Barbecues and ballgames

De film Heat. Ik heb er wel eens iets over geschreven. Dat was een stukje over de overvallen op de geldtransporten en het eventueel bewapenen van het personeel op de geldtransporten. De titel van deze blog komt ook uit Heat. Ik zal kort uitleggen hoe het zit, want ik moet nog door.

Het is een legendarische scène: Al Pacino als rechercheur die dondersgoed weet dat Robert De Niro een crimineel is, maar hij heeft hem nog nergens op kunnen pakken. Ze drinken een bak koffie samen en hebben het over het leven. Of dat Neil (De Niro) geen normaal leven wil. 'What the fuck is that? Barbecues and ballgames?' is het antwoord van De Niro. Neil was tevreden met het feit dat hij een overvaller is, met daarbij de kans om gepakt te worden. Dezelfde tevredenheid die Vincent (Pacino) overigens heeft dat hij boevenvanger pur sang is. Ondanks dat zijn derde huwelijk op springen staat. Het is een verhaal van twee tevreden mannen, die eigenlijk geen normaal leven leiden, maar geen hekel aan zichzelf hebben om wat ze doen.

 Tevredenheid, bestaat dat nog? Ik lees soms voetbalverslagen van een wedstrijd die de ene ploeg met 3-0 gewonnen heeft. 'Het hadden er meer moeten zijn.' Of deze: 'Ja, maar die andere partij was veel beter.' Er moet kennelijk wat te zeiken overblijven. Feit is, dat als jij met 3-0 van je tegenstander wint, dat je gedaan hebt waarvoor je die dag in het veld bent gestapt: gewonnen, en met mooie cijfers ook. Mensen zijn tegenwoordig niet snel meer tevreden.

Laatst was ik bij mijn zus. Eventjes oppassen op de kids. Geen probleem. De kleinste is 5 minuten per dag wakker en haar grote broer kan uitstekend zichzelf vermaken in de speelhoek. Prima, kan ome Kees ook iets voor zichzelf doen. Mijn zus heeft een abonnement op het tijdschrift 'Linda' en ik ben niet te beroerd om daarin te gaan zitten bladeren. Vrouwen blijven bijzonder vage wezens, dus een vrouwentijdschrift van tijd tot tijd is best handig als je er een paar van wilt leren begrijpen. Ik las een verhaal, of het feiten of fictie was weet ik niet, over een vrouw van begin 40. Al jaren getrouwd, twee gezonde kinderen, goede baan en ze vond haar man de beste man ter wereld. Toch miste ze wat: seks. Zowel qua hoeveelheid als qua kwaliteit. Praten met haar man hielp niet, wat bleek: seksueel bleken de twee totaal anders over elkaar te denken. Geen probleem zou je denken, dan moeten er compromissen gesloten worden. Je hebt inmiddels een mooi huis volgens het verhaal, gezonde kinderen, een goede basis om op een hele goede manier oud te worden en je komt nooit in een leeg huis thuis. Alle reden om tevreden te zijn.

Zou je denken.

Want wat doet de mevrouw in het verhaal? Die gaat stappen met een vriendin, duwt daar haar tong in het gezicht van één of andere jonge snuiter, die haar vervolgens vierendeelt in een hotelkamer. Goedkoper kan het bijna niet. De vrouw uit het verhaal helemaal van slag. Want dit had ze seksueel nog nooit meegemaakt. Ze was dermate van slag dat ze haar gezin verliet voor de gozer uit de kroeg, daarmee haar basis voor een gezonde oude dag op het spel zette en haar kinderen in een nieuwe situatie dwong. Dus dat kleine beetje ontevredenheid zorgt gewoon voor een ontwricht gezin. En daar kan ik niet bij. Heb je alles, geef je je leven een dikke acht en dan ga je voor de tien. De vrouw uit het verhaal schreef dat je niet alles kon hebben. Je kan ook niet alles hebben, maar als je de juiste keuzes maakt, dan is er veel binnen handbereik.

Je leest dergelijke verhalen niet alleen in de Linda. Je hoort het links en rechts om je heen. Die en die uit elkaar. Dat soort dingen. Oordelen hierin kan je haast niet, want je bent er niet bij geweest. Je hoort het van 'de straat.' Maar dan nog... Ik snap het gewoon niet. Ik snap niet dat er mensen zijn die alles op het spel gooien voor een vluchtig avontuur. Het gaat daarin om keuzes. Kies je voor jezelf, wees dan een man/vrouw, pak je ballen bij mekaar en spreek het uit. Weet wat de consequenties zijn. Dat zijn niet de leukste berichten, maar ik vond het vroeger ook nooit leuk om de uitslag van het voetballen te vertellen als ik thuis kwam. Het is iets wat gezegd moet worden. Door degene die af wilt wijken van de keus die hij of zij gemaakt heeft.

Want waarom moet je van je keuze afwijken? Ik kan me namelijk niet voorstellen dat je een heel verschrikkelijk leven hebt, met een goede baan, een partner die je goed behandeld, een knap huis en gezonde kinderen. Ik ken genoeg mensen, waarvan ook mensen die heel dicht bij mij staan, die dat heel graag zouden willen hebben. Als er niets mankeert, dan weet je niet wat er allemaal kan mankeren aan een gezin. Nondeju. Die schud ik zo uit mijn mouw.

Wat ik wil zeggen met bovenstaand stukje, is dat het misschien niet eens zo verkeerd is om jezelf goed af te vragen wat je hebt en of je daar tevreden mee bent. Ben je niet tevreden en zoek je wat anders? Prima. Handel het netjes af en ga op zoek naar tevredenheid. Bepaalde gevoelens kan je nu eenmaal niet sturen. 

Ik kan voor mezelf zeggen dat ik op dit moment erg tevreden ben. Ik kan doen wat ik wil en die vrijheid vind ik heel prettig. Ik heb geen kinderwens, of ik moet iemand tegenkomen die dat nadrukkelijk wél heeft. Het ideaalplaatje van 'vroeg verkering krijgen, studeren, eerste baantje, samenwonen, eventueel trouwen en een gezin stichten,' dat heb ik nooit voor ogen gehad als doel van het leven. Ik heb daarin andere keuzes gemaakt en daar ben ik hartstikke blij mee. Tuurlijk zitten daar haken en ogen aan, maar dat is geen reden om drastische veranderingen op te zoeken om de haken en ogen te dichten. Mijn leven is niet bepaald een barbecue and a ballgame, waar je met je hele familie naar toe gaat, maar ik klaag niet. Mijn moeder heeft wel eens gezegd, dat mijn vader er al 'drie rond had lopen' op mijn leeftijd. Dat was in de tijd dat Duits bijna de voertaal van Nederland was geweest, de mannen van staal, de boten van hout en seks nog vies. Iedereen weet dat dat al lang niet meer het geval is. Aan de andere kant: in die tijd had je ook nog geen onzinnige vrouwenblaadjes als de Linda, die diverse ideeën de wereld in strooien en daarmee onbedoeld voor aardig wat schade zorgen. Want niet alleen het ranzige verhaaltje van de begin 40-er viel me op. Maar ook het weekendje naar Ibiza zonder gezin, sporten om er weer strak uit te zien daar maak je de fout, want sporten doe je om fit te worden en het voortdurend proberen te ontsnappen aan de sleur. Maar daarmee wordt niet gezegd dat je ooit een keus hebt gehad. En dat het nu een stuk moeilijker is om een dergelijke keus te maken.

Ik ga weer eens afsluiten met een quote. Ik weet niet of dat vaker voor gaat komen. 'It is what it is. It's that or we better do something else, pal.' Potverdorie, wat een scène. De hele film is goed overigens.