Iets roze, iets zwart en Eddie

Vrijdag 15 juni 2018. Landgraaf. Pinkpop. Ik had de blog meteen kunnen schrijven, maar er was amper tijd voor. Dus nu, op een zondagmiddag, is het tijd om toch eventjes te schrijven over Pinkpop, Eddie Vedder en zijn geweldige band.

Oh, wat baalde ik toen er geen kaarten meer beschikbaar waren voor de Pearl Jam concerten in de Ziggo Dome in Amsterdam. Ik zat er helemaal klaar voor, op de dag dat de kaarten in de verkoop gingen en met mij zaten nog duizenden anderen klaar, ingelogd op Ticketmaster om een kaartje te bemachtigen van misschien wel de beste band die nog speelt.

Het werd geen succes. We grepen mis en in plaats van met Metro 50 naar de Ziggo Dome werd gekozen voor de allerlaatste optie: Pinkpop vrijdag, op 15 juni 2018 in Landgraaf. Er werd meteen geschakeld, meteen werden er kaarten besteld en toen ik de bevestiging in mijn e-mail zag staan besefte ik het me: Ik ga naar Pearl Jam.

In de week voorafgaande aan Pinkpop bestookten naamgenootje/motormaatje/jeweetzelluf en ik elkaar met diverse video's en liedjes van Pearl Jam, want ja. We kenden eigenlijk helemaal niet veel nummers van ze. Tuurlijk kenden wij Alive, Black, Jeremey en Even Flow, maar er was nog zoveel meer om van te genieten. En een week is dan te kort om dat allemaal te leren, bleek later.

En er was één filmpje op Youtube (deze!) die terug kwam en waarbij teksten van ons kwamen als dat dit de muzikale versie was van Napels zien en sterven. 'Keep on rocking in the free world' van Neil Young werd gespeeld op het legendarische concert dat de mannen gaven op Pinkpop 1992. Aangezien ik toen 6 jaar was, was het logisch dat ik er niet bij was.

De laatste keer dat Peal Jam in Nederland was, was in 2000. Ik was 14 en ik was net een beetje 'om' aan het gaan richting rockmuziek. Het concert op Pinkpop 2000 kwam voor mij helaas te vroeg, dus achttien jaar later zou het moeten gebeuren.

Ik kon mezelf voor het eerst indenken hoe het geweest moet zijn voor alle Feyenoord-supporters om zo lang op iets te wachten wat je heel graag wilt. Tot het gebeurde.

Tot 15 juni 2018 moesten we het doen met 'oude' beelden van Pinkpop-concerten, die inmiddels miljoenen keren zijn bekeken op de videowebsite.

En toen was het zover. Met perfect weer. Het was zelfs een beetje warm (joh) toen we onderweg gingen naar Pinkpop. 'Het was er warm en druk' zong André ooit eens en dat was op Pinkpop ook het geval. Een drukte van jewelste. We hebben hierdoor zelfs het concert van Lil' Kleine gemist, maar niemand in de auto die het erg vond. Eigenlijk maakte het me geen reet uit hoe laat we d'r zouden zijn, als we maar om half 10 's avonds op het grote grasveld zouden staan. Want dan zou Pearl Jam beginnen. De band Snow Patrol, The Offspring en DJ Oliver Heldens waren de bekendere namen die op vrijdag optraden, maar die konden me allemaal gestolen worden. Technisch gezien had ik een meier betaald voor maar één nummer van Pearl Jam en dat was Black. Waarom leg ik zometeen uit.

Toen we de auto geparkeerd hadden en een leuk wandelingetje d'r op hadden zitten richting het festival terrein, speelde Blof. Ik heb niet veel met Blof, maar één van de nummers waar ik wel iets mee heb, die werd vol over het hoofdpodium geknald. 'Hier' werd door velen meegezongen.

Blof sloot af met 'Alles is liefde' en daarna was het etenstijd. Snow Patrol kon ons gestolen zoals ik al zei, maar om de tijd te vullen besloten we na het eten eventjes bij The Offspring te gaan kijken. Het bleef niet alleen bij kijken. De band uit de jeugd van zoveel dertigers en eind-twintigers knalde ouderwets. Er werden ongeveer dertien 'mosh-pits' geteld. Wat een 'mosh-pit' is? Een kring met springende, beukende en knallende mensen. Tegen elkaar aan. Over elkaar heen. Totaal vreemden van elkaar, maar beuken als een malle. Er stond één gozer in de pit, die had het postuur van Jaap Stam en die beukte alles en iedereen omver. Om er daarna direct voor te zorgen dat iedereen weer op de voetjes kwam, hetgeen ondertekende ook is overkomen.

Na The Offspring was het kwart over negen en was het echt tijd om te gaan naar de band waarvoor we kwamen: Pearl Jam.

Nu is leadzanger Eddie Vedder niet meer de Eddie Vedder die hij was, toen hij in 1992 met lange haren, een afknipte zwarte spijkerbroek en een legergroen Tivoli T-shirt van een camera-arm het publiek indook. Die tijden zijn voorbij.

Qua uiterlijk dan. Tegenwoordig staat er een knappe vent, met kort haar, een goeie baard kapot goed te zingen. Mét een Tivoli T-shirt en dat Tivoli T-shirt heeft een verhaal, wat ik heel kort eventjes ga vertellen.

In 1991 was Pearl Jam een onbekende band uit Amerika, die net zijn eerste Europese tour aan het doen was. Er stond onder andere een concert gepland in een kraakpand in Amsterdam en in Tivoli Utrecht. Meteen was er een klik tussen Tivoli en Eddie Vedder. Het shirt van het concert van 1992 was door Eddie zelf getekend. Voor het concert van 2000 had hij een shirt gekregen van de eigenaar van Tivoli, hetgeen hij vol trots droeg op het hoofdpodium van Pinkpop.

En nu dus weer. Weer met een Tivoli T-shirt. Het zijn de kleine dingen die het leven prachtig maken.

Maar Eddie Vedder en zijn mannen deden die avond, 15 juni 2018, grote dingen. Wát een muzikanten. Het ene na het andere rocknummer blies over het veld heen, waar een kleine 70.000 mensen naar een prachtig concert stonden te luisteren. Het was fenomenaal.

Bij een nummer wat we herkenden, tikten we elkaar eventjes aan. Bij onbekende nummers gingen we net zo hard mee en beloofden we plechtig om al het moois van Pearl Jam zo snel mogelijk eigen te laten worden. En elke keer tikten we elkaar aan. 'Zouden ze 'Keep on rocking in the free world' nog spelen?'

De gitaarsolo van 'Even Flow' was fantastisch, die bij 'Jeremy' ook. En bij de eerste gitaarnoten van 'Alive' was het net alsof er een elektrische schok van 20.000 volt door je lijf heen denderde.

En toen kwam 'Black.' Een emotionele ballad over het verlies van iemand. Het was eventjes of dat de wereld stil stond. De emotie in de stem van Eddie bracht het nummer tot grote hoogten. Het enige wat ik kon doen was met mijn armen gespreid op het veld staan om het nummer in zijn volledigheid te absoberen. De emoties schoten door het lichaam, want het nummer 'Black' hoorde ik op de radio vlak nadat ik hoorde dat mijn voormalige klasgenootje van de middelbare school én vriend Albert 'Appie' was verongelukt met de motor. Appie is degene geweest die mij rockmuziek heeft bijgebracht en ik hem elektrische dance-muziek. Wanneer muzieksmaken overeenkomen ontstaat er een band die nooit verbroken kan worden.

Toen Eddie 'Black' zong en met name de lyric 'I know someday you'll have a beautiful live, I know you'll be a star' werden mijn ogen een klein beetje vochtig. Overmand door emotie vanwege het prachtige 'Black.' Het was die hele meier voor het kaartje dubbel en dwars waard.

Na 'Black' speelden ze nog een paar nummers en toen vonden wij het gescheten. 'Ze spelen hem denk niet meer joh' zeiden we tegen elkaar, toen we naar de bar liepen om de laatste muntjes op te maken. Toen we aan de bar stonden, met onze handen vol aan drinken, hoorden we ineens het introgitaariffje van waar we heel de tijd op gehoopt hadden. 'Dit is hem!' schreeuwde ik, terwijl mijn drinken uit m'n klauwen liet vallen. 'Kom! Weg hier! Op naar dat grasveld!'

Een sprint uit euforie en daar was het dan: Het 'Satisfaction' moment, wat we eerder hadden bij het concert van de Rolling Stones op Pinkpop 2014. Eventjes een minuut helemaal de weg kwijt omdat je fantastische muziek ervaart. 'Keep on rocking in the free world.' Napels zien en sterven.

