Indio, CA, vrijdagavond 21:20 uur. Uiteraard net ingecheckt in een motel 6 op de Monroe boulevard. Het was een lange rit, om 14:00 uur reed ik weg bij The South Rim van de Grand Canyon. En nee, die naam heb ik niet zelf verzonnen.
Even terug naar het moment van mijn laatste blog, die ik gistermiddag rond 15:00 uur zat te tikken in Arizona. Ik was onderweg naar Flagstaff en checkte daar om 19:00 uur in bij m'n motel en heb vervolgens een goddelijke pasta naar binnen zitten werken. Was broodnodig na al dat Amerikaanse vette voer van de afgelopen dagen. M'n lichaam kennende zal ik eerder afgevallen zijn dan andersom maar goed.
De pasta werd overigens geserveerd door Vicky, iemand die zo door had kunnen gaan voor het zusje van Alicia Silverstone in haar glorietijd. Leuk meisje, maar er zijn meer hondjes die Fikkie heten.
De weg van Vegas naar Flagstaff ging over de Interstate 40 volgens mijn GPS. Het uitzicht vanuit mijn auto was wederom prachtig met heuvels, heuse bergen, het bergop en af rijden en het zag er allemaal een stukje groener uit dan in Nevada en Cali. Ik mag trouwens tegenwoordig Cali zeggen. Veel kleuren in de natuur en het had ongetwijfeld prachtige plaatjes opgeleverd. Ware het niet dat wanneer je uit de auto stapte om foto's te maken je noten net niet uit je broek waaiden. Here Jezus wat een wind. Dat sloeg echt nergens op. Het had zijn weerstand op de talloze vrachtwagens die zachter gingen rijden. Ik heb geen ongeluk gezien, al word ik van een slingerend aanhangertje altijd een beetje nerveus. Iets met Spanje 2001.
Onderweg kwam ik een verrassing tegen, want de Hoover Dam lag op de route en dat wist ik niet. Een fenomenaal stukje bouwkunde van de mens. Zo uit de rotsen gehakt, met een schitterende brug, een dam en een stuwmeer. Tussen de bochtige bergweggetjes op de grens van Nevada en Arizona. Deze trip leert me sowieso dat zowel de mens als de natuur tot ongelofelijke dingen in staat zijn. Zowel positief als negatief.
Enfin, Flagstaff dus. Een plaatsje die ik in m'n planning had gefrommeld omdat het lekker bekt en omdat het de weg is naar de Grand Canyon. Ik weet nog wat ik gezegd heb over het zien van een grote scheur, maar wederom stond ik met open mondje het volgende natuurspektakel te bekijken. Wat een reliëf, wat een diepte, wat een verschil in kleuren. En wat een geinige eekhoorntjes die er met de camera van een Frans stel voorbij gingen. Kutfransen. Net goed.
Ik heb er een uurtje of 2 rond gehobbeld, daarna was het tijd om terug te gaan naar Cali. In Phoenix had ik geen zin en aangezien ik me een dag vergist had in de planning , blijk ik niet 1 maar 2 nachtjes San Diego te kunnen doen. Die afstand was net ff te groot, het werd Indio. Wederom een groot stuk over de Interstate 40, waar ik wel het een en ander over te zeiken heb.
Want wat een kutweg. Sorry voor de kinderen die meelezen of degenen die er niet tegen kunnen, maar echt hoor. De Belgen zouden zich kapot schamen als er zo'n weg in hun land zou liggen. Ik heb op z'n Broer Termeers zitten godver-en in de auto. 'T is niks geen wonder dat ze daar alles naar de donder rijden. Er zaten gaten in het asfalt die nog groter waren dat de putten in de benen van Patty Brard.
Gelukkig doen ze er wel wat aan, want op de plekken waar het helemaal niet meer te harden is, is er 'road work.' Een keertje of 1800. Ik weet dat wegwerkzaamheden nodig zijn voor het onderhoud van de weg, maar als je een keertje of 1800 het bord 'Road work' hebt gezien, dan ben je er wel behoorlijk klaar mee. Daarnaast is het lelijk om te lezen. De Duitsers hebben tenminste een mooi klinkend woord voor wegwerkzaamheden, die noemen dat namelijk Baustelle. Klinkt sjieker.
Overigens was het rijden gister en vandaag niet allemaal kut met peren hoor. De US180 van Flagstaff naar Williams (richting GC) is een genot waar ik bijna in m'n eentje gebruik kon maken vanmorgen. Heerlijk stuurwerk, af en toe omhoog, af en toe naar beneden, mooie dingen als je naar buiten keek en met Hotel California van The Eagles was het muzikaal meer dan in orde.
En de US95, vanaf de Insterstate 40 richting Indio. Een zelfde verhaal, maar dan met de ondergaande zon op rechts, tientallen onbekende resorts op links en gassen maar. Phil Collens had het over de lucht vanavond en die was goed. Heel goed.
Morgen gaat de reis verder naar San Diego. Het gaat best lekker zo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten