Laten we het eens over uitsluiting hebben. Ja, uitsluiting. Een lekker onderwerp. In een land waarin iedereen geaccepteerd hoort te worden zoals ze zijn. Dat is de boodschap, het heilige doel. Wokeness tot in de diepste vezels van je lijf. Iedereen is zoals diegene is, daar hebben we respect voor en daar moeten we trots zijn. Nederland als meest trotse koploper in de Tolerantie top 10.
Aan alles en iedereen wordt gedacht. Want oh wee oh wee als we iemand uitsluiten. Uitsluiten van deelname aan de maatschappij. Als we in een tijd leven waarin zelfs de daders van homohaat – en geweld worden benoemd, dan hebben we we behoorlijke stappen gemaakt als het gaat om uitsluiten.
Aanvoerders van Eredivisieclubs (niet allemaal) spreken zich uit tegen uitsluiting. Bij de jaarlijkse botentocht in Amsterdam wordt niemand uitgesloten, behalve pedo's maar dat is terecht want pedo's moeten optiefen. De bevolkingsgroep die twintig jaar geleden nog minderheden werd genoemd (omdat ze in aantal een stuk minder waren) timmert behoorlijk aan de weg.
Nee, uitsluiten, daar doen we niet meer aan in Nederland.
Totdat je te maken krijgt met mensen met een fysieke beperking. In Amsterdam zijn er nog steeds taxichauffeurs die de blindegeleidenhond niet toestaan in hun voertuig, noem mij eens vijf restaurants op in de Amsterdamse wijk De Pijp waarbij je met je rolstoel zo naar het toilet kan. Om maar te zwijgen over de kansen op de arbeidsmarkt voor een voor 97 procent blind meisje van 19.
Het laatste voorbeeld komt uit mijn eigen familie. De dochter van mijn oudste zus ís zo’n 19-jarige meisje met een visuele handicap. Visueel gehandicapt geworden door een foutje van moeder natuur, want een tumor in haar hoofd heeft ervoor gezorgd dat haar oogzenuwen verbrijzeld zijn. Haar zicht is beperkt tot het ernstig minimale. Ze heeft haar middelbare schooltijd op drie kwartier enkele reis van haar ouderlijk huis doorgebracht. Ze is opgeleid met braille, heeft trainingen gehad met het openbaar vervoer, weet precies hoe ze een witte stok moet gebruiken en spreekt behoorlijk goed met twee woorden in foutloos Nederlands. Licht Brabants accentje, zachte G uiteraard, maar daar is nog nooit iemand slechter van geworden.
Ze volgt een opleiding, deeltijd. Elke woensdag gaat ze naar school. Management assistent op MBO 4. Zakelijke dienstverlening. Op de visuele handicap na op een behoorlijk niveau dus. Dus nee, helemaal achterlijk is ze zeker niet, mijn kleine grote nichtje. Ze had graag in de grafische vormgeving iets gedaan, een stageplek bij een marketingkantoor was iets wat bij haar paste, maar Nederland is een land vol protocollen en afvinkboxjes en dus kan iemand met een visuele beperking geen grafische vormgeving gaan doen.
Ze heeft een tijdje bij een zorgverlener gewerkt in Den Bosch. Eerder een blauwe maandag trouwens. Vooral thuiswerken zonder enige begeleiding of opdrachten. De dagen kropen voorbij en plichtsgetrouw als ze is, ging ze niet eens dingen in het huishouden doen. 8 uur op een dag vastgekluisterd achter een laptop met de telefoon bij de hand. Het is alsof je bij de politie werkt en je de hele dag zit te wachten op een melding of een plaats delict. Een plaats delict het liefst met een waterlijk natuurlijk, want die heb ik nog niet afgestreept.
Stel, je komt ergens nieuw binnen. Bij een nieuwe baan. Je stelt je netjes voor aan je collega's, je krijgt een rondleiding langs je nieuwe werkplek, "hier kun je koffie halen" en tot slot ontmoet je je nieuwe baas/leidinggevende. Als die leidinggevende dan vervolgens heel vriendelijk lacht, maar jou geen opdrachten geeft, dat is op z'n minst opmerkelijk. Initiatief tonen kan, maar als je net nieuw bent en er nog achter moet komen hoe alles werkt, dan is dat handig dat er dan een baas is die met je meedenkt en je de goede kant op stuurt. En niet een kluitje geeft en je het riet in stuurt. Zo ga je niet met mensen om en helemaal niet met mensen die door een fysieke beperking toch al zo’n grote achterstand hebben. En daarmee bedoel ik niet alleen de arbeidsmarkt.
Het is fijn als alles het doet en als alles vanzelfsprekend is. En uitsluiten, dat doen we in Nederland nog teveel. Ik snap dat het verdienmodel er niet naar is om mensen met een beperking op te nemen in de maatschappij, maar is het godverdorie hoog tijd dat dit eens gaat gebeuren.
Ik ga vragen of Huub van der Lubbe het nog eens wil proberen. 'Dat Zou Mooi Zijn' editie 2022. Voor mij mooi genoeg om zijn wensenlijstje uit te laten komen. Dan wordt er ook niemand meer uitgesloten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten