Lekker weertje mevrouw

Eindelijk. Het is eindelijk mooi weer. Hoewel de maand mei nog moet beginnen, was ik het even schijtbeu, die kutwinter. Ik heb mezelf voorgenomen om volgende winter mijn winterdip te gaan killen op een plek waar de zon schijnt en waar het minimaal 25 graden is.

Ik schrijf niet over mijn werk, dat weten jullie, maar ik heb wel een hele fijne chef. Het was gistermiddag, rond vier uur, toen ik de weersvoorspellingen checkte. ‘Morgen 25 graden met volop zon’ las ik en toen leek het me wel een mooi moment om vrij te regelen. Een snel telefoontje naar de chef, die zeiden dat er genoeg mensen waren, dus vrij regelen was makkelijker dan een kans voor open doel maken. (Hoewel…)

En dus zat ik vanmorgen rond half 12 in de auto richting het zonnige zuiden en het zwembad wat daar in de tuin ligt. Mensen die de foto’s zien op mijn social media kanalen vragen zich regelmatig af of ik daar een vakantieadres heb of hoe dat zit.

Dat zit vrij simpel. Mijn ouders hebben een zwembad in de tuin.

Nu kan ik het wel heel moeilijk gaan vertellen, maar laten we het vooral simpel houden. Het was lekker weer vandaag en de komende tijd gaat daar als het goed is niks aan veranderen.

Om het nog simpeler te maken: ik hoef vanuit Amsterdam niet altijd m’n hele hebben en houwen mee te sjouwen, omdat daar voldoende spul ligt. Een oplader voor de Almachtige iPhone, handdoeken, schone kleren, een zwembroek, noem het maar op. Het enige wat ik mee hoefde te nemen was mijn goede humeur en de JBL speaker, die ik mezelf onlangs voor mijn verjaardag cadeau had gedaan en de oorzaak is van het feit dat mijn buurman al twee keer heeft aangebeld om te vragen of de muziek een stukje zachter mocht. Welcome in Amsterdam, son.

Overigens, over die zwembroek. Die is inmiddels tien jaar oud. Dus als deze blog gepost en gedeeld is, ga ik als de wiedeweerga naar Zalando om een kek, nieuwe broekske te fixen. Komt goed allemaal mensen.

En dan ligt de bups weer bij dat heerlijke bad. M’n zus met twee kids. En dan m’n andere zus met ook twee kids. Vaders en moeders erbij. De neefjes en nichtjes zijn even dol op elkaar als ik op een fricandel speciaal, dus dat zit helemaal goed. De jongste, Juul van bijna 2, kreeg het vanmiddag voor mekaar om iedereen het zwembad in te krijgen, zonder dat ze er zelf in ging om vervolgens iedereen heel laf uit te gaan lopen lachen. Er zijn duidelijk geen baby’s verwisseld in het ziekenhuis toen ze geboren werd. Mooie streken.

Een voorzichtig Malibu’tje werd gedronken om het seizoen te openen. Omdat er nog gereden moest worden is het bij die ene, overigens heerlijke Malibu-cola gebleven. Noem het een wijvendrankje, maar ik vind het spul fantastisch.

Gereden werd er, eventjes naar de supermarkt. Ik was eventjes vergeten hoe snel het met de peuken ging, op het moment dat je daar in de volle zon in het zwembad ligt te genieten van de zon en van de muziek. Bij de supermarkt stond er bij de afdeling tabak 1 iemand voor me en ik hoorde het volgende gesprek tussen de caissière en de mevrouw die voor me stond:

M:  ‘En, kunde ’t een bietje volhouwen?’

C:  ‘Ja, nou, t was al wel warm hoor vanmorgen.’

M: ‘Ja, ’t is heel d’n dag hendig heet gewiest’

C: ‘Ik moet tot 6 uur werken, dus misschien krijg ik d’r nog wat van mee’

M: ‘Nou, doe maar rustig aan hoor, ’t is al werrum zat’

C: ‘Doe ik hoor! Dank je wel’

Een bijzonder gesprek, zo op de eerste dag dat het eindelijk lekker weer is. Meteen mensen die beginnen te zeiken over het weer, de temperatuur en of het ze allemaal wel trekken. Het zou mij vrij weinig kunnen schelen als is het dit weer tussen Oud en Nieuw en Kerst, met een piek omhoog in de maanden juli en augustus.  De zwoele avonden komen er weer aan, de feestjes, de laffe saxofoontjes in Bloemendaal, het enorme zuipen en vreten dat de zomer met zich meebrengt, de gebronsde huid, het olie erop. Het kan mij niet lang genoeg duren, dat heerlijke weer.

De dag werd afgesloten met een verrukkelijke pan macaroni gemaakt door m’n oudste zus. Het leverde een terecht applaus op van alle aanwezigen die ervan hebben mogen smullen. Het is een wonder dat ik het postuur heb wat ik heb, want normaal gesproken zou je zeggen dat de kilo’s eraan vliegen. Wat er ook gebeurt, altijd blijven lachen, aldus Bassie en Adriaan.

Inmiddels zit ik weer in Amsterdam en ruik ik de barbecue geuren mijn huiskamertje binnen trekken vanuit het park. Dat ruikt uitstekend. Of het net zo lekker smaakt als de macaroni die m’n zus vandaag gemaakt had, is nog maar de vraag. Johnny Cash zingt zijn Folsom Prison Blues en ik kan eigenlijk niet wachten tot het weekend is. Nog maar 1 dagje werken.