Tinder. De sleutel tot succes?

Tinder. Het blijft een bron voor goede verhalen.  Hier komt weer eens een goed verhaal. Of Tinder de sleutel voor succes is, ik weet het nog steeds niet.  

Het was voor mij alweer een tijdje geleden, maar ik had gisteren een heuse Tinderdate gehad. In Utrecht nog wel. Toch een stukje minder ver dan Den Bosch. De date was met een vrouw van halverwege de 40, maar dat voordeel heb je als je 33 bent: Je kan jezelf een ongeluk swipen tussen de 20 en 45. En aangezien het tegenwoordig een trend lijkt te zijn dat een dame voor een jongere man/jongen/ventje wil gaan, zat ik dus die avond met een heuse dame op de bank in Utrecht.

Ik geloof niet in liefde op de eerste swipe naar rechts, ondanks dat ik voorbeelden ken van stellen die elkaar via Tinder gevonden hebben en die heel gelukkig zijn. Het is een persoonlijke mening. De date van gisteravond was gezellig, maar bij beiden was er geen fysieke klik. En dat kan uiteraard gebeuren. Je kan heel gezellig kletsen met iemand, dezelfde overeenkomsten hebben en dezelfde muzieksmaak hebben, als er geen fysieke vonk ontstaat, dan blijft het bij gezelligheid. En sommigen mensen kunnen er anders uitzien op de foto dan de werkelijkheid. Lang leve de filters.

Desondanks is een slimme meid op de toekomst voorbereid en dat geldt ook zeker voor de mannen van tegenwoordig. Niet wetende wat ik aan zou treffen in Utrecht had ik toch voor de zekerheid mijn toilettasje maar in de auto gegooid. Je weet het maar nooit.

Dat toilettasje komt overigens later in het verhaal nog terug.

Enfin, de date was gezellig, niks gebeurd en dus ging ik terug naar mijn appartementje in Amsterdam. Ik parkeer de auto, toilettasje mee en ik steek mijn sleutel in het slot van de deur. ‘Krak’ zegt de sleutel, die ik vervolgens in twee delen in mijn handen heb. Godver, heb ik weer.

De deur kon niet anders opengemaakt worden door sleutelmaat 46 te gebruiken, maar dat levert een hoop schade op. Een sleutelmaker bellen na twaalven kost tandjesveel geld. En dus klom ik als een heuse inbreker het platte dak op, om via het badkamerraam naar binnen te gaan. Les geleerd. Mijn badkamerraam is veilig. Ook als het op de kiepstand staat. Daar komt de kleinste en dunste inbreker nog niet binnen, zonder veel schade te veroorzaken.

Een blik op de klok wees uit dat het half 1 was. En aangezien mijn ouders een reservesleutel hebben en een ritje op en neer naar mijn ouders minder geld kost dan een hotel of een sleutelboer, besloot ik die optie te kiezen. Met mijn oortjes in belde ik onderweg naar mijn ouders, dat ik eraan kwam voor de sleutel.

Om kwart over 1 was ik bij mijn ouders. Sleutel gepakt en meteen weer door. Ik had namelijk ochtenddienst gehad en dan gaat om 5 uur het wekkertje. De Golf afgetankt en hup, weer de A2 op richting Amsterdam, waar ik precies om kwart over twee arriveerde. Het is nooit  de afstand of de tijd geweest mensen. Het is een ouwe Golf die met steeds meer moeite de kilometers aan elkaar vreet en ik vrees nog harder voor de APK keuring dan voor een invasie van de Russen.

Ik steek de zojuist opgehaalde sleutel in het slot en probeer te draaien. Lukt niet. Kan gebeuren, sleuteltje wordt niet vaak gebruikt. Nog een keer geprobeerd, nu iets harder. Nog steeds niet. Godverdegodver.

Stop ik de sleutel in het slot van mijn box en ja hoor, in een wip ging de deur open. Had ik met mijn domme, slaperige en wellicht niet scherpe hoofd de verkeerde sleutel mee genomen.

En daar sta je dan, ’s nachts om half 3, terwijl je al dik 22 uur op je benen staat. De moed zakte me in de schoenen en ik werd verdrietig van mezelf. ‘A Song for Sara’ van Toots klonk in mijn hoofd. Anderhalve minuut heb ik met mijn hoofd gebogen gestaan, ik vond mezelf eventjes helemaal kut.