Op de wandeling terug, in het donkere Landgraaf, genoten we na. Spotify draaide overuren met de versie van Neil Young's versie 'Keep on rocking in the free world' en in de auto op terug was het niet anders dan goeie gitaarmuziek wat de klok sloeg.

Voor dat ik deze blog afsluit, wil ik nog een klein puntje benoemen. Iets wat me afgelopen week best geïrriteerd heeft. Want afgelopen week speelde een andere wereldact in Nederland in de personen van Beyoncé en Jay Z. Het had me fenomenaal geweest om daar bij geweest te zijn, want Jay Z is mijn favoriete rapper. Ik kan met een aantal nummers van Jay Z lachend en zonder moeite meerappen.

Maar goed,  ik dwaal af.

Want heel mijn tijdlijn van Snapchat en Instagram stond vol met filmpjes van het concert van Beyoncé en Jay Z. Een best groot aantal mensen had ik weet niet hoeveel filmpjes op hun verhaal gezet, waarbij ik me afvroeg wat die mensen daar aan het doen waren. Filmen? Of wat?

Ik zeg niet dat ik niet gefilmd heb bij Pearl Jam en The Offspring, maar dat was kort en dat bewaar ik allemaal voor mezelf. In 1992 was er nog geen mobiele telefoon, in 2018 wel. Dat is nu iets wat we erbij gekregen hebben. En ook bij Pearl Jam stonden mensen minuten lang filmpjes te maken van de liedjes die Eddie en zijn mannen ten gehore brachten. Dan denk ik meestal van: Je betaalt geld voor een kaartje en dan ga je het met je telefoon staan filmen en dan thuis kijken. Dan zou ik het geld voor een kaartje in m'n zak houden, want als ik slecht gefilmde beelden wil zien van een concert, dan zoek ik dat wel op YouTube op.

De glimlach van een kind

Vrijdag 1 juni 2018. De eerste vrijdag van juni. Een dag waarop er talloze voorrangsvoertuigen door Amsterdam heen denderen onder het motto ‘Niets aan de hand, maar ga wel alsjeblieft aan de kant.’ Want op de eerste vrijdag van juni is het Kinderbeestfeest. Een onvergetelijke dag, misschien wel de mooiste dag van het jaar.

Een korte uitleg over het Kinderbeestfeest: Het Kinderbeestfeest is ontstaan om ernstig zieke kindjes samen met hun broertjes, zusjes en ouders een onvergetelijke dag te bezorgen in de dierentuin Artis. Begeleid door talloze vrijwilligers van brandweer, ambulance, Rijkswaterstaat, het leger, het rode kruis, de politie, de douane, de Marechaussee, die met toeters en bellen door de staat heen denderen om er nog een klein schepje bovenop te doen. Het is een waar feest, waar kinderen even vergeten dat ze ziek zijn en waar ouders van kinderen kunnen zien dat hun zieke kinderen gelukkig nog kunnen lachen. Op vrijdag 1 juni 2018 was het de 19^e editie van het feest, wat zich inmiddels heeft uitgebreid naar talloze andere dierentuinen in maar liefst 39 landen wereldwijd. Allemaal met vrijwilligers die hetzelfde doel hebben: Even het kind niet ziek laten zijn.

Meer info op www.kinderbeestfeest.nl

Ik vind dat kinderen niet ziek zouden mogen zijn. Dat zou gewoon een regel moeten zijn. Helaas zijn kinderen wel ziek. En ernstig ziek ook. Van heel dichtbij maak ik het dagelijks mee. Het zou niet moeten mogen.

Daarom kon ik het ook niet laten om mezelf op te geven om vrijwilliger te zijn bij deze editie van het Kinderbeestfeest. Ik had collega’s er al over gehoord, op social media is het op de eerste vrijdag van juni 1 grote lach en daar wilde ik onderdeel van zijn. Als motoragent.

Want dat ben ik, motoragent. Nooit heb ik het uitgesproken in mijn blogs wat voor werk ik doe, omdat ik niet wil dat mijn mening wordt gezien als de mening van de politie. Ik hoop ook niet dat jullie dit gaan doen, want ik wil graag mijn persoonlijke vrijheid behouden om de blogs te schrijven zoals ik het wil. De blogs worden geschreven namens mezelf en niet namens de politie. Ik hoop dat jullie daar rekening mee houden in de toekomstige blogs die gaan komen.

