Morgen is het 30 maart en dan is er iemand jarig. Of beter
gezegd. ‘Iets’ is jarig. En dat ‘iets’ is niet zomaar iets. Eigenlijk ben ik
totaal niet de juiste persoon om deze blog te schrijven, maar morgen viert de
Amsterdamse poptempel Paradiso haar 50-jarige verjaardag.
Donderdagavond, 29 maart 2018. Het is 20:51 uur als ik
deze blog begin te tikken. Ik zit op de bank en het is dat ik morgen moet gaan
werken, anders had ik vanavond een verjaardagsfeestje in de stad gaan vieren.
Alweer één? Nou, dat ging vroeger zonder pijn en moeite. ’t Is wel een beetje
raar, dat 32 jaar.
Waarom ben ik totaal niet de juiste persoon om deze blog
te schrijven? Omdat ik er pas twee fucking keer ben geweest in de 50 jaar dat
Paradiso jong is. Ik ben 32, dus dat ik de eerste 35, 40 jaar niet vaker ben
geweest is redelijk te verklaren. Maar ik woon nu al meer dan tien jaar in
Amsterdam en het is toch echt maar een kwartiertje fietsen. Toch maar twee keer
geweest, op een donderdagavond zoals het nu is. Noodlanding, een feestje wat
elke donderdagavond om 23:00 uur begint.
De afstand en het makkelijke bereik is kennelijk geen
verzekering voor avonden langs dansen in een intiem Paradiso. Want een
rondvaart moet ik in Amsterdam ook nog steeds doen, net als naar het
Rijksmuseum, naar de Amsterdam Toren, een coffeeshop en een bezoekje aan de
Heineken Brouwerij.
In september was ik in Los Angeles en in Los Angeles heb
ik een bezoekje gebracht aan het even zo legendarische en intieme Whisky A Go
Go. De Whiskey heeft alle grote jongens op het podium gehad: Jimi Hendrix, Led
Zeppeling, The Doors, de Rolling Stones. Slechts 4 jaar ouder dan het broertje
in Amsterdam en wat beiden gemeen hebben is het intieme. Er kunnen bij de
Whisky 1.100 man in, in Paradiso 1.500.
In de Whisky hangt de geest van Jim Morrison en komen
elke dinsdagavond de beste rockmuzikanten bij elkaar om jong en oud te vermaken
met spijkerharde rockmuziek. Voor degenen die een kleine impressie willen
hebben: zoek op mijn instagram (Keesgeniet) het filmpje maar eens op, van die
dinsdagavond dat ik in de Whisky was. De volgende keer dat ik in Los Angeles
ben, plan ik sowieso dat ik daar op een dinsdagavond ben, zodat ik wederom naar
een Ultimate Jam Night bij kan wonen. Want wat een muzikanten staan daar op het
podium. Hans van Zetten momentje. Het is ongekend.
Desondanks wint Paradiso op punten, vanwege het bredere
scala aan evenementen. Paradiso gaat met het Amsterdam Dance Event voorop in de
strijd voor de groten der aarde als het gaat om elektronische muziek, de
kalender puilt uit met diversiteit. En dat is iets wat de Whisky niet kan
zeggen, of het moet een optreden van Nick en Simon zijn toen zij daar waren met
hun American Dream.
Het grappige trouwens is, dat toen ik in september 2017
in Los Angeles was, ik kaartjes had voor een optreden in Paradiso. De band Battleme
kwam daar optreden en zij zijn dan weer te horen in Sons of Anarchy. De finale
van seizoen 3 wordt muzikaal begeleid door de rockband met Neil Young’s cover Hey
Hey, My, My.
De kaartjes heb ik overgedaan aan
motormaatje/naamgenootje/jeweetzelluf en die vond het een fenomenaal optreden.
Rauwe rockmuziek in een prachtig, intiem Paradiso. Een pareltje, daar aan de
Weteringschans.
En dat pareltje, dat heeft veel grotere jongens en
meisjes op het podium gehad. Eventjes een paar namen, die me zo te binnen
schieten. Prince. U2. De Dijk. The Cure. Nirvana. Amy Winehouse. Laurent
Garnier. Carl Cox. Pearl Jam. Metallica. Concerten en optredens die allemaal
legendarisch waren. Net als Paradiso zelf. Met dat intieme sfeertje. En dat
sexy balkonnetje.
En ja, de Rolling Stones waren er ook. Inmiddels 23
fucking jaar geleden. Ik was toen 9 jaar en totaal niet bezig met die muziek.
Dat kwam jammer genoeg later pas.
In een tijd waarin de concurrentie groot was, heeft
Paradiso ze allemaal overleefd: de iT, de Roxy, Studio 54, Space. Ze verdwenen
voordat ik er voet binnen kon zetten. Dat de iT tegenwoordig voorleeft als Club
Air heeft mij nog niet kunnen bewegen om de immense rij te trotseren en er
binnen finaal uit mijn stekkertje te gaan.
Nieuwe tenten staan op, waaronder de genoemde Club Air.
En uiteraard is daar de Jimmy Woo, Amnesia, Maasilo en de BCM. En de Matrixx in
Nijmegen stierf een vroeg dood, wat jammer was. Want het was een prachtige
tent. Maar van alle genoemde discotheken, gaat er niks boven Paradiso.
Die dus morgen 50 jaar jong wordt. Lekker gewerkt pik. Op
naar de volgende vijftig jaar en dan hoop ik veel vaker voet binnen te zetten
dan ik in de afgelopen 50 jaar gedaan heb. Agendapuntje voor oktober 2018: ADE
in Paradiso. Het interesseert me vrij weinig wie er draait, zo lang het maar
snoeiharde techno is.
Gefeliciteerd ouwe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten