdam waren ze op de Zeedijk een kregen ze eend uit de magnetron. Dat was niet goed bevallen, maar ja… Het is Amsterdam… De stukjes vlees uit de wijk Soho in London zagen er een stuk beter uit, net als dat talloze curry’s, kip, Marokkaanse stoofpotten en al het andere lekkere eten wat er voorbij komt. Action Bronson is naast het lekkere eten wat hij gulzig naar binnen laat lopen een fijne presentator, geen enkel vorm van gene heeft en werkelijk waar een dikke teringzak is. In de goede zin van het woord.

Viceland. Een leuk, nieuw medium, met een moderne kijk op de wereld. Hoe het is, een tikkeltje aan de linkerkant. Maar zo lang er geen haat is naar iemand die iets anders vindt, is er geen probleem. Het durft vragen te stellen die niemand durft te stellen en dat waardeer ik.

Wat me een klein beetje tegenvalt aan een modern en redelijk nieuw medium is het preutse van de Amerikaanse taal en de biepjes bij het gebruik van filthy language. Amerika blijft een bijzonder land, waar je op 16^e auto mag rijden en zonder veel problemen legaal een dodelijk wapen aan kan schaffen. Maar woorden als ‘fuck,’ ‘asshole’ of ‘cocksucker’ mogen niet. Het is een strijd die al in 1972 begonnen is, maar tot op heden nog steeds niet gewonnen is van de Amerikaanse censuurautoriteit FCC. Cuntbollocks. Als is dat Brits Engels, maar het klinkt lekker.  

Zonde van het gras?

Ergens, heel lang geleden op een regenachtige zaterdagavond in de winter bezocht ik een wedstrijd van het Nederlands vrouwenelftal. Ik weet nog dat het tegen Frankrijk was, in het stadion van FC Eindhoven. Ik was ‘nog maar een manneke,’ dus zo lang geleden is het al. Het was de tijd waarin de Oranje mannen nog eens iets lieten zien en vrouwenvoetbal was in opkomst, dus vol verwachting ging ik naar het stadion. Ik was mee met m’n zus en zwager en nog meer teamgenoten van mijn zus, die toen actief was als nummer tien van de plaatselijke voetbalvereniging.

Een regenachtige zaterdagavond in de winter in het stadion van FC Eindhoven. Veel droeviger kan het eigenlijk niet. Ik weet nog dat de wedstrijd in 1-1 eindigde, ik heb er totaal geen benul van wie er op het veld stonden. Het enige wat ik me herinner is dat mensen rond minuut 70 vertrokken en werden uitgescholden voor ‘nepsupporters’ in een Limburgs accent.

Nu is het een dag na de finale van het vrouwen EK voetbal in Nederland en ‘onze’ meiden werden Europees kampioen. Als je wint heb je vrienden, zongen Hennie en Herman jaren geleden al. Ik heb de wedstrijd in zijn geheel gezien en niets van die finale had te maken met de eerste wedstrijd die ik zag van het Nederlands vrouwenelftal. De prachtige Grolsch Veste in Enschede zat tot  de nok toe vol, vijfenhalf miljoen mensen zaten voor de TV tijdens de finale,  er werd bij vlagen flitsend gespeeld en de namen van Groenen, Miedema, Spitse, van der Sanden en al die anderen werden Nederlandse sportgeschiedenis. Toen de rook optrok van een geweldig weekend, met misschien iets te veel drank, zat ook ik in de kroeg, naar een scherm te kijken met een cola in mijn handen. Aan bier of alcohol moest ik totaal niet denken, ik kreeg de cola al amper weg. En op mijn Oranje shirt staat de naam van Sneijder. Het moet wel een klein haha, ik heb het over Sneijder en ik zeg klein beetje bij elkaar passen niet? Hoe dan ook werd het ‘We are the champions’ van Queen op standje teringtyfus gedraaid na het laatste fluitsignaal. Want dat hoort er gewoon bij.

Op Social Media rolden bekende en minder bekende Nederlanders over elkaar heen van vreugde. Een enkeling had kritiek. Natuurlijk, het is allemaal niet het niveau van de mannen wat we de afgelopen weken gezien hebben, maar het maakt mij geen reet uit of een man of een vrouw een panna uitdeelt. Dat is gewoon mooi om te zien. Even poorten. Hup. En weg. De Nederlandse vleugelspeelster leken er een patent op te hebben.

Overigens wil ik nu niet meelopen met de rest die kwijlend achter elkaar aan loopt. Want tuurlijk is de prestatie ongelooflijk vet en knap, maar ik blijf er niet voor thuis. En ik ga ook niet op een vrijdagavond langs de lijn staan om vrouwenvoetbal te gaan kijken. Het is leuk om zo af en toe te gaan kijken bij een elftal waar dames spelen die je kent, maar dat is een beetje hetzelfde als je bij een kelderklasse elftal gaat kijken, omdat je daar ook spelers van kent. Voetbal voor de gezelligheid en volgens mij is daar nog steeds helemaal niks mis mee. Ik ben een beetje neutraal, Ronald Waterreus is een zure azijnpisser, maar om nou achter Barbara Barend in de polonaise te gaan hossen, dat gaat me te ver. Volgens mij mag dat best, om dat te vinden. En anders is het mijn mening, net zoals mijn mening is dat iedereen moet doen wat hij of zij wil. Het is nog steeds een vrij land.

Dat er veel verandert is in het vrouwenvoetbal werd gisteren duidelijk. Want hoe je wendt of keert, het is wel het eerste seniorenelftal wat Europees Kampioen werd sinds 25 juni 1988. De rondvaart door Amsterdam, de massahysterie op het Museumplein en een generatie dat legendes werd met rijke carrières was het gevolg van de overwinning van het goede stel met Marco van Basten, Ruud Gullit en Rinus Michels. Dat is de volgende stap in het vrouwenvoetbal. Topvoetbalsters die bakken met geld gaan verdienen bij hun clubs en via commerciële activiteiten. Zodat het niveau omhoog gaat en de belangstelling groter wordt. Het is een bubbel die in het mannenvoetbal al jaren dreigt te klappen, maar op de één of andere manier steeds groter wordt.

En dan is er nog het kijkaspect. Waar vrouwen tijdens de mannentoernooien geen fuck om voetbal gaven, maar wel altijd konden kijken naar Robin van Persie, Cristiano Ronaldo en David Beckham, daar hebben wij, Nederlandse mannen, tegenwoordig die ene linksbuiten van Oranje die op belangstelling kan rekenen. Ze heeft een prima techniek, kan een ‘mannetje’ passeren, is niet vies van een poortje hier en daar, scoort belangrijke goals en is een plaatje om naar te kijken. En dat Limburgs accent, dat nemen we voor lief. Het zal misschien aan de voornaam liggen, maar Martens is leuk. Sterker nog, bij Lieke Martens past een Limburgs accent. Martens gaat geld verdienen bij FC Barcelona, nadat ze eerder in Zweden heeft gespeeld. Een Nederlandse voetballer of voetbalster bij FC Barcelona. Martens als pionier van het Nederlandse vrouwenvoetbal bij de beste en populairste club van de wereld. Net als Cruijff in 1973. En we weten allemaal hoe dat afliep.