Weg met Kees: De Klassieker deel 1

Zondag staat hij weer op het programma in de Eredivisie: De enige echter Klassieker tussen Feyenoord en Ajax. In Rotterdam nemen de nummer 1 en 2 van de ranglijst het tegen elkaar op. Ik ben er een aantal keer geweest, in Rotterdam tijdens de Klassieker. In het uitvak.  Toen de supporters van beide kanten nog mochten komen. In de volgende drie blogs blik ik terug op  'mijn' bijzondere ontmoetingen tussen Feyenoord en Ajax in Rotterdam. Vandaag in deel 1 het seizoen 2004/2005: Een wissel met grote gevolgen.

Feyenoord-uit, dat was altijd vroeg verzamelen bij de Arena in Amsterdam. Voor degenen die er totaal geen verstand van hebben een korte uitleg: doordat er supporters zijn die elkaar met regelmaat de hersens in willen slaan omdat er ook supporters van andere voetbalclubs zijn hebben de voetbalclubs, de KNVB en de politie een combi-regeling bedacht: bij risicowedstrijden reizen supporters van de uitspelende ploeg niet op eigen gelegenheid naar het stadion, maar wordt dat gecombineerd gedaan. Zonder combireis geen voetbalkaartje en zonder voetbalkaartje geen toegang tot het stadion. Het hoe en vooral het waarom in deze zal ik jullie verders besparen. Laten we het er op houden dat er een aantal mafkezen tussen zit die de ander het licht niet in de ogen gunt. Omdat hij voor ploeg X is en de andere voor ploeg Y. Tamelijk kansloos.

Maar goed, Feyenoord-uit in de combireis, daar was ik gebleven. Met de trein vanaf het Ajax stadion in Amsterdam. Wedstrijden die op zondagmiddag om half 1 of half 3 begonnen, zo ook in het seizoen 2004/2005. Het was altijd zo: als je vroeg bij de Arena was en je zat in de eerste van de twee treinen, dan zat je op de eerste ring. En dat was een voordeel, want daar kon je ongehinderd de wedstrijd volgen. Zat je in trein 2, dan zat je dus ook op ring 2 en dan zat je met je dikke reet tegen een glazen ruit en tegen een groot vangnet aan te kijken. Uit angst voor spullen die over en weer gegooid konden worden. Ja, mensen. Overal was over nagedacht. Meestal zat ik in trein 2 en zat ik dus op de eerste ring. Om vanuit het zuiden de reis naar Amsterdam op zondagochtend te maken, dat was meestal al een hele onderneming. Gezien het tijdstip. Want als je naar Feyenoord moest, dan moest je vroeg op pad en ging het avondje stappen niet door tot vijf uur. Meestal half vijf

In het seizoen 2004/2005 waren we er wel een keertje vroeg bij. In een vroege aprilochtend stonden we praktisch vooraan en we wisten het: de eerste trein en dus de eerste ring. Vet. Kom maar op. Nadat de hekjes opengingen, iedereen uitgebreid gefouilleerd was en via de supporterstunnel van de Arena naar het spoor was geleid in een tergend langzaam tempo, werden de deuren van de trein geopend en kon de reis naar Rotterdam beginnen.

Dat ging meestal in een rechte streep door naar De Kuip, waar men onthaald wordt door een stadionplein vol fanatieke Feyenoord-supporters. Daarover in deel 2 meer. Want die ene rechte streep door naar Rotterdam, dat werd hem in het seizoen 2004/2005 niet. Hoe het gebeurde, ik heb geen flauw idee, maar opeens stond onze trein, vol met rood-witte Ajax-attributen stil op Rotterdam Blaak. Feyenoord hoofdstad en totaal geen politie of hekken aanwezig om de Ajacieden te beschermen. Dat werd dus stenen gooien richting de treinen. En blikken bier (zonde eigenlijk, het was die dag bijzonder warm). En alles waar je verder mee kon gooien. De tussenstop duurde geen twee minuten, maar de trein was aardig naar de donder op het moment dat de machinist door had dat stoppen op Rotterdam Blaak niet echt een bijster goed plan was. Ik vond het op dat moment allemaal best, ik had namelijk al bedacht dat die gasten met geen mogelijkheid de trein in konden komen en zag het allemaal wel. Mijn van thuis meegebrachte pakje appelsap (blikjes cola mochten niet) werden aangerukt, samen met een lekker broodje. Ik zat eerlijk gezegd best wel van deze show te genieten.

Nadat de trein verder reed en zijn eindbestemming bereikt bij Stadion De Kuip, mochten we de trein uit. Dan loop je over een brug, de trap af naar een ruimte die ‘in de hekken staat.’ Hekken die er staan om te voorkomen dat er niet uitgebroken wordt. Of ingebroken, dat kan ook. Links van het hek het genoemde Stadionplein met supporters, aan de rechterkant van het hek het spoor. Het nieuws van de rellen had inmiddels de Rotterdamse burgemeester Ivo Opstelten bereikt en die besloot doodleuk om de aangevallen Ajax-supporters te straffen voor de rellen: Er mochten GEEN Ajax-supporters naar binnen. Lekker dan. Sta je daar, in Rotterdam. Met je kaartje. Met je petje. Met je Zlatan-shirtje. In de inmiddels steeds warmer wordende april-zon. Met een mannetje of achthonderd. Die allemaal nog terug gebracht moesten worden naar Amsterdam. Op de trein stappen was geen optie, dus gingen ze bussen regelen voor een veilige terugrit naar Amsterdam.