Gelukkig werk ik bij de politie en Amsterdamse dienders zijn nachtbrakers. Dat scheelt een hoop. Om half 1, vlak voordat ik wegreed, had ik een Instagram Story gepost van de arme sleutel die in tweeën lag. Meteen reageerde Irene, één van de toppers van Flex. Dat blijven slapen op de bank geen enkel probleem was, indien nodig.

En dat ‘indien nodig’ veranderde om half 3 in ‘nodig.’ Ik probeer altijd eerst zelf m’n sores op te lossen, maar Booking.com leverde de goedkoopste hotelkamer van 125 euro op. Dat was voor 5 uurtjes. Op de Thamesweg vroegen ze betere prijzen, naar wat ik heb gehoord.

En dus pakte ik mijn telefoon en Irene nam bij de tweede toon al op. Toen ik verteld had dat ik de verkeerde sleutel had gepakt, was ze superlief en zei dat ik meer dan van harte welkom was om bij haar in de Jordaan op de bank te komen liggen. Rekening houdend met dat de bank van Irene waarschijnlijk lekkerder ligt dan de achterbank van de Golf, startte ik het ouwe beestje weer en zette koers richting de Jordaan. Daar drukte ik om 02:56 uur bij Irene op de deurbel en ze wachtte op me met een biertje en een asbak. Mijn trouwe toilettasje had ik in de hand en gelukkig kon ik bij haar terecht. We hebben de oren van elkaar hoofd afgekletst over de Tinderdate, over het Flex, over van alles.

En voor de vuilakken onder ons: ook met Irene is niks gebeurd. Niet  handig om dat met directe collega’s te doen. Althans, is ook wederom mijn persoonlijke mening. Stel dat de baas erachter komt, moet je gewoon niet willen. Bovendien moet je de gastvrijheid van iemand die je midden in de nacht opvangt ook niet gaan bevuilen, zie mijn verhaal over mijn weekendje San Diego in september 2017.

Het was uiteindelijk half 5 dat ik op de bank in slaap zakte, om vervolgens een paar uurtjes later weer wakker te worden voor het laatste gedeelte van deze saga.

Nóg een keer op en neer naar mijn ouders, dit keer voor de goede sleutel. Ik nam uiteindelijk de hele bos mee, zodat het niet fout kon gaan deze keer. Ik had wel het geluk dat mijn op Bol.com bestelde JBL koptelefoon ook een dag ervoor was geleverd, dus die kon meteen mee.

Om half 1 was ik weer in Amsterdam, waar ik de CV ketel nog voorzag van de juiste waterdruk en om half 2 begon mijn dienst weer. Gelukkig had ik nog genoeg overuren en was brigadier Edgar niet de moeilijkste. Zeker nadat ik alles wat ik hierboven heb opgeschreven, heb verteld.

Of Tinder de sleutel naar geluk is, weet ik niet. Maar Tinder en een sleutel levert wel een geweldig verhaal op. Het is nu iets voor achten en ik ben aan het einde van mijn Latijn. Maar uiteindelijk is ook dit een avond geweest voor in de boeken. Voor degenen die het mogelijk hebben gemaakt: ontzettend bedankt.

Welterusten.

Met twee maten in je neus

Amsterdam, 23 september 2019.

Vandaag keek ik een guilty pleassure bij mijn ouders thuis. Met het avondeten, EditieNL en RTL Boulevard komt altijd een einde aan een dag waarbij ik bij mijn ouders was en dat ik terug naar Amsterdam rij. Niet echt kwaliteitstelevisie, met die roddelende rioolratten aan de desk. En dan krijg je er soms ook nog eens Peter R. bij.

Enfin, 1 van de onderwerpen van gesprek was een filmpje van Tino Martin. Op Facebook en Instagram wordt je kapot gegooid met mensen die naar Tino Martin gaan en het er kennelijk goed naar hun zin hebben. De Ziggo en het Olympisch Stadion verkoopt de man gemakkelijk uit, dus je zal zeggen dat hij iets kan.

