Keep on grooving

De naam Duncan Stutterheim zegt iedere liefhebber van dancemuziek iets. En voor degene die denkt: ‘over wie heeft die gozer het nou,’ een klein geheugensteuntje.

Duncan Stutterheim begon op vroege leeftijd al met het organiseren van gabberfeesten, waarvan Thunderdome het meest bekende is. Zoek op YouTube maar eens het geweldige filmpje op van ‘Thunderdome the final exam’ op en je lacht je zelf een natte onderbroek.

Het organiseren van gabberfeesten waarbij maximaal gebeukt werd, zorgde ervoor dat een bedrijf op werd gericht voor de organisatie van dit soort feesten. Duncan werd de D in ID&T en voor zover er nog geen belletjes zijn gaan rinkelen, dan lijkt het me nu een goed moment om af te haken. Of om lekker door te lezen, want zo leer je nog wel eens wat.

Uit de koker van ID&T kwam onder andere Mysteryland en het festival waar je nooit een kaart voor kan krijgen, tenzij je zo ontzettend veel schijtmazzel moet hebben. Het festival is Tomorrowland in België en dat overstijgt bijna alles. Tomorrowland staat op nummer 2 van festivals die ik waarschijnlijk nooit ga bezoeken. Mijn nummer 1 op die lijst is Burning Man. Ooit, als ik 4.000 euro vind, dan ga ik een week los in de woestijn in Nevada op Robot Heat.

ID&T zat achter het eerste grote feest wat heel de nacht doorging: 50.000 mensen hebben op een warme avond in juli 2000 gedanst op het feestje wat Sensation heette. Sensation heeft het daarna nog aardig volgehouden, met zwart en witte edities: op zwarte edities draaiden Lady Dana, Promo en Evil Activities. Op witte edities stonden DJ’s als Paul van Dyck, Tiësto en Armin van Buuren op de rol. 50.000 mensen die een nacht lang dansen in een grote voetbaltempel. ID&T was in het jaar 2000 vooruitstrevend.

Of ja, vooruitstrevend. Dat heb ik altijd gedacht. Totdat ik het boek Multigroove ging lezen. Een fenomenaal boefjesverhaal van een Amsterdamse straatjongen die uitgroeide tot een legende in de dancemuziek. Het is eind jaren ’80 als Ilja Reiman de aanzet geeft voor hoe wij tegenwoordig dancefeesten en dancefestivals beleven. Ilja deed het gewoon. Ideeën voor een feest werden op een bierviltje geschreven, een locatie werd gekraakt en met veel kunst en vliegwerk werd er gefeest tot die in de ochtend. Het ging nooit om geld, dat heeft het nooit gegaan. Met de winst die gemaakt werd, werd alles ingezet om het volgende feest nóg vetter te maken. Met alle risico’s van dien, want: illegaal als de neten. Nu waren niet alleen de feesten illegaal, hetgeen wat er op die feesten er door neuzen en kelen werd gejaagd was ook niet iets waar de Amsterdams politie dol op was.

Ilja Reiman groeide met zijn Multigroove-posse uit tot een levende legende. En dat hij nog leeft is het achtste wereldwonder. Want Ilja hield er nogal van, zeg maar. En dan heb ik het niet over broodjes hamburger van de McDonald’s en ik heb het ook niet over chocopasta van Nutella, maar Ilja gebruikte nogal veel. Lees het boek maar. Ik heb soms glimlachend nee zitten schudden op hetgeen wat ik nu weer las.

Overigens niet uit herkenning hoor, want met die rotzooi kijk ik uit. Tuurlijk heb ik wel eens iets in mijn sigaretje gehad, ook toen ik in Amsterdam woonde, maar dat is wel de grens geweest. Het glimlachend nee schudden bij het lezen van de verhalen van Ilja en zijn Multigroove-posse was omdat het even grappig al ongelooflijk was. Een Amsterdams boefje met het hart op de goede plek.

Ik merk dat ik nu een boekrecensie aan het schrijven ben. Niet dat dat erg is, maar het viel me tussendoor gewoon op.

Nu ik toch bezig ben: het boek Multigroove is een aanrader voor iedereen die van dancemuziek houdt. Het is een feest der herkenning voor mensen die 10 jaar ouder zijn dan ik en die weten wat het is om eind jaren ’80 te hebben gedanst. En ik ben kapot jaloers op degenen die in de Elementenstraat elke week uit het pannetje mochten op één van de Multigroove-feesten.

Maar ook de mensen van mijn eigen leeftijd en jonger zullen dingen herkennen. Het Defqon.1 festival wordt genoemd. Meteen had ik herinneringen naar mijn bezoek aan Defqon.1. Toen nog zonder ‘festival,’ dat is een trend waar ik moeite mee begin te krijgen. Zet achter een goed feest het woord ‘festival’ en de kaartjes vliegen vanzelf de digitale toonbank over.

Duncan Stutterheim, ik begon mijn blog met zijn naam, werd door al zijn uitspattingen onder ID&T Multimiljonair, verkocht ID&T voor miljoenen aan het Amerikaanse SFX Entertainment en kent kantoren in Los Angeles, Amsterdam, Antwerpen, New York, Sao Paulo en Melbourne.

Duncan heeft een aandeel in de ADAM Toren aan het IJ en bij het kleine research naar deze blog zag ik dat Duncan recent nog samen met een aantal partners de Westergasfabriek en het omliggende terrein heeft gekocht.

Als klap op de vuurpijl kocht Duncan het pand aan de Elementenstraat (Club Warehouse) in Amsterdam, waar Ilja zijn locatie had voor de Multigroove-feesten. Een interventie van de politie zorgde ervoor dat Multigroove daar niet meer de feesten kon geven zoals het ze daar gegeven heeft. Multimiljonair Duncan Stutterheim was een Multigroover van het eerste uur en keek alles vakkundig af van Ilja Reiman. Het heeft hem geen windeieren gelegd.

En Ilja? Die was al blij dat hij 10.000 gulden cash in een jaszak vond die hij twee jaar niet aan had gehad. 10.000 gulden van de opbrengst van een feest. Kon hij weer een week of 2 door. Verslaafd zijn aan allerlei substanties is niet goedkoop. Inmiddels heeft Ilja diepe dalen gezien.

Maar, zoals het boek ook afsluit: “The best is yet to come.”

Voor de liefhebbers: in het boek zitten diverse tracklisten ‘verstopt’ met platen uit die ‘goeie ouwe tijd.’ Ik ben zo vrij geweest om deze in een Spotify-lijst te zetten. Het linkje kan je HIER vinden of je zoekt op ‘Multigroove – Muziek uit het boek.’