Overigens moet ik erbij zeggen, het was april 2005. Internet op de mobiele telefoon was er nog niet, laat staan Twitter, Facebook en andere media waarop iedereen kon zien wat er aan de hand was. We moesten het hebben van het geroezemoes in het vak, waar de 800 Ajax-supporters stonden te wachten op wat er ging gebeuren. In de warmte. Een eind in de twintig graden. Zonder enige vorm van verkoeling. In de volle zon. Leuk man, zo’n wedstrijdje voetbal bezoeken.

De wedstrijd begon. Wanneer je buiten een stadion staat en er wordt gevoetbald, dan hoor je dat. De oeh’s. De aaah’s. Het gefluit van de tribune. De eerste helft voorbij: 0-0 als tussenstand. Nog steeds geen oplossing gevonden voor de supporters om terug naar Amsterdam te gaan. Wel de roddels, dat iedereen opgepakt zou worden. Ben je lekker mee. Geen fuck gedaan en toch opgepakt bij een voetbalwedstrijd. Leg dat maar eens uit aan je baas. Gelukkig was dat slechts een roddel en geen waarheid.

De tweede helft begint en vlak na rust: gejuich uit 50 duizend kelen. Feyenoord was op 1-0 gekomen. Vrij snel daarna een stille Kuip: 1-1. Gejuich in het Ajax-vak. Inmiddels was de Rotterdamse ME al wel zo vriendelijk om water aan te rukken. We stonden inmiddels toch maar een uurtje of twee, misschien drie in de volle zon. Ik was blij dat ik een vol pak peuken bij me had, je zou maar zonder komen te zitten. Ik kijk op mijn horloge, nog een klein kwartiertje. We staan nog steeds in het vak. Gejuich vanuit De Kuip, tien minuten voor tijd. Kut. 2-1 voor Feyenoord. Zul je zien. Zien we geen bal rollen en winnen die gasten. Ik blijf op mijn telefoon kijken. Geen SMSjes van het thuisfront over de tussenstand. Wel over hoe het gaat, maar dat boeit me vrij weinig. Hoeveel is de tussenstand?

Nog vijf minuten te gaan. Wederom een stille Kuip. 2-2! Ajax scoort 5 minuten voor tijd de gelijkmaker! Gejuich in het Ajax-vak, chaos! Nog steeds geen berichten over de terugreis naar Amsterdam.

Ik blijf op mijn telefoon kijken. De blessuretijd gaat in. 1 minuut. 2 minuten. Dan. Berichten dat er gescoord is. Maar waarom is De Kuip dan zo stil? Hoe kan dat? Ajax heeft gescoord? Echt? Ja! 2-3 in de laatste minuut van de blessuretijd! Het vak met Ajax-supporters gaat door het lint. Gewonnen in Rotterdam! Heerlijk! Godverdeschijtbalen dat we niet in dat stadion zitten, want we hebben een schitterende pot gemist.

Dan komt het besef. ‘Euh jongens…’ zeg ik tegen mijn gezelschap. ‘2-3 gewonnen in de laatste minuut, wij staan hier nog, er komen zo heel veel boze Feyenoorders naar buiten en wij zitten hier. Sitting ducks.’ Ik keek naar het spoor naast ons en zag daar keien liggen. Zware keien. Jezus, je zou zo’n ding op je pan krijgen. Dan ga je dus wel ff zitten. Ik zocht samen met mijn gezelschap een veilig plekje, strak tegen het hek aan de spoorzijde aan. Wat ik voorspelde kwam uit. Het regende stenen, vanaf het spoor in ons vak. Ik heb mensen ‘out’ zien gaan en dat is niet verwonderlijk als je zo’n kei op je kanus krijgt. Vanaf de andere kant kwamen er bekers drinken. Niet eens pis. Wat een pannenkoeken. Pis dan die beker vol als je ons wil pakken. Een beetje drinken was in die omstandigheid nog best wel welkom. Als ratten zaten we in de val.

Toen ging het opeens een stuk sneller bij de organisatie. Want opeens stonden er bussen, klaar om 800 supporters naar Amsterdam te brengen. Onder begeleiding van de Mobiele Eenheid en na het inleveren van de seizoenskaart gingen we terug naar Amsterdam. Waar we erachter kwamen dat trein twee midden in een weiland tussen Amsterdam en Rotterdam stil was komen te staan. Waar Ajax-supporters over het spoor en tussen de weilanden hebben gelopen.

En waar we erachter kwamen dat er harde confrontatie’s waren geweest met de Rotterdamse Mobiele Eenheid en het Feyenoord Legioen.

En waar we erachter kwamen dat Ajax met 2-3 had gewonnen.

‘D-Day in Rotterdam.’ ‘Een wissel met grote gevolgen.’ Het waren twee van de vele berichten en onderzoeken naar aanleiding van de Feyenoord – Ajax van het seizoen 2004/2005. Het was wederom een bijzondere aangelegenheid. Ik wilde wedstrijd zeggen, maar de wedstrijd zag ik pas bij de herhaling van Studio Sport. Met dank aan een incapabele burgemeester, die mensenlevens op het spel heeft gezet omdat hij stoer wilde doen richting Den Haag. En deze pannenkoek werd later nog minister van Veiligheid en Justitie ook. Bedankt Ivo, voor de onvergetelijke middag!

Deze blog delen op social media? Klik dan op de onderstaande buttons.