Weg met Kees (3)

Waar ik ook altijd wel voor te porren zijn, zijn feestjes. En dan bedoel ik hardstylefeesten. In deze editie van Weg met Kees: de hardstylefeesten. Hardstyle dus, en geen hardcore. Een feestje als Thunderdome van zaterdag 15 december, dan blijf ik liever in mijn eentje over in Den Bosch, betaal alleen de taxi van 40 euro en tref vervolgens mijn fiets met lekgestoken banden aan. Honderd keer liever dat, dan Thunderdome. Maar smaken verschillen en een hardstylefeestje op zijn tijd is uitstekend. Maar waarom? Allereerst een algemene indruk.

Hardstylefeestjes dus. Feestjes met hardstylemuziek. ‘Hebben jullie zin om te raggen en te beuken? Eén… Twee… Stampen!’ Of zoiets. Het zijn lyrics uit het plaatje met de toepasselijke titel ‘1,2,3 stampen’ van The Prophet en Deepack. De hele geschiedenis van de hardstylemuziek begon voor mij in 2008, toen een zeer gewaardeerde collega mij adviseerde om ‘eens naar een feest als Defqon’ te gaan. En daar was ik inderdaad best benieuwd naar. De hardcore die ik na de jaren ’90 had meegekregen, had ik als ‘gigantische kutmuziek’ bestempeld en was overgestapt naar trance. Waar hardhouse in 2001 een beetje tot mij door begon te dringen, kwam de hardstyletip van mijn collega als logische opvolger en toevoeging voor mijn al breed zijnde muzieksmaak. Enfin, ik wist dat PJ vaak naar Defqon en dergelijke feesten ging en dus was het contact snel gelegd en voor ik het wist was ik in het bezit van een kaartje voor Defqon 2008, mijn eerste feestje. En wat ik zag, zag ik in het vervolg vaker op hardstylefeestjes: gruwelijk lekkere dames, die je met het stappen van zijn lang zal ze leven niet tegen zal komen. Michellinmannetjes, die vaker in de sportschool zitten en zichzelf volstoppen met vreten en rotzooi dan goed voor je lijkt en die zich, zonder te schamen, met ontbloot bovenlichaam verplaatsen over het terrein met de zon vol op je bast of in de zaal als het buiten 10 graden vriest. Mensen die helemaal dol zijn, van de muziek, maar vaak genoeg ook van iets anders. Dat andere, dat ook voor een behoorlijk aantal vage figuren zorgt (ook niet gek, als je naar de tekst van FTS van Showtek luistert: ‘Spending all my money on dope and high priced tickets’). Maar feestjes die wel een sfeer met zich meebrengen. Een enorme sfeer. Eigenlijk is het altijd genieten op zo’n feestje, als je er af en toe eentje meepikt. Elke week een dergelijk feestje, dat ga je lichamelijk en financieel totaal niet trekken en je oren worden ook niet je beste vrienden als je er wekelijks naar toe gaat.

Na de eerste indruk gaan we stampend, beukend en met wijde pupillen door naar twee kleine verschilletjes, maar met grote betekenis. Men kent namelijk bij hardstylefeestjes indoor en outdoor feestjes. Een analfabeet kan begrijpen waar het om gaat: indoorfeestjes zijn binnen, outdoorfeestjes zijn buiten, vaak met mooi weer.

Indoorfeestjes als Thrillogy in de Brabanthallen in Den Bosch of XXL-erator in de Matrixx in Nijmegen, het zijn de feestjes die ik indoor heb bezocht. De Brabanthallen, tja, je houdt er van of je houdt er niet van. Het is een donkere, vaak niet mooi aangeklede bedoeling. Het geluid is er ook vaak kut en dat is wel essentieel voor iemand als ik, die komt voor de muziek. De Matrixx daarentegen is een zeer fraaie tent. Zeer fraaie tent. Mooi aangekleed, geen inmekaarzetbarren, nette toiletten. Dat de toiletten aan het einde van een feestje bezaaid liggen met wit poeder, dat is een taak voor de schoonmaker zullen we maar zeggen. Ik ga naar de WC om te pissen en dat kan ik nog steeds heel goed en zonder te knoeien.

Het geluid in de Matrixx is stukken beter dan in de Brabanthallen. Waar je bij de Brabanthallen het idee nog wel eens krijgt dat het geluid net een tandje te hard staat om zuiver te klinken, daar is het in de Matrixx een stuk anders. Hard en zuiver, net als de penalty’s van Johan Neeskens van vroeger.

Echt vrolijk word ik van outdoorfeestjes. In mijn optiek hoef je niet eens een pertinente hekel te hebben aan de muziek. Men neme een groot terrein a la de Beekse Bergen, een vliegbasis in Duitsland of een strand bij Almeren en men geeft u: een outdoorfeest om van te smullen. Mijn eerste outdoorfeestjes was Defqon 2008 en sindsdien ben ik op veel grote hardstylefeestjes geweest: Decibel, Q-Base en Emporium vormen met Defqon in mijn optiek de grootste feesten in de buitenlucht. En ik ben op allemaal geweest. En ik denk er met veel plezier aan terug. En ik vind de kaartjes te duur en te snel uitverkocht om ze jaarlijks allemaal af te lopen. Maar als je eenmaal binnen bent… Man, man, man. Bij mooi weer kunnen de rokjes van de dames niet kort genoeg zijn, de outfits niet spannend genoeg en het bier niet koud genoeg. Waar mensen denken niet zonder een pilletje of lijntje te kunnen, sommigen werken grammen weg op zo’n feest, daar heb ik maar één ding nodig op een outdoorfeestje en dat is koud bier. Je staat immers in de volle zon en dat maakt dorstig. Enkelen onder u hoef ik dat fenomeen echt niet meer uit te leggen. En als het klaar is, dan is het gewoon klaar. Klaar.

Outdoorfeestjes zijn in de regel veel  relaxter dan indoorfeestjes. Ook omdat je eventjes rustig, in je eigen wereld, een plekje kan zoeken om te genieten van de sfeer. De muziek staat dan op de één of andere manier ook niet zo hard en is de keuze er veel meer reuze, dan wanneer je maar één zaal hebt. Bij een outdoorfeest heb je diverse podia, net als bij Pinkpop of Lowlands. Mainstage is meestal goed voor de hardstylehits van dat moment, daarnaast zijn er diverse podia die meer verschillende stijlen binnen de hardstyle bieden. Dat varieert van wat hardhouse tot de kneiterharde hardcoretenten, waar ik liever niet dan wel ben. Maar dat maakt dus niet uit, de variatie zorgt voor ieder wat wils. En al hou je niet van de muziek, je hebt er minder last van dan bij een indoorfeestje en je kijkt je ogen uit. Ik blijf erop terugkomen, maar zoveel moois en sexy kom je in de kroeg niet tegen. Of je moet op een willekeurige zaterdagavond heel erg toevallig die heel erg leuke ex-barvrouw, die totaal niet weet hoe leuk, knap en sexy ze is, uit de Carrousel in de Jij&Ik tegenkomen, dan is het zelfs niet erg om in je eentje naar huis te moeten, 40 euro voor een taxi te betalen en vervolgens je fiets aan te treffen met twee lekgestoken banden.

Feestjes, ze zijn leuk om zo af en toe eens mee te pakken. Ik ben blij dat ik wat dat betreft de trance- en housefeesten nog niet echt ontdekt heb. Want dat is toch meer mijn muziek, dan al geweld wat uit die boxen komt. Op de terugweg van een feestje is er ook niks lekkerders dan met een CD’tje van Armin van Buren of Bloomingdale in de auto terug naar huis te gaan. Want aan het einde van elke feest kom ik altijd tot eenzelfde conclusie: het is eigenlijk allemaal kutmuziek.

Toch vraag ik het aan de partypeople, waar ik al veel leuke feestjes mee heb meegemaakt: Decibel 2013?