Mr. Mojo rising

Bovenstaande titel komt uit het nummer ‘LA Woman’ van The Doors, wat ik op een ritje Den Bosch – Amsterdam zomaar een keer of vier achter mekaar kan luisteren. Ik heb geen flauw idee waar het daadwerkelijk over gaat, maar de stem van Jim Morrison en het typerende Doors-geluid maken het nummer perfect voor in de auto. LA Woman, sunny afternoon. Dat soort dingen. Je krijgt er een klein beetje een Californication gevoel van.

Californication. Het is niet alleen een album en een single van de Red Hot Chilli Peppers en het is ook niet alleen een serie van Showtime waarin we de verrichtingen van hoofdpersoon Hank Moody volgen als schrijver met een writersblock, een gebroken hart en een toevlucht in drugs, drank en vrouwen. Het Californication gevoel blijkt te bestaan en wordt op internet omschreven als het gevoel wat je alleen dáár kan hebben. In het zuidelijke gedeelte van de Amerikaanse staat Californië.

LA Woman, sunny afternoon.

Amerika is in mijn ogen een fascinerend land, maar ik ben er nog nooit geweest.  Los Angeles is een stad waar ik altijd al naar toe heb gewild. Dat komt vooral door de films Heat, End of Watch, Die Hard, American History X en de series The Shield, Sons of Anarchy en de eerder genoemde Californication. En uiteraard ben ik ook behoorlijk beïnvloed door GTA V, die zich in het fictieve Los Santos afspeelt. Precies, Los Santos is het fictieve broertje van Los Angeles. Het is er vrij vaak lekker weer en dat is niet onbelangrijk. Ik schreef laatst een blog over Amsterdam en die stad is ook geweldig. Het is alleen jammer dat het in Amsterdam in 9 van de 12 maanden schijtweer is. Amsterdam in het zonnetje is nog mooier.

Mensen die in LA zijn geweest, daar ben ik een tikkie jaloers op. Eén van die mensen is mijn zus. Zij heeft een aantal jaar geleden een prachtige rondreis gemaakt door diverse staten van Amerika. Iedere keer als ik tegen haar zeg dat ik ook best wel eens naar LA zou willen, dan zegt ze dat ik ook naar Yosemite Park, Monument Valley en naar de Grand Canyon moet gaan. Goedbedoelde tips, die ik zeker waardeer, maar ik hoef dat allemaal niet per sé te zien. Ik kan een goed stukje natuur waarderen, absoluut, maar als ik naar LA zou gaan, dan zou ik minstens een week in de stad willen zijn. De stad ervaren. Plekken bezoeken uit de films en series die ik net noemde. En ik zou willen weten of het echt bestaat, het Californication gevoel. Hoe echt ligt Hank Moody bij de werkelijkheid? Uiteraard zou het niet alleen bij LA blijven. San Francisco lijkt me ook geweldig, vanwege Dirty Harry.Niet te lang overigens in San Francisco. Ik zie in Amsterdam dagelijks al genoeg hippies Oakland, met zijn Interstate 580 highway, die geen onbelangrijke rol speelt in mijn favoriete serie Sons of Anarchy. En natuurlijk Vegas. Ik wil absoluut naar Vegas. Gokken in Sin City. En dan door Death Valley in je Ford Mustang cabrio met The Doors uit je speakers terugrijden naar The City of Angels. De één noemt het droevig, om je in eentje vanuit LA via Oakland naar San Francisco te rijden. En via Vegas terug naar LA. Maar mij lijkt het zwaar vet. Niks aan je hoofd en je handen aan het stuur. Muziekje, zonnebrilletje en de zon op je knar. En vooral niks aan je hoofd. Het voordeel van alleen reizen. Lekker je eigen plan trekken, zoals dat anderhalf jaar in een paar dagen Barcelona zo vreselijk goed bevallen is. Daarnaast vind ik autorijden leuk. Als ik even de tijd heb, dan rij ik niet over de Ring, maar door de stad van A naar B in Amsterdam. Gewoon, omdat het kan.

Bij een reis naar het Zuidwesten van de Verenigde Staten zou ik al die natuurparken niet hoeven zien. Natuur hebben we in Nederland ook, voor een mooie bos ligt het Amsterdamse bos om de hoek. En ja, de Grand Canyon. Die moet je ook gezien hebben. Volgens iedereen. Nou, ik niet. Als ik een gigantische krater wil zien rij ik op een zomerse dag wel naar het stand van Bloemendaal. Kraters genoeg daar.

Motel, money, murder, madness.

En daarnaast zou ik ‘gewoon’ The American Way of Life willen ervaren. Een Budweiser bestellen in een tentje dat zo in een Steven Seagal film zou kunnen thuishoren. Mag ik mezelf quoten? Ja, dat mag ik. Vreten in een diner langs een stoffige highway. En als ik koffie zou lusten, dan zou ik heel graag een keer ‘Garçon! Coffee!’ willen roepen in één van die diners. Filmliefhebbers weten nu de scéne en de film die ik bedoel. Of langs de kant worden gezet door een agent en dan zeggen “What seems to be the problem, officer?” Uiteraard hopen dat dat niet het laatste is wat je zegt, want die Amerikaanse politie houdt niet van halve maatregelen. Als je de media moet geloven.

En bij die American Way of Life horen vast talloze andere dingen, die ik heel graag mee zou willen maken. Daar maak je me blijer mee dan een selfie met wat voor natuurpark dan ook.

Or just another lost angel, city of night... City of night, city of night, city of night!  

Weet je wat? Misschien moet ik gewoon eens ‘fuck it’ zeggen, 3 weken vakantie nemen en gewoon gaan. Een andere auto kan volgend jaar nog.

Offtopic. Ik heb voor het plaatsen van deze blog mijn statistieken bekeken en het is niet ondenkbaar dat dankzij deze blog de grens van 50.000 pageviews doorbroken gaat worden. In nog geen 5 jaar tijd. Dat is voor een lullig, amateuristisch hobbybloggertje best veel, al zeg ik het zelf. En die views zijn allemaal dankzij jullie. Jullie hebben het gelezen, het geliked en het gedeeld op jullie social media. Daar ben ik jullie allemaal erg dankbaar voor.