Jaaroverzicht 2015

Traditioneel als ik soms kan zijn is ie er weer. Het jaaroverzicht. Dit keer geen lap tekst met verhalen over de hoogte en dieptepunten van 2015, maar een terugblik aan de hand van muziek: treffende nummers die passen bij 2015, met daarbij kort waarom. Deze nummers staan overigens niet allemaal in de Top 2000 of zijn in 2015 gemaakt. Het zijn nummers waarvan ik denk dat ze treffend zijn voor 2015.

The Scéne –Iedereen is van de wereld

Deze is speciaal voor het kopje wereldnieuws waar ik jaarlijks kort over blog. Want jongens, is het nou allemaal nodig? Die aanslagen in Parijs in januari en november? De chaos in de Schilderswijk na de dood van Mitch Henriquez? De schietpartijen in Amsterdam, waarbij slachtoffers vielen? Voetbalsupporters die complete steden slopen? Vlucht 9525? Zon, zee en kogels in Tunesië? Het dode vluchtelingetje langs het strand in Bodrum? De herrie rondom gemeentehuizen die een AZC willen openen?

Daarnaast wil ik het glas nog maar eens heffen op Thé Lau. Want dankzij zijn prachtige liedjes staan we nooit alleen. Dat is ook de reden waarom ik de nummer 1 van de huidige Top 2000 niet ga noemen.

Underworld– Born Slippy

In mijn ogen hét technonummer, de muziekstroom die ik al waardeerde maar het afgelopen jaar alleen maar meer ben gaan waarderen. Op het beukfeestje Decibel stond ik niet bij Pussy Lounge of op Main, maar stond ik uit m’n pannetje te gaan in de technotent. Op Solar was het idem dito. Solar trouwens een uitstekend feestje, helemaal als je die drugsgebruikende anabolen van de hardstylefeestjes gewend bent. Die zetten we volgend jaar weer op de agenda, net als de Canal Pride in Amsterdam trouwens. Waar je jezelf, ook als hetero man, uitstekend kunt vermaken.

Ottman Liebert – Barcelona Nights

Een nummer wat ik toevallig op YouTube tegenkwam. Het nummer is net zo fraai als de stad zelf. Ik was eind september een paar dagen in de machtige Catalaanse metropool. Keywords: Tapas (met name de pincho’s zijn heel goed bevallen), San Miguel, Pacha, Tibidabo 7 euro een fles bier maar even goed dronken en Barça. Voor een uitgebreid verslag klik hier, maar laat dan wel het nummer aan staan.

DavidGuetta ft Showtek and Vassy – Bad

Omdat de ijsthee ook dit jaar weer prima smaakte.

Within Temptation – Faster

Dit nummer staat onder een populair YouTubefilmpje van de Isle of Man. Motorsportliefhebbers weten precies wat er nu komt. Juist. Het seizoen begon eind februari met een prachtig nieuw motorpak, eind maart kwam daar nog een replica helm van Marco Simoncelli bij. Het was net alsof Sjakie zijn wondersloffen aan had en daarmee de opmaat voor een geweldig motorseizoen, waarbij er onder andere een bezoek werd gebracht aan de Cathedraal van de motorsport, de TT in Assen. Dat verslag is hier te lezen.

Attenooije– Ho Stop

Omdat Carnaval weer fucking goed was. En die poging tot een gruwelijke hipsterbaard, dat gaan we dus over een paar weken niet meer doen. Waarvan akte.

The Doors – The End

Opeens was hij op tv: Apocalypse Now. Ik had hem nog nooit gezien en ging er uitgebreid voor zitten. Gruwelijke film. Gaat dat (nog een keertje) zien!

Waar ik meer heen wil, is dat The Doors een grote rol spelen op de soundtrack van de film met The End. En het was The End voor Oranje dit jaar. Geen EK in de komende zomer en dat doet goddomme nog steeds een klein beetje pijn. De bondscoach en de spelers kunnen aan de bak, komend najaar. Want twee toernooien op rij missen? The horror. The horror.

Nina Simone – Sinnerman (Felix Da Housecat heavenlyhouse mix)

Drank en drugs was natuurlijk dé zomerhit van 2015, maar omdat ik Lil’Kleine een uitermate vervelend ventje vind, die ik het liefst oneindige jeuk gun, heb ik een klassiekertje opgedoken om de zomer te doen beschrijven. Zet deze plaat maar eens op en beeld jezelf het volgend in: een zwembad, Malibu – cola, lekkere hapjes, goed volk, muziekjes, sigaretten in overvloed. En dat allemaal voor de deur van je ouders’ huis.

Overigens, in de zomervakantie ben ik met m’n nichtje Iris een dag op pad geweest in Amsterdam. Hoe stoer is dat?

The Editors– Smokers outside the hospital doors

Niet mijn favoriete nummer van The Editors overigens, want dat blijft Racing Rats. Maar dit nummer was van toepassing dit jaar. Hoe het kwam, daar ben ik nog steeds niet overuit, maar daar was ineens op eind maart een dikke keelontsteking. Eind april was ie er weer, dus mocht ik van de dokter een nachtje uit gaan logeren in het Jeroen Boschziekenhuis voor het verwijderen van de amandelen. Op zich viel het qua pijn wel mee, ik baalde alleen dat ik niet kon eten. Roken kon ik wel. Daar ben ik vervolgens ook niet mee gestopt. En dat ga ik waarschijnlijk voorlopig niet doen ook.

Bill Conti – Going to the distance

Hoewel ik zelf een beetje ben begonnen met sporten rusthaaagh, ik hoef geen anabooltje te worden in 2015, is dit nummer voor de sporthelden van 2015, met natuurlijk powervrouw Dafne Schippers als topper. Max Verstappen hield zich staande tussen de brullende motoren. FC Barcelona was moeilijk goed. PSV en Groningen proficiat met de vaderlandse prijzen.

Bij de MotoGP een dikke middelvinger naar Marc Marquez.

Wir sindhelden – Wenn es passiert

Een Duitstalig nummer, jawel. Heeft ook met motorrijden te maken. Want dit jaar werd er voor het eerst internationaal gereden. In het dorpje Büren werd een gasthuis gevonden voor schandalig lage prijzen en moeilijk vette wegen. Het prachtige Duitse Sauerland leent zich uitstekend voor drie Japanse fabrieksmonsters, die gretig gebruik hebben gemaakt van de prachtige wegen rondom Waldeck.

Joe Bonamassa – The Ballad of John Henry

Ongelooflijk, wat kan die man ontzettend gitaarspelen. Of het nou op Pinkpop 2014 was of in een prachtige zaal als Carré in Amsterdam: Joe Bonamassa is een fenomeen op de gitaar. Ik heb hem gezien, samen met naamgenoot/motormaatje/jeweetzelluf. Zaten we met z’n tweeën. Strak in ’t pak op het balkon van Carré terwijl Joe het ene na het andere oorgasme van zijn gitaar deed spatten. Deze van Joe is overigens ook echt een aanrader.

Het was die avond overigens in de Bubbels op het Leidseplein ook niet ongezellig.

Joe Cocker – With a little help from my friends

In je eentje kun je een hoop en het was absoluut heerlijk om in m’n eentje een paar dagen Barcelona mee te pikken. Alleen zonder vrienden kun je niks en ik ben blij dat ik er een paar heb waar ik op terug kan vallen of raad kan vragen daar waar nodig. Soms is het een simpel Whatsappje, soms is het een bakkie doen samen, soms is het een fles bier en Arrow Classic Rock, soms is het op een doordeweekse dag om 1 uur bij de Esso. Oude en nieuwe vrienden in 2015: bedankt voor jullie aanwezigheid. En eerlijk. Krijgen jullie geen kippenvel bij het gitaarspel in het begin? Ik wel.

FrankSinatra – My Way

Dat The Voice erin staat is het afgelopen jaar vanzelfsprekend geworden. Ik betrap me er regelmatig op dat er een Frank Sintra classic te horen is in m’n huiskamertje in Amsterdam.

Ik heb voor My Way gekozen, omdat mijn nicht Marcelle en mijn neef Erwin en hun gezinnetjes het ook op ‘hun way’ doen. En dat is ontzettend knap. Hun moeder verloor dit jaar de strijd tegen longkanker. Een bron van kracht, houvast, je hoofd omhoog houden en bloedscherpe humor. De wilskracht die mijn neef en nicht hebben is ongelooflijk, de rugzak is bijna niet meer draagelijk. Toch blijven ze lachen en genieten op de momenten dat het kan. Ik kan niets anders dan een diepe buiging maken.

Marvin Gaye ft Tammi Terrel– Ain’t no mountain highenough

De schouders moesten er weer onder, voor Iris. Ze moest weer heel risicovol aan haar hoofd geopereerd worden. Aldus Nijmegen. Een dag voor de operatie, nadat het 2 maanden zeker leek dat ze geopereerd moest worden, bleek dat de operatie niet door ging. Het laatste onderzoek toonde niet aan wat er op de eerdere scan, van januari, werd aangetoond. Een stuk minder levensbedreigend, dus was de risicovolle operatie niet nodig. Gelukkig maar. En alles is voorlopig weer onder controle.

U2 – NewYear’s Day

Nog eventjes en dan is het Nieuwjaarsdag. Een nieuw jaar, met nieuwe kansen. Goede voornemens ook. Ik wil vanaf mijn plek iedereen het allerbeste wensen voor het komende jaar. Ik hoop op een rustig jaar, waarbij iedereen elkaar een beetje liever gaat vinden dan dat ze nu doen. Want bij een wereld die keihard in brand lijkt te staan, is een klein beetje extra liefde niet verkeerd.

Shaken. Not Stirred.

