Lad-code

Je houdt er van of je haat het. Geordie Shore. Voor degenen die het haten, hier een kleine samenvatting: een reallity show op MTV, waar een cameraploeg de verrichtingen van een aantal mensen uit Newcastle volgt. Ze beleven wilde stapavonden, elke avond opnieuw. Hoe is het vol te houden, zou je denken.  De naam, Geordie, is de bijnaam van mensen uit Newcastle. Een Geordie houdt van een feestje, houdt van een nachtje ‘uit logeren’ en een Geordie heeft een leuke collectie aan woorden.  Zo is een ‘bird’ een knappe dame, ‘pulling’ is versieren, ‘mint’ is gaaf, ‘a lass’ is een meisje en een ‘lad’ is een gozer. De jongens en meisje van Geordie Shore houden er al vijf jaar lang een mooi vocabulaire op na en dat is niet het enige. Ze hebben gefeest en gebeest op Mallorca, in Cancun en Australië en door diverse plekken op het Europese vaste land. Een aantal jongelui, die het niet zo nauw neemt met drank, elkaar en een feestje op pad. Het is kostelijke, zinloze TV. Het lijken een stel malloten, maar ze zijn echter niet zo dom als ze eruit zien.

De mannen zijn een stel fitnessboys, die niet schromen om te trainen en hun lichaam te voorzien van extra voedingsmiddelen. Met die voedingsmiddelen, legaal spul overigens, hebben enkele jongens een goede slag geslagen. Naast dat is er modellenwerk, fitnessvideo’s, kledinglijnen en allerlei andere vorm van werk waar de jongens en meisje uit Newcaslte goed mee geboerd hebben.

Met die goeduitziende body’s,  een berg drank, opzwepende muziek en een testosteron gehalte waar je een heel nest single vrouwen met een kindwens kan voorzien, gaan ze los. Op de dames. De ene na de andere verdwijnt in de bedden van onze Geordie boys. Gary en Scotty T hebben er in vijf jaar al aardig wat versleten. Ze hebben zelfs de bijnaam The Bucking Squad gehad, een soort van arrestatieteam. Er werden in die tijd veel vrouwelijke arrestanten meegesleurd naar bureau Geordie Shore voor een stevige ondervraging, om de volgende dag zonder aanklacht weer het bos ingestuurd te worden. Een enkeling kwam terug, het is toch makkelijk voor die jongens.

Hier en daar wordt er ook nog wel eens tussen de bewoners een arrestatie verricht, godsamme, wat een lekkere woordspeling. En wanneer dat tussen de bewoners gebeurt, dan is er al vrij snel een ‘ik vind je toch wel leuk’ situatie. En wanneer deze situatie ontstaat, dan ontstaat er iets moois tussen het gebeuk en geram van de jongens: De Lad-code.

Een simpele afspraak: als een jongen een meisje leuk vindt of andersom, dan is het zaak dat het meisje niet ‘gepulled’ wordt door een andere ‘lad.’ Een simpele, ongeschreven regel.

Eigenlijk logisch ook. Van je maatjes vriendinnetjes blijf je af. Ik ben de laatste tijd totaal niet meer ‘on the pull,’ maar er is lang geleden een tijd geweest dat ik dat wel was. Als ik maar wist dat het meisje, waar ik een oogje op had, voorzien was of dat één van mijn maatjes haar ook wel zag zitten, dan skipte ik. Just like that. De Geordies hebben er een naam aangegeven. De ‘Lad-code.’

Want het is gewoon kut. Mannen zijn in de regel de grootste klootzakken die er zijn, die maar één ding willen. Dat ene ding wil hier en daar nog wel eens gebeuren, maar dat gaat niet zonder slag of stoot. Het is niet zo dat je na één avond stappen je trofee mee naar huis kan nemen.

Facebook, appen, keertje op stap, ik weet hoe het moet. Ik heb er alleen geen zin meer in.  Het is aan de ene kant hartstikke leuk om iemand leuk te vinden, maar dan is het wel zo leuk als dat wederzijds is. En tot die tijd, dan is het verrekte kut. Hartstikke kut. De onzekerheid is killing. Als je dan maar enigszins het vermoeden krijgt, dat één van je maatjes niet bekend is met de ‘Lad-code’ of de ‘Lad-code’ gaat breken, dan moet je niet te veel naar Sons of Anarchy kijken en vermoeid zijn, want dan ga je rare dingen denken. Eerlijkheid is het belangrijkste in dat soort dingen en het is wel handig om die eerlijkheid ook te communiceren. En dan niet alleen aan degene die je leuk vindt. Want dat is al lastig zat.

Bij wijze van spreken.

De ‘Lad-code.’ Zo ontzettend simpel dat een stelletje zuiperds uit Newcastle zich er aan kan houden.  Dan moet het voor een zooitje Hollanders ook niet al te moeilijk zijn om de ‘Lad-code’ tot zich te nemen en te respecteren.  Dus lads, gebruik je hersens. Die schijnen niet tussen je benen te zitten, maar in je hoofd. The last time I checked.

Ps. Ik heb ooit wel eens gehoord van een ‘Girl-code,’ de omgedraaide versie van de ‘Lad-code.’ Die zal ongeveer wel hetzelfde inhouden, maar ik weet één ding: kutnijd is verschrikkelijk en vrouwen hebben in het algemeen lange nagels. Vrouwen die meelezen: pas goed op.

Teentjes

Bij de volgende blog ga ik heel erg op mijn woorden letten. We leven in 2016 en dat is een tijd waarop elk woord op een weegschaal gelegd wordt en dan met name de weegschaal met het woord ‘discriminatie’ erop. Ik heb respect voor ieder mens, voor ieder dier. Ik vind dat iedereen moet doen wat diegene zelf wil. Grappen moeten kunnen worden gemaakt, meningen moeten kunnen worden uitgesproken. Zonder die weegschaal. Zonder lange tenen.

Afgelopen zondag was er in Amsterdam een demonstratie tegen Amerikaans politiegeweld. Zo’n 150 mensen hadden zich verzameld, daarbij borden dragen van onder andere de omgekomen Mitch Henriquez, in Den Haag. Diverse betogers klaagden over het racisme bij de politie, zowel in Amerika als in Nederland. Op de sterfdag van Mitch was er een demonstratie in Den Haag, waarbij de politie er aan te pas moest komen om de hoogopgelopen emoties onder controle te houden. De organisator en woordvoerster van de demonstratie in Amsterdam ervoer ‘bijna dagelijks’ racisme bij de Nederlandse politie en ik moet zeggen dat ik dat een klein beetje overdreven vind. Amerika is geen vergelijking met Nederland, helemaal niet op politiegebied. Als voorbeeld noemt de initiatiefnemer van de demonstratie in Amsterdam dat ze in de speelgoedwinkel door een verkoopmedewerker gevolgd wordt. Mensen, als dit discriminatie is, dan ben ik Mick Jagger. Als dit discrimatie door de politie is, dan ben ik Cristiano Ronaldo. En voor de goede orde: dat ben ik dus niet. Allebei niet overigens.

De demonstratie in Den Haag werd voorafgegaan door een inleidend schrijven wat voor de organisatie op social media was gedropt. In deze oproep werd onder meer het incident in Uithoorn, waarbij een Pool door de politie werd ‘vermoord,’ al dus het inleidend schrijven. Het schrijven vermeldde echter niet dat de man werd gedood door politiekogels, omdat hij met een bijl zo groot als morgen heel de dag dreigend richting de politie liep. Als je dat risico neemt, met een wapen op een agent afstormen, dan maak je een directe kans op een ontmoeting met je schepper. Mitch kwam ‘voor helemaal niets’ om het leven. In een tijd als deze, met aanslagen en terreurdreiging, als dan op een drukbezocht muziekfestival gaat roepen dat je een vuurwapen bij je hebt, dan wordt je aangepakt. Als we onze politieagenten zomaar aan kunnen vallen met allerlei wapens, dan kan je er op wachten dat er iets gebeurd. Ook politieagenten willen namelijk na hun dienst terug naar hun vrouw, man, moeder, vader, kinderen, noem het maar op. Misschien is het wel van belang om het volgende zinnetje te onthouden. Een timmerman heeft een hamer en een doosje spijkers nodig om ongestoord zijn werk te doen. Een politieagent heeft een vuurwapen en een kogel – en steekwerend vest nodig om het werk te doen. En dan zien de politieagenten verder wel hoe ongestoord het werk is, dat kan de politie nooit zeggen.

