Zondag staat hij weer op het programma in de Eredivisie: De enige echter Klassieker tussen Feyenoord en Ajax. In Rotterdam nemen de nummer 1 en 2 van de ranglijst het tegen elkaar op. Ik ben er een aantal keer geweest, in Rotterdam tijdens de Klassieker. In het uitvak. Toen de supporters van beide kanten nog mochten komen. In de volgende drie blogs blik ik terug op mijn bijzondere ontmoetingen tussen Feyenoord en Ajax in Rotterdam. Vandaag de laatste blog: Winnen in Rotterdam.
Gisteren konden jullie lezen dat mijn eerste bezoek aan De Kuip niet bijzonder positief afliep. Andere bezoekjes liepen beter af, met uitzondering van de wedstrijd van de pegel van Dirk Kuijt. In De Kuip zijn voor Ajax mooie dingen gebeurd, tijdens mijn bezoekjes. Zo zag ik op een snikhete dag in augustus hoe Zlatan Ibrahimovic zijn allereerste goal voor Ajax maakte. Een wedstrijd waarin iedereen dacht dat Feyenoord zwaar over Ajax heen zou lopen. Want Ajax was niet in vorm en Feyenoord wel. Het lag anders. Ajax was beter dan Feyenoord en het sloeg eigenlijk nergens op dat het met de rust 0-0 was. Na de rust kwam Zlatan in het veld. Hij stond drie minuten in het veld toen de sneltrein uit Tunesië de linksback doldraaide en de bal voortrok: recht op Zlatan z’n maat 48 en het was 0-1. Nog voor het uitvak ook, dat verbaasd en opgelucht uit hun dak ging. Het werd helemaal een feest toen der Vaart er 0-2 van maakte. Het werd nog 1-2 in de laatste minuut, maar de overwinning kwam niet meer in gevaar.
Het jaar erop werd het ook 1-2, een wedstrijd waarin Ajax heer en meester was met een perfecte Jari Litmanen. Mijn held uit De Meer en het Olympisch Stadion, scoorde in De Kuip en ik was er bij. Overigens, het mooiste van die wedstrijd vond ik niet de overwinning, de goals of de talloze kansen waarmee Ajax de thuisploeg tot wanhoop dreef. Ik kan namelijk een hele erge kick krijgen van geluid. Het geluid van een motor met een knappe motorinhoud en uitlaat is daar een voorbeeld van. Maar ook het geluid van een voetbalstadion. Helemaal wanneer dat voetbalstadion tegen de club is, waar jij op dat moment van in het uitvak zit, de stand 1-2 in het voordeel van de rivaal uit Amsterdam is en een vrije trap van Robin van Persie op de lat uiteen spat. Het ‘tak’ geluid van de lat is eigenlijk het mooiste, maar de ‘ooooooeeeeh’ uit 50 duizend kelen, dat geluid… Ik kreeg er kippenvel van, van onder tot boven. Kippenvel, die daarna plaatsmaakte voor opluchting, want ja… 2-2 was op dat moment niet helemaal terecht geweest. Het bleef 1-2 voor de Amsterdammers.
Daarna volgde een gelijkspel, met goals van Zlatan en Kuijt, het seizoen daarop was de gekke dag uit het seizoen 2004/2005, daar weer op was de overwinning voor de thuisploeg. Logischerwijs komen we nu uit bij het seizoen 2006/2007, ware het niet dat er aan het einde van het seizoen 2005/2006 nog een bezoekje aan De Kuip werd gebracht in verband met de ingevoerde playoffs. Toen heb ik bijna het hardst gelachen. Feyenoord had namelijk een DVD uitgebracht, van de twee overwinning op Ajax, in de competitie 2005/2006. In de playoffs ging het vervolgens om het ‘echie.’ De eerste wedstrijd was in Amsterdam, de tweede in Rotterdam. Degene die over twee wedstrijden het sterkste was, ging door naar de finale voor een plek in de Champions League. De eerste wedstrijd in Amsterdam werd een slachtpartij: het werd 3-0 voor Ajax. Wat betekende dat Feyenoord flink aan de bak kon in de terugwedstrijd. Waar ik bij was. En wat heb ik toen gelachen. Het hondstrouwe publiek liet het afweten. De Kuip was lang niet zo vol als het normaal gesproken was tijdens Klassiekers en dat werd met de rust alleen nog maar erger: het stond 0-2 en de Rotterdammers moesten er in de tweede helft nog 5 maken. ‘Nog 1, en De Kuip is leeg!’ zong het jubelende en plagende uitvak op die dag in Rotterdam. Het werd 1-2, maar nog sneller werd het 1-3. Rotterdamse hoop op glorie vervlogen. Het werd 1-4. En 2-4. En Ajax was door. De man die in de competitie nog het toonbeeld was van twee Feyenoord overwinningen liep snikkend het veld af. Dirk Kuijt, in de wetenschap dat hij nooit met Feyenoord de Champions League zou spelen. Gelukkig had hij nog een DVD’tje om zich aan te troosten.
De twee opvolgende edities waren als supporter niet eens meer bijzonder. Aan de haat was je inmiddels gewend, je antwoordde het ‘gekankerlijer’ terug met een middelvingertje en een laf peukie op de lip en ja, soms riep je een keer ‘je moeder’ terug. Best. Het treingebeuren, de Mobiele Eenheid, de paarden, de containers, het krakkemikkige kutstadion, dat geile kutnet met die glazen rotbak bij het uitvak, het maakte amper indruk meer eigenlijk. Ajax won in het najaar van 2006 slechts met 4-0, tegen één van de slechtste team van Feyenoord aller tijden. Twee keer Huntelaar, twee keer Perez en twee keer rood voor Feyenoord. Toen ik ’s avonds de samenvatting bij Studio Sport zag, telde ik elf honderd procent kansen voor Ajax. Met een beetje meer scherpte had Ajax Feyenoord in de dubbele cijfers kunnen laten lopen. Dat gebeurde niet.
De laatste keer dat ik een wedstrijd tussen Feyenoord en Ajax in de Kuip zag, was het 2-2 gelijkspel, één de eerste keren dat Ajax goed genaaid zou zijn in de Kuip. En niet de laatste. De schwalbe van Mols, die leidde tot de gelijkmakende penalty, hij deed het een jaar later dunnetjes over. Maar daar was ik al niet meer bij. De laatste Klassieker die ik in de Kuip bezocht, was de wedstrijd uit het seizoen van 2007/2008. 2-2 dus. Op zich wel een meer dan redelijke balans. 2x verloren, 3x gewonnen en 2x gelijk. Plus de wedstrijd uit 2004/2005, die je bij de ‘gewonnen Klassiekers waar ik bij was’ mag schrijven. Na 2007/2008 was het klaar, er kwamen andere dingen op zondag en met name op zaterdagnacht. Ajax bezoeken paste daar niet meer bij, maar Ajax volgen nog altijd. Blij met een overwinning, nog blijer met een kampioenschap en chagrijnig na een nederlaag of gelijkspel. Want bij Ajax moet er altijd gewonnen worden. Laten we hopen dat de jongens van Peter Bosz morgen weten wat er moet gebeuren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten