#fitgirl

Wie had er gedacht dat een keelontsteking geleid had tot een omslag waar je akelig van wordt? Eind maart 2015 zaten mijn amandelen er nog en kreeg ik een beste keelontsteking. Weg verjaardag. Alsof de duvel ermee speelde, kreeg ik eind april dezelfde keelontsteking. Weg tent.  Bij de tweede keelontsteking werd ik door de eerste hulp al praktisch ingepland voor een ingreep. Op 2 juli 2015 ging ik een nachtje uit logeren en werden die vervelende keelamandelen er uit gehaald. Twee weken zonder fatsoenlijk kunnen eten en pijn bij drinken later kan ik zeggen dat het het begin is geweest van iets best aardigs.

Want toen ik in augustus 2015 op de weegschaal ging staan, schrok ik me kapot. Het niet kunnen eten en het ziek zijn had zijn werking wel gehad. 68 kilo woog ik en dat is mijn geval ‘slechts’ 68 kilo. Want als je bijna de twee meter aantikt, dan is 68 kilo broodmager. Nu ben ik nooit een dikke teringzak geweest, maar 68 kilo was wel heel weinig. Als ik voor een lamp ging staan, keek je dwars door me heen. Als het meer dan windkracht 3 was, mocht ik van de dokter niet naar buiten. Uit angst om weg te waaien. Verder kerngezond hoor, maar het zag er niet uit en belangrijker: het voelde verschrikkelijk. Er waren in mijn ogen twee optie’s om ‘het’ er weer aan te krijgen: 1. Vet vreten als een malle, met de kans dat je van binnen helemaal dichtslibt en voor je 35^e op de IC beland met een hartinfarct. Optie 2 vond ik beter. Sporten en gezond eten. Bovendien is dat per definitie niet slechter voor je conditie, die inmiddels tot onder het vriespunt was gezakt. En als je je bedenkt dat spieren zwaarder wegen dan vet, was de keuze snel gemaakt. Optie 2 dus.

Met als doel om fitter en sterker te worden, hier en daar wat kilootjes eraan te prikken en om de conditie omhoog te krijgen. Dat laatste in het kader van dat je in een café elftal voetbalt en dat je na twee sprints naar adem ligt te happen in een dug-out. Niet fraai, helemaal niet als je nog dertig moet worden. Fitter, sterker en een betere conditie. Dat zijn mijn doelen geweest. En dat zijn ze nog steeds.

Ik hoef namelijk helemaal geen ‘beer’ als Vin Diesel te worden. Ik wil er niet uitzien als de anabooltjes op Decibel of op brandweerfoto’s, die op Facebook voorbij komen en ‘leuk’ gevonden worden door huisvrouwen met een kortpittig kapsel.  Ik heb geen zin om op de klok te kijken en met verse tegenzin een bak voer naar binnen te douwen wat voor geen meter smaakt, omdat je ‘om de paar uur moet eten.’ Ik heb  geen zin om mijn voeding aan te vullen met allerlei vage supplementjes.

Nee. Niks van dat. Ik zie mezelf echt geen kilo droge Franse kwark naar binnen werken, ik moet er niet aan denken, twee of vier bruine boterhammen per keer vind ik meer dan genoeg. Ik weet wat gezond en goed eten is. Kip, biefstuk, vis. Groenten. Pasta. Rijst. Multivruchtdrank. Bruin brood. Salades. Melkproducten. Kwark. Goed eten, veel eten.  En daarbij rekening houdend met wat Rudolph van Veen altijd zegt: Maak het makkelijk, maar maak het vooral lekker. Door de weeks is het gezond wat de klok slaat, in het weekend heb ik schijt. Dan mag er geMact worden, Whoppers van de Burger King, nummertje 5 met een extra broodje bij de Ramses, pizza’tje, spareribs… Ik ben er nog steeds dol op. Maar met verschil dat ik het niet meer dagelijks wil. Ik wil door de week, met zo nu en dan zondigen, lekker en gezond eten om in het weekend het woordje ‘gezond’ te laten vallen. Moet kunnen. Ik vind een broodje van de Subway namelijk net zo lekker als een Quarter Pounder.

En ik moet zeggen dat het goed gaat. Ik ben een stuk fitter dan vorig jaar rond deze tijd, al doen de spiertjes af en toe een beetje pijn. Dat schijnt erbij te horen, als je regelmatiger van de bank af komt en gaat sporten. Maar het bevalt. Ik heb voor mezelf een schema’tje gemaakt en dat gaat prima. Het is ideaal om direct na mijn werk naar de gym te gaan om daar lekker te gaan rammen. Muziekje d’r bij, bekertje water, leuk volk om je heen. Het traint allemaal een stuk makkelijker en met dank aan m’n naamgenoot weet ik ook in de gym waar ik mee bezig ben. Iemand heeft me ooit eens verteld dat je een oefening beter vijf keer goed dan tien keer fout kan doen. Dat is aardig goed gekomen.

Dat is namelijk het voordeel als je zo’n slanke den bent als ik. Áls je dan gaat fitnessen, dan zie je direct resultaat. Ik hoef niet eerst 20 kilo vet weg te fietsen, te crossfitten of te touwbanen. Ik ben inmiddels gematigd tevreden over hoe het eruit begint te zien.

Maar hoe het eruit ziet is voor mij het minst belangrijk. Fitter, sterker en betere conditie, dat is waar ik het voor doe. Ik ga dus ook geen foto’s delen op mijn social media met daarbij hashtags als wayoflife, workout, bodyinprogress of de grappigste van allemaal: fitgirl. Niks van dat. Ik snap trouwens ook niet waarom iemand hashtags gebruikt bij een afgeschermd profiel Ik doe de dingen graag op mijn eigen manier en daar horen volgens mijn manier geen foto’s bij van dat je zwoel in de camera kijkt terwijl je jezelf aan het afbeulen bent. Ik kom namelijk om andere redenen in de gym. Bovendien zie ik er niet uit in de gym, met haren op half 11 en oude sportkleding aan. Maar hé, kan mij het ff schelen. Zoals Nick en Simon het zeggen in The Dream: Ik vin da ik goed baisig binne. Sorry, mijn Volendams is nog niet zo goed

En dat vind ik ook. De schamele 68 kilo liggen achter me, ik ga inmiddels richting de 80 en dat is goed. Laat me maar een dikke teringzak worden. Ik bin goed baisig. Ondanks dat ik nog steeds dagelijk een pakje Marlboro Medium wegblaf, wekelijks een sixpackje Coca Cola in de koelkast parkeer, schandalig lang uit kan slapen op regenachtige vrije zondagen en in vrije weekenden niet bepaald spuug in een vaasje bier. Maar het moet wel leuk blijven. En zoals het nu gaat, vind ik het leuk.