NOOIT ERLANGS!

Amateurvoetbal. Je ziet de nieuwsberichten wel eens voorbij komen. 'Scheidsrechter gemolesteerd.' 'Amateurduel gestaakt wegens massale vechtpartij.' 'Voetbalsupporters op de vuist na afloop amateurwedstrijd.'

Het zijn de negatieve berichten die de pers halen en stellen de miljoenen andere amateurvoetballers (m/v) in een kwaad daglicht. Dat het anders kon, bleek zaterdag. Want zaterdag was het bij mijn eigen amateurcluppie een bijzondere dag.

Ik moet eerst wat uitleggen. Mijn voetbaltalenten hebben mij nooit verder gebracht dan een invalbeurtje bij het tweede elftal van de plaatselijke voetbalclub. Ondanks dat vind ik het spelletje leuk genoeg om te doen, om er naar te kijken en er flink over te discussiëren. Dat laatste is misschien nog wel het allerleukste.

Maar goed. Als je niet zo heel goed bent, dan kom je bij een elftal terecht wat in het zelfde schuitje zit. Waar het eerste elftal vol zit met begin twintigers, aangevuld met mensen die richting het einde van de dertig gaan, daar zitten bij de lagere elftallen alle leeftijden voor elkaar. In 2006, op mijn 21e, kwam ik terecht in een elftal bij een teamgenoot, waarover ik graag deze blog wil schrijven.

Deze teamgenoot, hij heeft dezelfde voornaam als ik, is in 1971 begonnen bij mijn amateurcluppie en heeft alle wedstrijden keurig netjes opgeschreven en bijgehouden. Begonnen als snelle en lange spits is hij al jaren de lange rots in de branding die meedogenloos is voor spitsen die 'erlangs' willen. Gemeen? Nooit. Te laat? Soms. Want Kees is inmiddels 57 jaar.

57 jaar. En dan wekelijks actief op het voetbalveld. Alleen dat is al een reden voor een bijzondere vermelding in de blog.

Maar bij Kees is het zo ontzettend veel meer dan dat. Kees is in al zijn jaren de vriendelijkheid zelve geweest, sportief, fanatiek, betrokken, grappig, een voorbeeld voor velen en bijzonder actief voor de vereniging. Want naast het actief voetballen is hij betrokken bij de indeling van de lagere elftallen, hij traint de lagere elftallen elke dinsdag, hij helpt daar waar kan en zelfs nog veel meer. Sinds dat ik bij Kees in het elftal ben komen voetballen, in september 2006, baal ik er iedere keer van als ik niet kan voetballen. Er wil bij mij nog wel eens een blessure of een lastige planner op het werk roet in het eten gooien. Afzeggen doe ik sowieso niet graag, laat staan bij iemand die de bulten op zijn rug regelt om een elftal zaterdags paraat te krijgen.

Kees is een legende, die geliefd is bij clubmensen, (voormalig) teamgenoten en tegenstanders. Zijn inzet met schoenmaat 49 is bekend en berucht, maar gemeen zal het nooit worden.

Afgelopen zaterdag was het een bijzondere dag bij ons amateurcluppie. Want Kees, die dus alle wedstrijden bij had gehouden vanaf het begin, speelde zijn duizendste wedstrijd. Duizend. 1.000. Zoveel wedstrijden dus. 1.000. Bijna niet voor te stellen.

Ik voelde me dermate bijzonder dat ik mee 'mocht' doen tijdens de duizendste wedstrijd van Kees, dat ik mezelf de vrijdag ervoor in de Gamerse feesttent in heb gehouden voor wat betreft het alcoholgeweld. Ik heb de zaterdag mijn hamstringblessure even gelaten voor wat 'ie was, want afzeggen was bij deze wedstrijd geen optie.

Ik had voor de wedstrijd lichte zenuwen, iets wat ik normaal nooit heb. Normaal kom ik, al dan niet met een beste kater, een halfuur voor de aftrap de kleedkamer ingerold, kleed me om, loop 4x heen en weer als warmingup en ga dan zien wat er van komt. Dat was afgelopen wel anders.

En als je in een vijfde elftal speelt, dan is de aandacht niet al te grandioos. Wekelijks zijn er voldoende kaarten te krijgen voor een plekje langs de lijn bij het vijfde elftal. Logisch ook, want het voetbal wordt allemaal wat minder.

Ook dat was afgelopen zaterdag wel anders. Er was een heuse lunch voorafgaand aan de wedstrijd, vakkundig in elkaar gezet door de organisatie. Er waren genodigden, het elftal was meer dan compleet en met mooie speeches en beelden hadden we een gedegen voorbereiding op de wedstrijd. Zelfs de clubfotograaf, die normaal gesproken fraaie plaatjes schiet bij het eerste elftal, was aanwezig. Niet alleen tijdens de lunch en de speeches, maar waar hij normaal bij het eerste elftal de wedstrijdfoto's maakt, zat hij nu bij het vijfde langs de lijn.

Met een vol terras, een wel erg warm zonnetje (joh), begonnen we aan de wedstrijd waarover ik helaas kort kan zijn. 0-0 en er was niet veel aan. Hier en daar een kansje gemist en het werd al snel duidelijk waar komende dinsdag op getraind moet gaan worden: afwerken op goal. Want ik kreeg het voor mekaar om een bal van vijf meter, die perfect aangegeven werd, recht op de keeper af te koppen in plaats van een hoekje uit te kiezen. Een gewonnen wedstrijd is toch een stuk leuker, al was het feest er achteraf niet minder om. Als mijn hamstring het toelaat, dan ben ik er zaterdag weer bij om de gemiste kansen (vorige week miste ik een kans, niet normaal) hopelijk goed te maken.

Met mooie woorden van de voorzitter én van de tegenstander sloten we een mooie voetbalzaterdag af, die zijn vervolg kreeg in de Gamerse feesttent. De voorzitter had contact gehad met de KNVB en er werd vanuit de KNVB gezegd dat Kees pas de vijfde voetballer in Nederland was, die het voor elkaar gekregen had om de 1.000 vol te maken. Vijf. Slechts vijf. Op al die miljoenen amateurvoetballers die wekelijks op de Nederlandse velden ten strijde trekken voor een goed resultaat. Sjaak Swart schijnt er trouwens bij te horen.

De Engelsen hebben daar een prachtig woord voor: Legend. Absolute Legend.

Kees, mocht je dit lezen, het was een eer om bij je 1.000e wedstrijd aanwezig te mogen zijn. Al was dat bij al die andere die we samen gespeeld hebben en die we nóg gaan spelen ook altijd al zo. Het hoogtepunt was uiteraard het kampioenschap met het vierde in 2007, maar ik moet je bekennen dat het voor mij ook al een hoogtepunt is als ik een spits de 1 tegen 1 met jou zien doen. Elke wedstrijd weer. Ik hoop dat je genoten heb, ouwe schuppert ;-)