Een vrije maandag in een normale week. Ik lig in bed, uit te slapen. Tussen de middag, rond 12 uur, als ik al wakker ben geworden, maar nog slaperig in mijn bed in allerlei gedachten verdwaald ben, hoor ik langzaam voetstapjes op de trap naar boven. Ik volg het patroon van de voetstapjes en weet het zeker: die kleine voetstapjes verplaatsen zich richting mijn kamer. Is het Iris of is het Rens vraag ik me af.
Snel, net doen of ik nog slaap. Ik ben best lui op dat soort momenten, dat geef ik toe. De deur gaat tergend langzaam open en ik hoor dezelfde voetstapjes in mijn kamer. Ik lig op mijn zij en ik merk dat de voetstapjes dichterbij komen. Opeens voel ik dat een hoofdje zich tegen het mijne aan legt en ik word 'wakker.' Daar staat ze, Iris van Wijk, prinses van Nieuwaal. Ik hoor een typische Ilona 'Haai' en ze begint direct met praten. 'Kom je d'r uit?' 'Ik ben naar school geweest.' 'Wil je nog even slapen?'
Als ik dan 'ja' zeg, dan hoor je altijd: 'Oh, dan laat ik je nog maar even liggen... moet ik de deur achter me dicht doen?' Als ik zeg: 'Nee, ik kom er gelijk uit' dan loopt ze naar het licht en doet ze zelf al het rolluik omhoog. Het licht vult snel mijn kamer en daar zie ik haar helemaal. Een heerlijke manier van het begin van een nieuwe dag.
Ooms en hun nichtjes en neefjes. Het is een bijzondere combinatie. Het voelt als 'eigen,' maar is dat dan op de een of andere manier toch weer niet. Soms zie ik Iris en Rens wel eens als m'n jongere broertje en zusje, zo dicht ligt het eigenlijk bij mekaar. Op mijn 17e werd ik al oom van Iris, toen ik 20 was kwam daar een klein mannetje bij, die luistert (heel soms) naar de naam Rens. Ze blijven me iedere keer weer verbazen.
Rens wordt in januari 4 en ik hoor wel eens dat Rens een 'klein Keesje' is. Moet ie ook maar blij mee zijn. Rens wordt steeds bijdehanter, soms tot het baldadige. Ik vreesde dat Rens een balletdanser of zoiets wilde gaan worden, maar het plezierig te constateren dat het manneke steeds vaker, net als z'n oom en z'n vader tegen een bal aan begint te schoppen. Is dit het begin van een carierre als vleugelspits bij GVV'63? Of wordt het toch een sloper achterin á la Cees van Willegen? De tijd zal dat allemaal leren, ik ben heel benieuwd. Dat Rens overigens heel de tijd 'Kristel' van K3 wil zijn, baart me toch enigzins zorgen, maar voor de kids is er tegenwoordig meer dan toen wanneer ik een jaartje of 4 was en het moest doen met 2 Unlimited, Dr. Alban, The KLF en Snap.
Iris is inmiddels bijna 7 en heeft al een heel mensenleven achter de rug. 2 operatie's en talloze onderzoeken hebben er toe geleid dat ze een aanzienlijke visuele beperking heeft. Desondanks kan er een foto van Iris in de Dicke van Daele naast de woorden 'vrolijk,' 'lief,' 'levenslust,' 'slim,' en ook toch een beetje 'bijdehand.' Ook moeten we het woordje 'sterk' niet vergeten, met het opgenoemde in het achterhoofd. Want bij elk onderzoek en bij beide operatie's kwam ze zo ontzettend sterk terug, daar kun je als 'volwassene' alleen maar bewonderingen voor opbrengen. Het heeft ervoor gezorgd dat ik nog meer van Ije de Pi-je hou.
Aanstaande donderdag wacht operatie nummer 3, in het Sint Radboud ziekenhuis in Nijmegen. De strijd tegen dat vreselijke ding in haar hoofd is dus nog niet gestreden. Iris' kennende gaat ze deze strijd vol vrolijkheid, kracht en energie te lijf. Het is te hopen dat ze eindelijk een keer dat rotding op een goede manier weg kunnen werken én dat ze blijft zoals ze is. Ik zou er alles voor geven om het zo te laten zijn.
Trouwens, wanneer Rens mij wakker maakt, dan word ik dat vanzelf, want Rens gaat altijd op 'onderzoek' uit in mijn kamer en vindt dan allerlei dingen die mij wakker maken...