Het filmpje in kwestie was een filmpje backstage, na een concert van Tino waarbij Tino een grapje maakte over zichzelf, in beschonken toestand. Kijk, zelfspot, daar hou ik heel erg van. En als de man een bakkie op heeft, geen probleem. Als je klaar bent met werken, dan is er niks mis met een bakkie. In het verleden kwam het geregeld voor dat er na de late dienst op donderdag er nog eentje werd gepakt in de Bastille en als dan het licht aan ging om 4 uur vroeg je je af of je echt wel naar huis moest. Er is dus niks mis met een bakkie na een optreden.

En al doet ie het voor een optreden, dan zal het me alsnog een worst weten. Als de prestatie die hij levert maar goed. Het is een beetje hetzelfde als dat David Neres in de rust van Ajax een joint opsteekt en er na rust 2 maakt. Bij mij is het voor de dienst niet helemaal handig.

Gelukkig maakten de mensen aan de desk er ook geen probleem van, want het moest allemaal gewoon kunnen. Het filmpje werd gemaakt door een gast die na afloop van het concert backstage mag. Hoe een debiel ben je dan, dat je van die gastvrijheid gebruik gaat lopen maken en de ster van de show belachelijk gaat lopen maken door er mee te gaan lopen scoren op internet. André Hazes, al 15 jaar niet meer onder ons en de moeder aller volkszangers in Nederland, heeft mazzel gehad dat hij in een tijd leefde zonder telefoons met camera’s en social media. Want dan had hij elke week een dergelijk filmpje gehad.

Ik vind dat je als gast, die backstage mag komen, moet genieten van het moment. En dat je een foto met de beste man wil maken voor op je Insta, geen probleem. Maar probeer niet over iemands rug te scoren.

Scoren hoort bij voetbal en voetbal is een sport die in alle lagen van de sport aandacht trekt. Zo zat men bij de Tweede Kamer de afgelopen week de verrichtingen van Feyenoord te volgen op het telefoontje tijdens de Algemene Beschouwingen. Daar viel dan wel iedereen over.

Ik snap het heel goed dat je die wedstrijd kijkt. Eén van de weinige goeie eigenschappen van een bepaalde minister is dat hij van voetbal houdt. En als je dan naar ellenlang gezeur van onze premier moet luisteren, dan snap ik best dat je eventjes je telefoontje pakt en de Nederlandse clubs in Europa volgt. Er zijn tijdens geweest, nog niet zo heel geleden, dat dat niet kon omdat er amper Nederlandse clubs in Europa actief waren. Dat de man dan even, ook al is het werktijd, naar het voetballen kijkt… Niks menselijks is ons vreemd.

Als ik bijvoorbeeld een dienst heb met de ME bij de Arena, doe ik hetzelfde. Zodra dat alle toeschouwers binnen zijn, is er voor ons buiten het stadion weinig meer te doen. Dan wordt er wat lekkers en vets gehaald en dan wordt op het telefoontje dankzij de app van Ziggo gewoon naar het voetballen gekeken. Niet dat je daar wat aan hebt, want de Ziggo app loopt ongeveer 2 minuten achter op de werkelijkheid en als er gescoord wordt, dan is dat buiten het stadion prima te merken. 55.000 supporters die juichen voor een goal, dat hoor je wel, als je buiten een stadion zit.

Punt in deze, overigens korte, blog is dat er met twee maten wordt gemeten. De één is een zanger en moet doen en laten wat hij wil. De andere is een politicus die in een glazen huisje leeft en als er een scheet dwars zit, dat daar iedereen negatief over praat. Ik ben heus geen fan van de Nederlandse politiek met alle beslissingen die ze maken, maar laten we wel beseffen dat ook onze politici mensen zijn die af en toe naar het  voetballen willen kijken.

Overigens heb ik op de weg van mijn ouders naar Amsterdam iets gedaan wat ik nooit had gedaan. Een nummer van Tino Martin geluisterd. ‘Jij liet me vallen’ schalde door m’n Golfje. Een prima nummer en ik kan me best voorstellen dat er heel veel mensen zijn, die een kaartje kopen om met muzikale begeleiding van de beste man een gezellige avond  te hebben. Want ik gok dat er weinig mensen zijn, die hun kaartje annuleren na het zien van het filmpje.