Maandag in december. Vrij vandaag, maar typisch 'binnen-blijf-weer.' Doordat gisteren de avondvullende James Bond film Skyfall op tv kwam, kijk ik via Uitzending Gemist twee programma's  terug van de avond ervoor: Padoem Pats, de heerlijke onelinershow van Howard Comproe en de TV-show van Ivo Niehe. Eén van de onderwerpen in de TV-show van gisteren was een bezoekje van Daphne Deckers aan Ipswich in Engeland bij dé James Bond historicus. Om de reportage aan te kondigen noemt Ivo Niehe doodleuk dat de film Spectre dé film van 2015 is geworden en dat de teller qua bezoekers in Nederland al op de 2 miljoen stuks staat.

2 miljoen bioscoopbezoekers voor de film Spectre. In de top 10 van de meest bezochte films uit de Nederlandse geschiedenis. Bijzonder.

Ik heb Spectre ook in de bioscoop gezien, net als de voorgaande James Bond films vanaf GoldenEye in 1995. Toen was ik 9 en deden ze gelukkig niet zo moeilijk over de leeftijd, zoals dat tegenwoordig het geval is. Op die leeftijd zag ik ook mijn eerste James Bond film. Mijn oom en tante, waar ik als klein manneke vaak kwam, hadden ze allemaal op video. License to kill was de eerste die ik zag. En ik heb ze nog niet eens allemaal gezien, maar ik heb genoeg gezien om enorme fan van de filmserie en het karakter James Bond te zijn. Net als zovelen. Maar waarom is dat?

Als klein manneke speelde ik vroeger óf met een bal óf met (een arsenaal aan) speelgoedwapens. Ik speelde geen cowboy'tje of wat dan ook, nee, ik en mijn vriendjes speelden vaak James Bondje. Na GoldenEye speelde ik met een replica van de Walther PK 7.65mm waar 007 in de slede gegraveerd was Dat speelgoedwapen is overigens pas gesneuveld sinds er twee neefjes mee speelden. Actiefilms, ik keek er al vanaf jongs af aan naar. Maar door James Bond werd ik gegrepen.

Want wie wil hem nou niet zijn? Ik bedoel, een leven in luxe met creditcard van de staat, met het legendarische Double O Seven, omgeven door prachtige vrouwen, rijdend in een prachtige Austin Martin, in de mooiste casino's pokerend of baccarat spelend, scherpe one-liners, zoveel vodka-martini's shaken, not stirred kan drinken zonder dronken te worden, goeie humor, terwijl je overladen met gadgets uit de Q-branche, een Walther PPK en een license to kill ook nog eens achter de grootste boeven van de wereld aan mag? In het kader van On her majesty's secret service. Prachtig toch? En dan te bedenken dat James Bond kan straatracen met een auto of motor, vliegtuigen kan besturen of ze nou groot of klein zijn, foutloos kan skiën, uitblinkt in extreme sporten, bergen kan beklimmen... En dat allemaal met dat bekende gitaarriffje, van John Barry op de achtergrond. Hoe een baas ben je dan?

Met Casino Royale werd in 2006 een nieuwe weg ingeslagen. Helemaal terug naar het begin, met een nieuwe James Bond. Daniel Craig is mijn favoriete James Bond acteur. Een killer, met afgetraind lijf, die goed is in zijn vechtscènes en uitstraalt dat hij niet zal aarzelen op 'het moment'. Scherp in zijn uitspraken. Goed gekleed. Jongensachtige charme, die vrouwenharten doet smelten. Sean Connery komt trouwens op nummer 2. De vorige James Bond vertolkers vond ik 'net niet.' Roger Moore was een te oude en vooral te lieve man om een killer te zijn, Pierce Brosnan was te glad en voer voor films als Austin Powers en xXx, Tim Dalton was een killer, maar niet meer dan dat en de film met George Lazenby heb ik eerlijk gezegd niet gezien, maar het zegt genoeg dat hij de vertolker was van maar één James Bond in On Her Majesty's Secret Service. Ik vind overigens Casino Royale ook meteen de beste James Bond film die ik gezien heb. De nieuwe weg is prachtig ingeslagen, zo vind ik ook de verdere films met Daniel Craig goed. Mooie locaties, goede acteurs, veel actie, prachtige vrouwen, casino's, achtervolgingen met voertuigen, prachtige filmmuziek en het rebooten van een karakter waar sinds Die Another Day zoveel de spot mee werd gedreven.

Nog enkele persoonlijke favorieten? Vooruit dan.

Het beste voorstelrondje zit in Dr. No. James Bond speelt in een casino Baccarat en wint een potje van een dame, die onmiddellijk revanche wil en opnieuw gaat spelen. 'I admire your courage' horen we Sean Connery zeggen. 'And I admire your luck mr...' is het respons van de dame. 'The name is Bond' zegt Sean als hij zijn sigaret aansteekt. Klapt zijn aansteker dicht. 'James Bond.' Cooler dan dat kan niet.

Mijn favoriete titelsong is van Shirley Bassey. Goldfinger. Een grootste opening van het nummer, met Dame Shirley Bassey, die als een Bondgirl haar mannetje muzikaal staat. Het nummer Goldfinger komt voor mij ná het James Bond theme van John Barry overigens. Skyfall van Adele, License to kill van Gladys Knight en A view to a kill van Duran Duran complementeren mijn top 5. Overigens, shots in films van prachtige locatie's, begeleid met prachtige, klassieke James Bond muziek met veel strijkers en blazers bezorgen met kippenvel. Net als de gunbarrel, aan het begin van elke film tot aan Casino Royale. Mocht je Spectre nog niet gezien hebben, het kippenvelmomentje zit aan het begin van de film.

Hij reed in een BMW Z3 met Stinger raketten achter de koplampen, een BMW 745 die hij met zijn mobiele telefoon kon besturen, een Austin Martin Vanquish die hij kon laten verdwijnen, een Lotus Espirit die kon veranderen in een onderzeeër. Net als James Bond kan zijn auto alles, met dank aan de Q-branche, die mijn favoriete gadget het alleskunnende horloge van Rolex of Omega leverde. Mijn favoriet blijft de Austin Martin DB5, die in Skyfall zo jammer opgeblazen wordt. Prachtige auto om te zien, heerlijk geluid en mét schietstoel voor lastige passagiers. Briljanter kunnen ze niet.

Favoriete opponent is Jaws. Weinig tekst, enorm sterk en kaken van staal. En aan het einde van Moonraker met het hart op de goede plek. Le Chiffre uit Casino Royale, Hugo Drax uit Moonraker en Fransisco Scaramanga uit The Man with the Golden Gun zijn allemaal geweldige eindbazen, die het echter allemaal afleggen tegen Dr. Ernst Stavro Blofeld uit meerdere James Bond films. In Spectre gespeeld door Christoph 'Hans Landa' Waltz. Een betere acteur konden ze voor deze rol niet casten.

Als laatste kom ik bij de mooiste Bondgirls. In Famke Jansen kenden we een Nederlandse Bonddame fatale en ook Daphne Deckers mocht verschijnen aan de zijde van James. De verschijning van Daphne Deckers was fraai, maar ook kort. Plus James heeft het personage van Daphne niet gehad, dus telt het niet mee. Om die reden telt ook Olga Kurylenko uit Quantum of Solace niet mee, hoe graag ik dat ook gezien zou hebben. Speelse Bondgirlnamen als Octopussy, Honey Rider en Pussy Galore werden vergezeld door bijzonder fraaie actrices, Halle Berry was in Die Another Day echt een heerlijke Bondgirl en met Monica Bellucci in Spectre werd zelfs de term Bondlady verzonnen. Pam Bouvier uit License to kill en Melina Havelock uit For you eyes only waren prachtige killers, maar de winnares kan in mijn ogen niemand anders zijn dan Vesper Lynd uit Casino Royale. Ze had me bij d'r eerste zin, waar ze Bond vergezelt tijdens zijn treinreis naar Montenegro. 'I'm the money,' zegt ze met een heerlijk Brits accent, terwijl ze gehaast gaat zitten. Vesper is prachtig, intelligent, mysterieus en anders dan de anderen. Is het omdat ze donker is, terwijl het overgrote gedeelte van de Bondgirls blond is? Kiezen tussen blonde vrouwe, brunettes, gingers... Het is als kiezen tussen de goal van Bergkamp tegen Argentinië en die van Van Basten tegen Rusland. Het is als kiezen tussen malibu-cola en vers getapt Heineken bier. Het is als kiezen tussen de Rolling Stones en Led Zeppelin. Sommige keuzes zijn gewoon niet te maken. Wat mooi is, is mooi.

En als dat mooie, mysterieuze, spannende, humoristische heeft James Bond. Ik kan me niemand voorstellen die niet in tuxedo van James Bond zou willen kruipen om de wereld en het meisje te redden. Ik kan me geen vrouw stellen die niet door James Bond gered wil worden. Miss Moneypenny wacht er al meer dan 50 jaar op, om door James Bond gered te worden. Het wachten is op de volgende James Bond film. Hopelijk met Daniel Craig. Want hij is Bond. James Bond.

Echec.

Het is de Day After. Nederland is uitgeschakeld voor het Europees Kampioensschap voetbal. Het is kutweer, op deze oktoberdag. Nederland huilt. Nederland is cynisch. Nederland likt zijn wonden. Komende zomer zijn er geen afgeladen kroegen vol oranje. Geen spannende wedstrijden. Geen voorspellingen. Geen voetbaltoto's op de werkvloer. Geen volle pleinen in steden met grote videoschermen met massa's mensen, die dronken van geluk een overwinning vieren of samen troost zoeken bij een nederlaag. Zelfs mensen die normaal gesproken niets van voetbal moeten hebben, zijn in de ban van oranje, wanneer er een groot toernooi aankomt. Nee. Niets van dat. De klap is hard aangekomen en het doet pijn.

Ook al is het maar voetbal, de belangrijkste bijzaak van het leven volgens velen.

Het is verschrikkelijk. Het EK wordt gehouden in Frankrijk, Parijs is vier uurtjes rijden en als ik me kwaad had gemaakt, had ik voor een poulewedstrijd ook best naar Marseille of Lyon wil rijden. De Stilo is wat dat betreft 'gewoon' in topvorm.

Nederland kijkt het EK voor de televisie. En dat is wat anders dan het daadwerkelijk beleven. Voetbalfora zullen het hebben over Italië, Engeland, Spanje, Duitsland. En ja. Ook over Albanië, Noord-Ierland, Ijsland en Wales. Want die landen zijn er wel bij. Zij maken wel een deel uit van het uitgebreide aantal van 24 landen dat in Frankrijk acte de presénce gaat geven. Van nummer 3 op het WK, naar niet eens mee doen aan het EK. Het is keihard. De klap is niet verwerkt. Het is verschrikkelijk.

Als je de wedstrijd van gisteren nog eens bekijkt, dan valt er een aantal dingen op. Memphis Depay bijvoorbeeld. De 'superster' van Manchester United leverde amper een goede voorzet af, kwam amper zijn man voorbij en kan een voorbeeld nemen aan Dirk Kuijt, die wél met zijn rechtsback mee liep. De rechtsback die gisteren voor de verlammende 0-1 zorgde. Misschien kan Memphis een lesje 'mannetje passeren' en 'voorzetten geven' nemen bij de assistent trainer van zijn club Manchester United. Ryan Giggs kan daar een aardige masterclass in verzorgen. Hetzelfde geldt overigens voor de andere kant, waar de topscorer van de Eredivisie de linksback van Tsjechië niet eens voorbij kwam. Een voorzet vanaf de zijlijn komt niet verder dan de punt van de 'zestien.' Anwar El Ghazi, pak je telefoon, bel Marc Overmars en vraag hoe het ook alweer zat. Misschien dat Marc dan zijn nette pak in kan ruilen voor het trainingspak en een masterclass 'vleugelspeler.' Bij een spits als Klaas Jan Huntelaar is dat wel eens handig. Een killer in de 'zestien,' sterk in de lucht en dus afhankelijk van goede vleugelspelers die een panklare voorzet in huis hebben.

Verdedigend was het ook verre van best. Dat ze ooit aan Jeffrey Bruma een paar voetbalschoenen hebben gegeven en gezegd hebben dat hij best lekker kan verdedigen is een grote fout. Riedewald kon niet kiezen bij de 0-1. En dan Virgil van Dijk. Dat zou de 'beer' zijn in de verdediging, waar je jaren mee vooruit kon. Want ondanks dat hij in Schotland speelde, zou Van Dijk met zijn lengte de schrik van elke spits worden waar Oranje tegen speelde. Als je dus de voetbalfora én de heren aan tafel bij Voetbal Insite zou moeten geloven. Eén ding mensen. Als lengte bepalend zou zijn voor de voetbalkwaliteit, dan zou ik momenteel iets hoger spelen dan bij GVV'63 5. Virgil van Dijk greep gisteren dramatisch in bij de situatie die leidde tot de 0-2 en het definitieve einde van de hoop op kwalificatie voor het EK. Virgil van Dijk. Ik zie liever een andere Van Dijk.

Hoe verder? De kranten in binnen - en buitenland maken op deze woensdag gehakt van Oranje en dat is terecht. Het hele team moet op de schop vinden ze. Blind en Van Oostveen moeten weg vinden ze. Ik heb te weinig verstand van voetbal om een goede mening te kunnen geven over wat er moet gebeuren en wat niet. Misschien is het een idee om eens een buitenlandse toptrainer aan te stellen. Of Ronald Koeman te bezoeken in Southampton. Of een zooitje nieuwe spelers. Of Nigel de Jong weer op het middenveld opstellen, die wél het gif brengt, wat nodig is voor een cruciale kwalificatiewedstrijd. Ik weet het niet.

Dat is misschien wel de grootste klap van allemaal. Dat we het niet meer weten hoe het verder moet met het Nederlandse voetbal. De Nederlandse clubs stellen geen fuck meer voor in de buitenlandse competities, de Eredivisie is leuk maar niet goed. Misschien is het een begin dat jonge spelers niet na een goed jaar kiezen voor het grote geld in een buitenlandse competitie. Vroeger speelden de internationals cruciale rollen bij Manchester United, AC Milan, Juventus, Internationale, FC Barcelona, Real Madrid, noem de groten der aarde maar op. Tegenwoordig verkassen de Nederlandse internationals na één of anderhalf seizoen al naar clubs als Stoke City en Newcastle United, waar de strijd tegen degradatie het gesprek van de dag is. Als je nooit wat wint, dan raak je bekend met het verliezen. En dus is de spiegel, die de internationals voorgehouden krijgen, terecht. Het is zaak dat de internationals het door krijgen. En een voorbeeld nemen aan Wesley Sneijder. Misschien niet meer zo goed als hij in 2010 was, maar hij gaat wel voorop in de strijd. Hij kan het echter niet alleen.

Nederland is er niet bij dus, komende zomer in Frankrijk. Op Facebook zie ik mensen die naar het evenement gaan om 'supporter van België te worden.' De nieuwe nummer 1 van de wereld, volgens de FIFA ranglijst. België. Nooit. Ik vind België een schraal land, met slechte wegen, valse bescheidenheid en ik vind 8 op de 10 Belgen bijzonder lelijk. Ik ben een Nederlander, met een Nederlands paspoort. Ik heb geen Belgische vader, Turkse moeder, Spaanse zwager (meer) of Zweedse vriendin al zou ik dat laatste niet eens zo vervelend vinden. Nederland blijft mijn ploeg, hoe kut het ook gaat. Je kan niet altijd winnen en je hoort achter je eigen ploeg te blijven staan in tijden van duisternis.

Dat heb ik overigens geleerd van mijn vader, die supporter is van Feyenoord.

Barcelona 2015

Ik was vorige week een paar dagen in Barcelona. Niet Barça, al ben ik daar wel geweest, maar BCN. Mensen die vragen hoe Barça was, dan zeg ik dat het jammer was dat Lionel Messi niet mee deed. Barça is namelijk de afkorting voor de F.C. Barcelona, terwijl BCN de daadwerkelijke afkorting van de stad Barcelona is. Geeft niet. Ik ben niet boos.

Dat gezegd hebbende, wil ik jullie langs 10 punten meenemen aan hoe geweldig Barcelona is.

But first, wij Nederlanders hebben altijd wat te zeiken, beginnen we met wat puntjes van aandacht. Zo zat er zowel op de heen – als terugweg een jankend kind in het vliegtuig. Vader en moeder, kijk eens naar hoe mijn zussen en hun partners de kids hebben opgevoed. Ik ben een paar keer met die gasten wezen vliegen en ondanks hun jonge leeftijd gaven ze geen kick. Niet dwingen. Niet janken. Niet in het broek schijten zodat het hele vliegtuig naar de babystront stinkt. Niks van dat. Gewoon zitten en het duurt eventjes voordat we er zijn.

Daarnaast hebben we de Ramblas by night, waar het stikt van de dealers, ladyboys en de puta’s. Die kunnen soms wel eens vervelend zijn. Tip: gewoon rechtdoor lopen en zeggen dat je niks wilt. Met een beetje daadkracht uiteraard. Want hoeren, wiet en ladyboys hebben we in Amsterdam ook genoeg.

Waar ik in Barcelona schijt en schijtziek van ben geworden is de selfie. De selfiesticks liggen massaal aangeboden naast de vele Messi, Neymar en Suarez shirtjes van Barça, maar dan nog. Niet normaal hoeveel duckfaces ik gezien heb in 6 dagen tijd. En dan bij de wedstrijd van Barça, niet normaal hoeveel mensen de wedstrijd hebben gefilmd met hun smartphone of camera. Lekker joh, die beelden thuis bekijken. Ik weet wel, dat als ik een voetbalwedstrijd op een scherm wil zien, dat dat scherm minimaal een meter doorsnee heeft en waar ik lekker onderuit gezakt met een flesje bier kan gaan zitten kijken. En voor wat betreft de foto’s die ik zelf gemaakt heb: tuurlijk zaten daar enkele selfies bij, maar dat krijg je als je zelf het enige reisgezelschap bent. Gelukkig ontdekte ik al vrij snel hoe de zelfsontspanner van de camera werkte en ben ik daarnaast ook niet te beroerd om een vreemde aan te spreken om een kek kiekje te maken. Hetgeen gebeurd is.

Als laatste zeikpuntje is dat je in Barcelona doodgegooid wordt met producten die je kunt kopen. De veelal aangeboden selfiestick is hier een voorbeeld van, maar wat te denken van mojito’s en biertjes op het strand die illegaal verkocht worden. Of wat als er een paar spatjes regen naar beneden kletteren, zoals de woensdag, dat er massaal paraplu’s illegaal worden verkocht op straat. Of die irritante fluitjes. Mij niet bellen.

Goed. Klaar met het gezeik. Tijd om 10 punten op te stellen die laten zien hoe geweldig ik Barcelona heb ervaren.

1. Het hotel

Wie van simpel en praktisch houdt, zit in Hotel California goed. Naast dat het hotel een bijzonder mooie naam heeft, zit het ook op een geweldige locatie. Twee keer linksaf slaan en je staat op de Ramblas, 2 kilometer van het strand en anderhalve kilometer van Plaça de Catalunya. Daarnaast waren de mensen in het hotel ook erg vriendelijk, was er uitstekende WIFI en was er een topservice, door elke dag een schone kamer met verse handdoeken te krijgen. Wat mij betreft een dikke prima.

2. Hoe de stad gebouwd is

Barcelona is gesticht door de Romeinen en dat kun je zien. Statige en mooie gebouwen, smalle steegjes en talloze pleintjes. Daarnaast is Barcelona overzichtelijk en kun je een hoop toeristische spots te voet af. Heel erg prettig. Zo ben ik van mijn hotel naar de Sagrada Familia en Port Olimpic gewandeld. Zonder pijn of moeite. Het is misschien een stukkie wandelen, maar het is genieten. Met een graadje of 24, dan weer schaduw, dan weer in het heerlijke zonnetje. Wandelend is Barcelona perfect te verkennen, al zou ik voor Parc Güell toch iets anders kiezen dan de benenwagen. Want dat gaat aardig bergop. Qua (openbaar) vervoer is Barcelona trouwens uitstekend. Taxi’s rijden voor een prikkie. De metro komt overal vlakbij. Bussen rijden af en aan. En voor een drol.

3. FC Barcelona

Hoe vet is Camp Nou als het goed gevuld zit? Gruwelijk vet dus. Ik was bij de wedstrijd tegen Bayer Leverkusen en het is met geen pen te beschrijven hoe intens het is om een wedstrijd in een goedgevuld Camp Nou te bekijken en te beleven. Voor 61 euro zat ik achter het doel, op de eerste ring en dan op rij 8. Aangezien ik 41 euro betaalde voor Ajax – Cambuur vind ik de prijzen bij Barça nog best meevallen.

Een kaartje kopen voor een wedstrijd van Barça is trouwens niet heel moeilijk. Als het geen beladen wedstrijd is (tegen Real, Atletico of Espanyol), kan je gewoon op de dag van de wedstrijd nog een kaartje halen bij de stadionkassa. Kleine tip: neem even je paspoort mee als je een kaartje gaat halen, want zonder paspoort of ID-kaart krijg je geen kaartje.

4. Barceloneta

Maak je nou een spelfout? Nee, zeker niet. Barceloneta is een 6 kilometer lang strand tussen Port Olimpic en het fameuze W hotel aan de zee. Ik was als kind al dol op de Middellandse zee, met de stranden aan de Costa Brava. Kennelijk ben ik dan altijd een kind gebleven, want ik ben er nog steeds dol op. Op zondag heb ik heel de dag in de zon op het strand gelegen, op een handdoekje met een Voetbal International. Het zeewater was helder en perfect op temperatuur. Daarnaast zitten op Barceloneta voldoende tentjes om eventjes een versnapering te halen, mocht de keel droog worden. Wat gebeurd is.

5. La Sagrada Familia

Van de vele symbolen is La Sagrada Familia in mijn ogen hét symbool van de stad. Die enorme kathedraal, waar al zo lang aan gebouwd wordt. Ontworpen door Gaudi. Bomvol met toeristen. Bomvol met toeristen die een selfie proberen te maken met zichzelf en de hele Sagrada Familia. Lieve mensen, dan moet je een selfie stick halen van 24 meter. Is dus niet gelukt.

6. Parc Güell

Nog een bekende plek van Gaudi, Parc Güell. Een heel groot en mooi ontworpen park, dat een prachtig uitzicht biedt op de stad Barcelona. Goed voor de foto momenten en je moet er een keertje geweest zijn. Is mijn bescheiden mening.

7. Port Olimpic

De ideale plek voor een drankje aan het strand of om los te gaan in het nachtclubgedeelte. Ik was in Pacha, op de zondagavond. Zeven euro voor een fles bier, maar totaal waard. De muziek knalde als een malle, de mensen waren mooi en arrogant, de locatie perfect. Rechtstreeks vanuit de club, schoentjes en sokjes uit en rustig over het strand terugwandelen. Dat was het idee, maar ik heb een taxi vanaf Pacha gepakt. Want of ze nou drie of zeven euro kosten, bier is bier.

8. Eten en drinken

Mijn liefde voor in Spanje op vakantie gaan zit hem voor een gedeelte in het feit dat ze in Spanje Ruffles Jamon hebben, geribbeld chips met een hamsmaak. Een beetje te vergelijken met de BBQ Ham van Lays, maar ook weer niet. Daarnaast wordt er veel San Miguel geschonken in Spanje en laat dat nou in mijn top 3 van favoriete biertjes staan.

Het enige overzicht wat je in Barcelona kwijt kan raken, is het aanbod in restaurantjes, lounge bars, cocktailsbars, tapasrestaurantjes, fastfoodketens, noem het allemaal maar op. For the record: Ik heb onder andere gegeten bij Rose el Reval wat een tip was van L, thank God for L, bij Bacoa (voor al uw 200 gram hamburgers), bij Tapatixi (waar ik zelfs vis op heb) en bij La Castanya, dankbij het 100% Barcelona boekje wat zuslief bij mijn tickets had ingepakt.

Terrasjes voor een lekker drankje, daar ga ik je geen tips in geven. Zoek dat lekker zelf uit, op je eigen gemak. Ook voor als je voetbal of MotoGP wil kijken die Marquez moeten ze echt zijwieltjes geven, dan is het aanbod aan (Ierse) pubs meer dan voldoende.

Daarnaast ben ik naast tapas en 200 gram hamburgers ook verliefd geworden op pinchos, kleine stukjes stokbrood met allerlei lekkere dingen erop. Zus, die gaan we een keertje maken oké?

9. Tibidabo

Kennen jullie de strip Ronnie Hansen van vroeger? Ik denk het niet. Google maar even, anders wordt het een te lang stuk. Hebben jullie de aflevering van ‘Waar is de Mol’ met René van der Gijp gezien? Nee. Google maar even.

Anyway, dankzij de strip en het tv-programma kwam ik dus op de tip van Tibidabo, de berg waar Johan Cruijff ergens schijnt te wonen. Bovenop de berg Tibidabo staat een katherdraal die waakt over de stad Barcelona. Daarnaast is er een ouderwets pretpark, wat helaas dicht was omdat het niet in het weekend was en buiten het seizoen. En het uitzicht. Moeilijk. Wat heb je van Tibidabo een uitzicht. Tibidabo zat aan het einde van mijn reis en het was fanatastisch om van bovenaf te zien waar je allemaal was geweest. Mijn tip is om Tibidabo bij een reisje Barcelona zeker op je lijstje te zetten. Wat een geweldige ervaring, zoals heel de stad een geweldige ervaring was.

10. Opvallende dingen

Bovengenoemde 9 punten sprongen er bovenuit, wat mij betreft. En dan heb ik nog lang niet alles van de stad gezien en benoemd. Ik heb in mijn reisschriftje wat steekwoorden opgeschreven, die ik hieronder ga noemen. De overige puntjes die ik opgeschreven had, zijn inmiddels al genoemd.

- Knappe vrouwen

- Politie, die een bakkie doet midden in een bar

- Motorrijders die nog nooit van beschermende motorkleding hebben gehoord

- Veel bedelaars (vaak in combinatie met een hond) die schaamteloos langs de terrassen gaan

- Brede Mossos d’Esquadra, maar dat komt door het pak

- Veel Engels sprekende mensen

- Een Amerikaans stel waar je prima je laatste avond mee aan de bar kan doorbrengen

Sorry dat het weer een iets langer verhaal is geworden dan wat jullie normaal gesproken van mij gewend zijn. Maar Barcelona. Wat een geweldige stad. Dat haal je niet in 1 A4’tje. Het is dat ik een goed thuiskomen heb, anders had ik op die donderdagavond niet in het vliegtuig gestapt, maar mijn retourticket weggedonderd en lekker in die prachtige stad gebleven. Ik ga er ook nog een keertje terug, desnoods weer in m'n eentje. Net zoals de Eagles al zeiden in ‘hun’ Hotel California:

“You can check-out anytime you like, but you can never leave.”

Gassen op Assen

Zaterdag 27 juni 2015 werd de 85e TT van Assen gereden. 'Op Assen' won de Italiaanse favoriet Valentino Rossi de race in de laatste bocht, de fameuze Geert Timmerbocht in een prachtig mooi duel met de Spanjaard Marc Marquez. Ik was er in persoon bij. Een verslag van de dag.

Wie Assen zegt, zegt het TT circuit, waar vele, vele helden prachtige dingen lieten zien in het verleden. Zo won Jack Middelburg er in 1980 de Dutch TT in de 500 CC, de categorie die tegenwoordig de MotoGP heet. De Koningsklasse. Grote mannen wonnen de Koningsklasse. Mannen als Max Biaggi, Sete Gibernau en Alex Barros. Soms was er een verrassende winnaar, zoals Jack in 1980 en Ben Spies in 2011. Voor wie meer informatie wil over de TT, klik vooral op deze link, want ik wil deze blog graag in mijn eigen woorden houden en hou er niet van om klakkeloos dingen over te gaan nemen van het internet.

De TT Assen dus. Ik was er wel eens geweest, in 2006 en 2007. Ik was samen met mijn vader, in de auto. Ik had toen nog geen motorrijbewijs en logischerwijs nog geen motor, dus het werd op vier wielen naar Assen. In 2006 won de Amerikaan Nicky Hayden, spectaculair, weer in de laatste ronde in de GT-bocht na een val van Colin Edwards en werd later dat seizoen wereldkampioen van de MotoGP. In 2007 won mijn persoonlijke favoriet en niet alleen die van mij Valentino Rossi, in een direct gevecht met rivaal Casey Stoner, door hem vier ronden voor het einde in de GT te passeren en zo de overwinning te pakken. Stoner lachte dat jaar uiteindelijk als laatste, door wereldkampioen in de MotoGP te worden.

Dit jaar werd het anders. Op de motor naar Assen. Dat werd een keertje tijd. Ik had naamgenootje/motormaatje/jeweettoch en Nick Bal bereid gevonden om als afvaardiging van het Zondagsrijdersclubje om mee naar Assen te gaan. We rijden vaker samen, alle drie op een Yamaha, alle drie in een moeilijk vet Dainese motorpak. Pa ging dit jaar niet mee. Pa heeft geen motorrijbewijs en iemand achterop mijn R6 zetten voor 400 snelwegkilometers is voor mij, pa en mijn motor een brug te ver. Lekker met zijn drietjes, alle drie een eigen motor, geen gedonder en met mooi en rustig tempo baksteensgewijs naar Assen.

Er was nog iemand niet bij die er in 2006 en 2007 wel bij was. Coureur Marco Simoncelli, die in 2006 en 2007 mee reed in de 250 CC, wereldkampioen werd in de klasse in 2008 en in 2010 begon hij als veelbelovend talent in de MotoGP op de Honda RC212V. Hij verongelukte in 2011 op het Circuit van Sepang. 'MotoGP has lost his young lion' kopte de kranten. Supersic was geliefd onder de coureurs en onder de fans vanwege zijn gevaarlijke en aanvallende rijstijl. Supersic. Ik had al een AGV helm in de Supersic kleuren, tegenwoordig draag ik er een petje bij met rugnummer 58. Het nummer van Supersic. We vergeten hem nooit.

Wat ik ook niet meer zal vergeten was de rit naar Assen toe. Toegegeven, om tien voor zeven op een zaterdagochtend verzamelen is geen kattenpis, maar het was het dubbel en dwars waard. Om vier uur lag ik al te stuiteren in bed, zodat een wekker zetten achteraf helemaal niet nodig was. Om half zeven stond ik volgetankt, met een vers pakje peuken én met een rugzakje vol broodjes en ijsthee klaar voor vertrek. De ene na de andere motor kwam voorbij, richting de snelweg. Richting Assen.

Toen we compleet waren, gingen wij ook en we draaiden om zeven uur de A2 op, om via de A27 en de A28 naar Assen te rijden. Ik kende de weg omdat ik er wel eens was geweest en ook al ken je de weg niet als je naar de TT in Assen wilt: volg de motorrijders. De groepjes, de rijders met een rugzak op hun rug, rijders die een racer hebben met iemand achterop (waar ik letterlijk medelijden mee kreeg, met de hele combinatie), motoren in alle soorten en maten. Bij elk tankstation stond het vol. Niet gelogen. Bij elk tankstation kon ik het niet laten om eventjes van de zesde versnelling naar de derde versnelling terug te schakelen met dat prachtige jankgeluid van mijn R6 langs het tankstation te knallen. Vervolgens uiteraard weer keurig netjes naar de normale snelheid met normaal geluid. Want bij de TT kan je op één ding rekenen: bij de politie wordt er dan niet gestaakt.

Hoe dichterbij Assen, des te drukker het werd. Wat ik al zei, motoren in alle soorten en maten. Auto's met gele Rossi shirts, rode Marquez caps en zwarte Lorenzo polo's. Het zijn de gladiatoren van nu. Het was net alsof ik door een snoepwinkel aan het lopen was, als ik van snoep had gehouden. Uiteindelijk kwamen we 3 uur na het vertrek bij de Esso in Zaltbommel bij de afslag van het TT circuit en waren dus ruim op tijd voor de races. Parkeren tussen de motoren ('goed je vak onthouden' had mijn moeder gezegd, geen overbodige luxe om dat te doen) en op naar het circuit. Daar hebben we ons lopen vergapen aan de tienduizenden motorliefhebbers die daar rondliepen. Mensen die al vroeg hun plekje op hadden gezocht op de tribune. Kraampjes, waar werkelijk niets van Valentino Rossi te verkrijgen was. Simpelweg omdat het daar te druk was om te kijken wat ze hadden. Bij de Supersic kraampjes was het gelukkig minder druk, zodat het een kleine moeite was om 25 piek af te tikken voor een petje wat ik nu al anderhalve dag op mijn kop heb. Tijdens het verkenningsrondje rond het TT circuit begon de Moto3, voorheen de 125 CC. Jonge mennekes, die met lichte motoren over het circuit heen brommeren met een topsnelheid van rond de twee tien. Niks mis mee, lekker licht qua geluid om mee te beginnen. De finish van de Moto3 was spectaculair, zoals hier te zien is. Nadat de Moto3 was afgelopen, met Oliviera als winnaar, begonnen wij ons plekje op te zoeken op de Ossenbroektribune: prima zicht op een paar fraaie bochten in het circuit. Toen we ons plekje in hadden genomen, dat is best lastig met een motorpak en een rugtas op een vrij krappe tribune, begon de Moto2, de voorloper van de vroegere kwart liter. Simpel speurwerk leverde op dat de Moto2 tegenwoordig met 600CC Honda-motoren rijdt en dus vergelijkbaar is, qua motorinhoud, met de motor waar ik zelf op rijdt. Na een race met herstart (bij een crash was er olie op de baan gekomen), won de Fransman Zarko de race en vergrote hij zo zijn leiding in het kampioenschap.

Na de Moto2 begon het klapstuk. Waar we speciaal voor naar Assen waren gekomen. Valentino Rossi. Jorge Lorenzo. Marc Marquez. Dani Pedrosa. Andrea Iannone. Andrea Dovisioso. De broertjes Espargaro. Maverick Vinales moeilijk goeie naam voor een motorcoureur trouwens. Cal Crutchlow. En velen anderen. Deze matadoren werden op Yamaha's, Ducati's, Honda's, Aprillia's en Suzuki's de Assense arena ingestuurd om op de Kathedraal van de MotoGP aan ons en aan 97.000 andere motorliefhebbers te laten zien en horen! wat ze kunnen.

De race was fenomenaal. Fenomenaal. Rossi en Marquez schoten weg, Lorenzo pakte meteen vijf plekken. De race was Assen-waardig. Bizarre topsnelheden, bochtenwerk om van te watertanden en Rossi die op zijn zesendertigste nog vrolijk het baanrecord verbetert.

Het bizarre gevecht krijgt de ontknoping die het verdient: na een touché bij de GT gaat Rossi rechtdoor de grindbak. Normaal gesproken betekent grind plat, maar Rossi bleef op de fiets en reed rechtdoor naar zijn 85e zege in de MotoGP. Toevallig in de 85e TT van Assen, het circuit waar hij in 2009 al zijn 100e GP overwinning had gehaald. Marquez bleef met de tweede plaats achter, terwijl Lorenzo ontspannen naar de derde plek reed en zijn achterstand op klassementsleider Rossi op zag lopen naar tien WK-punten.

Na de MotoGP besloten wij om te verkassen en een plekje te zoeken op een tribune dichtbij onze motoren voor de Red Bull Rookies Cup. Mennekes uit de leeftijdscategorie 13 tot 17 jaar die op gelijkwaardig speelgoed mogen laten zien wat ze kunnen. Dat gelijkwaardige speelgoed zijn trouwens 1 cilinder KTM'etjes, die een geluid produceren waar je kippenvel van krijgt. Een zestienjarig ventje uit Nederland, de plaats ben ik even vergeten, won en reed iedereen het snot voor zijn ogen. Zonde dat zo'n gozertje waarschijnlijk nog een centimeter of vijftien, twintig omhoog schieten en eigenlijk 'te lang' zijn om in de top van de motorsport mee te doen. Want die Spanjaardjes en Italiaantjes, dat zijn maar kleine ventjes en dus een stuk wendbaarder op een racefiets dan zo'n lange darm uit Nederland. Wat ik dan in vredesnaam op een R6 doe, vraagt iedereen zich af overigens...

Na de Red Bull Rookies Cup was het voor ons de hoogste tijd om onze motoren weer op te zoeken en aan te sluiten in de file richting Zwolle. Ik had me er al op voorbereid, dat wist ik nog van de eerdere bezoeken aan de TT in 2006 en 2007. Toen was het in een 'kooi,' zoals Jax van Sons of Anarchy zei, nu was het op een tweewieler. En wat er zou komen, daar genoot ik met volle teugen van. De A28 stond vol. Vol met auto's. Vol met motoren die zich door de file manoeuvreerden. Vol met mensen langs de weg, die dankbaar de motoren bedankten voor weer een onvergetelijk TT weekend. Dat is aardig wat anders dan de fietsers die je op de dijk tegenkomt en met handgebaren duidelijk maken dat je weer eens veel te hard rijdt of veel te veel geluid maakt. De dankbaarheid van de mensen werd beloond, door het gas eens open te trekken en de motor eens flink te laten zingen. Nick spande daarin de kroon, met zijn gruwelijke Akra onder zijn MT07. Het geluid van Nick zorgde voor veel bijkijks langs de weg, die de liefde beantwoord zag worden. Het publiek langs de A28 en de motorrijders die terugkwamen na de TT: het was liefde op het eerste gezicht. En gehoor. Ik heb goed opgelet en tot aan Amersfoort, pak 'm beet 150 kilometer vanaf Assen, stonden mensen langs de weg en op viaducten. Het was enorm. In de file, die tot Zwolle stond, was het even bijzonder. Kleine mennekes die met hun kop uit het raam een high-five of een box kregen. Volwassen mannen die uit pure bewondering het tafereel vast legde met een mobiele telefoon of een GoPro. Het was een epische terugrit, waarbij wederom alle tankstation vol stonden met motoren en ik het een paar keer niet kon laten om er voorbij te 'janken' in de derde versnelling. Heerlijk.

De snelweg begon ik overigens bij de laatste stop in Amersfoort toch aardig te voelen. Ik heb niet zoveel aan billen (en nee, ik wil niks van jullie hebben), maar die begonnen aardig pijn te doen. Er zaten inmiddels bij elkaar opgeteld toch zo'n 350 kilometer aan snelweg op, in dezelfde zithouding. Ik was na de stop in Amersfoort ook blij dat we een half uurtje later bij Zaltbommel het industrieterrein op konden en we konden genieten van lege bochten. Om vervolgens, via de Bommelse binnenstad de dijk op te rijden richting De Mop in Gameren, waar ik een TT traditie van mij en mijn vader in ere hield door er een dijk van een uitsmijter te bestellen. De dag werd afgesloten met een retourtje Brakel, een dorp waar voor de rest niks aan is behalve de dijk er naar toe. Zo kwam er een einde aan een prachtige TT dag, waarbij we plechtig hebben afgesproken om volgend jaar weer te gaan, dan op zondag. Want de 86e TT van Assen wordt voor het eerst gereden op zondag. Ik heb er nu al zin in.

