Hou je kop

Als ik een blogje heb gedropt, dan krijg ik zo nu en dan een reactie. Via social media, via de app of als ik mensen tegenkom die mijn schrijfseltjes hebben gelezen. Vaak positief en dat vind ik tof. Ook van positieve reacties kan je leren, bijvoorbeeld door op dezelfde manier door te gaan zoals je al bezig was. Negatieve reacties pak ik vaak op als kritiek en van kritiek word beter. Als je daar wat mee doet dan. Johan Cruijff zei ooit eens na een nederlaag van FC Barcelona dat door die nederlaag FC Barcelona kampioen ging worden. En wat gebeurde er? Juist. Barça werd kampioen. Toeval is logisch.

‘Hoe schrijf jij zo’n blog?’ is één van de vragen die ik wel eens krijg. Voor mij is het heel simpel. Je ziet of je hoort wat, daar vorm je een mening over en dat schrijf ik op. Een uitzending van De Wereld Draait Door of een middagje bladeren door de Linda biedt voor mij voldoende munitie om iets te schrijven. Niet dat ik dat altijd doe, maar soms kruipt het bloed waar het niet gaan kan en gaat er een blogje pruttelen in mijn hoofd. Wanneer ik dan de tijd heb en het blogje in m’n hoofd is uit geprutteld, dan komt er wat op mijn blog te staan.

De prutteltijd is trouwens wisselend. De ene keer is het net de hachee van thuis en duurt het altijd even. De andere keer is het de pastasaus van Grande Italia, die heeft niet zo lang nodig.

Van m’n zus kreeg ik ooit eens de briljante tip om de blogs in te korten. Wanneer mensen mijn eerste blogs lezen, dan staat er nog wel eens een aardige lap tekst tussen. Volgens m’n zus moest dat korter, want dan hou je de lezer beter dichtbij je. Gouden Tip. En je leert er gelijk door om niet over Keulen te gaan draaien als je iets aan het opschrijven bent. Als is het natuurlijk een hoop gebakken lucht wat ik aan het opschrijven ben, maar dat maakt niet uit. Het houdt je van de straat.

Helemaal als je je bedenkt dat ik nog ‘ouderwets’ achter een laptop of een PC ga zitten schrijven. M’n iPhone heb ik al genoeg in mijn handen en als ik dan ook nog ga bloggen met dat ding, dan zit ie op een gegeven moment helemaal vastgeroest.

“Hoe zorg je dat een blog gelezen wordt?” Nog zo’n vraag. Dankzij social media, hashtagjes niet de verkeerde gebruiken en via whatsapp. Het is voor mij heel simpel: ik schrijf iets, plaats dat op social media en jij leest het. Dan kan je op delen klikken, of je kan het leuk vinden op Facebook en m’n drie hele volgers op Twitter kunnen het ‘retweeten.’ That’s it.

Waar ik een klein beetje moeite mee heb, is om het beestje een naam te geven. Dat is niet alleen met blogs zo, maar dat is ook met een naam verzinnen. Daar kan ik altijd eventjes over nadenken. Ik ben daarom blij dat mijn kinderwens verschrompelt is als een dood appeltje dat van de boom is gevallen, want je zou maar een naam aan je kroost moeten geven. Van het idee al kan ik in een gedachtegang terecht komen waar ik de eerste drie uur volledig mee bezig kan zijn. Tot ik een mooie vrouw zie, dan is die gedachtegang zo voorbij.

Het beestje een naam geven, oftewel een kop eraan plakken. Ik heb ooit eens bij Nederlands op school, bij meneer Caarls, geleerd dat een kop aan moet spreken. Met een goeie kop wil je het artikel lezen wat eronder staat. Het is dan ook voor een blog wel makkelijk als je daar een beetje een knappe kop bij zet.

Dat is moeilijker dan gedacht en dat weten ze bij De Telegraaf ook. Bij De Wereld Draait Door zat de altijd met consumptie pratende Dolf Jansen de krant van wakker Nederland af te kraken in verband met de koppen over de criminele asielzoekers. ‘Maar het artikel was goed,’ aldus de cabaretier, die nog linkser is dan de priester die vindt dat Andres Breivik recht heeft op menselijk contact. Dan ben je dus echt niet goed bij je paasei hé? Iemand die op een eiland tientallen onschuldigen neerschiet, heeft in mijn ogen nog maar recht op één ding en dat is een langzame, pijnlijke dood. #okedoei.

Wellicht is het voor de dames en heren in de wondere wereld van de (internet)media een handige tip om zichzelf aan hun kop te houden. Of anders gewoon lekker je bek te houden met je dikke reet.

Dolf gaf bij Matkwijl (geen spelfout) aan dat ‘Nederland’ het artikel verder niet leest en dat hij daarom bang was dat Geert Wilders op 15 maart 2017 de grote winnaar van de Tweede Kamerverkiezingen zou worden. Hoe stom ben je? Als je ergens een mening over wilt geven, dan is het wel handig om te lezen waar het over gaat. Heel Nederland heeft namelijk overal een mening over en ze vinden dat ze ook nog overal verstand van hebben want ‘het stond in De Telegraaf!’ Flauwe kul. Als je alleen de kop leest en je wilt je mening geven, dan ben je droevig. Want ben je bezig met de impulsen van drie of vier man op een nieuwsredactie, zonder de moeite te nemen om te lezen waar het inhoudelijk over gaat.

Of hebben al die mensen het filmpje van Denzel al gezien, waar ik het over heb gehad? Ik ga Denzel nog maar eens citeren, zoals ik dat eerder heb gedaan. “If you don’t read the paper, you’re not informed. If you do read the paper, you’re misinformed.”

Ik noemde hierboven De Telegraaf als voorbeeld, maar ik zie dagelijkse het Algemeen Dagblad, Trouw, de Volkskrant en NRC. En daar word je in het algemeen niet vrolijk van. Met koppen wordt gescoord, kranten worden gelezen en kranten worden gekocht. Op internet werkt het op dezelfde manier. Het gaat om het aantal muisklikken op een artikel. En met dank aan de advertenties is elke klik een daalder waard. 

Fuck. Dat had laatste had ik eerder moeten weten. Dan had ik mijn advertentie-inkomsten ‘aan’ gezet op het moment dat ik een groep Feyenoord-supporters ging plagen met een onschuldig hashtagje op Twitter toen ik dacht ik dat maar drie actieve volgers had.

Oh ja. Volledig off-topic, maar ik wilde het toch vermelden in deze blog. Ik las dat Jesse Klaver minister-president wil worden. Als dat gebeurt, is het een enkeltje Mexico. Jesse Klaver minister-president. Nederland is er gek genoeg voor.

Deze blog delen? Klik op één van de onderstaande buttons voor het delen van deze blog op je eigen social media.