Door rapper Typhoon en keeper Kenneth Vermeer werd een discussie losgemaakt over etnische profilering door de politie. Jonge gasten met een donkere huidskleur die in een ‘dikke bak’ rijden worden vaak ‘aangehouden’ door de politie en gecontroleerd. Allereerst de term ‘aanhouden.’ Als je door de politie wordt aangehouden, dan ga je mee naar het bureau. Als je langs de kant wordt gezet door de politie, dan word je staande gehouden. Een wezenlijk verschil en dat weten de media ook. Het woordje ‘aangehouden’ in een kop is natuurlijk goed voor de paginahits en de daarbij horende advertentie-inkomsten. Zo houden we de economie draaiend natuurlijk, niks mis mee.

Daarnaast het staande houden van een jonge, donkere gozer in een dikke bak. Uiteraard, als er niks aan de hand is, is er niks aan de hand. De politie werkt informatie gestuurd tegenwoordig. In combinatie met een onderbuikgevoel kan daar op worden gehandeld. Wanneer de politie een auto ziet rijden en het blijkt dat het gaat om een lease- of huurauto, dan kan de identiteit niet vast worden gesteld. Gezien het feit dat er een drugsoorlog aan de gang is, waarbij vooral getinten als hoofdrolspelers worden aangemerkt, is er al gauw sprake van een onderbuikgevoel. Want hoe komt zo’n jongen aan zoveel geld? Wat doet hij voor werk? Is het een rapper als Typhoon of een profvoetballer als Kenneth Vermeer, dan is dat met een eenvoudige controle op te lossen. Een ‘dikke bak’ geneert aandacht. Niet alleen van knappe vrouwen, maar ook van de politie. Het is leuk om geld te hebben en het is ook leuk om dat te laten zien. Maar weet wat de gevolgen zijn, bij een oplettende agent. En let daarbij vooral op dat je je ramen niet te donker maakt. Dan kunnen ze namelijk zien wie er in de auto zitten.

Mensen, wees vooral niet te snel op je teentjes getrapt. Mensen zijn allemaal verschillend en dat maakt ons uniek. Door te veel op de verschillen te letten, zorgen we ervoor dat we de eenheid kwijt raken, die we ooit eens waren. Komedianten maken grappen, een timmerman maakt meubels, politieagenten vangen boeven. En dat doen ze allemaal op hun eigen manier. De politie heeft naast de krijgsmacht bovendien de door de politiek gekregen geweldsmonopolie. Dezelfde politiek, die door democratie het voor het zeggen heeft. Dezelfde politiek die overigens ook artikel 160 van de Wegenverkeerswet in het leven geroepen heeft. Wat? Artikel 160 van de Wegenverkeerswet. Juist. De controlebevoegdheid voor de politie om iedereen die in of op een voertuig rijdt, om het rijbewijs voor dat voertuig te kunnen controleren.

Bij de demonstratie tegen politiegeweld in het Amerikaanse Dallas werd het vuur gericht geopend op de aanwezige politie. Daarbij kwamen vijf politieagenten om het leven en raakten er diverse agenten en omstanders gewond. De demonstranten kropen vervolgens achter de politie-eenheden om zichzelf te beschermen. Als er geen mensenlevens verloren waren, was ik van het lachen niet meer in slaap gekomen, want wat een ironie. Maar dat doe ik niet. Het respect naar zij die vielen, terwijl ze een ander dienden, is groter dan ironisch gelach.