Uitstervend ras

Vanavond wordt de Champions League finale gespeeld in het Olympiastadion van Berlijn. Om kwart voor 9 trappen FC Barcelona en Juventus af voor hopelijk een mooie strijd, waar al aardig op vooruitgeblikt is. Mensen zijn benieuwd wat het supertrio van FC Barcelona gaat doen, met de getructe Neymar, de nooit opgevende Luis Suarez en de beste voetballer van dit tijdperk in de persoon van Lionel Messi. Appeltje eitje zou je zeggen, ware het niet dat Juventus ook een goeie ploeg heeft, met een wereldkeeper als Gigi Buffon (op zijn 37^e nog steeds top 5 van de wereld), een paar slopers achterin en een killer voorin in de persoon van Carlos Tevez. 1 man van Juventus wordt er al een paar jaar uitgelicht, de stylist op het middenveld Andrea Pirlo. De Italiaan speelde lang voor Milan, de afgelopen vier jaar voor ‘De Oude Dame,’ zoals de bijnaam van Juventus luidt.

Andrea Pirlo kan op het middenveld dingen doen die een wedstrijd kunnen maken of breken. Rust creëren (de man is inmiddels ook 36 jaar oud, hetgeen oud is voor een profvoetballer), de wedstrijd ‘lezen,’ een spits met één heel fijn steekballetje voor de keeper zetten of met een afstandsschot uit het niets doel treffen. Andrea Pirlo is van een uitstervend ras.

Sinds ik het voetbal volg, het WK in Amerika in 1994 was mijn eerste grote toernooi wat ik bewust heb meegemaakt, is het voetbal kwalitatief behoorlijk achteruit gegaan. In die ruime twintig jaar ben ik voetbaltechnisch verwend door de groten der aarde op een voetbalveld en dan heb ik Cruijff, Maradona, Beckenbauer en Marco van Basten niet eens bewust meegemaakt. Dat moet helemaal een feest geweest zijn, doet YouTube mij iedere keer beloven.

But I had my share. Ik heb genoten van het gouden Ajax van de midden jaren negentig, het AC Milan van Carlo Ancelotti van de periode 2003 – 2007 (mét Pirlo op het middenveld, aan de zijde van Clarence Seedorf en Gennaro Gatusso met voor hun Kaka en Shevchenko en achter hun Maldini, Nesta en Cafú), het Real Madrid van de periode 1998 – 2003, maar ook van individuele spelers. Ik was moeilijk fan van David Beckham, Jari Litmanen en Ronaldinho en de beste van allemaal vond ik Zinedine Zidane. De Franse nummer tien had allés: techniek, rust, traptechniek, inzicht, souplesse. Wat kon die man voetballen.  Als ik alle namen ga noemen van spelers die ik toen tot op het bot toe bewonderde, dan wordt het een lange blog.

Vooruit dan. Een paar. Ronaldo was in mijn ogen de beste speler die ooit het shirt met nummer 9 aan heeft gehad. Ik had een poster van twee bij anderhalf van Marc Overmars op mijn kamer hangen. Patrick Kluivert vond ik een mooie spits om naar te kijken. Jaap Stam en Frank de Boer vormen het beste verdedigingsduo uit de Nederlandse geschiedenis. Thierry Henry was, met de assistentie van Dennis Bergkamp, een prachtige complete spits. Onder andere Hernan Crespo, de genoemde Andrei Shevchenko, Ruud van Nistelrooy, Claudio Lopez, Christian Vieri,Raúl,  Alan Shearer en Gabriel Batistuta waren beesten in de zestien. Prachtige middenvelders, die alle kwaliteiten die Andrea Pirlo bezit, als David Ginola, Paul Scholes, Fernando Redondo, Allesandro Del Piero, Frank Lampard, Xavi, Wesley Sneijder noem ze maar op.

Krachtpatsers op het middenveld die alles deden om te winnen zoals Roy Keane, Steven Gerrard, Patrick Vieria, Mark van Bommel, Gennaro Gatusso. Buitenspelers als Ryan Giggs, Rivaldo, Pavel Nedved.

Goed, voordat ik terugga in een enorme trip down memory lane kap ik mezelf af. Want ik heb ook nog wat slopers in de verdediging in de aanbieding. Maar goed. Het voetbal is sinds 2006, 2007, rond die tijd behoorlijk in kwaliteit afgenomen. Toppers die stopten, terwijl er maar een paar waren die de kop er bovenuit steken. FC Barcelona heeft een prachtige ploeg, met het wondertrio en Andres Iniesta, Cristiano van Real, Zlatan Ibrahimovic, maar dan heb je het allemaal wel een beetje gehad. Ja, Andrea Pirlo. De rest is middelmaat. Het voetbal wordt ook steeds minder leuk. De FIFA is een corrupt zooitje ouwe pleurishonden, je ziet amper meer zwarte schoenen en doordat het voetbal tegenwoordig alleen maar uit ‘geld’ bestaat, kan je de kwartfinales van de Champions League zo van te voren uitstippelen. Een FC Porto wat in 2004 de Champions League won, dat komt niet meer voor, laat staan dat een Nederlandse club ooit de Champions League gaat winnen. Kijk, FC Barcelona heeft een goed team, maar die kopen afgelopen zomer gewoon voor 150 miljoen aan spelers, met Suarez, Vermaelen, Rakitic en twee keepers. Wat dat betreft heeft Juventus meer de sympathie van vanavond, omdat Juventus van ver komt en het toch met iets minder moet doen. Klein beetje overigens maar.

Waar ik me zorgen over maak, is dat de kwaliteit van het voetbal achteruit gaat. Dat zie je op alle niveau’s. Het Nederlands elftal van 10 jaar geleden had niet in dezelfde positie gekomen als het Nederlands elftal van nu. Want het Nederlands elftal van 10 jaar geleden had zich in deze poule met twee vingers in de neus geplaatst voor de EK. Ik zie het bij Ajax, bij Manchester United, bij Valencia, zelfs bij mijn eigen cluppie. En de conclusie is dat veel spelers, die nu spelen, er tien jaar geleden niet in hadden gestaan. In de basis dan. Misschien bij de eerste achttien, maar geen vast basisplek.  Ik heb wel een klein vermoeden waarom het voetbal in kwaliteit achteruit is gegaan. De financiële belangen zijn te groot. Te groot voor een leuk trucje. Te groot voor een goede ouderwetse stevige tackle, waar de veel te slappe scheidsrechters onder druk van media veel te snel kaarten voor geven.

Een andere reden is misschien veel simpeler, maar het is wel waar. Ga eens naar buiten en kijk eens wat je ziet. Vroeger, toen ik een jaartje of 10 was, zag je niks anders dan voetballende kinderen op straat, op de pleintjes of op de trapveldjes. En daar heb ik zelf ook vaak rondgelopen, sterker nog, als het mooi weer was, was ik altijd met mijn vriendjes op het trapveldje te vinden. Ik had zelfs een doeltje bij mijn ouders in de tuin staan, waar we heerlijk konden afwerken, aanleggen en schieten, voorzetten konden oefenen, drieën of elven (dat laatste potje is bekender onder de naam tienen). Voor partijen gingen we met zijn allen naar het trapveldje in Nieuwaal, waar heroïsche strijden werden gestreden en je met vieze schoenen, een kapotte broek en soms een afgebroken tand mee thuiskwam. Altijd was er de bal. Ook op school. Als er bij gym gekozen mocht worden, wat er gedaan ging worden, dan trok ik altijd m’n grote scheur open, gingen er twee matten tegen de muur en werd er een bal uit de kast gevist.

En het was niet dat we niks hadden. Op mijn kamer stond ook gewoon een spelcomputer (uiteraard met een spelletje Fifa vastgeroest in het ding). Er waren genoeg televisieprogramma’s waar je naar kon kijken. Er waren genoeg betaalbare uitstapjes. Er stond altijd iemand klaar om ons met de auto ergens heen te brengen en later weer op te halen. Er waren genoeg andere leuke dingen om na schooltijd te doen. Maar we, ik en mijn vriendjes, waren altijd met een bal in de weer. Altijd. Shirtje aan van Ajax, trainingsbroek met je nieuwe Nike’s eronder, bal onder de arm mee naar het trapveldje en mekaar proberen te dollen, af te zagen, te scoren of te vlammen op het stakkertje dat met elven voorovergebogen in het doel stond voor een keer of zes kontjekick. We waren verzot op het spelletje en ik merk dat als ik een bal zie, dat ik altijd eventjes tegenaan wil trappen of de bal een paar keer hoog wil houden.

Tegenwoordig als je de straat op gaat, zie je dat niet meer zoveel. Kinderen van nu zitten achter Ipads te Mindgraften of achter hun nieuwe Playstation 4. Door heel Nederland worden trapveldjes aangelegd om de kinderen te laten voetballen, maar die worden amper gebruikt.

En dat is jammer. Want voetballen op straat of op een pleintje zorgt ervoor dat je een betere voetballer wordt. Nu heb ik nooit hoger gehaald dan een paar invalbeurtjes bij het tweede van Gameren en speel ik tegenwoordig met heel veel plezier in het vijfde van Gameren, maar zonder het ‘voetballen op straat’ had ik waarschijnlijk helemáál geen pepernoot van gekunnen.

Wat ik dus mee wil geven aan de jeugd, is dat wanneer je graag voetbalt en helemaal wanneer je ook ‘op voetbal zit,’ dat je na je schoolwerk lekker naar buiten gaat. Lekker balletje hooghouden. Lekker een potje ‘muren.’ Lekker partijtje doen op een trapveldje bij jou in de buurt. Voetballen tot ’s avonds laat, totdat je niks meer kon zien je moe gestreden naar huis ging. Na je eigen wedstrijdje van zaterdag of zondagochtend, ’s middags weer naar het trapveldje of blijven plakken op je voetbalclub, als je stijf van de Extran of de AA vliegende tackle’s ontwijkt. Wie weet, als de jeugd dat massaal gaat doen, dat het voetbal vanzelf weer de kwaliteit krijgt, die ik zo mis. 

BS

Afgelopen weekend was het feest in de kroeg, in 't Stoepke in Gameren. Een bekende van me verzorgde de muziek, de drank was afkoopbaar, er was een aantal gezellige mensen dus het valt te zeggen dat het een geslaagd feestje was. Voor herhaling vatbaar. Wat ik begrijp is dat dezelfde DJ weer acte de presence gaat geven, op een nader te bepalen datum in november. Ik zorg dat ik dan vrij ben.

Er staat me iets bij van die avond in de kroeg. Een vraag van iemand, waar ik overigens heel gezellig mee heb staan praten nieuw vriendinnetje van een van m'n beste maatjes. Die vraag was, waarom een leuke gozer als ik nog geen vriendin had. Nu had ik die vraag niet verwacht, maar gelukkig heb ik die vraag vaker gehad alleen waarom dat ik geen vriendin heb, niet dat ik zo'n leuke gozer ben, dus ik had mijn antwoord al vrij snel klaar. Het antwoord is namelijk simpel: op mannen val ik niet, de dames die mij leuk vinden, vind ik niet leuk en de dames die ik leuk vind, vinden mij niet leuk. Die laatste overigens vanwege allerlei redenen: te jong, te oud, hebben een relatie of zijn getrouwd een combinatie van die twee is trouwens helemaal gezellig, net uit een lastige relatie, woont te ver weg, hoopt dat het goed komt met d'r ex, is het een kwestie van tijd voordat de relatie voorbij is waarna ik aan bod kom, enzovoort, enzovoort. Ik heb ze bijna allemaal wel gehoord. Het zorgt ervoor dat ik het mezelf verboden heb om iemand leuk te gaan vinden. Want om elke dag naar muziek van James Blunt te luisteren, daar word je depressief van als kolere.

Dat ik geen relatie heb, om die redenen, dat is niet de strekking van deze blog overigens. Want, lieve mensen, ik hou er totaal niet om reclame voor mezelf te maken. Ik hoop iets duidelijk te maken, wat vragen als afgelopen zaterdag overbodig maakt. Niet dat ik ze vervelend vind overigens hoor, maar de druk wordt door moeders al aardig opgevoerd als het daarom gaat. Ik vind één persoon meer dan genoeg. En daarbij, die ene is m'n eigen moedertje en ik vind dat die dat mag. 'Straks eindig je net als die en die' daarbij voorbeelden noemend die ik niet ga herhalen, maar waar ik mezelf ook totaal niet mee identificeer.

Weten jullie, lieve lezers, namelijk wat het is? Ik heb tijd noch zin in een vriendin. En dat is al jaren zo. Ik geniet op dit moment te veel van mijn vrijheid om de dingen te doen die ik graag doe wanneer zich daar het moment voor leent. 'Maar altijd thuiskomen in een leeg huis, na een late dienst, vind je dat niet vervelend dan?' Nee, zeker niet. Want dan is er ook niemand die zeurt als ik mezelf opfris en naar de kroeg ga oh man, ik kan me het gezeur al helemaal inbeelden als ik zeg dat ik een drankje ga doen met een vrouwelijke maatje, zo'n drankje puur voor de gezelligheid, geïrriteerd zucht als ik de Playstation aanzet voor een potje Fifa, GTA 5, Call of Duty of Netflix, klaagt over de kutmuziek die ik draai...

En dit zijn maar simpele voorbeelden. Wat dacht je van winkelen op zondag in plaats van motorrijden? Ongelukkiger zou je me niet kunnen maken, dan wanneer de zon schijnt je mee naar de stad 'moet' omdat die leuke schoenen bij de Dolcis eindelijk in de uitverkoop zijn. Een kater op zondag en het enige wat je wilt is op de bank een marathon Fox Sports? Nee hoor, dan zal er vast wel iets hippers te doen zijn. Opgehaald worden uit de voetbalkantine, terwijl het net gezellig is? No fukking way. Een paar dagen Barcelona, omdat je Messi, Neymar en Suarez tanden thuis Luis, 'caus I'm coming your way! met je eigen ogen wilt zien? Nee joh, veel te duur. Dat jurkje op de Ramblas, die nieuwe hipstertentjes, de excursie naar Tossa: daarvoor waren we naar Barcelona gekomen. Hé. Houdoe en bedankt.

Oké, toegegeven, ik overdrijf sterk. Maar de voorbeelden, die ik hiervoor schets zijn mij op dit moment en de jaren daarvoor te dierbaar om op te geven voor de eerste de beste. En daar zit misschien het probleem. Ik ben volgens sommigen te kieskeurig en is 'de vrouw die mij kan binden' vast iemand die heel speciaal is. Die mensen zijn ook benieuwd, naar die zogenaamde vrouw die mij kan binden. Maar hoezo moet ik te binden zijn? Is een relatie in het leven verplicht? Het lijkt een beetje op de smeekbede van Halina Rein in de Belgische krant De Morgen, dat het doel van het leven voortplanting is. Mijn doel in het leven is gelukkig zijn. Ik gun iedereen zijn of haar geluk, laat daar geen misverstand over bestaan. En als mensen gelukkig zijn in een relatie, dan juich ik dat alleen maar toe. Ik kan er zelfs van genieten als naamgenootje/motormaatje/bestemaatje/jeweettoch/Londonbaby zijn meisje tijdens het stappen een kusje gaat geven. Want ik weet dat zij gelukkig zijn in hun relatie, omdat ze elkaar vrijheden geven en zijn daarin een voorbeeld voor velen die gevangen zitten in hun eigen relatie. Omdat ze het zielig vinden voor de andere om voor hun eigen geluk te kiezen. Nobel, maar dan ben ik liever egoïstisch. Ik ben tegen voorbeelden aan gelopen de afgelopen jaren, waarin ik meerdere maatjes niet meer zie, omdat ze een vriendin kregen. Geen probleem, dat moeten ze helemaal zelf weten hoor. Maar ik ben er niet zo van. Bro's before ho's. Maar dat ben ik. Als iedereen maar gelukkig is met wat hij of zij doet. Het enige wat ik wil zeggen, is dat ik het frappant vind, dat mensen hun vrienden, die ze hadden als vrijgezel, amper zien terwijl ze wel ineens heel dik zijn met de vrienden van hun nieuwe liefje.

Ruzie's om kinderen in een relatie zijn niet voor mij weggelegd en ik heb mijn portie daarin wel gehad. En dan heb ik het niet eens over relaties die ik heb gehad, maar relaties van anderen die dreigden te ontsporen. Dan ben je ineens wel weer bereikbaar, als er zeik aan de lantaarnpaal hangt. In het meest schrijnende geval kun je de dingen niet meer doen, die je graag wilt, omdat je voormalige liefje je financieel zo uitgekleed hebt, dat het rondkomen een moeilijk verhaal wordt. Daar bedank ik voor. En heel snel ook. Noem het egoistisch, maar ik doe er niemand kwaad mee, door single te zijn.

Door te zeggen dat ik als god in Amsterdam en Den Bosch leef, overdrijf ik ook. Er moet hard en veel gewerkt worden om de leuke dingen in het leven te doen. Maar als ik dan iets leuks ga doen, dan geniet ik daar optimaal van. Het is een beetje hetzelfde als mensen die elk weekend vrij zijn en verveeld aan de bar hangen, niet wetende wat ze moeten doen. Terwijl ik dan blij ben dat ik op dat moment een vrij weekend heb. Een leuke stapavond, een leuk feestje eventueel waar het nette pak voor uit de kast moet, een leuk concert of ongegeneerd bier drinken in de kroeg: heerlijk. En ik weet dat mijn tijd wel komt, om met een dooddoener af te sluit. Het is vast een kwestie van tijd. Ik ben op dit momenteel heel gelukkig als BS. Bewuste Single.

Muziek in de slaapkamer?

Op Facebook worden allerlei linken gedeeld met diverse Top 10-en van je kan het zo gek niet bedenken. Van de week zag ik dat een collega een link van één of ander vrouwenblad geliked had met tien nieuwe sexstandjes die je uit geprobeerd moet hebben om het boeltje in de slaapkamer weer een beetje tot leven te brengen. Missionaris en doggy worden ook een beetje te standaard volgens het artikel. Mocht je dit artikel gelezen hebben en je afgevragen hoe je in Godsnaam dat gammele lichaam van je in allerlei houdingen moet vouwen, lees dan onderstaande lijst even. Ik heb namelijk ook een Top gemaakt, maar geen Top-10. Ik heb een Top-18 gemaakt van nummers die het goed doen in de slaapkamer. Want voordat je je bij je baas af moet melden met een hernia of andere fysieke malheur, is er een hele simpele manier van ‘anders, maar toch aangenaam.’ Oh ja. Als mensen zich afvragen waarom ik er 18 heb gekozen: Meestal passen er maar 18 tot 20 liedjes op een audio CD…  Hier de lijst. Enjoy!

Sugababes - Freak like me

De eerste is misschien een beetje een verrassende keuze, maar de cover van Adina Howard door de Engelse meidenband Sugababes vind ik een erg sexy nummer. Allereerst als we de dames van de Sugababes herinneren. In de laatste vorm van de meidenband. Erg apptelijk, met Heida als absolute winnaar. De beat in de song is goed, moeilijk goed. De songtekst stelt niet zoveel voor, maar de titelsong dan weer wel. Freak is altijd nog beter dan een zak aardappelen, als het gaat om het spel tussen de lakens. Figuurlijk gezien dan. Want freaks zijn vrij creatief als het om dat spel gaat.

Marvin Gaye - Sexual Healing

Ik heb in deze lijst gekozen voor Marvin Gaye, maar dat had net zo goed Barry White of Al Green kunnen zijn. Soulmuziek ten behoeve van het lustspel van de liefde. Ik denk dat bij het luisteren van de nummers geen verdere uitleg nodig is. Of ja. Een open haard en een flesje wijn misschien. En dan hou ik niet eens van wijn, kun je nagaan.

George Michael - Fast love

Deze kreeg ik, ooit, heel lang geleden, als tip door van een toenmalig liefje. Een goed open-haard nummer voor de late uurtjes om de stemming wat omhoog te brengen. Leuke woordspeling trouwens. Maar Fast Love van George Michael klinkt prima, als het gaat gebeuren. Doe daar een drankje, wat luchtige kleding en eventueel een open haard bij en degene waar je mee bent, wil nooit meer dat je weggaat. Vuurwerk gegarandeerd. Deze komt ook nog terug in ‘Blonde Honing,’ mocht deze uiteraard een keertje af komen. (het woordje ‘af’ vervangen voor ‘klaar was uiteraard te makkelijk’)

Arctic Monkeys - I bet you look good on the dancefloor

Sex is vergelijkbaar met auto rijden. De ene keer rij je in de bebouwde kom met allemaal drempels en doe je het lekker rustig aan, de andere keer heb je een vrije snelweg voor je of ben je kwaad. In het tweede geval moet het dan gewoon hard. Zo kan het tussen de lakens ook verlopen. Dan is dit nummer een heerlijk nummer, ik luister hem redelijk vaak in de auto, om jezelf af te reageren. Of je nou een mannetje of een vrouwtje bent. Sex is trouwens niet vergelijkbaar met motor rijden. Met de motor gaat het gas er namelijk altijd vol op.

Dj Roog ft. Hed Kandi - Beautiful

Housemuziek die je hogere sferen brengt. Met name na het nuttigen van wat drankjes is deze heel erg fijn hoor, zo op de bank. ‘Cause you’re beautiful’ zingt de charmante zangeres in het nummer herhaaldelijk. Vuurwerk. Andermaal.

NellyFurtado – Promiscuous girl

Nelly Furtado brak door met I’m like a bird en scoorde daarna hits als Turn of the Light en Forca. Maar toen de samenwerking met Timbaland los kwam, toen ging de knappe Portugese ook nog sexy muziek maken. Maneater is daar het voorbeeld van wat ik in mijn lijst naar voren haal. Sexy beat, goeie titel.

50 Cent –Candy Shop

Ja, als je goed naar de tekst luistert, dan kan deze niet ontbreken in deze lijst. Iets met lolly pop en zo. De donkere stem van 50 Cent en de licht hese stem van Olivia zorgen ervoor dat Candy Shop een verplicht nummertje is bij een nummertje. Simple as that.

Air – SexyBoy

Het nummer All I need van dezelfde band klinkt een beetje preuts, tuttig, maar was wel de grootste hit  van de groep Air. Per toeval kwam ik achter het nummer Sexy Boy. Ik val niet op mannen, maar dit nummer heeft potentie in de slaapkamer. Zonder meer. Zet hem maar ‘s op.

RollingStones – Gimme Shelter

Hmmm, das vreemd. Een protestsong over de oorlog in Vietnam in deze lijst? Jazeker. Want meneer Keith Richards weet de gitaar zo te bespelen dat bij mij bij dit nummer vaak genoeg een gevoelige snaar wordt geraakt. Mick zingt lekker mee, maar dé reden waarom dit nummer deze lijst heeft gehaald is mevrouw Lisa Fischer. Wat een lustopwekkende stem heeft die vrouw. Tot aan de climax aan toe.

Rihanna –Rude Boy

‘Come here rude boy can you get it up? Come here rude boy is you big enough?’ Het begin van het nummer is al sexy. De beat, met het yeah-yeah erin verwerkt én de warme, zwoele stem van godin Rihanna zorgt ervoor dat dit echt, echt een heel erg sexy nummer is. Vooral voor in de zomer, tijdens de zwoele avonden. Rihanna heeft overigens meer sexy nummers. S&M, Man Down, Who’s that chick... Het zijn voorbeelden genoeg van nummers waarmee de schoonheid uit Barbados menig stelletje van vuurwerk heeft voorzien.

Eric Clapton – Layla

Hierin is er een vrije keus: het origineel van Derek and the Domios met het rauwe gitaargeluid van ene heer Clapton als machtige opening of de werkelijk waar fantastische acoustische uitvoering van meneer Clapton. De eerste rauw en hard, de tweede zwoel en teder. Volgens mij is er geen betere manier.

LennyKravitz – I belong to you

Ik val absoluut niet op mannen, maar ik vind dat ik dan best kan zeggen dat ik Lenny Kravitz een mooie man vind. Niet in de laatste plaats dankzij zijn muziek. I belong to you was de beltoon van een liefje van vroegah en heeft dus een speciale betekenis. Als dat niet zo was geweest, dan was de keus moeilijk geweest om één specifiek nummer van Lenny uit te kiezen. Want Believe in me, It ain’t over till it’s over of Let love rule zijn meesterwerken voor de daad.

Placebo –Pure Morning

Kennen jullie de Belgische waargebeurde dramaserie Matroesjka’s nog? Het waargebeurde drama over meisjes, die vanuit het Oostblok een mooie carrierre in West – Europa werd beloofd als dansers als actrice, om vervolgens als sexslavin in de Antwerpse Rosse Buurt terecht te komen? Ik ken de serie nog wel en met name 1 scéne. In de sexclub van de ‘bad guys’ waren twee dames een stipdansact aan het opvoeren, waarbij het nummer Pure Morning van Placebo werd gedraaid. De scéne was vuurwerk, van begin tot het einde. Ik kan me voorstellen dat, wanneer je deze draait, het ook vuurwerk kan zijn wanneer de lust (tijdens de liefde) plaats gaat vinden.

Kings of Leon –Sex on fire

Je zou zeggen: Ja, dat zit in de titel. Dat kan niet missen. Maar het woord ‘Sex’ in Sex on fire betekent volgens de songtekst ‘geslacht,’ dus dat gaat niet op. Wat wel op gaat is dat door het goeie gitaarspel, stemgeluid van de zanger en de bassline er een mooi, sexy nummer is ontstaan om lekker op los te gaan in de slaapkamer. Mooie climax.

N.E.R.D. –She wants to move

N.E.R.D. had in het begin van deze eeuw een nummer getiteld Lapdance. De bijbehorende videoclip werd in de VS niet in de normale versie uitgezonden vanwege het vele bloot in de clip. Dan vind ik She wants to move beter. Goed tempo in het nummer, goeie stem van Pharrel Williams en als je aan de clip denkt, met Alesha Dixon als fraaie beeldvulling mét daarbij de tekst ‘Your ass is a spaceship I want to ride...’

Make love, not war lieve mensen.

Joe Cocker– You can leave your hat on

Sex is het resultaat van verleiding. Elke keer wordt de vrouw (de man zelden, die is te druk met verleiden cq Playstationnen) verleidt tot het spelen van het lustspel van de liefde. Terwijl dat andersom zo ontzettend fijn kan zijn. You can leave your hat on van Joe Cocker is hét ultieme nummer om een striptease uit te voeren. Maar de gemiddelde man is zo lenig als een stijkplank, waardoor de verleidingsbewegingen er nogal houterig uit kunnen zien. Wat dat betreft is de vrouw hierbij aan zet. Met deze plaat begint een heel mooi moment.

Timbalandft. Keri Hilson & Nicole Scherzinger – Scream

Nicole Scherzinger en Keri Hilson zijn op de eerste plaats vrouwen waar je gewoon dorst van krijgt. Dat is een feit. Als je daar (of je nou op mannetjes of vrouwtjes valt, kan mij het verrekken) jezelf niet in kan vinden, dan kun je linea directa inchecken bij de Valeriuskliniek.

Feit is ook dat Timbaland met Scream een fantastische plaat heeft afgeleverd, die uitstekend dienst kan doen als tempovoerend nummer bij het lustspel van de liefde.

En voor de mensen die denken dat het om de titelsong gaat: een beetje geluid is goed, maar als ik iemand wil horen schreeuwen dan zoek ik wel een bepaalde site op.

Dat waren ze, mijn lijst van 18 nummers voor in de slaapkamer. Of andere plekken natuurlijk. Het is mijn keuze, dus kan ik heel goed voorstellen dat er andere mensen zijn, met andere voorkeuren en ideeën hierin. Uiteraard ben ik benieuwd naar jullie verhalen (mag ook anoniem, al zou ik mijn God niet weten hoe je iets anoniem kan delen). Kleine nabrander: ouders en zussen hebben dit zekers te weten gelezen. Misschien met het schaamrood op de kaken voor hun ‘kleine’ broertje. Kleine broertjes worden groot zullen we maar zeggen.

Nog een kleine nabrander: ik schrijf niet zo heel vaak over dit soort onderwerpen. Schrijven over sex, er rust toch een kleine taboe op. Ik heb deze blog geschreven om mijn lijstje te delen, om mensen te helpen. Ik heb het al vaak genoeg meegemaakt dat mannen hun pik in een andere griet gingen stoppen omdat het niet spannend genoeg was. Of dat vrouwen ergens anders hun ijsthee'tje gingen drinken. Blijf trouw mensen. Dat is het belangrijkste.