Goed, dat hoge woord is er uit, ik ben dus als motoragent vrijwilliger geweest bij het begeleiden van één van vele stoetjes die zieke kinderen en hun gezinnen vervoerd hebben van en naar Artis. Dat is overigens niet alleen een Amsterdams feestje: ziekenhuizen uit Den Helder, Hoofddorp, Amersfoort en Almere deden mee. En ook niet alle vrijwilligers kwamen uit Amsterdam. Ik hoorde dat ik om 16:00 uur bij het AMC moest zijn, dus ging er om 15:00 uur eventjes een bezoek aan de McDonalds aan vooraf. Daar zag ik twee collega’s, die hetzelfde idee hadden. De ene kwam uit Roermond, ook op de motor, de andere kwam uit Maastricht met een politiebusje. Ze waren allebei strontnat geregend tijdens hun rit naar Amsterdam, waarbij soms het zicht maximaal 50 meter was. En toch zaten ze er. Met een grote glimlach op hun gezicht. Want vandaag gingen ze zieke kindjes blij maken.

Na het ‘eten’ bij de McDonalds vetrok ik met een topkoffer vol tijgermaskers naar het ontmoetingspunt voor de route. Vervolgens naar het AMC, waar ik als ‘staartrijder’ van de stoet zou fungeren. Bij het instappen van de zieke kindjes zag ik een meisje van een jaar of 10, in een rolstoel. Ze was spastisch, maar de lach die ze had toen ze langs al die voertuigen werd gerold was fantastisch. Als ze aan het einde van de stoet komt, ziet ze mij staan. Ik zie dat ze kijkt en ik zwaai eventjes met een glimlach op mijn gezicht.

Van de lach die ik toen kreeg, kreeg ik een dikke strot en heb ik in de stromende regen mijn zonnebril opgezet. Ik wilde niet dat ze zou zien dat mijn ogen rood en betraand werden vanwege haar lach. Het pure kindergeluk dat veroorzaakt wordt door een kleine zwaaibeweging van een motoragent. Het heeft een diepe indruk op me gemaakt.

Net als de talloze vrijwilligers bij Artis. Artis was afgesloten voor verkeer, zodat alle voertuigen keurig netjes hun gasten voor de hoofdingang konden afzetten. Waar de rode loper uit lag en waar de dieren keurig netjes zaten te wachten op hun hooggeëerd publiek.

Ik liep een klein rondje door het park met mijn collega motormuis W. Een Amsterdamse kroegzanger zong ‘De glimlach van een kind’ van André en ik kreeg kippenvel vanuit mijn tenen. Eventjes terug met beide beentjes op aarde.  Voor iedereen is een gezond en meewerkend lichaam een normale zaak, maar we vergeten het wel eens. Als je dan al die kindjes ziet, die ziek zijn en in rolstoelen zitten, dan ben je echt vreselijk dankbaar. Dankbaar voor wat je kan en mag. Alles wat je daarna nog bereikt is extra.

Het was genieten van de lach van al die kindjes, van wie sommigen volgend jaar misschien deze dag wel helemaal niet meer mee gaan maken. Maken wij dan ons druk omdat de hemelsluizen zich openden boven het Kinderbeestfeest?

Bij de afsluitende stoet moesten we even wachten en uiteraard moest er op de motor gezeten worden door die stoere kids. En uiteraard ging deze motormuis met liefde en een dikke duim omhoog op de foto. Ik ben niet zo van het gek doen in uniform, maar met het Kinderbeestfeest mocht het. Want dan mag alles.

De dankbare hand van de papa van Coen, aan het einde van de dag, nadat Coen niet bij de motor weg was te krijgen, was één van de mooiste cadeau’s van de dag. Toen ik thuis kwam, heb ik André gedraaid. Op repeat.

De glimlach van een kind

Doet je beseffen dat je leeft

De collega’s en alle andere vrijwilligers die dit op poten hebben gezet en in stand houden: jullie zijn helden. Iedereen die de lach op het gezicht van een kind kan toveren is goud waard. Fantastisch en het was voor mij een eer om met jullie mee te mogen doen. Ik ben er volgend jaar voor 100.000 miljoen procent weer bij.