De film Heat. Ik heb
er wel eens iets over geschreven. Dat was een stukje over de overvallen op de
geldtransporten en het eventueel bewapenen van het personeel op de
geldtransporten. De titel van deze blog komt ook uit Heat. Ik zal kort
uitleggen hoe het zit, want ik moet nog door.
Het is een legendarische scène: Al Pacino als rechercheur die
dondersgoed weet dat Robert De Niro een crimineel is, maar hij heeft hem nog
nergens op kunnen pakken. Ze drinken een bak koffie samen en hebben het over
het leven. Of dat Neil (De Niro) geen normaal leven wil. 'What the fuck is
that? Barbecues and ballgames?' is het antwoord van De Niro. Neil was tevreden
met het feit dat hij een overvaller is, met daarbij de kans om gepakt te
worden. Dezelfde tevredenheid die Vincent (Pacino) overigens heeft dat hij
boevenvanger pur sang is. Ondanks dat zijn derde huwelijk op springen staat.
Het is een verhaal van twee tevreden mannen, die eigenlijk geen normaal leven
leiden, maar geen hekel aan zichzelf hebben om wat ze doen.
Tevredenheid, bestaat dat nog? Ik lees soms voetbalverslagen van
een wedstrijd die de ene ploeg met 3-0 gewonnen heeft. 'Het hadden er meer
moeten zijn.' Of deze: 'Ja, maar die andere partij was veel beter.' Er moet
kennelijk wat te zeiken overblijven. Feit is, dat als jij met 3-0 van je
tegenstander wint, dat je gedaan hebt waarvoor je die dag in het veld bent
gestapt: gewonnen, en met mooie cijfers ook. Mensen zijn tegenwoordig niet snel
meer tevreden.
Laatst was ik bij mijn zus. Eventjes oppassen op de kids. Geen
probleem. De kleinste is 5 minuten per dag wakker en haar grote broer kan
uitstekend zichzelf vermaken in de speelhoek. Prima, kan ome Kees ook iets voor
zichzelf doen. Mijn zus heeft een abonnement op het tijdschrift 'Linda' en ik
ben niet te beroerd om daarin te gaan zitten bladeren. Vrouwen blijven
bijzonder vage wezens, dus een vrouwentijdschrift van tijd tot tijd is best
handig als je er een paar van wilt leren begrijpen. Ik las een verhaal, of het
feiten of fictie was weet ik niet, over een vrouw van begin 40. Al jaren
getrouwd, twee gezonde kinderen, goede baan en ze vond haar man de beste man
ter wereld. Toch miste ze wat: seks. Zowel qua hoeveelheid als qua kwaliteit.
Praten met haar man hielp niet, wat bleek: seksueel bleken de twee totaal anders
over elkaar te denken. Geen probleem zou je denken, dan moeten er compromissen
gesloten worden. Je hebt inmiddels een mooi huis volgens het verhaal, gezonde
kinderen, een goede basis om op een hele goede manier oud te worden en je komt
nooit in een leeg huis thuis. Alle reden om tevreden te zijn.
Zou je denken.
Want wat doet de mevrouw in het verhaal? Die gaat stappen met
een vriendin, duwt daar haar tong in het gezicht van één of andere jonge
snuiter, die haar vervolgens vierendeelt in een hotelkamer. Goedkoper kan het
bijna niet. De vrouw uit het verhaal helemaal van slag. Want dit had ze
seksueel nog nooit meegemaakt. Ze was dermate van slag dat ze haar gezin
verliet voor de gozer uit de kroeg, daarmee haar basis voor een gezonde oude
dag op het spel zette en haar kinderen in een nieuwe situatie dwong. Dus dat
kleine beetje ontevredenheid zorgt gewoon voor een ontwricht gezin. En daar kan
ik niet bij. Heb je alles, geef je je leven een dikke acht en dan ga je voor de
tien. De vrouw uit het verhaal schreef dat je niet alles kon hebben. Je kan ook
niet alles hebben, maar als je de juiste keuzes maakt, dan is er veel binnen
handbereik.
Je leest dergelijke verhalen niet alleen in de Linda. Je hoort het links en rechts om je heen. Die en die uit elkaar. Dat soort dingen. Oordelen hierin kan je haast niet, want je bent er niet bij geweest. Je hoort het van 'de straat.' Maar dan nog... Ik
snap het gewoon niet. Ik snap niet dat er mensen zijn die alles op het spel
gooien voor een vluchtig avontuur. Het gaat daarin om keuzes. Kies je voor
jezelf, wees dan een man/vrouw, pak je ballen bij mekaar en spreek het uit. Weet
wat de consequenties zijn. Dat zijn niet de leukste berichten, maar ik vond het
vroeger ook nooit leuk om de uitslag van het voetballen te vertellen als ik
thuis kwam. Het is iets wat gezegd moet worden. Door degene die af wilt wijken
van de keus die hij of zij gemaakt heeft.
Want waarom moet je van je keuze afwijken? Ik kan me namelijk
niet voorstellen dat je een heel verschrikkelijk leven hebt, met een goede
baan, een partner die je goed behandeld, een knap huis en gezonde kinderen. Ik
ken genoeg mensen, waarvan ook mensen die heel dicht bij mij staan, die dat
heel graag zouden willen hebben. Als er niets mankeert, dan weet je niet wat er
allemaal kan mankeren aan een gezin. Nondeju. Die schud ik zo uit mijn mouw.
Wat ik wil zeggen met bovenstaand stukje, is dat het misschien
niet eens zo verkeerd is om jezelf goed af te vragen wat je hebt en of je daar
tevreden mee bent. Ben je niet tevreden en zoek je wat anders? Prima. Handel het netjes af en ga op zoek naar tevredenheid. Bepaalde gevoelens kan je nu eenmaal niet sturen.
Ik kan voor mezelf zeggen dat ik op dit moment erg tevreden
ben. Ik kan doen wat ik wil en die vrijheid vind ik heel prettig. Ik heb geen
kinderwens, of ik moet iemand tegenkomen die dat nadrukkelijk wél heeft. Het
ideaalplaatje van 'vroeg verkering krijgen, studeren, eerste baantje, samenwonen, eventueel trouwen en
een gezin stichten,' dat heb ik nooit voor ogen gehad als doel van het leven.
Ik heb daarin andere keuzes gemaakt en daar ben ik hartstikke blij mee.
Tuurlijk zitten daar haken en ogen aan, maar dat is geen reden om drastische
veranderingen op te zoeken om de haken en ogen te dichten. Mijn leven is niet
bepaald een barbecue and a ballgame, waar je met je hele familie naar toe gaat,
maar ik klaag niet. Mijn moeder heeft wel eens gezegd, dat mijn vader er al
'drie rond had lopen' op mijn leeftijd. Dat was in de tijd dat Duits bijna de
voertaal van Nederland was geweest, de mannen van staal, de boten van hout en
seks nog vies. Iedereen weet dat dat al lang niet meer het geval is. Aan de
andere kant: in die tijd had je ook nog geen onzinnige vrouwenblaadjes als de
Linda, die diverse ideeën de wereld in strooien en daarmee onbedoeld voor
aardig wat schade zorgen. Want niet alleen het ranzige verhaaltje van de begin
40-er viel me op. Maar ook het weekendje naar Ibiza zonder gezin, sporten om er
weer strak uit te zien daar maak je de fout, want sporten doe je om fit te
worden en het voortdurend proberen te ontsnappen aan de sleur. Maar daarmee
wordt niet gezegd dat je ooit een keus hebt gehad. En dat het nu een stuk
moeilijker is om een dergelijke keus te maken.
Ik ga weer eens afsluiten met een quote. Ik weet niet of dat
vaker voor gaat komen. 'It is
what it is. It's that or we better do something else, pal.' Potverdorie,
wat een scène. De hele film is goed overigens.