Wat is het warm joh. Echt heel erg warm. Amsterdam zucht
en puft vandaag 28 graden weg. En dan is het geen pretje om de kleren van de
baas over de Amsterdamse straten te bivakkeren. Gelukkig zijn mijn werkdagen
niet dat ik van 9 tot 5 op een kantoor zonder airco zit te bevriezen en bij het
roken van een sigaretje een klap krijg.
Prettig is dus anders, maar aan de andere kant: ik zeur
niet. Ik zeur absoluut niet. Want als je vroeg begint, ben je ook vroeg klaar
en het feit wilde dat ik vandaag rond een uurtje of drie eindelijk m’n lange
broek in stond te ruilen voor het kort broekje. De kisten werden ingeruild voor
sneaker, de zonnebril ging op en in de 18-jarige oven die mijn Volkswagen Golf was, was het slecht toeven. Gelukkig was er cola, een zomers muziekje en een praktisch
lege A10. Ik was zo thuis.
En dan is het binnen in het ouwe huisje waarin ik zit ook
niet bepaald een temperatuur waar de ijsberen vrolijk van worden. Oud huisje,
weinig isolatie en nog minder airco. Als de Golf een oven is, dan is het thuis
een een frituurpan. Alleen dan niet zo vet, ik heb laatst nog schoongemaakt.
Ik ben een strandmens en dat wist ik eigenlijk helemaal
niet van mezelf. Ik was er nooit zo’n fan van, dat zand dat op allerlei plekken
ging zitten. Was ook gruwelijk heet aan je poten als je er overheen moest
lopen. Ik koos op de camping in Spanje vroeger ook met liefde voor het zwembad.
Het strand was voor ouwe viezeriken die van achter hun krantje of met hun
zonnebril op ongelooflijk gingen liggen loeren naar dames die qua leeftijd hun
dochter hadden kunnen zijn.
Nu ik zelf wat ouder ben viezerik of niet, lig ik
echter heel graag op het strand. Want het is fenomenaal. Het zand neem ik voor
lief, het water in de natuur is tegenwoordig aardig schoon en het zeewater is
in mijn beleving aardig goed voor je lichaam. En mensen kijken. Zonder daarbij de ouwe viezerik uit te hangen. Mensen kijken is en blijft fantastisch.
En of het nou het strand van Venice Beach is,
Barceloneta, Bloemendaal, Zandvoort of de Spaanse Costa’s, dat maakt allemaal
niet uit.
Ik ben vanmiddag bij een strandje geweest dat niet de
alure heeft van de genoemde stranden. Het heeft ook geen zeewater. Eigenlijk
stelt het niet zo heel voor. Maar het grootste voordeel is, dat dit strandje op
minder dan vijf minuten fietsen is. Geen urenlange file naar Zandvoort, geen
torenhoge parkeerkosten in Bloemendaal, geen uren vliegen naar Venice Beach.
Nee, gewoon bij mij om de hoek. De Sloterplas.
Het water is nog niet van de beste kwaliteit, maar ik
zwom als kind vroeger in moerassen als de Dooie Maas en de Maasplas. Mensen van
mijn leeftijd die daar gezwommen weten wat ik bedoelde. De gemeente deed er
weinig aan, er stond meters hoge bocht in het water en de ene dooie vis loste
vrolijk de andere dooie vis af. Het zwembad in de tuin van mijn ouders/zus vind
ik uiteraard het beste van het beste, maar die ouwe Golf van mij loopt helaas
niet op water.
Het strandje aan de Sloterplas, aan de kant van
Geuzenveld, is een prima alternatief voor als je lekker met ’t fietske naar het
strand wil. Helemaal als je helemaal krokant bent van het werken in lange
bedrijfskleding, je broodnodig af wilt koelen zonder poespas.
En zonder poespas is het. Op Bloemendaal Beach staar ik
me een ongeluk naar de neptieten, het snollenhaar en gasten die heel het jaar
trainen om breed te worden om die vijf stranddagen die Nederland jaarlijks
gemiddeld heeft, indruk te maken met hun borstkas.
Het gezelschap aan de Sloterplas is divers, erg divers.
Een jaar of vijf geleden wilde ik er nog niet dood gevonden worden, maar
tegenwoordig is zelfs Amsterdam Nieuw West booming. Bij het strandje aan de
Sloterplas is zelfs een heuse strandtent herrezen, vlakbij de pas nieuw
gebouwde woonwijk, waarvan de woningen als prijzige warme broodjes gretig over
de toonbank gaan.
Waar Amsterdam Nieuw West vroeger alleen bestond uit
crimineel en terroristisch kuttuig, daar weet een heel divers publiek tegenwoordig
heel erg goed wat linksaf is bovenaan de S105 op de A10. Ik heb een beetje
mensen liggen kijken met beukende techno uit m’n JBL en daar vielen me een paar
mensen op:
-
Rechts van mij, op een metertje of vier, lag
Marga van Praag, voormalige journaliste en presentatrice. De naam Van Praag
doet mij altijd denken een Jaap en Michael, allebei voormalig voorzitter van
Ajax. Marga lag lekker te bakken, hier en daar een kleindochter sturend en
manlief die alles steunend en zuchtend aanhoorde;
-
Voor Marga lag een gozer die qua uiterlijk heel
erg op Herman Finkers leek. Nu weet ik dat Finkers de pest heeft aan de
randstad en dat hij daarom niet bij de Sloterplas ging liggen met 28 graden.
Het was een goedkope versie, met losse en slechte tattoo’s, overmatig aandacht
voor het kind (waarschijnlijk te bang dat er iets ergs gebeurde en hij het
daardoor mocht uitleggen bij zijn (ex-)vrouw) en zijn telefoon was niet uit
zijn handen te slaan. Het ding was verbonden met een draadloze batterij, die om
zijn nek hing. Net als bij longpatiënten een zuurstoffles om hun nek heen hing,
zo hing de externe batterij bij nep-Herman erbij;
-
Toen ik een manneke van 8 was, gingen wij naar
de camping in Spanje, naar La Torre del Sol. Op het strand liep toen een donker
kerel met heel kort haar van een jaar of 3. Verstaan deed ik ‘m niet, maar ik
moest bij dat kleine menneke steeds aan de Braziliaan Romario denken, die in
dezelfde zomer het WK voetbal won met Brazilië in Amerika. Sinds die tijd denk
ik bij elk, klein, donker manneke van een jaar of 3, 4 aan Romario. En ook bij
de Sloterplas liep een Romario. Druk in de weer met een schepje. Mooi ventje;
Dat waren zomaar drie mensen die me bij zijn gebleven na
een middagje Sloterplas. Wat me verder opviel was dat er een Mick – Jagger look-a-like
rondjes aan het lopen was, met een spijkerbroek
en een blauwe polo aan. Wat moet die man het heet gehad hebben. En even
dacht ik Geraldine Kemper te zien, maar dat was ook een look –a-like. Geraldine
Kemper zou namelijk dat zwarte ‘ding’ wat ze aan had en heel veel lijf bedekte
namelijk zonder pardon uittrekken. Geraldine in Volendamse en die heeft al genoeg
vis gezien. Die hoeft niet de maden te kweken met zo’n zwart ‘kijk mij ’s hip zijn’
pakje. En ’s avonds maar klagen dat ze niet bruin is geworden. Nee, dit was
overduidelijk niet Geraldine.
Toen het tijd was om naar huis te gaan, leek het wel
alsof het een klein strandfestivalletje was geworden. JBL heeft het slim gedaan
door de prijzen van de draadloze speakers te verlagen, waardoor er aardig wat
verkocht zijn. En dat neem je natuurlijk mee naar het strand. Bij mij kwam er
techno uit gebeukt, als ik mijn blikje weg ging gooien hoorde ik afwisselend
latina-muziek, hedendaagse Broederliefde ellende, keiharde Amerikaanse rap en
EDM. Zo hadden we allemaal een mini-area, want last had niemand van elkaar. Dat
is wel eens anders geweest aan de Sloterplas.
Ik weet niet of Ilja Reiman van Multigroove meeleest,
maar de Sloterplas biedt mogelijkheden…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten