Een jaartje of vijftien geleden kon je via een website cd’s downloaden. Voor de jongere generatie: een cd is een schijfje waar vroeger 20 muzieknummers op stonden. Die kon je dan in een cd-speler doen en dan had je muziek. Als het wel eens gaat over dat een bepaalde artiest zoveel miljoen verschillende soorten albums zijn heeft verkocht, dan gaat het dus om cd’s, wat de opvolger weer was van de LP. Aangezien LP’s en platenspelers een tijdje behoorlijk in zijn geweest, hoeft deze geschiedenisles niet al te lang te duren.
CD’s downloaden dus, daar had ik verstand van. Accountje maken, inloggen op de site, klik op ‘download’ en voila: 5 minuten later had je de nieuwe Hitzone op je harde schijf staan. Klaar om te branden en mee in de auto te nemen. Ik deed ook aan verzoekjes. Van wie het verzoekje kwam weet ik niet meer, maar het verzoek was om We Beginnen Pas – 25 jaar De Dijk te downloaden. Zo gezegd, zo gedaan.
Ook eventjes geluisterd natuurlijk.
De Dijk had er een fan bij.
Niet een verstokte zoals de voormalige keeper van het eerste, die afgelopen zaterdag voor de drieëntachtigste keer naar ‘zijn’ band ging kijken.
En ook niet een verstokte fan die álles weet, álles woord voor woord mee kan zingen. Die verstoktheid is bij mij op geen enkele band van toepassing, al komen de Rolling Stones en de Golden Earring akelig dicht in de buurt.
Nog niet één keer had ik De Dijk in levenden lijve aan mogen schouwen, het was er nooit van gekomen. Gisteravond, zondag 2 oktober 2022 was de Dijkeleke ontmaagding en net als met dingen waar ik veel te laat mee ben begonnen vraag ik me nog steeds af waarom ik er niet in Huub van der Lubbe zijn naam eerder aan begonnen ben.
Huub van der Lubbe, de frontman van De Dijk. Normaal is het zo dat een frontman ook meteen dé band is, maar bij De Dijk niet. Huub van der Lubbe zingt en schrijft liedjes, maar wat opvalt aan De Dijk is dat het een team is. De blazers mis je pas als ze er niet zijn, de toetsenist is binnen het geheel weergaloos en de gitaarklanken geven het blues-rock’n-roll gehalte perfect weer.
En omdat ik geen verstokte fan ben die alles mee kon zingen, speelde De Dijk gisteravond liedjes die nieuw waren voor mij en een bijzonder prettige of bijzondere ontdekking waren. Zoals het nummer Dat Zou Mooi Zijn. Een prachtige verlanglijstje, over de dingen in de wereld die beter kunnen. Toen Huub zong “Kon je met een liedje maar de lamme weer laten lopen en de blinden laten zien” moest ik even slikken. Dat zou mooi zijn. Het is voor mij de Nederlandse versie van het Imagine van John Lennon.
‘Niemand in de stad’ verdient een aparte alinea. Ik heb het nummer in maart van dit jaar heel hard en jankend van verdriet en onrecht in mijn afgetrapte Amsterdamse keukentje gedraaid na het overlijden van een dierbare vriend. Op het moment dat het kenmerkende toetsenspel begon, was kippenvel. Brok in de keel ook trouwens.
We hadden tribunekaarten, naamgenoot/motormaatje/jeweettoch, zijn vader en ik. En tribunekaarten, eigenlijk kun je daar niet normaal op dansen. Met m’n 1.92 ben je op de vloer al een redelijk obstakel, kan je nagaan dat als je jezelf niet meer kan bedwingen als ze ‘Ik kan het niet alleen,’ ‘Wat een vrouw,’ ‘Binnen zonder kloppen’ of ‘Laat het vanavond gebeuren’ gaan spelen. Dan ga je toch staan en gelukkig stond heel mijn vak op. Of eigenlijk de tribune.
Dat het dak er nog op zit, daar op de Ziggo Dome in Zuidoost, dat is een wonder. Want Dansen op de vulkaan, uit 1987, zorgde voor heuse test aan de bevestiging van het dak van het prachtige gebouw.
Dat een plaat uit 1987 anno 2022 zo actueel kan zijn. Luister maar eens naar de tekst.
Je moet je het schompes werken.
En je doet het, maar waarvoor?
Nog dichterbij de afgrond
Nog dichter op het vuur
En het wordt alleen maar erger binnen nu
Bommen voor de vrede
Leugens om het geld
En wij moeten betalen
Ook al had je niks besteld.
Waar halen ze de lef en de gore moed vandaan?
Lief! Trek iets moois aan.
Want we gaan dansen, dansen, dansen, dansen
Dansen, dansen, dansen, dansen
Op de vulkaaaaan
In tijden als deze, dat de wereld in brand staat, is Dansen op de vulkaan actueler dan ooit. Bedrijven vallen om vanwege de hoge energieprijzen. De oorlog in Oekraïne, waar nu weer over kernwapens wordt gesproken. Mensen die steeds moeilijker het einde van de maand halen, mezelf incluis. Singles die geen hypotheek kunnen krijgen, daardoor gedwongen zijn om te huren en een groot gedeelte afdragen om iemand anders zijn hypotheek te betalen. De Nederlandse overheid, die in tijden van een energiecrisis mysterieuze, niet op te vragen contracten afsluit om het in Nederland gewonnen gas voor een habbekrats te verkopen. Elk half jaar komt er een stad als Venlo bij.
Net als ‘Nergens goed voor’ en ‘Groot hart’ is ‘Dansen op de vulkaan’ een nieuw levenslied geworden gemaakt door De Dijk. Want het is één grote teringzooi geworden, overal. Buiten onze schuld. Ik ga wat moois aantrekken en dansen op de vulkaan. Dan maar ten onder terwijl je iets doet wat ontzettend leuk is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten